Αλλαγές

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ποιμήν του Ερμά

1.328 bytes προστέθηκαν, 09:14, 8 Ιουνίου 2008
Η συγγραφή του Ποιμένος
==Η συγγραφή του Ποιμένος==
Δευτερογενείς πηγές πληροφοριών για το συγγραφέα του έργου είναι περιορισμένες, ενώ υπάρχουν και υποθέσεις ότι αυτό ουδέποτε αποτελούσε ενιαίο έργο<ref>L.W. Barnard το διαχωρίζει σε δύο κείμενα, St. Giant σε 3 κείμενα ενώ ο W. Coleborn σε 6</ref>. Οι περισσότεροι μελετητές όμως συμφωνούν περί ενότητος του έργου<ref>Π. Χρήστου, «Ελληνική Πατρολογία»«''Ελληνική Πατρολογία''», τόμος Β΄, σελίς 385</ref>, αφού αυτή αποτυπώνεται στη σύνθεση του περιεχομένου του βιβλίου<ref>Π. Χρήστου, «Ελληνική Πατρολογία»«''Ελληνική Πατρολογία''», τόμος Β΄, σελίς 386</ref>. Η προσέγγιση της ημερομηνίας συγγραφής με βάση τις πληροφορίες που λαμβάνουμε από το σύγγραμμα<ref>Μνεία ονόματος Κλήμεντος, κήρυξη μετανοίας στη Ρώμη κατά το τρίτο έτος του Τραϊανού</ref> είναι περίπου το 100. Ήταν αυτοτελές έργο και κυκλοφορούσε πιθανώς με την ονομασία «''Οράσεις Ερμά''». Μάλιστα σύμφωνα με Αιγυπτιακούς παπύρους<ref>O Michigan Πάπυρος, αναφέρει πως ήταν πλήρες κείμενο, περιέχοντας μια τετρακτύν οράσεως</ref>, φαίνεται πως ο κλάδος της χειρογράφου παραδόσεως, το διατήρησε αυτοτελές. Η κριτική φιλολογική έρευνα σήμερα αποκαλύπτει πως η ένατη παραβολή και μέχρι το τέλος, συνετάχθη μερικά έτη αργότερα, καθότι δεν τιτλοφορείται στην παράδοση του πρωτοτύπου. Έτσι προστέθηκε η ενότητα αυτή με το υπόλοιπο έργο, το οποίο πλέον μετονομάσθηκε από ''Οράσεις'' σε ''Ποιμένα''.
Το κείμενο δεν αναφέρεται σε χωρία της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]], κάτι που οδήγησε μερικούς στη σκέψη πως αποτελεί απλώς επεξεργασία κάποιου ιουδαϊκού κειμένου<ref>Spitta, Schlager</ref>. Κάτι τέτοιο όμως αντιστοίχως αποκλείεται, διότι ούτε σημεία της [[Παλαιά Διαθήκη|Παλαιάς Διαθήκης]] παρατίθενται, ούτε γνώση [[Πρωτοκανονικά|πρωτοκανονικών βιβλίων]] αυτής διαφαίνονται<ref>Π. Χρήστου, «Ελληνική Πατρολογία»«''Ελληνική Πατρολογία''», τόμος Β΄, σελίς 387</ref>. Φαίνεται όμως Για το Χριστό, χρησιμοποιούνται οι όροι ''Σωτήρ, Υιός του Θεού και Κύριος'', ενώ απουσιάζουν όροι όπως ''Λόγος'' και ''Ιησούς Χριστός''. «''Συνδέει έντονα την αγγελολογία με την πνευματολογία, την ώρα που η αρετολογία αποτελεί βάση του οικοδομήματος τού έργου''»<ref>Στ. Παπαδόπουλος, «''Πατρολογία''», Τόμος Α΄, σελίς 191</ref>. Επίσης πρέπει να αναφερθεί πως παρατίθενται σημεία της ''Προς Κορινθίους'', του [[Κλήμης Ρώμης|Κλήμεντα Ρώμης]]<ref>Ποιμήν 1, 3, 4 - Α΄ Κλήμεντος 33</ref>. Ο Ερμάς γενικώς δε χειρίζεται υψηλή κοινή γλώσσα και δεν αποφεύγει τους λατινισμούς στο κείμενο αυτό, το οποίο συνεγράφη στα Ελληνικά.
Σε ότι αφορά το πρόσωπο της συγγραφής, είναι βέβαιο ότι πρόκειται περί του ιδίου, αφού τόσο ο ''Kανόνας του Muratori'' το θεωρεί βέβαιο προχωρώντας και ένα βήμα περισσότερο, αναφέροντας πως ήταν αδελφός του ''Πάπα Πίου'' (142-155), αν κάτι τέτοιο δεν δύναται να επιβεβαιωθεί<ref>Στ. Παπαδόπουλος, «''Πατρολογία''», Τόμος Α΄, σελίς 189</ref>, όσο και η ''Αιθιοπική'' μετάφραση του κώδικα του κειμένου, τον αναφέρει σαφώς ως τον συγγραφέα του. Πέραν τούτου τα αυτοβιογραφικά στοιχεία που περιέχονται, αν και διατυπώνονται αντιρρήσεις, θεωρείται πως απηχούν στην ιστορική αλήθεια. Έτσι ο Ερμάς φαίνεται πως ήταν δούλος πλούσιας γυναίκας την οποία αγαπούσε πολύ και η οποία τον άφησε τελικώς ελεύθερο. Επιδόθηκε στο εμπόριο και πλούτισε, αλλά εν συνεχεία έχασε τα πλούτη αυτά, λόγω της κακολογίας της γυναικός του και της κακής ζωής των παιδιών του. Ο ίδιος όμως παρέμενε πάντα αισιόδοξος και χαμογελαστός και αξιώθηκε να δει τη μετάνοια της οικογένειας του. Εικάζεται πως κατήγετο από την Αρκαδία, λόγω των εικόνων της ενάτης παραβολής, ενώ ο [[Ωριγένης]]<ref>Ωριγένους, ''Υπόμνημας Υπόμνημα Εις Ρωμαίους'' 10, 31</ref> μας πληροφορεί πως ο ''Ερμάς'' αυτός είναι ο ομώνυμος της [[Προς Ρωμαίους Επιστολή]]ς του [[Απόστολος Παύλος|Αποστόλου Πάυλου]]<ref>Προς Ρωμαίους 16, 14</ref>, κάτι που συμφωνούν και νεότεροι συγγραφείς. «''Ο συγγραφέας μέσα από το έργο δείχνει ηθικολόγος, ευφάνταστος, φλύαρος αλλά και παραστατικός δυσνόητος ενίοτε, αλλά και ελκυστικός''»<ref>Στ. Παπαδόπουλος, «''Πατρολογία''», Τόμος Α΄, σελίς 190</ref>, ενώ πρέπει να τονιστεί πως δεν είναι θεολόγος και δείχνει σταθερά αισιόδοξος με αποτέλεσμα να χάνεται ο μυστηριακός χαρακτήρας της μετάνοιας<ref>Στ. Παπαδόπουλος, «''Πατρολογία''», Τόμος Α΄, σελίς 190</ref>.
==Η διδασκαλία του==
12.398
επεξεργασίες

Μενού πλοήγησης