https://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%9C%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B7_%CE%BD%CE%B5%CE%BA%CF%81%CF%8E%CE%BD&feed=atom&action=historyΜνήμη νεκρών - Ιστορικό εκδόσεων2024-03-29T15:55:05ZΙστορικό αναθεωρήσεων για αυτή τη σελίδα στο wikiMediaWiki 1.30.0https://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%9C%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B7_%CE%BD%CE%B5%CE%BA%CF%81%CF%8E%CE%BD&diff=20492&oldid=prevΘεοδωρος: /* Το μυστήριο στην εποχή του Διονυσίου Αρεοπαγίτη (6ος αι.) */2014-03-12T17:55:00Z<p><span dir="auto"><span class="autocomment">Το μυστήριο στην εποχή του Διονυσίου Αρεοπαγίτη (6ος αι.)</span></span></p>
<table class="diff diff-contentalign-left" data-mw="interface">
<col class="diff-marker" />
<col class="diff-content" />
<col class="diff-marker" />
<col class="diff-content" />
<tr style="vertical-align: top;" lang="el">
<td colspan="2" style="background-color: white; color:black; text-align: center;">← Παλαιότερη αναθεώρηση</td>
<td colspan="2" style="background-color: white; color:black; text-align: center;">Αναθεώρηση της 17:55, 12 Μαρτίου 2014</td>
</tr><tr><td colspan="2" class="diff-lineno" id="mw-diff-left-l35" >Γραμμή 35:</td>
<td colspan="2" class="diff-lineno">Γραμμή 35:</td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>===Το μυστήριο στην εποχή του Διονυσίου Αρεοπαγίτη (6ος αι.)===</div></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>===Το μυστήριο στην εποχή του Διονυσίου Αρεοπαγίτη (6ος αι.)===</div></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'>−</td><td style="color:black; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #ffe49c; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Το τελετουργικό των μνημοσύνων στη σημερινή εκκλησία διαφέρει από τελετουργικό της αρχαίας εκκλησίας, απηχεί όμως παλαιότερες παραδόσεις<ref>Ν. Ματσούκας, Μυστήριον..., σελ. 23</ref>. Χαρακτηριστικές επ αυτού είναι οι περιγραφές του Διονυσίου Αρεοπαγίτη. Η τελετή ξεκινούσε από το σπίτι του νεκρού<ref>Διονυσίου Αρεοπαγίτη, Περί της εκκλησιαστικής ιεραρχίας PG 3, 55A-568D</ref>. Οι οικείοι του κεκοιμημένου τον μακάριζαν και έψελναν ευχές και εν συνεχεία τον μετέφεραν στον ιεράρχη όπου και έκανε τη σύναξη των πιστών. Αν ήταν κληρικός τοποθετείτο ενώπιον του θυσιαστηρίου, αν ήταν μοναχός ή λαϊκός μπροστά στο πρεσβυτέριο. Ο ιεράρχης εν πρώτοις ανέπεμπε ευχαριστήρια ευχή, έπειτα διάβαζε ιερά αναγνώσματα σχετικά με την ανάσταση και εν συνεχεία ψέλνονταν ωδές. Ο λειτουργός απέλυε του κατηχούμενους και εν συνεχεία μνημόνευε κεκοιμημένους Αγίους, τους οποίους παρακαλούσε να πρεσβεύσουν υπέρ του κεκοιμημένου. Εν συνεχεία ο ιεράρχης πρώτος ασπάζετο τον κεκοιμημένο και ακολουθούσαν οι πιστοί. Στο τέλος ο ιεράρχης λάδι στον κεκοιμημένο, απαγγέλοντας ευχή για όλη τη σύναξη.</div></td><td class='diff-marker'>+</td><td style="color:black; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #a3d3ff; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Το τελετουργικό των μνημοσύνων στη σημερινή εκκλησία διαφέρει από τελετουργικό της αρχαίας εκκλησίας, απηχεί όμως παλαιότερες παραδόσεις<ref>Ν. Ματσούκας, Μυστήριον..., σελ. 23</ref>. Χαρακτηριστικές επ αυτού είναι οι περιγραφές του Διονυσίου Αρεοπαγίτη. Η τελετή ξεκινούσε από το σπίτι του νεκρού<ref>Διονυσίου Αρεοπαγίτη, Περί της εκκλησιαστικής ιεραρχίας PG 3, 55A-568D</ref>. Οι οικείοι του κεκοιμημένου τον μακάριζαν και έψελναν ευχές και εν συνεχεία τον μετέφεραν στον ιεράρχη όπου και έκανε τη σύναξη των πιστών. Αν ήταν κληρικός τοποθετείτο ενώπιον του θυσιαστηρίου, αν ήταν μοναχός ή λαϊκός μπροστά στο πρεσβυτέριο. Ο ιεράρχης εν πρώτοις ανέπεμπε ευχαριστήρια ευχή, έπειτα διάβαζε ιερά αναγνώσματα σχετικά με την ανάσταση και εν συνεχεία ψέλνονταν ωδές. Ο λειτουργός απέλυε του κατηχούμενους και εν συνεχεία μνημόνευε κεκοιμημένους Αγίους, τους οποίους παρακαλούσε να πρεσβεύσουν υπέρ του κεκοιμημένου. Εν συνεχεία ο ιεράρχης πρώτος ασπάζετο τον κεκοιμημένο και ακολουθούσαν οι πιστοί. Στο τέλος ο ιεράρχης <ins class="diffchange diffchange-inline">έρριπτε </ins>λάδι στον κεκοιμημένο, απαγγέλοντας ευχή για όλη τη σύναξη.</div></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>===Το κίνημα των [[Κολλυβάδες|Κολλυβάδων]]===</div></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>===Το κίνημα των [[Κολλυβάδες|Κολλυβάδων]]===</div></td></tr>
</table>Θεοδωροςhttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%9C%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B7_%CE%BD%CE%B5%CE%BA%CF%81%CF%8E%CE%BD&diff=20149&oldid=prevΘεοδωρος: /* Το μυστήριο στη σημερινή πράξη της εκκλησίας */2011-08-21T22:13:16Z<p><span dir="auto"><span class="autocomment">Το μυστήριο στη σημερινή πράξη της εκκλησίας</span></span></p>
<table class="diff diff-contentalign-left" data-mw="interface">
<col class="diff-marker" />
<col class="diff-content" />
<col class="diff-marker" />
<col class="diff-content" />
<tr style="vertical-align: top;" lang="el">
<td colspan="2" style="background-color: white; color:black; text-align: center;">← Παλαιότερη αναθεώρηση</td>
<td colspan="2" style="background-color: white; color:black; text-align: center;">Αναθεώρηση της 22:13, 21 Αυγούστου 2011</td>
</tr><tr><td colspan="2" class="diff-lineno" id="mw-diff-left-l53" >Γραμμή 53:</td>
<td colspan="2" class="diff-lineno">Γραμμή 53:</td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Στη νεκρώσιμη ακολουθία γίνεται ουσιαστικά ένα διάλογος μεταξύ των φίλων του κεκοιμημένου και του Θεού. Τονίζεται μέσα από τους ύμνους η ματαιότητα των εγκοσμίων και εξυμνείται η αξία των αιωνίων αγαθών. Οι ιερείς και ο λαός, ζητούν το έλεος του Θεού και παρηγορία, διότι ουδείς άνθρωπος μπορεί αξίως να σταθεί την ώρα του φοβερού βήματος. Πριν την ακολουθία τελείται η τελετή του τρισαγίου. Η ονομασία της δίδεται, διότι ξεκινά με το ''"Άγιος ο Θεός"'', τρεις φορές. Κατόπιν ψάλλονται τέσσερα τροπάρια όπου δέεται κλήρος και λαός να αναπαύσει το μεταστάντα μαζί με τους σεσωσμένους, παρακαλώντας συνάμα την Υπεραγία [[Θεοτόκος|Θεοτόκο]] να δεηθεί προς τον Κύριο. Στη συνέχεια ο ιερέας ικετεύει τον Θεό, ο οποίος νίκησε το θάνατο και το διάβολο με την παρουσία του στον κόσμο, να λάβει υπόψη την τρεπτότητα του ανθρώπου και τη ροπή προς την αμαρτία, να παραβλέψει τος αμαρτίες του ως αγαθός και φιλάνθρωπος και να κατατάξει το μέλος της εκκλησίας στους κόλπους της θείας δόξας<ref>Νικόλαος Βασιλειάδης, ενθ.αν., σελ. 361-362</ref>.</div></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Στη νεκρώσιμη ακολουθία γίνεται ουσιαστικά ένα διάλογος μεταξύ των φίλων του κεκοιμημένου και του Θεού. Τονίζεται μέσα από τους ύμνους η ματαιότητα των εγκοσμίων και εξυμνείται η αξία των αιωνίων αγαθών. Οι ιερείς και ο λαός, ζητούν το έλεος του Θεού και παρηγορία, διότι ουδείς άνθρωπος μπορεί αξίως να σταθεί την ώρα του φοβερού βήματος. Πριν την ακολουθία τελείται η τελετή του τρισαγίου. Η ονομασία της δίδεται, διότι ξεκινά με το ''"Άγιος ο Θεός"'', τρεις φορές. Κατόπιν ψάλλονται τέσσερα τροπάρια όπου δέεται κλήρος και λαός να αναπαύσει το μεταστάντα μαζί με τους σεσωσμένους, παρακαλώντας συνάμα την Υπεραγία [[Θεοτόκος|Θεοτόκο]] να δεηθεί προς τον Κύριο. Στη συνέχεια ο ιερέας ικετεύει τον Θεό, ο οποίος νίκησε το θάνατο και το διάβολο με την παρουσία του στον κόσμο, να λάβει υπόψη την τρεπτότητα του ανθρώπου και τη ροπή προς την αμαρτία, να παραβλέψει τος αμαρτίες του ως αγαθός και φιλάνθρωπος και να κατατάξει το μέλος της εκκλησίας στους κόλπους της θείας δόξας<ref>Νικόλαος Βασιλειάδης, ενθ.αν., σελ. 361-362</ref>.</div></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'>−</td><td style="color:black; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #ffe49c; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Σε παλαιότερες εποχές η ακολουθία ξεκινούσε με τον 90ο ψαλμό, σήμερα όμως η ευχή αυτή παραλείπεται, πλην της νεκρώσιμης ακολουθίας των κληρικών και των μοναχών<ref>Νικόλαος Βασιλειάδης, ενθ.αν., σελ. 362</ref>. Η ακολουθία λοιπόν ξεκινά με την εκφώνηση ''"Ευλογητός ο θεός ημών..."'' και ακολουθεί το τροπάριο του Αμώμου (118ος Ψαλμός). Εν συνεχεία ακολουθούν τα ευλογητάρια, όπου ζητείται το έλεος του Θεού και η ευσπλαχνία του, ενώ δηλώνεται η μετάνοιά του πιστού για τις αμαρτίες του. Τα ευλογητάρια είναι έξι και επακολουθούν ο 50ς ψαλμός και ο κανόνας του μοναχού Θεοφάνη, που εξιστορεί τα γεγονότα της θείας οικονομίας. Εν συνεχεία οδηγούμαστε στην κορωνίδα της ακολουθίας που είναι το τροπάριο ''"Μετά των αγίων ανάπαυσε Χριστέ τα ψυχάς του/της/των δούλων σου. Ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος."''. Ακολουθούν τα ιδιόμελα, τα οποία εναλλάσσουν το νόημά τους στη βάση των ανθρωπίνων συναισθημάτων (θρήνοι, απορίες, ελπίδα) και ακολουθούν οι [[Μακαρισμοί]] και τα αναγνώσματα, δηλαδή το προκείμενο, ο Απόστολος<ref>Α΄ Κορινθίους 15, 52 ή 45-57 ή 15, 20-28. Ρωμαίους 14, 6-9</ref> και το [[ευαγγέλιο]]<ref>Ιωάννης 15, 17-24</ref>. Πρέπει να τονιστεί πως μετά τον Απόστολο απαγγέλλονται τα αλληλουάρια, που κατά το [[Συμεών Θεσσαλονίκης]], δηλώνουν την έλευση της δευτέρας παρουσίας του Κυρίου. Ακολουθεί τρισάγιο, δέηση υπέρ του κεκοιμημένου και απόλυση. Οι ψάλτες μελωδούν τρεις φορές το αιωνία η μνήμη, όπου κατά το Συμεών γίνεται η "ανακήρυξη" του <del class="diffchange diffchange-inline">κεκοιμένου</del>. Έτσι <del class="diffchange diffchange-inline">εισερχοπμαστε </del>το τελευταίο στάδιο που είναι ο αποχαιρετισμός. Οι πιστοί ασπάζονται ευλαβικά ένας-ένας το κεκοιμημένο μέλος. Ο αποχαιρετισμός αυτός είναι ένας οδυνηρός αποχαιρετισμός, συνάμα όμως ένα χαιρετισμός ελπίδος. Ο χορός ωδεί τον "δεύτε <del class="diffchange diffchange-inline">τελαυταίον </del>ασπασμόν". Όπως παρατηρεί ο Άγιος Συμεών, ο ασπασμός υπογραμμίζει την κοινωνία και την ενότητα των πιστών, ζωντανών και κεκοιμημένων.</div></td><td class='diff-marker'>+</td><td style="color:black; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #a3d3ff; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Σε παλαιότερες εποχές η ακολουθία ξεκινούσε με τον 90ο ψαλμό, σήμερα όμως η ευχή αυτή παραλείπεται, πλην της νεκρώσιμης ακολουθίας των κληρικών και των μοναχών<ref>Νικόλαος Βασιλειάδης, ενθ.αν., σελ. 362</ref>. Η ακολουθία λοιπόν ξεκινά με την εκφώνηση ''"Ευλογητός ο θεός ημών..."'' και ακολουθεί το τροπάριο του Αμώμου (118ος Ψαλμός). Εν συνεχεία ακολουθούν τα ευλογητάρια, όπου ζητείται το έλεος του Θεού και η ευσπλαχνία του, ενώ δηλώνεται η μετάνοιά του πιστού για τις αμαρτίες του. Τα ευλογητάρια είναι έξι και επακολουθούν ο 50ς ψαλμός και ο κανόνας του μοναχού Θεοφάνη, που εξιστορεί τα γεγονότα της θείας οικονομίας. Εν συνεχεία οδηγούμαστε στην κορωνίδα της ακολουθίας που είναι το τροπάριο ''"Μετά των αγίων ανάπαυσε Χριστέ τα ψυχάς του/της/των δούλων σου. Ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος."''. Ακολουθούν τα ιδιόμελα, τα οποία εναλλάσσουν το νόημά τους στη βάση των ανθρωπίνων συναισθημάτων (θρήνοι, απορίες, ελπίδα) και ακολουθούν οι [[Μακαρισμοί]] και τα αναγνώσματα, δηλαδή το προκείμενο, ο Απόστολος<ref>Α΄ Κορινθίους 15, 52 ή 45-57 ή 15, 20-28. Ρωμαίους 14, 6-9</ref> και το [[ευαγγέλιο]]<ref>Ιωάννης 15, 17-24</ref>. Πρέπει να τονιστεί πως μετά τον Απόστολο απαγγέλλονται τα αλληλουάρια, που κατά το [[Συμεών Θεσσαλονίκης]], δηλώνουν την έλευση της δευτέρας παρουσίας του Κυρίου. Ακολουθεί τρισάγιο, δέηση υπέρ του κεκοιμημένου και απόλυση. Οι ψάλτες μελωδούν τρεις φορές το αιωνία η μνήμη, όπου κατά το Συμεών γίνεται η "ανακήρυξη" του <ins class="diffchange diffchange-inline">κεκοιμημένου</ins>. Έτσι <ins class="diffchange diffchange-inline">εισερχόμαστε </ins>το τελευταίο στάδιο που είναι ο αποχαιρετισμός. Οι πιστοί ασπάζονται ευλαβικά ένας-ένας το κεκοιμημένο μέλος. Ο αποχαιρετισμός αυτός είναι ένας οδυνηρός αποχαιρετισμός, συνάμα όμως ένα χαιρετισμός ελπίδος. Ο χορός ωδεί τον "δεύτε <ins class="diffchange diffchange-inline">τελευταίον </ins>ασπασμόν". Όπως παρατηρεί ο Άγιος Συμεών, ο ασπασμός υπογραμμίζει την κοινωνία και την ενότητα των πιστών, ζωντανών και κεκοιμημένων.</div></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'>−</td><td style="color:black; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #ffe49c; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Εν συνεχεία ο κεκοιμημένος οδηγείται στην τελευταία επί γης κατοικία του, όπου ψάλλεται ο τρισάγιος ύμνος. Πολλές φορές ακολουθεί πομπή <del class="diffchange diffchange-inline">πρωτού </del>ο κεκοιμημένος εισέλθει στο κοιμητήριο, μία συνήθεια που τελείται ήδη από την εποχή του [[Γρηγόριος Νύσσης|Γρηγορίου Νύσσης]]<ref>Εις τον βίον της Οσίας Μακρίνης PG 46, 933C</ref>. Ο κεκοιμημένος τοποθετείται με προσοχή και την κεφαλή στραμμένη στην ανατολή. Χαρακτηριστική είναι η απαγγελία ''"χους ει και εις γην απελεύση"'' (Γεν. 3, 19). Τελικά ρίχνεται λάδι σε σταυρική φορά στον κεκοιμημένο ψαλλόμενος ο 50ος ψαλμός. Πρέπει να τονιστεί πως η νεκρώσιμη ακολουθία δεν τελείται κατά τη διακαινήσιμο εβδομάδα και την Κυριακή του [[Πάσχα]]<ref>Νικόλαος Βασιλειάδης, ενθ.αν., σελ. 400-420</ref>.</div></td><td class='diff-marker'>+</td><td style="color:black; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #a3d3ff; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Εν συνεχεία ο κεκοιμημένος οδηγείται στην τελευταία επί γης κατοικία του, όπου ψάλλεται ο τρισάγιος ύμνος. Πολλές φορές ακολουθεί πομπή <ins class="diffchange diffchange-inline">προτού </ins>ο κεκοιμημένος εισέλθει στο κοιμητήριο, μία συνήθεια που τελείται ήδη από την εποχή του [[Γρηγόριος Νύσσης|Γρηγορίου Νύσσης]]<ref>Εις τον βίον της Οσίας Μακρίνης PG 46, 933C</ref>. Ο κεκοιμημένος τοποθετείται με προσοχή και την κεφαλή στραμμένη στην ανατολή. Χαρακτηριστική είναι η απαγγελία ''"χους ει και εις γην απελεύση"'' (Γεν. 3, 19). Τελικά ρίχνεται λάδι σε σταυρική φορά στον κεκοιμημένο ψαλλόμενος ο 50ος ψαλμός. Πρέπει να τονιστεί πως η νεκρώσιμη ακολουθία δεν τελείται κατά τη διακαινήσιμο εβδομάδα και την Κυριακή του [[Πάσχα]]<ref>Νικόλαος Βασιλειάδης, ενθ.αν., σελ. 400-420</ref>.</div></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>====Επιμνημόσυνη δέηση====</div></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>====Επιμνημόσυνη δέηση====</div></td></tr>
</table>Θεοδωροςhttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%9C%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B7_%CE%BD%CE%B5%CE%BA%CF%81%CF%8E%CE%BD&diff=20148&oldid=prevΘεοδωρος: /* Θεολογία */2011-08-21T22:09:44Z<p><span dir="auto"><span class="autocomment">Θεολογία</span></span></p>
<table class="diff diff-contentalign-left" data-mw="interface">
<col class="diff-marker" />
<col class="diff-content" />
<col class="diff-marker" />
<col class="diff-content" />
<tr style="vertical-align: top;" lang="el">
<td colspan="2" style="background-color: white; color:black; text-align: center;">← Παλαιότερη αναθεώρηση</td>
<td colspan="2" style="background-color: white; color:black; text-align: center;">Αναθεώρηση της 22:09, 21 Αυγούστου 2011</td>
</tr><tr><td colspan="2" class="diff-lineno" id="mw-diff-left-l12" >Γραμμή 12:</td>
<td colspan="2" class="diff-lineno">Γραμμή 12:</td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Το σώμα της εκκλησίας χαρακτηρίζεται ως σώμα ''"ζώντων και τεθνεώτων"''. Η σχέση μάλιστα αυτή είναι ισχυρή στη συνείδηση του πληρώματος της εκκλησίας, γι αυτό και οι δεήσεις προς τα κεκοιμημένα μέλη της εκκλησίας αποτελούν την υπέρτατη εκδήλωση αγάπης και συνάμα την κορύφωση της πίστης και της ελπίδας στους ακατάλυτους δεσμούς των μελών του σώματος, όπου δεν μπορεί να κυριαρχήσει ο [[θάνατος]] και η λήθη<ref>Ν. Ματσούκας, Δογματική και Συμβολική θεολογία Β΄, σελ.  498</ref>. Η μνήμη λοιπόν των νεκρών κατά τη [[Θεία Λειτουργία]] και τα μνημόσυνα, αποτελεί μυστήριο το οποίο περιγράφει τον τρόπο δεσμού των μελών του σώματος, σε μια αδιάσπαστη ενότητα αισθητού και νοητού. Τα ζωντανά μέλη του σώματος γεύονται, κατανοούν και συνάμα νιώθουν την αγαπητική σχέση μεταξύ τους, υπερνικώντας το θάνατο και τη διάβρωση. Η μνήμη του Θεού τελικά είναι και μνήμη των αδελφών των κεκοιμημένων με την ελπίδα της [[Ανάσταση|ανάστασης]]<ref>Ν. Ματσούκας, Δογματική και Συμβολική θεολογία Β΄, 498</ref>.</div></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Το σώμα της εκκλησίας χαρακτηρίζεται ως σώμα ''"ζώντων και τεθνεώτων"''. Η σχέση μάλιστα αυτή είναι ισχυρή στη συνείδηση του πληρώματος της εκκλησίας, γι αυτό και οι δεήσεις προς τα κεκοιμημένα μέλη της εκκλησίας αποτελούν την υπέρτατη εκδήλωση αγάπης και συνάμα την κορύφωση της πίστης και της ελπίδας στους ακατάλυτους δεσμούς των μελών του σώματος, όπου δεν μπορεί να κυριαρχήσει ο [[θάνατος]] και η λήθη<ref>Ν. Ματσούκας, Δογματική και Συμβολική θεολογία Β΄, σελ.  498</ref>. Η μνήμη λοιπόν των νεκρών κατά τη [[Θεία Λειτουργία]] και τα μνημόσυνα, αποτελεί μυστήριο το οποίο περιγράφει τον τρόπο δεσμού των μελών του σώματος, σε μια αδιάσπαστη ενότητα αισθητού και νοητού. Τα ζωντανά μέλη του σώματος γεύονται, κατανοούν και συνάμα νιώθουν την αγαπητική σχέση μεταξύ τους, υπερνικώντας το θάνατο και τη διάβρωση. Η μνήμη του Θεού τελικά είναι και μνήμη των αδελφών των κεκοιμημένων με την ελπίδα της [[Ανάσταση|ανάστασης]]<ref>Ν. Ματσούκας, Δογματική και Συμβολική θεολογία Β΄, 498</ref>.</div></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'>−</td><td style="color:black; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #ffe49c; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Η μνήμη των νεκρών αποτελεί ένα μέλος της λειτουργικής δομής του σώματος της εκκλησίας<ref>Ν. Ματσούκας, Μυστήριον επί των ιερώς κεκοιμημένων, σελ. 12</ref>. Κατά το μυστήριο αυτό ουσιαστικά συντελείται μια δυναμική και αποκορυφωτική πορεία, η κοινωνία των ''"ζώντων και τεθνεώτων"'' στο ένα σώμα της σύναξης, κατά βάση στο σώμα του Χριστού<ref>ο.π., σελ. 23</ref>. Συντελείται ένας ζωηρός και εκφραστικός διάλογος μεταξύ κλήρου, λαού και κεκοιμημένων. Όπως λοιπόν όλος ο [[Αγίων Χοροί|χορός των αγίων]], έτσι και οι κεκοιμημένοι μέσω του μυστηρίου ''"αθανατίζονται"'' και ''"αφθαρτίζονται"'' μαζί με όλη την κτίση, σε ένα δράμα που κυριαρχεί η οδύνη και η χαρά, σε ένα περιβάλλον χαρμολύπης. Ο κεκοιμημένος πλέον οδηγείται στους κόλπους της Τριαδικής ζωοποιητικής θεότητος και αναζητεί το δώρο της αθανασίας. Αλλά αυτή μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της μετάνοιας. Γι αυτό και παρατηρούμε μέσω της ιερής ακολουθίας πως ο πιστός βρίσκει αυτή την οδό, την οδό της σωτηρίας, μέσα από τη μετάνοια. Τη μετάνοια μετά θάνατον ο τριαδικός Θεός τη δέχεται, αλλά ο άνθρωπος πλέον δε θέλει να μετανοήσει, σύμφωνα με τον Ιωάννη Δαμασκηνό<ref>Ιωάννου Δαμασκηνού, Κατά <del class="diffchange diffchange-inline">Μανσιχαίων </del>PG 94, 1545D-1548A-1573AB</ref>. Γι αυτό το λόγο η μνήμη των νεκρών είναι σημαντική και απαραίτητη. Ο Θεός δέχεται τις δεήσεις των πιστών και λυτρώνει τον άνθρωπο διότι ''"η αγάπη του Θεού δεν υπόκειται σε κανένα νόμο, αν η ψυχή τον ζητάει και τον θέλει. Το έλεός του είναι απροσμέτρητο. Αυτό το νόημα έχουν οι ευχές και τα μνημόσυνα"''<ref>Νικόλαος Ματσούκας, Δογματική και Συμβολική θεολογία Γ΄, σελ. 547</ref>.</div></td><td class='diff-marker'>+</td><td style="color:black; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #a3d3ff; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Η μνήμη των νεκρών αποτελεί ένα μέλος της λειτουργικής δομής του σώματος της εκκλησίας<ref>Ν. Ματσούκας, Μυστήριον επί των ιερώς κεκοιμημένων, σελ. 12</ref>. Κατά το μυστήριο αυτό ουσιαστικά συντελείται μια δυναμική και αποκορυφωτική πορεία, η κοινωνία των ''"ζώντων και τεθνεώτων"'' στο ένα σώμα της σύναξης, κατά βάση στο σώμα του Χριστού<ref>ο.π., σελ. 23</ref>. Συντελείται ένας ζωηρός και εκφραστικός διάλογος μεταξύ κλήρου, λαού και κεκοιμημένων. Όπως λοιπόν όλος ο [[Αγίων Χοροί|χορός των αγίων]], έτσι και οι κεκοιμημένοι μέσω του μυστηρίου ''"αθανατίζονται"'' και ''"αφθαρτίζονται"'' μαζί με όλη την κτίση, σε ένα δράμα που κυριαρχεί η οδύνη και η χαρά, σε ένα περιβάλλον χαρμολύπης. Ο κεκοιμημένος πλέον οδηγείται στους κόλπους της Τριαδικής ζωοποιητικής θεότητος και αναζητεί το δώρο της αθανασίας. Αλλά αυτή μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της μετάνοιας. Γι αυτό και παρατηρούμε μέσω της ιερής ακολουθίας πως ο πιστός βρίσκει αυτή την οδό, την οδό της σωτηρίας, μέσα από τη μετάνοια. Τη μετάνοια μετά θάνατον ο τριαδικός Θεός τη δέχεται, αλλά ο άνθρωπος πλέον δε θέλει να μετανοήσει, σύμφωνα με τον Ιωάννη Δαμασκηνό<ref>Ιωάννου Δαμασκηνού, Κατά <ins class="diffchange diffchange-inline">Μανιχαίων </ins>PG 94, 1545D-1548A-1573AB</ref>. Γι αυτό το λόγο η μνήμη των νεκρών είναι σημαντική και απαραίτητη. Ο Θεός δέχεται τις δεήσεις των πιστών και λυτρώνει τον άνθρωπο διότι ''"η αγάπη του Θεού δεν υπόκειται σε κανένα νόμο, αν η ψυχή τον ζητάει και τον θέλει. Το έλεός του είναι απροσμέτρητο. Αυτό το νόημα έχουν οι ευχές και τα μνημόσυνα"''<ref>Νικόλαος Ματσούκας, Δογματική και Συμβολική θεολογία Γ΄, σελ. 547</ref>.</div></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Η ψυχή πλέον οδηγείται στους κόλπους της ζωαρχικής Τριάδας. Εδώ και πάλι θα πρέπει να αποφεύγονται οι σχολαστικές αντιλήψεις περί κολάσεως και παραδείσων ως τόπων ξεχωριστών. Γι αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό πως στην πατερική θεολογία ''"όλες οι εικονικές παραστάσεις για τον παράδεισο και την κόλαση δεν αναφέρονται διόλου σε μια στατική μέση κατάσταση και σε μία φάση, όπου απονέμονται οι αμοιβές και οι τιμωρίες. Οτιδήποτε λέγεται για το θάνατο, τόπους παραδείσου και κόλασης, ανάσταση νεκρών, κρίση και δοξασμένη ζωή των φίλων και των αγίων του Θεού εντάσσεται στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της θείας ζωαρχικής δόξας...Πρόκειται για ανεπίτρεπτο και κωμικό σχολαστικισμό, αντίθετο προς τις πηγές μας, αν επιχειρούσαμε να καθορίσουμε τι ακριβώς ζει μετά θάνατον και τι δεν ζει! Τα πάντα και όλα τα όντα κινούνται και ζουν στους κόλπους της ζωαρχικής Τριάδας"''<ref>Νικόλαος Ματσούκας, Μυστήριον επί των ιερώς κεκοιμημένων, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 35-36</ref>. Τελικώς ''"όσα γράφονται σε δογματικά εγχειρίδια και άλλες μελέτες για τη μέση κατάσταση των ψυχών, για εσχατολογική αναμονή και άλλα παρόμοια, με τρόπο που θυμίζει ειδωλολατρικό κόσμο και δαντική θεία κωμωδία, δεν αντέχουν σε σοβαρή επιστημονική κριτική βάσει των κειμένων μας, και ούτε δίνουν συμβολικά και εικονικά το περιεχόμενο του μυστηρίου της κοινωνίας "ζώντων και τεθνεώτων""''<ref>ο.π., σελ. 36-37</ref>.</div></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Η ψυχή πλέον οδηγείται στους κόλπους της ζωαρχικής Τριάδας. Εδώ και πάλι θα πρέπει να αποφεύγονται οι σχολαστικές αντιλήψεις περί κολάσεως και παραδείσων ως τόπων ξεχωριστών. Γι αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό πως στην πατερική θεολογία ''"όλες οι εικονικές παραστάσεις για τον παράδεισο και την κόλαση δεν αναφέρονται διόλου σε μια στατική μέση κατάσταση και σε μία φάση, όπου απονέμονται οι αμοιβές και οι τιμωρίες. Οτιδήποτε λέγεται για το θάνατο, τόπους παραδείσου και κόλασης, ανάσταση νεκρών, κρίση και δοξασμένη ζωή των φίλων και των αγίων του Θεού εντάσσεται στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της θείας ζωαρχικής δόξας...Πρόκειται για ανεπίτρεπτο και κωμικό σχολαστικισμό, αντίθετο προς τις πηγές μας, αν επιχειρούσαμε να καθορίσουμε τι ακριβώς ζει μετά θάνατον και τι δεν ζει! Τα πάντα και όλα τα όντα κινούνται και ζουν στους κόλπους της ζωαρχικής Τριάδας"''<ref>Νικόλαος Ματσούκας, Μυστήριον επί των ιερώς κεκοιμημένων, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 35-36</ref>. Τελικώς ''"όσα γράφονται σε δογματικά εγχειρίδια και άλλες μελέτες για τη μέση κατάσταση των ψυχών, για εσχατολογική αναμονή και άλλα παρόμοια, με τρόπο που θυμίζει ειδωλολατρικό κόσμο και δαντική θεία κωμωδία, δεν αντέχουν σε σοβαρή επιστημονική κριτική βάσει των κειμένων μας, και ούτε δίνουν συμβολικά και εικονικά το περιεχόμενο του μυστηρίου της κοινωνίας "ζώντων και τεθνεώτων""''<ref>ο.π., σελ. 36-37</ref>.</div></td></tr>
</table>Θεοδωροςhttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%9C%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B7_%CE%BD%CE%B5%CE%BA%CF%81%CF%8E%CE%BD&diff=20147&oldid=prevΘεοδωρος: /* O μυστηριακός χαρακτήρας των μνημοσύνων */2011-08-21T22:07:30Z<p><span dir="auto"><span class="autocomment">O μυστηριακός χαρακτήρας των μνημοσύνων</span></span></p>
<table class="diff diff-contentalign-left" data-mw="interface">
<col class="diff-marker" />
<col class="diff-content" />
<col class="diff-marker" />
<col class="diff-content" />
<tr style="vertical-align: top;" lang="el">
<td colspan="2" style="background-color: white; color:black; text-align: center;">← Παλαιότερη αναθεώρηση</td>
<td colspan="2" style="background-color: white; color:black; text-align: center;">Αναθεώρηση της 22:07, 21 Αυγούστου 2011</td>
</tr><tr><td colspan="2" class="diff-lineno" id="mw-diff-left-l4" >Γραμμή 4:</td>
<td colspan="2" class="diff-lineno">Γραμμή 4:</td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>==O μυστηριακός χαρακτήρας των μνημοσύνων==</div></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>==O μυστηριακός χαρακτήρας των μνημοσύνων==</div></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'>−</td><td style="color:black; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #ffe49c; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Η μνήμη των νεκρών, αποτελεί μυστήριο το οποίο περιγράφει τον τρόπο δεσμού μεταξύ των μελών (ζώντων και τεθνεώτων) του σώματος της εκκλησίας<ref>Νικόλαος Ματσούκας, Δογματική και Συμβολική θεολογία Β΄, σελ. 498</ref>. Χαρακτηριστικό μάλιστα είναι πως ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης, όχι απλώς χαρακτηρίζει την τελετή μυστήριο, αλλά συνάμα τονίζει πως κατά τη διάρκεια τέλεσής του, οι κατηχούμενοι πρέπει να αποχωρήσουν<ref>Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Περί της Εκκλησιαστικής ιεραρχίας 3, 9 PG 3, 437BC, 7, 2-3 PG 3, 556Β-557C</ref>. Το στοιχείο  αυτό αποδεικνύει το μυστηριακό χαρακτήρα του μνημοσύνου, αφού οι κατηχούμενοι, δηλαδή οι μη μυημένοι, θα πρέπει να αποχωρήσουν, κατ αναλογία με τα υπόλοιπα μυστήρια. Εκτός όμως του Διονυσίου Αρεοπαγίτου και ο [[Θεόδωρος Στουδίτης]] (+826), μιλώντας περί μυστηρίων, ανάμεσά τους τοποθετεί και τα μνημόσυνα<ref>Β. Στεφανίδης, Εκκλησιαστική Ιστορία, σελ. 464</ref>. Είναι λοιπόν φανερό πως ''"κατά την εποχή εκείνην (των πατέρων) υπήρχεν αστάθεια περί της εννοίας και του αριθμού των μυστηρίων"''<ref>Β. Στεφανίδης, Εκκλησιαστική Ιστορία, σελ. 464</ref> και αυτό διότι, δεν υπήρχε κανενός είδους σχολαστική καταμέτρησή τους.</div></td><td class='diff-marker'>+</td><td style="color:black; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #a3d3ff; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Η μνήμη των νεκρών, αποτελεί μυστήριο το οποίο περιγράφει τον τρόπο δεσμού μεταξύ των μελών (ζώντων και τεθνεώτων) του σώματος της εκκλησίας<ref>Νικόλαος Ματσούκας, Δογματική και Συμβολική θεολογία Β΄, σελ. 498</ref>. Χαρακτηριστικό μάλιστα είναι πως ο <ins class="diffchange diffchange-inline">[[</ins>Διονύσιος Αρεοπαγίτης<ins class="diffchange diffchange-inline">]]</ins>, όχι απλώς χαρακτηρίζει την τελετή μυστήριο, αλλά συνάμα τονίζει πως κατά τη διάρκεια τέλεσής του, οι κατηχούμενοι πρέπει να αποχωρήσουν<ref>Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Περί της Εκκλησιαστικής ιεραρχίας 3, 9 PG 3, 437BC, 7, 2-3 PG 3, 556Β-557C</ref>. Το στοιχείο  αυτό αποδεικνύει το μυστηριακό χαρακτήρα του μνημοσύνου, αφού οι κατηχούμενοι, δηλαδή οι μη μυημένοι, θα πρέπει να αποχωρήσουν, κατ αναλογία με τα υπόλοιπα μυστήρια. Εκτός όμως του Διονυσίου Αρεοπαγίτου και ο [[Θεόδωρος Στουδίτης]] (+826), μιλώντας περί μυστηρίων, ανάμεσά τους τοποθετεί και τα μνημόσυνα<ref>Β. Στεφανίδης, Εκκλησιαστική Ιστορία, σελ. 464</ref>. Είναι λοιπόν φανερό πως ''"κατά την εποχή εκείνην (των πατέρων) υπήρχεν αστάθεια περί της εννοίας και του αριθμού των μυστηρίων"''<ref>Β. Στεφανίδης, Εκκλησιαστική Ιστορία, σελ. 464</ref> και αυτό διότι, δεν υπήρχε κανενός είδους σχολαστική καταμέτρησή τους.</div></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Τα μνημόσυνα ακόμα και στην ορθόδοξη παράδοση πολλές φορές δεν κατατάσσονται στα μυστήρια. Τις περισσότερες φορές εννοούνται σαν απλές τελετές, εξ αιτίας της αρίθμησης των μυστηρίων σε ένα αριθμό κλειστών μυστηριακών τελετών, αποκομμένες και απομονωμένες από το συνολικό σώμα της εκκλησίας. Εννοούνται ουσιαστικά ως κάτι το πρόσθετο, το ανεξάρτητο, το αυτοτελές, το μαγικό<ref>Ν. Ματσούκας, Δογματική και Συμβολική θεολογία Β΄, σελ. 467</ref>. Μέσα όμως από τα συγγράμματα των δογματολόγων πατέρων της εκκλησίας, όπως του [[Ιωάννης Δαμασκηνός|Ιωάννη Δαμασκηνού]], του [[Διονύσιος Αρεοπαγίτης|Διονυσίου Αρεοπαγίτη]], του [[Νικόλαος Καβάσιλας|Νικολάου Καβάσιλα]] αλλά και τα λειτουργικά κείμενα της εκκλησίας, τα μυστήρια δεν αποτελούν απλώς μυστηριακές τελετές σε ένα κλειστό αριθμό, αλλά οργανικά μέλη στο χαρισματικό σώμα της εκκλησίας<ref>Ν. Ματσούκα, Μυστήριον επί των ιερώς κεκοιμημένων, σελ. 15</ref>. Η αντίληψη αυτή (αρίθμηση μυστηρίων) είναι μία θεωρία που πέρασε από τη σχολαστική θεολογία κυρίως μετά το 14ο αιώνα. Χαρακτηριστικό είναι πως μέχρι τον 13ο αιώνα σε κανένα κείμενο πατέρων της εκκλησίας δεν ευρίσκεται καμία απόδειξη περί κλειστού αριθμού, ενώ η πρώτη αναφορά σε επτά κλειστά μυστήρια, όπως τα γνωρίζουμε σήμερα, προέρχεται από τον ενωτικό [[Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος|Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο]] κατά το 13ο αιώνα, στην ενωτική σύνοδο της Λυών (1274), στην οποία σκοπό είχε να παρευρεθεί και ο πατήρ της σχολαστικής θεολογίας, [[Θωμάς Ακινάτης]]<ref>Ν. Ματσούκας, Μυστήριον επί των ιερώς κεκοιμημένων, σελ. 15</ref>. Στο έργο επίσης, του μεγάλου δογματολόγου της εκκλησίας Ιωάννη Δαμασκηνού, ''"Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως"'' διαφαίνεται σαφώς πως ''"καμία αρίθμηση δεν είναι νοητή, παρά μονάχα η περιγραφή της συνοχής του σώματος δια μέσου των μυστηριακών εκφάνσεων"''<ref>Ιωάννου Δαμασκηνού, Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως, 4, 13 PG 94, 1136BC-1153C</ref>.</div></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Τα μνημόσυνα ακόμα και στην ορθόδοξη παράδοση πολλές φορές δεν κατατάσσονται στα μυστήρια. Τις περισσότερες φορές εννοούνται σαν απλές τελετές, εξ αιτίας της αρίθμησης των μυστηρίων σε ένα αριθμό κλειστών μυστηριακών τελετών, αποκομμένες και απομονωμένες από το συνολικό σώμα της εκκλησίας. Εννοούνται ουσιαστικά ως κάτι το πρόσθετο, το ανεξάρτητο, το αυτοτελές, το μαγικό<ref>Ν. Ματσούκας, Δογματική και Συμβολική θεολογία Β΄, σελ. 467</ref>. Μέσα όμως από τα συγγράμματα των δογματολόγων πατέρων της εκκλησίας, όπως του [[Ιωάννης Δαμασκηνός|Ιωάννη Δαμασκηνού]], του [[Διονύσιος Αρεοπαγίτης|Διονυσίου Αρεοπαγίτη]], του [[Νικόλαος Καβάσιλας|Νικολάου Καβάσιλα]] αλλά και τα λειτουργικά κείμενα της εκκλησίας, τα μυστήρια δεν αποτελούν απλώς μυστηριακές τελετές σε ένα κλειστό αριθμό, αλλά οργανικά μέλη στο χαρισματικό σώμα της εκκλησίας<ref>Ν. Ματσούκα, Μυστήριον επί των ιερώς κεκοιμημένων, σελ. 15</ref>. Η αντίληψη αυτή (αρίθμηση μυστηρίων) είναι μία θεωρία που πέρασε από τη σχολαστική θεολογία κυρίως μετά το 14ο αιώνα. Χαρακτηριστικό είναι πως μέχρι τον 13ο αιώνα σε κανένα κείμενο πατέρων της εκκλησίας δεν ευρίσκεται καμία απόδειξη περί κλειστού αριθμού, ενώ η πρώτη αναφορά σε επτά κλειστά μυστήρια, όπως τα γνωρίζουμε σήμερα, προέρχεται από τον ενωτικό [[Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος|Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο]] κατά το 13ο αιώνα, στην ενωτική σύνοδο της Λυών (1274), στην οποία σκοπό είχε να παρευρεθεί και ο πατήρ της σχολαστικής θεολογίας, [[Θωμάς Ακινάτης]]<ref>Ν. Ματσούκας, Μυστήριον επί των ιερώς κεκοιμημένων, σελ. 15</ref>. Στο έργο επίσης, του μεγάλου δογματολόγου της εκκλησίας Ιωάννη Δαμασκηνού, ''"Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως"'' διαφαίνεται σαφώς πως ''"καμία αρίθμηση δεν είναι νοητή, παρά μονάχα η περιγραφή της συνοχής του σώματος δια μέσου των μυστηριακών εκφάνσεων"''<ref>Ιωάννου Δαμασκηνού, Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως, 4, 13 PG 94, 1136BC-1153C</ref>.</div></td></tr>
</table>Θεοδωροςhttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%9C%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B7_%CE%BD%CE%B5%CE%BA%CF%81%CF%8E%CE%BD&diff=20138&oldid=prevPapyrus στις 16:33, 28 Ιουλίου 20112011-07-28T16:33:18Z<p></p>
<table class="diff diff-contentalign-left" data-mw="interface">
<col class="diff-marker" />
<col class="diff-content" />
<col class="diff-marker" />
<col class="diff-content" />
<tr style="vertical-align: top;" lang="el">
<td colspan="2" style="background-color: white; color:black; text-align: center;">← Παλαιότερη αναθεώρηση</td>
<td colspan="2" style="background-color: white; color:black; text-align: center;">Αναθεώρηση της 16:33, 28 Ιουλίου 2011</td>
</tr><tr><td colspan="2" class="diff-lineno" id="mw-diff-left-l32" >Γραμμή 32:</td>
<td colspan="2" class="diff-lineno">Γραμμή 32:</td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Παρόμοιες τελετές εμφανίζονται και στο ''Τωβίτ 4,17''<ref>''ΘΗΕ'', τόμ. 8 (1966), στ. 1226.</ref>.</div></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Παρόμοιες τελετές εμφανίζονται και στο ''Τωβίτ 4,17''<ref>''ΘΗΕ'', τόμ. 8 (1966), στ. 1226.</ref>.</div></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'>−</td><td style="color:black; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #ffe49c; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Στην αρχαία εκκλησία, φαίνεται πως καθιερώθηκαν τα μνημόσυνα ως τελετές, κατά το δεύτερο αιώνα<ref>Βλάσιος Φειδάς, Εκκλησιαστική Ιστορία, σελ. 287</ref>. Στον ειδωλολατρικό κόσμο, τελούνταν μνημόσυνα γεύματα κατά την τρίτη, ενάτη και τριακοστή ημέρα από την αποδημία του θανόντος<ref>Βασίλειος Στεφανίδης, Εκκλησιαστική ιστορία, σελ. 120</ref>. Αυτά, με ''"εξωτερικήν αναλογίαν εισήχθησαν και στο χριστιανισμό"''<ref>ο.π.</ref> αλλά με δογματική κατοχύρωση από την [[Αγία Γραφή]] και την [[Ιερά Παράδοση]], και <del class="diffchange diffchange-inline">ορίστηκε από τις </del>[[Αποστολικές Διαταγές]]<ref>Αποστολικαί Διαταγαί 8, 42</ref> <del class="diffchange diffchange-inline">πως </del>θα τηρούνται για τη μνήμη των νεκρών την τρίτη, ενάτη και τεσσαρακοστή ημέρα. Πλέον, η τρίτη ημέρα συμβόλιζε την τριήμερη παραμονή του [[Χριστός|Χριστού]] στον τάφο ή την [[Αγία Τριάδα]], η έννατη ημέρα συμβόλιζε τα εννέα τάγματα των αγγέλων, ενώ η τεσσαρακοστή αντικατέστησε την τριακοστή καθώς ''"Μωσήν γαρ ούτως ο λαός επένθησεν"''<ref>''ΘΗΕ'', τόμ. 8 (1966), στ. 1227.</ref>. Τα ετήσια μημόσυνα, δεν τελούνταν πλέον κατά την επέτειο επί της γεννήσεως του νεκρού όπως στους εθνικούς, αλλά κατά την ημέρα της αληθινής, ουράνιας γεννήσεως<ref>''ΘΗΕ'', τόμ. 8 (1966), ό.π.</ref><ref>Β. Στεφανίδης, ενθ.αν.</ref>. Σημαντικές μαρτυρίες επί του θέματος αποτελούν αφενός μεν οι αρχαίες λειτουργίες, αφετέρου τα διασωσμένα δίπτυχα από την εποχή των Αποστόλων, που μας μαρτυρούν ευχές που ανέπεμπε η εκκλησία υπέρ των κεκοιμημένων κατά τη [[Θεία Λειτουργία]]<ref>Ν. Βασιλειάδης, ενθ.αν., σελ. 428</ref></div></td><td class='diff-marker'>+</td><td style="color:black; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #a3d3ff; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Στην αρχαία εκκλησία, φαίνεται πως καθιερώθηκαν τα μνημόσυνα ως τελετές, κατά το δεύτερο αιώνα<ref>Βλάσιος Φειδάς, Εκκλησιαστική Ιστορία, σελ. 287</ref>. Στον ειδωλολατρικό κόσμο, τελούνταν μνημόσυνα γεύματα κατά την τρίτη, ενάτη και τριακοστή ημέρα από την αποδημία του θανόντος<ref>Βασίλειος Στεφανίδης, Εκκλησιαστική ιστορία, σελ. 120</ref>. Αυτά, με ''"εξωτερικήν αναλογίαν εισήχθησαν και στο χριστιανισμό"''<ref>ο.π.</ref> αλλά με δογματική κατοχύρωση από την [[Αγία Γραφή]] και την [[Ιερά Παράδοση]], και <ins class="diffchange diffchange-inline">όπως αναφέρεται στις </ins>[[Αποστολικές Διαταγές]]<ref>Αποστολικαί Διαταγαί 8, 42</ref><ins class="diffchange diffchange-inline">, </ins>θα τηρούνται για τη μνήμη των νεκρών την τρίτη, ενάτη και τεσσαρακοστή ημέρα. Πλέον, η τρίτη ημέρα συμβόλιζε την τριήμερη παραμονή του [[Χριστός|Χριστού]] στον τάφο ή την [[Αγία Τριάδα]], η έννατη ημέρα συμβόλιζε τα εννέα τάγματα των αγγέλων, ενώ η τεσσαρακοστή αντικατέστησε την τριακοστή καθώς ''"Μωσήν γαρ ούτως ο λαός επένθησεν"''<ref>''ΘΗΕ'', τόμ. 8 (1966), στ. 1227.</ref>. Τα ετήσια μημόσυνα, δεν τελούνταν πλέον κατά την επέτειο επί της γεννήσεως του νεκρού όπως στους εθνικούς, αλλά κατά την ημέρα της αληθινής, ουράνιας γεννήσεως<ref>''ΘΗΕ'', τόμ. 8 (1966), ό.π.</ref><ref>Β. Στεφανίδης, ενθ.αν.</ref>. Σημαντικές μαρτυρίες επί του θέματος αποτελούν αφενός μεν οι αρχαίες λειτουργίες, αφετέρου τα διασωσμένα δίπτυχα από την εποχή των Αποστόλων, που μας μαρτυρούν ευχές που ανέπεμπε η εκκλησία υπέρ των κεκοιμημένων κατά τη [[Θεία Λειτουργία]]<ref>Ν. Βασιλειάδης, ενθ.αν., σελ. 428</ref></div></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>===Το μυστήριο στην εποχή του Διονυσίου Αρεοπαγίτη (6ος αι.)===</div></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>===Το μυστήριο στην εποχή του Διονυσίου Αρεοπαγίτη (6ος αι.)===</div></td></tr>
</table>Papyrushttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%9C%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B7_%CE%BD%CE%B5%CE%BA%CF%81%CF%8E%CE%BD&diff=16351&oldid=prevΘεοδωρος: /* Επιμνημόσυνη δέηση */2009-08-03T19:12:37Z<p><span dir="auto"><span class="autocomment">Επιμνημόσυνη δέηση</span></span></p>
<table class="diff diff-contentalign-left" data-mw="interface">
<col class="diff-marker" />
<col class="diff-content" />
<col class="diff-marker" />
<col class="diff-content" />
<tr style="vertical-align: top;" lang="el">
<td colspan="2" style="background-color: white; color:black; text-align: center;">← Παλαιότερη αναθεώρηση</td>
<td colspan="2" style="background-color: white; color:black; text-align: center;">Αναθεώρηση της 19:12, 3 Αυγούστου 2009</td>
</tr><tr><td colspan="2" class="diff-lineno" id="mw-diff-left-l59" >Γραμμή 59:</td>
<td colspan="2" class="diff-lineno">Γραμμή 59:</td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>====Επιμνημόσυνη δέηση====</div></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>====Επιμνημόσυνη δέηση====</div></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'>−</td><td style="color:black; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #ffe49c; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Εκτός της νεκρώσιμης ακολουθίας και των ευχών κατά τη διάρκεια της [[Θείας Λειτουργίας]] η εκκλησία πραγματοποιεί και δεήσεις για τα κεκοιμημένα μέλη, σε τακτές χρονικές περιόδους. Όπως ήδη μνημονεύτηκε η αρχή αυτών βρίσκεται στην Αγία Γραφή και μάλιστα ήδη από την [[Παλαιά Διαθήκη]]. Μνημόσυνα τελούμε κατά την τρίτη ημέρα επειδή ο Κύριος αναστήθηκε στις τρεις ημέρες, αλλά και προς προσφορά στην [[Αγία Τριάδα]], της οποία οφείλουμε την ύπαρξη και τη ζωή<ref>Συμεών Θεσσαλονίκης, Περί του τέλους ημών..., τοα΄, τοβ΄, PG 155, 689C-692ABC</ref> στις εννιά προς ενθύμηση των ζώντων<ref>Ν. Βασιλειάδης, ενθ.αν., σελ. 430</ref>, αλλά και προς ενθύμηση των εννέα ταγμάτων [[Άγγελοι|αγγέλων]]<ref>Συμεών Θεσσαλονίκης, Περί του τέλους ημών..., τοα΄, τοβ΄, PG 155, 689C-692ABC</ref> και στις 40 ημέρες διότι τόσο πένθησε ο ισραηλιτικός λαός το θάνατο του [[Μωυσής|Μωυσή]], αλλά και προς ενθύμηση της αναλήψεως του Κυρίου<ref>ο.π.</ref>. Επίσης τελούνται και ετήσια μνημόσυνα. Το ετήσιο μνημόσυνο κατά το Συμεών Θεσσαλονίκης φανερώνει ότι αυτός που εκοιμήθη ζει αιώνια και πως θα έρθει καιρός που θα αναστηθεί και πάλι, ενώ κατά το [[Γρηγόριος Ναζιανζηνός|Γρηγόριο το θεολόγο]]<del class="diffchange diffchange-inline">, </del>ως χρέος των φίλων για την ανάπαυση της ψυχής<ref>Ν. Βασιλειάδης, ενθ.αν., σελ. 431</ref>.</div></td><td class='diff-marker'>+</td><td style="color:black; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #a3d3ff; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Εκτός της νεκρώσιμης ακολουθίας και των ευχών κατά τη διάρκεια της [[Θείας Λειτουργίας]] η εκκλησία πραγματοποιεί και δεήσεις για τα κεκοιμημένα μέλη, σε τακτές χρονικές περιόδους. Όπως ήδη μνημονεύτηκε η αρχή αυτών βρίσκεται στην Αγία Γραφή και μάλιστα ήδη από την [[Παλαιά Διαθήκη]]. Μνημόσυνα τελούμε κατά την τρίτη ημέρα επειδή ο Κύριος αναστήθηκε στις τρεις ημέρες, αλλά και προς προσφορά στην [[Αγία Τριάδα]], της οποία οφείλουμε την ύπαρξη και τη ζωή<ref>Συμεών Θεσσαλονίκης, Περί του τέλους ημών..., τοα΄, τοβ΄, PG 155, 689C-692ABC</ref> στις εννιά προς ενθύμηση των ζώντων<ref>Ν. Βασιλειάδης, ενθ.αν., σελ. 430</ref>, αλλά και προς ενθύμηση των εννέα ταγμάτων [[Άγγελοι|αγγέλων]]<ref>Συμεών Θεσσαλονίκης, Περί του τέλους ημών..., τοα΄, τοβ΄, PG 155, 689C-692ABC</ref> και στις 40 ημέρες διότι τόσο πένθησε ο ισραηλιτικός λαός το θάνατο του [[Μωυσής|Μωυσή]], αλλά και προς ενθύμηση της αναλήψεως του Κυρίου<ref>ο.π.</ref>. Επίσης τελούνται και ετήσια μνημόσυνα. Το ετήσιο μνημόσυνο κατά το Συμεών Θεσσαλονίκης φανερώνει ότι αυτός που εκοιμήθη ζει αιώνια και πως θα έρθει καιρός που θα αναστηθεί και πάλι, ενώ κατά το [[Γρηγόριος Ναζιανζηνός|Γρηγόριο το θεολόγο]] <ins class="diffchange diffchange-inline">και </ins>ως χρέος των φίλων για την ανάπαυση της ψυχής<ref>Ν. Βασιλειάδης, ενθ.αν., σελ. 431</ref>.</div></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>==Υποσημειώσεις==</div></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>==Υποσημειώσεις==</div></td></tr>
</table>Θεοδωροςhttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%9C%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B7_%CE%BD%CE%B5%CE%BA%CF%81%CF%8E%CE%BD&diff=16350&oldid=prevΘεοδωρος: /* Επιμνημόσυνη δέηση */2009-08-03T19:11:27Z<p><span dir="auto"><span class="autocomment">Επιμνημόσυνη δέηση</span></span></p>
<table class="diff diff-contentalign-left" data-mw="interface">
<col class="diff-marker" />
<col class="diff-content" />
<col class="diff-marker" />
<col class="diff-content" />
<tr style="vertical-align: top;" lang="el">
<td colspan="2" style="background-color: white; color:black; text-align: center;">← Παλαιότερη αναθεώρηση</td>
<td colspan="2" style="background-color: white; color:black; text-align: center;">Αναθεώρηση της 19:11, 3 Αυγούστου 2009</td>
</tr><tr><td colspan="2" class="diff-lineno" id="mw-diff-left-l58" >Γραμμή 58:</td>
<td colspan="2" class="diff-lineno">Γραμμή 58:</td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>====Επιμνημόσυνη δέηση====</div></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>====Επιμνημόσυνη δέηση====</div></td></tr>
<tr><td colspan="2"> </td><td class='diff-marker'>+</td><td style="color:black; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #a3d3ff; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div><ins style="font-weight: bold; text-decoration: none;"></ins></div></td></tr>
<tr><td colspan="2"> </td><td class='diff-marker'>+</td><td style="color:black; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #a3d3ff; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div><ins style="font-weight: bold; text-decoration: none;">Εκτός της νεκρώσιμης ακολουθίας και των ευχών κατά τη διάρκεια της [[Θείας Λειτουργίας]] η εκκλησία πραγματοποιεί και δεήσεις για τα κεκοιμημένα μέλη, σε τακτές χρονικές περιόδους. Όπως ήδη μνημονεύτηκε η αρχή αυτών βρίσκεται στην Αγία Γραφή και μάλιστα ήδη από την [[Παλαιά Διαθήκη]]. Μνημόσυνα τελούμε κατά την τρίτη ημέρα επειδή ο Κύριος αναστήθηκε στις τρεις ημέρες, αλλά και προς προσφορά στην [[Αγία Τριάδα]], της οποία οφείλουμε την ύπαρξη και τη ζωή<ref>Συμεών Θεσσαλονίκης, Περί του τέλους ημών..., τοα΄, τοβ΄, PG 155, 689C-692ABC</ref> στις εννιά προς ενθύμηση των ζώντων<ref>Ν. Βασιλειάδης, ενθ.αν., σελ. 430</ref>, αλλά και προς ενθύμηση των εννέα ταγμάτων [[Άγγελοι|αγγέλων]]<ref>Συμεών Θεσσαλονίκης, Περί του τέλους ημών..., τοα΄, τοβ΄, PG 155, 689C-692ABC</ref> και στις 40 ημέρες διότι τόσο πένθησε ο ισραηλιτικός λαός το θάνατο του [[Μωυσής|Μωυσή]], αλλά και προς ενθύμηση της αναλήψεως του Κυρίου<ref>ο.π.</ref>. Επίσης τελούνται και ετήσια μνημόσυνα. Το ετήσιο μνημόσυνο κατά το Συμεών Θεσσαλονίκης φανερώνει ότι αυτός που εκοιμήθη ζει αιώνια και πως θα έρθει καιρός που θα αναστηθεί και πάλι, ενώ κατά το [[Γρηγόριος Ναζιανζηνός|Γρηγόριο το θεολόγο]], ως χρέος των φίλων για την ανάπαυση της ψυχής<ref>Ν. Βασιλειάδης, ενθ.αν., σελ. 431</ref>.</ins></div></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>==Υποσημειώσεις==</div></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>==Υποσημειώσεις==</div></td></tr>
</table>Θεοδωροςhttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%9C%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B7_%CE%BD%CE%B5%CE%BA%CF%81%CF%8E%CE%BD&diff=16349&oldid=prevΘεοδωρος: /* Θεολογία */2009-08-03T18:26:29Z<p><span dir="auto"><span class="autocomment">Θεολογία</span></span></p>
<table class="diff diff-contentalign-left" data-mw="interface">
<col class="diff-marker" />
<col class="diff-content" />
<col class="diff-marker" />
<col class="diff-content" />
<tr style="vertical-align: top;" lang="el">
<td colspan="2" style="background-color: white; color:black; text-align: center;">← Παλαιότερη αναθεώρηση</td>
<td colspan="2" style="background-color: white; color:black; text-align: center;">Αναθεώρηση της 18:26, 3 Αυγούστου 2009</td>
</tr><tr><td colspan="2" class="diff-lineno" id="mw-diff-left-l16" >Γραμμή 16:</td>
<td colspan="2" class="diff-lineno">Γραμμή 16:</td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Η ψυχή πλέον οδηγείται στους κόλπους της ζωαρχικής Τριάδας. Εδώ και πάλι θα πρέπει να αποφεύγονται οι σχολαστικές αντιλήψεις περί κολάσεως και παραδείσων ως τόπων ξεχωριστών. Γι αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό πως στην πατερική θεολογία ''"όλες οι εικονικές παραστάσεις για τον παράδεισο και την κόλαση δεν αναφέρονται διόλου σε μια στατική μέση κατάσταση και σε μία φάση, όπου απονέμονται οι αμοιβές και οι τιμωρίες. Οτιδήποτε λέγεται για το θάνατο, τόπους παραδείσου και κόλασης, ανάσταση νεκρών, κρίση και δοξασμένη ζωή των φίλων και των αγίων του Θεού εντάσσεται στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της θείας ζωαρχικής δόξας...Πρόκειται για ανεπίτρεπτο και κωμικό σχολαστικισμό, αντίθετο προς τις πηγές μας, αν επιχειρούσαμε να καθορίσουμε τι ακριβώς ζει μετά θάνατον και τι δεν ζει! Τα πάντα και όλα τα όντα κινούνται και ζουν στους κόλπους της ζωαρχικής Τριάδας"''<ref>Νικόλαος Ματσούκας, Μυστήριον επί των ιερώς κεκοιμημένων, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 35-36</ref>. Τελικώς ''"όσα γράφονται σε δογματικά εγχειρίδια και άλλες μελέτες για τη μέση κατάσταση των ψυχών, για εσχατολογική αναμονή και άλλα παρόμοια, με τρόπο που θυμίζει ειδωλολατρικό κόσμο και δαντική θεία κωμωδία, δεν αντέχουν σε σοβαρή επιστημονική κριτική βάσει των κειμένων μας, και ούτε δίνουν συμβολικά και εικονικά το περιεχόμενο του μυστηρίου της κοινωνίας "ζώντων και τεθνεώτων""''<ref>ο.π., σελ. 36-37</ref>.</div></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Η ψυχή πλέον οδηγείται στους κόλπους της ζωαρχικής Τριάδας. Εδώ και πάλι θα πρέπει να αποφεύγονται οι σχολαστικές αντιλήψεις περί κολάσεως και παραδείσων ως τόπων ξεχωριστών. Γι αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό πως στην πατερική θεολογία ''"όλες οι εικονικές παραστάσεις για τον παράδεισο και την κόλαση δεν αναφέρονται διόλου σε μια στατική μέση κατάσταση και σε μία φάση, όπου απονέμονται οι αμοιβές και οι τιμωρίες. Οτιδήποτε λέγεται για το θάνατο, τόπους παραδείσου και κόλασης, ανάσταση νεκρών, κρίση και δοξασμένη ζωή των φίλων και των αγίων του Θεού εντάσσεται στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της θείας ζωαρχικής δόξας...Πρόκειται για ανεπίτρεπτο και κωμικό σχολαστικισμό, αντίθετο προς τις πηγές μας, αν επιχειρούσαμε να καθορίσουμε τι ακριβώς ζει μετά θάνατον και τι δεν ζει! Τα πάντα και όλα τα όντα κινούνται και ζουν στους κόλπους της ζωαρχικής Τριάδας"''<ref>Νικόλαος Ματσούκας, Μυστήριον επί των ιερώς κεκοιμημένων, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 35-36</ref>. Τελικώς ''"όσα γράφονται σε δογματικά εγχειρίδια και άλλες μελέτες για τη μέση κατάσταση των ψυχών, για εσχατολογική αναμονή και άλλα παρόμοια, με τρόπο που θυμίζει ειδωλολατρικό κόσμο και δαντική θεία κωμωδία, δεν αντέχουν σε σοβαρή επιστημονική κριτική βάσει των κειμένων μας, και ούτε δίνουν συμβολικά και εικονικά το περιεχόμενο του μυστηρίου της κοινωνίας "ζώντων και τεθνεώτων""''<ref>ο.π., σελ. 36-37</ref>.</div></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'>−</td><td style="color:black; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #ffe49c; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Η νεκρώσιμη ακολουθία επίσης είναι ένα ''"εξαίρετο παράδειγμα του τρόπου, με τον οποίο η Ορθόδοξος θεολογία επιδρά στη διαμόρφωση ενός υγιούς πολιτισμού"''<ref>Νικόλαος Βασιλειάδης, Το μυστήριο του θανάτου, σελ. 359</ref>. Αυτό διότι επιτυγχάνει την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει την έννοια του θανάτου για να βοηθήσει τον άνθρωπο να αναπτύξει βαθύτερη κατανόηση του νοήματος και της προοπτικής της ζωής, διότι βοηθά τον άνθρωπο να αντιμετωπίσει το φόβο του θανάτου και τις καταστροφικές συνέπειες του φόβου αυτού, που εκφράζονται  με την εσωστρέφεια, την εγωκεντρική συσπείρωση και τελικά την καταστροφική δημιουργικότητα, να προσδώσει ελπίδα, να αναγνωρίσει την ύπαρξη των συναισθημάτων θλίψεως που <del class="diffchange diffchange-inline">δημιουργείται </del>από το χαμό των προσφιλών προσώπων και να ενθαρρύνει την έκφρασή τους, ακόμα και με δημιουργικό τρόπο. Όπως υπογραμμίζει και ο θεολόγος Φιλόθεος Φάρος, σε αντίθεση με την ανατολική θεώρηση του γεγονότος αυτού, ο Δυτικός κόσμος έχει κάνει τη ζωή μια μάσκα για να καλύψει με αυτή την όψη του θανάτου<ref>Φιλόθεος Φάρος, Η ορθοδοξία σαν πολιτιστική έκφραση, Περιοδικό Γρηγόριος Παλαμάς, Θεσσαλονίκη, τ. 661 (Σεπτ.-Οκτ. 1977, σελ. 229-230)</ref>.</div></td><td class='diff-marker'>+</td><td style="color:black; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #a3d3ff; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Η νεκρώσιμη ακολουθία επίσης είναι ένα ''"εξαίρετο παράδειγμα του τρόπου, με τον οποίο η Ορθόδοξος θεολογία επιδρά στη διαμόρφωση ενός υγιούς πολιτισμού"''<ref>Νικόλαος Βασιλειάδης, Το μυστήριο του θανάτου, σελ. 359</ref>. Αυτό διότι επιτυγχάνει την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει την έννοια του θανάτου για να βοηθήσει τον άνθρωπο να αναπτύξει βαθύτερη κατανόηση του νοήματος και της προοπτικής της ζωής, διότι βοηθά τον άνθρωπο να αντιμετωπίσει το φόβο του θανάτου και τις καταστροφικές συνέπειες του φόβου αυτού, που εκφράζονται  με την εσωστρέφεια, την εγωκεντρική συσπείρωση και τελικά την καταστροφική δημιουργικότητα, να προσδώσει ελπίδα, να αναγνωρίσει την ύπαρξη των συναισθημάτων θλίψεως που <ins class="diffchange diffchange-inline">προκύπτουν </ins>από το χαμό των προσφιλών προσώπων και να ενθαρρύνει την έκφρασή τους, ακόμα και με δημιουργικό τρόπο. Όπως υπογραμμίζει και ο θεολόγος Φιλόθεος Φάρος, σε αντίθεση με την ανατολική θεώρηση του γεγονότος αυτού, ο Δυτικός κόσμος έχει κάνει τη ζωή μια μάσκα για να καλύψει με αυτή την όψη του θανάτου<ref>Φιλόθεος Φάρος, Η ορθοδοξία σαν πολιτιστική έκφραση, Περιοδικό Γρηγόριος Παλαμάς, Θεσσαλονίκη, τ. 661 (Σεπτ.-Οκτ. 1977, σελ. 229-230)</ref>.</div></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>==Τα μνημόσυνα στην ιστορία της εκκλησίας==</div></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>==Τα μνημόσυνα στην ιστορία της εκκλησίας==</div></td></tr>
</table>Θεοδωροςhttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%9C%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B7_%CE%BD%CE%B5%CE%BA%CF%81%CF%8E%CE%BD&diff=16344&oldid=prevΘεοδωρος: /* Η καταβολή του μυστηρίου */2009-08-03T15:41:17Z<p><span dir="auto"><span class="autocomment">Η καταβολή του μυστηρίου</span></span></p>
<table class="diff diff-contentalign-left" data-mw="interface">
<col class="diff-marker" />
<col class="diff-content" />
<col class="diff-marker" />
<col class="diff-content" />
<tr style="vertical-align: top;" lang="el">
<td colspan="2" style="background-color: white; color:black; text-align: center;">← Παλαιότερη αναθεώρηση</td>
<td colspan="2" style="background-color: white; color:black; text-align: center;">Αναθεώρηση της 15:41, 3 Αυγούστου 2009</td>
</tr><tr><td colspan="2" class="diff-lineno" id="mw-diff-left-l32" >Γραμμή 32:</td>
<td colspan="2" class="diff-lineno">Γραμμή 32:</td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Παρόμοιες τελετές εμφανίζονται και στο ''Τωβίτ 4,17''<ref>''ΘΗΕ'', τόμ. 8 (1966), στ. 1226.</ref>.</div></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Παρόμοιες τελετές εμφανίζονται και στο ''Τωβίτ 4,17''<ref>''ΘΗΕ'', τόμ. 8 (1966), στ. 1226.</ref>.</div></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'>−</td><td style="color:black; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #ffe49c; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Στην αρχαία εκκλησία, φαίνεται πως καθιερώθηκαν τα μνημόσυνα ως τελετές, κατά το δεύτερο αιώνα<ref>Βλάσιος Φειδάς, Εκκλησιαστική Ιστορία, σελ. 287</ref>. Στον ειδωλολατρικό κόσμο, τελούνταν μνημόσυνα γεύματα κατά την τρίτη, ενάτη και τριακοστή ημέρα από την αποδημία του θανόντος<ref>Βασίλειος Στεφανίδης, Εκκλησιαστική ιστορία, σελ. 120</ref>. Αυτά, με ''"εξωτερικήν αναλογίαν εισήχθησαν και στο χριστιανισμό"''<ref>ο.π.</ref> αλλά με δογματική κατοχύρωση από την [[Αγία Γραφή]] και την [[Ιερά Παράδοση]], και ορίστηκε από τις [[Αποστολικές Διαταγές]]<ref>Αποστολικαί Διαταγαί 8, 42</ref> πως θα τηρούνται για τη μνήμη των νεκρών την τρίτη, ενάτη και τεσσαρακοστή ημέρα. Πλέον, η τρίτη ημέρα συμβόλιζε την τριήμερη παραμονή του [[Χριστός|Χριστού]] στον τάφο ή την [[Αγία Τριάδα]], η έννατη ημέρα συμβόλιζε τα εννέα τάγματα των αγγέλων, ενώ η τεσσαρακοστή αντικατέστησε την τριακοστή καθώς ''"Μωσήν γαρ ούτως ο λαός επένθησεν"''<ref>''ΘΗΕ'', τόμ. 8 (1966), στ. 1227.</ref>. Τα ετήσια μημόσυνα, δεν τελούνταν πλέον κατά την επέτειο επί της γεννήσεως του νεκρού όπως στους εθνικούς, αλλά κατά την ημέρα της αληθινής, ουράνιας γεννήσεως<ref>''ΘΗΕ'', τόμ. 8 (1966), ό.π.</ref><ref>Β. Στεφανίδης, ενθ.αν.</ref>.</div></td><td class='diff-marker'>+</td><td style="color:black; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #a3d3ff; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Στην αρχαία εκκλησία, φαίνεται πως καθιερώθηκαν τα μνημόσυνα ως τελετές, κατά το δεύτερο αιώνα<ref>Βλάσιος Φειδάς, Εκκλησιαστική Ιστορία, σελ. 287</ref>. Στον ειδωλολατρικό κόσμο, τελούνταν μνημόσυνα γεύματα κατά την τρίτη, ενάτη και τριακοστή ημέρα από την αποδημία του θανόντος<ref>Βασίλειος Στεφανίδης, Εκκλησιαστική ιστορία, σελ. 120</ref>. Αυτά, με ''"εξωτερικήν αναλογίαν εισήχθησαν και στο χριστιανισμό"''<ref>ο.π.</ref> αλλά με δογματική κατοχύρωση από την [[Αγία Γραφή]] και την [[Ιερά Παράδοση]], και ορίστηκε από τις [[Αποστολικές Διαταγές]]<ref>Αποστολικαί Διαταγαί 8, 42</ref> πως θα τηρούνται για τη μνήμη των νεκρών την τρίτη, ενάτη και τεσσαρακοστή ημέρα. Πλέον, η τρίτη ημέρα συμβόλιζε την τριήμερη παραμονή του [[Χριστός|Χριστού]] στον τάφο ή την [[Αγία Τριάδα]], η έννατη ημέρα συμβόλιζε τα εννέα τάγματα των αγγέλων, ενώ η τεσσαρακοστή αντικατέστησε την τριακοστή καθώς ''"Μωσήν γαρ ούτως ο λαός επένθησεν"''<ref>''ΘΗΕ'', τόμ. 8 (1966), στ. 1227.</ref>. Τα ετήσια μημόσυνα, δεν τελούνταν πλέον κατά την επέτειο επί της γεννήσεως του νεκρού όπως στους εθνικούς, αλλά κατά την ημέρα της αληθινής, ουράνιας γεννήσεως<ref>''ΘΗΕ'', τόμ. 8 (1966), ό.π.</ref><ref>Β. Στεφανίδης, ενθ.αν.</ref>. <ins class="diffchange diffchange-inline">Σημαντικές μαρτυρίες επί του θέματος αποτελούν αφενός μεν οι αρχαίες λειτουργίες, αφετέρου τα διασωσμένα δίπτυχα από την εποχή των Αποστόλων, που μας μαρτυρούν ευχές που ανέπεμπε η εκκλησία υπέρ των κεκοιμημένων κατά τη [[Θεία Λειτουργία]]<ref>Ν. Βασιλειάδης, ενθ.αν., σελ. 428</ref></ins></div></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>===Το μυστήριο στην εποχή του Διονυσίου Αρεοπαγίτη (6ος αι.)===</div></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>===Το μυστήριο στην εποχή του Διονυσίου Αρεοπαγίτη (6ος αι.)===</div></td></tr>
</table>Θεοδωροςhttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%9C%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B7_%CE%BD%CE%B5%CE%BA%CF%81%CF%8E%CE%BD&diff=16343&oldid=prevΘεοδωρος: /* =Επιμνημόσυνη δέηση */2009-08-03T15:26:49Z<p><span dir="auto"><span class="autocomment">=Επιμνημόσυνη δέηση</span></span></p>
<table class="diff diff-contentalign-left" data-mw="interface">
<col class="diff-marker" />
<col class="diff-content" />
<col class="diff-marker" />
<col class="diff-content" />
<tr style="vertical-align: top;" lang="el">
<td colspan="2" style="background-color: white; color:black; text-align: center;">← Παλαιότερη αναθεώρηση</td>
<td colspan="2" style="background-color: white; color:black; text-align: center;">Αναθεώρηση της 15:26, 3 Αυγούστου 2009</td>
</tr><tr><td colspan="2" class="diff-lineno" id="mw-diff-left-l57" >Γραμμή 57:</td>
<td colspan="2" class="diff-lineno">Γραμμή 57:</td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Εν συνεχεία ο κεκοιμημένος οδηγείται στην τελευταία επί γης κατοικία του, όπου ψάλλεται ο τρισάγιος ύμνος. Πολλές φορές ακολουθεί πομπή πρωτού ο κεκοιμημένος εισέλθει στο κοιμητήριο, μία συνήθεια που τελείται ήδη από την εποχή του [[Γρηγόριος Νύσσης|Γρηγορίου Νύσσης]]<ref>Εις τον βίον της Οσίας Μακρίνης PG 46, 933C</ref>. Ο κεκοιμημένος τοποθετείται με προσοχή και την κεφαλή στραμμένη στην ανατολή. Χαρακτηριστική είναι η απαγγελία ''"χους ει και εις γην απελεύση"'' (Γεν. 3, 19). Τελικά ρίχνεται λάδι σε σταυρική φορά στον κεκοιμημένο ψαλλόμενος ο 50ος ψαλμός. Πρέπει να τονιστεί πως η νεκρώσιμη ακολουθία δεν τελείται κατά τη διακαινήσιμο εβδομάδα και την Κυριακή του [[Πάσχα]]<ref>Νικόλαος Βασιλειάδης, ενθ.αν., σελ. 400-420</ref>.</div></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>Εν συνεχεία ο κεκοιμημένος οδηγείται στην τελευταία επί γης κατοικία του, όπου ψάλλεται ο τρισάγιος ύμνος. Πολλές φορές ακολουθεί πομπή πρωτού ο κεκοιμημένος εισέλθει στο κοιμητήριο, μία συνήθεια που τελείται ήδη από την εποχή του [[Γρηγόριος Νύσσης|Γρηγορίου Νύσσης]]<ref>Εις τον βίον της Οσίας Μακρίνης PG 46, 933C</ref>. Ο κεκοιμημένος τοποθετείται με προσοχή και την κεφαλή στραμμένη στην ανατολή. Χαρακτηριστική είναι η απαγγελία ''"χους ει και εις γην απελεύση"'' (Γεν. 3, 19). Τελικά ρίχνεται λάδι σε σταυρική φορά στον κεκοιμημένο ψαλλόμενος ο 50ος ψαλμός. Πρέπει να τονιστεί πως η νεκρώσιμη ακολουθία δεν τελείται κατά τη διακαινήσιμο εβδομάδα και την Κυριακή του [[Πάσχα]]<ref>Νικόλαος Βασιλειάδης, ενθ.αν., σελ. 400-420</ref>.</div></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'>−</td><td style="color:black; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #ffe49c; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>====Επιμνημόσυνη δέηση===</div></td><td class='diff-marker'>+</td><td style="color:black; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #a3d3ff; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>====Επιμνημόσυνη δέηση<ins class="diffchange diffchange-inline">=</ins>===</div></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"></td></tr>
<tr><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>==Υποσημειώσεις==</div></td><td class='diff-marker'> </td><td style="background-color: #f9f9f9; color: #333333; font-size: 88%; border-style: solid; border-width: 1px 1px 1px 4px; border-radius: 0.33em; border-color: #e6e6e6; vertical-align: top; white-space: pre-wrap;"><div>==Υποσημειώσεις==</div></td></tr>
</table>Θεοδωρος