[[Image:Porphyrios.jpg|right|thumb|200px|Ο Γέροντας Πορφύριος]]Ο '''Γέρων Πορφύριος''' ή '''Πορφύριος ο καυσοκαλυβίτης'''(1906-1991), κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, υπήρξε Έλληνας μοναχός που έδρασε τον 20 αιώνα. Ο ίδιος αποτελεί μέρος μίας σημαντικής ομάδας [[:Κατηγορία:Μοναχοί|μοναχών]], οι οποίοι έδρασαν στον ελλαδικό χώρο και απέκτησαν μεγάλη φήμη ένεκα του οσιακού βίου τους καθώς και των χαρισμάτων των οποίων διέθεταν. Σημαντικό μέρος της ζωής του το έζησε στην Αθήνα, όπου και τελικά εκοιμήθη σε ηλικία 85 ετών το 1991. Η συνείδηση του πληρώματος της εκκλησίας αναμένεται μέσα στα επόμενα έτη, να τον κατατάξει στα δίπτυχα της ελλαδικής εκκλησίας.Ο Πορφύριος αγιοποιήθηκε μετά από απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου της 27 Νοεμβρίου 2013. Η επίσημη τελετή αγιοκατάταξης έγινε στο Ιερό Γυναικείο Ησυχαστήριον “Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος” <ref>Ανωνύμου, [http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/2013/11/3915.html Σήμερα, έγινε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο η Αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου. Ιστοσελίδα "Αγιορείτικες Μνήμες"]</ref>

Ο μικρός Ευάγγελος Στα παιδικά του έτη φοίτησε σε σχολείο μόλις δύο χρόνια. Αυτό , διότι ο πατέρας του λόγω της οικονομικής ανέχειας οδηγήθηκε στον Παναμά, για να εργαστεί στην διώρυγα, τη στιγμή που έπρεπε με αποτέλεσμα ο ίδιος να αναγκαστεί να βοηθά εργαστεί για την οικογένειά του. Έτσι σε ηλικία μόλις 8 ετών εργαζόταν, άλλοτε στη φύλαξη ζώων, άλλοτε σε χωράφια. Αργότερα εργάστηκε σε ανθρακωρυχείο, αλλά και σε κάποιο παντοπωλείο στη Χαλκίδα και τον Πειραιά. Σε αυτό τον βοηθούσε η πρόωρη ανάπτυξη που είχε καθώς έδειχνε αρκετά μεγαλύτερος από την ηλικία του.

Σε ηλικία μεταξύ 12-14 ετών πήρε την απόφαση να μονάσει στο Άγιο Όρος. Ο πνευματικός του γέροντας Παντελεήμονας ήταν αυτός που τον οδήγησε στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους και πιο συγκεκριμένα στην καλύβη του Αγίου Γεωργίου. Στα Καυσοκαλύβια απέκτησε δύο Γέροντες στους οποίους έκανε υπακοή, διακρινόμενος για το σκληρό ασκητικό του πνεύμα. Επίσης επιδόθηκε με ζήλο στη μελέτη ιερών κειμένων, αλλά και τη διαρκή εργασία. Έτσι σε μικρό διάστημα από την εισαγωγή του στο [[Άγιο όρος Όρος]] εκάρη μοναχός με το όνομα Νικήτας. Σύντομα μάλιστα άρχισαν να ενεργούν τα χαρίσματα του [[Άγιο Πνεύμα|Αγίου Πνεύματος ]] όπως η διόραση και η ίαση. Εξ αιτίας όμως της σκληρής άσκησης ο Γέροντας ασθένησε, με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί να οδηγηθεί σε μοναστήρι εκτός του Αγίου όρους Όρους ώστε να θεραπευτεί. Ο μοναχός Νικήτας τελικά επέλεξε το μοναστήρι του Αγίου Χαραλάμπους στη Εύβοια.

Το 1927 ο Γέροντας θα χειροτονηθεί [[Διάκονος]] από τον Αρχιεπίσκοπο Σιναίου Πορφύριο Γ΄, στην εορτή της [[Αγία Παρασκευή|Αγίας Παρασκευής]]. Την επόμενη ημέρα, του [[Παντελεήμων, Άγιος Παντελεήμων|Αγίου Παντελεήμονος]] χειροτονήθηκε ιερέας λαμβάνοντας πλέον το όνομα Πορφύριος, ενώ ένδεκα χρόνια αργότερα έλαβε το [[οφίκιο]] του Αρχιμανδρίτη. Περί το 1938 ο Γέροντας μονάζει στην εγκαταλελειμμένη μονή του Αγίου Νικολάου Άνω Βαθείας Ευβοίας και το 1940 μετακινείται ως εφημέριος στον Άγιο Γεράσιμο της πολυκλινικής Αθηνών, που βρισκόταν δίπλα στην Ομόνοια. Ο λόγος ήταν η θέλησή του να βοηθήσει τους συνανθρώπους του, οι οποίοι μαστίζονταν από την λαίλαπα του Β΄ παγκοσμίου Πολέμου. Εκεί θα παραμείνει για 33 έτη, ώσπου το 1970 συνταξιοδοτήθηκε, αποχωρώντας από την Πολυκλινική και πηγαίνοντας στον Άγιο Νικόλαο Καλλισίων Πεντέλης. Ήδη μάλιστα η υγεία του είχε αρχίσει να κλονίζεται, καθώς αρχικώς παρουσιάστηκε πάθηση των νεφρών, ενώ το 1978 υπέστη έμφραγμα του μυοκαρδίου, όπου νοσηλεύτηκε για 20 ημέρες. Λίγο καιρό αργότερα τυφλώθηκε.

Τελικά ο Γέροντας υπήρξε παράδειγμα υπομονής, καρτερικότητας, ταπείνωσης και αγάπης, των αρετών δηλαδή στοιχεία που οδηγούν ένα χριστιανό κατατάσσουν ανάμεσα στους πλέον δημοφιλείς σύγχρονους μοναχούς στον οσιακό εν Χριστώ βίοΕλλαδικό χώρο. ==Ἀπολυτίκιον==Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Τῆς Εὐβοίας τὸν γόνον,<br>Πανελλήνων τὸν Γέροντα,<br>τῆς Θεολογίας τὸν μύστην<br>καὶ Χριστοῦ φίλον γνήσιον,<br>Πορφύριον τιμήσωμεν, πιστοί,<br>τὸν πλήρη χαρισμάτων ἐκ παιδός.<br>Δαιμονῶντας γὰρ λυτροῦται,<br>καὶ ἀσθενεῖς ἰᾶται πίστει κράζοντας·<br>δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν,<br>δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι,<br>δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.