Ελεγκτές, renameuser, Διαχειριστές
4.720
επεξεργασίες
Αλλαγές
καμία σύνοψη επεξεργασίας
Η '''προς Εφεσίους''' είναι μία από τις επτά γνήσιες επιστολές του [[Ιγνάτιος ο Θεοφόρος|Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου]] (+107/117 μ.Χ.<ref>Η κοίμηση του αγίου τοποθετείται στα '''''107/117''''' στο Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, ''Πατρολογία'', τόμ. Α', έκδ. 4η, Αθήνα 2000, σελ. 178, και στα '''''107/118''''' στο Νικολαΐδης Ι. Νίκος, ''Αποστολικοί Πατέρες, Γραμματολογική και Θεολογική προσέγγιση', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 176.</ref>).
Στην επιστολή αυτή που είναι η εκτενέστερη όλων, ο συγγραφέας, αφού απευθύνει ευχαριστίες για την αγάπη των αποδεκτών και την παρηγοριά που του προσφέρθηκε από τους απεσταλμένους τους (''1-2''), εξηγεί ότι γράφει από αγάπη και όχι με εξουσία (''3''), μιλά για την ανάγκη ενότητας της Εκκλησίας υπό τον [[Επίσκοπος|επίσκοπο]] (''4-6''), επισημαίνει τον κίνδυνο τον προερχόμενο εκ των [[Δοκητισμός|Δοκητών]] (''7-9'') και τονίζει ορισμένα σημεία της χριστιανικής διδασκαλίας, όπως είναι η πίστη και η αγάπη (''7-19''). Στον επίλογο αναφέρει ότι σκεπτόταν να απευθύνει προς τους Εφεσίους και δεύτερη επιστολή, αλλά δεν φαίνεται πιθανό ότι κατόρθωσε να τηρήσει την υπόσχεση και παρακαλεί να προσεύχονται υπέρ της Εκκλησίας της Συρίας (''20-21'').
Άξιο ιδιαίτερης αναφοράς είναι το κείμενο στο κεφ. 18, όπου ο Άγιος αναφέρει: ''"Ο γαρ Θεός ημών Ιησούς Χριστός εκυοφορήθη"'' έως ''"ύδωρ καθαρίσει"'' το οποίο δεν αποκλείεται να αποτελούσε μέρος ομολογίας πίστης κατά τις Βαπτίσεις ή, ακόμη, και πυρήνα Βαπτιστηρίου Συμβόλου της Αντιοχειανής Εκκλησίας<ref>Νικολαΐδης, ''Αποστολικοί Πατέρες'', σελ. 200.</ref>. Το κείμενο αυτό υπογραμμίζει τις σωτηριολογικές για τον άνθρωπο συνέπειες του πάθους του [[Ιησούς Χριστός|Χριστού]], οι οποίες έχουν την απαρχή τους στο μυστήριο του Βαπτίσματος.
Επίσης αξιοσημείωτη είναι η εμμονή του Ιγνατίου στο πραγματικό της θείας φύσης του Χριστού, η υπογράμμιση της παγγνωσίας του, αλλά και η απερίφραστη ομολογία του ''"ο γαρ Θεός ημών Ιησούς Χριστός..."''. Όλα αυτά αποσκοπούσαν στην κατοχύρωση της θεότητας του Χριστού την οποία πολεμούσαν κυρίως οι Ιουδαΐζοντες και στην διασφάλιση της εκκλησιαστικής πίστης στο πρόσωπο του Χριστού<ref>Νικολαΐδης, ''Αποστολικοί Πατέρες'', σελ. 197.</ref>.
==Κείμενο==
VII<br>
1 Εἰώθασιν γάρ τινες δόλῳ πονηρῷ· τὸ ὄνομα περιφέρειν, ἄλλα τινὰ πράσσοντες ἀνάξια θεοῦ· οὓς δεῖ ὑμᾶς ὡς θηρία ἐκκλίνειν· εἰσὶν γὰρ κύνες λυσσῶντες, λαθροδῆκται· οὓς δεῖ ὑμᾶς φυλάσσεσθαι ὄντας δυσθεραπεύτους. 2 εἷς ἰατρός ἐστιν, σαρκικός τε καὶ πνευματικός, γεννητὸς καὶ ἀγέννητος, ἐν ἀνθρώπῳ2 ἀνθρώπῳ θεός, ἐν θανάτῳ ζωὴ ἀληθινή, καὶ ἐκ Μαρίας καὶ ἐκ θεοῦ, πρῶτον παθητὸς καὶ τότε ἀπαθής, Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ κύριος ἡμῶν.
VIII<br>
XV<br>
1 Ἄμεινόν ἐστιν σιωπᾶν καὶ εἶναι, ἢ λαλοῦντα μὴ εἶναι. καλὸν τὸ διδάσκειν, ἐὰν ὁ λέγων ποιῇ. εἷς οὖν διδάσκαλος, ὃς εἶπεν, καὶ ἐγένετο· καὶ ἃ σιγῶν δὲ πεποίηκεν ἄξια τοῦ πατρός ἐστιν. 2 ὁ λόγον Ἰησοῦ κεκτημένος ἀληθῶς δύναται καὶ τῆς ἡσυχίας αὐτοῦ ἀκούειν, ἵνα τέλειος ᾖ, ἵνα δι ̓ ὧν λαλεῖ πράσσῃ καὶ δι ̓ ὧν σιγᾷ· γινώσκηται. 3 οὐδὲν λανθάνει τὸν κύριον, ἀλλὰ καὶ τὰ κρυπτὰ ἡμῶν ἐγγὺς αὐτῷ· ἐστιν. πάντα οὖν ποιῶμεν ὡς αὐτοῦ ἐν ἡμῖν κατοικοῦντος, ἵνα ὦμεν αὐτοῦ ναοὶ καὶ αὐτὸς ἐν ἡμῖν θεὸς ἡμῶν·1 ἡμῶν· ὅπερ καὶ ἔστιν καὶ φανήσεται πρὸ προσώπου ἡμῶν, ἐξ ὧν δικαίως ἀγαπῶμεν αὐτόν.
XVI<br>
1 Μὴ πλανᾶσθε, ἀδελφοί μου· οἱ οἰκοφθόροι βασιλείαν θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν. 2 εἰ οὖν οἱ κατὰ σάρκα ταῦτα πράσσοντες ἀπέθανον, πόσῳ μᾶλλον, ἐὰν πίστιν θεοῦ ἐν κακῇ διδασκαλίᾳ φθείρῃ, ὑπὲρ ἧς Ἰησοῦς Χριστὸς ἐσταυρώθη·̀ ἐσταυρώθη· ὁ τοιοῦτος ῥυπαρὸς γενόμενος, εἰς τὸ πῦρ τὸ ἄσβεστον χωρήσει, ὁμοίως καὶ ὁ ἀκούων αὐτοῦ.
XVII<br>
XVIII<br>
1 Περίψημα τὸ ἐμὸν πνεῦμα τοῦ σταυροῦ, ὅ ἐστιν σκάνδαλον τοῖς ἀπιστοῦσιν, ἡμῖν δὲ σωτηρία καὶ ζωὴ αἰώνιος. ποῦ σοφός̈; ποῦ συζητητής; ποῦ καύχησις τῶν λεγομένων συνετῶν; 2 ὁ γὰρ θεὸς ἡμῶν Ἰησοῦς ὁ Χριστὸς ἐκυοφορήθη· ὑπὸ Μαρίας κατ ̓ οἰκονομίαν θεοῦ1 θεοῦ ἐκ σπέρματος μὲν Δαυείδ, πνεύματος δὲ ἁγίου· ὃς ἐγεννήθη· καὶ ἐβαπτίσθη·, ἵνα τῷ· πάθει τὸ ὕδωρ καθαρίσῃ.
XIX<br>
1 Καὶ ἔλαθεν τὸν ἄρχοντα τοῦ αἰῶνος τούτου ἡ παρθενία Μαρίας καὶ ὁ τοκετὸς αὐτῆς, ὁμοίως καὶ ὁ θάνατος τοῦ κυρίου· τρία μυστήρια κραυγῆς, ἅτινα ἐν ἡσυχίᾳ θεοῦ ἐπράχθη·. 2 πῶς οὖν ἐφανερώθη· τοῖς αἰῶσιν; ἀστὴρ ἐν οὐρανῷ· ἔλαμψεν ὑπὲρ πάντας τοὺς ἀστέρας, καὶ τὸ φῶς αὐτοῦ ἀνεκλάλητον ἦν καὶ ξενισμὸν παρεῖχεν ἡ καινότης αὐτοῦ, τὰ δὲ λοιπὰ πάντα ἄστρα ἅμα ἡλίῳ καὶ σελήνῃ χορὸς ἐγένετο τῷ· ἀστέρι, αὐτὸς δὲ ἦν ὑπερβάλλων τὸ φῶς αὐτοῦ ὑπὲρ πάντα· ταραχή τε ἦν, πόθεν ἡ καινότης ἡ ἀνόμοιος αὐτοῖς. 3 ὅθεν ἐλύετο πᾶσα μαγεία καὶ πᾶς δεσμὸς ἠφανίζετο κακίας· ἄγνοια καθῃρεῖτο, παλαιὰ βασιλεία διεφθείρετο2 διεφθείρετο θεοῦ ἀνθρωπίνως φανερουμένου εἰς καινότητα ἀϊδίου ζωῆς· ἀρχὴν δὲ ἐλάμβανεν τὸ παρὰ θεῷ· ἀπηρτισμένον. ἔνθεν τὰ πάντα συνεκινεῖτο διὰ τὸ μελετᾶσθαι θανάτου κατάλυσιν.
XX<br>
1 Ἐάν με καταξιώσῃ Ἰησοῦς Χριστὸς ἐν τῇ προσευχῇ ὑμῶν καὶ θέλημα ᾖ, ἐν τῷ· δευτέρῳ βιβλιδίῳ, ὃ μέλλω γράφειν ὑμῖν, προσδηλώσω ὑμῖν, ἧς ἠρξάμην οἰκονομίας εἰς τὸν καινὸν ἄνθρωπον Ἰησοῦν Χριστόν, ἐν τῇ αὐτοῦ πίστει καὶ ἐν τῇ αὐτοῦ ἀγάπῃ, ἐν πάθει αὐτοῦ καὶ ἀναστάσει· 2 μάλιστα ἐὰν ὁ κύριός μοι ἀποκαλύψῃ, ὅτι1 ὅτι οἱ κατ ̓ ἄνδρα κοινῇ πάντες ἐν χάριτι ἐξ ὀνόματος συνέρχεσθε ἐν μιᾷ· πίστει καὶ ἐν2 Ἰησοῦ Χριστῷ·, τῷ· κατὰ σάρκα ἐκ γένους Δαυείδ, τῷ· υἱῷ· ἀνθρώπου καὶ υἱῷ· θεοῦ, εἰς τὸ ὑπακούειν ὑμᾶς τῷ· ἐπισκόπῳ καὶ τῷ· πρεσβυτερίῳ ἀπερισπάστῳ διανοίᾳ, ἕνα ἄρτον κλῶντες, ὅς ἐστιν φάρμακον ἀθανασίας, ἀντίδοτος τοῦ μὴ ἀποθανεῖν, ἀλλὰ ζῆν ἐν Ἰησοῦ Χριστῷ· διὰ παντός.
XXI<br>
