Αλλαγές

Μαρτυρίες περί : Βλέπε κύριο ''"[[Επίσκοπος]]"'' Επεξηγώντας το έργο προς τους [[Απόστολοι|Αποστόλους]], ο [[Ιησούς Χριστός]] αναφέρει; : ''"καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς... λάβετε Πνεῦμα ῞Αγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται...αλλ' ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς, καὶ ἔθηκα ὑμᾶς ἵνα ὑμεῖς ὑπάγητε καὶ καρπὸν φέρητε, καὶ ὁ καρπὸς ὑμῶν μένῃ, ἵνα ὅ,τι ἂν αἰτήσητε τὸν πατέρα ἐν τῷ ὀνόματί μου, δῷ ὑμῖν."''<ref>Ιωάννην 20, 21-23, 15, 16</ref>,  ενώ προσευχόμενος εν τω Πατρί:  :''"καθὼς ἐμὲ ἀπέστειλας εἰς τὸν κόσμον, κἀγὼ ἀπέστειλα αὐτοὺς εἰς τὸν κόσμον. καὶ ὑπὲρ αὐτῶν ἐγὼ ἁγιάζω ἐμαυτόν, ἵνα καὶ αὐτοὶ ὦσιν ἡγιασμένοι ἐν ἀληθείᾳ"''<ref>Ιωάννην 17, 18-19</ref>.  Είναι λοιπόν φανερό πως μαζί με την αποστολή στους μαθητές του, ο ίδιος ο Κύριος μετέδωσε και τα χαρίσματά του<ref>Δημητρίου Βάκαρου, Η ιερωσύνη στην εκκλησιαστική γραμματεία των βαθμών της ιεροσύνης διασώζονται σε πηγές των αμέσως επομένων αποστολικών ετώνπρώτων πέντε αιώνων, Θεσσαλονίκη 1986, σελ. 55</ref>. Χαρακτηριστική Τα χαρίσματα αυτά είναι το προφητικό χάρισμα, δηλαδή η επιστολή του εξουσία οι Απόστολοι να κηρύττουν το ευαγγέλιο, το αρχιερατικό χάρισμα, δηλαδή η εξουσία να τελούν [[Κλήμης ΡώμηςΙερά Μυστήρια|Κλήμεντα Ρώμηςμυστήρια]] περί , καθώς και το 100βασιλικό, για ήτοι η εξουσία να ποιμαίνουν την ένταση στην εκκλησία <ref>ο.π.</ref>. Μάλιστα ο ίδιος ο Κύριος αναφέρει πως: : ''"῾Ο ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμὲ ἀθετεῖ· ὁ δὲ ἐμὲ ἀθετῶν ἀθετεῖ τὸν ἀποστείλαντά με"''<ref>Λουκάν 10, 16</ref>.  Ο Κλήμης Ρώμης υπομνηματίζει δεικνύοντας συνάμα και την εκκλησιαστική συνείδηση της Κορίνθουεποχής πως ''"οι απόστολοι ημίν ευηγγελίσθησαν από Ιησού Χριστού, η [[Διδαχή των Αποστόλων]] Ιησούς Χριστός από του Θεού και ειδικώς οι επιστολές Απόστολοι από του Χριστού εγένετο ουν αμφότερα εκτάκτως εκ θελήματι Θεού"''<ref>Κλήμης Ρώμης, Α΄ Κορινθίους 42, 1-2. PG 1, 292A</ref>. Οι Απόστολοι με τη σειρά τους εξέλεξαν νέα στελέχη της εκκλησίας, όπως τον Τίτο και τον Τιμόθεο, όπου δια επιθέσεως των χειρών τους μετέδωσαν [[Ιγνάτιος ο ΘεοφόροςΆγιο Πνεύμα|Αγίου ΙγνατίουΠνεύμα Άγιο]]. Και πάλι εδώ ο Κλήμης Ρώμης μας αναφέρει πως οι Απόστολοι : ''"όπως εάν κοιμηθώσι διαδέξονται έτεροι διακεκριμένοι άνδρες την λειτουργίαν αυτών"''<ref>Κλήμης Ρώμης, μέσω των οποίων διασώζεται και η μετάβαση της εξουσίας στον εκκλησιαστικό θεσμό του επισκόπουΑ΄ Κορινθίους 44, συνταχθείσες το αργότερο μέχρι το 1202</ref>. Χαρακτηριστική αναφορά  Χαρακτηριστικό όμως είναι και εν προκειμένω γίνεται στην ενότητα του σώματος στον επίσκοποπως η χάρη αυτή δίδεται από το Θεό, δια μέσου της ευχαριστιακής συνάξεως. Ο μεγάλος απολογητής καθώς όπως ο [[Ιουστίνος ο Μάρτυς|ΙουστίνοςΑπόστολος Παύλος]]λέγει: : ''"προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, κάνει αναφορές επανειλημμένως περί ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος."''<ref>Πράξεις 20, 28</ref>. Εκ των ανωτέρω γίνεται φανερό ''"του προεστώτως ότι η ιερωσύνη έχει την αρχή της από το Θεό όπως και η εκκλησία και συνυπάρχει μαζί της...ο ισχυρισμός των αδελφώνπροτεσταντικών εκκλησιών και ομολογιών ότι οι Απόστολοι είχαν και μετέδιδαν ιερωσύνη χωρίς μυστήριο, η δε επίθεση ήταν απλώς μία τελετή διορισμού σε κάποιο εκκλησιαστικό υπούργημα έρχεται σε αντίθεση με τις αναφορές ανωτέρω"''<ref>ΙουστίνουΔημητρίου Βάκαρου, Η ιερωσύνη στην εκκλησιαστική γραμματεία των πρώτων πέντε αιώνων, Θεσσαλονίκη 1986, Α΄ Απολογσελ. 57</ref>. 65 Από τις αρχές του δευτέρου αιώνα ο όρος [[επίσκοπος]] ταυτίστηκε προς τον φορέα της αποστολικής διαδοχής σε κάθε τοπική εκκλησία<ref>Βλάσιος Φειδάς, Εκκλησιαστική ιστορία, 3 και 67Τόμος Α΄, 4 σελ. 101</ref>. Ύστερες μαρτυρίες είναι οι Ο όρος αυτός διαφαίνεται σαφώς μέσα από τις επιστολές του [[Κλήμης ΑλεξανδρείαςΙγνάτιος ο Θεοφόρος|Ιγνατίου]], αφού ο ίδιος αποκαλεί επισκόπους τόσο τον [[Ονήσιμος Εφέσου|Κλήμεντος ΑλεξανδρείαςΟνήσιμο Εφέσου]] , όσο και του τον [[ΩριγένηςΠολύκαρπος Σμύρνης|ΩριγένουςΠολύκαρπο]] οι οποίοι ρητώς κατονομάζουν τους τρεις βαθμούς της ιεροσύνης<ref>Κλήμης ΑλεξανδρείαςΙγνατίου, προς Εφεσίους 1, Παιδαγωγός 3 Μ 8</ref>. Ο δε Πολύκαρπος στην ''Προς Φιλιππησίους'' αποκαλείται ''"Πολύκαρπος και οι συν αυτώ πρεσβύτεροι"'', 677κάτι που δείχνει την μετάλλαξη του όρου που είχε αρχίσει να συντελείται. Στρωματείς Γ΄Έτσι η εξέλιξη του όρου, πριν το 120 όπου τοποθετείται το αργότερο ο θάνατος του Ιγνατίου, διαφαίνεται ήδη συντελεσμένη<ref>Βλάσιος Φειδάς, 12 Μ 8ενθ.αν., 1180σελ. 103</ref>. Από Έτσι ''"η χειροτονία από τον προφήτη ή απόστολο των διαδόχων της εξουσίας του σε κάθε τοπική εκκλησία της περιοχής ευνόησε την αμεσότερη και ευρύτερη σύνδεση του νέου θεσμικού στοιχείου του ιερατείου της τοπικής εκκλησίας με το όνομα και τη λειτουργία της επισκοπής...αφαίρεσαν δε τον τρίτο αιώνα τίτλο από τους πρεσβυτέρους"''<ref>ο.π.</ref>. Γι αυτό και ''"δεν είναι ορθές οι ακραίες παραδοχές της προτεσταντικής έρευνας, οι οποίες πηγάζουν από την κάθετη διάκριση του τοπικού ιερατείου από την οικουμενική τάξη των χαρισματούχων κατά την αποστολική εποχή...Οι προφήτες υπήρξαν άμεσοι διάδοχοι των αποστόλων στην αποστολική λειτουργία της επισκοπής...εφοδιασμένοι δια αποστολικής χειροτονίας...μετά το θάνατο τους συνέχισαν το αποστολικό έργο... η εξαρτημένη από τους προφήτες τοπική αυθεντία της επισκοπής...αφαιρέθηκε από τους επισκόπους του μόνιμου ιερατείου και ύστερα έχουμε πλειάδα αναφορών απορροφήθηκε από τους προφήτες ή και λόγων περί ιεροσύνηςαπό τους κατά τόπους χειροτονηθέντες διαδόχους της αυθεντίας επισκόπους"''<ref>Βλάσιος Φειδάς, ενθ.αν., σελ.109-112</ref>.