Χιλιετής Βασιλεία

Η έννοια χιλιετής βασιλεία αναφέρεται στη συμβολική περίοδο, που αρχίζει από το τέλος της Πρώτης Έλευσης του Χριστού επί της γης για τη σωτηρία του κόσμου και τελειώνει με τη 2η Παρουσία Του. Στο διάστημα αυτό, ο Σατανάς είναι «δεμένος» (ως προς την προσπάθειά του να προκαλέσει τον τελικό πόλεμο και όχι ως προς το έργο του να πλανά τα έθνη).

Η προφητεία της Χιλιετούς Βασιλείας

Το θέμα της Χιλιετούς βασιλείας, έγινε θέμα θεολογικών ερμηνειών, σε μια προσπάθεια να οριστεί η ακριβής περιόδος της έλευσης του Ιησού Χριστού που θα σημάνει την τελική κρίση του κόσμου. Το αποτέλεσμα αυτό ανακινήθηκε από τα χωρία της αποκάλυψης που παρατιίθενται:

• Αποκάλυψη 19/ιθ΄ 17 - 20/κ΄ 10:

«19. Kαι είδον το θηρίον και τούς βασιλείς τής γης και τα στρατεύματα αυτών συνηγμένα ποιήσαι τοv πόλεμον μετά του καθημένου επί τού Ίππoυ και μετά του στρατεύματος αυτού. 20. Και επιάσθη το θηρίον καί μετ' αυτού ο ψευδοπροφήτης ο ποιήσας τα σημεία ενώπιον αυτού, εν οίς επλάνησε τους λαβόντας το χάραγμα τού θηρίου και τους προσκυνούντας τη εικόνι αυτού, ζώντες εβλήθησαν oι δύο εις την λίμνην τού πυρός την καιομένην εν θείω 21. καί οι λοιποί απεκτάνθησαν εν τη ρομφαία του καθημένου επί τού ίππου, τη εξελθούση εκ τού στόματος αυτού καί πάντα τα όρνεα εχορτάσθησαν εκ τών σαρκών αυτών.»

• Αποκάλυψη 20/κ΄:

1.«Καί είδον άγγελον καταβαίνοντα εκ τού ουρανού, έχοντα την κλειν τής αβύσσου και άλυσιν μεγάλην επί την χείρα αυτού. 2. και εκράτησεν τον δράκοντα, ο όφις ο αρχαίος, ος εστιν Διάβολος και ο Σατανάς ο πλανών την οικουμένην όλην, και έδησεν αυτόν χίλια έτη 3. καί έβαλεν αυτόν εις την άβυσσον, και έκλεισεν και έσφράγισεν έπανω αυτού, ίνα μη πλανήσει έτι τα έθνη, άχρι τελεσθή τα χίλια έτη. μετά ταύτα δει αυτόν λυθήναι μικρόν χρόνον.»

4.«Kαι είδον θρόνους καί εκάθισαν επ' αυτούς και κρίμα εδόθη αυτοίς, και τας ψυχάς των πεπελεκισμένων δια την μαρτυρίαν Ιησού καί δια τον λόγον του Θεού και οίτινες ου προσεκύνησαν το θηρίον oυδέ την εικόνα αυτού και ουκ έλαβον το χάραγμα επί το μέτωπον και επί την χείρα αυτών. καί έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού χίλια έτη. 5. καί οι λοιποί τών νεκρών ουκ έζησαν άχρι τελεσθή τα χίλια έτη. Αύτη η ανάστασις η πρώτη (6. μακάριος και άγιος ο έχων μέρος εν τη αναστάσει τη πρώτη) επί τούτων ο δεύτερος θάνατος ουκ έχει εξουσίαν, αλλ' έσονται ιερείς του Θεού και του Χριστού και βασιλεύσουσιν μετ' αυτού τα χίλια έτη.»

7.«Και όταν τελεσθή τα χίλια έτη, λυθήσεται ο Σατανάς εκ της φυλακής αυτού 8. και εξελεύσεται πλανήσαι τα έθνη τα εν ταις τέσσαρσιν γωνίαις της γης, τον Γωγ και τον Μαγώγ, συναγαγείν αυτούς εις τον πόλεμον, ων ο αριθμός αυτών ως η άμμος της θαλάσσης. 9. και ανέβησαν επί το πλάτος της γης και εκύκλευσαν την παρεμβολήν των αγίων και την πόλιν την ηγαπημένην, και κατέβη πυρ εκ του ουρανού και κατέφαγεν αυτούς. 10. και ο Διάβολος ο πλανών αυτούς εβλήθη εις την λίμνην του πυρός και θείου όπου και το θηρίον και ο ψευδοπροφήτης, και βασανισθήσονται ημέρας και νυκτός εις τους αιώνας των αιώνων.»

Ο συμβολισμός των 1000ων ετών

Στην επιστολή Β΄ Πέτρου 3/γ΄ 8, βρίσκεται το κλειδί τής κατανόησης τού αριθμού 1000. Εκεί λέει: "Εν δε τούτω μη λανθανέτω υμάς, αγαπητοί, ότι μία ημέρα παρά Κυρίω ως 1000 έτη και 1000 έτη ως ημέρα μία".

Όμως ο Θεός ΔΕΝ μετράει το χρόνο σε ημέρες, ως άχρονος που είναι. Σύμφωνα με το χωρίο Εβραίους 1/α΄ 2, ο Θεός δια τού γιού και Λόγου Του, "έκανε και τους αιώνες".Αυτός λοιπόν που έπλασε το χρόνο, δεν είναι δυνατόν να υπόκειται στο χρόνο.

Στην Αγία Γραφή η λέξη "ημέρα", έχει για τον Θεό πολλές έννοιες. Π.χ. στην Έξοδο 20/κ΄ 11, μας λέει πως ο Θεός διαμόρφωσε τη γη και τη θάλασσα σαν κατοικία τού ανθρώπου "σε 6 ημέρες". Όμως στη Γένεση 2/β΄ 4, λέει ότι ο Θεός τα έκανε αυτά σε μια ημέρα: "καθ' ην ημέραν εποίησε ο Θεός γην και ουρανόν".

Η λέξη "ημέρα" λοιπόν, έχει για το Θεό μεταβλητή διάρκεια, και σημαίνει "περίοδο χρόνου". Οι 6 δημιουργικές ημέρες λοιπόν, σημαίνουν 6 δημιουργικές περιόδους, και όταν λέει: "την ημέρα που έκανε γη και ουρανό", εννοεί "την περίοδο που έκανε γη και ουρανό".

Κατά τον ίδιο τρόπο και ο απόστολος Πέτρος στη Β΄ Πέτρου 3/γ΄ 8, εννοεί πως μία περίοδος τόσο μεγάλη για εμάς όσο τα 1000 έτη, για το Θεό είναι τόσο ασήμαντη, όσο για εμάς μια μικρή περίοδος μίας ανθρώπινης ημέρας. Ο Θεός δε μετράει το χρόνο σε ημέρες!

Kαι στο συμφραζόμενο όμως αυτού τού εδαφίου, ο απόστολος Πέτρος μας δείχνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Από το χωρίο Β΄ Πέτρου 3/γ΄ 3, μας λέει πως στις έσχατες ημέρες (που άρχισαν στον καιρό τού Χριστού), θα υπήρχαν άνθρωποι που θα κορόϊδευαν τη Χριστιανική ελπίδα τής 2ης Παρουσίας τού Χριστού, και θα έλεγαν: "Πού είναι η υπόσχεση τής Παρουσίας του τόσα χρόνια;" Και συνεχίζει στο εδάφιο 5: "Επειδή εκουσίως αγνοούσι τούτο..."

(Ο απόστολος Πέτρος εδώ, χρησιμοποιεί Ενεστώτα χρόνο, πράγμα που δείχνει πως μιλούσε για εμπαίκτες τής εποχής του, και συνεπώς την εποχή του ονομάζει εδώ: "έσχατες ημέρες". Επειδή αν υπήρχε μία τελευταία μελλοντική περίοδος 1000 ετών αργότερα από την παρούσα περίοδο, δεν θα ονομαζόταν η Χριστιανική περίοδος "έσχατες ημέρες").

"Γι' αυτό", (λέει ο απόστολος στα εδάφια 8 και 9), "επειδή για το Θεό ακόμα και μια περίοδος 1000 ετών είναι ασήμαντη σαν μια ημέρα, μη νομίζετε ότι ο Θεός αργεί να εκπληρώσει την υπόσχεση τής Παρουσίας Του".

Ο απόστολος Πέτρος λοιπόν, χρησιμοποιεί εδώ τα 1000 έτη ως σύμβολο μιας μακράς περιόδου από την εποχή του, ως την Παρουσία τού Χριστού, δηλαδή ενός χρονικού διαστήματος που στην πραγματικότητα είναι ως τώρα 2000 έτη και όχι 1000.

Ένα ακόμα παράδειγμα ότι ο αριθμός 1000 χρησιμοποιείται συμβολικά, και όχι ως συγκεκριμμένο μέτρο χρόνου, μπορούμε να δούμε στο χωρίο Ψαλμός κεφάλαιο 90 και εδάφιο 4: "Διότι 1000 έτη ενώπιόν σου, είναι ως ημέρα η εχθές, ήτις παρήλθε, και ως φυλακή νυκτός".

Ο Ψαλμωδός εδώ, μας δίνει δύο διαφορετικά μέτρα για τα 1000 έτη. Μας λέει μεν ότι είναι "ως μία ημέρα", αλλά επίσης και "ως φυλακή νυκτός", που είναι χρονικό διάστημα τής αρχαιότητας μικρότερο από ολόκληρη νύχτα (Ματθαίος 24/κδ΄ 43, Λουκάς 12/ιβ΄ 38). Δεν είναι δυνατόν για τον άχρονο Θεό τα 1000 χρόνια να είναι μια ημέρα, και ταυτόχρονα μια 4ωρη περίοδος όπως μια φυλακή νυκτός. Δεν μιλάει λοιπόν για κάποιο σταθερό χρονικό διάστημα, αλλά για μια συμβολικά μακρά περίοδο.

Τα 1000 έτη είναι μεν μια μακρά περίοδος, αλλά όχι μια υπερβολικά μεγάλη περίοδος όσο τα "μύρια" (10.000 έτη), όπως φαίνεται στο Α΄ Σαμουήλ 18/ιη΄ 7: "Ο Σαούλ επάταξε τας χιλιάδας αυτού, και ο Δαβίδ τας μυριάδας αυτού".

Δεν είναι επίσης ούτε μια μικρή περίοδος 10 ετών: Αποκάλυψις 2/β΄ 10: "...και έξετε θλίψιν ημερών δέκα".

Ο αριθμός 1000 έχει την ίδια έννοια τού "μεγάλου αριθμού" αν και όχι υπερβολικού, οπουδήποτε σχεδόν τον βρίσκουμε, ακόμα και στις σημερινές εκφράσεις τής καθημερινής μας ζωής.

Κατόπιν αυτού καταλαβαίνουμε ότι τα 1000 έτη είναι συμβολικά, και δεν είναι παράξενο που από την αρχή τους ως σήμερα πέρασαν περίπου 2000 έτη.

Ο ένας πόλεμος

Οι οράσεις τών Αποκαλυπτικών χωρίων 19/ιθ΄ 11-21 και 20/κ΄ 7-10 μιλούν για τον ίδιο πόλεμο, τον πόλεμο τού Γωγ. Αυτή είναι μια από τις βασικές αποδείξεις τού πότε αρχίζει η Χιλιετής Βασιλεία.

Αποκάλυψις ιθ΄ 19: "Και είδον το θηρίον και τους βασιλείς τής γης, και τα στρατεύματα αυτών συνηγμένα, ποιήσαι τον πόλεμον μετά τού καθημένου επί τού ίππου και μετά τού στρατεύματος αυτού."

Παρατηρούμε ότι πριν από τον πόλεμο υπάρχει το οριστικό άρθρο "τον", που σημαίνει ότι γίνεται λόγος για έναν και μοναδικό πόλεμο.

Στην Αποκάλυψη 20/κ΄ 7-9 είδαμε επίσης να αναγράφονται τα εξής:

"7. Και όταν τελεσθή τα χίλια έτη, λυθήσεται ο Σατανάς εκ της φυλακής αυτού 8. και εξελεύσεται πλανήσαι τα έθνη τα εν ταις τέσσαρσιν γωνίαις της γης, τον Γωγ και τον Μαγώγ, συναγαγείν αυτούς εις τον πόλεμον, ων ο αριθμός αυτών ως η άμμος της θαλάσσης. 9. και ανέβησαν επί το πλάτος της γης και εκύκλευσαν την παρεμβολήν των αγίων και την πόλιν την ηγαπημένην, και κατέβη πυρ εκ του ουρανού και κατέφαγεν αυτούς".

Κι εδώ επίσης, παρατηρούμε ότι ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ τών 1.000 ετών, ο Σατανάς θα πλανήσει τα έθνη σε κάποιον πόλεμο, που προσδιορίζεται με το οριστικό άρθρο: "ΤΟΝ" (πόλεμο), και σημαίνει τον μοναδικό πόλεμο.

Ως εκπρόσωπος τών εθνών αναφέρεται ο Γωγ, που τα στρατεύματά του θα είναι τόσο πολλά "σαν την άμμο τής θάλασσας". Αυτοί σύμφωνα με την όραση, θα κυκλώσουν την Ιερουσαλήμ "την πόλη την αγαπημένη", ώσπου φωτιά από τον ουρανό θα καταστρέψει τα στρατεύματά τους.

O λόγος που (στην Ελλάδα τουλάχιστον) οι Χιλιαστές δεν έχουν προσέξει το οριστικό άρθρο στο Αγιογραφικό κείμενο, είναι ότι χρησιμοποιούν κυρίως μεταφράσεις, και όχι το πρωτότυπο κείμενο τής Αγίας Γραφής. Έτσι υιοθετούν τα λάθη τού κειμένου αυτού, χωρίς να δίνουν βάση στο τι λέει πραγματικά η Αγία Γραφή.

Η μετάφραση τού Νεοφύτου Βάμβα που κυρίως χρησιμοποιούν, αλλά και άλλες μετέπειτα μεταφράσεις, αποτυγχάνουν να χρησιμοποιήσουν το κύριο άρθρο "τον" πριν από τη λέξη "πόλεμο", και έτσι οι μεταφράσεις αυτές, φαίνεται να μιλάνε για "κάποιον" πόλεμο, και όχι για τον ένα, για τον μοναδικό πόλεμο με τον οποίο ασχολούνται όλες οι οράσεις που εξετάζουμε.

Προσδιορίζοντας λοιπόν ότι πρόκειται για τον ίδιο πόλεμο που θα γίνει κατά τού Ισραήλ λίγο πριν από τη 2η παρουσία τού Κυρίου, καταλαβαίνουμε ότι η Χιλιετής Βασιλεία θα τελειώσει λίγο πριν από τη 2η παρουσία, λίγο πριν τα στρατεύματα τού Γωγ επιτεθούν κατά τής Ιερουσαλήμ.

Σε τι πλανώνται τα έθνη

Όταν οι Χιλιαστές επιχειρηματολογούν ότι: "σήμερα ο Σατανάς πλανάει τα έθνη, άρα δεν άρχισε ακόμα η Χιλετής Βασιλεία", υποθέτουν ότι μιλάει για την πλάνη τών εθνών ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ. Όμως το Αποκάλυψις 20/κ΄ 3 λέει όπως είδαμε πως ο Σατανάς δέθηκε από τον άγγελο για 1000 έτη, "για να μη πλανάει πλέον τα έθνη". Και μετά, "θα πρέπει να λυθεί για λίγο καιρό". Συνεπώς, μετά το λύσιμό του, θα πλανήσει και πάλι τα έθνη. Σε τί όμως θα τα πλανήσει; μας απαντάει η Αποκάλυψη στη συνέχεια, στο 20/κ΄ 7,8:

"Και όταν τελεσθεί τα 1000 έτη, λυθήσεται ο Σατανάς εκ τής φυλακής αυτού, και εξελεύσεται πλανήσαι τα έθνη τα εν ταις τέσσαρσιν γωνίαις τής γης, τον Γωγ και Μαγώγ, συναγαγείν αυτούς εις τον πόλεμον, ων ο αριθμός αυτών ως η άμμος τής θαλάσσης".

Πρώτη δουλειά τού Σατανά λοιπόν, όταν "λύνεται", στο τέλος τών χιλίων ετών, είναι: "Να πλανήσει τα έθνη, τον Γωγ... δια να συνάξει αυτούς εις ΤΟΝ πόλεμον".

Να λοιπόν σε τι πλανάει ο Σατανάς τα έθνη. Όχι σε όλα τα πράγματα, μα μόνο σε ένα: Μόνο στον πόλεμο. Ο Σατανάς δένεται για να μην πλανήσει τα έθνη να μαζευτούν στον πόλεμο τού Γωγ, και μόνο γι' αυτό.

Και ενώ για 1000 έτη ο Σατανάς είναι δεμένος στο να πλανήσει τα έθνη για τον πόλεμο, είναι λυτός στο να τα πλανάει σε ένα σωρό άλλα πράγματα, όπως: στο έγκλημα, στην ανηθικότητα, στην ειδωλολατρεία, κλπ.

Τα 1000 αυτά έτη λοιπόν, δεν είναι κατ' ανάγκην κάτι μελλοντικό, αλλά θα μπορούσε να είναι κάτι ήδη υπαρκτό, εφ' όσον ο Σατανάς δεν έχει καταφέρει ακόμα να πλανήσει τα έθνη για τον πόλεμο τού Γωγ.

Oι βασιλείς

Στην 5η από τις οράσεις της προφητείας για τη Χιλιετή Βασιλεία, στην Αποκάλυψη 20/κ΄ 4, μαθαίνουμε ότι κατά τη διάρκεια αυτών τών συμβολικών 1000 ετών μεταξύ τής πρώτης και τής δεύτερης Παρουσίας τού Κυρίου, κάποιοι θα βασιλεύουν μαζί με το Χριστό.

Το χωρίο αναφέρει τρεις κατηγορίες ανθρώπων: 1. Κάποιους που κάθονταν σε θρόνους, και τους δόθηκε κρίση. 2. όσους πέθαναν για το λόγο τού Θεού κατά τη διάρκεια τής ιστορίας, και 3. Αυτούς που θα πεθάνουν (θα "πελεκισθούν") στους διωγμούς τού Αντιχρίστου επειδή θα αρνηθούν να του αποδώσουν λατρεία (Αποκ. 13/ιγ΄ 15).

Πρόκειται λοιπόν για το σώμα τής Εκκλησίας, για τους Αγίους, νεκρούς και ζώντες, που μετέχουν στην πρώτη ανάσταση, κάτι για το οποίο είχε προφητεύσει και ο προφήτης Δανιήλ.

Δανιήλ 7/ζ΄ 9,10,18,22,27: "Εθεώρουν έως ότου οι θρόνοι ετέθησαν, και ο Παλαιός τών ημερών εκάθισε... Χίλιαι χιλιάδες υπηρέτουν εις αυτόν, και μυριάδες παρίσταντο ενώπιον αυτού. Το κριτήριον εκάθισε, και τα βιβλία ηνεώχθησαν... Οι άγιοι τού Υψίστου θέλουσι παραλάβει την βασιλείαν, και θέλουσιν έχει το βασίλειον εις τον αιώνα και εις τον αιώνα τού αιώνος... Εθεώρουν και το κέρας εκείνο έκαμνε πόλεμον μετά τών αγίων, και υπερίσχυε κατ' αυτών, εωσού ήλθεν ο Παλαιός τών ημερών, και εδόθη η κρίσις εις τους αγίους τού Υψίστου. και ο καιρός έφθασε, και οι άγιοι έλαβον την βασιλείαν... Και η βασιλεία και η εξουσία, και η μεγαλωσύνη τών βασιλειών τών υποκάτω παντός τού ουρανού, θέλει δοθεί εις τον λαόν τών αγίων τού Υψίστου, τού οποίου η βασιλεία είναι βασιλεία αιώνιος, και πάσαι αι εξουσίαι θέλουσι λατρεύσει και υπακούσει εις αυτόν".

Οι ομοιότητες τού Δανιήλ με την Αποκάλυψη δείχνουν ότι τα δύο χωρία μιλούν για το ίδιο θέμα. Πρόκειται και πάλι για βασιλικούς "θρόνους", και μάλιστα εδώ μας πληροφορεί ο Δανιήλ ότι οι βασιλείς αυτοί είναι οι άγιοι τού Υψίστου. Aυτοί είναι το "κριτήριο", καθώς ως βασιλείς έχουν δικαιώματα κρίσεως (Β΄ Χρονικών 1/α΄ 10). Η κρίση τους μάλιστα εδώ, γίνεται εναντίον τού μικρού κέρατος, το οποίο συμβολίζει τον Αντίχριστο, όπως και το Θηρίο που ηγείται τών στρατευμάτων τού Γωγ στην Αποκάλυψη.

Oι άγιοι λοιπόν, (ζώντες και κεκοιμημένοι), ως μέτοχοι τής πρώτης αναστάσεως δια τού Αγίου Βαπτίσματος, συνβασιλεύουν και συνκάθονται στα επουράνια με τον Κύριο, σε όλη τη διάρκεια τού Χριστιανικού "αιώνος", σύμφωνα και με τον απόστολο Παύλο:

Εφεσίους 2/β΄ 5,6: "και όντας ημάς νεκρούς τοις παραπτώμασιν συνεζωοποίησεν τω Χριστώ, -χάριτί εστε σεσωσμένοι- και συνήγειρεν και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις εν Χριστώ Ιησού".

Αυτό βέβαια, είναι ένα ακόμα στοιχείο ότι τα 1000 έτη είναι συμβολικά, καθώς δεν είναι δυνατόν να βασιλεύσουν όλοι οι άγιοι για 1000 χρόνια, καθώς ανήκαν σε διαφορετικές εποχές.

Βασιλεία και ιερατείο

Το να λέγεται κάποιος "βασιλιάς", δε γίνεται πάντοτε με την πολιτική έννοια, αλλά και με την έννοια τής εξουσίας. Αυτό δε σημαίνει ότι οι άγιοι θα κάθονται κατά γράμμα σε θρόνους, και ότι θα έχουν κατά γράμμα κορώνες και θα διοικούν σε κάποιο λαό!

Όπως είδαμε, μια πρώτη βασιλική λειτουργία τους, είναι η κρίση εναντίον τών εχθρών τού Θεού (Αποκάλυψις 6/ς΄ 9-11. 18/ιη΄ 20,21).

Η βασιλεία επίσης, έχει την έννοια τής εξουσίας. Ας μη ξεχνάμε την εξουσία που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο, "να κυριεύσει τη γη", και "να εξουσιάζει" σε όλα τα άλλα πλάσματά της, και όχι σε άλλους ανθρώπους.

Όμως ο Αδάμ έχασε με την αμαρτία του την εξουσία του επί τής υλικής κτίσεως. Η ίδια η γη που τον έτρεφε με τους καρπούς της και τον εύφραινε με κάθε λογής λουλούδια, τώρα φύτρωνε σ' αυτόν αγκάθια (Γένεσις 3/γ΄ 17-20). Τα ζώα που ο ίδιος ονόμασε και διοικούσε, θα ήταν στο μέλλον κίνδυνος για τον άνθρωπο. Και ο βασιλιάς τής κτίσεως έγινε δούλος τής αμαρτίας και τού θανάτου, δούλος τού διαβόλου.

Οι άγιοι όμως, μετά την 1η ανάσταση που λαμβάνουν δια τού αγίου βαπτίσματος, βασιλεύουν και πάλι επί τής ζωής και επί τής κτίσεως:

Ρωμαίους 5/ε΄ 12,17,21: "Δια τούτο, ώσπερ δι ενός ανθρώπου η αμαρτία εις τον κόσμον εισήλθεν και δια τής αμαρτίας ο θάνατος, και ούτως εις πάντας ανθρώπους ο θάνατος διήλθεν, εφ ω πάντες ήμαρτον... ει γαρ τω τού ενός παραπτώματι ο θάνατος εβασίλευσεν δια τού ενός, πολλώ μάλλον οι την περισσείαν τής χάριτος και τή δωρεάς τής δικαιοσύνης λαμβάνοντες εν ζωή βασιλεύσουσιν δια τού ενός Ιησού Χριστού... ίνα ώσπερ εβασίλευσεν η αμαρτία εν τω θανάτω, ούτως και η χάρις βασιλεύσει δια δικαιοσύνης εις ζωήν αιώνιον δια Ιησού Χριστού τού Κυρίου ημών".

Γι' αυτό οι άγιοι λέγονται: "βασίλειο ιεράτευμα, έθνος άγιον" (Α΄ Πέτρου 2/β΄ 9), και γι' αυτό η Αποκάλυψη στο εξεταζόμενο χωρίο τους ονομάζει "βασιλείς και ιερείς" (Αποκάλυψις 20/κ΄ 6).

Γαλάτας 3/γ΄ 27,29: "΄Οσοι γαρ εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε... ει δε υμείς Χριστού, άρα τού Αβραάμ σπέρμα εστέ, κατ' επαγγελίαν κληρονόμοι".

Ρωμαίους 8/η΄ 17: "ει δε τέκνα, και κληρονόμοι: κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού, είπερ συμπάσχομεν ίνα και συνδοξασθώμεν".

Εκτός λοιπόν από τη βασιλική ιδιότητα, οι άγιοι έχουν και την ιερατική ιδιότητα ως "σώμα Χριστού", καθώς μετέχουν στις δικές του ιδιότητες.

Ο Ιερέας κάνει προσφορές προς το Θεό προς χάριν κάποιου. Αυτό το βλέπουμε στη λειτουργία τών ιερέων τής Παλαιάς Διαθήκης, όπου ο ιερέας θυσίαζε ζώα για τις αμαρτίες τις δικές του και τού υπολοίπου λαού (Λευιτικό 16/ις΄ 11-16).

Ας δούμε λοιπόν μερικές από τις θυσίες που προσφέρει σήμερα ο κάθε άγιος:

Εβραίους 13/ιγ΄ 15,16: "Μέσω αυτού λοιπόν, ας προσφέρουμε θυσία αινέσεως διαπαντός στο Θεό, τουτέστι τον καρπό τών χειλιών μας που ομολογούν το όνομά του. Και μην ξεχνάτε την αγαθοεργία και την κοινωνική σας βοήθεια γιατι σε τέτοιες θυσίες ευαρεστείται ο Θεός".

Ρωμαίους 12/ιβ΄ 1: "Σας παρακαλώ λοιπόν αδελφοί, με τους οικτιρμούς του Θεού, να παρουσιάσετε τα σώματά σας ως θυσία ζωντανή, αγία, ευάρεστη στο Θεό, τη λογική λατρεία σας".

Κάθε άγιος λοιπόν, προσφέρει προς το Θεό το σώμα του, τη λατρεία του, τις καλές του πράξεις, την ομολογία τής πίστης του, και γενικά επαναπροσφέρει προς το Θεό, κάθε τι που Εκείνος πρώτος τού χάρισε. Όμως, τα προσφέρει όλα αυτά, όχι μόνο χάριν τού εαυτού του, αλλά και χάριν όλης τής κτίσης, τής οποίας καθίσταται ηγέτης.

Όταν ο Θεός έκανε τον Αδάμ κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν Του, τον κατέστησε βασιλιά και ιερέα. Και πράγματι, ήταν το μοναδικό κομμάτι τής κτίσης, που μπορούσε να την εκπροσωπήσει, και να προσφέρει κάτι από την κτίση προς τον Δημιουργό του με ελεύθερη βούληση. Ήταν ο ιερέας που πρόσφερε θυσίες από την κτίση και για την κτίση προς το Θεό. Την αντιπροσώπευε και την εκπροσωπούσε.

Σήμερα λοιπόν που η ανθρωπότητα στο πρόσωπο τού Χριστού και τής Εκκλησίας επέστρεψε στην πρώτη της σχέση με το Θεό συμφιλιωμένη μαζί Του, μπορούν πια οι Χριστιανοί να είναι και πάλι ιερείς τής κτίσης και τού εαυτού τους, προσφέροντας θυσίες πνευματικές προς το Θεό, σαν αυτές που είδαμε.

Εξωτερικοί δεσμοί

[1]