Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Πνευματικός Θάνατος"
μ |
|||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
| − | '''Πνευματικός θάνατος''' ή ''' | + | '''Πνευματικός θάνατος''' ή '''δεύτερος θάνατος''' αποκαλείται στην ορθόδοξη θεολογία, η πνευματική κατάσταση που περιέρχεται ο άνθρωπος μετά την αιώνια καταδίκη του. Η έκφραση αυτή συναντάται στην [[Αποκάλυψη]] του Ιωάννη στο ''"κεφάλαιο Κ', στίχο 14"'', όταν και αναφέρεται πως πως ο [[Άδης]] και ο θάνατος εισήλθαν στην ''"αιώνια λίμνη του πυρός"'' καταλήγοντας πως ''"ούτος ο θάνατος δεύτερος εστίν"''. Ο [[Ευαγγελιστής Ιωάννης]] επίσης στην Αποκάλυψη<ref>κεφάλαιο Β΄, στίχο 11</ref>, αναφέρει πως ''"Ο έχων ους ακουσάτω τι το πνεύμα λέγει ταις εκκλησίαις, ο νικών ου μή αδικηθή εκ θανάτου του δευτέρου"''. |
| − | Έτσι ως πνευματικός θάνατος ορίζεται ''"θάνατος"'' | + | Έτσι ως πνευματικός θάνατος ορίζεται ''"θάνατος της [[ψυχή|ψυχής]]"'', δηλαδή η αιώνια καταδίκη. Ο πνευματικός θάνατος είναι η απώλεια του [[Άγιο Πνεύμα|Αγίου Πνεύματος]] ως συστατικού της ύπαρξης του ανθρώπου, που είναι η πηγή κάθε χάριτος. Όσο ο άνθρωπος παραμένει στην σωματική ζωή επί της γης μπορεί να μετανοήσει και να επανέλθει σε κοινωνία με το Άγιο Πνεύμα, όπως ο άσωτος υιός της παραβολής. Όπως στην [[Πρώτη Ανάσταση]], ο άνθρωπος ζωοποιείται μέσω της ένωσης του Αγίου Πνεύματος με την ψυχή του, κατά τον αντίθετο τρόπο ο άνθρωπος ''"θανατώνεται"'', όταν το [[Άγιο Πνεύμα]] τον ''"εγκαταλείπει"'', αφού ο ίδιος βλασφημεί εναντίον του και τελικώς απορρίπτει τη ζωοποιό δύναμή του. Τότε ο άνθρωπος χάνει το δικαίωμα στη ζωή του Θεού και οδηγείται εκουσίως στην αιώνια [[Κόλαση]]. Ο διαχωρισμός ο οποίος συχνά συντελείται από θεολόγους σχετικά με το διαχωρισμό πνευματικού και σωματικού θανάτου είναι σχολαστική ερμηνεία<ref>Ιωάννου Δαμασκηνού, «Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως» (απόδοση-σχόλιο Νίκος Ματσούκας), Κεφάλαιο Γ, σχόλιο 109</ref>. ''"Στον άνθρωπο ως ενιαίο ον, δε νοείται ξεχωριστά ούτε ο φυσικός, ούτε ο πνευματικός θάνατος. Ο θάνατος είναι φυσικός και πνευματικός. Πάντοτε θα πρέπει να αποφεύγεται ο κίνδυνος διαρχίας που εισβάλλει στη χριστιανική ανθρωπολογία"''<ref>Ιωάννου Δαμασκηνού, «Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως» (απόδοση-σχόλιο Νίκος Ματσούκας), Κεφάλαιο Γ, σχόλιο 109</ref>. |
==Υποσημειώσεις== | ==Υποσημειώσεις== | ||
Αναθεώρηση της 16:39, 20 Οκτωβρίου 2008
Πνευματικός θάνατος ή δεύτερος θάνατος αποκαλείται στην ορθόδοξη θεολογία, η πνευματική κατάσταση που περιέρχεται ο άνθρωπος μετά την αιώνια καταδίκη του. Η έκφραση αυτή συναντάται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη στο "κεφάλαιο Κ', στίχο 14", όταν και αναφέρεται πως πως ο Άδης και ο θάνατος εισήλθαν στην "αιώνια λίμνη του πυρός" καταλήγοντας πως "ούτος ο θάνατος δεύτερος εστίν". Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης επίσης στην Αποκάλυψη[1], αναφέρει πως "Ο έχων ους ακουσάτω τι το πνεύμα λέγει ταις εκκλησίαις, ο νικών ου μή αδικηθή εκ θανάτου του δευτέρου".
Έτσι ως πνευματικός θάνατος ορίζεται "θάνατος της ψυχής", δηλαδή η αιώνια καταδίκη. Ο πνευματικός θάνατος είναι η απώλεια του Αγίου Πνεύματος ως συστατικού της ύπαρξης του ανθρώπου, που είναι η πηγή κάθε χάριτος. Όσο ο άνθρωπος παραμένει στην σωματική ζωή επί της γης μπορεί να μετανοήσει και να επανέλθει σε κοινωνία με το Άγιο Πνεύμα, όπως ο άσωτος υιός της παραβολής. Όπως στην Πρώτη Ανάσταση, ο άνθρωπος ζωοποιείται μέσω της ένωσης του Αγίου Πνεύματος με την ψυχή του, κατά τον αντίθετο τρόπο ο άνθρωπος "θανατώνεται", όταν το Άγιο Πνεύμα τον "εγκαταλείπει", αφού ο ίδιος βλασφημεί εναντίον του και τελικώς απορρίπτει τη ζωοποιό δύναμή του. Τότε ο άνθρωπος χάνει το δικαίωμα στη ζωή του Θεού και οδηγείται εκουσίως στην αιώνια Κόλαση. Ο διαχωρισμός ο οποίος συχνά συντελείται από θεολόγους σχετικά με το διαχωρισμό πνευματικού και σωματικού θανάτου είναι σχολαστική ερμηνεία[2]. "Στον άνθρωπο ως ενιαίο ον, δε νοείται ξεχωριστά ούτε ο φυσικός, ούτε ο πνευματικός θάνατος. Ο θάνατος είναι φυσικός και πνευματικός. Πάντοτε θα πρέπει να αποφεύγεται ο κίνδυνος διαρχίας που εισβάλλει στη χριστιανική ανθρωπολογία"[3].
Υποσημειώσεις
Βιβλιογραφία
- Αρχ.Χαραλάμπους Βασιλόπουλου, «Η Αποκάλυψις εξηγημένη», Εκδόσεις Ορθοδόξου Τύπου, Αθήνα, 1986
- Ιωάννου Δαμασκηνού, «Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως» (απόδοση-σχόλιο Νίκος Ματσούκας), Εκδόσεις Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2007
