Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Νικολαΐτες"

Από OrthodoxWiki
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
μ
Γραμμή 4: Γραμμή 4:
 
==Ονομασία και ιστορικό==
 
==Ονομασία και ιστορικό==
  
Το όνομα της αιρέσεως αυτής για πρώτη φορά απαντά στην [[Αποκάλυψη του Ιωάννη|Αποκάλυψη του Ιωάννου]] (''2,6 κ.εξ.''), συνάμα με το όνομα Βαλααμίτες (''2, 14''). Στο ιερό κείμενο γίνεται μνεία πως ο [[Άγγελος]] της Αποκάλυψης μισεί τα έργα των Νικολαϊτών, ενώ χαρακτηρίζονται και ως ''"βαθέα του Σατανά"'' (''2,24''). Επίσης μία ακόμα αναφορά βρίσκουμε στην [[επιστολή Ιούδα]] (κεφ. 11). Πηγές περί Νικολαϊτών ανευρίσκουμε αρκετές και σε αρχαίους συγγραφείς, αλλά σε αυτές δίδεται έμφαση στο ηθικό και μόνο μέρος της αίρεσης με αποτέλεσμα για τη διδασκαλία τους να γνωρίζουμε λίγα πράγματα. Αυτά αφορούν το σύστημα της ηθικής τους το οποίο είχε βάση το ''"δειν παραχρήσθαι τη σαρκί"'', το οποίο το απέδιδαν στο Νικόλαο. Στη φράση αυτή έδιναν την έννοια της ακολασίας, ενώ κατά τον Κλήμη Αλεξανδρείας η φράση αυτή είχε το νόημα της εγκράτειας και της καταστολής των παθών<ref>Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς 2, 20</ref>.
+
Το όνομα της αιρέσεως αυτής για πρώτη φορά απαντά στην [[Αποκάλυψη του Ιωάννη|Αποκάλυψη του Ιωάννου]] (''2,6 κ.εξ.''), συνάμα με το όνομα Βαλααμίτες (''2, 14''). Στο ιερό κείμενο γίνεται μνεία πως ο [[Άγγελος]] της Αποκάλυψης μισεί τα έργα των Νικολαϊτών, ενώ χαρακτηρίζονται και ως ''"βαθέα του Σατανά"'' (''2,24''). Επίσης μία ακόμα αναφορά βρίσκουμε στην [[επιστολή Ιούδα]] (κεφ. 11). Πηγές περί Νικολαϊτών ανευρίσκουμε αρκετές και σε αρχαίους συγγραφείς, αλλά σε αυτές δίδεται έμφαση στο ηθικό και μόνο μέρος της αίρεσης με αποτέλεσμα για τη διδασκαλία τους να γνωρίζουμε λίγα πράγματα. Αυτά αφορούν το σύστημα της ηθικής τους το οποίο είχε βάση το ''"δειν παραχρήσθαι τη σαρκί"'', το οποίο το απέδιδαν στο Νικόλαο. Στη φράση αυτή έδιναν την έννοια της ακολασίας, ενώ κατά τον [[Κλήμης Αλεξανδρείας|Κλήμη Αλεξανδρείας]] η φράση αυτή είχε το νόημα της εγκράτειας και της καταστολής των παθών<ref>Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς 2, 20</ref>.
  
 
Εν αρχή πρέπει να τονιστεί πως το όνομα Βαλααμίτες τους αποδόθηκε εκ του ονόματος του μεσοποταμίτη μάντη Βαλαάμ, ο οποίος συμβούλεψε τις  Μωαβίτιδες να παρασύρουν τους Ισραηλίτες σε ακολασία (''[[Αριθμοί]] 24, 14. 25, 1 κ.εξ.''). Είναι επίσης χαρακτηριστικό πως και οι ακόλουθοι του μάντη έζησαν έκλυτο βίο και έτσι γίνεται εμφανές πως με τον τρόπο αυτό ο συγγραφέας σκοπό κάνει να διαφανεί η ηθική τους συμπεριφορά. Το όνομα Νικολαΐτες, είναι το όνομα με το οποίο αυτοαποκαλούνταν, καθώς σύμφωνα με τον [[Επιφάνιος Σαλαμίνας|Επιφάνιο]], ισχυρίζονταν πως προέρχονταν από έναν εκ των επτά [[Διάκονος|διακόνων]], το Νικόλαο. Σύμφωνα με την παράδοση αυτή, ο Νικόλαος έχοντας όμορφη γυναίκα αρχικά επιδόθηκε σε ισχυρή άσκηση, αλλά τελικώς απέτυχε και παρασύρθηκε στη λαγνεία, με αποτέλεσμα να παραδώσει και τη γυναίκα του στις βουλές της κοινότητας. Έτσι διακήρυξε πως η σεξουαλική συμπεριφορά είναι ηθικώς αδιάφορη, μάλλον δε, βοηθά σε επίτευξη υψηλότερου πνευματικού βίου<ref>Επιφάνιος, Πανάριον 25</ref>. Η ιστορία αυτή σήμερα γνωρίζουμε πως κατά βάση είναι πλαστή και δημιουργήθηκε με κύριο στόχο να δοθεί κύρος στον τρόπο συμπεριφοράς τους. Υπάρχουν επίσης συγγραφείς οι οποίοι βεβαίωσαν ότι ο Νικόλαος, ουδέποτε παρασύρθηκε από τις σαρκικές ηδονές<ref>Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς,2, 118,3 κ.ε.</ref>, δεχόμενοι όμως πως ο Νικόλαος πράγματι προσέφερε τη γυναίκα του στους Αποστόλους, οι οποίοι αφενός δεν εδέχθησαν, αφετέρου το έπραξε για να αποκόψει το πάθος της αντιζηλίας που είχε. Γενικά όμως η παράδοση περί Νικολάου διακόνου, θα πρέπει να χαρακτηριστεί ως μεταγενέστερη και πλαστή<ref>ΘΗΕ, ο.π., σελ. 509</ref><ref>Κ. Σκουτέρης, ο.π., σελ. 284</ref>. Σύμφωνα τελικώς με το Βασίλειο Στεφανίδη, αλλά και τον Παναγιώτη Χρήστου, το όνομα Βαλαάμ, αποδιδόταν στα Ελληνικά με το όνομα Νικόλαος και γι αυτό το λόγο αποκλήθηκαν Νικολαΐτες<ref>Βασίλειος Στεφανίδης, Εκκλησιαστική Ιστορία, σελ. 62</ref><ref>Π. Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, τ. Β΄, σελ. 144</ref>.  
 
Εν αρχή πρέπει να τονιστεί πως το όνομα Βαλααμίτες τους αποδόθηκε εκ του ονόματος του μεσοποταμίτη μάντη Βαλαάμ, ο οποίος συμβούλεψε τις  Μωαβίτιδες να παρασύρουν τους Ισραηλίτες σε ακολασία (''[[Αριθμοί]] 24, 14. 25, 1 κ.εξ.''). Είναι επίσης χαρακτηριστικό πως και οι ακόλουθοι του μάντη έζησαν έκλυτο βίο και έτσι γίνεται εμφανές πως με τον τρόπο αυτό ο συγγραφέας σκοπό κάνει να διαφανεί η ηθική τους συμπεριφορά. Το όνομα Νικολαΐτες, είναι το όνομα με το οποίο αυτοαποκαλούνταν, καθώς σύμφωνα με τον [[Επιφάνιος Σαλαμίνας|Επιφάνιο]], ισχυρίζονταν πως προέρχονταν από έναν εκ των επτά [[Διάκονος|διακόνων]], το Νικόλαο. Σύμφωνα με την παράδοση αυτή, ο Νικόλαος έχοντας όμορφη γυναίκα αρχικά επιδόθηκε σε ισχυρή άσκηση, αλλά τελικώς απέτυχε και παρασύρθηκε στη λαγνεία, με αποτέλεσμα να παραδώσει και τη γυναίκα του στις βουλές της κοινότητας. Έτσι διακήρυξε πως η σεξουαλική συμπεριφορά είναι ηθικώς αδιάφορη, μάλλον δε, βοηθά σε επίτευξη υψηλότερου πνευματικού βίου<ref>Επιφάνιος, Πανάριον 25</ref>. Η ιστορία αυτή σήμερα γνωρίζουμε πως κατά βάση είναι πλαστή και δημιουργήθηκε με κύριο στόχο να δοθεί κύρος στον τρόπο συμπεριφοράς τους. Υπάρχουν επίσης συγγραφείς οι οποίοι βεβαίωσαν ότι ο Νικόλαος, ουδέποτε παρασύρθηκε από τις σαρκικές ηδονές<ref>Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς,2, 118,3 κ.ε.</ref>, δεχόμενοι όμως πως ο Νικόλαος πράγματι προσέφερε τη γυναίκα του στους Αποστόλους, οι οποίοι αφενός δεν εδέχθησαν, αφετέρου το έπραξε για να αποκόψει το πάθος της αντιζηλίας που είχε. Γενικά όμως η παράδοση περί Νικολάου διακόνου, θα πρέπει να χαρακτηριστεί ως μεταγενέστερη και πλαστή<ref>ΘΗΕ, ο.π., σελ. 509</ref><ref>Κ. Σκουτέρης, ο.π., σελ. 284</ref>. Σύμφωνα τελικώς με το Βασίλειο Στεφανίδη, αλλά και τον Παναγιώτη Χρήστου, το όνομα Βαλαάμ, αποδιδόταν στα Ελληνικά με το όνομα Νικόλαος και γι αυτό το λόγο αποκλήθηκαν Νικολαΐτες<ref>Βασίλειος Στεφανίδης, Εκκλησιαστική Ιστορία, σελ. 62</ref><ref>Π. Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, τ. Β΄, σελ. 144</ref>.  

Αναθεώρηση της 09:42, 14 Φεβρουαρίου 2011

Μέρος της σειράς άρθρων
Γνωστικισμός
100px-Simple crossed circle.svg.png

Αρχαϊκά Συστήματα
Σίμων ο Μάγος
Δοσίθεος
Μένανδρος
Σατορνείλος

Ιουδαΐζοντες γνωστικοί
Εβιωναίοι
Κήρινθος
Ελκεσαΐτες

Αντινομιστές
Νικολαΐτες
Καρποκράτης
Καΐνίτες

Διάφοροι
Βασιλειδιανισμός
Δοκητές
Βαλεντίνος
Βαρβηλογνωστικοί
Βαρδησάνης
Εγκρατίτες

Τριαρχικοί- Ανθρωπογονικοί
Οφίτες
Ναασηνοί
Μονόιμος
Σηθιανοί

Διαρχικοί
Μαρκίων
Απελλής
Ερμογένης
Μανιχαϊσμός

Σύγχρονοι
Παυλικιανισμός
Βογόμιλοι
Καθαροί

Κατηγορία:Γνωστικά κείμενα

Νικολαϊτισμός, αποκαλείται η γνωστική αίρεση, σύμφωνα με την οποία η λύτρωση-γνώση για τον άνθρωπο επέρχεται κατά την απαλλαγή της σαρκός[1], μέσα από ακολασία, βρώση ειδωλόθυτων και γενικά καταχρήσεων καταφθοράς της σαρκός[2]. Οι Νικολαΐτες αποτέλεσαν την πλέον αντινομική[3] αίρεση των πρώτων χρόνων του χριστιανισμού, οι οποίοι με το πρόσχημα της χριστιανικής ελευθερίας, επιθυμούσαν επιστροφή στον ηθικό έκλυτο βίο των εθνικών[4]. Σύμφωνα με τον Ευσέβιο Καισαρείας η αίρεση διήρκεσε για μικρό χρονικό διάστημα[5].

Ονομασία και ιστορικό

Το όνομα της αιρέσεως αυτής για πρώτη φορά απαντά στην Αποκάλυψη του Ιωάννου (2,6 κ.εξ.), συνάμα με το όνομα Βαλααμίτες (2, 14). Στο ιερό κείμενο γίνεται μνεία πως ο Άγγελος της Αποκάλυψης μισεί τα έργα των Νικολαϊτών, ενώ χαρακτηρίζονται και ως "βαθέα του Σατανά" (2,24). Επίσης μία ακόμα αναφορά βρίσκουμε στην επιστολή Ιούδα (κεφ. 11). Πηγές περί Νικολαϊτών ανευρίσκουμε αρκετές και σε αρχαίους συγγραφείς, αλλά σε αυτές δίδεται έμφαση στο ηθικό και μόνο μέρος της αίρεσης με αποτέλεσμα για τη διδασκαλία τους να γνωρίζουμε λίγα πράγματα. Αυτά αφορούν το σύστημα της ηθικής τους το οποίο είχε βάση το "δειν παραχρήσθαι τη σαρκί", το οποίο το απέδιδαν στο Νικόλαο. Στη φράση αυτή έδιναν την έννοια της ακολασίας, ενώ κατά τον Κλήμη Αλεξανδρείας η φράση αυτή είχε το νόημα της εγκράτειας και της καταστολής των παθών[6].

Εν αρχή πρέπει να τονιστεί πως το όνομα Βαλααμίτες τους αποδόθηκε εκ του ονόματος του μεσοποταμίτη μάντη Βαλαάμ, ο οποίος συμβούλεψε τις Μωαβίτιδες να παρασύρουν τους Ισραηλίτες σε ακολασία (Αριθμοί 24, 14. 25, 1 κ.εξ.). Είναι επίσης χαρακτηριστικό πως και οι ακόλουθοι του μάντη έζησαν έκλυτο βίο και έτσι γίνεται εμφανές πως με τον τρόπο αυτό ο συγγραφέας σκοπό κάνει να διαφανεί η ηθική τους συμπεριφορά. Το όνομα Νικολαΐτες, είναι το όνομα με το οποίο αυτοαποκαλούνταν, καθώς σύμφωνα με τον Επιφάνιο, ισχυρίζονταν πως προέρχονταν από έναν εκ των επτά διακόνων, το Νικόλαο. Σύμφωνα με την παράδοση αυτή, ο Νικόλαος έχοντας όμορφη γυναίκα αρχικά επιδόθηκε σε ισχυρή άσκηση, αλλά τελικώς απέτυχε και παρασύρθηκε στη λαγνεία, με αποτέλεσμα να παραδώσει και τη γυναίκα του στις βουλές της κοινότητας. Έτσι διακήρυξε πως η σεξουαλική συμπεριφορά είναι ηθικώς αδιάφορη, μάλλον δε, βοηθά σε επίτευξη υψηλότερου πνευματικού βίου[7]. Η ιστορία αυτή σήμερα γνωρίζουμε πως κατά βάση είναι πλαστή και δημιουργήθηκε με κύριο στόχο να δοθεί κύρος στον τρόπο συμπεριφοράς τους. Υπάρχουν επίσης συγγραφείς οι οποίοι βεβαίωσαν ότι ο Νικόλαος, ουδέποτε παρασύρθηκε από τις σαρκικές ηδονές[8], δεχόμενοι όμως πως ο Νικόλαος πράγματι προσέφερε τη γυναίκα του στους Αποστόλους, οι οποίοι αφενός δεν εδέχθησαν, αφετέρου το έπραξε για να αποκόψει το πάθος της αντιζηλίας που είχε. Γενικά όμως η παράδοση περί Νικολάου διακόνου, θα πρέπει να χαρακτηριστεί ως μεταγενέστερη και πλαστή[9][10]. Σύμφωνα τελικώς με το Βασίλειο Στεφανίδη, αλλά και τον Παναγιώτη Χρήστου, το όνομα Βαλαάμ, αποδιδόταν στα Ελληνικά με το όνομα Νικόλαος και γι αυτό το λόγο αποκλήθηκαν Νικολαΐτες[11][12].

Ο Επιφάνιος επίσης τους συνδέει με τους οφίτες, αν και δεν είναι βέβαιο ότι χρησιμοποιούσαν τον όφι ως σύμβολο, ενώ υπήρξε ιδιαίτερα επιθετικός στους χαρακτηρισμούς του, χαρακτηρίζοντάς τους ως καταγέλαστους, καθώς εισάγουν το βόρβορο της ακαθαρσίας, θεωρώντας τους δε εκτός κάθε χριστιανικού διδάγματος και παράδοσης. Πρόκειται τελικά για πνεύμα πλάνης ανάλογο με αυτό που εξαπάτησε την Εύα[13].

Υποσημειώσεις

  1. Βλάσιος Φειδάς, Εκκλησιαστική Ιστορία, τ. Α΄, σελ. 168
  2. ΘΗΕ, τ. 9, σελ. 509
  3. Δηλαδή έπραττε τα ακριβώς αντίθετα του μωσαϊκού νόμου
  4. Κ. Σκουτέρης, Ιστορία Δογμάτων, σελ. 283
  5. Ευσέβιος Καισαρείας, Εκκλ. Ιστορία 3, 29
  6. Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς 2, 20
  7. Επιφάνιος, Πανάριον 25
  8. Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς,2, 118,3 κ.ε.
  9. ΘΗΕ, ο.π., σελ. 509
  10. Κ. Σκουτέρης, ο.π., σελ. 284
  11. Βασίλειος Στεφανίδης, Εκκλησιαστική Ιστορία, σελ. 62
  12. Π. Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, τ. Β΄, σελ. 144
  13. κατά αιρέσεων 1, 2, 25

Πηγές

  • Κωνσταντίνος Σκουτέρης, "Ιστορία Δογμάτων", τ. Α΄, Αθήνα 1998.
  • λήμμα "Νικολαΐται" ΘΗΕ, τόμος 9, Μαρτίνος, Αθήνα 1962-1968.
  • Βλάσιος Φειδάς, "Εκκλησιαστική Ιστορία", τ. Α΄, Διήγηση, Αθήνα 2002.
  • Βασίλειος Στεφανίδης. "Εκκλησιαστική Ιστορία", Παπαδημητρίου, Αθήνα 1959.