Αλλαγές

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Μοναχισμός

7 bytes αφαιρέθηκαν, 12:29, 1 Ιουλίου 2007
Γενικές ιστορικές θεωρήσεις
Όπως συνέβη και με άλλες θρησκείες στο κίνημα του μοναχισμού συναντήθηκαν άνθρωποι από όλα τα κοινωνικά στρώματα, που εγκατέλειπαν την κοσμική ζωή τους προκειμένου να αποσυρθούν σε κάποιον απομονωμένο τόπο (έρημος) ή σε κάποια μονή, ανάλογα με το πρότυπο μοναχισμού που ακολουθούσαν. Από το κίνημα του μοναχισμού κανείς δεν αποκλειόταν. Αυτοκράτορες, όπως ο Μιχαήλ A' Ραγκαβές (811-813) ή ο Ιωάννης ΣT' Καντακουζηνός (1347-1355) τερμάτισαν τη ζωή τους ως μοναχοί, ενώ ακόμα και πόρνες ή ληστές μπορούσαν να ασπαστούν τον μοναχικό βίο, περνώντας έτσι σε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής και θεώρησης του κόσμου.
Οι μαρτυρίες υποδηλώνουν την ύπαρξη αναχωρητών στην Αίγυπτο ήδη από τα μέσα του [[3ος αιώνας|3ου μ.Χ. αιώνα]] και πατέρας του αναχωρητισμού θεωρείται ο [[Μέγας Αντώνιος]] (251- 356), που έζησε το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του σε συνθήκες απομόνωσης, [[Προσευχή|προσευχής]] και νηστείας. Ένα μεγάλο μέρος της φήμης του οφείλεται στη βιογραφία του, που αποδίδεται στον [[Μέγας Αθανάσιος|Μ. Αθανάσιο]], επίσκοπο Αλεξάνδρειας και πολέμιο του [[Αρειανισμός|Αρειανισμού]].
Οι πρώτοι αρνητές των εγκοσμίων, οι αναχωρητές ή ερημίτες, κατέφευγαν κυρίως γύρω από την κοιλάδα του Νείλου. Η αύξηση των οπαδών αυτής της τάσεως και η εγκατάστασή τους γύρω από τα ερημητήρια των διάσημων για την αρετή τους και την πίστη τους αναχωρητών οδήγησε σέ μια νέα μορφή μοναχικής διαβιώσεως, τη ''λαύρα'', που ήταν η μονή με χαλαρό σύστημα κοινοβιακής ζωής και οδήγησε σταδιακά στον κοινοβιακό μοναχισμό.
1.166
επεξεργασίες

Μενού πλοήγησης