Μνήμη νεκρών

Από OrthodoxWiki
Αναθεώρηση ως προς 06:11, 20 Μαρτίου 2009 από τον Papyrus (Συζήτηση | Συνεισφορά) (Τα μνημόσυνα στην ιστορία της εκκλησίας)
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Ορθόδοξη Λειτουργική
Θεία Λειτουργία
Θεία Λειτουργία του Χρυσοστόμου
Θεία Λειτουργία του Βασιλείου
Θεία Λειτουργία του Ιακώβου
Προηγιασμένη
Καθημερινές Ακολουθίες
Εσπερινός | Απόδειπνον | Μεσονυκτικό
Όρθρος | Ώρες
Ετήσιες Ακολουθίες
Ακάθιστος Ύμνος | Παράκληση
Μεγάλος Αγιασμός | Αρτοκλασία
Έκτακτες Ακολουθίες
Βάπτισμα | Χρίσμα | Γάμος
Χειροτονία | Ευχέλαιο
Μνημόσυνο | Μικρός Αγιασμός

Μνήμη νεκρών ή μνημόσυνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποκαλείται το εκκλησιαστικό παρακλητικό τελετουργικό υπέρ των ψυχών των κεκοιμημένων χριστιανών. Η "μνήμη των νεκρών" με βάση τη σχολαστική καταμέτρηση των επτά κλειστών αριθμημένων μυστηρίων δεν περιλαμβάνεται στη λίστα των μυστηρίων. Κάτι τέτοιο όμως δεν απηχεί στην πατερική γραμματολογία, με βάση τις διασωθείσες πηγές μας[1][2]. Χαρακτηριστικός επί του θέματος είναι ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης, όπου τη μνήμη των νεκρών στα συγγράμματά του, την αναφέρει ως "μυστήριον επί των ιερώς κεκοιμημένων"[3].

O μυστηριακός χαρακτήρας των μνημοσύνων

Η μνήμη των νεκρών, αποτελεί μυστήριο το οποίο περιγράφει τον τρόπο δεσμού μεταξύ των μελών (ζώντων και τεθνεώτων) του σώματος της εκκλησίας[4]. Χαρακτηριστικό μάλιστα είναι πως ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης, όχι απλώς χαρακτηρίζει την τελετή μυστήριο, αλλά συνάμα τονίζει πως κατά τη διάρκεια τέλεσής του, οι κατηχούμενοι πρέπει να αποχωρήσουν[5]. Το στοιχείο αυτό αποδεικνύει το μυστηριακό χαρακτήρα του μνημοσύνου, αφού οι κατηχούμενοι, δηλαδή οι μη μυημένοι, θα πρέπει να αποχωρήσουν, κατ αναλογία με τα υπόλοιπα μυστήρια. Εκτός όμως του Διονυσίου Αρεοπαγίτου και ο Θεόδωρος Στουδίτης (+826), μιλώντας περί μυστηρίων, ανάμεσά τους τοποθετεί και τα μνημόσυνα[6]. Είναι λοιπόν φανερό πως "κατά την εποχή εκείνην (των πατέρων) υπήρχεν αστάθεια περί της εννοίας και του αριθμού των μυστηρίων"[7] και αυτό διότι, δεν υπήρχε κανενός είδους σχολαστική καταμέτρησή τους.

Τα μνημόσυνα ακόμα και στην ορθόδοξη παράδοση πολλές φορές δεν κατατάσσονται στα μυστήρια. Τις περισσότερες φορές εννοούνται σαν απλές τελετές, εξ αιτίας της αρίθμησης των μυστηρίων σε ένα αριθμό κλειστών μυστηριακών τελετών, αποκομένες και απομονωμένες από το συνολικό σώμα της εκκλησίας. Εννοούνται ουσιαστικά ως κάτι το πρόσθετο, το ανεξάρτητο, το αυτοτελές, το μαγικό[8]. Μέσα όμως από τα συγγράματα των δογματολόγων πατέρων της εκκλησίας, όπως του Ιωάννη Δαμασκηνού, του Διονυσίου Αρεοπαγίτη, του Νικολάου Καβάσιλα αλλά και τα λειτουργικά κείμενα της εκκλησίας, τα μυστήρια δεν αποτελούν απλώς μυστηριακές τελετές σε ένα κλειστό αριθμό, αλλά οργανικά μέλη στο χαρισματικό σώμα της εκκλησίας[9]. Η αντίληψη αυτή (αρίθμηση μυστηρίων) είναι μία θεωρία που πέρασε από τη σχολαστική θεολογία κυρίως μετά το 14ο αιώνα. Χαρακτηριστικό είναι πως μέχρι τον 13ο αιώνα σε κανένα κείμενο πατέρων της εκκλησίας δεν ευρίσκεται καμία απόδειξη περί κλειστού αριθμού, ενώ η πρώτη αναφορά σε επτά κλειστά μυστήρια, όπως τα γνωρίζουμε σήμερα, προέρχεται από τον ενωτικό Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο κατά το 13ο αιώνα, στην ενωτική σύνοδο της Λυών (1274), στην οποία σκοπό είχε να παρευρεθεί και ο πατήρ της σχολαστικής θεολογίας, Θωμάς Ακινάτης[10]. Στο έργο επίσης, του μεγάλου δογματολόγου της εκκλησίας Ιωάννη Δαμασκηνού, "Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως" διαφαίνεται σαφώς πως "καμία αρίθμηση δεν είναι νοητή, παρά μονάχα η περιγραφή της συνοχής του σώματος δια μέσου των μυστηριακών εκφάνσεων"[11].

Θεολογία

Το σώμα της εκκλησίας χαρακτηρίζεται ως σώμα "ζώντων και τεθνεώτων". Η σχέση μάλιστα αυτή είναι ισχυρή στη συνείδηση του πληρώματος της εκκλησίας, γι αυτό και οι δεήσεις προς τα κεκοιμημένα μέλη της εκκλησίας αποτελούν την υπέρτατη εκδήλωση αγάπης και συνάμα την κορύφωση της πίστης και της ελπίδας στους ακατάλυτους δεσμούς των μελών του σώματος, όπου δεν μπορεί να κυριαρχήσει ο θάνατος και η λήθη[12]. Η μνήμη λοιπόν των νεκρών κατά τη Θεία Λειτουργία και τα μνημόσυνα, αποτελεί μυστήριο το οποίο περιγράφει τον τρόπο δεσμού των μελών του σώματος, σε μια αδιάσπαστη ενότητα αισθητού και νοητού. Τα ζωντανά μέλη του σώματος γεύονται, κατανοούν και συνάμα νιώθουν την αγαπητική σχέση μεταξύ τους, υπερνικώντας το θάνατο και τη διάβρωση. Η μνήμη του Θεού τελικά είναι και μνήμη των αδελφών των κεκοιμημένων με την ελπίδα της ανάστασης[13].

Η μνήμη των νεκρών αποτελεί ένα μέλος της λειτουργικής δομής του σώματος της εκκλησίας[14]. Κατά το μυστήριο αυτό ουσιαστικά συντελείται μια δυναμική και αποκορυφωτική πορεία, η κοινωνία των "ζώντων και τεθνεώτων" στο ένα σώμα της σύναξης, κατά βάση στο σώμα του Χριστού[15]. Συντελείται ένας ζωηρός και εκφραστικός διάλογος μεταξύ κλήρου, λαού και κεκοιμημένων. Όπως λοιπόν όλος ο χορός των αγίων, έτσι και οι κεκοιμημένοι μέσω του μυστηρίου "αθανατίζονται" και "αφθαρτίζονται" μαζί με όλη την κτίση, σε ένα δράμα που κυριαρχεί η οδύνη και η χαρά, σε ένα περιβάλλον χαρμολύπης. Ο κεκοιμημένος πλέον οδηγείται στους κόλπους της Τριαδικής ζωοποιητικής θεότητος και αναζητεί το δώρο της αθανασίας. Αλλά αυτή μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της μετάνοιας. Γι αυτό και παρατηρούμε μέσω της ιερής ακολουθίας πως ο πιστός βρίσκει αυτή την οδό, την οδό της σωτηρίας, μέσα από τη μετάνοια. Τη μετάνοια μετά θάνατον ο τριαδικός Θεός τη δέχεται, αλλά ο άνθρωπος πλέον δε θέλει να μετανοήσει, σύμφωνα με τον Ιωάννη Δαμασκηνό[16]. Γι αυτό το λόγο η μνήμη των νεκρών είναι σημαντική και απαραίτητη. Ο Θεός δέχεται τις δεήσεις των πιστών και λυτρώνει τον άνθρωπο διότι "η αγάπη του Θεού δεν υπόκειται σε κανένα νόμο, αν η ψυχή τον ζητάει και τον θέλει. Το έλεός του είναι απροσμέτρητο. Αυτό το νόημα έχουν οι ευχές και τα μνημόσυνα"[17].

Η ψυχή πλέον οδηγείται στους κόλπους της ζωαρχικής Τριάδας. Εδώ και πάλι θα πρέπει να αποφεύγονται οι σχολαστικές αντιλήψεις περί κολάσεως και παραδείσων ως τόπων ξεχωριστών. Γι αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό πως στην πατερική θεολογία "όλες οι εικονικές παραστάσεις για τον παράδεισο και την κόλαση δεν αναφέρονται διόλου σε μια στατική μέση κατάσταση και σε μία φάση, όπου απονέμονται οι αμοιβές και οι τιμωρίες. Οτιδήποτε λέγεται για το θάνατο, τόπους παραδείσου και κόλασης, ανάσταση νεκρών, κρίση και δοξασμένη ζωή των φίλων και των αγίων του Θεού εντάσσεται στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της θείας ζωαρχικής δόξας...Πρόκειται για ανεπίτρεπτο και κωμικό σχολαστικισμό, αντίθετο προς τις πηγές μας, αν επιχειρούσαμε να καθορίσουμε τι ακριβώς ζει μετά θάνατον και τι δεν ζει! Τα πάντα και όλα τα όντα κινούνται και ζουν στους κόλπους της ζωαρχικής Τριάδας"[18]. Τελικώς "όσα γράφονται σε δογματικά εγχειρίδια και άλλες μελέτες για τη μέση κατάσταση των ψυχών, για εσχατολογική αναμονή και άλλα παρόμοια, με τρόπο που θυμίζει ειδωλολατρικό κόσμο και δαντική θεία κωμωδία, δεν αντέχουν σε σοβαρή επιστημονική κριτική βάσει των κειμένων μας, και ούτε δίνουν συμβολικά και εικονικά το περιεχόμενο του μυστηρίου της κοινωνίας "ζώντων και τεθνεώτων""[19].

Τα μνημόσυνα στην ιστορία της εκκλησίας

Η καταβολή του μυστηρίου

Το εδάφιο Β΄ Μακ. 12,43, όπου ο Ιούδας ο Μακκαβαίος προσέφερε θυσία υπέρ πεσόντων για εξιλασμό των αμαρτιών, είναι "πρώτη εν τη Γραφή αρχαιότατη μαρτυρία των μνημοσυνών"[20]:

"...συγκέντρωσε συνεισφορές από κάθε άντρα κι έστειλε στα Ιεροσόλυμα δύο χιλιάδες δραχμές ασήμι, για να χρηματοδοτήσει μια θυσία για την εξιλέωση της αμαρτίας. Αυτή τη θεάρεστη πράξη την έκανε επειδή πίστευε πως υπάρχει ανάσταση νεκρών. Γιατί αν δεν πίστευε ότι θ' αναστηθούν αυτοί, που λίγο πριν είχαν σκοτωθεί, θα ήταν περιττό κι ανόητο να προσεύχεται γι' αυτούς. Εξάλλου ο Ιούδας ήταν βέβαιος ότι όσοι πέθαιναν έχοντας πίστη στο θεό, θα είχαν εξαιρετική μεταχείριση· γι' αυτό επρόκειτο για μια άγια και θεάρεστη σκέψη. Έτσι, έκαναν τη θυσία για την εξιλέωση των νεκρών, ώστε οι τελευταίοι ν' απαλλαγούν από την αμαρτία που είχαν διαπράξει"[21].

Στην αρχαία εκκλησία, φαίνεται πως καθιερώθηκαν τα μνημόσυνα κατά το δεύτερο αιώνα[22]. Η καθιέρωσή τους συντελέστηκε "επί της βάσης της παραδόσεως αυτής (τιμή γενεθλίου ημέρας των μαρτύρων) υπέρ των κεκοιμημένων"[23]. Τα μνημόσυνα ήταν μία συνήθεια η οποία υπήρχε από τον ειδωλολατρικό κόσμο. Μάλιστα τελούνταν και μνημόσυνα γεύματα κατά την τρίτη, ενάτη και τριακοστή ημέρα από την αποδημία του θανόντος[24]. "Κατ εξωτερικήν αναλογίαν εισήχθησαν και στο χριστιανισμό"[25], όπου ορίστηκε από τις Αποστολικές Διαταγές[26] πως θα τηρούνται για τη μνήμη των νεκρών την τρίτη, ενάτη και τεσσαρακοστή ημέρα. Η ημέρα αυτή αποκλήθηκε γενέθλιος ημέρα, όπως αποκαλείτο και από τους εθνικούς, αλλά με ένα τελείως διαφορετικό περιεχόμενο, αφού πλέον εορταζόταν ως "επέτειος της εις ουρανούς αναγεννήσεως"[27].

Το μυστήριο στην εποχή του Διονυσίου Αρεοπαγίτη (6ος αι.)

Το τελετουργικό των μνημοσύνων στη σημερινή εκκλησία διαφέρει από τελετουργικό της αρχαίας εκκλησίας, απηχεί όμως παλαιότερες παραδόσεις[28]. Χαρακτηριστικές επ αυτού είναι οι περιγραφές του Διονυσίου Αρεοπαγίτη. Η τελετή ξεκινούσε από το σπίτι του νεκρού[29]. Οι οικείοι του κεκοιμημένου τον μακάριζαν και έψελναν ευχές και εν συνεχεία τον μετέφεραν στον ιεράρχη όπου και έκανε τη σύναξη των πιστών. Αν ήταν κληρικός τοποθετείτο ενώπιον του θυσιαστηρίου, αν ήταν μοναχός ή λαϊκός μπροστά στο πρεσβυτέριο. Ο ιεράρχης εν πρώτοις ανέπεμπε ευχαριστήρια ευχή, έπειτα διάβαζε ιερά αναγνώσματα σχετικά με την ανάσταση και εν συνεχεία ψέλνονταν ωδές. Ο λειτουργός απέλυε του κατηχούμενους και εν συνεχεία μνημόνευε κεκοιμημένους Αγίους, τους οποίους παρακαλούσε να πρεσβεύσουν υπέρ του κεκοιμημένου. Εν συνεχεία ο ιεράρχης πρώτος ασπάζετο τον κεκοιμημένο και ακολουθούσαν οι πιστοί. Στο τέλος ο ιεράρχης λάδι στον κεκοιμημένο, απαγγέλοντας ευχή για όλη τη σύναξη.

Το μυστήριο στη σημερινή πράξη της εκκλησίας

Τα μνημόσυνα στη σημερινή πράξη της εκκλησίας τελούνται σε δύο μορφές. Η πρώτη μορφή είναι το εκκλησιαστικό τελετουργικό της εκκλησίας κατά την κοίμηση του μέλους, οι επιμνημόσυνες δεήσεις κατά την τρίτη, ενάτη και τεσσαρακοστή ημέρα από την κοίμηση, καθώς και οι ετήσιες δεήσεις. Ο δεύτερος τύπος είναι η μνημόνευση των τεθνεώτων κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Στην εκκλησία επίσης έχουν θεσπιστεί ετησίως και δύο Σάββατα, τα λεγόμενα ψυχοσάββατα, όπου τελείται Θεία Λειτουργία και ειδικό μνημόσυνο υπέρ των κεκοιμημένων.

Υποσημειώσεις

  1. Βασίλειος Στεφανίδης, Εκκλησιαστική ιστορία, σελ. 464
  2. Νικόλαος Ματσούκας, Μυστήριον επί των ιερώς κεκοιμημένων, σελ. 36-37
  3. Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Περί της Εκκλησιαστικής ιεραρχίας 3, 9 PG 3, 437BC
  4. Νικόλαος Ματσούκας, Δογματική και Συμβολική θεολογία Β΄, σελ. 498
  5. Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Περί της Εκκλησιαστικής ιεραρχίας 3, 9 PG 3, 437BC, 7, 2-3 PG 3, 556Β-557C
  6. Β. Στεφανίδης, Εκκλησιαστική Ιστορία, σελ. 464
  7. Β. Στεφανίδης, Εκκλησιαστική Ιστορία, σελ. 464
  8. Ν. Ματσούκας, Δογματική και Συμβολική θεολογία Β΄, σελ. 467
  9. Ν. Ματσούκα, Μυστήριον επί των ιερώς κεκοιμημένων, σελ. 15
  10. Ν. Ματσούκας, Μυστήριον επί των ιερώς κεκοιμημένων, σελ. 15
  11. Ιωάννου Δαμασκηνού, Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως, 4, 13 PG 94, 1136BC-1153C
  12. Ν. Ματσούκας, Δογματική και Συμβολική θεολογία Β΄, σελ. 498
  13. Ν. Ματσούκας, Δογματική και Συμβολική θεολογία Β΄, 498
  14. Ν. Ματσούκας, Μυστήριον επί των ιερώς κεκοιμημένων, σελ. 12
  15. ο.π., σελ. 23
  16. Ιωάννου Δαμασκηνού, Κατά Μανσιχαίων PG 94, 1545D-1548A-1573AB
  17. Νικόλαος Ματσούκας, Δογματική και Συμβολική θεολογία Γ΄, σελ. 547
  18. Νικόλαος Ματσούκας, Μυστήριον επί των ιερώς κεκοιμημένων, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 35-36
  19. ο.π., σελ. 36-37
  20. Ανδρούτσος Χρήστος, 'Δογματική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας', Αστήρ, Αθήνα1956 (c1907), σελ. 427.
  21. Β΄ Μακ. 12,43, μτφρ από: Η Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη), Μετάφραση από τα πρωτότυπα κείμενα, Βιβλική Εταιρεία, Αθήνα 1997, σελ. 767.
  22. Βλάσιος Φειδάς, Εκκλησιαστική Ιστορία, σελ. 287
  23. ο.π.
  24. Βασίλειος Στεφανίδης, Εκκλησιαστική ιστορία, σελ. 120
  25. ο.π.
  26. Αποστολικαί Διαταγαί 8, 42
  27. Β. Στεφανίδης, ενθ.αν.
  28. Ν. Ματσούκας, Μυστήριον..., σελ. 23
  29. Διονυσίου Αρεοπαγίτη, Περί της εκκλησιαστικής ιεραρχίας PG 3, 55A-568D

Βιβλιογραφία

  • Νικόλαος Ματσούκας, "Δογματική και Συμβολική Θεολογία Β΄", Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2007.
  • Νικόλαος Ματσούκας, "Μυστήριον επί των ιερώς κεκοιμημένων", Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1992.
  • Βασίλειος Στεφανίδης, "Εκκλησιαστική ιστορία", Παπαδημητρίου, Αθήνα 1959.
  • Βλάσιος Φειδάς, "Εκκλησιαστική ιστορία", Διήγηση, Αθήνα 2002.