Με τον τίτλο '''Οικουμενική Σύνοδος''', αποκαλείται «''η δια προσταγής Βασιλικής συναχθείσα , η περί πίστεως όρον δογματικόν εκθέμενηεκθεμένη, η ευσεβή, και ορθόδοξα, και σύμφωνα ταις αγίαις Γραφαίς, η ταις προλαβούσαις Οικουμενικαίς διορίζουσα, ην η συμφωνία απάντων των της Καθολικής καθολικής Εκκλησίας Πατριαρχών και Αρχιερέων απεδέξατο, είτε δια αυτοπροσώπου παρουσίας, είτε δια τοποτηρητών ή και τούτων απόντων, δια γραμμάτων και υπογραφών αυτών''»<ref>Νικοδήμου Αγιορείτου, «''Πηδάλιον''», σελίς 119.</ref>. Έτσι ως ''Οικουμενικές Σύνοδοι'' χαρακτηρίζονται μεγάλες συνελεύσεις επισκόπων της Εκκλησίας απ' όλη τη χριστιανική οικουμένη, με σκοπό την κοινή συνδιάσκεψη και απόφανση επί σοβαρών δογματικών και άλλων εκκλησιαστικών ζητημάτων<ref>Καρμίρης Ιωάννης,''Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', τόμ. Α', 2η έκδ., Αθήνα 1960, σελ. 105.</ref>, κατά τις οποίες η υποχρεωτική συμμετοχή όλων των επισκόπων δεν κρίνεται σκόπιμη, αφού ανέκαθεν, μια τέτοια συμμετοχή δεν θεωρήθηκε ''"νομικώς αναγκαία και απαραίτητος"''· Αρκούσε μόνο το να εκπροσωπούνται, οπωσδήποτε επαρκώς, ''"τα Πατριαρχεία και αι διάφοροι εκκλησιαστικαί διοικήσεις"'' και περιφέρειες<ref>Καρμίρης, ό.π., σελ. 109</ref>.

Τα χαρακτηριστικά ιδιώματα των ''Οικουμενικών Συνόδων'' είναι τέσσερα κατά τον Δοσίθεο Ιεροσολύμων<ref>Δωδεκάβιβλος, σελίς 1018</ref>, ήτις:

*Το να συναθροίζονται δια προσταγών Βασιλικών.*Το να γίνεται συζήτηση περί πίστεως και ακολούθως να εκτίθεται απόφαση και όρος δογματικός.

*Το να συμφωνήσουν και αποδεχτούν πάντες οι ορθόδοξοι Πατριάρχες και αρχιερείς της Καθολικής Εκκλησίας, είτε δια αυτοπροσώπου παρουσίας των, είτε δια τοποτηρητών, είτε απόντων και δια επιστολών αυτών τις αποφάσεις της εκάστοτε συνόδου.

Για τις Οικουμενικές εκείνες συνόδους, στις οποίες προσκλήθηκαν ή συμμετείχαν μόνο ολιγομελείς αντιπροσωπίες όλων των επαρχιών ή των πατριαρχιακών θρόνων, με πρωτοβουλία της ίδιας της Οικουμενικής συνόδου, ξεκινούσε διαδικασία για την αποδοχή των αποφάσεων από την εκκλησιαστική συνείδηση, με συνοδικές επιστολές που ανακοίνωναν το περιεχόμενο τους σε όλες τις μητροπόλεις, με την προτροπή προς την Ιεραρχία, τον κλήρο και τον λαό των εκκλησιών αυτών να αποδεχθούν την ομόφωνη διακήρυξη της αλήθειας της πίστεως και τις συνοδικές αποφάσεις. Υπό το πνεύμα αυτό απορρίφθηκε από την εκκλησιαστική συνείδηση η οικουμενικότητα της ''ληστρικής'' συνόδου της Εφέσου ([[449]]) και της εικονομαχικής συνόδου της Ιερείας ([[754]])<ref>Φειδάς Ιω. Βλάσιος, ''Εκκλησιαστική Ιστορία - Απ' αρχής μέχρι την Εικονομαχία'', τόμ. Α', 3η έκδ., Αθήνα 2002, σελ. 867</ref>.

Οι ==Καθολικότητα και αλάθητο της Εκκλησίας ως σύνολο==[[Βυζαντινή αυτοκρατορίαΕικόνα:katholikotis.jpg|thumb|300px|right|Βυζαντινοί]] αυτοκράτορες ήταν αυτοί που μετά από Καθολικότητα ''"αίτησιν εκκλησιαστικήνεν χρόνω"'' συγκαλούσαν τις Οικουμενικές Συνόδους και κατ' αυτόν τον τρόπο '"εν τόπω"''"ο Μτης Οικ. Συνόδου. Κωνσταντίνος συνεκάλεσε ]]Από την Α' Οικουμενικήν Σύνοδον[[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθόδοξη]] και τη [[Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία]] αναγνωρίζονται από κοινού επτά Οικουμενικές Σύνοδοι, ο Μοι οποίες συγκλήθηκαν από το 325 μ.Χ. μέχρι το 787 μ.Χ. στην [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Ανατολική Ρωμαϊκή επικράτεια]]. Θεοδόσιος Οι Οικουμενικές Σύνοδοι, για την Β'Ορθόδοξη Εκκλησία, ο Θεοδόσιος ο μικρός την Γ'αποτελούν το ιεραρχικά ανώτατο εκκλησιαστικό σώμα, ο Μαρκιανός είναι δηλαδή η ανώτατη εκκλησιαστική αρχή και η Πουλχερία την Δ'αυθεντία, ο Ιουστινιανός Α' την Ε', ο Κωνσταντίνος Πωγωνάτος που ασκεί την ΣΤ'ανώτατη διοικητική, ο Ιουστινιανός Β' την Πενθέκτην δικαστική και ο Κωνσταντίνος ΣΤ' μετά της Ειρήνης της Αθηναίας την Ζ'"''<ref>"Οικουμενικαί Σύνοδοι", ''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'' (ΘΗΕ), Τόμ. 09, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1966, στ. 690</ref>νομοθετική εξουσία.

Σκοπός των Οικουμενικών Συνόδων ήτανΓια τους ορθοδόξους, μετά από εμπεριστατωμένες συζητήσεις να εκδίδουν δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι στην Εκκλησία βρίσκεται η αλήθεια. Αυτό βεβαιώνει ο [[Απόστολος Παύλος]] όταν λέει για την Εκκλησία ότι είναι ''"σύμβολα ή όρους ή τόμους ή ομολογίας στύλος και εκθέσεις, αναφερομένας εις την δογματικήν πίστινεδραίωμα της αληθείας"''<ref>ΘΗΕ, ό''Α΄ Τιμ.π3:15''.</ref> εφόσον διάφορες αιρέσεις που εμφανίζονταν κατά καιρούς . Και αυτό είναι φυσικό επειδή η Εκκλησία είναι το σώμα του [[Χριστός|Χριστού]]<ref>Πρβλ. ''Εφεσ. 5:23'' και ''"δια της κακοδιδασκαλίας αυτών εζήτουν να διαστρέψωσι τα της Ευαγγελικής διδασκαλίας νοήματα"Κολ. 1:18''.</ref>Αγίου Νεκταρίου. Το σώμα αυτό της Εκκλησίας έχει το αλάθητο, επειδή έχει κεφαλή τον ίδιο τον 'Ορθόδοξος Ιερά Κατήχησις'Χριστό'' που ως Θεός είναι αλάθητος. Αυτό σημαίνει ότι, ως νομοθέτης, διδάσκαλος και κριτής, η Μία, 4η έκδ.Αγία, εκδ. Βασ. ΡηγόπουλουΚαθολική και Αποστολική Εκκλησία, Θεσσαλονίκη 2001 (c1899)όταν εκφράζεται ως σύνολο, σελ. 189εκφράζεται αλαθήτως</ref>Μπούμης Ι. ΕπίσηςΠαναγιώτης, συνέτασσαν Κανόνες ''"αναφερομένους εις την διοίκησινΚανονικόν Δίκαιον'', την ευταξίανέκδ. 3η επηυξημένη, το πολίτευμα και τον καθόλου βίον της Εκκλησίας"''Γρηγόρης, οι οποίοι μάλισταΑθήνα 2002, είχαν αξία ''"νόμων υποχρεωτικών δια τα μέλη τής Εκκλησίας καί δια τό Κράτοςσελ. 175-176."''<ref>ΘΗΕ, στο ίδιο</ref>.

Δεδομένου Εδώ θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι στην Ορθόδοξη Εκκλησία, κάθε τι που προσκρούει στην [[Αγία Γραφή]] αυτή η έννοια της ''"δεν είνε δυνατόν να αποτελέση στοιχείον της ιεράς παραδόσεως και της πράξεως της Εκκλησίας"καθολικότητας''που πρέπει να περιλαμβάνουν οι αποφάσεις μιας Οικουμενικής Συνόδου, προσδιορίζεται σε δύο διαστάσεις<ref>Στέργιος ΣάκκοςΗ έννοια αυτή περιγράφεται στο: Μπούμης, ''Εισαγωγή...Κανονικόν Δίκαιον'', ό.π.</ref>, οι Οικουμενικές Σύνοδοι ''"αποφαίνονται πάντοτε μόνον ερμηνευτικώς καισελ.176-178..ουδέποτε αποκαλύπτουν κάτι νέον"''<ref>στο ίδιο</ref>, αφού η αλήθεια που αναπτύχθηκε αυθεντικά και κατοχυρώθηκε από αυτές έχει η βάση της στην [[Αγία Γραφή]]<ref>ΘΗΕ, τόμ. 02, 1963, στ. 520</ref>. Για τους Ορθοδόξους, η ερμηνεία αυτή των Οικουμενικών Συνόδων, είναι δεκτή ως απολύτως ορθή<ref>πρβλ. Στ. Σάκκος, περιοδικό ''Απολύτρωσις'', Αύγουστος 1982, σελ. 103: ''"το Ευαγγέλιο σαν βιβλίο...τρόπο ζωής...και πίστεως, σαν νόημα και θεία αποκάλυψι το διαβάζουν σωστά μόνο οι ορθόδοξοι."''</ref>.

Από την [[Ορθοδοξία|Ανατολική Ορθόδοξη]] και τη [[Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία]]:α) αναγνωρίζονται από κοινού επτά Οικουμενικές Σύνοδοι''Καθολικότητα κατά βάθος ή καθέτως ή εν χρόνω'': αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εκπροσωπεί όλους τους Χριστιανούς, οι οποίες συγκλήθηκαν από το [[325]] μ.Χ. μέχρι το [[787]] μ.Χ. όποιοι έζησαν και έδρασαν κατά τους προηγουμένους αιώνες μέσα στην [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Ανατολική Ρωμαϊκή επικράτεια]]. Οι Οικουμενικές Σύνοδοι, για την Ορθόδοξη Εκκλησία, αποτελούν το ιεραρχικά ανώτατο εκκλησιαστικό σώμα, είναι δηλαδή η ανώτατη εκκλησιαστική αρχή και αυθεντίανα τους εκπροσωπεί, που ασκεί την ανώτατη διοικητικήόπως αυτοί έχουν εκφρασθεί στις αποφάσεις των προγενεστέρων Οικουμενικών Συνόδων. Άρα, δικαστική και νομοθετική εξουσία. Στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία η παρουσία και η κύρωση των διαταγμάτων της Συνόδου από τον [[Ποντίφηκας|Ποντίφηκα]] έχει θεμελιώδη σημασίακάθε μεταγενέστερη Οικουμενική Σύνοδος είναι υποχρεωμένη να συμφωνεί με τις προγενέστερες.

Η αρχή των Συνόδων ανάγεται στην πρώτη εκείνη Σύνοδο τη :β) ''"συγκροτηθείσαν Καθολικότητα κατά πλάτος ή οριζοντίως ή εν Ιεροσολύμοις τω 48 μ.Χ."'' την ονομαζόμενη ''Αποστολική Σύνοδοτόπω'': αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εκπροσωπεί και το σύγχρονο πλήρωμα της Εκκλησίας, το όποιο ζει σε όλα τα πλάτη της γης και επομένως ο συνοδικός θεσμός είναι βεβαίως να αναγνωρισθεί ως Οικουμενική και αυτός αποστολικόςαπό το πλήρωμα της στρατευόμενης Εκκλησίας, με αφετηρία και ''"χαρακτήρα αποστολικόν"''<ref>''Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία...''οι αποφάσεις της να γίνουν, στο ίδιοως αλάθητες, σελ. 106</ref>αποδεκτές (έστω σιωπηρώς) από όλη την επί γης ζώσα Εκκλησία.

==Συνοδικό Σύστημα και Οικουμενικές Σύνοδοι==Το Συνοδικό Σύστημα στον χώρο της Εκκλησίας εμφανίστηκε αμέσως με τη συγκρότηση της. Η αρχή του ανάγεται στην πρώτη εκείνη Σύνοδο τη ''"συγκροτηθείσαν εν Ιεροσολύμοις τω 48 μ.Χ."'' την ονομαζόμενη ''Αποστολική Σύνοδο'', και επομένως ο συνοδικός θεσμός είναι και αυτός αποστολικός, με αφετηρία και ''"χαρακτήρα αποστολικόν"''<ref>''Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία...'', στο ίδιο, σελ. 106</ref>. Σήμερα, το αντίστοιχο των Οικουμενικών Συνόδων, είναι οι Πανορθόδοξες Σύνοδοι η σύγκληση των οποίων πρέπει να γίνει κατόπιν συμφωνίας των πατριαρχών και των προκαθημένων των επί μέρους αυτοκέφαλων Εκκλησιών<ref>Μπούμης Ι. Παναγιώτης, 'Κανονικόν Δίκαιον', έκδ. 3η επηυξημένη, Γρηγόρης, Αθήνα 2002, σελ. 183.</ref>. Ο όρος Σύνοδος, με την έννοια της συναθροίσεως και ''"προς ανάκρισιν των δογμάτων της ευσέβειας"'' απαντάται πρώτα στον 37ο [[Ιεροί Κανόνες|Αποστολικό κανόνα]]<ref>ΘΗΕ, τόμ. 09, στ. 687.</ref> ενώ η φράση «Οικουμενική σύνοδος» ([[Λατ.]] ''concilium universale/generale'') εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον 6ο κανόνα της [[Πρώτη Β΄ Οικουμενική Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης|Β΄ Οικουμενικής Συνόδου]] το 381 μ.Χ.<ref>Bernard Flusin, ''Τι γνωρίζω; Ο βυζαντινός πολιστισμός'', Presses Universitaires de France/ΔΟΛ, 2007, σ. 14.</ref>. Όπως σημειώνει ο Βασ. Σταυρίδης: ''"Το επίθετον οικουμενικός,-ή, -όν ενωρίς εισήχθη εις την εκκλησιαστικήν γλώσσαν. Συναντώμεν τας οικουμενικάς συνόδους, τα οικουμενικά σύμβολα, τους οικουμενικούς Πατέρας, τον οικουμενικόν πατριάρχην. Βλέπομεν ενταύθα να εξυπονοώνται αι έννοιαι της γεωγραφικής εκτάσεως, της ισότητος και της ενότητος ολοκλήρου της ανθρωπότητος, της καθολικότητος και της εκκλησιαστικής ακριβείας."''<ref>ΘΗΕ, τόμ. 09, στ. 694</ref>. Οι [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Βυζαντινοί]] αυτοκράτορες ήταν αυτοί που μετά από ''"αίτησιν εκκλησιαστικήν"'' συγκαλούσαν τις Οικουμενικές Συνόδους και κατ' αυτόν τον τρόπο ''"ο Μ. Κωνσταντίνος συνεκάλεσε την Α' Οικουμενικήν Σύνοδον, ο Μ. Θεοδόσιος την Β', ο Θεοδόσιος ο μικρός την Γ', ο Μαρκιανός και η Πουλχερία την Δ', ο Ιουστινιανός Α' την Ε', ο Κωνσταντίνος Πωγωνάτος την ΣΤ', ο Ιουστινιανός Β' την Πενθέκτην και ο Κωνσταντίνος ΣΤ' μετά της Ειρήνης της Αθηναίας την Ζ'"''<ref>"Οικουμενικαί Σύνοδοι", ''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'' (ΘΗΕ), Τόμ. 09, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1966, στ. 689</ref>. Σκοπός των Οικουμενικών Συνόδων ήταν, μετά από εμπεριστατωμένες συζητήσεις να εκδίδουν ''"σύμβολα ή όρους ή τόμους ή ομολογίας και εκθέσεις, αναφερομένας εις την δογματικήν πίστιν"''<ref>ΘΗΕ, ό.π.</ref> εφόσον διάφορες αιρέσεις που εμφανίζονταν κατά καιρούς ''"δια της κακοδιδασκαλίας αυτών εζήτουν να διαστρέψωσι τα της Ευαγγελικής διδασκαλίας νοήματα"''<ref>Αγίου Νεκταρίου, 'Ορθόδοξος Ιερά Κατήχησις', 4η έκδ., εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 2001 (c1899), σελ. 189</ref>. Επίσης, συνέτασσαν Κανόνες ''"αναφερομένους εις την διοίκησιν, την ευταξίαν, το πολίτευμα και τον καθόλου βίον της Εκκλησίας"'', οι οποίοι μάλιστα, είχαν αξία ''"νόμων υποχρεωτικών δια τα μέλη της Εκκλησίας και δια το Κράτος."''<ref>ΘΗΕ, στο ίδιο</ref>.

Διάφοροι Η [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία]] δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με συνολικούς όρους, είτε ως [[Θεοκρατία|Θεοκρατική]], είτε ως [[Καισαροπαπισμός|Καισαροπαπική]], εκτός βέβαια από περιπτώσεις υπέρβασης εξουσίας, που μάλιστα, έχουν καταμηνυθεί ως τέτοιες. Κατά κανόνα, οι επικεφαλείς της Εκκλησίας δεν προσπαθούσαν να ασκήσουν εξουσία στα εγκόσμια και οι αυτοκράτορες δεν νομοθετούσαν πάνω σε θρησκευτικά θέματα χωρίς να λαμβάνουν υπ' όψιν τις αποφάσεις των ποιμένων της Εκκλησίας και τις εντολές του εκκλησιαστικού δικαίου<ref>Πλακίδας Deseille, "Η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και εν μέσω των Εθνών" στο ''Ορθοδοξία - Ελληνισμός, Πορεία στην τρίτη χιλιετία'', τόμ. Β', έκδ. Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου, 2η έκδ., Άγιον Όρος 2002, σελ. 185-186.</ref>.  Επί του ζητήματος αυτού πάντως, διάφοροι ξένοι μελετητές αλλά και ο Έλληνας εκκλησιαστικός Ιστορικός Β. Στεφανίδης, υιοθέτησαν την άποψη ότι επί της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο [[Βυζάντιο]] επικρατούσε πλήρης Καισαροπαπισμός και ο ρόλος του Ρωμαίου (Βυζαντινού) αυτοκράτορα ήταν πάντα αρκετά αυξημένος<ref>βλ. Diehl Charles, ''Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας'', Καρδαμίτσας, Αθήνα 2007 (c1919), σελ. 25: ''"H Ανατολική Εκκλησία μεταβαλλόταν σε κρατική Εκκλησία υποταγμένη στη θέληση του μονάρχη"''.</ref>, παίζοντας σημαντικό ρόλο ακόμη και στην έκβαση του αγώνα των αντιμαχομένων δογματικών διδασκαλιών<ref>(Βασίλειος Στεφανίδης, ''Εκκλησιαστική Ιστορία'', 6η εκδ., 1959, Εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 149-152, 175, 177, 181</ref>.Στον αντίποδα της άποψης αυτής, ''"οι περισσότεροι σύγχρονοι ιστορικοί αναγνωρίζουν ότι τα νομικά βυζαντινά κείμενα μιλούν για αλληλοεξάρτηση μεταξύ των αυτοκρατορικών και εκκλησιαστικών δομών παρά για μια μονομερή εξάρτηση των τελευταίων"''<ref>"caesaropapism." Encyclopedia Britannica Online. 19 Feb. 2008 (http://www.britannica.com/eb/article-9018527).</ref>. Στην πραγματικότητα, ο χαρακτηρισμός του βυζαντινού συστήματος ως ''καισαροπαπισμός'', είχε σκοπό δυσφημιστικό, τελικά όμως ''"απορρίφθηκε εμφαντικά από πολλούς ικανούς μελετητές του Βυζαντίου σαν πλήρης παρανόηση, σαν προκατειλημμένος αναχρονισμός"''<ref>Φλορόφσκυ Γεώργιος, ''Χριστιανισμός και πολιτισμός'' (μτφρ. Παναγιώτου Κ. Πάλλη), 2η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2000, σελ. 98.</ref>. Σε αιρετικούς αυτοκράτορες δεν υπήρξε υπακοή<ref>Μέγιεντορφ Ιωάννης, ''Η Βυζαντινή κληρονομιά στην Ορθόδοξη Εκκλησία'' (μτφρ. Μόσχος Δημήτρης), Αρμός, Αθήνα 1990, σελ. 19.</ref>. Σημαντικά εκκλησιαστικά πρόσωπα όπως ο [[Αθανάσιος Αλεξανδρείας]] (+373), ο [[Ιωάννης ο Χρυσόστομος]] (+407), ο [[Μάξιμος ο Ομολογητής]] (+662), ο [[Ιωάννης ο Δαμασκηνός]] (+750), ο [[Θεόδωρος ο Στουδίτης]] (+826), αντιστάθηκαν στην αυτοκρατορική εξουσία, ενώ, η μνήμη πολλών αυτοκρατόρων, ειδικά του ''Κωνσταντίου'' του Α΄ (337-361), του ''Λέοντος'' του Γ΄ (717-741), του ''Κωνσταντίνου'' του Ε΄ (του ''Κοπρωνύμου'') (741-775) και του ''Μιχαήλ'' του Η΄ (1250-1282), αναθεματίστηκαν επίσημα, επειδή υποστήριξαν ετερόδοξες διδασκαλίες<ref>Μέγιεντορφ, ''Η Βυζαντινή κληρονομιά...'', ό.π.</ref>. Η αυτοκρατορική εξουσία δεν κατόρθωσε ποτέ ''να διαπεράσει επιτυχώς τον εσωτερικό πυρήνα'' της Εκκλησίας, δηλ. το [[δόγμα]] και τα [[Ιερά Μυστήρια|μυστήρια]]"''<ref>Deno J. Geanakoplos (Professor of History, University of Illinois), ''Church and State in the Byzantine Empire-A Reconsideration of the Problem of Caesaropapism'', Church History, Vol. 34, No. 4. (Dec., 1965), σελ. 397: ''"Αs we have shown, the em­peror was never able successfully to penetrate into the church's inner core, the more spiritual form relating to dogma and the sacraments"''.</ref>. (''βλ. περισσότερα στο κύριο άρθρο'': ''[[Καισαροπαπισμός]]''). ==Ο αριθμός των Οικουμενικών Συνόδων==Επτά είναι οι αναγνωρισμένες Οικουμενικές Σύνοδοι, όπως αναφέρονται και περιγράφονται στα εγχειρίδια [[Κανονικό δίκαιο|κανονικού δικαίου]]<ref>Βλ. Μπούμης Ι. Παναγιώτης, ''Κανονικόν Δίκαιον'', έκδ. 3η επηυξημένη, Γρηγόρης, Αθήνα 2002, σελ. 37-39.</ref> ή στις αναγνωρισμένες συλλογές Ιερών Κανόνων<ref>Βλ. Γ. Ράλλη - Μ. Ποτλή, ''Σύνταγμα των θείων και Ιερών κανόνων'', τόμ. Β', Αθήνησιν 1852, σελ. 113.165.192.216.292.293.295.555 / Νικοδήμου Αγιορείτου, ''Πηδάλιον'' (ακριβής ανατύπωσις της γ' εκδόσεως του 1864), εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 763.</ref>. Παρ όλ' αυτά, θέμα αναγνώρισης και άλλων, πέρα των επτά Οικουμενικών Συνόδων, υπάρχει και συζητείται εδώ και αιώνες στους κόλπους της ορθόδοξης Εκκλησίας. Επάνω στο ζήτημα αυτό, ο καθηγητής [[Παναγιώτης Τρεμπέλας]], έχει κάνει μια σύντομη, συνολική τοποθέτηση<ref>Τρεμπέλας Ν. Παν., ''Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', τόμ. Α', 3η έκδ., Ο Σωτήρ, Αθήνα 1997, σελ. 136, υποσημ. #53.</ref>:<div style="font-family: Palatino Linotype;">:«Σύνοδοι οικουμενικαί αναγνωρίζονται υπό της καθ' ημάς Εκκλησίας επτά. Εσημειώθησαν εν τούτοις και επί μέρους γνώμαι, καθ' ας και εις άλλας συνόδους δέον να αποδοθή το κύρος της οικουμενικής. Ούτως ως ογδόην Οικουμενικήν Σύνοδον εθεώρησαν την αποκληθείσαν Πρωτοδευτέραν Σύνοδον, την εν έτει 861 υπό του Φωτίου συγκληθείσαν, αυτός δε ο Φώτιος παρετήρησεν, ότι η Εκκλησία τους κανόνας αυτής «τοις τών αδελφών συνόδων κανόσι συνέταξε». (Pitra, Juris ecclesiast. Graecorum historia et monumenta τομ. II σελ. 449), καθώς και ο Βαλσαμών (εις τον πρώτον κανόνα της εν Κων)λει συνόδου, Migne 137, 1004) και ο Βλάσταρις (εν Συντάγματι αλφαβητική Migne 144, 992) και άλλοι τινές. Αλλά και η υπό του Φωτίου εν έτει 879-880 συγκληθείσα εις τας οικουμενικάς συνόδους εντάσσεται υπό του Βαλσαμώνος, Νείλου Καβάσιλα, Νείλου μητροπολίτου Ρόδου. Μακαρίου του Αγκύρας, Συμεών του Θεσσαλονίκης, Ιωσήφ του Βρυεννίου, Μάρκου του Έφεσίου, Γεωργίου του Σχολαρίου, Νεκταρίου του Ιεροσολυμίτου (πρβλ. Jugie μν. έργ. Ι σελ. 664-665). Περί ταύτης Αθανάσιος ο Πάριος εν τη Επίτομη αυτού (σελ. 48) γράφει, ότι κοινή μεν οι Χριστιανοί πάντες επτά Οικουμενικάς Συνόδους εγνώρισαν, υπάρχει όμως και ογδόη τις Οικουμενική Σύνοδος, «αλλά μόνοις τοις λογίοις γνωστή». Και εν τη κατά το έτος 1848 εκδοθείση εγκυκλίω επιστολή των τεσσάρων Πατριαρχών προς πάντας τους Ορθοδόξους (Mansi XL στήλ. 383), καθώς και εις Κατηχήσεις τινάς (Νεκταρίου Κεφάλα, Ορθόδοξος ιερά Κατήχησις, Αθήναι 1899 σελ. 181 και Βερναρδάκη Ιερά Κατήχησις, Κων)λις 1872 σελ. 41) ως ογδόη Οικουμ. Σύνοδος χαρακτηρίζεται αύτη. Ο Γεώργιος Σχολάριος κύρος οικουμενικής συνόδου αποδίδει και εις την εν Κων)λει επί Ανδρονίκου του Β' κατά του λατινόφρονος Βέκκου συγκροτηθείσαν εν έτει 1283 «αγίαν και μεγάλην σύνοδον», (Παρά Jugie μν. έργ. Ι σελ. 665). Ο δε Νείλος Μητροπολίτης Ρόδου ως ενάτην οικουμ. σύνοδον αριθμεί την επί «της βασιλείας του μακαρίτου και αοιδίμου βασιλέως κυρίου Ανδρονίκου» συγκροτηθείσαν εν έτει 1341 εξ αφορμής των Ησυχαστικών ερίδων. Οικουμενικήν εκάλεσε και την επί Μιχαήλ του Κηρουλαρίου αναθεματίσασαν τους Λατίνους εν έτει 1054 σύνοδον ο Ιώβ ο Ιασίτης (Jugie αυτόθ. σελ. 666). Εν δε τω Συντάγματι των Ι. Κανόνων Ράλλη και Ποτλή (τόμ. V σελ. 143) ονομάζεται οικουμενική σύνοδος και η εν Κων)λει εν έτει 1484 συγκληθείσα υπό τον Οικουμ. Πατριάρχην Συμεών σύνοδος, η ανατρέψασα πρώτη την εν Φλωρεντία σύνοδον. Προδήλως όμως αι γνώμαι αύται είναι όλως ατομικαί.».</div>  Πράγματι, αυτή φαίνεται να είναι και η συνολική εικόνα που υπάρχει σήμερα επί του ζητήματος αυτού. Eπτά θεωρούν τις Οικουμενικές Συνόδους, όχι μόνο θεολόγοι όπως οι:

Πάντως ''"οι περισσότεροι σύγχρονοι ιστορικοί αναγνωρίζουν ότι τα νομικά βυζαντινά κείμενα μιλούν για αλληλοεξάρτηση μεταξύ των αυτοκρατορικών και εκκλησιαστικών δομών παρά για μια μονομερή εξάρτηση των τελευταίων. Οι ιστορικοί θεωρούν επίσης ότι δεν υπήρξε τίποτα στη βυζαντινή κατανόηση της χριστιανικής πίστης που θα αναγνώριζε τον αυτοκράτορα...δογματικά αλάθητο...Πολλές ιστορικές περιπτώσεις άμεσης αυτοκρατορικής πίεσης στην εκκλησία τελείωσαν στην αποτυχία"''<ref>div style="caesaropapism." Encyclopedia Britannica Online. 19 Feb. 2008 (httpfont-family://www.britannica.com/eb/article-9018527).</ref>. Σύμφωνα με τον π. [[Γεώργιος Μεταλληνός|Γεώργιο Μεταλληνό]], επειδή ανταποκρινόταν στο σκοπό της Εκκλησίας, που είναι η Palatino Linotype;"εκκλησιοποίηση", δηλαδή εν-Χρίστωση, όλου του κόσμου, συνεπώς και της Πολιτείας<ref>Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, :*''Εκκλησία και Πολιτεία στην Ορθόδοξη ΠαράδοσηΑλιβιζάτος Αμίλκας'', Αρμός, Αθήνα 2000, σελ. 24</ref>, καθιερώθηκε η διοργάνωση των οικουμενικών συνόδων από μέρους των αυτοκρατόρων. Επιπροσθέτως, ''"η προεδρία των Οικουμενικών Συνόδων δινόταν κατά τους πρώτους αιώνες στον αυτοκράτορα ή στους εκπροσώπους του, αλλ' αυτοί μόνο "προς ευκοσμίαν εξήρχον" Περί της συνόδου, δηλαδή απλώς μόνον αναλάμβαναν την ευθύνη εννοίας της εύρρυθμης λειτουργίας θέσεως της συνόδου (τιμητική προεδρία)Οικ. Την πραγματική προεδρία ασκούσε Συνοδού εν τη εκκλησιά κατά κανόνα ο έχων τα πρεσβεία τιμής πατριάρχης. Κανονικώς δηλαδή η προεδρία τής Οικουμενικής Συνόδου ανήκει στον πρώτο τη τάξει αρχιερέα, ή στον έχοντα τα πρεσβεία τιμής πατριάρχη"το κανονικών δίκαιον της ορθοδόξου εκκλησίας''<ref>Μπούμης Ι, ΠΑΑ, τόμ. Παναγιώτης42, ''Κανονικόν Δίκαιον''τεύχ.1, έκδσελ. 3η επηυξημένη168-184, Γρηγόρης, Αθήνα 20021967, σελ. 182177.</ref> ενώ και : ''οι αυτοκράτορες απέφευγαν "Η Ορθόδοξος Εκκλησία...θα ηδύνατο ίσως να ασκούν δικαίωμα επέμβασης στις δογματικές και τις λοιπές συζητήσεις των Πατέρων των Οικουμενικών Συνόδωνσυγκαλέσει εξ ιδίας πρωτοβουλίας την 8ην Οικουμενικήν Σύνοδον...οίτινες μόνοι απεφαίνοντο εν Αγίω Πνεύματι"''<ref>ΘΗΕ, στο ίδιο, στ. 689</ref>.

Αρκετοί είναι επίσης οι ερευνητές που δε συμμερίζονται τις απόψεις του Β. Στεφανίδη. Ειδικά για την Α:*'' Οικουμ. Σύνοδο, βασικό επιχείρημα του Β. Στεφανίδη, σύμφωνα με τον καθ. Ιω. Φειδά, είναι η περιγραφή του Ανδρέας Θεοδώρου''Ευσεβίου<ref>'' και άλλες θέσεις τις οποίες χαρακτηρίζει Η Ουσία της Ορθοδοξίας''"εσφαλμένες, γιατί παρανοούν ή και παρερμηνεύουν τις χρησιμοποιούμενες πηγές με υποκειμενικές ταυτίσεις ή και γενικεύσεις..2η έκδ."''<ref>Φειδάςβελτιωμένη, ''Εκκλησιαστική Ιστορία..εκδ.''Παρουσία, στο ίδιοΑθήνα 1998, σελ. 42843-44.</ref>. Ο καθηγητής Φειδάς θεωρεί πως ο Μ. Κωνσταντίνος : ''"είχε πράγματι πλήρη συνείδηση.Όπως είναι γνωστό, στήν Εκκλησία αυτή συγκλήθηκαν συνολικά επτά οικουμενικές σύνοδοι.Η τελευταία συγκλήθηκε στη Νίκαια τό 787 για το ζήτημα των ιερών εικόνων.Υπάρχει η άποψη ότι η τελική απόφαση ήταν όχι δική του, κατά το υπόδειγμα της διαδικασίας του αυτοκρατορικού εκκλήτου, αλλά της συνόδου των επισκόπων, οι οποίοι θα αποφάσιζαν κατά πλειοψηφία ή και με ομοφωνία των μελών της, όπως και ο ίδιος ομολογείόγδοη οικουμενική σύνοδος δεν μπορεί να συγκληθεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία."''<ref>στο ίδιο, σελ. 430</ref>. Εκτός των άλλων, ο αυτοκράτορας ''"είχε τη συνείδηση ότι απλώς ήταν "συμπαρών" ή ότι "παρήν" στις εργασίες της συνόδου"'' διαφορετικά, η σύνοδος ''"αντί της απλής δηλώσεως της "παρουσίας" του αυτοκράτορα ("επί παρουσία"), θα έπρεπε να χρησιμοποίηση δηλωτικούς του ρόλου του χαρακτηρισμούς ("προκαθημένου", "προεξάρχοντος", "εξάρχοντος" κγνώμη όμως αύτη είναι δογματικά λανθασμένη.λπ.)."''<ref>στο ίδιο, σελ. 431</refdiv>.

Γενικότερα, η άποψη που εξέφρασε ''"ο Βασίλειος Στεφανίδης δεχόμενος κατ' αρχήν, ότι επεκράτει εν Βυζαντίω ο καισαροπαπισμός..."''<ref>Κονιδάρης Ι. Γερ., "Σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας", λήμμ.: "Βυζάντιον", ''ΘΗΕ'', τόμ. 04, 1964, στ. 1.</ref> Αλλά και απόψεις που αναφέρονται σε αλλοιώσεις του πολιτεύματος ''"άγιοι της αρχαίας Καθολικής Εκκλησίας"''<ref>ό.π., στ. 2.</ref> παραβλέπουν ότι ''"θεμελιώδες και αποφασιστικόν στοιχείον εις την ζωήν της Εκκλησίας είναι αι Σύνοδοι και αι αποφάσεις αυτών...εφ' όσον αυταί εγένοντο δεκταί υπό της συνειδήσεως της Εκκλησίας...διότι ούτε η σύγκλησις μιας Συνόδου ως Οικουμενικής υπό του αυτοκράτορος...ούτε η τυχόν κύρωσις δια διατάγματος εξησφάλιζε την Οικουμενικότητα μιας Συνόδου (παράδειγμα η εν Εφέσω Σύνοδος του 449 ήτις ωνομάσθη ληστρική)"''<ref>ό.π..</ref>. Στην πραγματικότητα, θα έπρεπε να επανεξεταστεί το όλο ζήτημα με τη βοήθεια μιας νέας προσέγγισης και οργάνωσης των πηγών ώστε να καθοριστεί σαφέστερα ο βαθμός και το είδος ελέγχου που ασκούσε πραγματικά ο αυτοκράτορας<ref>Deno J. Geanakoplos (Professor of History, University of Illinois), ''Church and State in the Byzantine Empire-A Reconsideration of the Problem of Caesaropapism'', Church History, Vol. 34, No. 4. (Dec., 1965), σελ. 381.</ref>, στον οποίο σε δογματικό επίπεδο, δεν αναγνωριζόταν κάτι περισσότερο από το να εκφράζει το δόγμα που όλοι οι [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθόδοξοι]] πίστευαν<ref>David Knowles, ''Church and State in Christian History'', Journal of Contemporary History, Vol. 2, No. 4, Church and Politics. (Oct., 1967), σελ. 8.</ref>. Εκτός αυτού, με μια συνοπτική θεώρηση της εκκλησιαστικής ιστορίας βλέπουμε ότι επανειλημμένα η αυτοκρατορική εξουσία προσπάθησε να επιβάλλει τις απόψεις της στην Εκκλησία σε σοβαρά ζητήματα χωρίς τελικά να το καταφέρειή τοπικές σύνοδοι:

<div style="font-family: Palatino Linotype;">:* ''"Ο Κωνσταντίνος...επέβαλε τον αρειανισμόΑποκρίσεις των Ορθοδόξων Πατριαρχών της Ανατολής προς τους Αγγλικανούς Ανωμότους (1716/25)"''<ref>Κονιδάρης ΙΚαρμίρης, ''Τα δογματικά. Γερ., "Σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας", λήμμ.: "Βυζάντιον", ''ΘΗΕ', Β', τόμό.π. 04, 1964, στσελ. 4792.</ref> και ο : ''"Ουάλης, ο οποίος ήταν οπαδός ...η ημετέρα Ορθόδοξος ανατολική καθολική και αποστολική Εκκλησία ουδέν αλλότριον της του αρειανισμού, εφάρμοσε με ιδιαίτερη σκληρότητα την πολιτική του Κωνσταντίου εναντίον των οπαδών της ΑΚυρίου διδασκαλίας παρεδέξατο...αλλ' Οικουμενικής συνόδου"''<ref>Φειδάς Ιω. Βλάσιοςαεί διακρατεί και φυλάττει εκείνα τα δόγματα καθαρά καί ανόθευτα, ''Εκκλησιαστική Ιστορία - Απ' οσάπερ εξ αρχής μέχρι την Εικονομαχίαπαρ'αυτών των θείων Γραφών εδιδάχθη και δια των Αποστόλων και των θείων και ιερών επτά οικουμενικών Συνόδων παρέλαβε"', τόμ. Α', 3η έκδ., Αθήνα 2002, σελ. 341.</ref>.

:* Καταγράφεται η ''"απόπειρα Ομολογία Πίστεως της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου του Θεοδόσιου να επιβάλει την παρουσία του αυτοκράτορα στο ιερό του ναού"'' που ''"αποκρούστηκε αρχικώς από τον Αμβρόσιο στη Δύση, ενώ στη συνέχεια καταργήθηκε και στην Κωνταντινούπολη, όπως βεβαιώνει ο Κωνσταντίνος Ζ' και η 'Επαναγωγή' (ή Συναγωγή) του Φωτίου1727"''<ref>Καραμπελιάς ΓιώργοςΚαρμίρης, ''1204 η Διαμόρφωση του Nεώτερου EλληνισμούΤα δογματικά...'', Eναλλακτικές EκδόσειςΒ', Αθήνα 2006ό.π., σελ. 55868.</ref>: ''"...τούτο επισφραγίζομεν ασφαλώς πιστευόμενον, την αγίαν του Χριστού καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν...εις το διηνεκές διαλάμπουσαν, και συγκροτουμένην κανόσι των Αποστόλων και των επτά οικουμενικών Συνόδων και των λοιπών τοπικών..."''.

:* Ο σφετεριστής ''"Βασιλίσκος [επέβαλε] Απάντηση της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου του 1895 προς τον ΜονοφυσιτισμόΠάπαν Λέοντα ΙΓ΄"''<ref>λήμμΚαρμίρης Ιωάννης, ''Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', τόμ.: "Βυζάντιον"Β', ΘΗΕΑθήνα 1953, ό.πσελ.930.</ref>, : ''"καταδίκασε τη Δ' Σύνοδο Η μία λοιπόν αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία των επτά οικουμενικών Συνόδων επίστευε και τον Τόμο του Λέοντα Α' της Ρώμης, προσπαθώντας έτσι να ευνοήσει τους Μονοφυσίτεςεδογμάτιζε συνωδά τοις ευαγγελικοίς ρήμασιν..."''<ref>Σαββίδης Αλέξης, ''Τα Χρόνια Σχηματοποίησης του Βυζαντίου, 284-518 μΌ.Χ.'', Ιστορικές Εκδόσεις Στέφανος Δπ. Βασιλόπουλος, Αθήνα 1983, σελ. 117936.</ref>.

:* Ο αυτοκράτορας Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, στην ''"Ζήνων...απέφευγε να συναριθμήση τη σύνοδο Ομολογία της Χαλκηδόνας στις προγενέστερες τρεις Οικουμενικές συνόδουςορθοδόξου πίστεως"''<ref>ΦειδάςΚαρμίρης, στο ίδιο''Τα δογματικά...'', Α΄, ό.π., σελ. 664407.</ref> , δεν εντάσσει την Σύνοδο του 879 στις Οικουμενικές Συνόδους, αφού ξεκινά με την Α΄ και τελικά ''"παραμέρισε δια διαταγμάτων την Δ' Οικουμενικήν Σύνοδον"''τελειώνει στην Ζ΄ οικ. Σύνοδο<ref>ΘΗΕ, όΌ.π., σελ. 409-410.</ref> η οποία πλέον δεν μνημονευόταν : ''"ως υποχρεωτικήΔεχόμεθα δε και ασπαζόμεθα τας αγίας και Οικουμενικάς Συνόδους, την εν Νικαία των τριακοσίων δέκα και οκτώ θεοφόρων Πατέρων κατά του θεομάχου Αρείου...και την εν Νικαία πάλιν των επτά και εξήκοντα και τριακοσίων Πατέρων κατά των Εικονομάχων"''<ref>Ματσούκας Α. Νίκος, Από εκεί και πέρα διαφοροποιείται και κατατάσσει τις υπόλοιπες συόδους στις ''"κατά καιρόν ή τόπον...αγίας Συνόδους"'Ορθοδοξία και Αίρεση στους εκκλησιαστικούς συγγραφείς του Δ'. Επίσης, Εδεν εντάσσει στις Οικουμενικές Συνόδους την σύνοδο ''"κατά του Καλαβρού Βαρλαάμ, ΣΤκαι του μετ' αιώναεκείνον τα εκείνου φρονούντος και δόλω σπεύδοντας επεκδικείν Ακινδύνου"'', 2η έκδ., Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 118.</ref>που για μερικούς θεωρείται η Θ΄ Οικουμενική Σύνοδος.

:* Ο Ιουστινιανός ''"δια τεσσάρων διαταγμάτων ώρισε την πίστιν των υπηκόων του, εφαρμόσας ενωτικήν πολιτικήν, εν τη προσπαθεία να ικανοποίηση αμφοτέρας τας πλευράς και τέλος επέβαλε τον Μονοφυσιτισμόν δια του Αφθαρτοδοκητισμού"''<ref>ΘΗΕ, στο ίδιο. βλ. και </ref> με διάταγμα του Άγιος [[564Νικόδημος Αγιορείτης|Νικόδημος ο Αγιορείτης]] μ.Χ., στον πίνακα των Συνόδων που παραθέτει<ref>Στεφανίδης Βασ. (Αρχιμ.), ''Εκκλησιαστική Ιστορία - Απ' αρχής μέχρι σήμερονΠηδάλιον'', 6η έκδ. (ανατύπωση ακριβής ανατύπωσις της βγ' έκδοσης εκδόσεως του 19591864), Παπαδημητρίουεκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Αθήνα 1998Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 779Β763.</ref> και , την Σύνοδο του 879 επί Φωτίου την κατατάσσει στις ''"όσοι αρνήθηκαν να το επικυρώσουν, όπως ο Κωνσταντινουπόλεως Ευτύχιος, εκθρονίσθηκανΤοπικές Συνόδους"''<ref>Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. Ζ', ''Βυζαντινός ελληνισμός - πρωτοβυζαντινοί χρόνοι 324-642 μ.Χ.'', Εκδοτική Αθηνών Α.Ε., Αθήνα 1978, σελ. 418Β.</ref>.

:* Ο Ηράκλειος [[Νεκτάριος Αιγίνης|Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης]] σημειώνει<ref>''"επέβαλε τον Μονοθελητισμόν"Ορθόδοξος Ιερά Κατήχησις''<ref>ΘΗΕ, ό4η έκδ.π, εκδ.Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 2001 (c1899), σελ. 191-192.</ref> με την : ''"Έκθεση"'' του, δηλΗ έβδομη τέλος εν Νικαία...αναστηλώσασα τας Αγίας είκόνας...Αι επτά Οικουμενικαί ιεραί Σύνοδοι. διάταγμα που εξέδωσε το [[638]] μ.Χ.<ref>Καρμίρης Ιωάννης,'Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία εισίν οι επτά ακράδαντοι στύλοι της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τόμ. Α', 2η έκδ., Αθήνα 1960, σελ. 202οι επτά υπερύψηλοι πύργοι της αληθείας...οι επτά της πίστεως προμαχώνες...κατά της απιστίας και οι επτά περίβολοι της ορθοδοξίας...</ref>"''.

:* Ο Επίσης, στις [http://www.ec-patr.org/dioceses.php?lang=gr&id=37 ιστοσελίδες του Οικουμενικού Πατριαρχείου], η εν Αγία Σοφία σύνοδος επί Φωτίου αναφέρεται απλά ως ''"Λέων ΓΣύνοδος"'': ', ο Κωνσταντίνος ο Ε' και άλλοι [επέβαλαν] την εικονομαχίαν"Η...ιστορική μαρτυρία ευρίσκεται εις τα πρακτικά της επί Πατριάρχου Φωτίου του Μεγάλου Συνόδου το 879..."''<ref>ΘΗΕ, στο ίδιο.</refdiv>.

* H ''Σε άλλες περιπτώσεις, διαπιστώνουμε μια στάση ουδετερότητας στο θέμα:<div style="προσπάθεια του Νικηφόρου Φωκά να σεβασθή ως μάρτυρας όλους τους στρατιώτας που έπεσαν κατά την διάρκεια των αγώνων του με τους απίστους...βρήκε αντίθετους τους Πατριάρχας και τους Επισκόπους και ως εκ τούτου ο Αυτοκράτωρ αναγκάσθηκε να εγκατάλειψη το σχέδιο τουfont-family: Palatino Linotype;"''>:*Ο Νικόλαος Τωμαδάκης γράφει<ref>Vasiliev Α.Α."Φώτιος ο Α΄", ''Ιστορία της Βυζαντινής ΑυτοκρατορίαςΘρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'', τόμ. Α'12, Μπεργαδήςεκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 19541968, σελστ. 41826.</ref>: ''"Τούτο εγένετο δια της καλούμενης ογδόης οικουμενικής συνόδου (879-880), η οποία συνελθούσα εν Κωνσταντινουπόλει ανεγνώρισεν ως κανονικήν την πρώτην εκλογήν του Φωτίου"''.

:* Η αυτοκρατορική πολιτική Και ο Μητρ. Δράμας, Διονύσιος<ref>''"εν τω ζητήματι του σχίσματος Ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης και εν ταις αποπείραις προς ένωσιν μαρτυρεί τάσεις προς καισαροπαπισμόν, ο οποίος όμως απέτυχεν"η Δύση''<ref>ΘΗΕ(διδακτ. διατριβή), Θεσσαλονίκη 1992, ό.πσελ.60.</ref> όπως στην περίπτωση του Μιχαήλ του Η', που : ''"στη σύνοδο του [[1277]]...αρνήθηκαν δεν παραλείπει να επικυρώσουν τα σχέδια αναφερθεί και στην λεγομένη ογδόη οικουμενική σύνοδο, την συγκληθείσα δηλαδή επί Φωτίου με τη συμμετοχή και αντιπροσώπων τουπάπα...για την ένωση με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία"''<ref>Κουτσούρης Γ. Δημήτριος, ''Η Λειτουργία του Συνοδικού Συστήματος κατά την περίοδο των Ησυχαστικών Ερίδων'', Αθήνα 1995.</refdiv>.

Φαίνεται τελικά ότι η ''"πεποίθησηΕντούτοις, σ' όσε κανονικά και θεολογικά έργα ή έργα εκκλησιαστικής ιστορίας και συνοδικά κείμενα,τι αφορά το Βυζάντιο ότι η Εκκλησία είναι υποταγμένη στο Κράτος, πράγμα που εκφράζεται συχνά βλέπουμε αναφορές με τον Καισαροπαπισμό"'' δεν φαίνεται ικανή ''"να περιγράψει θετικό τρόπο σε μια πραγματικότητα που έχει περισσότερες αποχρώσεις Η΄(όγδοη) ή και είναι πολύ πιο περίπλοκη...ο αυτοκράτορας, ως χριστιανός, εξαρτάται από τον πατριάρχη. Ο πατριάρχης, ως πολίτης του Κράτους, εξαρτάται από τον αυτοκράτορα. Αυτό το γεγονός προϋποθέτει τον απόλυτο χωρισμό, τη σαφή διάκριση, ανάμεσα στην αυτοκρατορική εξουσία και το ιερατείο, πράγμα που συνέβη στο Βυζάντιο. Έτσι ή πλατειά διαδομένη θεωρία, που παρουσιάζει τον βυζαντινό αυτοκράτορα ως ιερέα δεν αντέχει καθόλου όταν εξετάζουμε τις πηγές."''<ref>Γλύκατζη-Αρβελέρ Ελένη, 'Η Πολιτική Ιδεολογία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας', Ψυχογιός, Αθήνα 1988, σελ. 149σπανιώτερα-150.</ref>. σε μία Θ΄(έννατη) Οικουμενική Σύνοδο:

Όπως διαπιστώνει ο δογματολόγος Νικ<div style="font-family: Palatino Linotype;">:*''"Απάντηση των Ορθοδόξων Πατριαρχών της Ανατολής προς τον Πάπα Πίο Θ’ (1848)"''<ref>Καρμίρης, ''Τα δογματικά... Ματσούκας'', τόμ. Β', Αθήνα 1953, σελ. 907.</ref>:''"...κατά την Η΄ οικουμενικήν Σύνοδον, την εν Κωνσταντινουπόλει συγκροτηθείσαν επί ειρήνη των ανατολικών τε και δυτικών Εκκλησιών"''.

:*Ο Άγιος Μάρκος ο Εφέσου<ref>''Πηδάλιον''"Η αυτοκρατορική εξουσία και η εκκλησιαστική διακονία, δηλαδή η βασιλεία και η ιερωσύνη, στο Βυζάντιο συνεργάστηκαν και άλλοτε συγκρούστηκαν απηνώςό. Η συνεργασία και η σύγκρουση καθεαυτές πείθουν ότι οι δυό εξουσίες είχαν κατά το μάλλον και ήττον ανεξαρτησία και αυτοδιοίκησηπ. Μονάχα αυτοδιοικούμενες και ανεξάρτητες κοινότητες μπορούν να συνεργαστούν και να συγκρουστούν, σελ. Υποταγμένη εξουσία361, λόγου χάρη, δεν μπορεί να συγκρουστεί προς το αφεντικό τηςυποσημ. #1. Μικροσκοπικά αν εξετάσουμε τη βυζαντινή ιστορία, εντοπίζουμε καισαροπαπισμό· Όμως μακροσκοπικά αν θεωρήσουμε τα πράγματα, διαπιστώνουμε ότι σε άκρως ζωτικά θέματα, όχι μόνο εκκλησιαστικά αλλά και καθαρώς αυτοκρατορικά, η αυτοκρατορική εξουσία δεν κατάφερε να υπαγορεύσει τα σχέδια της στην Εκκλησία</ref>: 1) οι αυτοκράτορες δεν πέτυχαν να συμβιβάσουν ορθοδόξους ''"Αποδέχομαι και Αρειανούς, 2) ο Βασιλίσκος, ο Ζήνωνασπάζομαι προς ταις ειρημέναις επτά Συνόδοις, ο Ιουστινιανός, ο Ηράκλειος και ο Κώνστας Βτην μετ' δεν μπόρεσαν με τα αυτοκρατορικά τους διατάγματα να προσεταιριστούν τους μονοφυσίτες, 3) οι εικονομάχοι αυτοκράτορες, υστέρα από αιμάτινους αγώνες, έχασαν οριστικά το παιχνίδι, και 4) η ένωση Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας δεν έγινε ποτέ, μολονότι με νύχια και δόντια επιχειρήθηκε αυτό το σχέδιοαυτάς αθροισθείσαν επί.. Ερώτημα αμείλικτο: που είναι ο καισαροπαπισμός;"''<ref>Ματσούκας Α. Νίκοςτου αγιωτάτου Πατριάρχου Φωτίου, 'Δογματική την και Συμβολική θεολογίαΟικουμενικήν ογδόην ονομασθείσαν"', τόμ. Γ' (Ανακεφαλαίωση και Αγαθοτοπία-Έκθεση του οικουμενικού χαρακτήρα της χριστιανικής διδασκαλίας), Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 297-298.</ref>.

Σύμφωνα με τις παραπάνω απόψεις:*Ο Νείλος, Μητροπολίτης Ρόδου<ref>Γ. Ράλλη - Μ. Ποτλή, ''"ένεκα της μη τελικής επικρατήσεως της καισαροπαπικής πολιτικήςΣύνταγμα των θείων και Ιερών κανόνων'', ακριβέστερον των εκάστοτε τεθέντων υπτόμ. Α' αυτής σκοπών, δεν απέθεσεν ο καισαροπαπισμός την σφραγίδα του επί του ιστορικού βίου της ΕκκλησίαςΑθήνησιν 1852, σελ. 392.</ref>: ''"Η αγία και οικουμενική αύτη όγδοη σύνοδος''...''κατά το από Χριστού 879 έτος..."''<ref>λήμμΌ.π.: "Βυζάντιον", ΘΗΕ, στυποσημ. 5#2.</ref> . Επίσης αναφέρεται και ακόμη περισσότεροσε 9η Οικ. Σύνοδο<ref>Ό.π., η αυτοκρατορική εξουσία συνάντησε πολύ σοβαρές αντιστάσεις ώστε να μην κατορθώσει ποτέ σελ. 394.</ref>: ''"να διαπεράσει επιτυχώς τον εσωτερικό Η αγία και οικουμενική αύτη εννάτη σύνοδος γέγονεν επί της πυρήναβασιλείας του μακαρίτου και αοιδίμου βασιλέως, δηλκυρίου Ανδρονίκου του Παλαιολόγου... το [[δόγμα]] και τα [[μυστήρια]]"''<ref>Deno J. Geanakoplos (Professor of History'''Σημ.''': Ο Ιωάννης Καρμίρης σχολιάζει την αναφορά σε 9η Οικ. Σύνοδο, University of Illinois)του Νείλου Ρόδου, ως εξής: ''"Η παρούσα Σύνοδος εχαρακτηρίσθη υπό του Νείλου Ρόδου ως Θ'Church and State in the Byzantine Empire-A Reconsideration of the Problem of CaesaropapismΟικουμενική (!)"''<ref>Καρμίρης, Church History, Vol''Τα δογματικά... 34'', Noό. 4π. (Dec, σελ., 1965), 397351.</ref>.

Κατά συνέπεια:*Ο Θεόδωρος Βαλσαμών, ο όρος ''Καισαροπαπισμός'' στην ερμηνεία του στους ''"έχει απορριφθεί από τους περισσότερους μελετητές ως παραπλανητική και ανακριβής ερμηνεία Κανόνες εκτεθέντες παρά της αγίας συνόδου της εν των περιωνύμω ναώ της [[Βυζάντιο|Βυζαντινής]] πολιτικής πραγματικότηταςτου Θεού Λόγου Σοφίας συστάσης..."''<ref>Στο πρωτότυπο: ''"The term has been rejected by most scholars as a misleading and inaccurate interpretation of ByzΓ. political realityΡάλλη - Μ."Ποτλή, '' (Aristeides Papadakis-Alexander Kazhdan, "Caesaropapism", Σύνταγμα των θείων και Ιερών κανόνων''The Oxford Dictionary of Byzantium', τόμ. Β', EdΑθήνησιν 1852, σελ. Alexander P705</ref> αναφέρει<ref>Ό.π. Kazhdan, Oxford University Press, 1991)σελ.706</ref>: ''"...εκ τούτου σκάνδαλα μέσον των δύο εκκλησιών ανεφύοντο, ελαλήθησαν τα περί τούτου κατά τον καιρόν της οικουμενικής ταύτης συνοδού."''

Οι κατωτέρω εννέα Οικουμενικές Σύνοδοι, δημοσιεύτηκαν ως ρωμαϊκοί νόμοι υπογεγραμμένοι :*Ο Διομήδης-Κυριακός Αναστάσιος<ref>''Εκκλησιαστική ιστορία από τον Αυτοκράτορα αφού προηγουμένως τα πρακτικά τους υπογράφτηκαν από τους πέντε ρωμαίους Πατριάρχεςτης ιδρύσεως της εκκλησίας μέχρι των καθ' ημάς χρόνων'', τους Μητροπολίτες και επισκόπους τουςτόμ. Ο Αυτοκράτορας συγκαλούσε αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους σε συνεργασία με τα Πέντε Ρωμαϊκά Πατριαρχεία της α) Πρεσβυτέρας Ρώμης, β) Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης, γ) Αλεξανδρείας, δ) ΑντιοχείαςΒ', στα οποία προστέθηκε το 451 ε) των Ιεροσολύμων. Εξαιρείται η Ένατη Οικουμενική Σύνοδος του 1341 που τα πρακτικά της προσυπέγραψαν μόνο τέσσερις ρωμαίοι Πατριάρχες και επικύρωσε ο ρωμαίος αυτοκράτορας. Απουσίαζε τώρα το Πατριαρχείο της Πρεσβυτέρας Ρώμης που εν τω μεταξύ είχε καταληφθεί βίαια από τους ΦράγκουςΑθήναις 1881, Λογγοβάρδους, και Γερμανούς με τη βοήθεια των Νορμανδών. Μία σφοδρή επίθεση που ξεκίνησε το 983 και ολοκληρώθηκε το 1009 - 1046σελ. Μετά το 1045 οι Πάπες της Ρώμης εκτός του Βενέδικτου του 10ου 19</ref>: ''"Η αληθής όγδοη οικουμενική σύνοδος (1058-9879), δεν ήσαν πλέον Ρωμαίοι αλλά μέλη της φραγκολατινικής αριστοκρατίας που είχε υποδουλώσει τον ρωμαϊκό πληθυσμό"''.

Μετά τη πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και του αυτοκράτορα:*O Δεληκωστόπουλος Αθανάσιος<ref>''Ορθοδοξία, η σύγχρονη πρόκληση'', 3η έκδ., το 1453 τα τέσσερα ρωμαϊκά Πατριαρχεία της Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμηςεκδ. Άλφα-Δέλτα, ΑλεξανδρείαςΑθήνα 1990, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων συνέχισαν να συγκαλούν Συνόδους με τις οποίες συνέχισαν τη παράδοση των Οικουμενικών Συνόδωνσελ. 117. Ο μόνος λόγος που αυτές οι Σύνοδοι δεν ονομάστηκαν </ref>:''"Οικουμενικές" είναι απλά γιατί ο τίτλος αυτός σημαίνει "Αυτοκρατορικές" επειδή οι αποφάσεις αυτών των Συνόδων γίνονταν τμήμα του Ρωμαϊκού Δικαίου. Με άλλα λόγια οι αποφάσεις των ρωμαϊκών Συνόδων μετά το 1453 είναι τμήματα του Εκκλησιαστικού Δικαίου, αλλά όχι πλέον του αυτοκρατορικού Δικαίου. Δεν υπήρχε πλέον Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ρωμαίος αυτοκράτορας να εκδίδει ρωμαϊκούς Νόμους. Έτσι αυτές οι Εννέα Οικουμενικές Σύνοδοι ήταν ταυτόχρονα δεν κατέστη δυνατή, για την Ορθόδοξο Ανατολική Εκκλησία, η σύγκλιση μιας ένατης Οικουμενικής Συνόδου, η οποία και εκκλησιαστικοί Νόμοι θα επεκύρωνε τα πρακτικά και ρωμαϊκοί Νόμοιτα αποφασισθέντα από την Όγδοη Οικουμενική Σύνοδο του έτους 879. Οι Σύνοδοι που συνήλθαν μετά το 1453 είναι τμήματα του Εκκλησιαστικού Δικαίου με όχι μικρότερο κύρος από τις Οικουμενικές Συνόδους"''.

Σήμερα που δεν υπάρχει πλέον η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία:*Ο Σ. Κελαρτζής<ref>''Ιστορία Εκκλησιαστική'', το αντίστοιχο των Οικουμενικών ΣυνόδωνΚωνσταντινούπολις 1847, είναι οι Πανορθόδοξες Σύνοδοισελ. 89.</ref>: ''"Περί της ογδόης οικουμενικής συνόδου, της εν Κωνσταντινουπόλει"''.

:''Βλέπε κύριο άρθρο [[Πρώτη Α΄ Οικουμενική Σύνοδος της Νίκαιας]].''

Η ''Α΄ Οικουμενική Σύνοδος '' διήρκεσε δύο μήνες και δώδεκα ημέρες και πραγματοποιήθηκε στη [[Νίκαια Βιθυνίας|Νίκαια]] της [[Βιθυνία|Βιθυνίας]]. Συνεκλήθη από τον [[Μέγας Κωνσταντίνος|Μέγα Κωνσταντίνο]] στις [[20 Μαΐου]] του [[325]] και σε αυτή έλαβαν μέρος τριακόσιοι δεκαοχτώ επίσκοποι. Εξέδωσε είκοσι κανόνες συμπεριλαμβανομένου του [[Σύμβολο της Νικαίας|Συμβόλου της Νικαίας]] (α’ μέρος του [[Σύμβολο της Πίστεως|Συμβόλου της Πίστεως]]) και κανόνισε την ημερομηνία εορτασμού του [[Πάσχα]]. Κύριος λόγος σύγκλησής της υπήρξε η διδασκαλία του [[Άρειος|Αρείου]] ενάντια στη θεότητα του [[Ιησούς Χριστός|Ιησού Χριστού]]. Η Σύνοδος καταδίκασε τη διδασκαλία του Αρείου και διεκήρυξε την ομοουσιότητα του Υιού με τον Πατέρα.

Η ''Β΄ Οικουμενική Σύνοδος '' συνεκλήθη από τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α’ το Μέγα στην [[Κωνσταντινούπολη]] το [[381]] και συμμετείχαν εκατόν πενήντα ορθόδοξοι επίσκοποι και τριάντα έξι Μακεδονιανοί. Καταδίκασε τους οπαδούς του [[Μακεδόνιος|Μακεδόνιου]], που αμφισβητούσαν τη θεότητα του [[Άγιο Πνεύμα|Αγίου Πνεύματος]] (''"πνευματομάχοι"'') και, για ακόμα μια φορά, τον Άρειο και συμπλήρωσε το Σύμβολο της Πίστεως (Σύμβολο Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως).

Η ''Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος '' συνήλθε στην [[Έφεσος|Έφεσο]], εντός της βασιλικής της Παναγίας, το [[431]] από τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β’. Συμμετείχαν διακόσιοι επίσκοποι ανάμεσα στους οποίους ο Άγιος [[Κύριλλος Αλεξανδρείας]] ως προεδρεύων. Καταδίκασε τις διδαχές του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως [[Νεστόριος|Νεστορίου]], ο οποίος υπερτόνιζε την ανθρώπινη φύση του Ιησού έναντι της θείας λέγοντας ότι η Μαρία γέννησε τον άνθρωπο Ιησού και όχι το Θεό. Διακήρυξε ότι ο Ιησούς είναι τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος με πλήρη ένωση των δύο φύσεων και απέδωσε επίσημα στην Παρθένο Μαρία τον τίτλο [[Θεοτόκος]].

:''Βλέπε κύριο άρθρο [[Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος]]'' Η ''Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος '' συνεκλήθη από τον Αυτοκράτορα Μαρκιανό και τη σύζυγό του, Αυγούστα Πουλχερία το [[451]] στη [[Χαλκηδόνα]]. Αποτελούνταν από 650 επισκόπους και καταπολέμησε τη διδασκαλία του Αρχιμανδρίτη [[Ευτυχής|Ευτυχούς]] για την πλήρη απορρόφηση της θείας φύσης του Ιησού από την ανθρώπινη, το [[Μονοφυσιτισμός|Μονοφυσιτισμό]].

Η ''Ε΄ Οικουμενική Σύνοδος '' έλαβε χώρα από τις [[5 Μαΐου]] έως τις [[21 Ιουνίου]] του [[553]] στην Κωνσταντινούπολη με τη συμμετοχή 165 επισκόπων, υπό την προεδρία του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ευτυχίου. Τη συγκάλεσαν ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α΄ και η σύζυγός του, Αυτοκράτειρα Θεοδώρα. Επαναβεβαίωσε τα ορθόδοξα δόγματα περί της Αγίας Τριάδας και του Ιησού Χριστού και καταδίκασε πλήθος μη ορθοδόξων συγγραμμάτων καθώς και ορισμένους συγγραφείς τους ([[Ευάγριος|Ευάγριο]], [[Δίδυμος|Δίδυμο]], [[Ωριγένης|Ωριγένη]] κ.α.).

Η ''ΣΤ’ Οικουμενική Σύνοδος '' συνεκλήθη στην Κωνσταντινούπολη το [[680]] από τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Δ΄ Πωγωνάτο και παραβρέθηκαν από 150 έως 289 επίσκοποι. Επιβεβαίωσε την πλήρη και αληθή ενανθρώπιση του Ιησού έναντι της αντίθετης διδασκαλίας των [[Μονοθελητισμός|Μονοθελητών]]. Η Σύνοδος αυτή διατύπωσε ότι ο Χριστός έχει Θεία και Ανθρώπινη θέληση, η οποία υποτάσσεται στη Θεία.

===Η Πρωτοδευτέρα ή [[Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος]]===

Η Πρωτοδευτέρα ή ''Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος '' συνεκλήθη από τον Αυτοκράτορα Ιουστινιανό Β΄ το [[691]] στο ανακτορικό δωμάτιο του Τρούλλου, από όπου έλκει και την ονομασία "Εν Τρούλλω Σύνοδος".

Η ''Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος '' συνεκλήθη από τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ΣΤ΄ και τη μητέρα του, Αυτοκράτειρα Ειρήνη την Αθηναία στη [[Νίκαια Βιθυνίας|Νίκαια]] της [[Βιθυνία|Βιθυνίας]], στο Ναό της Αγίας Σοφίας, το 787 κατόπιν αίτησης του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ταρασίου. Αποφάσισε την αναστύλωση των εικόνων καταδικάζοντας την Εικονομαχία και την ιδέα της σχηματοποίησης της αόρατης και άυλης Τριάδας. Εκεί εκφράσθηκε η θεολογία περί της εικονογράφησης του Χριστού και των Αγίων ως κάτι ορατό.

===Η ''"Εν Αγία Σοφία"'' Η΄ Οικουμενική Σύνοδος=Σύνοδοι με οικουμενικό κύρος για την Ορθόδοξη Εκκλησία==

===Η ''"Εν Αγία Σοφία"'' Σύνοδος (γνωστή και ως Η΄ Οικουμενική)===Συγκλήθηκε από τον Αυτοκράτορα [[Βασίλειος Α'|Βασίλειο Α΄ Μακεδόνα]] το [[879]] στην Κωνσταντινούπολη. Προήδρευσαν οι εκπρόσωποι του Πάπα [[Πάπας Ιωάννης Η΄|Ιωάννη Η΄]] ([[872]] - [[882]]) και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως [[Πατριάρχης Φώτιος Α΄|Φώτιος ο Μέγας]] ([[858]] - [[867]], [[877]] - [[886]]). Επεκύρωσε τις αποφάσεις της Z΄ Οικουμενικής ΣυνόδουAναγνώρισε τη σύνοδο του 787, στη Νίκαια, ως έβδομη οικουμενική, επισήμανε τι ακριβώς είναι τo πρωτείο τιμής του επισκόπου Ρώμης, αποκατέστησε στο θρόνο του τον πατριάρχη Φώτιο, και αναγνώρισε το σεβασμό των κατά τόπους εθών που ακολουθούν οι Εκκλησίες. Kαταδίκασε Επίσης, καταδίκασε τις Συνόδους του [[Καρλομάγνος|Καρλομάγνου]] στη [[Φραγκφούρτη]] ([[794]]) και το [[Άαχεν]] ([[809]]).

===Η Θ΄ Οικουμενική Σύνοδος Οι Σύνοδοι των ετών 1341 - 1351(ως Θ΄ Οικουμενική)=== Σειρά συνόδων ([[1341]],[[1349]]1347,[[1351]]) που έλαβαν χώρα στην Κωνσταντινούπολη με αιτία τις [[Ησυχαστικές Έριδες]]και που οι αποφάσεις τους στρέφονται ''"εμμέσως. Η [[Σύνοδος του 1341]] δογμάτισε για την άκτιστη Ουσία ..και κατά της Λατινικής Εκκλησίας"''<ref>Καρμίρης Ιωάννης, ''Τα δογματικά και την άκτιστη Ενέργεια του Θεούσυμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', τόμ. Α', 2η έκδ., Αθήνα 1960, σελ. 348.</ref>. Καταρχάς, καθώς επίσης οι λατινίζοντες ''Βαρλαάμ Καλαβρός'' και ''Ακίνδυνος'', έχοντας στρεβλή εικόνα για τον το πνευματικό κίνημα του [[Ησυχασμός|ΗσυχασμόΗσυχασμού]], καταδικάζοντας τον κατηγόρησαν τους ησυχαστές ως αιρετικούς, των οποίων την υπεράσπιση είχε αναλάβει ο [[Βαρλαάμ Καλαβρός|Βαρλαάμ ΚαλαβρόΓρηγόριος Παλαμάς]]. Η [[Σύνοδος αυτή ασχολήθηκε με θεολογικά ζητήματα, συγκλήθηκε από Αυτοκράτορα, (Συνοδικός Τόμος του 1341) συμμετείχε [[Θεούμενος]] (Άγιος [[Γρηγόριος Παλαμάς]])στην Κωνσταντινούπολη καταδίκασε τον ''Βαρλαάμ'', εκείνος ζήτησε συγγνώμη, και οι αποφάσεις της έγιναν δεκτές από ολόκληρη την Εκκλησίααπογοητευμένος εγκατέλειψε τον Ελλαδικό χώρο<ref>"Βαρλαάμ Καλαβρός", λήμμα στο Ζαχαρόπουλος Νίκος, ''Επίτομο Ιστορικό-Θεολογικό Λεξικό'', University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 91.</ref>. Συνεπώς Παρά τα γεγονότα του 1341 όμως, ο ''Βαρλαάμ'' συνέχισε τις επιθέσεις κατά των ησυχαστών, οπότε το 1347 και η Σύνοδος το 1351 καταδικάστηκε από τις εκκλησιαστικές αρχές, αυτή έχει αξία Οικουμενικής Συνόδου για τη φορά μαζί με τους ''Ακίνδυνο'' και ''Νικηφόρο Γρηγορά'', γιατί επέκριναν τον ησυχασμό ακολουθώντας δυτικούς τρόπους σκέψης<ref>Toynbee Arnold, ''Οι Έλληνες και οι Κληρονομιές τους '', Καρδαμίτσας, Αθήνα 1992, σελ. 228.</ref>. Τελικά, η [[Ορθόδοξοι|Ορθοδόξουςσύνοδος]]του 1351, ''"δύναται να λεχθή ότι... Επισης καταδίκασε τον πλατωνικό μυστικισμό ανύψωσε την διδασκαλίαν του Βαρλαάμ Γρηγορίου Παλαμά και του ΚαλαβρούΗσυχασμού καθόλου εις δόγμα"''<ref>Καρμίρης, ο οποίος είχε πηγή έμπνευσης τη δυτική σχολαστική θεολογία''Τα δογματικά...'', ό.π., σελ. 352.</ref>.