Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Προς Πολύκαρπον Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου"

Από OrthodoxWiki
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
 
(9 ενδιάμεσες εκδόσεις από 2 χρήστες δεν εμφανίζονται)
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
Μία πρωτοχριστιανική επιστολή που γράφτηκε μεταξύ 98 και 107 μ.Χ., από τον άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, 2ο Επίσκοπο Αντιοχείας, καθώς βάδιζε προς το μαρτύριό του. Πρόκειται για μία από τις 7 γνήσιες Επιστολές του αγίου Ιγνατίου, που διασώθηκαν ως σήμερα.
+
H '''προς Πολύκαρπον''' είναι μία από τις επτά γνήσιες επιστολές του [[Ιγνάτιος ο Θεοφόρος|Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου]] (+107/117 μ.Χ.<ref>Η κοίμηση του αγίου τοποθετείται στα '''''107/117''''' στο Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, ''Πατρολογία'', τόμ. Α', έκδ. 4η, Αθήνα 2000, σελ. 178, και στα '''''107/118''''' στο Νικολαΐδης Ι. Νίκος, ''Αποστολικοί Πατέρες, Γραμματολογική και Θεολογική προσέγγιση', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 176.</ref>).
  
 +
Σε αυτή την επιστολή του ''αγίου Ιγνατίου'', βρίσκουμε ντοκουμέντα για την ύπαρξη ''Επισκοπικού'' συστήματος στην ''πρωτοχριστιανική Εκκλησία''. Ειδικά σε αυτή την επιστολή, που απευθύνεται κυρίως προς τον ''Επίσκοπο Σμυρναίων Πολύκαρπο'', βρίσκουμε στοιχεία για τις ευθύνες του Επισκόπου επί της Εκκλησίας. Έτσι ο Επίσκοπος εμφανίζεται ως το ''κέντρο της ενότητας της Εκκλησίας'', ως ο υπεύθυνος της (Χριστιανικής επικράτειας της) περιοχής του, ως αυτός που βαστάζει όλη του την [[Εκκλησία]] και τις αμαρτίες της με προσευχές, (που θα πρέπει να είναι αδιάλειπτες). Ο Επίσκοπος παρομοιάζεται με κυβερνήτη πλοίου, που τα πάντα πρέπει να γίνονται μόνο με τη γνώμη του, ακόμα και οι γάμοι, διαφορετικά δεν είναι κατά ''Χριστόν''. Είναι αυτός που στέλνει ουσιαστικά εκ μέρους της Εκκλησίας του κάποιους Χριστιανούς σε αποστολή, και μαζί του εμφανίζεται και η ''Ιερά Σύνοδος'', η οποία είναι αυτή που αποφασίζει τη χειροτονία για κάποια διακονία.
  
== Απολογητικό περιεχόμενο της Επιστολής ==
+
Ενδιαφέρων είναι επίσης ο τίτλος που αποδίδει στον ''Επίσκοπο Πολύκαρπο'' ο ''Επίσκοπος Ιγνάτιος'', ως ''Θεομακαριστότατο''. Πέραν της επισκοπικής διαδοχής, στο κείμενο βρίσκουμε ντοκουμέντα για την πίστη της πρώτης Εκκλησίας, ότι ο Χριστός είναι ο Θεός μας, (Θεότητα του Κυρίου), και ότι είναι ''άχρονος'', κάτι που αποδεικνύει την πίστη της πρώτης Εκκλησίας, για έναν άναρχο Ιησού και όχι για ένα κτίσμα με χρονική αρχή, όπως υποστήριξε ο [[Άρειος]] στον 4ο αιώνα. Χρήσιμο απολογητικό στοιχείο κατά του ''Προτεσταντισμού'', είναι επίσης η εκούσια αγαμία και αγνότητα που μπορούσε να επιλέξει κάποιος, όπως και σήμερα κάνει η Εκκλησία με τη δυνατότητα επιλογής αγαμίας, ώστε κάποιος να γίνει Ιερομόναχος ή μοναχός.
  
Και σε αυτή την επιστολή του αγίου Ιγνατίου, βρίσκουμε ντοκουμέντα για την ύπαρξη Επισκοπικού συστήματος στην πρωτοχριστιανική Εκκλησία. Μάλιστα ειδικά σε αυτή την επιστολή, που απευθύνεται κυρίως προς τον Επίσκοπο Σμυρναίων Πολύκαρπο, βρίσκουμε στοιχεία για τις ευθύνες του Επισκόπου επί της Εκκλησίας. Εμφανίζεται λοιπόν ο Επίσκοπος ως το κέντρο της ενότητας της Εκκλησίας, ως ο κάτοχος της (Χριστιανικής επικράτειας της) περιοχής του, ως αυτός που βάσταζε όλη του την Εκκλησία και τις αμαρτίες της με προσευχές, (που μάλιστα θα έπρεπε να είναι και αδιάλλειπτες, δηλαδή ο Επίσκοπος να είναι στον Φωτισμό). Ο Επίσκοπος παρομοιάζεται με κυβερνήτη πλοίου, που τα πάντα πρέπει να γίνονται μόνο με τη γνώμη του, ακόμα και οι γάμοι, διαφορετικά δεν είναι κατά Χριστόν. Είναι αυτός που στέλνει ουσιαστικά εκ μέρους της Εκκλησίας του κάποιους Χριστιανούς σε αποστολή, και μαζί του εμφανίζεται και η Ιερά Σύνοδος, η οποία είναι αυτή που αποφασίζει τη χειροτονία για κάποια διακονία.
+
==Κείμενο==
 +
<div lang="grc" class="polytonic" style="font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;">
 +
Ἰγνάτιος, ὁ καὶ Θεοφόρος, Πολυκάρπῳ ἐπισκόπῳ ἐκκλησίας Σμυρναίων, μᾶλλον ἐπισκοπημένῳ ὑπὸ θεοῦ πατρὸς καὶ κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, πλεῖστα χαίρειν.
 +
 +
I<br>
 +
1 Ἀποδεχόμενός σου τὴν ἐν θεῷ· γνώμην ἡδρασμένην ὡς ἐπὶ πέτραν ἀκίνητον, ὑπερδοξάζω, καταξιωθεὶς τοῦ προσώπου σου τοῦ ἀμώμου, οὗ ὀναίμην ἐν θεῷ·. 2 παρακαλῶ σε ἐν χάριτι ᾗ ἐνδέδυσαι, προσθεῖναι τῷ· δρόμῳ σου καὶ πάντας παρακαλεῖν, ἵνα σώζωνται. ἐκδίκει σου τὸν τόπον ἐν πάσῃ ἐπιμελείᾳ σαρκικῇ τε καὶ πνευματικῇ· τῆς ἑνώσεως φρόντιζε, ἧς οὐδὲν ἄμεινον. πάντας βάσταζε, ὡς καὶ σὲ ὁ κύριος· πάντων ἀνέχου ἐν ἀγάπῃ, ὥσπερ καὶ ποιεῖς. 3 προσευχαῖς σχόλαζε ἀδιαλείπτοις· αἰτοῦ σύνεσιν πλείονα ἧς ἔχεις· γρηγόρει ἀκοίμητον πνεῦμα κεκτημένος. τοῖς κατ ̓ ἄνδρα κατὰ ὁμοήθειαν θεοῦ λάλει· πάντων τὰς νόσους βάσταζε ὡς τέλειος ἀθλητής. ὅπου πλείων κόπος, πολὺ κέρδος.
 +
 +
II<br>
 +
1 Καλοὺς μαθητὰς ἐὰν φιλῇς, χάρις σοι οὐκ ἔστιν· μᾶλλον τοὺς λοιμοτέρους ἐν πραότητι ὑπότασσε. οὐ πᾶν τραῦμα τῇ αὐτῇ ἐμπλάστρῳ θεραπεύεται. τοὺς παροξυσμοὺς ἐμβροχαῖς παῦε. 2 *  φρόνιμος γίνου ὡς ὁ1 ὄφις ἐν ἅπασιν καὶ ἀκέραιος εἰς ἀεὶ ὡς ἡ περιστερά. διὰ τοῦτο σαρκικὸς εἶ καὶ πνευματικός, ἵνα τὰ φαινόμενά σου εἰς πρόσωπον κολακεύῃς· τὰ δὲ ἀόρατα αἴτει ἵνα σοι φανερωθῇ, ὅπως μηδενὸς λείπῃ καί παντὸς χαρίσματος περισσεύῃς. 3 ὁ καιρὸς ἀπαιτεῖ σε, ὡς κυβερνῆται ἀνέμους καὶ ὡς χειμαζόμενος λιμένα, εἰς τὸ θεοῦ ἐπιτυχεῖν. νῆφε, ὡς θεοῦ ἀθλητής· τὸ θέμα ἀφθαρσία καὶ ζωὴ αἰώνιος, περὶ ἧς καὶ σὺ πέπεισαι. κατὰ πάντα σου ἀντὶψυχον ἐγὼ καὶ τὰ δεσμά μου, ἃ ἠγάπησας.
 +
 +
III<br>
 +
1 Οἱ δοκοῦντες ἀξιόπιστοι εἶναι καὶ ἑτεροδιδασκαλοῦντες μή σε καταπλησσέτωσαν. στῆθι ἑδραῖος ὡς ἄκμων τυπτόμενος. μεγάλου ἐστιν ἀθλητοῦ τὸ δέρεσθαι καὶ νικᾶν. μάλιστα δὲ ἕνεκεν θεοῦ πάντα ὑπομένειν ἡμᾶς δεῖ, ἵνα καὶ αὐτὸς ἡμᾶς ὑπομείνῃ. 2 πλέον σπουδαῖος γίνου οὗ εἶ. τοὺς καιροὺς καταμάνθανε. τὸν ὑπὲρ καιρὸν προσδόκα, τὸν ἄχρονον, τὸν ἀόρατον, τὸν δι ̓ ἡμᾶς ὁρατόν, τὸν ἀψηλάφητον, τὸν ἀπαθῆ, τὸν δι ̓ ἡμᾶς παθητόν, τὸν κατὰ πάντα τρόπον δι ̓ ἡμᾶς ὑπομείναντα.
 +
 +
IV<br>
 +
1 Χῆραι μὴ ἀμελείσθωσαν· μετὰ τὸν κύριον σὺ αὐτῶν φροντιστὴς ἔσο. μηδὲν ἄνευ γνώμης σου γινέσθω μηδὲ σὺ ἄνευ θεοῦ τι πρᾶσσε, ὅπερ οὐδὲ πράσσεις· εὐστάθει. 2 πυκνότερον συναγωγαὶ γινέσθωσαν· ἐξ ὀνόματος πάντας ζήτει. 3 δούλους καὶ δούλας μὴ ὑπερηφάνει· ἀλλὰ μηδὲ αὐτοὶ φυσιούσθωσαν, ἀλλ ̓ εἰς δόξαν θεοῦ πλέον δουλευέτωσαν, ἵνα κρείττονος ἐλευθερίας ἀπό θεοῦ τύχωσιν. μὴ ἐράτωσαν ἀπὸ τοῦ κοινοῦ ἐλευθεροῦσθαι, ἵνα μὴ δοῦλοι εὑρεθῶσιν ἐπιθυμίας.
 +
 +
V<br>
 +
1 Τὰς κακοτεχνίας φεῦγε, μᾶλλον δὲ περὶ τούτων ὁμιλίαν ποιοῦ. ταῖς ἀδελφαῖς μου προσλάλει, ἀγαπᾶν τὸν κύριον καὶ τοῖς συμβίοις ἀρκεῖσθαι σαρκὶ καὶ πνεύματι. ὁμοίως καὶ τοῖς ἀδελφοῖς μου παράγγελλε ἐν ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀγαπᾶν τὰς συμβίους ὡς ὁ κύριος τὴν ἐκκλησίαν. 2 εἴ τις δύναται ἐν ἁγνείᾳ μένειν εἰς τιμὴν τῆς σαρκὸς τοῦ κυρίου, ἐν ἀκαυχησίᾳ μενέτω. ἐὰν καυχήσηται, ἀπώλετο, καὶ ἐὰν γνωσθῇ πλέον τοῦ ἐπισκόπου, ἔφθαρται. πρέπει δὲ τοῖς γαμοῦσι καὶ ταῖς γαμουμέναις μετὰ γνώμης τοῦ ἐπισκόπου τὴν ἕνωσιν ποιεῖσθαι, ἵνα ὁ γάμος ᾖ κατὰ κύριον καὶ μὴ κατ ̓ ἐπιθυμίαν. πάντα εἰς τιμὴν θεοῦ γινέσθω.
 +
 +
VI<br>
 +
1 Τῷ· ἐπισκόπῳ προσέχετε, ἵνα καὶ ὁ θεὸς ὑμῖν. ἀντίψυχον ἐγὼ τῶν ὑποτασσομένων τῷ· ἐπισκόπῳ, πρεσβυτέροις, διακόνοις· καὶ μετ ̓ αὐτῶν μοι τὸ μέρος γένοιτο σχεῖν ἐν θεῷ·. συγκοπιᾶτε ἀλλήλοις, συναθλεῖτε, συντρέχετε, συμπάσχετε, συγκοιμᾶσθε, συνεγείρεσθε ὡς θεοῦ οἰκονόμοι καὶ πάρεδροι καὶ ὑπηρέται. 2 ἀρέσκετε ᾧ στρατεύεσθε, ἀφ ̓ οὗ καὶ τὰ ὀψώνια κομίζεσθε· μή τις ὑμῶν δεσέρτωρ εὑρεθῇ. τὸ βάπτισμα ὑμῶν μενέτω ὡς ὅπλα, ἡ πίστις ὡς περικεφαλαία, ἡ ἀγάπη· ὡς δόρυ, ἡ ὑπομονὴ ὡς πανοπλία. τὰ δεπόσιτα ὑμῶν τὰ ἔργα ὑμῶν, ἵνα τὰ ἄκκεπτα1 ὑμῶν ἄξια κομίσησθε. μακροθυμήσατε οὖν μετ ̓ ἀλλήλων ἐν πραότητι, ὡς ὁ θεὸς μεθ ̓ ὑμῶν. ὀναίμην ὑμῶν διὰ παντός.
 +
 +
VII<br>
 +
1 Ἐπειδὴ ἡ ἐκκλησία ἡ ἐν Ἀντιοχείᾳ τῆς Συρίας εἰρηνεύει, ὡς ἐδηλώθη· μοι, διὰ τὴν προσευχὴν ὑμῶν, κἀγὼ εὐθυμότερος ἐγενόμην ἐν ἀμεριμνίᾳ θεοῦ, ἐάνπερ διὰ τοῦ παθεῖν θεοῦ ἐπιτύχω, εἰς τὸ εὑρεθῆναί με ἐν τῇ ἀναστάσει3 ὑμῶν μαθητήν. 2 πρέπει, Πολύκαρπε θεομακαριστότατε, συμβούλιον ἀγαγεῖν θεοπρεπέστατον καὶ χειροτονῆσαί τινα, ὃν ἀγαπητὸν λίαν ἔχετε καὶ ἄοκνον, ὃς δυνήσεται θεοδρόμος καλεῖσθαι· τοῦτον καταξιῶσαι, ἵνα πορευθεὶς εἰς Συρίαν δοξάσῃ ὑμῶν τὴν ἄοκνον ἀγάπην εἰς δόξαν θεοῦ· 3 Χριστιανὸς ἑαυτοῦ ἐξουσίαν οὐκ ἔχει, ἀλλὰ θεῷ· σχολάζει. τοῦτο τὸ ἔργον θεοῦ ἐστιν καὶ ὑμῶν, ὅταν αὐτὸ ἀπαρτίσητε. πιστεύω γὰρ τῇ χάριτι, ὅτι ἕτοιμοί ἐστε εἰς εὐποιΐαν θεῷ· ἀνήκουσαν. εἰδὼς ὑμῶν τὸ σύντονον τῆς ἀληθείας, δι ̓ ὀλίγων ὑμᾶς γραμμάτων παρεκάλεσα.
 +
 +
VIII<br>
 +
1 Ἐπεὶ1 πάσαις ταῖς ἐκκλησίαις οὐκ ἠδυνήθην γράψαι διὰ τὸ ἐξαίφνης πλεῖν με ἀπὸ Τρωάδος εἰς Νεάπολιν, ὡς τὸ θέλημα προστάσσει, γράψεις ταῖς ἔμπροσθεν ἐκκλησίαις, ὡς θεοῦ γνώμην κεκτημένος, εἰς τὸ καὶ αὐτοὺς τὸ αὐτὸ ποιῆσαι, οἱ μὲν δυνάμενοι πεζοὺς πέμψαι, οἱ δὲ ἐπιστολὰς διὰ τῶν ὑπὸ σου πεμπομένων, ἵνα δοξασθῆτε αἰωνίῳ ἔργῳ ὡς ἄξιος ὤν. 2 ἀσπάζομαι πάντας ἐξ ὀνόματος καὶ τὴν τοῦ Ἐπιτρόπου σὺν ὅλῳ τῷ· οἴκῳ αὐτῆς καὶ τῶν τέκνων. ἀσπάζομαι Ἄτταλον τὸν ἀγαπητόν μου. ἀσπάζομαι τὸν μέλλοντα καταξιοῦσθαι τοῦ εἰς Συρίαν πορεύεσθαι. ἔσται ἡ χάρις μετ ̓ αὐτοῦ διὰ παντὸς καὶ τοῦ πέμποντος αὐτὸν Πολυκάρπου. 3 ἐρρῶσθαι ὑμᾶς διὰ παντὸς ἐν θεῷ· ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ· εὔχομαι, ἐν ᾧ διαμείνητε ἐν ἑνότητι θεοῦ καὶ ἐπισκοπῇ. ἀσπάζομαι Ἄλκην, τὸ ποθητόν μοι ὄνομα. ἔρρωσθε ἐν κυρίῳ.
  
Ενδιαφέρων είναι επίσης ο τίτλος που αποδίδει στον Επίσκοπο Πολύκαρπο ο Επίσκοπος Ιγνάτιος: "Θεομακαριστότατε"! Κάτι που δείχνει ότι ακόμα και οι προσφωνήσεις των σημερινών Ορθοδόξων Επισκόπων, είναι ΠΡΩΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ.
+
==Υποσημειώσεις==
 +
<div style="font-size: 85%"><references/></div>
  
Πέραν του θέματος του Επισκόπου, στο κείμενο βρίσκουμε ντοκουμέντα για την πίστη της πρώτης Εκκλησίας, ότι ο Χριστός είναι ο Θεός μας, (Θεότητα του Κυρίου), και ότι είναι ΑΧΡΟΝΟΣ, κάτι που αποδεικνύει την πίστη της πρώτης Εκκλησίας, για έναν ΑΝΑΡΧΟ Ιησού, και όχι για ένα κτίσμα με χρονική αρχή, όπως υποστήριξε ο Άρειος στον 4ο αιώνα. Χρήσιμο απολογητικό στοιχείο κατά του Προτεσταντισμού, είναι επίσης η εκούσια αγαμία και αγνότητα που μπορούσε να επιλέξει κάποιος, όπως και σήμερα κάνει η Εκκλησία με τη δυνατότητα επιλογής αγαμίας, ώστε κάποιος να γίνει Ιερομόναχος ή μοναχός.
+
==Βιβλιογραφία==
 +
*Κοντογόνης Κωνσταντίνος, ''Φιλολογική και κριτική ιστορία των αγίων της Εκκλησίας Πατέρων, και των συγγραμμάτων αυτών'', τόμ. Α', εν Αθήναις 1851, σελ. 89-116
 +
*Νικολαΐδης Ι. Νίκος, ''Αποστολικοί Πατέρες, Γραμματολογική και Θεολογική προσέγγιση'', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 175-292
 +
*Παν. Κ. Χρήστου, "Ιγνάτιος", ''[[Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια]]'', τόμ. 06, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1965, στ. 705-715
 +
*Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, 'Πατρολογία', τόμ. Α', έκδ. 4η, Αθήνα 2000, σελ. 173-180
  
== Το αρχαίο Κείμενο της Επιστολής ==
 
 
ΠΡΟΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΝ ΙΓΝΑΤΙΟΣ
 
 
Ιγνάτιος, ο και Θεοφόρος, Πολυκάρπω επισκόπω εκκλησίας Σμυρναίων, μάλλον επισκοπημένω υπό Θεού Πατρός και Κυρίου Ιησού Χριστού, πλείστα χαίρειν.
 
 
I (1)
 
 
1. Αποδεχόμενός σου την εν θεώ γνώμην ηδρασμένην ως επί πέτραν ακίνητον, υπερδοξάζω, καταξιωθείς του προσώπου σου του αμώμου, ου οναίμην εν θεώ. 2. παρακαλώ σε εν χάριτι ή ενδέδυσαι, προσθείναι τω δρόμω σου και πάντας παρακαλείν, ίνα σώζωνται. εκδίκει σου τον τόπον εν πάση επιμελεία σαρκική τε και πνευματική· της ενώσεως φρόντιζε, ης ουδέν άμεινον. πάντας βάσταζε, ως και σε ο κύριος· πάντων ανέχου εν αγάπη, ώσπερ και ποιείς. 3. προσευχαίς σχόλαζε αδιαλείπτοις· αιτού σύνεσιν πλείονα ης έχεις· γρηγόρει ακοίμητον πνεύμα κεκτημένος. τοις κατ’ άνδρα κατά ομοήθειαν θεού λάλει· πάντων τας νόσους βάσταζε ως τέλειος αθλητής. όπου πλείων κόπος, πολύ κέρδος.
 
 
 
II (2)
 
 
1. Καλούς μαθητάς εάν φιλής, χάρις σοι ουκ έστιν· μάλλον τους λοιμοτέρους εν πραότητι υπότασσε. ου παν τραύμα τη αυτή εμπλάστρω θεραπεύεται. τους παροξυσμούς εμβροχαίς παύε. 2. φρόνιμος γίνου ως ο όφις εν άπασιν και ακέραιος εις αεί ως η περιστερά. δια τούτο σαρκικός ει και πνευματικός, ίνα τα φαινόμενά σου εις πρόσωπον κολακεύης· τα δε αόρατα αίτει ίνα σοι φανερωθή, όπως μηδενός λείπη και παντός χαρίσματος περισσεύης. 3. ο καιρός απαιτεί σε, ως κυβερνήται ανέμους και ως χειμαζόμενος λιμένα, εις το θεού επιτυχείν. νήφε, ως θεού αθλητής· το θέμα αφθαρσία και ζωή αιώνιος, περί ης και συ πέπεισαι. κατά πάντα σου αντίψυχον εγώ και τα δεσμά μου, α ηγάπησας.
 
 
 
III (3)
 
 
1. Οι δοκούντες αξιόπιστοι είναι και ετεροδιδασκαλούντες μη σε καταπλησσέτωσαν. στήθι εδραίος ως άκμων τυπτόμενος. μεγάλου εστιν αθλητού το δέρεσθαι και νικάν. μάλιστα δε ένεκεν θεού πάντα υπομένειν ημάς δεί, ίνα και αυτός ημάς υπομένη. 2. πλέον σπουδαίος γίνου ου ει. τους καιρούς καταμάνθανε. τον υπέρ καιρόν προσδόκα, τον άχρονον, τον αόρατον, τον δι’ ημάς ορατόν, τον αψηλάφητον, τον απαθή, τον δι’ ημάς παθητόν, τον κατά πάντα τρόπον δι’ ημάς υπομείναντα.
 
 
 
IV (4)
 
 
1. Χήραι μη αμελείσθωσαν· μετά τον κύριον συ αυτών φροντιστής έσο. μηδέν άνευ γνώμης σου γινέσθω μηδέ συ άνευ θεού τι πράσσε, όπερ ουδέ πράσσεις· 2. πυκνότερον συναγωγαί γινέσθωσαν· εξ ονόματος πάντας ζήτει. 3. δούλους και δούλας μη υπερηφάνει· αλλά μηδέ αυτοί φυσιούσθωσαν, αλλ’ εις δόξαν θεού πλέον δουλευέτωσαν, ίνα κρείττονος ελευθερίας από θεού τύχωσιν. μη εράτωσαν από του κοινού ελευθερούσθαι, ίνα μη δούλοι ευρεθώσιν επιθυμίας.
 
 
 
V (5)
 
 
1. Τας κακοτεχνίας φεύγε, μάλλον δε περί τούτων ομιλίαν ποιού. ταις αδελφαίς μου προσλάλει, αγαπάν τον κύριον και τοις συμβίοις αρκείσθαι σαρκί και πνεύματι. ομοίως και τοις αδελφοίς μου παράγγελλε εν ονόματι Ιησού Χριστού, αγαπάν τας συμβίους ως ο κύριος την εκκλησίαν. 2. ει τις δύναται εν αγνεία μένειν εις τιμήν της σαρκός του κυρίου, εν ακαυχησία μενέτω. εάν καυχήσηται, απώλετο, και εάν γνωσθή πλέον του επισκόπου, έφθαρται. πρέπει δε τοις γαμούσι και ταις γαμουμέναις μετά γνώμης του επισκόπου την ένωσιν ποιείσθαι, ίνα ο γάμος ή κατά κύριον και μη κατ’ επιθυμίαν. πάντα εις τιμήν θεού γινέσθω.
 
 
 
VI (6)
 
 
1. Τω επισκόπω προσέχετε, ίνα και ο θεός υμίν. αντίψυχον εγώ των υποτασσομένων τω επισκόπω, πρεσβυτέροις, διακόνοις· και μετ’ αυτών μοι το μέρος γένοιτο σχείν εν θεώ. συγκοπιάτε, αλλήλοις, συναθλείτε, συντρέχετε, συμπάσχετε, συγκοιμάσθε, συνεγείρεσθε ως θεού οικονόμοι και πάρεδροι και υπηρέται. 2. αρέσκετε ω στρατεύεσθε, αφ’ ου και τα οψώνια κομίζεσθε· μη τις υμών δεσέρτωρ ευρεθή. το βάπτισμα υμών μενέτω ως όπλα, η πίστις ως περικεφαλαία, η αγάπη ως δόρυ, η υπομονή ως πανοπλία. τα δεπόσιτα υμών τα έργα υμών, ίνα τα άκκεπτα υμών άξια κομίσησθε. μακροθυμήσατε ουν μετ’ αλλήλων εν πραότητι, ως ο θεός μεθ’ υμών. οναίμην υμών δια παντός.
 
 
 
VII (7)
 
 
1. Επειδή η εκκλησία η εν Αντιοχεία της Συρίας ειρηνεύει, ως εδηλώθη μοι, δια την προσευχήν υμών, καγώ ευθυμότερος εγενόμην εν αμεριμνία θεού, εάνπερ δια του παθείν θεού επιτύχω, εις το ευρεθήναί με εν τη αναστάσει υμών μαθητήν. 2. πρέπει, Πολύκαρπε, θεομακαριστότατε, συμβούλιον, αγαγείν θεοπρεπέστατον και χειροτονήσαί τινα, ον αγαπητόν λίαν έχετε και άοκνον, ος δυνήσεται θεοδρόμος καλείσθαι· τούτον καταξιούσθαι, ίνα πορευθείς εις Συρίαν δοξάση υμών την άοκνον αγάπην εις δόξαν θεού· 3. Χριστιανός εαυτού εξουσίαν ουκ έχει, αλλά θεώ σχολάζει. τούτο το έργον θεού εστιν και υμών, όταν αυτό απαρτίσητε. πιστεύω γαρ τη χάριτι, ότι έτοιμοί εστε εις ευποιίαν θεώ ανήκουσαν. ειδώς υμών το σύντονον της αληθείας, δι’ ολίγων υμάς γραμμάτων παρεκάλεσα.
 
 
 
VIII (8)
 
 
1. Επεί πάσαις ταις εκκλησίαις ουκ ηδυνήθην γράψαι δια το εξαίφνης πλείν με από Τρωάδος εις Νεάπολιν, ως το θέλημα προστάσσει, γράψεις ταις έμπροσθεν εκκλησίαις, ως θεού γνώμην κεκτημένος, εις το και αυτούς το αυτό ποιήσαι, οι μεν δυνάμενοι πεζούς πέμψαι, οι δε επιστολάς δια των υπό σου πεμπομένων, ίνα δοξασθήτε αιωνίω έργω, ως άξιος ων. 2. ασπάζομαι πάντας εξ ονόματος και την του Επιτρόπου συν όλω τω οίκω αυτής και των τέκνων. ασπάζομαι Άτταλον τον αγαπητόν μου. ασπάζομαι τον μέλλοντα καταξιούσθαι του εις Συρίαν πορεύεσθαι, έσται η χάρις μετ’ αυτού δια παντός και του πέμποντος αυτόν Πολυκάρπου. 3. ερρώσθαι υμάς δια παντός εν θεώ ημών Ιησού Χριστώ εύχομαι, εν ω διαμείνητε εν ενότητι θεού και επισκοπή. ασπάζομαι Άλκην, το ποθητόν μοι όνομα. έρρωσθε εν κυρίω.
 
  
 +
{{Επιστολές Αγίου Ιγνατίου}}
 
[[Κατηγορία:Πατερικά Κείμενα]]
 
[[Κατηγορία:Πατερικά Κείμενα]]
 +
[[Κατηγορία:Επιστολές|Ι]]

Τελευταία αναθεώρηση της 09:08, 16 Οκτωβρίου 2008

H προς Πολύκαρπον είναι μία από τις επτά γνήσιες επιστολές του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου (+107/117 μ.Χ.[1]).

Σε αυτή την επιστολή του αγίου Ιγνατίου, βρίσκουμε ντοκουμέντα για την ύπαρξη Επισκοπικού συστήματος στην πρωτοχριστιανική Εκκλησία. Ειδικά σε αυτή την επιστολή, που απευθύνεται κυρίως προς τον Επίσκοπο Σμυρναίων Πολύκαρπο, βρίσκουμε στοιχεία για τις ευθύνες του Επισκόπου επί της Εκκλησίας. Έτσι ο Επίσκοπος εμφανίζεται ως το κέντρο της ενότητας της Εκκλησίας, ως ο υπεύθυνος της (Χριστιανικής επικράτειας της) περιοχής του, ως αυτός που βαστάζει όλη του την Εκκλησία και τις αμαρτίες της με προσευχές, (που θα πρέπει να είναι αδιάλειπτες). Ο Επίσκοπος παρομοιάζεται με κυβερνήτη πλοίου, που τα πάντα πρέπει να γίνονται μόνο με τη γνώμη του, ακόμα και οι γάμοι, διαφορετικά δεν είναι κατά Χριστόν. Είναι αυτός που στέλνει ουσιαστικά εκ μέρους της Εκκλησίας του κάποιους Χριστιανούς σε αποστολή, και μαζί του εμφανίζεται και η Ιερά Σύνοδος, η οποία είναι αυτή που αποφασίζει τη χειροτονία για κάποια διακονία.

Ενδιαφέρων είναι επίσης ο τίτλος που αποδίδει στον Επίσκοπο Πολύκαρπο ο Επίσκοπος Ιγνάτιος, ως Θεομακαριστότατο. Πέραν της επισκοπικής διαδοχής, στο κείμενο βρίσκουμε ντοκουμέντα για την πίστη της πρώτης Εκκλησίας, ότι ο Χριστός είναι ο Θεός μας, (Θεότητα του Κυρίου), και ότι είναι άχρονος, κάτι που αποδεικνύει την πίστη της πρώτης Εκκλησίας, για έναν άναρχο Ιησού και όχι για ένα κτίσμα με χρονική αρχή, όπως υποστήριξε ο Άρειος στον 4ο αιώνα. Χρήσιμο απολογητικό στοιχείο κατά του Προτεσταντισμού, είναι επίσης η εκούσια αγαμία και αγνότητα που μπορούσε να επιλέξει κάποιος, όπως και σήμερα κάνει η Εκκλησία με τη δυνατότητα επιλογής αγαμίας, ώστε κάποιος να γίνει Ιερομόναχος ή μοναχός.

Κείμενο

Ἰγνάτιος, ὁ καὶ Θεοφόρος, Πολυκάρπῳ ἐπισκόπῳ ἐκκλησίας Σμυρναίων, μᾶλλον ἐπισκοπημένῳ ὑπὸ θεοῦ πατρὸς καὶ κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, πλεῖστα χαίρειν.

I
1 Ἀποδεχόμενός σου τὴν ἐν θεῷ· γνώμην ἡδρασμένην ὡς ἐπὶ πέτραν ἀκίνητον, ὑπερδοξάζω, καταξιωθεὶς τοῦ προσώπου σου τοῦ ἀμώμου, οὗ ὀναίμην ἐν θεῷ·. 2 παρακαλῶ σε ἐν χάριτι ᾗ ἐνδέδυσαι, προσθεῖναι τῷ· δρόμῳ σου καὶ πάντας παρακαλεῖν, ἵνα σώζωνται. ἐκδίκει σου τὸν τόπον ἐν πάσῃ ἐπιμελείᾳ σαρκικῇ τε καὶ πνευματικῇ· τῆς ἑνώσεως φρόντιζε, ἧς οὐδὲν ἄμεινον. πάντας βάσταζε, ὡς καὶ σὲ ὁ κύριος· πάντων ἀνέχου ἐν ἀγάπῃ, ὥσπερ καὶ ποιεῖς. 3 προσευχαῖς σχόλαζε ἀδιαλείπτοις· αἰτοῦ σύνεσιν πλείονα ἧς ἔχεις· γρηγόρει ἀκοίμητον πνεῦμα κεκτημένος. τοῖς κατ ̓ ἄνδρα κατὰ ὁμοήθειαν θεοῦ λάλει· πάντων τὰς νόσους βάσταζε ὡς τέλειος ἀθλητής. ὅπου πλείων κόπος, πολὺ κέρδος.

II
1 Καλοὺς μαθητὰς ἐὰν φιλῇς, χάρις σοι οὐκ ἔστιν· μᾶλλον τοὺς λοιμοτέρους ἐν πραότητι ὑπότασσε. οὐ πᾶν τραῦμα τῇ αὐτῇ ἐμπλάστρῳ θεραπεύεται. τοὺς παροξυσμοὺς ἐμβροχαῖς παῦε. 2 * φρόνιμος γίνου ὡς ὁ1 ὄφις ἐν ἅπασιν καὶ ἀκέραιος εἰς ἀεὶ ὡς ἡ περιστερά. διὰ τοῦτο σαρκικὸς εἶ καὶ πνευματικός, ἵνα τὰ φαινόμενά σου εἰς πρόσωπον κολακεύῃς· τὰ δὲ ἀόρατα αἴτει ἵνα σοι φανερωθῇ, ὅπως μηδενὸς λείπῃ καί παντὸς χαρίσματος περισσεύῃς. 3 ὁ καιρὸς ἀπαιτεῖ σε, ὡς κυβερνῆται ἀνέμους καὶ ὡς χειμαζόμενος λιμένα, εἰς τὸ θεοῦ ἐπιτυχεῖν. νῆφε, ὡς θεοῦ ἀθλητής· τὸ θέμα ἀφθαρσία καὶ ζωὴ αἰώνιος, περὶ ἧς καὶ σὺ πέπεισαι. κατὰ πάντα σου ἀντὶψυχον ἐγὼ καὶ τὰ δεσμά μου, ἃ ἠγάπησας.

III
1 Οἱ δοκοῦντες ἀξιόπιστοι εἶναι καὶ ἑτεροδιδασκαλοῦντες μή σε καταπλησσέτωσαν. στῆθι ἑδραῖος ὡς ἄκμων τυπτόμενος. μεγάλου ἐστιν ἀθλητοῦ τὸ δέρεσθαι καὶ νικᾶν. μάλιστα δὲ ἕνεκεν θεοῦ πάντα ὑπομένειν ἡμᾶς δεῖ, ἵνα καὶ αὐτὸς ἡμᾶς ὑπομείνῃ. 2 πλέον σπουδαῖος γίνου οὗ εἶ. τοὺς καιροὺς καταμάνθανε. τὸν ὑπὲρ καιρὸν προσδόκα, τὸν ἄχρονον, τὸν ἀόρατον, τὸν δι ̓ ἡμᾶς ὁρατόν, τὸν ἀψηλάφητον, τὸν ἀπαθῆ, τὸν δι ̓ ἡμᾶς παθητόν, τὸν κατὰ πάντα τρόπον δι ̓ ἡμᾶς ὑπομείναντα.

IV
1 Χῆραι μὴ ἀμελείσθωσαν· μετὰ τὸν κύριον σὺ αὐτῶν φροντιστὴς ἔσο. μηδὲν ἄνευ γνώμης σου γινέσθω μηδὲ σὺ ἄνευ θεοῦ τι πρᾶσσε, ὅπερ οὐδὲ πράσσεις· εὐστάθει. 2 πυκνότερον συναγωγαὶ γινέσθωσαν· ἐξ ὀνόματος πάντας ζήτει. 3 δούλους καὶ δούλας μὴ ὑπερηφάνει· ἀλλὰ μηδὲ αὐτοὶ φυσιούσθωσαν, ἀλλ ̓ εἰς δόξαν θεοῦ πλέον δουλευέτωσαν, ἵνα κρείττονος ἐλευθερίας ἀπό θεοῦ τύχωσιν. μὴ ἐράτωσαν ἀπὸ τοῦ κοινοῦ ἐλευθεροῦσθαι, ἵνα μὴ δοῦλοι εὑρεθῶσιν ἐπιθυμίας.

V
1 Τὰς κακοτεχνίας φεῦγε, μᾶλλον δὲ περὶ τούτων ὁμιλίαν ποιοῦ. ταῖς ἀδελφαῖς μου προσλάλει, ἀγαπᾶν τὸν κύριον καὶ τοῖς συμβίοις ἀρκεῖσθαι σαρκὶ καὶ πνεύματι. ὁμοίως καὶ τοῖς ἀδελφοῖς μου παράγγελλε ἐν ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀγαπᾶν τὰς συμβίους ὡς ὁ κύριος τὴν ἐκκλησίαν. 2 εἴ τις δύναται ἐν ἁγνείᾳ μένειν εἰς τιμὴν τῆς σαρκὸς τοῦ κυρίου, ἐν ἀκαυχησίᾳ μενέτω. ἐὰν καυχήσηται, ἀπώλετο, καὶ ἐὰν γνωσθῇ πλέον τοῦ ἐπισκόπου, ἔφθαρται. πρέπει δὲ τοῖς γαμοῦσι καὶ ταῖς γαμουμέναις μετὰ γνώμης τοῦ ἐπισκόπου τὴν ἕνωσιν ποιεῖσθαι, ἵνα ὁ γάμος ᾖ κατὰ κύριον καὶ μὴ κατ ̓ ἐπιθυμίαν. πάντα εἰς τιμὴν θεοῦ γινέσθω.

VI
1 Τῷ· ἐπισκόπῳ προσέχετε, ἵνα καὶ ὁ θεὸς ὑμῖν. ἀντίψυχον ἐγὼ τῶν ὑποτασσομένων τῷ· ἐπισκόπῳ, πρεσβυτέροις, διακόνοις· καὶ μετ ̓ αὐτῶν μοι τὸ μέρος γένοιτο σχεῖν ἐν θεῷ·. συγκοπιᾶτε ἀλλήλοις, συναθλεῖτε, συντρέχετε, συμπάσχετε, συγκοιμᾶσθε, συνεγείρεσθε ὡς θεοῦ οἰκονόμοι καὶ πάρεδροι καὶ ὑπηρέται. 2 ἀρέσκετε ᾧ στρατεύεσθε, ἀφ ̓ οὗ καὶ τὰ ὀψώνια κομίζεσθε· μή τις ὑμῶν δεσέρτωρ εὑρεθῇ. τὸ βάπτισμα ὑμῶν μενέτω ὡς ὅπλα, ἡ πίστις ὡς περικεφαλαία, ἡ ἀγάπη· ὡς δόρυ, ἡ ὑπομονὴ ὡς πανοπλία. τὰ δεπόσιτα ὑμῶν τὰ ἔργα ὑμῶν, ἵνα τὰ ἄκκεπτα1 ὑμῶν ἄξια κομίσησθε. μακροθυμήσατε οὖν μετ ̓ ἀλλήλων ἐν πραότητι, ὡς ὁ θεὸς μεθ ̓ ὑμῶν. ὀναίμην ὑμῶν διὰ παντός.

VII
1 Ἐπειδὴ ἡ ἐκκλησία ἡ ἐν Ἀντιοχείᾳ τῆς Συρίας εἰρηνεύει, ὡς ἐδηλώθη· μοι, διὰ τὴν προσευχὴν ὑμῶν, κἀγὼ εὐθυμότερος ἐγενόμην ἐν ἀμεριμνίᾳ θεοῦ, ἐάνπερ διὰ τοῦ παθεῖν θεοῦ ἐπιτύχω, εἰς τὸ εὑρεθῆναί με ἐν τῇ ἀναστάσει3 ὑμῶν μαθητήν. 2 πρέπει, Πολύκαρπε θεομακαριστότατε, συμβούλιον ἀγαγεῖν θεοπρεπέστατον καὶ χειροτονῆσαί τινα, ὃν ἀγαπητὸν λίαν ἔχετε καὶ ἄοκνον, ὃς δυνήσεται θεοδρόμος καλεῖσθαι· τοῦτον καταξιῶσαι, ἵνα πορευθεὶς εἰς Συρίαν δοξάσῃ ὑμῶν τὴν ἄοκνον ἀγάπην εἰς δόξαν θεοῦ· 3 Χριστιανὸς ἑαυτοῦ ἐξουσίαν οὐκ ἔχει, ἀλλὰ θεῷ· σχολάζει. τοῦτο τὸ ἔργον θεοῦ ἐστιν καὶ ὑμῶν, ὅταν αὐτὸ ἀπαρτίσητε. πιστεύω γὰρ τῇ χάριτι, ὅτι ἕτοιμοί ἐστε εἰς εὐποιΐαν θεῷ· ἀνήκουσαν. εἰδὼς ὑμῶν τὸ σύντονον τῆς ἀληθείας, δι ̓ ὀλίγων ὑμᾶς γραμμάτων παρεκάλεσα.

VIII
1 Ἐπεὶ1 πάσαις ταῖς ἐκκλησίαις οὐκ ἠδυνήθην γράψαι διὰ τὸ ἐξαίφνης πλεῖν με ἀπὸ Τρωάδος εἰς Νεάπολιν, ὡς τὸ θέλημα προστάσσει, γράψεις ταῖς ἔμπροσθεν ἐκκλησίαις, ὡς θεοῦ γνώμην κεκτημένος, εἰς τὸ καὶ αὐτοὺς τὸ αὐτὸ ποιῆσαι, οἱ μὲν δυνάμενοι πεζοὺς πέμψαι, οἱ δὲ ἐπιστολὰς διὰ τῶν ὑπὸ σου πεμπομένων, ἵνα δοξασθῆτε αἰωνίῳ ἔργῳ ὡς ἄξιος ὤν. 2 ἀσπάζομαι πάντας ἐξ ὀνόματος καὶ τὴν τοῦ Ἐπιτρόπου σὺν ὅλῳ τῷ· οἴκῳ αὐτῆς καὶ τῶν τέκνων. ἀσπάζομαι Ἄτταλον τὸν ἀγαπητόν μου. ἀσπάζομαι τὸν μέλλοντα καταξιοῦσθαι τοῦ εἰς Συρίαν πορεύεσθαι. ἔσται ἡ χάρις μετ ̓ αὐτοῦ διὰ παντὸς καὶ τοῦ πέμποντος αὐτὸν Πολυκάρπου. 3 ἐρρῶσθαι ὑμᾶς διὰ παντὸς ἐν θεῷ· ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ· εὔχομαι, ἐν ᾧ διαμείνητε ἐν ἑνότητι θεοῦ καὶ ἐπισκοπῇ. ἀσπάζομαι Ἄλκην, τὸ ποθητόν μοι ὄνομα. ἔρρωσθε ἐν κυρίῳ.

Υποσημειώσεις

  1. Η κοίμηση του αγίου τοποθετείται στα 107/117 στο Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, Πατρολογία, τόμ. Α', έκδ. 4η, Αθήνα 2000, σελ. 178, και στα 107/118 στο Νικολαΐδης Ι. Νίκος, Αποστολικοί Πατέρες, Γραμματολογική και Θεολογική προσέγγιση', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 176.

Βιβλιογραφία

  • Κοντογόνης Κωνσταντίνος, Φιλολογική και κριτική ιστορία των αγίων της Εκκλησίας Πατέρων, και των συγγραμμάτων αυτών, τόμ. Α', εν Αθήναις 1851, σελ. 89-116
  • Νικολαΐδης Ι. Νίκος, Αποστολικοί Πατέρες, Γραμματολογική και Θεολογική προσέγγιση, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 175-292
  • Παν. Κ. Χρήστου, "Ιγνάτιος", Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 06, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1965, στ. 705-715
  • Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, 'Πατρολογία', τόμ. Α', έκδ. 4η, Αθήνα 2000, σελ. 173-180