{{Άγιος| Όνομα = Άγιος Νεκτάριος| Εικόνα = [[Image:Saint nektarios.jpg|150px]]| Όνομα Εικόνας = Ο Άγιος Νεκτάριος| ΗμερομηνίαΓέννησης = 1 Οκτωβρίου 1846, Συληβρία Ανατολικής Θράκης|| ΗμερομηνίαΚοίμησης = 8 Νοεμβρίου 1920, Αθήνα| ΗμερομηνίαΕορτής = [[Πρότυπο:9 Νοέμβριος|9 Νοεμβρίου]]| Ημερομηνίες = 15 Ιανουαρίου του 1889, επίσκοπος Πενταπόλεως<br>1908, διαμονή στην Αίγινα| Τίτλος = [[Επίσκοπος]], [[Άγιος]]}}Ο '''Άγιος Νεκτάριος''' ή '''Νεκτάριος Πενταπόλεως''' ή '''Νεκτάριος Αιγίνης''' (1846-1920) είναι σύγχρονος άγιος της Ανατολικής [[Ορθόδοξη EκκλησίαΕκκλησία|Ορθοδόξου Εκκλησίας]]. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν ''Αναστάσιος Κεφαλάς'' και υπήρξε λαοφιλής ιεράρχης, ποιμενάρχης και παιδαγωγός στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ου αιώνα. Ο Άγιος Νεκτάριος επίσης θεωρείται και θαυματουργός διότι όπως λέγεται από τις λαϊκές παραδόσεις, πραγματοποίησε θαύματα ενώ βρισκόταν ακόμα εν ζωή.[[Image:Saint nektarios.jpg|250px|thumb|right|Ο Άγιος Νεκτάριος]]

Ο Αναστάσιος Κεφαλάς γεννήθηκε στις 1 Οκτωβρίου [[1846]], στην [[στη Συληβρία]] της Ανατολικής [[Θράκη|Θράκης]]. Γιος του Δημοσθένη και της Μαρίας Κεφαλά, ήταν το 5ο από τα 6 παιδιά, φτωχής οικογένειας. Σύντομα ήρθε αντιμέτωπος με την δύσκολη πραγματικότητα , που από μικρή ηλικία έζησε τα δύσκολα χρόνια της εποχής. Η οικογένειά αδυναμία μάλιστα της οικογένειάς του αδυνατούσε να συντηρήσει όλα τα μέλη της και η γενέτειρά του δεν είχε σχολείο συνάμα με την έλλειψη σχολείου μέσης εκπαίδευσης, με αποτέλεσμα τον οδήγησαν στο να πάρει το δρόμο για μια καλύτερη ζωή στην την [[Κωνσταντινούπολη]], σε ηλικία μόλις 13 ετών. Τα πράγματα όμως δεν πήγαν όπως τα είχε σχεδιάσει ο μικρός Αναστάσιος και η οικογένειά του. Έπιασε δουλειά Στην Κωνσταντινούπολη εργάστηκε αρχικώς σε ένα συσκευαστήριο καπνού, οπού σύμφωνα με τους βιογράφους του, ο ιδιοκτήτης του φερόταν βάναυσα. Εργαζόταν πολλές ώρες ημερησίως, δεν πληρωνόταν και πολλές φορές τον ξυλοκοπούσεκακοποιούταν. Ο μικρός Αναστάσιος όμως τα υπέμενε όλα αυτά, καθότι δεν ήθελε να μάθει το δράμα το οποίο περνούσε η οικογένεια του, ώστε να μην λυπούνται. Από την άλλη, θλίψη Η κατάσταση αυτή άλλαξε άρδην όταν τον καταλάμβανε γιατί αδυνατούσε να ενισχύσει οικονομικά την οικογένειά του ενώ παράλληλα δεν μπορούσε να παρακολουθήσει μαθήματα στο σχολείο. Την κλίση, όμως, προς την Θεό περιμάζεψε κάποιος έμπορος και στο Ευαγγέλιο, την έδειχνε από μικρός . Έτσι στο συσκευαστήριο μαζί με τον καπνό που πουλούσε, κάθε φορά έδινε και ένα μικρό χαρτάκι, το οποίο έγραφε κάποια ευαγγελική ρήση. Σύντομα τα πράγματα άλλαξαν. Ένας έμπορος που είχε μαγαζί παράπλευρα από το συσκευαστήριο, τον λυπήθηκε όταν κάποια μέρα είδε τον ξυλοδαρμό του από το αφεντικό του πρόσφερε δουλειά και έτσι τον πήρε στην δούλεψή τουστέγη. Τα πράγματα μεταστράφηκαν αμέσως. Άρχισε να εργάζεται στο επιπλοποιείο Αποτέλεσμα του με αποτέλεσμα οι ώρες εργασίας γεγονότος ήταν σύντομα να μειωθούν, να έχει χρόνο για εκκλησιασμό, να πηγαίνει σχολείο ενώ σύντομα τον ακολουθήσει και η οικογένεια οικογένειά του τον ακολούθησε στην [[Κωνσταντινούπολη]]. Στην πόλη κάθισε Πόλη διέμεινε συνολικά 7 έτη και σε ηλικία 20 χρονών την εγκατέλειψε, παρότι δεν ολοκλήρωσε την μόρφωση του, για να πάει στο [[Λιθί]] της [[Χίος|Χίου]] να εργαστεί ως δάσκαλος.

Ήταν Σε ηλικία 20 ετών όταν έφτασε οδηγήθηκε στη Χίομε στόχο να αναλάβει τη θέση του δασκάλου. Έχοντας πλέον Η παραμονή στην Κωνσταντινούπολη και η φοίτησή του σε σχολείο του είχαν δώσει μία σχετική γραμματική και θεολογική γνώση έλαβε τη θέση του δασκάλουμόρφωση. Στη Χίο έμεινε για άλλα 10 χρόνια. Μέχρι το [[, μέχρι 1877]]. Εκεί αρχικά μάλιστα θα γνωρίσει τον το μεγάλο ευεργέτη του '''Ιωάννη Χωρέμη''', ένα εύπορο τοπικό άρχοντα, εύπορο, ο οποίος εξαιτίας ενός περιστατικού που είχε συμβεί κατά την μεταφορά του Αγίου από την Σηλυβρία προς την Κωνσταντινούπολη (ένας ανιψιός του Χωρέμη τον βοήθησε να επιβιβαστεί στο πλοίο γιατί δεν είχε χρήματα), τον έθεσε υπό την προστασία του. Ο Άγιος Νεκτάριος όμως είχε αποφασίσει πλέον να εξέλθει της κοσμικής ζωής. Το [[1876]] έγινε μοναχός με το όνομα '''Λάζαρος''' ενώ ένα χρόνο αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος με το όνομα που έγινε γνωστός, '''Νεκτάριος'''. Ο Άγιος Νεκτάριος είχε κλίση προς το μοναχισμό, που επιθυμούσε πάνω από όλα και όχι τόσο στον κοσμικό βίο έστω και ως κληρικός. Οι πιέσεις όμως που του ασκήθηκαν λόγω των χαρισμάτων του λόγου και της μορφώσεώς του, τελικά τον έστρεψαν προς τον κοσμικό κλήρο, αν και ποτέ δεν ξέχασε μέχρι τέλους της ζωής του τον μοναχισμό. Το [[1877]] ο Νεκτάριος μετά από παρότρυνση του Ιωάννη Χωρέμη πήγε στην [[Αθήνα]] για να ολοκληρώσει τις γυμνασιακές σπουδές και ενώ τις ολοκλήρωσε, ο ίδιος μέσω γνωριμίας που είχε με τον Πατριάρχη [[Αλεξάνδρεια|Αλεξανδρείας]] [[Πατριάρχης Σωφρόνιος Γ΄|Σωφρόνιο]], τον έστειλε στην [[Αλεξάνδρεια]]. Ο Σωφρόνιος, τριετής ήδη στον πατριαρχικό θρόνο εντυπωσιάστηκε από τον ίδιο και με βάση τις πολύ καλές συστάσεις που είχε, τον έστειλε στην Αθήνα ξανά, να φοιτήσει στη θεολογική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο Νεκτάριος εκεί διέπρεψε, και μάλιστα, πρώτευσε στο διαγωνισμό σχολικής κοσμητείας στο «''Παπαδάκειο κληροδότημα''», με αποτέλεσμα να κερδίσει υποτροφία σπουδών στη θεολογική σχολή. Ήταν κάτι, που ανακούφισε πολύ τον Νεκτάριο καθότι ο ευεργέτης του, Ιωάννης Χωρέμης είχε φύγει από τη ζωή, με αποτέλεσμα να βρίσκεται σε δεινή οικονομική κατάσταση. Αφού έλαβε το πτυχίο του ([[1885]]), πάλι ανεχώρησε προς την [[Αλεξάνδρεια]].

Στην [[Αλεξάνδρεια]] όλα έβαιναν καλώς για τον ΝεκτάριοΟ Άγιος Νεκτάριος την εποχή αυτή είχε αποφασίσει πλέον να εξέλθει της κοσμικής ζωής. ΆμεσαΤο 1876 έγινε μοναχός με το όνομα ''Λάζαρος'' ενώ ένα χρόνο αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος με το όνομα που έγινε γνωστός, με την επιστροφή ''Νεκτάριος''. Ο Άγιος Νεκτάριος επιθυμούσε μάλιστα τον αυστηρό έγκλειστο μοναστηριακό βίο αλλά εξ αιτίας των πιέσεων που του ασκήθηκαν ένεκα της μορφώσεώς του, χειροτονείται Ιερέας τελικά τον έστρεψαν προς ένα πιο "κοσμικό" ρόλο. Το 1877 μετά από παρότρυνση του Ιωάννη Χωρέμη πήγε στην Αθήνα για να ολοκληρώσει τις γυμνασιακές σπουδές και 5 μήνες αργότερα τοποθετείται γραμματέας του ενώ τις ολοκλήρωσε, ο ίδιος μέσω γνωριμίας που είχε με τον Πατριάρχη παίρνοντας το αξίωμα του Αλεξανδρείας [[ΑρχιμανδρίτηςΠατριάρχης Αλεξανδρείας Σωφρόνιος Γ΄|ΑρχιμανδρίτηΣωφρόνιο]], τον έστειλε στην Αλεξάνδρεια. Εν συνεχεία μέσα σε δύο μήνεςΟ Σωφρόνιος, πείθοντας για την ρητορική του ικανότητα, γίνεται ιεροκήρυκας ενώ λαμβάνει τριετής ήδη στον πατριαρχικό θρόνο φαίνεται να εντυπωσιάστηκε από τον ίδιο και θέση Πατριαρχικού επιτρόπου. Μέσα σε με βάση τις πολύ μικρό χρονικό διάστημα ο Νεκτάριος ανήλθε καλές συστάσεις που είχε τον έστειλε στην ιεραρχία Αθήνα ξανά, να φοιτήσει στη θεολογική σχολή του πατριαρχείου όντας ένας πολύ έμπιστος άνθρωπος Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο Νεκτάριος εκεί διέπρεψε, αφού πρώτευσε στο διαγωνισμό σχολικής κοσμητείας στο πλευρό του Πατριάρχη''"Παπαδάκειο κληροδότημα"'', με αποτέλεσμα να κερδίσει υποτροφία σπουδών στη θεολογική σχολή. Στις 15 Ιανουαρίου του [[1889]] θα ανακηρυχτεί επίσκοπος [[Πεντάπολη|Πενταπόλεως]] [[Λιβύη|Λιβύης]] μετά Ήταν η εποχή που έφυγε από την κοίμηση τη ζωή ο ευεργέτης του επισκόπου της περιοχής [[Νείλος Πενταπόλεως|Νείλου]]Ιωάννης Χωρέμης. Το πρακτικό της χειροτονίας Αφού έλαβε το πτυχίο του διασώζεται μέχρι και σήμερα (Πρακτικό εκλογής κωδ. 66το 1885, σελ. 394)ανεχώρησε προς την Αλεξάνδρεια.

Αυτή η Στην Αλεξάνδρεια άμεσα με την επιστροφή του, χειροτονείται Ιερέας και 5 μήνες αργότερα τοποθετείται γραμματέας του Πατριάρχη παίρνοντας το αξίωμα του [[Αρχιμανδρίτης|Αρχιμανδρίτη]]. Εν συνεχεία μέσα σε δύο μήνες, γίνεται ιεροκήρυκας ενώ λαμβάνει και θέση Πατριαρχικού επιτρόπου. Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ο Νεκτάριος ανήλθε στην ιεραρχία του πατριαρχείου όντας ένας πολύ έμπιστος άνθρωπος στο πλευρό του Πατριάρχη. Στις 15 Ιανουαρίου του 1889 θα ανακηρυχτεί επίσκοπος Πενταπόλεως της Λιβύης μετά από την κοίμηση του επισκόπου της περιοχής Νείλου. Το πρακτικό της χειροτονίας του διασώζεται μέχρι και σήμερα (''Πρακτικό εκλογής κωδ. 66, σελ. 394''). Η ραγδαία άνοδος όμως του Νεκταρίου, δεν πέρασε απαρατήρητη από τους υπολοίπους επισκόπους. Ο [[Πατριάρχης Σωφρόνιος Γ΄|Σωφρόνιος]] πλησίαζε τα 90 χρόνια ζωής πλέον και η κούρσα της διαδοχής είχε ξεκινήσει. Ο λαός ο οποίος είχε ευεργετηθεί από το πολυποίκιλο έργο του Νεκταρίου (κυρίως φιλανθρωπικό αλλά και ποιμαντικό και αντιαιρετικό) επιθυμούσε την άνοδο του στον πατριαρχικό θρόνο και σε συνδυασμό με την εύνοια του Σωφρονίου καθίστατο πρώτη επιλογή για το θρόνο. Οι αντίπαλοί του γνωρίζοντας όλα αυτάτα δεδομένα, αποφάσισαν να τον παραμερίσουν, κατηγορώντας τον ότι ο ίδιος ήθελε να ανατρέψει το Σωφρόνιο από τον θρόνο και να αναλάβει αλλά και με , επισυνάπτοντάς του επίσης αόριστες κατηγορίες ηθικής φύσεως. Επίσης Μαζί τους είχαν μαζί τους και μερίδα κληρικών, οι οποίοι πίστευαν ότι η τακτική που ακολουθούσε ο Νεκτάριος ως επίσκοπος, λιτότητας και πενίας της εκκλησίας, θα επηρέαζε την οικονομική κατάσταση του Πατριαρχείου, το οποίο χωρίς οικονομική δύναμη θα γινόταν έρμαιο των διαφόρων πολιτικών ή εθνικών πιέσεων.

Ο Σωφρόνιος πληροφορήθηκε όλα όσα ισχυρίζονταν ότι έπραξε το αγαπημένο πληροφορούμενος τις κατηγορίες εναντίον του αγαπημένου του παιδί. Πείστηκε τελικά ότι ήθελε να τον ανατρέψει από το θρόνο. Αποτέλεσμα ήταν η παιδιού, πείστηκε, με αποτέλεσμα την άμεση εντολή, του για παύση της ιδιότητάς του, κάτι που ήταν εκκλησιαστικά παράνομο. Σύμφωνα με το εκκλησιαστικό δίκαιο έπρεπε να παρουσιαστεί ο Νεκτάριος ενώπιον συνόδου η οποία θα αποφάσιζε μετά ακροάσεως του κατηγορουμένου, την ποινή. Ο Νεκτάριος δεν θέλησε να τραβήξει το σχοινί στα άκρα και ανεχώρησε από την [[Αλεξάνδρεια]]. Αντίθετα , αντίθετα από τους αντιπάλους του, οι οποίοι θέλησαν την οικονομική και ηθική εξόντωση του. Πέραν δηλαδή του ότι φρόντισαν να σπιλώσουν το όνομα του στην Αθήνα και την Κωνσταντινούπολη, με αποτέλεσμα να αδυνατεί να εργαστεί οπουδήποτε, παρακρατούσαν και τους μισθούς του, λέγοντας ότι τους λάμβανε.  Ο Άγιος Νεκτάριος ήταν έτσι βρέθηκε ενώπιον της δυσκολότερης στιγμής της ζωής μίας πολύ δύσκολης κατάστασης. Η πενία και η προσωπική ηθική εξόντωση που είχε υποστεί τουέκλειναν ερμητικά όλες τις πόρτες. Είχε ενοικιάσει ένα μικρό δωμάτιο στα περίχωρα των [[Αθήνα|Αθηνών]], αδυνατούσε να πληρώσει το ενοίκιο, δεν είχε χρήματα να τραφεί και Χαρακτηριστική ήταν διαπομπευμένος παντούη προσπάθειά του, ακόμα και σε κυβερνητικά κλιμάκια. Προσπαθούσε μέσω του Αρχιεπισκόπου [[Γερμανός Καλλιγάς|Γερμανού]] να βρει μια θέση ιεροκήρυκα. Ο ίδιος τον συμπαθούσε, αλλά αδυνατούσε την οποία του αρνήθηκε λόγω πιέσεων από την σύνοδο. Έφτασε μέχρι τον υπουργό Ο ίδιος ο υπουργός παιδείας και εκκλησιαστικών, ο ίδιος όμως του διεμήνυεεπίσης, ότι λόγω του νόμου (ο Νεκτάριος δεν είχε ελληνική υπηκοότητα) αδυνατούσενα του παράσχει την παραμικρή βοήθεια. Η χήρα που κατείχε το δωμάτιό, ήταν σπλαχνική. Βλέποντας Αυτή την κατάστασηεποχή θα δεχτεί τη διακονία μίας χήρας, η οποία θα τον διακόνευε. Δεν ζητούσε πια χρήματα για τη διαμονή και του προσέφερε ένα πιάτο φαΐ, φοβούμενη μην ασθενήσειβοηθήσει να επιβιώσει. Μετά από λίγο καιρόκαι χάρη στις προσπάθειες ενός κυβερνητικού μέλους που γνώριζε το σημαντικό ποιμαντικό του έργο στην Αλεξάνδρεια, τελικά ο Άγιος Νεκτάριος διορίστηκε ιεροκήρυκας χάρη στη βοήθεια ενός ανθρώπου ονόματι Μελά ο οποίος ήταν μέλος της κυβέρνησης και τον είχε γνωρίσει στην [[Αλεξάνδρεια]]. Έσπευσε στο γραφείο του υπουργού και τον διόρισαν ιεροκήρυκα στη [[Χαλκίδα]]. Έτσι αποπλήρωσε την χήρα που τόσο τον βοήθησε στις δύσκολες στιγμές. Η φήμη όμως που τον ακολουθούσε ακόμα παρέμενε. Πέρασε δύσκολες στιγμές καθότι υπήρχε μεγάλη και η καχυποψία σε βάρος από τις κατηγορίες που τον ακολουθούσαν. Μάλιστα πολλοί από την [[Αθήνα]] τον ακολουθούσαν σε κάθε κήρυγμά του, στιγματίζοντάς στην κλειστή κοινωνία της Χαλκίδας οπού διορίστηκε συνέχισε να τονστιγματίζει.

Ήταν ήδη [[Το 1891]]. Δύο , δύο χρόνια μετά από τις κατηγορίες που εξαγγέλθηκαν και την απομάκρυνσή του από την Αλεξάνδρεια. Στην κυβέρνηση , ακόμα γίνονταν προσπάθειες μέσω της κυβέρνησης για την αποπομπή του από τη θέση που κατείχε. Τότε αποκαλύφθηκε πλήρως το σχέδιο κι η πλεκτάνη που είχε στηθεί σε βάρος του. Όλα ξεκίνησαν από την αποκάλυψη ότι δεν έπαιρνε τα χρήματα που του οφείλονταν και εργαζόταν αμισθί. Επίσης παρότι παρέμενε δικαιωματικά επίσκοπος Πενταπόλεως καθότι παράνομα εκδιώχθηκε δεν λάμβανε χρήματααπό την εποχή που έφυγε από την Αλεξάνδρεια. Εν συνεχεία καθαρίστηκε το όνομά του από κάθε είδους αποκαλύφτηκε και η σκευωρία για οποιαδήποτε σχετική ανάμιξη σε σκάνδαλο ηθικού χαρακτήρος και από παντός είδους ραδιούργες προσπάθειες σε βάρος πως τελικά οι κατηγορίες για ανατροπή του πατριάρχηΣοφρωνίου ήταν αβάσιμες. Αυτό, ειδικά μετά την σκληρή συμπεριφορά του ποιμνίου, τον έκανε συμπαθή ενώπιον του λαού στη Χαλκίδα. Άρχισε τότε , με περισσή άνεση να κηρύττει. Γρήγορα η φήμη αποτέλεσμα την εντατικοποίηση της ποιμαντικής του εξαπλώθηκε μακρύτερα από την [[Χαλκίδα]]δραστηριότητας. Ο λαός τον αγκάλιασε τόσο μάλιστα, που όταν χήρεψε η θέση του επισκόπου, σχεδόν απαίτησε την άνοδό του στο θρόνο. Η άποψη της συνόδου όμως ήταν διαφορετική. Το [[1892]] και [[1893]] διορίστηκε ιεροκήρυκας στο νομό Λακωνίας και Φθιωτοβοιωτίας αντίστοιχα. Ο Νεκτάριος πραγματοποιούσε διαρκώς περιοδείες σε χωριά και πόλεις κηρύττοντας. Ήταν μια εποχή που γνώρισε ένα μικρό, ονόματι Κωστή Σακκόπουλο, που έμελλε μέχρι τέλους της ζωής του να παραμείνει κοντά του. Οι φίλοι πλέον προσπάθησαν με κάθε τρόπο να τον μεταθέσουν στη Ριζάρειο σχολή Αθηνών. Όταν έγινε αντιληπτό άρχισαν πάλι κάποιοι ψίθυροι, οι οποίοι τελικά δεν κατάφεραν να αποτρέψουν τον Νεκτάριο από το να γίνει διευθυντής της Αθηναϊκής θεολογικής σχολής της εποχής, που επί των ημερών του γνώρισε μεγάλη αίγλη.

Το 1892 και 1893 διορίστηκε ιεροκήρυκας στο νομό Λακωνίας και Φθιωτοβοιωτίας αντίστοιχα. Ο Νεκτάριος πραγματοποιούσε διαρκώς περιοδείες σε χωριά και πόλεις κηρύττοντας. Ήταν μια εποχή που γνώρισε ένα μικρό, ονόματι Κωστή Σακκόπουλο, που έμελλε μέχρι τέλους της ζωής του να παραμείνει κοντά του. Οι φίλοι πλέον προσπάθησαν με κάθε τρόπο να τον μεταθέσουν στη Ριζάρειο σχολή Αθηνών. Όταν έγινε αντιληπτό άρχισαν πάλι κάποιοι ψίθυροι, οι οποίοι τελικά δεν κατάφεραν να αποτρέψουν τον Νεκτάριο από το να γίνει διευθυντής της Αθηναϊκής θεολογικής σχολής της εποχής, που επί των ημερών του γνώρισε μεγάλη αίγλη. Την Άνοιξη του [[1894]] διορίστηκε ως διευθυντής της σχολής. Οι αμφιβολίες που υπήρχαν πλέον περί του Νεκταρίου δεν ήταν τόσο για τις κατηγορίες του παρελθόντος, χωρίς όμως και να εκλείψουν, αλλά κατά πόσον αυτός ο λεγόμενος και «δεσποτοκαλόγερος», θα ήταν δυνατόν με τις παλαιές και θρησκευτικές αντιλήψεις του, να μπορέσει να πετύχει στο έργο που του ανατέθηκε, καθώς η Ριζάρειος σχολή ήταν μεν θεολογική σχολή, ήταν δε σχολή που φοιτούσαν και πολλά παιδιά ευκατάστατων Αθηναίων και άλλων αρχόντων και πολιτικών της εποχής, που δεν θα γίνονταν απαραίτητα ιερείς ή θεολόγοι, αλλά επιστήμονες. Σύντομα όμως κάμφθηκαν όλες οι αντιρρήσεις από το ρηξικέλευθο τρόπο διαπαιδαγώγησης του Νεκταρίου.

Το έργο του στη Ριζάρειο ήταν οργανωτικό, εκπαιδευτικό, συγγραφικό και παιδαγωγικό. Σύντομα οργάνωσε την σχολή με πρότυπα τα οποία αφορούσαν τον εκκλησιαστικό ορθόδοξο τρόπο σκέψης. Όμως αυτό στο οποίο ήταν αξεπέραστος ήταν η παιδαγωγική του σκέψη. Χαρακτηριστικές είναι οι ιστορίες που του αποδίδονται. Όταν κάποτε μαθητές της Ριζαρείου ήρθαν στα χέρια, ο ίδιος αντί να τους τιμωρήσει, αυτοτιμωρήθηκε, θεωρώντας εαυτόν υπαίτιο, με ασιτία 3 ημερών. Σύντομα το παράδειγμα του έγινε ανάμεσα στους τροφίμους δείκτης και η σχολή επί των ημερών του απέκτησε μεγάλη αίγλη. Άλλοτε βρέθηκε ξυπόλητος ενώπιον των μαθητών να αγορεύει, διότι εισερχόμενος στην αίθουσα είδε έδωσε τα παπούτσια του σε ένα φτωχό ο οποίος τον παρεκάλεσε, αν μπορούσε να τον βοηθήσει ώστε να αποκτήσει παπούτσια, καθότι δεν είχε. Ο Νεκτάριος αμέσως έβγαλε τα δικά του και τα παρέδωσε προς κατάπληξη των πάντων. Άλλοτε σε ένα τσακωμό των επιστατών για το ποιος ήταν υπεύθυνος καθαριότητας των αποχωρητηρίων, ο ίδιος έλυσε τη διαφορά τους, καθαρίζοντάς τες. Τέτοια και άλλα πλείστα παραδείγματα τον ανέδειξαν και σύντομα τον έκαναν στην τότε μικρή Αθήνα ακουστό και κοσμαγάπητο.

Όμως την Την ίδια εποχή επιδόθηκε σε μεγάλο συγγραφικό έργο. Πολλά έργα τα διέθεσε στο λαό και τους θεολόγους δωρεάν, επειδή αδυνατούσαν να τα αγοράσουν, λόγω της φτώχειας. Χωρίς κανένα κέρδος, με γνώμονα μόνο την ψυχική ωφέλεια, πένητας από μικρός, ασκητής και ολιγαρκής, ουδέποτε ενδιαφέρθηκε για την αυτοπροβολή και το κέρδος. Όταν τον κατηγορούσαν , ουδέποτε αντιδικούσε, παρέμενε πράος και έλεγε πάντα πως ο θεός θα δικαιώσει το δίκαιο και την αλήθεια. Ταπεινός, μοναχικός και παρόλα αυτά προσηνής πάντα, ο ήδη σεβάσμιος γέροντας Νεκτάριος έγινε παράδειγμα ανιδιοτελούς προσφοράς και αγάπης στους πονεμένους συνανθρώπους του στις δύσκολες εποχές που διένυαν. Τόση μάλιστα ήταν ταπεινοφροσύνη και το αίσθημα ευθύνης που τον διακατείχε για το έργο που επιτελούσε, που όταν πέθανε ο Σωφρόνιος και του ζήτησαν να τον διαδεχθείείναι θέσει υποψηφιότητα για διαδοχή, ο ίδιος αρνήθηκε.

Η φτώχεια την εποχή που διετέλεσε ο Νεκτάριος διευθυντής της Ριζαρείου ήταν κανόνας και ταυτόχρονα το ηθικό των Ελλήνων, ειδικά μετά την αποτυχία, το [[του 1897]] με τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, βρισκόταν στο ναδίρ. Ο ίδιος όμως με την ελεημοσύνη ως όπλο και το λόγο του ευαγγελίου τόνωνε την τότε αθηναϊκή κοινωνία, η οποία προσέτρεχε συχνά είτε σε ομιλίες του, είτε για να πάρει την συμβουλή του. 14 συναπτά έτη διετέλεσε διευθυντής της Ριζαρείου ως και το [[1908]], οπότε και για λόγους υγείας εγκατέλειψε το πόστο του.

Στην Αίγινα ο Άγιος Νεκτάριος εγκαταστάθηκε το [[1908]], η . Η ιστορία όμως της εγκατάστασης εγκατάστασή του πηγαίνει αρκετά νωρίτερα στο χρόνο. Ο Νεκτάριος ποτέ στη ζωή του, δεν απέβαλε την έντονη επιθυμία του για το μοναχικό βίο. Αυτή η επιθυμία ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο κατά την επίσκεψη του στο [[Άγιο Όρος]] και την σύνδεσή του με το [[Γέρων Δανιήλ|γέροντα Δανιήλ]] το [[1898]]. Έκτοτε έψαχνε ένα τόπο να στεγάσει ένα μοναστήρι για το τέλος της ζωής του, ένα « ''"Εκκλησιαστικό [[Παρθενώνας|Παρθενώνα]] »"'', όπως χαρακτηριστικά έλεγε. Πιο έντονη και ίσως επιτακτική έγινε αυτή η ανάγκη, όταν 4 γυναίκες που ήσαν μόνες και συνδέονταν μαζί του, με σχέση πνευματικής καθοδήγησης, θέλησαν να μονάσουν υπό την εποπτεία του. Έτσι τελικά βρήκε ένα παλαιό εγκαταλελειμμένο μοναστήρι στην [[Αίγινα]] στη θέση Ξάντος στο οποίο και αποφάσισε να στεγάσει τις 4 μοναχές και άλλες 3 που ήδη μόναζαν στο νησί. Το μοναστήρι άρχισε να επαναλειτουργεί το [[1904]] υπό την καθοδήγησή του, παρότι αυτός ακόμα βρισκόταν στην Ριζάρειο σχολή.

Η εμφάνισή του στην [[Αίγινα]] όμως συνδυάστηκε από δύο γεγονότα, με αποτέλεσμα να γίνει άμεσα λαοφιλής. Ο Νεκτάριος αρχικά θεράπευσε ένα δαιμονισμένο κάτι που γρήγορα μαθεύτηκε. Οι χωρικοί μάλιστα τότε τον επισκέφτηκαν ζητώντας του να λειτουργήσει και να δεηθεί στον Θεό να βρέξει, διότι είχε 3 χρόνια να βρέξει στο νησί με αποτέλεσμα να έχει προκληθεί εκτεταμένη ανομβρία και οικονομική ζημία. Ο ίδιος με σύσσωμη παρουσία των νησιωτών, λειτούργησε και την ίδια μέρα άρχισε να βρέχει. Αυτά, εκλείφθηκαν ως θεϊκά σημάδια από τους Αιγινίτες, με αποτέλεσμα να θεωρούν Άγιο τον Νεκτάριο, ακόμα και εν ζωή. Το [[1908]] παραιτήθηκε από τη σχολή για λόγους υγείας αλλά και γήρατος και αφοσιώθηκε στο μοναστήρι. Η χάρη του και η φήμη διαρκώς μεγάλωνε με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος δωρεών να κατευθύνεται στο μοναστήρι και μέσα σε 4 χρόνια να γίνει αρκετά μεγάλο για να χωράει 15 μοναχές. Τα χρήματα κατευθύνονταν κυρίως στους φτωχούς του νησιού. Μεγάλο μέρος λαού και πιστών κατευθυνόταν προς το μοναστήρι, από διάφορα μέρη της Ελλάδας, για να δει δουν ή να πάρει πάρουν την ευχή του ήδη ξακουστού Νεκταρίου, κάτι που βοηθούσε και τους νησιώτες να ανασάνουν οικονομικά.

Παρότι ήταν μεγάλος σε ηλικία όταν αποσύρθηκε στην Αίγινα, δεν έπαψε ποτέ να εργάζεται είτε πνευματικά, υπέρ της εκκλησίας, είτε και χειρωνακτικά για την διεύρυνση του μοναστηριού. Το έργο πλέον είχε χαρακτήρα ποιμαντικό, λειτουργικό, λατρευτικό, εξομολογητικό, παρηγορητικό. Στάθηκε στους ανθρώπους του νησιού σαν αδελφός, βοηθός, συμπαραστάτης, οδηγός και συνοδοιπόρος της ζωής. Κι αυτό ήταν λογικό. Τα χρόνια που θα περνούσε μέχρι το τέλος της ζωής του, έμελλε να είναι πολύ ταραγμένα. Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους που έφεραν ηθική ανάταση και κάποια ευφορία οικονομική και πνευματικήευφορία, ήρθε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ήρθε να σκιάσει την Ελλάδα. Φτώχεια, ανέχεια και όλα τα συνεπακόλουθα ενός βασανισμένου τόπου και λαού μαζί με τα σύνδρομα του φόβου και των στερήσεων εμφανίζονταν απειλητικά σε αυτά τα ταραγμένα πολιτικά χρόνια για την Ελλάδα. Ο ίδιος όμως πάντα βοηθός, παρηγορητής, γνωρίζοντας από μικρός τις δυσκολίες του κόσμου της ζωής, κήρυττε την ελπίδα και το Θεό για ένα καλύτερο μέλλον, που πάντα όπως έλεγε στεκόταν κραταιός δίπλα στον πιστό λαό. Γι' αυτό και ο Άγιος Νεκτάριος για τους Αιγινίτες υπήρξε κάτι παραπάνω από ένας μοναχός που εγκαταστάθηκε στο νησί τους.

Η ποιμαντική αγωγή του ποιμνίου, μακρύτερα από τα στενά όρια του νησιού, ήταν πάντα μέλημά του, έτσι συνέχισε το συγγραφικό του έργο, που πλέον αναγνωριζόταν τόσο από τον τύπο της εποχής για την επιστημονική εγκυρότητά του, όσο και από μεγάλα πνευματικά ιδρύματα της εποχής. Επίσης διέθετε περισσότερο χρόνο για προσευχή κάτι που αγαπούσε, ιδιαίτερα προς την [[Θεοτόκος|Παναγία]], που θεωρούσε μητέρα του, όπως έλεγε. Ποτέ παρά τον κλονισμό της υγείας του δεν έπαψε όμως να προσφέρει ακόμα και χειρωνακτικά. Μάλιστα συνεισέφερε στην ανέγερση νέων κοιτώνων της μονής, στη διάνοιξη δρόμων προς το μοναστήρι, ασχολείτο με την κηπουρική και άλλες χειρωνακτικές εργασίες που πάντα τις θεωρούσε τιμή. Πάντα ανέφερε πως καμία εργασία δεν είναι ντροπή, αντιθέτως είναι ευλογία Θεού.

Οι δυσκολίες και οι πίκρες ποτέ δεν έλειψαν. Παρότι είχαν περάσει πάνω από 10 χρόνια από την επαναλειτουργία της μονής, ο Μητροπολίτης Αθηνών Θεόκλητος αρνείτο να αναγνωρίσει την μονή, παρά την αρχική συγκατάθεσή του. Το πρόβλημα αυτό μεγάλωνε, διότι η μονή δεν αποκτούσε νομική προσωπικότητα με αποτέλεσμα να αδυνατεί να κρατήσει τις κληρονομιές και όποια αλλά οικονομικά ωφελήματα είχε από πιστούς , με αποτέλεσμα να δυσχεραίνει το φιλανθρωπικό έργο. Κάποιοι δηλαδή άφηναν κληρονομιές υπέρ του μοναστηριού, που το μοναστήρι αδυνατούσε να αποδεχτεί λόγω της νομικής ανυπαρξίας του. Ο Μητροπολίτης δε, φαίνεται να είχε δυσαρεστηθεί από την τροπή που έλαβε η εξέλιξη του μοναστηριού, με αποτέλεσμα να είναι ανένδοτος. Ο Νεκτάριος προσπάθησε με διάφορους τρόπους να τον μεταπείσει, όμως μέχρι τέλους της ζωής του, δεν είδε το αίτημά του να πραγματοποιείται.

Ο Νεκτάριος αρχικά αφού τελείωσε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, και ο [[Θεόκλητος Μηνόπουλος|Θεόκλητος]] αποπέμφθηκε λόγω του [[Ανάθεμα Βενιζέλου|αναθέματος στον Βενιζέλο]] μαζί με τους υπολοίπους επισκόπους, πίστεψε πως τα πράγματα ίσως εξομαλυνθούν. Η αρχική αισιοδοξία όμως διεκόπη όταν [[1918]] κατηγορήθηκε από μητέρα μοναχής για ανηθικότητα. Γρήγορα όμως εξετάσεις και έρευνες του εισαγγελέα Αθηνών κατέδειξαν το ψεύδος της μητέρας της κόρης, η οποία οικειοθελώς είχε προσχωρήσει στο μοναστήρι. Εξ' αιτίας αυτού του λόγου, αλλά και κληρικών οι οποίοι στο νησί τον φθονούσαν, πιστεύοντας ότι τους παίρνει όλη την «πελατεία», που τον κατηγορούσαν πισώπλατα. Πάντα όμως πιστός στο Ευαγγέλιο, το παράδειγμα του Χριστού, τα γραφέντα του [[Νικόδημος ο Αγιορείτης|Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη]], πίστευε απόλυτα στη δικαιοσύνη του Θεού. Ήταν πράος, ήρεμος, υπομονετικός σε όλες αυτές τις κατηγορίες και εξευτελισμούς που κατά καιρούς τον υπέβαλαν. Το τέλος της ζωής του ήταν επίπονο. Μεγάλη Σημαντική ασθένεια του προστάτη, μαζί με τα περασμένα χρόνια της ηλικίας του και κακοπάθειες της ζωής τον ταλαιπωρούσαν. Ακόμα και τότε είχε σχέδια. Ήθελε να δημιουργήσει ένα εκπαιδευτήριο. Τελικά δεν πρόλαβε. Το [[1920]] εισήχθη στο Αρεταίειο νοσοκομείο [[Αθήνα|Αθηνών]] όπου διεγνώσθη καρκίνος του προστάτη. Στις 8 Νοεμβρίου του ιδίου έτους ο Άγιος Νεκτάριος εκοιμήθη, ενώ εορτάζεται στις 9 του ιδίου μηνός.

Ο Άγιος Νεκτάριος θεωρείτο από τους κατοίκους του νησιού της Αίγινας εν ζωή Άγιος. Το προσωνύμιο που του αποδίδει σήμερα η Ορθόδοξη εκκλησία είναι '''θαυματουργός'''. Τα γεγονότα όμως που περιγράφουν οι μοναχές, ο Κωστής Σακκόπουλος, φίλοι, ιερείς, νησιώτες είναι πραγματικά η απόδειξη αυτής της προσωνυμίας. Όταν ο Άγιος εκοιμήθη , στο διπλανό κρεβάτι νοσηλευόταν και ένας κάποιος παραπληγικός, ο οποίος αδυνατούσε να περπατήσει. Τότε ακουμπώντας η φανέλα τού κεκοιμημένου Άγίου πάνω του, θεραπεύτηκε. Κατά τη μεταφορά του, λέγεται ότι δεν είχε βάρος, ενώ οτι το μέτωπό του ανάβλυζε μύρο. Το μεγαλύτερο όμως μυστήριο είναι ότι το λείψανο του Αγίου παρά τις 3 ταφές και εκταφές παρέμεινε αναλλοίωτο για περισσότερο από 30 χρόνια. Η φήμη αυτή μάλιστα έδωσε ελπίδα στο λαό, ειδικά σε μια περίοδο οπού το Ελληνικό όνειρο της Πόλης έγινε συντρίμμια με τη πυρπόληση της Σμύρνης. Το λείψανό του πρώτη φορά εξετάφη 3 έτη μετά την κοίμησή του ενώ ακολούθησαν και άλλες ταφές και αυτό που συνέβη κλόνισε από άκρη σε άκρη την Ελλάδαεκταφές.

* Σώτος Χονδρόπουλος, ''Ο Άγιος του αιώνας μας'', εκδ. Καινούργια Γη, Αθήνα 2003.* [http://anemi.lib.uoc.gr/php/pdf_pager.php?rec=/metadata/7/e/8/metadata-56630005568d15b086714c8b00e5dfb1_1240555062.tkl&do=249031_w.pdf&pageno=3&pagestart=1&width=841&height=595&maxpage=121&lang=en Άγιος Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως ο Θαυματουργός. Επιμέλεια Ιωάννου Γρ. Τιμαγένους, έκδοση Ιεράς Κοινοβιακής Μονής Αγίας Τριάδος Αιγίνης. Άνευ ημερομηνίας.]