Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Πνευματικός Θάνατος"
μ |
|||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
'''Πνευματικός θάνατος''' ή '''Δεύτερος Θάνατος''' αποκαλείται στην ορθόδοξη εκκλησία, πνευματική κατάσταση που περιέρχεται ο άνθρωπος, μετά την αιώνια καταδίκη του. Η έκφραση αυτή, συναντάται στην [[Αποκάλυψη]] του Ιωάννη στο ''κεφάλαιο Κ', στίχο 14'', όταν και αναφέρεται πως πως ο [[Άδης]] και ο θάνατος εισήλθαν στην ''αιώνια λίμνη του πυρός'' καταλήγοντας πως «''ούτος ο θάνατος δεύτερος εστίν''». Ο [[Ευαγγελιστής Ιωάννης]] επίσης στην Αποκάλυψη (κεφάλαιο Β΄, στίχο 11), αναφέρει πως «''Ο έχων ους ακουσάτω τι το πνεύμα λέγει ταις εκκλησίαις, ο νικών ου μή αδικηθή εκ θανάτου του δευτέρου''». | '''Πνευματικός θάνατος''' ή '''Δεύτερος Θάνατος''' αποκαλείται στην ορθόδοξη εκκλησία, πνευματική κατάσταση που περιέρχεται ο άνθρωπος, μετά την αιώνια καταδίκη του. Η έκφραση αυτή, συναντάται στην [[Αποκάλυψη]] του Ιωάννη στο ''κεφάλαιο Κ', στίχο 14'', όταν και αναφέρεται πως πως ο [[Άδης]] και ο θάνατος εισήλθαν στην ''αιώνια λίμνη του πυρός'' καταλήγοντας πως «''ούτος ο θάνατος δεύτερος εστίν''». Ο [[Ευαγγελιστής Ιωάννης]] επίσης στην Αποκάλυψη (κεφάλαιο Β΄, στίχο 11), αναφέρει πως «''Ο έχων ους ακουσάτω τι το πνεύμα λέγει ταις εκκλησίαις, ο νικών ου μή αδικηθή εκ θανάτου του δευτέρου''». | ||
| − | Έτσι ως πνευματικός θάνατος ορίζεται | + | Έτσι ως πνευματικός θάνατος ορίζεται ''"θάνατος"'' της ψυχής, δηλαδή η αιώνια καταδίκη. Ο πνευματικός θάνατος είναι η απώλεια του [[Άγιο Πνεύμα|Αγίου Πνεύματος]] ως συστατικού της ύπαρξης του ανθρώπου, που είναι η πηγή κάθε χάριτος. Όσο ο άνθρωπος παραμένει στην σωματική ζωή επί της γης μπορεί να μετανοήσει και να επανέλθει σε κοινωνία με το Άγιο Πνεύμα, όπως ο άσωτος υιός της παραβολής. Όπως στην [[Πρώτη Ανάσταση]], ο άνθρωπος ζωοποιείται μέσω της ένωσης του Αγίου Πνεύματος με την ψυχή του, κατά τον αντίθετο τρόπο ο άνθρωπος ''"θανατώνεται"'', όταν το [[Άγιο Πνεύμα]] τον ''"εγκαταλείπει"''», αφού ο ίδιος βλασφημεί εναντίον και τελικώς απορρίπτει τη ζωοποιό δύναμή του. Τότε ο άνθρωπος χάνει το δικαίωμα στη ζωή του Θεού και οδηγείται εκουσίως στην αιώνια [[Κόλαση]]. Ο διαχωρισμός ο οποίος συχνά συντελείται από θεολόγους σχετικά με το διαχωρισμό πνευματικού και σωματικού θανάτου είναι σχολαστική ερμηνεία<ref>Ιωάννου Δαμασκηνού, «Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως» (απόδοση-σχόλιο Νίκος Ματσούκας), Κεφάλαιο Γ, σχόλιο 109</ref>. ''"Στον άνθρωπο ως ενιαίο ον, δε νοείται ξεχωριστά ούτε ο φυσικός, ούτε ο πνευματικός θάνατος. Ο θάνατος είναι φυσικός και πνευματικός. Πάντοτε θα πρέπει να αποφεύγεται ο κίνδυνος διαρχίας που εισβάλλει στη χριστιανική ανθρωπολογία"''<ref>Ιωάννου Δαμασκηνού, «Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως» (απόδοση-σχόλιο Νίκος Ματσούκας), Κεφάλαιο Γ, σχόλιο 109</ref>. |
| + | |||
| + | ==Υποσημειώσεις== | ||
| + | |||
| + | <div style="font-size: 85%"><references/></div> | ||
== Βιβλιογραφία == | == Βιβλιογραφία == | ||
* Αρχ.Χαραλάμπους Βασιλόπουλου, «''Η Αποκάλυψις εξηγημένη''», Εκδόσεις Ορθοδόξου Τύπου, Αθήνα, 1986 | * Αρχ.Χαραλάμπους Βασιλόπουλου, «''Η Αποκάλυψις εξηγημένη''», Εκδόσεις Ορθοδόξου Τύπου, Αθήνα, 1986 | ||
| − | + | * Ιωάννου Δαμασκηνού, «Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως» (απόδοση-σχόλιο Νίκος Ματσούκας), Εκδόσεις Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2007 | |
[[Κατηγορία:Ορθόδοξη ποιμαντική διδασκαλία]] | [[Κατηγορία:Ορθόδοξη ποιμαντική διδασκαλία]] | ||
Αναθεώρηση της 14:07, 20 Οκτωβρίου 2008
Πνευματικός θάνατος ή Δεύτερος Θάνατος αποκαλείται στην ορθόδοξη εκκλησία, πνευματική κατάσταση που περιέρχεται ο άνθρωπος, μετά την αιώνια καταδίκη του. Η έκφραση αυτή, συναντάται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη στο κεφάλαιο Κ', στίχο 14, όταν και αναφέρεται πως πως ο Άδης και ο θάνατος εισήλθαν στην αιώνια λίμνη του πυρός καταλήγοντας πως «ούτος ο θάνατος δεύτερος εστίν». Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης επίσης στην Αποκάλυψη (κεφάλαιο Β΄, στίχο 11), αναφέρει πως «Ο έχων ους ακουσάτω τι το πνεύμα λέγει ταις εκκλησίαις, ο νικών ου μή αδικηθή εκ θανάτου του δευτέρου».
Έτσι ως πνευματικός θάνατος ορίζεται "θάνατος" της ψυχής, δηλαδή η αιώνια καταδίκη. Ο πνευματικός θάνατος είναι η απώλεια του Αγίου Πνεύματος ως συστατικού της ύπαρξης του ανθρώπου, που είναι η πηγή κάθε χάριτος. Όσο ο άνθρωπος παραμένει στην σωματική ζωή επί της γης μπορεί να μετανοήσει και να επανέλθει σε κοινωνία με το Άγιο Πνεύμα, όπως ο άσωτος υιός της παραβολής. Όπως στην Πρώτη Ανάσταση, ο άνθρωπος ζωοποιείται μέσω της ένωσης του Αγίου Πνεύματος με την ψυχή του, κατά τον αντίθετο τρόπο ο άνθρωπος "θανατώνεται", όταν το Άγιο Πνεύμα τον "εγκαταλείπει"», αφού ο ίδιος βλασφημεί εναντίον και τελικώς απορρίπτει τη ζωοποιό δύναμή του. Τότε ο άνθρωπος χάνει το δικαίωμα στη ζωή του Θεού και οδηγείται εκουσίως στην αιώνια Κόλαση. Ο διαχωρισμός ο οποίος συχνά συντελείται από θεολόγους σχετικά με το διαχωρισμό πνευματικού και σωματικού θανάτου είναι σχολαστική ερμηνεία[1]. "Στον άνθρωπο ως ενιαίο ον, δε νοείται ξεχωριστά ούτε ο φυσικός, ούτε ο πνευματικός θάνατος. Ο θάνατος είναι φυσικός και πνευματικός. Πάντοτε θα πρέπει να αποφεύγεται ο κίνδυνος διαρχίας που εισβάλλει στη χριστιανική ανθρωπολογία"[2].
Υποσημειώσεις
Βιβλιογραφία
- Αρχ.Χαραλάμπους Βασιλόπουλου, «Η Αποκάλυψις εξηγημένη», Εκδόσεις Ορθοδόξου Τύπου, Αθήνα, 1986
- Ιωάννου Δαμασκηνού, «Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως» (απόδοση-σχόλιο Νίκος Ματσούκας), Εκδόσεις Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2007
