12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
καμία σύνοψη επεξεργασίας
Ο '''Μητροπολίτης Νικαίας Θεόδωρος''', αποτελεί μία από τις σημαντικές μορφές της εκκλησιαστικής ιστορίας των μέσων χρόνων του [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Βυζαντίου]]. Γεννήθηκε στο Ναύπλιο περίπου το 895 και ο πατέρας του ήταν ιερέας. Πιθανώς είχε μία αδελφή, της οποίας ο γιος ''Αναστάσιος'', ακολούθησε τον ίδιο στην Κωνσταντινούπολη, όπου και χειροτονήθηκε [[Διάκονος]]. Ο Θεόδωρος, μετά την χειροτονία του [[ Επίσκοπος Άργους Πέτρος|Αγίου Πέτρου]] ως Επισκόπου Άργους, υπήρξε μαθητής του στο Άργος, ενώ αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος και στη συνέχεια ιερέας και πιθανόν τοποθετήθηκε σε κάποια υπηρεσία της επισκοπής, όπου απέκτησε διοικητική πείρα.
Ο ίδιος ήταν «''ασκητικός, λιπόσαρκος, μετρίου αναστήματος, με αραιά γένια και λίγα μαλλιά. Φιλάσθενος και αδύναμος από την φύση του, συχνά αναφέρεται στις ηπατικές και στομαχικές του παθήσεις. Η ασκητική του ζωή τον έκανε ακόμα πιο ευάλωτο στις ασθένειες. Η ελαχίστη αλλαγή στο κλίμα, στη διατροφή, στις συνθήκες διαβίωσης ήταν ικανή να του προκαλέσει ιδιαίτερα προβλήματα, ενώ οι αϋπνίες από τις οποίες υπέφερε τον εξαντλούσαν περισσότερο''»<ref>Παναγιώτη Α. Γιαννόπουλου (Τακτικός Καθηγητής Βυζαντινής Ιστορίας στο ''Universite Catholique de Louvain'' (Βέλγιο)), Ναυπλιακά Ανάλεκτα, ΤΟΜΟΣ IV, (2000)</ref>. Έτσι παρέμεινε κοντά στον [[Επίσκοπος|Επίσκοπό]] του μέχρι τον θάνατο του, το 925. Κατόπιν αναχώρησε για την ''Κωνσταντινούπολη'', όπου Αυτοκράτορας ήταν ο ''Κωνσταντίνος Ζ΄'' από το 912, αλλά ήδη από το 920 συναυτοκράτορας είχε στεφθεί ο ''Ρωμανός Α΄ο Λεκαπηνός''. Άγνωστοι φίλοι και υποστηρικτές - , ίσως και συγγενείς του Αγίου Πέτρου – , σύστησαν τον Θεόδωρο στην Αυτοκρατορική αυλή. Εντάχθηκε , με αποτέλεσμα να ενταχθεί στον Αυτοκρατορικό κλήρο της [[Αγία Σοφία|Αγίας Σοφίας]] και , όταν ο Ρωμανός τοποθέτησε (το 933) , τον 16ετή γιο του στον Πατριαρχικό θρόνο, ο Θεόδωρος ανέλαβε την αναλαμβάνοντας τη θέση του χαρτοφύλακα.
Την εποχή αυτή οι κληρικοί της ''Αγίας Σοφίας'' τον εξέλεξαν ως εκπρόσωπό τους. Η κοινωνική άνοδος και η επαγγελματική καταξίωση τον διευκόλυναν στις βλέψεις του για υψηλά εκκλησιαστικά αξιώματα, ενώ η φιλία που τον συνέδεε με τον Αυτοκράτορα και τον Πατριάρχη ενίσχυαν την θέση του και τις φιλοδοξίες του. Όμως, λόγω της αυστηρής προσήλωσης στους κανόνες και τους νόμους, δημιούργησε αρκετούς εχθρούς μεταξύ ορισμένων μοναχών και κληρικών οι οποίοι είτε διότι ήσαν διεφθαρμένοι είτε διότι φθονούσαν την ανοδική πορεία του Θεοδώρου, τον κατηγόρησαν αφενός για αδικήματα οικονομικής φύσης και αφετέρου για την κυκλοφορία ενός λιβελογραφήματος κατά του [[Πατριάρχης Θεοφύλακτος|Πατριάρχη Θεοφύλακτου]]. Το κείμενο αυτό εξόργισε τον ''Πατριάρχη'' αλλά και τον ''Αυτοκράτορα''. Ο ''Θεόδωρος'', προκειμένου να αμυνθεί, απευθύνθηκε στους συμπατριώτες του, τους Ναυπλιείς, ζητώντας την υποστήριξη τους. Στην αρχή αμφιταλαντεύτηκαν, αλλά με την παρέμβαση του ''Μητροπολίτη Χριστόφορου'', μολονότι οι σχέσεις των δύο ανδρών φαίνεται να μην ήταν αγαθές, υποστήριξαν ένθερμα την αθωότητα του. Ο Θεόδωρος δικαιώθηκε, αλλά σχετικά αποδυναμωμένος. Η δεύτερη ευκαιρία στους αντιζήλους του παρουσιάστηκε, όταν κατηγορήθηκε ότι αμφισβητούσε τον ίδιο τον ''Αυτοκράτορα'', καταλογίζοντάς του ανικανότητα. Το αδίκημα αυτό επέσυρε την ποινή της εξορίας. Παρ΄όλη την υποστήριξη του Πατριάρχη, ο Θεόδωρος τιμωρήθηκε με την ποινή του εκτοπισμού.
