Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Πνευματικός Θάνατος"

Από OrthodoxWiki
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
(Νέα σελίδα: Ο Δεύτερος Θάνατος, ονομάζεται και Πνευματικός Θάνατος, ή θάνατος της ψυχής. Είναι η απώλεια του ...)
 
μ (Βιβλιογραφία)
 
(13 ενδιάμεσες εκδόσεις από 3 χρήστες δεν εμφανίζονται)
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
Ο Δεύτερος Θάνατος, ονομάζεται και Πνευματικός Θάνατος, ή θάνατος της ψυχής. Είναι η απώλεια του Αγίου Πνεύματος ως συστατικού της ύπαρξής μας, η Θεοεγκατάλειψη. Είναι το ακριβώς αντίθετο της Πρώτης Ανάστασης.
+
'''Πνευματικός θάνατος''' ή ''δεύτερος θάνατος'' αποκαλείται στην ορθόδοξη θεολογία, η πνευματική κατάσταση που περιέρχεται ο άνθρωπος μετά την αιώνια καταδίκη του. Η έκφραση αυτή συναντάται στην [[Αποκάλυψη]] του Ιωάννη στο ''"κεφάλαιο Κ', στίχο 14"'', όταν και αναφέρεται πως πως ο [[Άδης]] και ο θάνατος εισήλθαν στην ''"αιώνια λίμνη του πυρός"'' καταλήγοντας πως ''"ούτος ο θάνατος δεύτερος εστίν"''. Ο [[Ευαγγελιστής Ιωάννης]] επίσης στην Αποκάλυψη<ref>κεφάλαιο Β΄, στίχο 11</ref>, αναφέρει πως ''"Ο έχων ους ακουσάτω τι το πνεύμα λέγει ταις εκκλησίαις, ο νικών ου μή αδικηθή εκ θανάτου του δευτέρου"''.  
  
Όπως στην [[Πρώτη Ανάσταση]], ο άνθρωπος ζωοποιείται μέσω της ένωσης του Αγίου Πνεύματος με την ψυχή του, κατά τον αντίθετο τρόπο ο άνθρωπος θανατώνεται, όταν το Άγιο Πνεύμα αποσύρεται απ' αυτόν, και τον εγκαταλείπει, με δική του επιλογή. Τότε ο άνθρωπος χάνει το δικαίωμα στη Ζωή του Θεού, και αναμένει αιώνια [[Κόλαση]].
+
Έτσι ως πνευματικός θάνατος ορίζεται ''"θάνατος της [[ψυχή|ψυχής]]"'', δηλαδή η αιώνια καταδίκη. Ο πνευματικός θάνατος είναι η απώλεια του [[Άγιο Πνεύμα|Αγίου Πνεύματος]] ως συστατικού της ύπαρξης του ανθρώπου, που είναι η πηγή κάθε χάριτος. Όσο ο άνθρωπος παραμένει στην σωματική ζωή επί της γης μπορεί να μετανοήσει και να επανέλθει σε κοινωνία με το Άγιο Πνεύμα, όπως ο άσωτος υιός της παραβολής. Όπως στην [[Πρώτη Ανάσταση]], ο άνθρωπος ζωοποιείται μέσω της ένωσης του Αγίου Πνεύματος με την ψυχή του, κατά τον αντίθετο τρόπο ο άνθρωπος ''"θανατώνεται"'', όταν το [[Άγιο Πνεύμα]] τον ''"εγκαταλείπει"'', αφού ο ίδιος βλασφημεί εναντίον του και τελικώς απορρίπτει τη ζωοποιό δύναμή του. Τότε ο άνθρωπος χάνει το δικαίωμα στη ζωή του Θεού και οδηγείται εκουσίως στην αιώνια [[Κόλαση]]. Ο διαχωρισμός ο οποίος συχνά συντελείται από θεολόγους σχετικά με το διαχωρισμό πνευματικού και σωματικού θανάτου είναι σχολαστική ερμηνεία<ref>Ιωάννου Δαμασκηνού, «Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως» (απόδοση-σχόλιο Νίκος Ματσούκας), Κεφάλαιο Γ, σχόλιο 109</ref>. ''"Στον άνθρωπο ως ενιαίο ον, δε νοείται ξεχωριστά ούτε ο φυσικός, ούτε ο πνευματικός θάνατος. Ο θάνατος είναι φυσικός και πνευματικός. Πάντοτε θα πρέπει να αποφεύγεται ο κίνδυνος διαρχίας που εισβάλλει στη χριστιανική ανθρωπολογία"''<ref>Ιωάννου Δαμασκηνού, «Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως» (απόδοση-σχόλιο Νίκος Ματσούκας), Κεφάλαιο Γ, σχόλιο 109</ref>.
 +
 
 +
==Υποσημειώσεις==
 +
 
 +
<div style="font-size: 85%"><references/></div>
 +
 
 +
== Βιβλιογραφία ==
 +
 
 +
* Αρχ.Χαραλάμπους Βασιλόπουλου, «''Η Αποκάλυψις εξηγημένη''», Εκδόσεις Ορθοδόξου Τύπου, Αθήνα, 1986
 +
* Ιωάννου Δαμασκηνού, «Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως» (απόδοση-σχόλιο Νίκος Ματσούκας), Εκδόσεις Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2007
 +
 
 +
[[Κατηγορία:Ορθόδοξη ποιμαντική διδασκαλία]]
 +
[[Κατηγορία:Θεολογία|Θ]]

Τελευταία αναθεώρηση της 11:58, 21 Οκτωβρίου 2008

Πνευματικός θάνατος ή δεύτερος θάνατος αποκαλείται στην ορθόδοξη θεολογία, η πνευματική κατάσταση που περιέρχεται ο άνθρωπος μετά την αιώνια καταδίκη του. Η έκφραση αυτή συναντάται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη στο "κεφάλαιο Κ', στίχο 14", όταν και αναφέρεται πως πως ο Άδης και ο θάνατος εισήλθαν στην "αιώνια λίμνη του πυρός" καταλήγοντας πως "ούτος ο θάνατος δεύτερος εστίν". Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης επίσης στην Αποκάλυψη[1], αναφέρει πως "Ο έχων ους ακουσάτω τι το πνεύμα λέγει ταις εκκλησίαις, ο νικών ου μή αδικηθή εκ θανάτου του δευτέρου".

Έτσι ως πνευματικός θάνατος ορίζεται "θάνατος της ψυχής", δηλαδή η αιώνια καταδίκη. Ο πνευματικός θάνατος είναι η απώλεια του Αγίου Πνεύματος ως συστατικού της ύπαρξης του ανθρώπου, που είναι η πηγή κάθε χάριτος. Όσο ο άνθρωπος παραμένει στην σωματική ζωή επί της γης μπορεί να μετανοήσει και να επανέλθει σε κοινωνία με το Άγιο Πνεύμα, όπως ο άσωτος υιός της παραβολής. Όπως στην Πρώτη Ανάσταση, ο άνθρωπος ζωοποιείται μέσω της ένωσης του Αγίου Πνεύματος με την ψυχή του, κατά τον αντίθετο τρόπο ο άνθρωπος "θανατώνεται", όταν το Άγιο Πνεύμα τον "εγκαταλείπει", αφού ο ίδιος βλασφημεί εναντίον του και τελικώς απορρίπτει τη ζωοποιό δύναμή του. Τότε ο άνθρωπος χάνει το δικαίωμα στη ζωή του Θεού και οδηγείται εκουσίως στην αιώνια Κόλαση. Ο διαχωρισμός ο οποίος συχνά συντελείται από θεολόγους σχετικά με το διαχωρισμό πνευματικού και σωματικού θανάτου είναι σχολαστική ερμηνεία[2]. "Στον άνθρωπο ως ενιαίο ον, δε νοείται ξεχωριστά ούτε ο φυσικός, ούτε ο πνευματικός θάνατος. Ο θάνατος είναι φυσικός και πνευματικός. Πάντοτε θα πρέπει να αποφεύγεται ο κίνδυνος διαρχίας που εισβάλλει στη χριστιανική ανθρωπολογία"[3].

Υποσημειώσεις

  1. κεφάλαιο Β΄, στίχο 11
  2. Ιωάννου Δαμασκηνού, «Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως» (απόδοση-σχόλιο Νίκος Ματσούκας), Κεφάλαιο Γ, σχόλιο 109
  3. Ιωάννου Δαμασκηνού, «Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως» (απόδοση-σχόλιο Νίκος Ματσούκας), Κεφάλαιο Γ, σχόλιο 109

Βιβλιογραφία

  • Αρχ.Χαραλάμπους Βασιλόπουλου, «Η Αποκάλυψις εξηγημένη», Εκδόσεις Ορθοδόξου Τύπου, Αθήνα, 1986
  • Ιωάννου Δαμασκηνού, «Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως» (απόδοση-σχόλιο Νίκος Ματσούκας), Εκδόσεις Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2007