Ελεγκτές, renameuser, Διαχειριστές
4.720
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
καμία σύνοψη επεξεργασίας
Στην επιστολή αυτή που είναι η εκτενέστερη όλων, ο συγγραφέας, αφού απευθύνει ευχαριστίες για την αγάπη των αποδεκτών και την παρηγοριά που του προσφέρθηκε από τους απεσταλμένους τους (''1-2''), εξηγεί ότι γράφει από αγάπη και όχι με εξουσία (''3''), μιλά για την ανάγκη ενότητας της Εκκλησίας υπό τον [[Επίσκοπος|επίσκοπο]] (''4-6''), επισημαίνει τον κίνδυνο τον προερχόμενο εκ των [[Δοκητισμός|Δοκητών]] (''7-9'') και τονίζει ορισμένα σημεία της χριστιανικής διδασκαλίας, όπως είναι η πίστη και η αγάπη (''7-19''). Στον επίλογο αναφέρει ότι σκεπτόταν να απευθύνει προς τους Εφεσίους και δεύτερη επιστολή, αλλά δεν φαίνεται πιθανό ότι κατόρθωσε να τηρήσει την υπόσχεση<ref>''Θ.H.E.'', τόμ. 06, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1965, στ. 710.</ref> και παρακαλεί να προσεύχονται υπέρ της Εκκλησίας της Συρίας (''20-21'').
Άξιο ιδιαίτερης αναφοράς είναι το κείμενο στο κεφ. 18, όπου ο Άγιος αναφέρει: από ''"Ο ο γαρ Θεός ημών Ιησούς Χριστός εκυοφορήθη..."'' έως ''"...ύδωρ καθαρίσει"'' το οποίο δεν αποκλείεται να αποτελούσε μέρος ομολογίας πίστης κατά τις Βαπτίσεις ή, ακόμη, και πυρήνα Βαπτιστηρίου Συμβόλου της Αντιοχειανής Εκκλησίας<ref>Νικολαΐδης, ''Αποστολικοί Πατέρες'', σελ. 200.</ref>. Το κείμενο αυτό υπογραμμίζει τις σωτηριολογικές για τον άνθρωπο συνέπειες του πάθους του [[Ιησούς Χριστός|Χριστού]], οι οποίες έχουν την απαρχή τους στο μυστήριο του Βαπτίσματος.
Επίσης αξιοσημείωτη είναι η εμμονή του Ιγνατίου στο πραγματικό της θείας φύσης του Χριστού, η υπογράμμιση της παγγνωσίας του, αλλά και η απερίφραστη ομολογία του ''"ο γαρ Θεός ημών Ιησούς Χριστός..."''. Όλα αυτά αποσκοπούσαν στην κατοχύρωση της θεότητας του Χριστού την οποία πολεμούσαν κυρίως οι Ιουδαΐζοντες και στην διασφάλιση της εκκλησιαστικής πίστης στο πρόσωπο του Χριστού<ref>Νικολαΐδης, ''Αποστολικοί Πατέρες'', σελ. 197.</ref>.
