Αλλαγές

Η θεολογία του Μάξιμου χαρακτηρίζεται ως αποκαλυπτική, δηλαδή ως η θεολογία που εδράζει στην [[Θεία Αποκάλυψη]] και αποτελεί τη διαδασκαλία στην οποία στηρίχτηκαν ήδη οι πρώτοι [[απολογητές]] μόλις κατά το 2ο αιώνα και ιδίως αργότερα οι [[Καππαδόκες]] και Αλεξανδρινοί πατέρες<ref>Φλορόφσκι, ο.π., σελ.340</ref>. Παράλληλα η θεολογική καινοτομία του έγκειται στην ερμηνεία της θεολογίας, υπό το διαρκές πρίσμα της Χριστολογίας. Γι αυτό και το μυστήριο της τριάδος στο σύστημα του Μάξιμου γνωρίζεται μέσω του Λόγου. Ο Θεός είναι τριάδα και συνάμα μονάδα. Τα πρόσωπα αποτελούν ετερότητες, αλλά αδιάσπαστα ενωμένες σε μία μονάδα, χωρίς καμία συγχώνευση ή μίξη. Ταυτόχρονα ενεργούν και επιθυμούν πάντοτε το ίδιο πράγμα. Ο Λόγος αυτός επίσης, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, είναι ο ίδιος Λόγος ο οποίος ενδημούσε στους Πατριάρχες και τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης<ref>Ν. Ματσούκας, Κόσμος...Μάξιμο Ομολογητή, σελ. 248</ref>, ο ίδιος Λόγος ο οποίος ενσαρκώθηκε γι τη σωτηρία του κόσμου.

Η θεολογική καινοτομία Ο κόσμος είναι μία αποκάλυψη, όπου βασίζετε στη θέληση και τη σκέψη του Μαξίμου έγκειται στην ερμηνεία Θεού, μία θέληση που αποτελεί στοιχείο της θεολογίας υπό το διαρκές πρίσμα ίδιας της Χριστολογίαςύπαρξής Του<ref>Π, Χρήστου, Πατρολογία Ε', σελ. 278</ref>. Γι αυτό Έτσι η αποκάλυψη γίνεται πάντοτε δια μέσου του Λόγου όπου κέντρο της και το μυστήριο προαιώνια βουλή της τριάδος στο σύστημα είναι η [[ενσάρκωση]], η οποία δεν αποτελεί απλώς μεταπτωτικό σχέδιο του Μάξιμου γνωρίζεται μέσω του Λόγου. Ο Θεός είναι τριάδα και συνάμα μονάδα. Τα πρόσωπα αποτελούν ετερότητεςΘεού, αλλά αδιάσπαστα ενωμένες σε μία μονάδαβρίσκεται πάντοτε στην προαιώνια βουλή του, χωρίς καμία συγχώνευση ή μίξη. Ταυτόχρονα ενεργούν και επιθυμούν πάντοτε ανεξάρτητα από το ίδιο πράγμαγεγονός αυτό. Ο Λόγος αυτός επίσηςΗ αποκάλυψη του κόσμου, το δεύτερο πρόσωπο δηλαδή η αποκάλυψη της Αγίας Τριάδαςδημιουργίας, είναι ο ίδιος Λόγος ο οποίος ενδημούσε στους Πατριάρχες λόγος της Παλαιάς Διαθήκης ενσάρκωσης και τους προφήτεςόχι η πτώση των πρωτοπλάστων<ref>Ν. ΜατσούκαςΦλορόφσκι, Κόσμος.ο.π.Μάξιμο Ομολογητή, σελ. 248339</ref>. Ο Λόγος είχε εξ αρχής το σκοπό να ενωθεί με τη σάρκα της ανθρωπότητας για να την θεώσει<ref>G 91, ο ίδιος Λόγος ο οποίος ενσαρκώθηκε γι 1305-1308</ref>. Η θέωση αυτή πραγματοποιείται στη κτιστή πραγματικότητα, η οποία είναι ριζικά διάφορη από τα Θεό. Δεν είναι αιώνια, αλλά βρισκόταν στην προαιώνια βουλή Του, ως Λόγοι των όντων. Οι λόγοι αυτοί, τα παραδείγματα, τα πρότυπα, αποτελούν μια δυναμική πραγματικότητα, η οποία δεν αποτελεί απλώς την έννοια, το περίγραμμα, το νόμο, αλλά κυρίως τη διαμορφούσα αρχή του ανθρώπου. Ο Άνθρωπος με τη σωτηρία σειρά του έχει κομβικό ρόλο μέσα στη κτίση. Είναι το κέντρο της δημιουργίας που περικλείει δυνητικά όλες τις θείες δυνατότητες και αποτελεί εικόνα του Λόγου. Είναι ένας μικρός κόσμος, μέσα στο κόσμο που καλείται να θεωθεί. Η υπόλοιπη κτιστή δημιουργία δημιουργήθηκε για χάρη του κόσμου.

Ο κόσμος Μάξιμος στη ζήτημα της θείας [[Ουσία|ουσίας]] είναι μία αποκάλυψηπιστός ακόλουθος της πατερικής θεολογίας, όπου βασίζετε επηρεασμένος ιδιαίτερα από τον [[Ευάγριος Ποντικός|Ευάγριο]] και τον [[ψευδο-Διονύσιος Αρεοπαγίτης|Αρεοπαγίτη]]. Η θεία ουσία είναι απρόσιτη στη θέληση γνωστική ιδιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και τη σκέψη ο ανθρώπινος νους είναι δυνατόν να έλθει σε γνώση του Θεού, στοιχείο που αποτελεί μέρος της ίδιας της ύπαρξής μόνο μέσω των ενεργειών Του<ref>Π, .Χρήστου, Πατρολογία Ε'ο.π., σελ. 278279</ref>, εισάγοντας τελικά την [[Αποφατική θεολογία|αποφατική]] θεώρηση της ουσίας του θεού. Έτσι Η μόνη γνώση η αποκάλυψη γίνεται πάντοτε οποία μπορεί να κατακτηθεί, πραγματοποιείται δια μέσου της έκστασης, η οποία είναι η υψηλότερη βαθμίδα της θεώσεως - η [[μυστική θεολογία]]. Ο φυσικός νους δηλαδή κατά τον Μάξιμο αδυνατεί να φτάσει στη θεολογία, γι αυτό και απαιτείται η συνεργία του Λόγου όπου κέντρο της [[Άγιο Πνεύμα|Αγίου Πνεύματος]], το οποίο ικανώνει το νου να υπερβεί το φυσικό και προαιώνια βουλή να ενταχθεί σε μία νέα σφαίρα, που ανώτατη βαθμίδα της είναι η [[ενσάρκωσηέκσταση]], και η οποία δεν αποτελεί απλώς μεταπτωτικό σχέδιο [[όραση του θεού]]. Είναι μια κίνηση του Θεούπρος τον άνθρωπο, αλλά βρίσκεται πάντοτε στην προαιώνια βουλή και του, ανεξάρτητα από ανθρώπου προς το γεγονός αυτόΘεό. Η αποκάλυψη του κόσμουΟ νους σε αυτή τη περίσταση δε καταργείται και δεν αφανίζεται, αντίθετα, εξυψώνεται, δηλαδή η αποκάλυψη της δημιουργίαςδιευρύνεται, είναι ο λόγος της ενσάρκωσης και όχι η πτώση των πρωτοπλάστωνμεταμορφώνεται<ref>Φλορόφσκι, ο.π., σελ. 339343</ref>. Ο Λόγος είχε εξ αρχής Στο σημείο αυτό ανυψώνεται ο νους και η ύπαρξη εκτός της κτιστής σφαίρας και ανέρχεται στην όραση του Θεού, εγκαταλείποντας το σκοπό να ενωθεί με τη σάρκα εγώ. Εισέρχεται στο στάδιο της ανθρωπότητας για να την θεώσειαγάπης<ref>G 91Φλορόφσκι, ο.π., 1305-1308σελ. 345</ref>και οδηγείται στην τελική βαθμίδα της θεώσεως και της διαρκούς τελείωσης. Είναι η στιγμή που υπαρκτικά και δίχως την εξάλειψη της προσωπικής ύπαρξης ή εγκατάλειψης των χωροχρονικών και κτιστών δεδομένων, ο νους του Χριστού, εγκατοικεί όχι κατουσίαν, αλλά φωτίζοντας τον ανθρώπινο νου.

Παράλληλα η κτίση είναι ριζικά διάφορη από τα ΘεόΣτο σύστημα του Μάξιμου παρατηρούμε απαντήσεις σε πολλά λεπτά θεολογικά ζητήματα. Δεν είναι αιώνια, αλλά βρισκόταν στην προαιώνια βουλή ΤουΗ [[ψυχή]] του ανθρώπου εν προκειμένω παραμένει κατά χάρη άφθαρτη, ως Λόγοι ενώ κατέχει ικανότητες παρόμοιες των όντωναγγέλων στα πλαίσια τη θεώσεως. Οι λόγοι αυτοίΠαράλληλη δημιουργείται τη στιγμή της συλλήψεως<ref>Φλόροφσκι, τα παραδείγματαο.π., τα πρότυπασελ. 355</ref>. Ο άνθρωπος επίσης αποτελεί μία ενιαία οντότητα, αποτελούν μια δυναμική πραγματικότηταπάρα τη διαφορότητα ψυχής και σώματος. Ο λόγος της διάσπασης είναι η αμαρτία. Στην Εδέμ οι πρωτόπλαστοι είχαν το ίδιο καθήκον με αυτό που ο άνθρωπος έχει και σήμερα. Το σκοπό της τελείωσης. Αυτό το οποίο άλλαξε, είναι ότι χάθηκε η αρχική μακαριότητα μέσα στην οποία δεν αποτελεί απλώς πλάστηκαν και πλέον η εκπλήρωση του σκοπού εκκινά από άλλη βάση. Γι αυτό το σκοπό, ο Λόγος σαρκούται και η κάθοδος του είναι που οδηγεί στην ανύψωση του ανθρώπου και τελικά τη θέωση. Η [[Θεία Οικονομία]] είναι ανεξάρτητη από την έννοιαανθρώπινη ελευθερία, το περίγραμμαγι αυτό και η σάρκωση δε θα πρέπει να θεωρείται απλώς απολυτρωτικό έργο, το νόμοκαθώς μπορεί η ιστορία εξελίσσεται μέσα σε ένα πεπτοκώτα κόσμο, αλλά κυρίως τη διαμορφούσα αρχή αυτό δε σημαίνει ότι σε αντίθετη περίπτωση δε θα σαρκωνόταν ο Λόγος. Η σάρκωση είναι το κεντρικό μυστήριο της πορείας της θεώσεως του ανθρώπουανεξάρτητα από την ιστορική τροπή. Άνθρωπος με τη σειρά του έχει κομβικό ρόλο μέσα στη κτίση. Είναι Αυτό δεικνύει ότι η σάρκωση αποτελεί ένα μυστήριο πολύ βαθύτερο από το κέντρο μυστήριο της δημιουργίας που περικλείει δυνητικά όλες τις θείες δυνατότητες και αποτελεί εικόνα του Λόγουλυτρώσεως<ref>Γ. Φλορόφσκι, ο.π. Είναι ένας μικρός κόσμος, μέσα στο κόσμο που καλείται να θεωθείσελ. Ο κτιστός κόσμος δημιουργήθηκε για χάρη του357</ref>.

Ο Μάξιμος στη ζήτημα της θείας [[Ουσία|ουσίας]] είναι πιστός ακόλουθος της πατερικής θεολογίας, επηρεασμένος ιδιαίτερα από τον [[Ευάγριος Ποντικός|Ευάγριο]] και τον [[ψευδο===Χριστολογία -Διονύσιος Αρεοπαγίτης|Αρεοπαγίτη]]. Η θεία ουσία είναι απρόσιτη στη γνωστική ιδιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης Δυοφυσική και ο ανθρώπινος νους είναι δυνατόν να έλθει σε γνώση του Θεού μόνο μέσω των ενεργειών Του<ref>Π.Χρήστου, ο.π., σελ. 279</ref>, εισάγοντας τελικά την [[Αποφατική θεολογία|αποφατική]] θεώρηση της ουσίας του θεού. Η μόνη γνώση η οποία μπορεί να κατακτηθεί, πραγματοποιείται δια μέσου της έκστασης, η οποία είναι η υψηλότερη βαθμίδα της θεώσεως - η [[μυστική θεολογία]]. Ο φυσικός νους δηλαδή κατά τον Μάξιμο αδυνατεί να φτάσει στη δυοθελητική θεολογία, γι αυτό και απαιτείται η συνεργία του [[Άγιο Πνεύμα|Αγίου Πνεύματος]], το οποίο ικανώνει το νου να υπερβεί το φυσικό και να ενταχθεί σε μία νέα σφαίρα, που ανώτατη βαθμίδα της είναι η [[έκσταση]] και η [[όραση του θεού]]. Είναι μια κίνηση του Θεού προς τον άνθρωπο, αλλά και του ανθρώπου προς το Θεό. Ο νους σε αυτή τη περίσταση δε καταργείται και δεν αφανίζεται, αντίθετα, εξυψώνεται, διευρύνεται, μεταμορφώνεται<ref>Φλορόφσκι, ο.π., σελ. 343</ref>. Στο σημείο αυτό ανυψώνεται ο νους και η ύπαρξη εκτός της κτιστής σφαίρας και ανέρχεται στην όραση του Θεού, εγκαταλείποντας το εγώ. Εισέρχεται στο στάδιο της αγάπης<ref>Φλορόφσκι, ο.π., σελ. 345</ref> και οδηγείται στην τελική βαθμίδα της θεώσεως και της διαρκούς τελείωσης. Είναι η στιγμή που υπαρκτικά και δίχως την εξάλειψη της προσωπικής ύπαρξης ή εγκατάλειψης των χωροχρονικών και κτιστών δεδομένων, ο νους του Χριστού, εγκατοικεί όχι κατουσίαν, αλλά φωτίζοντας τον ανθρώπινο νου.===

Στο σύστημα Η σάρκωση του Μάξιμου παρατηρούμε απαντήσεις σε πολλά λεπτά θεολογικά ζητήματα. Για παράδειγμα η [[ψυχή]] λόγου κατά τον Μάξιμο είναι το μυστήριο της προαιώνιας βουλής του ανθρώπου παραμένει κατά χάρη άφθαρτη, ενώ κατέχει ικανότητες παρόμοιες των αγγέλων στα πλαίσια τη θεώσεως. Παράλληλη δημιουργείται τη στιγμή Θεού και το σχέδιο εξαγιασμού της συλλήψεως<ref>Φλόροφσκι, ο.πανθρώπινης φύσης.Η ίδια αποβαίνει λύτρωση, σελ. 355</ref>. Ο άνθρωπος επίσης αποτελεί μία ενιαία οντότητα, πάρα τη διαφορότητα ψυχής και σώματος. Ο λόγος της διάσπασης είναι η αμαρτία. Στην Εδέμ οι πρωτόπλαστοι είχαν λύτρωση που οφείλει το ίδιο καθήκον με αυτό που ο άνθρωπος έχει και σήμερα. Το σκοπό γεγονός της τελείωσης. Αυτό το οποίο άλλαξε, είναι ότι χάθηκε η αρχική μακαριότητα μέσα στην οποία πλάστηκαν και πλέον η εκπλήρωση του σκοπού εκκινά από άλλη βάσηολοκλήρωση της ανθρώπινης ύπαρξης. Γι αυτό το σκοπό, ο Λόγος σαρκούται προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση ακέραιη και η κάθοδος του είναι που οδηγεί στην ανύψωση του ανθρώπου και τελικά τη θέωσηαμόλυντη από τις συνέπειες της πτώσης. Η [[Θεία Οικονομία]] είναι ανεξάρτητη από Λαμβάνει την ανθρώπινη ελευθερίαφύση, γι όπως οι πρωτόπλαστοι και αυτό συμβαίνει ένεκα της θέλησης του και η σάρκωση δε θα πρέπει να θεωρείται απλώς απολυτρωτικό έργοόχι της φυσικής αναγκαιότητας. Το θέλημα της φύσεως Του, καθώς ναι μεν η ιστορία εξελίσσεται μέσα σε ένα πεπτοκώτα κόσμοκατά το Μάξιμο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι σε αντίθετη περίπτωση δε θα σαρκωνόταν ο Λόγοςγνωρίζει διαφθορά και δεν αντιμάχεται ή περιβάλλεται από τα ανθρώπινα πάθη. Η σάρκωση είναι το κεντρικό μυστήριο θέληση της πορείας της θεώσεως ανθρώπινης φύσεως του ανθρώπου ανεξάρτητα από την ιστορική τροπή. Αυτό δεικνύει ότι η σάρκωση αποτελεί ένα μυστήριο πολύ βαθύτερο από , είναι εναρμονισμένη με το μυστήριο της λυτρώσεως<ref>Γ. ΦλορόφσκιΘείο θέλημα, ο.π., σελ. 357</ref>γιατί η ανθρώπινη φύση δημιουργήθηκε κατ εικόνα του Λόγου.

===Χριστολογία Εδώ ο Μάξιμος επιμένει, πως πρώτιστα η πτώση είναι διαφθορά της θελήσεως και πως η υποστατική ένωση διορθώνει τη θέληση<ref>Γ. Φλορόφσκι, ο.π., σελ.. 361- Δυοφυσική 362</ref>. Για το σκοπό αυτό Θεός Λόγος προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση η οποία είναι πλήρης και ακέραια<ref>PG 91, 156</ref>, με το δικό της θέλημα και τη δική της ελευθερία, πράγμα που αποκλείει οποιαδήποτε σύγχυση, μίξη ή εξαφάνισή της. Ο άνθρωπος μετά την ενσάρκωση, οδηγείται δια της θεώσεως σε μία νέα ιδιαίτερη μορφή υπάρξεως. Η ύπαρξη αυτή, η κατ εικόνα και ομοίωση πλέον, κινείται στο δρόμο της ίδιας της ύπαρξης του δημιουργού, με αποτέλεσμα η ανθρώπινη φύση στην υπόσταση του Ιησού, να θέλει και να επιθυμεί την αχώριστη και εναρμονισμένη με το Θεό κοινωνία και άρα να μιμείται την ίδια τη θεία ζωή<ref>Φλορόφσκι, ο.π., 365</ref>. Το θέλημα του Θεού, οι θείες δηλαδή ενέργειες διορθώνουν και δυοθελητική θεολογία===διαμορφώνουν το θέλημα του ανθρώπου, δίχως αυτό να αίρει την ανθρώπινη ιδιαιτερότητα ή να εξαφανίζει την ανθρώπινη φύση σε όλες τις εκφράσεις της ή εκφάνσεις της.

Η σάρκωση του λόγου Κατά τη μονοεργητική έριδα, οι μονοθελητές δέχονταν κατά βάση πως είναι δυνατό, εφόσον μιλάμε για ένα πρόσωπο, τον Μάξιμο είναι το μυστήριο της προαιώνιας βουλής του Θεού Ιησού Χριστό, να μιλάμε για μία θέληση και το σχέδιο εξαγιασμού της ανθρώπινης φύσηςμια βούληση. Η ίδια αποβαίνει λύτρωσηΣε άλλη περίπτωση, αλλά αυτή πρώτιστα οφείλει κινδυνεύει σοβαρά η ενότητα του προσώπου. Ο Μάξιμος σε αυτό το γεγονός σημείο εντοπίζει το πρόβλημα της όχι στη σωτηρία εξ αιτίας της πτώσης, αλλά θεολογικής σκέψης των μονοφυσιτών και παράλληλα την υποβόσκουσα παρεπόμενη θεολογική προοπτική. Αφενός μήπως όταν αναφέρουμε μία θέληση στο γεγονός πρόσωπο του Χριστού εννοείτε απορρόφηση της ολοκλήρωσης ανθρώπινης θέλησης και άρα και κατάργηση της ανθρώπινης ύπαρξηςφύσεως με έμμεσο τρόπο ή μήπως εννοείται μία σύνθετη, τρίτη θέληση, που θα έπρεπε σύνθετη των δύο φύσεων. Σε ότι αφορά το δεύτερο στοιχείο το απορρίπτει άμεσα καθώς το όλο είναι αδύνατο να συμβεί ανεξάρτητα είναι ένα έτερο πράγμα από αυτό το γεγονός. Γι αυτόσυστατικό των φύσεων τους ή μία νέα πηγή θελήσεως, αν η ανθρώπινη φύση δε προσέλαβε ακέραιη όλη την ύπαρξή διάφορη από τις θελήσεις της, τότε δεν καθαγιάστηκε και δε μπορεί να ανέλθει στην σφαίρα της θεώσεως, δε μπορεί να κοινωνήσει φύσης που βρίσκονται στην υπόσταση του Λόγουπροσώπου. Έτσι Εφόσον ο Λόγος προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση ακέραιη και αμόλυντη από τις συνέπειες της πτώσης. Λαμβάνει την ανθρώπινη φύσησάρκα, όπως οι πρωτόπλαστοι και αυτό συμβαίνει ένεκα της θέλησης του και όχι της φυσικής αναγκαιότητας. Γι αυτό το θέλημα της φύσεως του, δε γνωρίζει διαφθορά και δεν αντιμάχεται ή περιβάλλεται από τα ανθρώπινα πάθη. Η για τη μόνη θέληση που θα μπορούσαμε να μιλήσουμε είναι θέληση της ανθρώπινης φύσεως τουΘεού Λόγου, είναι εναρμονισμένη σύμφωνα με το Θείο θέλημαΜάξιμο. Σε αντίθετη περίπτωση θα οδηγούσε άμεσα στο δοκητικό μονοφυσιτισμό, γιατί η ανθρώπινη φύση δημιουργήθηκε κατ εικόνα του Λόγου. Εδώ ο Μάξιμος επιμένειοποίος κατά τη Χαλκηδόνα είχε απορριφθεί, καθώς απομειώνει τη σωτηρία της ανθρώπινης ύπαρξης, πως πρώτιστα η πτώση είναι διαφθορά δια μέσου της ενώσεώς τους ή της φαινομενικής ύπαρξης της θελήσεως και πως η υποστατική ένωση διορθώνει τη θέληση<ref>Γ. Φλορόφσκι, ο.π., σελ.. 361-362368</ref>. Για το σκοπό αυτό Θεός Λόγος προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση η οποία Η θέληση λοιπόν είναι πλήρης και ακέραια <ref>PG 91, 156</ref>, με το δικό της θέλημα και τη δική της ελευθερία, πράγμα αξίωμα των λογικών όντων που αποκλείει οποιαδήποτε σύγχυση, μίξη ή εξαφάνισή της. Ο άνθρωπος μετά την ενσάρκωση, οδηγείται δια της θεώσεως σε μία νέα ιδιαίτερη μορφή υπάρξεως. Η ύπαρξη αυτή, η κατ εικόνα και ομοίωση πλέον κινείται στο δρόμο της ίδιας της ύπαρξης του δημιουργού, με αποτέλεσμα η ανθρώπινη φύση στην υπόσταση του Ιησού, να θέλει και δύνανται να επιθυμεί την αχώριστη και εναρμονισμένη με ασκήσουν ξεπερνώντας το Θεό κοινωνία και άρα να μιμείται την ίδια τη θεία ζωή<ref>Φλορόφσκι, ο.π., 365</ref>. Το φυσικό θέλημα του Θεού, οι θείες δηλαδή ενέργειες διορθώνουν και διαμορφώνουν πλέον το θέλημα του ανθρώπου, δίχως αυτό να αίρει την ανθρώπινη ιδιαιτερότητα ή να εξαφανίζει την ανθρώπινη φύση σε όλες τις εκφράσεις της ή εκφάνσεις τηςοποίο υποκύπτουν τα μη λογικά όντα.

Κατά τη μονοεργητική έριδα, οι μονοθελητές δέχονταν Ο προβληματισμός πλέον που αναπτύχθηκε ήταν στο κατά βάση πως πόσο η φύση είναι δυνατό, εφόσον μιλάμε για ένα πρόσωπο, τον Ιησού Χριστό, να μιλάμε για μία θέληση πραγματικά ελεύθερη και μια βούληση. Σε άλλη περίπτωση, κινδυνεύει σοβαρά η ενότητα του προσώπουουδόλως αναγκάζεται από τη φυσική αναγκαιότητα. Ο Μάξιμος σε αυτό εδώ στρέφει προς τα αλλού το σημείο εντοπίζει το πρόβλημα της θεολογικής σκέψης ζήτημα και συνεχίζει με μεγαλύτερη πληρότητα την αλεξανδρινή θεολογία των μονοφυσιτών [[Αθανάσιος Αλεξανδρείας|Αθανασίου]] και παράλληλα την υποβόσκουσα παρεπόμενη θεολογική προοπτική[[Κύριλλος Αλεξανδρείας|Κυρίλλου]]. Αφενός Αναρωτιέται αρχικά αν η θεϊκή φύση γνωρίζει αναγκαιότητα (μήπως όταν αναφέρουμε μία θέληση στο πρόσωπο του Χριστού εννοείτε απορρόφηση της ανθρώπινης θέλησης αυτή η φύση τον αναγκάζει να είναι αγαθός;), απαντώντας πως στα όντα η φύση προσδιορίζει τους στόχους και άρα και κατάργηση τα έργα της φύσεως με έμμεσο τρόπο ή μήπως εννοείται μία σύνθετηελευθερίας, τρίτη θέληση, σύνθετη των δύο φύσεωναλλά δε τα προσδιορίζει. Σε ότι αφορά το δεύτερο στοιχείο το απορρίπτει άμεσα καθώς το όλο είναι αδύνατο να Η επιλογή και η ελευθερία είναι ένα έτερο πράγμα από το συστατικό των φύσεων τους ή μία νέα πηγή θελήσεως, διάφορη από τις θελήσεις δείγμα της φύσης που βρίσκονται στην υπόσταση του προσώπουθέλησης. Άλλωστε ο Λόγος προσλαμβάνει σάρκα άρα για τη μόνη Έτσι διαχωρίζει φυσική θέληση που θα μπορούσαμε να μιλήσουμε είναι θέληση του Θεού Λόγου. Αυτό όμως θα οδηγούσε άμεσα στο δοκητικό μονοφυσιτισμό, ο οποίος κατά τη Χαλκηδόνα είχε απορριφθεί, καθώς απομειώνει τη σωτηρία της ανθρώπινης ύπαρξης, δια μέσου της ενώσεώς τους ή της φαινομενικής ύπαρξης τηςκαι γνώμη<ref>Γ. Φλορόφσκι, ο.π., σελ. 368369</ref>. Η θέληση λοιπόν είναι αξίωμα των λογικών όντων που δύνανται να την ασκήσουν ξεπερνώντας το φυσικό θέλημα το οποίο υποκύπτουν τα μη λογικά όντα.

Ο προβληματισμός πλέον που αναπτύχθηκε ήταν στο κατά πόσο η φύση είναι πραγματικά ελεύθερη και ουδόλως αναγκάζεται από τη φυσική αναγκαιότητα. Ο Μάξιμος εδώ στρέφει προς τα αλλού το ζήτημα και συνεχίζει με μεγαλύτερη πληρότητα την αλεξανδρινή θεολογία των [[Αθανάσιος Αλεξανδρείας|Αθανασίου]] και [[Κύριλλος Αλεξανδρείας|Κυρίλλου]]. Και ο Θεός έχει φύση, αλλά μήπως αυτή η φύση τον αναγκάζει να είναι αγαθός? Και συνεχίζει, πως στα όντα η φύση προσδιορίζει τους στόχους και τα έργα της ελευθερίας, αλλά δε τα προσδιορίζει. Η επιλογή και η ελευθερία είναι δείγμα της θέλησης. Έτσι διαχωρίζει φυσική θέληση και γνώμη<ref>Γ. Φλορόφσκι, ο.π., σελ. 369</ref>. Η γνήσια ελευθερία είναι η έλξη της ψυχής προς το Θεό, όχι μία υποχρεωτική κατάσταση, θεολογεί, αλλά μία ορμή αγάπης. Όπως ο Θεός, ο οποίος θέλει και ενεργεί σε πλήρη ελευθερία και μακριά από οποιαδήποτε αναγκαιότητα, δίχως να ταλαντεύεται για το θέλημά Του αυτό. Η πτώση φθορά της θελήσεως, είναι αποτέλεσμα της πτώσης, αποτέλεσμα της αμαρτίας και έχει ως τελικό αποτέλεσμα το διχασμό της θέλησης. Ο Θεός τελικώς δια της υποστατικής ενώσεως, που διατηρεί και τις δύο φύσεις ακέραιες όπως και τις δύο θελήσεις Του<ref>Διάλογος προς Πυρρον PG 91, 337</ref>, θεραπεύει και την θέληση και τη γνώμη, που αποτέλεσαν την πρωταρχική αιτία της πτώσεως. Στην περίπτωση του όμως δεν υπάρχουν αμφιταλαντεύσεις. Γι αυτό και το φυσικό θέλημα της ανθρωπότητας στην υπόσταση του Λόγου, κινείται φυσικά στο να θέλει και αυτή όσα ο Λόγος επιθυμεί. Η σάρκα στην ένωση αυτή βρίσκει την πραγματική φύση και εκφράζει την πραγματική θέλησή της, δίχως καμία ανάμιξη. Παράλληλα δεν υπάρχει ανάγκη να εξαλειφθεί κατά κανένα λόγο το γνωμικό θέλημα αφού αυτό αποτελεί στοιχείο της υποστάσεως<ref>Π. Χρήστου, Πατρολογία Ε', σελ. 278</ref>.

Στη σκέψη του Μάξιμου, σχετικά με τη σχέση Θεού - κόσμου και - ανθρώπου , υπάρχει πάντοτε η ριζική διαφορά άκτιστου και κτιστού, δηλαδή δημιουργού και δημιουργημάτων. Ο Θεός ως προς την ουσία του, αλλά και τη βούληση και θέλησή Του είναι παντελώς διάφορος ως προς την ουσία με τα δημιουργήματά του και άκτιστος. Τόσο η βούληση δηλαδή, όσο και η ενέργεια ανήκουν στην κατηγορία των αυθύπαρκτων και άχρονων δεδομένων. Οτιδήποτε άλλο είναι δημιούργημα, άρα κτιστό και υπόκειται στο νόμο της φθοράς της τρεπτότητας<ref>Π. Χρήστου, Πατρολογία Ε', σελ. 279</ref>. Ο άνθρωπος ως λογικό δημιούργημα όμως δημιουργήθηκε ως εικόνα του Λόγου. Ελεύθερος και αυτεξούσιος. Αυτεξούσιος σημαίνει πως έχει θέληση και η θέληση αυτή είναι τρεπτή με αποτέλεσμα να τον οδηγήσει στην πτώση. Άρα η αμαρτία είναι κατεξοχήν διαστροφή και εσφαλμένη θέληση. Το κακό είναι απομάκρυνση από το Θεό (Ων) και αποτελεί στροφή προς την ανυπαρξία (μη Ων). Έτσι και το πάθος είναι αρρώστια της θέλησης, απώλεια και περιορισμός της ελευθερίας, ανικανότητα του λογικού να ελέγχει τις δυνάμεις τις ψυχής και τελικά υποταγή στις ζωώδεις και στοιχειώδεις δυνάμεις της φύσης του. Ο άνθρωπος περνά στην άγνοια και μέσω αυτής στη λήθη του θεού. Αλλά η ελευθερία αυτή δεν εξαφανίζεται , απλά ατονεί γι αυτό και υπάρχει πάντοτε η δύναμη της βούλησης να επιστρέψει.

Στην επιστροφή αυτή ο Χριστός απαλλάσσει τον άνθρωπο και τον ελευθερώνει, αποδεχόμενος δημιουργικά την κίνηση αυτή. Η απελευθέρωση αυτή απαιτεί αγώνα και δοκιμασία. Ο Χριστός έρχεται να θεραπεύσει τη φύση του άνθρωπουανθρώπου, αλλά η βούληση έχει ένα αγωνιστικό δρόμο για να θεραπευτεί και πάντοτε δια των μυστηρίων<ref>Γ. Φλορόφσκι, ο.π., σελ. 376-7</ref>. Όταν ενεργήσει η χάρις, τότε ανυψώνει τη φύση του ανθρώπου πάνω από το φυσικό της μέτρο. Την προκαλεί ξεπεράσει τον ίδιο της τον εαυτό, αλλά αυτό γίνεται δίχως επιβολή και βία, προκύπτει μέσα από την οικεία αναζήτηση και την προσωπική ευαισθησία ώστε να αφυπνιστεί η ελευθερία και να ζωογονηθεί η βούληση. Στόχος είναι η ένωση με το Χριστό, η εγκατοίκηση εντός ημών, και τα μυστήρια μαζί με τη δοκιμασία, είναι ο μόνος δρόμος για το σκοπό αυτό κατά το Μάξιμο. Η δοκιμασία είναι αγώνας κατά των παθών. Είναι η μετάθεση της θέλησης από το κατώτερο στο ανώτερο, από το γήινο στο θείο. Το γήινο βεβαία στο Μάξιμο δεν είναι εξ ορισμού κακό. Κακό όμως είναι όταν δε δηλώνει το αόρατο, το πνευματικό. Όταν δεν ανάγει τον άνθρωπο στο δημιουργό. Τότε γίνεται εφάμαρτο και επικίνδυνο<ref>Γ. Φλορόφσκι, ο.π., σελ. 378</ref>. Η προσκόλληση στην κτιστή πραγματικότητα οδηγεί στο πάθος και τελικά τον περιορισμό της ελευθερίας. Παράλληλα τον οδηγεί στην εσφαλμένη χρήση της.

Τρεις είναι οι πυλώνες και οι πόλοι της αμαρτίας κατά το Μάξιμο. Υπερηφάνεια, μίσος και άγνοια είναι οι πυλώνες της αμαρτίας, τέρψη και δόξα οι πόλοι τηςαντίστοιχα<ref>Γ. Φλορόφσκι, ο.π., σελ. 379</ref>. Παράλληλα ο δαιμονικός κόσμος ο οποίος προσπαθεί να δελεάσει τις ψυχές και να τις αποκοιμίσει, εισβάλλοντας στην ψυχή εικόνες αισθησιακές προς επίτευξη των στόχων του. Αλλά η νίκη ανήκει στη βούληση του ανθρώπου και τη δική του εκλογή. Κατά τη δοκιμασία αυτή ο άνθρωπος πρέπει να οργανώσει τη ψυχή του. Θα πρέπει πρώτα δια της άσκησης να εκριζώσει και μεταμορφώσει τα πάθη του έτσι ώστε να επέλθει η κάθαρση, που είναι το πρώτο στάδιο της θέωσης. Έτσι ο νους γίνεται ηγεμονικός, υπερνικά τις κατώτερες αισθήσεις, εγκρατεύει από την φιληδονία και την επιθυμία. Άλλοτε οφείλει να υπερνικά και το ακούσιο πάθος, το οποίο συμβαίνει κατά την αποκοπή των παθών. Η θλίψη δηλαδή που επακολουθεί κατά τη μη τέλεση των παθών αυτών.

Η θεολογία της μελλούσης ζωής για το Μάξιμο ακολουθεί τη θεολογία του Γρηγορίου Νύσσης και μέσω αυτού το του Ωριγένη. Οι προϋποθέσεις του βέβαια, και ιδίως το δόγμα των δύο θελήσεων, τον οδηγεί συχνά μακριά από το δρόμο τους. Ο Θεός κατά Μάξιμο εν πρώτοις θα αποκαταστήσει τη φύση όλων των ανθρώπων. Αλλά αυτή η ανακαίνιση, δε σημαίνει παράλληλα ότι η θέληση θα μεταλλαχτεί η θα βιασθεί. Η ατομική θέληση και ελευθερία του έκαστου προσώπου δεν γίνεται να παραβιαστεί και να μεταλλαχτεί και αυτό το γνωρίζουμε, διότι το να αναγνωρίζεις το καλό δε σημαίνει απαραίτητα πως το πράττεις. Ο Λόγος την ημέρα της κρίσεως θα αποτελέσει διαφωτιστικό πυρ, ενώ για τους ασεβείς καιουσα φλόγα. Ο Θεός θα αγκαλιάσει όλη τη δημιουργία, όλη την ανθρωπότητα τόσο το καλό όσο και το κακό. Αλλά το μέτρο της μετοχής θα εξαρτηθεί από το βαθμό της δοκιμασίας καθενός. Εδώ παρατηρούμε πως ο Μάξιμος μιλάει για δύο ενώσεις. Την ένωση κατά χάρη, που αφορά τους πάντες και την θέωση κατά χάρη που αφορά τους δικαίους. Όσοι δε βρεθούν μέσα στις ζωοποιητική χάρη του θεού, δεν είναι επειδή ο Θεός κάτι τέτοιο το επιθυμεί, αλλά επειδή οι ίδιοι δε θα επιθυμήσουν τη σωτηρία αυτή. Ο Θεός θα αποκαταστήσει η φύση τους, ίσως δε και τις ψυχικές τους δυνάμεις, σε σημείο να αναγνωρίζουν το Θεό ή ακόμα και να απολέσουν της μνήμη της αμαρτίας τους. Αλλά αυτοί, οι οποίοι έζησαν με επιθυμίες μακριά από την πραγματική τους φύση και άρα του θεραπευμένου θελήματος, εκείνη την ημέρα θα βασανίζονται γιατί ανέβαλαν τη μετάνοιά τους, θα βασανίζονται από τη συνείδηση της παράλογου οδού που πήραν. Αυτό, διότι η μακαριότητα αυτή αποτελεί μία ελεύθερη πλήρη εναρμόνιση του θελήματος του ανθρώπου, με το θείο θέλημα, μέσα από τη μεταμόρφωση και το φωτισμό της ίδια της θελήσεως <ref>Γ. Φλορόφσκι, ο.π., σελ. 387</ref>.