Πρότυπο:Αξιόλογα άρθρα (Αρχείο)

Από OrthodoxWiki
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ιωάννης ο Χρυσόστομος

John Chrysostom.jpg

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, υπήρξε αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και ένας από τους πιο λαοφιλείς ιεράρχες της εκκλησίας. Η ρητορική, οι επιτελικές ικανότητές, το πρότυπο ποιμαντικής διακονίας και το εκτενές θεολογικό του έργο, τον κατέδειξαν ως ένα από τους μεγάλους πατέρες της ορθοδόξου εκκλησίας. Ο ίδιος γεννήθηκε πιθανότατα το 349 στην Αντιόχεια της Συρίας από ευσεβείς γονείς, ενώ εκοιμήθη το 407, σε εξορία στην Κουκουσό, της Αρμενίας.


Απόστολος Παύλος

Apostle Paul.JPG

Ο Απόστολος Παύλος (Ταρσός, Κιλικία 5-15 μ.Χ. – Ρώμη 66-68 μ.Χ.), ήταν ο συγγραφέας των μισών περίπου από τα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Ο ίδιος αναγνωρίσθηκε ως ισαπόστολος και άγιος και αποτέλεσε μία από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες της πρώιμης εποχής του χριστιανισμού ως υποστηρικτής της παγκοσμιότητας της διδασκαλίας του Ιησού. Η πολιτική και κοινωνική θεολογία του επηρέασε το συνολικό οικοδόμημα του χριστιανισμού, ενώ το άοκνο διαρκές έργο του, που επιτελέστηκε με 4 μεγάλες περιοδείες και πληθώρα επιστολών, αποτέλεσε την έμπνευση για την εισαγωγή πλήθους πιστών στη νέα θρησκεία, αλλά και το λόγο απηνών διωγμών και φυλακίσεων σε βάρος του. Για τον λόγο αυτό αποκλήθηκε «Απόστολος των εθνών» και των εθνικών, εκείνων δηλαδή που δεν ανήκουν στον λαό και στη θρησκεία των Εβραίων.



Συγχωροχάρτι

Indulgence San Luigi dei Francesi.jpg

Το συγχωροχάρτι, ήταν έγγραφο το οποίο βεβαίωνε άφεση αμαρτιών και το οποίο χορηγούνταν έναντι χρημάτων, υποσχέσεων ή άλλων παραχωρήσεων από εκκλησιαστική αρχή. Θεολογικό έρεισμα των συγχωροχαρτιών αποτελούσε η αντίληψη της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, ότι η εξομολόγηση δεν αρκεί για να άρει όλες τις συνέπειες της αμαρτίας, αλλά ότι κάποιες από αυτές παρέμεναν και μετά, μπορούσαν όμως να αντισταθμιστούν από το «πλεόνασμα» καλοσύνης των αγίων, το οποίο διαχειριζόταν ο Πάπας. Η πρακτική της πώλησης συγχωροχαρτιών βρήκε ευρεία εφαρμογή στη Δύση και παρότι καταδικάστηκε, η πρακτική αυτή μαρτυρείται στην πράξη έως και τον 20ό αιώνα. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, έντυπες ή χειρόγραφες ευχές υπέρ ζώντων και κεκοιμημένων, συχνά με την ονομασία συγχωροχάρτια ή συγχωρητικές ευχές ή και μετριότητες, εμφανίστηκαν σποραδικά, με διαφορετικό όμως σκοπό και θεολογικό περιεχόμενο από εκείνα της Καθολικής Εκκλησίας και χωρίς να επιφέρουν οποιαδήποτε αλλαγή στους θεσμούς της μετάνοιας, της εξομολόγησης, της άρσης και λύσης του αφορισμού ή των επιτιμίων, μέσω Οικουμενικής ή έστω τοπικής συνοδικής απόφασης


Σταυρός

Antiochian cropped.jpg

Σταυρός ονομάζεται το κυριότερο σύμβολο της Ορθόδοξης Εκκλησίας αλλά και της χριστιανικής θρησκείας γενικότερα, το οποίο υπενθυμίζει την Σταύρωση του Ιησού Χριστού και την σωτηρία των ανθρώπων μέσω του Πάθους και του θανάτου Του. Συμβολίζει επομένως τόσο τον ίδιο τον Χριστό όσο και την πίστη των χριστιανών. Ο σταυρός υπήρξε επίσης μέσο βασανισμού και θανατικής εκτελέσεως στους Ασσυρίους, Πέρσες, Καρχηδονίους, Αιγυπτίους, Έλληνες και Ρωμαίους. Εκτός από το ξύλινο όργανο εκτέλεσης πάνω στο οποίο θανατώθηκε ο Ιησούς Χριστός, με τη λέξη σταυρός αναφερόμαστε σε: α) (εκκλ.) Σχήμα σε μορφή [] ως σύμβολο του χριστιανισμού, β) (αρχ.) Τον ορθιο πάσσαλο, παλούκι, συνήθως ξύλινο, γ) Το οργανο θανατικής εκτέλεσης που χρησιμοποιήθηκε παλαιότερα και αποτελούνταν είτε από μία μυτερή κάθετη δοκό, είτε από δύο δοκούς συνδεδεμένες σε ορθή γωνία ή και σε σχήμα "Τ", στο οποίο δενόταν ή καρφωνόταν ο κατάδικος, δ) Το σχήμα που διαγράφουν οι χριστιανοί με τη κίνηση του χεριού τους κατά την προσευχή και ε) Το σύνολο θρησκευτικών ή πολιτικών συμβόλων ή έργων τέχνης.


Β΄ Οικουμενική Σύνοδος

Nicea.jpg

Η Πρώτη σύνοδος της Κωνσταντινούπολης, γνωστή ως Β΄ Οικουμενική Σύνοδος, ήταν η Εκκλησιαστική Σύνοδος που διενεργήθηκε το 381 και συγκλήθηκε από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο, μετά από προτροπή του Μελετίου Αντιοχείας. Στόχος της ήταν η εκκλησιαστική ειρήνευση, αλλά και η «επίλυση των αναφυέντων εν τη εκκλησία κρίσιμων θεολογικών και διοικητικών προβλημάτων». Κύρια εστία εντάσεων μετά την Α΄ Οικουμενική σύνοδο, αποδείχτηκε ο προσδιορισμός της υπόστασης του Αγίου Πνεύματος, αλλά και η συνεχιζόμενη αμφισβήτηση της ομοουσίου υποστάσεως του Υιού με τον Πατέρα. Η σύνοδος επελήφθη του εν λογω προβλήματος και αποτέλεσε κατ’ουσίαν το κύκνειο άσμα της αρειανικής διαμάχης στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αφού μετά τη σύνοδο του 383 στη Κωνσταντινούπολη, καμία άλλη σύνοδος δεν ασχολήθηκε ξανά με το ζήτημα αυτό, ενώ έδρασε καταλυτικά και στη δυτική επαρχία της αυτοκρατορίας, όχι όμως και στην υπόλοιπη Δύση, που λόγω της ισχυρής Γοτθικής παρουσίας συνεχίστηκε για αρκετά χρόνια ακόμα.

Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος

0118cyril-alexandria.jpg

Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος ή Πρώτη Σύνοδος της Εφέσου, ονομάζεται η Eκκλησιαστική Σύνοδος η οποία διενεργήθηκε το 431 στην Έφεσο της Μικράς Ασίας και συγκλήθηκε από τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β΄, μετά από προτροπή του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου. Εργασίες εκτέλεσε υπό την προεδρία του Πατριάρχη Αλεξανδρείας, Κυρίλλου και κύριος στόχος της ήταν «η καταδίκη της αιρέσεως του Νεστοριανισμού»[1] και του Πελαγιανισμού. Η Σύνοδος αυτή, καταδίκασε το Νεστοριανισμό, αναθεμάτισε τις κακοδοξίες και είχε σαν αποτέλεσμα θεολογικών συζητήσεων που διενεργήθηκαν μετά το πέρας της Συνόδου, τον «Όρο των Διαλλαγών», μία σπουδαιότατη Έκθεση Πίστεως, περί της υποστάτικής φύσης του Ιησού Χριστού, αλλά και τη θέσπιση ενός σπουδαίου Κανόνα, ο οποίος απαγόρευε οποιαδήποτε προσθήκη στο Σύμβολο της Πίστης της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου </div>

]]
  1. Ιωάννη Καρμίρη, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολική Εκκλησίας, Τόμος Α΄, σελίς 135