Αλλαγές

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Τατιανός ο Σύρος

34 bytes προστέθηκαν, 21:45, 22 Απριλίου 2013
μ
ro
==Η θεολογία του==
Οι πηγές γνώσης των θεολογικών αντιλήψεων του Τατιανού, είναι περιορισμένες. Από τη μία βρίσκεται το σύγγραμα "Προς Έλληνας" και από την άλλη από οι πενιχρές ειδήσεις ετέρων συγγραφέων. Όπως είναι γνωστό υπήρξε μαθητής του Ιουστίνου, αλλά διάλεξε κατά τις πληροφορίες ένα διαφορετικό δρόμο, τόσο σε ότι αφορά τη θεολογία, όσο και σε ότι αφορά την έκθεση διδασκαλίας, αφού απέρριψε τη νηφάλια προσέγγιση του Ιουστίνου. Διάφοροι λόγοι φαίνεται πως οδήγησαν τον Τατιανό σε μία τέτοια κατεύθυνση. Η επιθετική συμπεριφορά των εθνικών κατά των χριστιανών, η αυστηρότητα και ασκητικότητα του βίου του, η καταγωγή αυτούτου, το μαρτύριο του δασκάλου του Ιουστίνου, αφού που μέσω αυτού διείδε πως κανένας συμβιβασμός δεν μπορεί να υπάρξει πλέον μεταξύ των δύο τρόπων σκέψης. Τον τρόπο έκθεσης της διδασκαλίας του, ακολούθησε αργότερα και ο [[Τερτυλλιανός]]. Παρόλη την επιθετική του επιθετικότητα όμως σε βάρος του Ελληνικού κόσμου όμως, ο ίδιος δεν έμεινε ανεπηρέαστος από αυτόν<ref>Παν. Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, σελίδα 608</ref>, εξού και ουσιαστικά συγκρότησε δικό του σύστημα θεολογικής διδασκαλίας<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία, σελίδα 286</ref>. Ο ίδιος ως θεολόγος δεν δε χαρακτηρίζεται γόνιμος, ανάγεται στην αλήθεια μόνος και έχει ως βάση την [[Παλαιά Διαθήκη]], χωρίς όμως να ανάγει την εκπλήρωσή της στην [[Καινή Διαθήκη|Καινή]]<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία, σελίδα 286-7</ref>.
Κατά τον Τατιανό μία αλήθεια υπάρχει και αυτή βρίσκεται στην [[Παλαιά Διαθήκη]]. Αν δε υπάρχει κάτι αληθές εκτός αυτής, αυτό βρίσκεται σε ανατολικά θρησκευτικά συστήματα και επ ουδενί στην Ελληνική [[φιλοσοφία]]<ref>Προς Έλληνας 22</ref>. Χαρακτηριστικό της θεολογίας του είναι η μη αναφορά του στον [[Ιησούς Χριστός|Ιησού Χριστό]]. Κάτι τέτοιο όμως φαίνεται λογικό για το σύστημα του Τατιανού καθώς ''"ο επίγειος Χριστός δεν έχει αξία για τας γνωστικάς του δοξασίας"''<ref>Παν. Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, σελίδα 609</ref>. Σκοπός του είναι να καταδείξει την ανωτερότητα της "βαρβάρου" θεολογίας, από την Ελληνική, τονίζοντας πως οι Έλληνες πήραν διδάγματα από τη [[Βίβλος|Βίβλο]], τα οποία τελικά διέστρεψαν, στα πλήρη αντιφάσεων συστήματά τους<ref>Προς Έλληνας 40</ref>.
Στη διδασκαλία περί Θεού και Λόγου, ο Τατιανός κάνει χρήση πολλών θεολογικών εννοιών, τις οποίες όμως δεν ξεκαθαρίζει με αποτέλεσμα σε μερικά σημεία της θεολογίας του να πλανάται μία ασάφεια<ref>Κωνσταντίνος Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων, Τόμος Α΄, σελίδα 241</ref>. Επίσης πρέπει να τονιστεί πως οι απόψεις περί Λόγου, προκύπτουν από τις γνωστικές του αντιλήψεις<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία, σελίδα 287</ref> και τη διδασκαλία του Ιουστίνου<ref>Κωνσταντίνος Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων, Τόμος Α΄, σελίδα 241</ref>. Έτσι σε ότι αφορά τις απόψεις του περί Θεού, Ο Θεός κατά τον Τατιανό είναι απόλυτα υπερβατικός<ref>Κωνσταντίνος Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων, Τόμος Α΄, σελίδα 240</ref>, αόρατος, αναφής, άναρχος και μοναδική υπόσταση του παντός προ της δημιουργίας, έχοντας πάντοτε το Λόγον πλησίον Αυτού. Ο Λόγος να προσπηδά κατά τη δημιουργία κατά μερισμό και όχι κατά αποκοπή<ref>Προς Έλληνας 7</ref> (η έννοια του μερισμού στον Τατιανό δηλώνει τη σχέση με την πηγή<ref>Κων. Σκουτέρης, ενθ.αν., 233</ref>, εξού και βλέπουμε μορφή ομοουσίου) γεννάμενος θελήματι του [[Θεός Πατήρ|Πατρός]]<ref>ο.π.</ref> ταυτίζοντάς τον με το Πνεύμα<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία, σελίδα 287</ref>. Εδώ θα πρέπει να επισημανθεί, πως ο Τατιανός προσδιορίζει τη σχέση Πατρός-Υιού, με την εικόνα τη δάδας, προσπαθώντας έτσι να εξηγήσει πως ο μερισμός αυτός δεν επιφέρει μείωση στην [[ουσία]] του Πατρός και πως ο Υιός δε χάνεται στο κενό, ενώ είναι εμφανής και η στωική διάκριση μεταξύ προφορικού και ενδιαθέτου Λόγου<ref>Κωνσταντίνος Σκουτέρης, ιστορία των Δογμάτων, σελίδα 241</ref>. Προ της δημιουργίας ο Λόγος είναι ανυπόστατος και βρίσκεται ιδιωματικώς εν τω Πατρί<ref>Ανδρέας Θεοδώρου, Ιστορία των Δογμάτων, σελίδα 76</ref>. Η δημιουργία προκύπτει εκ του "μή όντωςόντος" από το Λόγο, ο οποίος έπλασε αρχικά τους αγγέλους και εν συνεχεία τους ανθρώπους, με αυτεξούσια δύναμη, με αποτέλεσμα την κακή χρήση αυτής και την έκπτωση πολυαρίθμων [[Άγγελοι|αγγέλων]], αλλά και του ανθρώπου<ref>Προς Έλληνας 8</ref>. Ο άνθρωπος πλάστηκε αθάνατος και [[κατ' εικόνα]] Θεού, αλλά εξαιτίας της πτώσης κατέστη θνητός. Η σύστασή του συνίσταται σε σώμα, [[ψυχή]] και πνεύμα<ref>προς Έλληνας 12</ref>. Το σώμα είναι θνητό, το πνεύμα αθάνατο και η ψυχή αναλόγως με το αν γνωρίζει την αλήθεια. Κατά τη [[Δευτέρα Παρουσία]] ο άνθρωπος θα αναστηθεί δια της συζεύξεως ψυχής και πνεύματος, κατόπιν της νίκης τής ψυχής κατά της ύλης<ref>Προς Έλληνας 13-15</ref>. Σε αυτό το σημείο είναι εμφανής ο γνωστικίζων χαρακτήρας της θεολογίας του Τατιανού<ref>Παν. Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, σελίδα 611</ref>.
Πέραν των προλεγομένων που προκύπτουν από το έργο του "Προς Έλληνας", σύμφωνα με τον Ειρηναίο, ασπάστηκε τον ''Εγκρατιτισμό'' λόγω της διδασκαλίας των [[Μαρκίων|Μαρκίωνα]] και [[Σατορνίλος|Σατορνίλου]], καθώς και τη διάκριση των αιώνων υπό του [[Βαλεντίνος|Βαλεντίνου]]<ref>Ειρηναίος, Έλεγχος 1, 28</ref>. Επίσης είναι δεδομένο πως ο ίδιος ήταν διαρχικός, όπως από τη διδασκαλία του περί ανθρώπου διαφάνηκε. Τέλος ήταν αρνητής των εγκοσμίων αγαθών<ref>ο.π. 11</ref>, αρνείτο τη σωτηρία του Αδάμ ως πλάσματος του κακού δημιουργού και εκλάμβανε το γάμο ως πορνεία<ref>Ειρηναίου, Έλεγχος 1, 28. Ιππόλυτου, Κατά Αιρέσεων 10, 18. Ευσεβίου, Εκκλ. Ιστορία 4, 28-29. Κλήμεντος Αλεξανδρείας, Στρωματείς 3, 12, 81. Επιφανίου, Πανάριον 46. 47</ref>.
[[Κατηγορία:Γνωστικοί|Τ]]
[[Κατηγορία:2ος αιώνας|Τ]]
 
[[ro:Tațian Sirianul]]
18.167
επεξεργασίες

Μενού πλοήγησης