Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Σωματικός Θάνατος"
μ |
μ |
||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
| − | '''Πρώτος θάνατος''' ή '''σωματικός θάνατος''', αποκαλείται ο πρόσκαιρος θάνατος, που υφίστανται όλοι οι άνθρωποι, λόγω του [[Προπατορικό αμάρτημα|προπατορικού αμαρτήματος]]. Έτσι όπως όλοι οι άνθρωποι αποθνήσκουν εξ αιτίας της προγονικής σχέσης τους με τον Αδάμ, δύναται να ζωοποιηθούν μέσω της χάριτος και της ενώσεως με τον Χριστό<ref>Αποστόλου Παύλου, Α΄ Κορινθίους, ΙΕ, 22</ref>. Γιαυτό και ο (σωματικός) [[θάνατος]], νικήθηκε από την σταυρική θυσία του ''Ιησού Χριστού'' και την [[Ανάσταση|Ανάστασή]] του, νικώντας το κράτος του | + | '''Πρώτος θάνατος''' ή '''σωματικός θάνατος''', αποκαλείται ο πρόσκαιρος θάνατος, που υφίστανται όλοι οι άνθρωποι, λόγω του [[Προπατορικό αμάρτημα|προπατορικού αμαρτήματος]]. Έτσι όπως όλοι οι άνθρωποι αποθνήσκουν εξ αιτίας της προγονικής σχέσης τους με τον Αδάμ, δύναται να ζωοποιηθούν μέσω της χάριτος και της ενώσεως με τον Χριστό<ref>Αποστόλου Παύλου, Α΄ Κορινθίους, ΙΕ, 22</ref>. Γιαυτό και ο (σωματικός) [[θάνατος]], νικήθηκε από την σταυρική θυσία του ''Ιησού Χριστού'' και την [[Ανάσταση|Ανάστασή]] του, νικώντας το κράτος του Άδη, στο οποίο εισέρχονταν οι άνθρωποι προ της ελεύσεώς και [[Ανάσταση|Ανάστασής]] Του. |
Για το χριστιανό ο ''πρώτος θάνατος'' είναι η πρώτη πράξη κατά την οποία ο λογικός άνθρωπος κρίνεται μερικώς, ευθύς μετά το θάνατό του<ref>Προς Εβραίους 9, 29</ref>. Ο θάνατος μάλιστα αυτός αποτελεί όχι μόνο το τέλος της φυσικής ζωής αλλά και κάθε άλλης μορφής φυσικής δραστηριότητας, καθότι μετά το θάνατο ο άνθρωπος παύει πλέον να εξελίσσεται πνευματικά. Αυτή είναι η πρώτη και μερική κρίση που έρχεται ο άνθρωπος, προάγγελος της μεγάλης και Δευτέρας παρουσίας και κρίσεως του Χριστού στη γη. Η [[ψυχή]] μάλιστα προ της δευτέρας παρουσίας, δεν πηγαίνει ακόμα στον [[Παράδεισος|παράδεισο]] αλλά στη μέση κατάσταση των ψυχών, οπού απολαμβάνει μια μερική απολαβή των όσων έπραξε καλών ή αμαρτωλών πράξεων. Πρέπει να τονιστεί ότι ο ''σωματικός θάνατος'' είναι ενάντια στη φύση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δε δημιουργήθηκε για να πεθάνει, όμως ο θάνατος προήλθε ως παρακοή στην εντολή του Θεού από τους ''πρωτοπλάστους'', ενώ είχαν προειδοποιηθεί για μια τέτοια περίπτωση. | Για το χριστιανό ο ''πρώτος θάνατος'' είναι η πρώτη πράξη κατά την οποία ο λογικός άνθρωπος κρίνεται μερικώς, ευθύς μετά το θάνατό του<ref>Προς Εβραίους 9, 29</ref>. Ο θάνατος μάλιστα αυτός αποτελεί όχι μόνο το τέλος της φυσικής ζωής αλλά και κάθε άλλης μορφής φυσικής δραστηριότητας, καθότι μετά το θάνατο ο άνθρωπος παύει πλέον να εξελίσσεται πνευματικά. Αυτή είναι η πρώτη και μερική κρίση που έρχεται ο άνθρωπος, προάγγελος της μεγάλης και Δευτέρας παρουσίας και κρίσεως του Χριστού στη γη. Η [[ψυχή]] μάλιστα προ της δευτέρας παρουσίας, δεν πηγαίνει ακόμα στον [[Παράδεισος|παράδεισο]] αλλά στη μέση κατάσταση των ψυχών, οπού απολαμβάνει μια μερική απολαβή των όσων έπραξε καλών ή αμαρτωλών πράξεων. Πρέπει να τονιστεί ότι ο ''σωματικός θάνατος'' είναι ενάντια στη φύση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δε δημιουργήθηκε για να πεθάνει, όμως ο θάνατος προήλθε ως παρακοή στην εντολή του Θεού από τους ''πρωτοπλάστους'', ενώ είχαν προειδοποιηθεί για μια τέτοια περίπτωση. | ||
Αναθεώρηση της 15:32, 14 Ιουνίου 2008
Πρώτος θάνατος ή σωματικός θάνατος, αποκαλείται ο πρόσκαιρος θάνατος, που υφίστανται όλοι οι άνθρωποι, λόγω του προπατορικού αμαρτήματος. Έτσι όπως όλοι οι άνθρωποι αποθνήσκουν εξ αιτίας της προγονικής σχέσης τους με τον Αδάμ, δύναται να ζωοποιηθούν μέσω της χάριτος και της ενώσεως με τον Χριστό[1]. Γιαυτό και ο (σωματικός) θάνατος, νικήθηκε από την σταυρική θυσία του Ιησού Χριστού και την Ανάστασή του, νικώντας το κράτος του Άδη, στο οποίο εισέρχονταν οι άνθρωποι προ της ελεύσεώς και Ανάστασής Του.
Για το χριστιανό ο πρώτος θάνατος είναι η πρώτη πράξη κατά την οποία ο λογικός άνθρωπος κρίνεται μερικώς, ευθύς μετά το θάνατό του[2]. Ο θάνατος μάλιστα αυτός αποτελεί όχι μόνο το τέλος της φυσικής ζωής αλλά και κάθε άλλης μορφής φυσικής δραστηριότητας, καθότι μετά το θάνατο ο άνθρωπος παύει πλέον να εξελίσσεται πνευματικά. Αυτή είναι η πρώτη και μερική κρίση που έρχεται ο άνθρωπος, προάγγελος της μεγάλης και Δευτέρας παρουσίας και κρίσεως του Χριστού στη γη. Η ψυχή μάλιστα προ της δευτέρας παρουσίας, δεν πηγαίνει ακόμα στον παράδεισο αλλά στη μέση κατάσταση των ψυχών, οπού απολαμβάνει μια μερική απολαβή των όσων έπραξε καλών ή αμαρτωλών πράξεων. Πρέπει να τονιστεί ότι ο σωματικός θάνατος είναι ενάντια στη φύση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δε δημιουργήθηκε για να πεθάνει, όμως ο θάνατος προήλθε ως παρακοή στην εντολή του Θεού από τους πρωτοπλάστους, ενώ είχαν προειδοποιηθεί για μια τέτοια περίπτωση.
Υποσημειώσεις
Βιβλιογραφία
- Αρχ.Χαραλάμπους Βασιλόπουλου, «Η Αποκάλυψις εξηγημένη», Εκδόσεις Ορθοδόξου Τύπου, Αθήνα, 1986
- Θεοδώρου Ανδρέας, «Βασική Δογματική Διαδασκαλία - Πιστεύω εις ένα Θεόν», Εκδόσεις Αποστολική Διακονία, Αθήνα, 2007
