Ιερά Μονή Βατοπαιδίου

Από OrthodoxWiki
Αναθεώρηση ως προς 08:50, 3 Σεπτεμβρίου 2008 από τον Θεοδωρος (Συζήτηση | Συνεισφορά) (Νέα σελίδα: Η '''Ιερά Μονή Βατοπαιδίου''', αποτελεί ένα από τα αρχαιότερα μοναστήρια της εκκλησιαστικής ιστορί...)
(διαφορά) ← Παλαιότερη αναθεώρηση | Τελευταία αναθεώρηση (διαφορά) | Νεότερη αναθεώρηση → (διαφορά)
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Η Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, αποτελεί ένα από τα αρχαιότερα μοναστήρια της εκκλησιαστικής ιστορίας της Ελλάδος. Είναι κτισμένο στην ομώνυμη ακτή του της χερσονήσου του Άθω, που σήμερα αποκαλείται Άγιο Όρος. Καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση στην ιεραρχία των μονών του Αγίου Όρους και κατά γενική ομολογία αποτελεί την ομορφότερη μονή του Άθω και μία από τις ομορφότερες μονές στον Ελλαδικό χώρο. Κτίστηκε τον 10ο αιώνα και συνέβαλε στις δύσκολες εποχές της τουρκοκρατίας, συμμετέχοντας τόσο ενεργά στη διαδικασία διατήρησης της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης με τη δημιουργία παιδαγωγικών κέντρων της εποχής όπως την Αθωνιάδα σχολή, όσο και στον εθνικό αγώνα συμβάλλοντας τόσο οικονομικά, όσο και παραχωρώντας τα χαλκάδια της σε αγωνιστές, για τη δημιουργία όπλων. Σήμερα προσφέρει μεγάλο φιλανθρωπικό έργο, ιδίως στη βόρεια Ελλάδα, συντηρώντας πληθώρα ιδρυμάτων, ενώ στη διάθεσή της κατέχει πλειάδα μετοχιών.

Το ιστορικό της Μονής

Σύμφωνα με την παράδοση, στην τοποθεσία που βρίσκεται σήμερα η Μονή Βατοπαιδίου, είχε κτισθεί κατά τον 4ο αιώνα ένα εκκλησάκι από το Μέγα Κωνσταντίνο. Το εκκλησάκι αυτό καταστράφηκε λίγα έτη αργότερα από τον Ιουλιανό τον Παραβάτη, για να αναστυλωθεί από το Μέγα Θεοδόσιο, όταν ο γυιός του Αρκάδιος διασώθηκε θαυματουργικώς από την Υπεραγία Θεοτόκο, όταν μετά από ναυάγιο, η θάλασσα τον έβγαλε στο σημείο που είναι σήμερα η μονή Βατοπαιδίου. Λέγεται μάλιστα ότι ο Αρκάδιος, διεσώθη από θαυματουργική μετάβασή του στον χώρο, όπου και τελικά ανιχνεύθηκε κοιμώμενος δίπλα σε μία βάτο, εξού και η ονομασία βατο-παίδι. Βέβαια πολλοί αποδίδουν και την ονομασία βατο-πέδι, η οποία δεν απορρίπτεται παντελώς, αφού εξ αυτού ερμηνεύεται ως πεδιάδα με βάτους. Σε κάθε περίπτωση όμως, η σημερινή επιγραφή τής μονής αναγράφεται με "αι".

Κατά το 10 αιώνα, σύμφωνα με το βιογράφο του Αθανασίου του Αθωνίτη, τρεις άρχοντες από την Αδριανούπολη, θέλησαν να συνεισφέρουν οικονομικά, προσφέροντας 9.000 χρυσά νομίσματα στη Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας. Ο ίδιος ο Αθανάσιος τους προέτρεψε να ιδρύσουν ένα νέο μοναστήρι, υποδεικνύοντας τη θέση της σημερινής μονής. Έτσι από έγγραφο του Πρώτου Θωμά, το έτος 985, μας είναι σήμερα γνωστό πως ήδη αυτή την ημερομηνία υπήρχε ηγούμενος στη μονή με το όνομα Νικόλαος, κάτι που αποτελεί και την αρχαιότερη επίσημη γραπτή μαρτυρία περί της ιδρύσεως της Μονής Βατοπαιδίου.

Μεταξύ των ετών 999 και 1002 μαθαίνουμε τη φιλονικία μεταξύ της μονής Βατοπαιδίου και Φιλαδέλφου, όταν η δεύτερη κτίσθηκε κοντά στη μονή Βατοπαιδίου, επιζητώντας την κυριότητα αυτής. Μέσα από την επιστολογραφία διαπιστώνεται ο ισχυρισμός του ηγουμένου πως η μονή Βατοπαιδίου δεν κτίσθηκε από τους τρεις άρχοντες, αλλά πως ανακαινίσθηκε από αυτούς. Λίγα έτη αργότερα θα λάβει τη δεύτερη θέση στην ιεραρχία μεταξύ των μονών του Αγίου Όρους, που παραμένει ως σήμερα και θα αρχίσει να γνωρίζει μεγάλη άνθιση, αφού σταδιακά αναπτύσσεται και εκτός Αγίου Όρους. Έτσι προσαρτώνται στη μονή μικρότερα μοναστήρια όπως η Ιεροπάτωρος, Βερροιώτου, Καλέντζη, Τριπολίτου, Χαλκέως κ.α. αλλά και προσαρτά και μετόχια όπως της Προσφορίου, Περιθερίου, Χρυσουπόλεως και Αγίου Δημητρίου. Προσελκύει επίσης το ενδιαφέρον αυτοκρατόρων οι οποίοι αφιερώνουν χρήματα στη μονή, αλλά κατά την εποχή του Αλεξίου Κομνηνού, η μονή χάνει μεγάλο μέρος των μετοχίων και των μοναστηριών της εξ αιτίας των συχνών πολέμων. Στα τέλη του 12ου αιώνα όμως η μονή δεν έχει χάσει την αίγλη της και σε αυτή μονάζουν ο πρώην Σέρβος ηγεμόνας Συμεών Νεμάνια και ο γιός του Σάββας, μετέπειτα πρώτος αρχιεπίσκοπος και εθνάρχης των Σέρβων. Αυτή μάλιστα είναι και η εποχή της μεγαλύτερης ακμής της μονής η οποία αριθμούσε 800 μοναχούς. Ιδρύεται επίσης ακόμα και τη μονή Χελανδαρίου ή Χιλιανδαρίου, η οποία σήμερα αποτελεί μία ξεχωριστή μονή.

Στην περίοδο της Φραγκοκρατίας η μονή λεηλατείται από τους Καταλανούς επιδρομείς, οι οποίοι της αποσπούν πολύτιμα κειμήλια. Λίγα έτη αργότερα, οι εξοργισμένοι ενωτικοί λατίνοι, επιτίθενται και πάλι στο μοναστήρι κατά τη φυγή τους από τις άκαρπες διαπραγματεύσεις στην Κωνσταντινούπολη (1271). Οι μοναχοί μάλιστα αρνήθηκαν να ασπασθούν τα ενωτικά φρονήματα των φράγκων, με αποτέλεσμα να κακοποιηθούν, 12 μοναχοί να θανατωθούν δια πνιγμού και ο ηγούμενος Ευθύμιος να απαγχονιστεί. Η μονή τον επόμενο αιώνα μετά από συνδρομές των Παλαιολόγων θα συνέλθει, αλλά μετά από νέες επιδρομές Καταλανών και Τούρκων θα ερημωθούν όλες οι διεσπαρμένες σκήτες της μονής, συρρικνώμενη στο κεντρικό μοναστήρι της Βατοπαιδίου, το οποίο πλέον είχε αποκτήσει μεγάλα τείχη και πύργους, ώστε να μπορεί να ανθίσταται στις επιδρομές. Το 14ο αιώνα η μονή ενισχύεται από τον Ιωάννη Καντακουζηνό, ο οποίος μάλιστα λίγα έτη αργότερα θα μονάσει εκεί, ενώ τον 15ο αιώνα θα μονάσουν επίσης οι Ανδρόνικός Παλαιολόγος, Ακάκιος Θεσσαλονίκης, Γαβριήλ Παλαιολόγος, αλλά και μεγάλος Γρηγόριος Παλαμάς και ο Πατράρχης του υποδούλου γένους Γεννάδιος Σχολάριος. Η μονή τελικά λόγω των πολλών επιθέσεων που θα υποστεί σε αυτό το διάστημα, θα υποχρεωθεί να μετατραπεί σε ιδιόρρυθμη, τηρώντας όμως το θεσμό του Ηγουμένου. Έτσι την περίοδο της Τουρκοκρατίας η μονή θα χάσει στη συντριπτική πλειοψηφία των μετοχιών της, αλλά και των γαιών της, ενώ της επιβάλλεται δυσβάσταχτη φορολογία την οποία αδυνατεί να αποκληρώσει. Όμως η διεθνής διπλωματία της μονής έχει αποδόσει καρπούς με αποτέλεσμα να αποκομίσει φίλους από διάφορα μέρη της Ευρώπης όπως την Ισπανία και τη Βενετία, αλλά και τη Μολδοβλαχία, οι οποίοι ενισχύουν τη μονή, ώστε να μην κατασχεθεί από τους Τούρκους. Σημαντική επίσης συμβολή γίνεται από τσάρους και Έλληνες της διασποράς.

Το 1748 η Μονή Βατοπαιδίου, ιδρύει την Αθωνιάδα σχολή, την κατασκευή, λειτουργία και επάνδρωσης της οποία ανέλαβε η ίδια, αν και αντιμετώπιζε μεγάλα οικονομικά προβλήματα, λόγω της βαριάς φορολογίας, με αποτέλεσμα να δεχθεί και συγχαρητήρια από τον Αδαμάντιο Κοραή γι αυτή την προσπάθεια[1]. Η Αθωνιάδα αποτέλεσε τη μεγαλύτερη Ελληνική σχολή στον υπόδουλο ελληνικό χώρο αριθμώντας περισσότερους από 200 μαθητές ανά εποχή, από την οποία διδάσκαλοι απετέλεσαν αλλά και μαθήτευσαν οι Ευγένιος Βούλγαρης, Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης, Νικόλαος Τζερτζούλης, Παναγιώτης Παλαμάς, Κοσμάς Αιτωλός, Ρήγα Φερραίος, Σέργιος Μακραίος, Αθανάσιος Πάριος, Νικόδημος Αγιορείτης, Αδαμάντιος Κοραής κ.α.

Το 1820 η μονή προσπαθεί να επανέλθει σε κατάσταση κοινοβίου, η κήρυξη όμως της επανάστασης ματαιώνει την προσπάθεια αυτή, ενώ από το 1830 η μονή περνάει σε νέα φάση δεινών. Η ίδια αυτή την εποχή προσφέρει καταφύγιο σε αγωνιστές, ενώ δίνει τα χαλκουργεία της για την κατασκευή πυρομαχικών και όπλων. Επίσης ενισχύει με τρόφιμα αγωνιστές, ναυλώνοντας πλοία για το σκοπό αυτό. Την ίδια εποχή ο κίνδυνος είναι πλέον ορατός για την αγιορείτικη αδελφότητα να καταστραφεί από τον Τουρκικό στόλο και ο ηγούμενος της μονής προτρέπει να σταλεί αντιπροσωπεία ώστε να συνθηκολογήσουν με τον πασά Αβδούλ Ρουμπούτ. Ο ίδιος πείθεται, ζητώντας αποζημίωση 1.500.000 γροσίων. Το ποσό ήταν αδύνατο να καλυφθεί όμως και έτσι ζήτησαν να δοθεί προκαταβολικά ένα ποσό και εν συνεχεία μέσα σε προκαθορισμένες ημερομηνίες να παραδοθεί και το υπόλοιπο ποσό. ο Ρουμπούτ δέχεται, κρατάει ως ομήρους όμως τους προϊσταμένους των μονών, εκ των οποίων οι περισσότεροι πέθαναν από τις κακουχίες των Τούρκων στρατιωτών. Ο πασάς επίσης αποστέλει και 3.000 στρατιώτες στο Άγιο όρος, ώστε να αφοπλίσουν τις μονές, να συλλέξουν πυρομαχικά και να συλλάβουν τους επαναστάτες. Η Μονή Βατοπαιδίου σε αυτή τη περίσταση συνέβαλλε τα μέγιστα καθώς ουσιαστικά συντήρησε τις άλλες μονές, δίνοντάς τους τροφή. Τα επόμενα χρόνια, η μονή υποχρεωτικά πουλάει μεγάλο μέρος της περιουσίας της, διότι αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες της και τη βαριά φορολογία, συνεχίζοντας παράλληλα το φιλανθρωπικό της έργο, ενισχύοντας τη μεγάλη του Γένους Σχολή, τη θεολογική σχολή της Χάλκης και ενισχύοντας του Έλληνες στις δύσκολες εποχές που περνούσαν. Ενισχύει επίσης του Θεσσαλονικείς μετά τη μεγάλη πυρκαγιά του 1917, ενισχύει το γαλλικό Ερυθρό σταυρό, εξαγοράζει δύο χωρία από Τούρκο αγά (Βραστά και Σταυρό Χαλκιδικής), ανεγείρει σχολεία στη Κύπρο κ.α.

Η μονή τελικώς το 1989 επέστρεψε πάλι στον κοινοβιακό τύπο λειτουργίας, ηγούμενος της οποίας εξελέγη ο αρχιμανδρίτης Εφραίμ.

Ο μονή

Ιερά κειμήλια

Εικόνες

Βατοπαιδινοί Άγιοι

Υποσημειώσεις

  1. Παράλληλοι Βίοι Πλουτάρχου, τ. Α2, σελίς 937

Πηγές

  • Προσκυνητάριο Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, Εκδόσεις Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, Άγιος Όρος 2004