Ελεγκτές, renameuser, Διαχειριστές
4.720
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
καμία σύνοψη επεξεργασίας
* ...η Εκκλησία έχει το αλάθητο '''μόνο''' όταν αποφαίνεται ως σύνολο, επειδή μόνο ως σύνολο είναι σώμα [[Χριστός|Χριστού]] με κεφαλή τον ίδιο τον ''Χριστό'', ο οποίος ως Θεός είναι αλάθητος;<br><small>(Μπούμης Ι. Παναγιώτης, ''Κανονικόν Δίκαιον'', έκδ. 3η επηυξημένη, Γρηγόρης, Αθήνα 2002, σελ. 14)</small>
* ...δεν είμαστε βέβαιοι για το οπωσδήποτε αλάθητο κανόνων, που θεσπίσθηκαν από κάποια τοπική Συνοδό ή μεμονωμένο Πατέρα της Εκκλησίας και δεν επικυρώθηκαν από [[Οικουμενικές Σύνοδοι|Οικουμενική Συνοδό]], δηλ. από την Εκκλησία ως σύνολο; Μαρτυρία για το γεγονός αυτό αποτελεί το γεγονός ότι ο ιστ΄ κανόνας της [[Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος (κανόνες)|Πενθέκτης Οικουμ. Συνόδου]] διορθώνει τον [[Σύνοδος Νεοκαισαρείας (κανόνες)|ιε΄ κανόνα της τοπικής συνόδου της Νεοκαισαρείας]], ο οποίος ερμηνεύει εσφαλμένως τις ''Πράξεις των Αποστόλων''.<br><small>(Μπούμης Ι. Παναγιώτης, ''Οι Θείοι Κανόνες «Ενάντια στη Θρησκεία»'', Γρηγόρης, Αθήνα 2007, σελ. 64)</small>
</div>
* ...αρχαιότερος όλων των χειρογράφων της Βίβλου είναι ο [http://www.kchanson.com/ANCDOCS/greek/johnpap.html πάπυρος Ρ52], ο οποίος περιέχει αποσπάσματα από το Ιω. 18:31-33. 37; Ένεκα του τρόπου της γραφής, η συγγραφή του τοποθετήθηκε περί το 120 μ.Χ. Σήμερα βρίσκεται στη βιβλιοθήκη ''John Rylands'' στο Manchester της Αγγλίας.<br><small>(Παναγόπουλος Ιωάννης, ''Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη'', Ακρίτας, Αθήνα 1994, σελ. 33)</small>
</div>
<div lang="grc" class="polytonic" style="font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;">
<div lang="grc" class="polytonic" style="font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;">
<div lang="grc" class="polytonic" style="font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;">
<div style="background-color: lightyellow; padding:2px;margin-top:2px; border:1px solid silver;padding:10px;">
<div style="background: khaki; text-align: left; margin: 0px; padding: 1px; padding-left: 5px; font-weight:bold;font-size:120%;"> Η γλώσσα της Καινής Διαθήκης
</div>
* ...όπως σημείωνε ο ''Π. Χατζηδάκης'' (Περί της ενότητος της ελληνικής γλώσσης, Επιστημονική Επετηρίς Πανεπιστημίου Αθηνών 5 1908-9, 47-151, 141), από τις 4.900 λέξεις της Κ.Δ., 2.280 χρησιμοποιούνται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο από τους σύγχρονους Ελληνες, 2.200 σχεδόν με τον ίδιο τρόπο, και 400 λέξεις (δηλαδή το 10%) είναι ακατανόητες, επειδή είτε ήταν ξενικές λέξεις, είτε αναφέρονταν σε πράγματα και καταστάσεις άσχετες με την σημερινή πραγματικότητα, είτε επειδή είχαν επίσης και τότε περιπέσει σε σχετική αχρηστία; Σύμφωνα με άλλους ερευνητές η Κ.Δ. χρησιμοποιεί 5.439 Λέξεις και συνολικά εμπεριέχει 137.328.<br><small>(Δεσπότης Σ. Σωτήριος, ''Ο Κώδικας των Ευαγγελίων'', Άθως, Αθήνα 2007, σελ. 92-93)</small>
* ...ύστερα από την ανακάλυψη και μελέτη αρχαίων παπύρων και επιγραφών της ελληνιστικής εποχής (πρώτα από τον ''Α. Deissmann'') έχει πλέον σήμερα γίνει συνείδηση, ότι η γλώσσα της Κ.Δ. είναι δημώδης και λαϊκή; Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι σε μιά εποχή έντονου αττικισμού και προσπάθειας απομίμησης αρχαίων προτύπων, οι συγγραφείς της Κ.Δ. έγραψαν όχι στην αρχαΐζουσα γλώσσα των φιλολόγων και φιλοσόφων αλλά στη γλώσσα που μιλούσε και μπορούσε να καταλάβει ο λαός, με άλλα λόγια στη 'δημοτική' της εποχής.<br><small>(Καραβιδόπουλος Δ. Ιωάννης, ''Εισαγωγή Στην Καινή Διαθήκη'', 2η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 122-123)</small>
* ...το κύριο σώμα της [[Συνοπτικά Ευαγγέλια|Συνοπτικής παραδόσεως]], δηλ. τα λόγια του Κυρίου και οι διηγήσεις για τα έργα του, κυκλοφορούσαν στην αρχική μορφή τους στην αραμαϊκή, την συριακή δηλ. διάλεκτο της Παλαιστίνης, και επομένως ενωρίς μεταφράσθηκαν στην ελληνική; Σήμερα πάντως θεωρείται βέβαιο, ότι κανένα από τα [[Ευαγγέλιο|Ευαγγέλια]] δεν είναι μετάφραση από κάποιο αραμαϊκό πρωτότυπο. Επίσης, οι συγγραφείς της ΚΔ, αν και ήσαν σχεδόν όλοι Ιουδαίοι, όμως συνέγραψαν τα έργα τους μόνο στην ελληνική γλώσσα.<br><small>(Παναγόπουλος Ιωάννης, ''Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη'', Ακρίτας, Αθήνα 1994, σελ. 42)</small>
* ...στα χρόνια του Ιησού, σ' όλη την αυτοκρατορία επικρατούσε η ελληνική και ότι αυτήν μιλούσαν και στην Παλαιστίνη παράλληλα με την αραμαϊκή, ιδίως οι ελληνιστές Ιουδαίοι; Έτσι, είναι δυνατό ορισμένες διδασκαλίες του [[Χριστός|Ιησού]] ή συζητήσεις (όπως π.χ. η συζήτηση με τον Πιλάτο ή με την Συροφοινίκισσα) να έγιναν στην ελληνική. Το ότι η επιγραφή επάνω στο [[Σταυρός|σταυρό]] διατυπώθηκε στα εβραϊκά, λατινικά και ελληνικά (βλ. ''Ιω 19,20'') είναι ενδεικτικό της γλωσσικής πραγματικότητας στην περιοχή.<br><small>(Καραβιδόπουλος Δ. Ιωάννης, ''Εισαγωγή Στην Καινή Διαθήκη'', 2η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 121)</small>
</div>
* ...[[Ομολογητές]] ονομάζονται οι πιστοί εκείνοι που συνελήφθησαν, βασανίσθηκαν και ομολόγησαν την πίστη τους, αλλά εξαιτίας διαφόρων λόγων δεν υπέστησαν θάνατο; Οι ''Ομολογητές'' εφάρμοσαν πιστά τα λόγια του [[Χριστός|Χριστού]]: «''πας όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς''» (''Ματθ. 10, 32'').<br><small>(Παπαδόπουλος Αντώνιος, ''Αγιολογία'', τόμ. Ι - Θέματα γενικά, ειδικά και εορτολογίου, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 114)</small>
</div>
<div lang="grc" class="polytonic" style="font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;">
<div lang="grc" class="polytonic" style="font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;">
<div lang="grc" class="polytonic" style="font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;">
<div style="background-color: lightyellow; padding:2px;margin-top:2px; border:1px solid silver;padding:10px;">
<div style="background: khaki; text-align: left; margin: 0px; padding: 1px; padding-left: 5px; font-weight:bold;font-size:120%;"> Χριστιανισμός και Φιλοσοφία
</div>
* ...η [[Ορθόδοξη Εκκλησία]], σύμφωνα με το δογματικού περιεχομένου κείμενο που είναι γνωστό ως [[Συνοδικόν της Ορθοδοξίας]] και τη διδασκαλία των [[Πατρολογία|Πατέρων]], απορρίπτει κάθε αλλοίωση της ορθόδοξης πίστης η οποία μπορεί να προέλθει από την αποδοχή του θρησκευτικού περιεχομένου της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας ως αληθούς (''"ως αληθέσι πιστεύουσι"''); Ταυτόχρονα, με το ίδιο κείμενο, αποδέχεται σαφώς τη χρήση της φιλοσοφίας και τη μελέτη της ως μέρος της παιδείας των χριστιανών (''"δια παίδευσιν"'') ή ως επιστημονική γνώση.<br><small>(Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, ''Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;'', 3η έκδ., Αρμός, 2003, σελ. 113-120)</small>
* ...οι [[Πατρολογία|Πατέρες]] της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθόδοξης Εκκλησίας]] χρησιμοποίησαν επί μέρους θέματα και την ορολογία της ελληνικής φιλοσοφίας ώστε να εκφράσουν μια εξ ολοκλήρου καινούργια εμπειρία, μεταβάλλοντας ταυτόχρονα την ουσία των θεμάτων αυτών, και μεταμορφώνοντας την ελληνική σκέψη; Γι' αυτό τον λόγο ο χριστιανισμός έγινε αντιληπτός σαν κάτι ξένο και το χριστιανικό ευαγγέλιο ήταν "μωρία" για το περιβάλλον εκείνο (''Α΄ Κορ. 1,23'').<br><small>(Μπέγζος Μάριος, ''Διόνυσος και Διονύσιος'', Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2000, σελ. 18-19)</small>
* ...οι απόψεις που εκφράζονται από τους [[προτεσταντισμός|προτεστάντες]], ότι η [[μεταρρύθμιση]] του 16ου αιώνα αποτελεί επιστροφή στην χριστιανική αυθεντικότητα η οποία είχε δήθεν αλλοιωθεί από την φιλοσοφία, προέρχονται από τον Γερμανό προτεστάντη ιστορικό ''Άντολφ φον Χάρνακ'' (1851-1930); Στην πραγματικότητα, οι [[Πατρολογία|Πατέρες]] σχετικοποίησαν κάθε φιλοσοφική αυθεντία με τον εκλεκτισμό τους, και προτάσσοντας απέναντι σε κάθε στοχασμό, το βίωμα της εκκλησιαστικής ζωής και τις εμπειρίες της αποκάλυψης του Θεού, χρησιμοποίησαν στην έκφρασή τους μεθοδολογία από τη φιλοσοφία και την ελληνική γλώσσα ως όργανο επικοινωνίας.<br><small>(Μπέγζος Μάριος, ''Διόνυσος και Διονύσιος'', Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2000, σελ. 19.122-123.127)</small>
* ...o φιλόσοφος μπορεί να διανοείται και να στοχάζεται ανεξάρτητα προς τη σκέψη των προγενεστέρων του, χωρίς να δεσμεύεται από τις απαντήσεις των άλλων φιλοσόφων, ενώ οι [[Πατρολογία|Πατέρες]] της Εκκλησίας δεν εργάζονται ποτέ ερήμην του πνευματικού πλούτου της Εκκλησίας; Ενώ ο φιλόσοφος μπορεί να κατασκευάζει μια εντελώς νέα ''οικοδομή'', ο ''Πατήρ'' συνεχίζει την ανύψωση της ''οικοδομής'' που ήδη υπάρχει. Για το σκοπό αυτό, οι [[Πατρολογία|Πατέρες]] της Εκκλησίας, γνωρίζοντας το ''θύραθεν'' πνευματικό κλίμα, το χρησιμοποιούν αριστοτεχνικά για να εκφράσουν την αλήθεια τους.<br><small>(Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, ''Πατρολογία'', τόμ. Α΄, έκδ. 4η, Αθήνα 2000, σελ. 60.61.63)</small>
* ...η στήριξη ερευνητών σε επιμέρους φιλολογικές και γλωσσικές συγκρίσεις, δημιουργεί εσφαλμένες εντυπώσεις για δήθεν πλατωνικούς και πλατωνίζοντες πατέρες; Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του [[Διονύσιος Αρεοπαγίτης|Διονυσίου Αρεοπαγίτη]] ο οποίος καθορίζοντας την άρρηκτη ενότητα σώματος καί ψυχής, διδάσκει τον αγιασμό του σώματος, την ύπαρξη του ''όλου'' ανθρώπου και την ολική σωτηρία (''Περί της εκκλησιαστικής ιεραρχίας'', ''PG'' 3,565 BC), πράγματα ανήκουστα για πλατωνικούς ή νεοπλατωνικούς φιλοσόφους.<br><small>(Ματσούκας Α. Νίκος, ''Οικουμενική Θεολογία'' (ΦΘΒ #55), Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2005, σελ. 200-201)</small>
[[Κατηγορία:Τρίβια]]
