Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Προς Ρωμαίους Επιστολή Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου"

Από OrthodoxWiki
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
(Κείμενο)
 
(2 ενδιάμεσες αναθεωρήσεις από τον ίδιο χρήστη δεν εμφανίζεται)
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
 
H '''προς Ρωμαίους''' είναι μία από τις επτά γνήσιες επιστολές του [[Ιγνάτιος ο Θεοφόρος|Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου]] (+107/117 μ.Χ.<ref>Η κοίμηση του αγίου τοποθετείται στα '''''107/117''''' στο Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, ''Πατρολογία'', τόμ. Α', έκδ. 4η, Αθήνα 2000, σελ. 178, και στα '''''107/118''''' στο Νικολαΐδης Ι. Νίκος, ''Αποστολικοί Πατέρες, Γραμματολογική και Θεολογική προσέγγιση', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 176.</ref>).
 
H '''προς Ρωμαίους''' είναι μία από τις επτά γνήσιες επιστολές του [[Ιγνάτιος ο Θεοφόρος|Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου]] (+107/117 μ.Χ.<ref>Η κοίμηση του αγίου τοποθετείται στα '''''107/117''''' στο Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, ''Πατρολογία'', τόμ. Α', έκδ. 4η, Αθήνα 2000, σελ. 178, και στα '''''107/118''''' στο Νικολαΐδης Ι. Νίκος, ''Αποστολικοί Πατέρες, Γραμματολογική και Θεολογική προσέγγιση', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 176.</ref>).
  
Πρόκειται για μία πρωτοχριστιανική επιστολή, που η σπουδαιότητά της έγκειται τόσο στην αρχαιότητά της και τις σημαντικές πληροφορίες που μας δίνει σχετικά με πρακτικές της πρώτης Εκκλησίας, αλλά και για τις πληροφορίες που λαμβάνουμε για το πρόσωπο του συντάκτη της. Η επιστολή κίνητρο είχε να προειδοποιήσει τους χριστιανούς της Ρώμης να μην αποτρέψουν τον μαρτυρικό θάνατο που του ετοίμαζαν οι Ρωμαίοι, επιδεικνύοντας μαρτυρικό σθένος.  
+
Πρόκειται για μία ''πρωτοχριστιανική επιστολή'', που η σπουδαιότητά της έγκειται τόσο στην αρχαιότητά της και τις σημαντικές πληροφορίες που μας δίνει σχετικά με πρακτικές της πρώτης Εκκλησίας, αλλά και για τις πληροφορίες που λαμβάνουμε για το πρόσωπο του συντάκτη της. Η επιστολή κίνητρο είχε να προειδοποιήσει τους χριστιανούς της ''Ρώμης'' να μην αποτρέψουν τον μαρτυρικό θάνατο που του ετοίμαζαν οι Ρωμαίοι, επιδεικνύοντας μαρτυρικό σθένος.  
  
Πράγματι, όπως θα διαπιστώσετε, το μεγαλύτερο μέρος της ιστορικής αυτής επιστολής, είναι μία παράκληση. Ο άγιος Ιγνάτιος παρακαλάει τους Ρωμαίους Χριστιανούς, να μην προσπαθήσουν να τον σώσουν από τα θηρία της Ρωμαϊκής αρένας. Μέσω της επιστολής επίσης διακρίνεται η αίσθηση της αναξιότητός του ενώπιον του Θεού και ο πόθος να τελειωθεί ενώπιον Του, καθώς αναμένει πως ο Θεός τιμώντας τη θυσία του, θα στο ουράνιο θυσιαστήριο των αγίων Του, μαζί με τις ψυχές των άλλων αγίων μαρτύρων.
+
Πράγματι, το μεγαλύτερο μέρος της ιστορικής αυτής επιστολής, είναι μία παράκληση. Ο ''άγιος Ιγνάτιος'' παρακαλεί τους ''Ρωμαίους Χριστιανούς'', να μην προσπαθήσουν να τον σώσουν από τα θηρία της Ρωμαϊκής αρένας. Μέσω της επιστολής επίσης διακρίνεται η αίσθηση της αναξιότητός του ενώπιον του Θεού και ο πόθος να τελειωθεί ενώπιον Του, καθώς αναμένει πως ο Θεός τιμώντας τη θυσία του, θα στο ουράνιο θυσιαστήριο των αγίων Του, μαζί με τις ψυχές των άλλων αγίων μαρτύρων.
  
 
Στα γραφόμενά του βρίσκουμε στοιχεία για τις συνθήκες της μεταφοράς του από Ρωμαίους στρατιώτες, για τις περιοχές από τις οποίες πέρασε αλλά και στοιχεία για την επιστολή αυτή. Αναφορές του επίσης ρίχνουν άπλετο φως στο ρόλο της τάξης που ονομάζουμε «[[Τάξη των Προφητών]]» στην εποχή εκείνη, δηλαδή για το ρόλο των διαδόχων των [[απόστολοι|αποστόλων]], λίγο πριν αναλάβουν τη διαδοχή οι τοπικοί [[επίσκοπος|Επίσκοποι]]. Η επιστολή αυτή χαρακτηρίζεται ως ενδεικτική του ήθους, της τιμιότητας και της πίστης του αγίου Ιγνατίου.  
 
Στα γραφόμενά του βρίσκουμε στοιχεία για τις συνθήκες της μεταφοράς του από Ρωμαίους στρατιώτες, για τις περιοχές από τις οποίες πέρασε αλλά και στοιχεία για την επιστολή αυτή. Αναφορές του επίσης ρίχνουν άπλετο φως στο ρόλο της τάξης που ονομάζουμε «[[Τάξη των Προφητών]]» στην εποχή εκείνη, δηλαδή για το ρόλο των διαδόχων των [[απόστολοι|αποστόλων]], λίγο πριν αναλάβουν τη διαδοχή οι τοπικοί [[επίσκοπος|Επίσκοποι]]. Η επιστολή αυτή χαρακτηρίζεται ως ενδεικτική του ήθους, της τιμιότητας και της πίστης του αγίου Ιγνατίου.  
Γραμμή 44: Γραμμή 44:
 
<div style="font-size: 85%"><references/></div>
 
<div style="font-size: 85%"><references/></div>
  
 
{{Επιστολές Αγίου Ιγνατίου}}
 
 
==Βιβλιογραφία==
 
==Βιβλιογραφία==
 
*Κοντογόνης Κωνσταντίνος, ''Φιλολογική και κριτική ιστορία των αγίων της Εκκλησίας Πατέρων, και των συγγραμμάτων αυτών'', τόμ. Α', εν Αθήναις 1851, σελ. 89-116
 
*Κοντογόνης Κωνσταντίνος, ''Φιλολογική και κριτική ιστορία των αγίων της Εκκλησίας Πατέρων, και των συγγραμμάτων αυτών'', τόμ. Α', εν Αθήναις 1851, σελ. 89-116
Γραμμή 52: Γραμμή 50:
 
*Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, 'Πατρολογία', τόμ. Α', έκδ. 4η, Αθήνα 2000, σελ. 173-180
 
*Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, 'Πατρολογία', τόμ. Α', έκδ. 4η, Αθήνα 2000, σελ. 173-180
  
 +
 +
{{Επιστολές Αγίου Ιγνατίου}}
 
[[Κατηγορία:Πατερικά Κείμενα]]
 
[[Κατηγορία:Πατερικά Κείμενα]]
 +
[[Κατηγορία:Επιστολές|Ι]]

Τελευταία αναθεώρηση της 09:07, 16 Οκτωβρίου 2008

H προς Ρωμαίους είναι μία από τις επτά γνήσιες επιστολές του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου (+107/117 μ.Χ.[1]).

Πρόκειται για μία πρωτοχριστιανική επιστολή, που η σπουδαιότητά της έγκειται τόσο στην αρχαιότητά της και τις σημαντικές πληροφορίες που μας δίνει σχετικά με πρακτικές της πρώτης Εκκλησίας, αλλά και για τις πληροφορίες που λαμβάνουμε για το πρόσωπο του συντάκτη της. Η επιστολή κίνητρο είχε να προειδοποιήσει τους χριστιανούς της Ρώμης να μην αποτρέψουν τον μαρτυρικό θάνατο που του ετοίμαζαν οι Ρωμαίοι, επιδεικνύοντας μαρτυρικό σθένος.

Πράγματι, το μεγαλύτερο μέρος της ιστορικής αυτής επιστολής, είναι μία παράκληση. Ο άγιος Ιγνάτιος παρακαλεί τους Ρωμαίους Χριστιανούς, να μην προσπαθήσουν να τον σώσουν από τα θηρία της Ρωμαϊκής αρένας. Μέσω της επιστολής επίσης διακρίνεται η αίσθηση της αναξιότητός του ενώπιον του Θεού και ο πόθος να τελειωθεί ενώπιον Του, καθώς αναμένει πως ο Θεός τιμώντας τη θυσία του, θα στο ουράνιο θυσιαστήριο των αγίων Του, μαζί με τις ψυχές των άλλων αγίων μαρτύρων.

Στα γραφόμενά του βρίσκουμε στοιχεία για τις συνθήκες της μεταφοράς του από Ρωμαίους στρατιώτες, για τις περιοχές από τις οποίες πέρασε αλλά και στοιχεία για την επιστολή αυτή. Αναφορές του επίσης ρίχνουν άπλετο φως στο ρόλο της τάξης που ονομάζουμε «Τάξη των Προφητών» στην εποχή εκείνη, δηλαδή για το ρόλο των διαδόχων των αποστόλων, λίγο πριν αναλάβουν τη διαδοχή οι τοπικοί Επίσκοποι. Η επιστολή αυτή χαρακτηρίζεται ως ενδεικτική του ήθους, της τιμιότητας και της πίστης του αγίου Ιγνατίου.

Κείμενο

Ἰγνάτιος, ὁ καὶ Θεοφόρος, τῇ ἠλεημένῃ ἐν μεγαλειότητι πατρὸς ὑψίστου καὶ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ μόνου υἱοῦ αὐτοῦ ἐκκλησίᾳ ἠγαπημένῃ καὶ πεφωτισμένῃ ἐν θελήματι τοῦ θελήσαντος τὰ πάντα, ἃ ἔστιν, κατὰ ἀγάπην Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ θεοῦ ἡμῶν, ἥτις καὶ προκάθηται ἐν τόπῳ χωρίου Ῥωμαίων, ἀξιόθεος, ἀξιοπρεπής, ἀξιομακάριστος, ἀξιέπαινος, ἀξιοεπίτευκτος, ἀξιόαγνος καὶ προκαθημένη· τῆς ἀγάπης, χριστώνυμος, πατρώνυμος, ἣν καὶ ἀσπάζομαι ἐν ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ πατρός· κατὰ σάρκα καὶ πνεῦμα ἡνωμένοις πάσῃ ἐντολῇ αὐτοῦ, πεπληρωμένοις χάριτος θεοῦ ἀδιακρίτως καὶ ἀποδιϋλισμένοις ἀπὸ παντὸς ἀλλοτρίου χρώματος πλεῖστα ἐν Ἰησοῦ Χριστῷ·, τῷ· θεῷ· ἡμῶν, ἀμώμως χαίρειν.

I
1 Ἐπεὶ εὐξάμενος θεῷ· ἐπέτυχον ἰδεῖν ὑμῶν τὰ ἀξιόθεα πρόσωπα, ὡς καὶ πλέον ᾐτούμην λαβεῖν· δεδεμένος γὰρ ἐν Χριστῷ· Ἰησοῦ ἐλπίζω ὑμᾶς ἀσπάσασθαι, ἐάνπερ θέλημα ᾖ τοῦ ἀξιωθῆναί με εἰς τέλος εἶναι. 2 ἡ μὲν γὰρ ἀρχὴ εὐοικονόμητός ἐστιν, ἐάνπερ χάριτος1 ἐπιτὑχω εἰς τὸ τὸν κλῆρόν μου ἀνεμποδίστως ἀπολαβεῖν. φοβοῦμαι γὰρ τὴν ὑμῶν ἀγάπην, μὴ αὐτή με ἀδικήσῃ. ὑμῖν γὰρ εὐχερές ἐστιν, ὃ θέλετε, ποιῆσαι· ἐμοὶ δὲ δύσκολόν ἐστιν τοῦ θεοῦ ἐπιτυχεῖν, ἐάνπερ ὑμεῖς μὴ φείσησθέ μου.

II
1 Οὐ γὰρ θέλω ὑμᾶς ἀνθρωπαρεσκῆσαι, ἀλλὰ θεῷ· ἀρέσαι, ὥσπερ καὶ ἀρέσκετε. οὔτε γὰρ ἐγώ ποτε ἕξω καιρὸν τοιοῦτον θεοῦ ἐπιτυχεῖν, οὔτε ὑμεῖς, ἐὰν σιωπήσητε, κρείττονι ἔργῳ ἔχετε ἐπιγραφῆναι. ἐὰν γὰρ σιωπήσητε ἀπ ̓ ἐμοῦ, ἐγὼ λόγος θεοῦ· ἐὰν δὲ ἐρασθῆτε τῆς σαρκός μου, πάλιν ἔσομαι φωνή. 2 πλέον μοι μὴ παράσχησθε τοῦ σπονδισθῆναι θεῷ·, ὡς ἔτι θυσιαστήριον ἕτοιμόν ἐστιν, ἵνα ἐν ἀγάπῃ χορὸς γενόμενοι ᾄσητε τῷ· πατρὶ ἐν Χριστῷ· Ἰησοῦ, ὅτι τὸν ἐπίσκοπον Συρίας ὁ θεὸς κατηξίωσεν εὑρεθῆναι εἰς δύσιν ἀπὸ ἀνατολῆς μεταπεμψάμενος. καλὸν τὸ δῦναι ἀπὸ κόσμου πρὸς θεόν, ἵνα εἰς αὐτὸν ἀνατείλω.

III
1 Οὐδέποτε ἐβασκάνατε οὐδενί, ἄλλους ἐδιδάξατε. ἐγὼ δὲ θέλω, ἵνα κἀκεῖνα βέβαια ᾖ ἃ μαθητεύοντες ἐντέλλεσθε. 2 μόνον μοι δύναμιν αἰτεῖσθε ἔσωθέν τε καὶ ἔξωθεν, ἵνα μὴ μόνον λέγω ἀλλὰ καὶ θέλω, ἵνα μὴ μόνον λέγωμαι Χριστιανὸς ἀλλὰ καὶ εὑρεθῶ. ἐὰν γὰρ εὑρεθῶ, καὶ λέγεσθαι δύναμαι, καὶ τότε πιστὸς εἶναι, ὅταν κόσμῳ μὴ φαίνωμαι. 3 οὐδὲν φαινόμενον καλόν· ὁ γὰρ θεὸς ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἐν πατρὶ ὢν μᾶλλον φαίνεται. οὐ πεισμονῆς τὸ ἔργον, ἀλλὰ μεγέθους ἐστὶν ὁ Χριστιανισμός, ὅταν μισῆται ὑπὸ κόσμου.

IV
1 Ἐγὼ γράφω πάσαις ταῖς ἐκκλησίαις, καὶ ἐντέλλομαι πᾶσιν, ὅτι ἐγὼ ἑκὼν ὑπὲρ θεοῦ ἀποθνήσκω, ἐάνπερ ὑμεῖς μὴ κωλύσητε. παρακαλῶ ὑμᾶς, μὴ εὔνοια ἄκαιρος γένησθέ μοι. ἄφετέ με θηρίων εἶναι βοράν, δι ̓ ὧν ἔνεστιν θεοῦ ἐπιτυχεῖν. σῖτός εἰμι θεοῦ καὶ δι ̓ ὀδόντων θηρίων ἀλήθομαι, ἵνα καθαρὸς ἄρτος εὑρεθῶ τοῦ Χριστοῦ.1 2 μᾶλλον κολακεύσατε τὰ θηρία, ἵνα μοι τάφος γένωνται καὶ μηθὲν καταλίπωσι τῶν τοῦ σώματός μου, ἵνα μὴ κοιμηθεὶς βαρύς τινι γένωμαι. τότε ἔσομαι μαθητὴς ἀληθῶς Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτε οὐδὲ τὸ σῶμά μου ὁ κόσμος ὄψεται. λιτανεύσατε τὸν Χριστὸν2 ὑπὲρ ἐμοῦ, ἵνα διὰ τῶν ὀργάνων τούτων θυσία3 εὑρεθῶ. 3 οὐχ ὡς Πέτρος καὶ Παῦλος διατάσσομαι ὑμῖν. ἐκεῖνοι ἀπόστολοι, ἐγὼ κατάκριτος· ἐκεῖνοι ἐλεύθεροι, ἐγὼ δέ μέχρι νῦν δοῦλος. ἀλλ ̓ ἐὰν πάθω, ἀπελεύθερος γενήσομαι Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἀναστήσομαι ἐν αὐτῷ· ἐλεύθερος. νῦν μανθάνω δεδεμένος μηδὲν ἐπιθυμεῖν.

V
1 Ἀπὸ Συρίας μέχρι Ῥώμης θηριομαχῶ, διὰ γῆς καὶ θαλάσσης, νυκτὸς καὶ ἡμέρας, δεδεμένος δέκα λεοπάρδοις, ὅ ἐστιν στρατιωτικὸν τάγμα· οἳ καὶ εὐεργετούμενοι χείρους γίνονται. ἐν δὲ τοῖς ἀδικήμασιν αὐτῶν μᾶλλον μαθητεύομαι, ἀλλ ̓ οὐ παρὰ τοῦτο δεδικαίωμαι. 2 ὀναίμην τῶν θηρίων τῶν ἐμοὶ ἡτοιμασμένων καὶ εὔχομαι σύντομά μοι εὑρεθῆναι· ἃ καὶ κολακεύσω, συντόμως με καταφαγεῖν, οὐχ ὥσπερ τινῶν δειλαινόμενα οὐχ ἥψαντο. κἂν αὐτὰ δὲ ἄκοντα1 μη· θελήσῃ, ἐγὼ προσβιάσομαι. 3 συγγνώμην μοι ἔχετε· τί μοι συμφέρει, ἐγὼ γινώσκω, νῦν ἄρχομαι μαθητὴς εἶναι. μηθέν με ζηλώσαι τῶν ὁρατῶν καὶ ἀοράτων, ἵνα Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιτύχω. πῦρ καὶ σταυρὸς θηρίων τε συστάσεις, ἀνατομαί, διαιρέσεις, σκορπισμοὶ ὀστέων, συγκοπὴ μελῶν, ἀλεσμοὶ ὅλου τοῦ σώματος, κακαὶ κολάσεις τοῦ διαβόλου ἐπ ̓ ἐμὲ ἐρχέσθωσαν, μόνον ἵνα Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιτύχω.

VI
1 Οὐδέν μοι ὠφελήσει τὰ πέρατα τοῦ κόσμου οὐδὲ αἱ βασιλεῖαι τοῦ αἰῶνος τούτου. καλόν μοι ἀποθανεῖν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν, ἢ βασιλεύειν τῶν περάτων τῆς γῆς. ἐκεῖνον ζητῶ, τὸν ὑπὲρ ἡμῶν ἀποθανόντα· ἐκεῖνον θέλω, τὸν δι ̓ ἡμᾶς ἀναστάντα. ὁ δὲ τοκετός μοι ἐπίκειται. 2 σύγγνωτέ μοι, ἀδελφοί· μὴ ἐμποδίσητέ μοι ζῆσαι, μὴ θελήσητέ με ἀποθανεῖν· τὸν τοῦ θεοῦ θέλοντα εἶναι κόσμῳ μὴ χαρίσησθε, μηδὲ ὕλῃ ἐξαπατήσητε· ἄφετέ με καθαρὸν φῶς λαβεῖν· ἐκεῖ παραγενόμενος ἄνθρωπος ἔσομαι. 3 ἐπιτρέψατέ μοι μιμητὴν εἶναι τοῦ πάθους τοῦ θεοῦ μου. εἴ τις αὐτὸν ἐν ἑαυτῷ· ἔχει, νοησάτω ὃ θέλω, καὶ συμπαθείτω μοι εἰδὼς τὰ συνέχοντά με.

VII
1 Ὁ ἄρχων τοῦ αἰῶνος τούτου διαρπάσαι με βούλεται καὶ τὴν εἰς θεόν μου γνώμην διαφθεῖραι. μηδεὶς οὖν τῶν παρόντων ὑμῶν βοηθείτω αὐτῷ· μᾶλλον ἐμοῦ γίνεσθε, τουτέστιν τοῦ θεοῦ. μὴ λαλεῖτε Ἰησοῦν Χριστόν, κόσμον δὲ ἐπιθυμεῖτε. 2 βασκανία ἐν ὑμῖν μὴ κατοικείτω. μηδ ̓ ἂν ἐγὼ παρὼν παρακαλῶ ὑμᾶς, πείσθητέ μοι· τούτοις δὲ μᾶλλον πείσθητε, οἷς γράφω ὑμῖν. ζῶν γὰρ γράφω ὑμῖν, ἐρῶν τοῦ ἀποθανεῖν. ὁ ἐμὸς ἔρως ἐσταύρωται, καὶ οὐκ ἔστιν ἐν ἐμοὶ πῦρ φιλόϋλον· ὕδωρ δὲ ζῶν καὶ λαλοῦν2 ἐν ἐμοί, ἔσωθέν μοι λέγον· Δεῦρο πρὸς τὸν πατέρα. 3 οὐχ ἥδομαι τροφῇ φθορᾶς οὐδὲ ἡδοναῖς τοῦ βὶου τοὺτου. ἄρτον θεοὺ θέλω, ὅ ἐστιν σὰρξ Ἰησοὺ3 Χριστοῦ, τοῦ ἐκ σπέρματος Δαυείδ, καὶ πόμα θέλω τὸ αἷμα αὐτοῦ, ὅ ἐστιν ἀγάπη· ἄφθαρτος.

VIII
1 Οὐκέτι θέλω κατὰ ἀνθρώπους ζῆν. τοῦτο δὲ ἔσται, ἐὰν ὑμεῖς θελήσητε. θελήσατε, ἵνα καὶ ὑμεῖς θεληθῆτε. 2 δι ̓ ὀλίγων γραμμάτων αἰτοῦμαι ὑμᾶς· πιστεύσατέ μοι. Ἰησοῦς δὲ Χριστὸς ὑμῖν ταῦτα φανερώσει, ὅτι ἀληθῶς λέγω· τὸ ἀψευδὲς στόμα, ἐν ᾧ ὁ πατὴρ ἐλάλησεν ἀληθῶς. 3 αἰτήσασθε περί ἐμοῦ, ἵνα ἐπιτύχω. οὐ κατὰ σάρκα ὑμῖν ἔγραψα, ἀλλὰ κατὰ γνώμην θεοῦ. ἐὰν πάθω, ἠθελήσατε· ἐὰν ἀποδοκιμασθῶ, ἐμισήσατε.

IX
1 Μνημονεύετε ἐν τῇ προσευχῇ ὑμῶν τῆς ἐν Συρίᾳ ἐκκλησίας, ἥτις ἀντὶ ἐμοῦ ποιμένι τῷ· θεῷ· χρῆται. μόνος αὐτὴν Ἰησοῦς Χριστὸς ἐπισκοπήσει καὶ ἡ ὑμῶν ἀγάπη· 2 ἐγὼ δὲ αἰσχύνομαι ἐξ αὐτῶν λέγεσθαι· οὐδὲ γὰρ ἄξιός εἰμι, ὢν ἔσχατος αὐτῶν καὶ ἔκτρωμα· ἀλλ ̓ ἠλέημαί τις εἶναι, ἐὰν θεοῦ ἐπιτύχω. 3 ἀσπάζεται ὑμᾶς τὸ ἐμὸν πνεῦμα καὶ ἡ ἀγάπη· τῶν ἐκκλησιῶν τῶν δεξαμένων με εἰς ὄνομα Ἰησοῦ Χριστοῦ, οὐχ ὡς παροδεύοντα. καὶ γὰρ αἱ μὴ προσήκουσαί μοι τῇ ὁδῷ· τῇ κατὰ σάρκα, κατὰ πόλιν με προῆγον.

X
1 Γράφω δὲ ὑμῖν ταῦτα ἀπὸ Σμύρνης δι ̓ Ἐφεσίων τῶν ἀξιομακαρίστων. ἔστιν δὲ καὶ ἅμα ἐμοὶ σὺν ἄλλοῖς καὶ Κρόκος, τὸ ποθητόν μοι ὄνομα. 2 περὶ τῶν προελθόντων με ἀπὸ Συρίας εἰς Ῥώμην εἰς δόξαν τοῦ θεοῦ πιστεύω ὑμᾶς ἐπεγνωκέναι, οἷς καὶ δηλώσατε ἐγγύς με ὄντα. πάντες γάρ εἰσιν ἄξιοι τοῦ θεοῦ καὶ ὑμῶν· οὓς πρέπον ὑμῖν ἐστὶν κατὰ πάντα ἀναπαῦσαι. 3 ἔγραψα δὲ ὑμῖν ταῦτα τῇ πρὸ ἐννέα καλανδῶν Σεπτεμβρίων. ἔρρωσθε εἰς τέλος ἐν ὑπομονῇ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Υποσημειώσεις

  1. Η κοίμηση του αγίου τοποθετείται στα 107/117 στο Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, Πατρολογία, τόμ. Α', έκδ. 4η, Αθήνα 2000, σελ. 178, και στα 107/118 στο Νικολαΐδης Ι. Νίκος, Αποστολικοί Πατέρες, Γραμματολογική και Θεολογική προσέγγιση', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 176.

Βιβλιογραφία

  • Κοντογόνης Κωνσταντίνος, Φιλολογική και κριτική ιστορία των αγίων της Εκκλησίας Πατέρων, και των συγγραμμάτων αυτών, τόμ. Α', εν Αθήναις 1851, σελ. 89-116
  • Νικολαΐδης Ι. Νίκος, Αποστολικοί Πατέρες, Γραμματολογική και Θεολογική προσέγγιση, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 175-292
  • Παν. Κ. Χρήστου, "Ιγνάτιος", Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 06, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1965, στ. 705-715
  • Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, 'Πατρολογία', τόμ. Α', έκδ. 4η, Αθήνα 2000, σελ. 173-180