Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Ιερά Μονή Αγίου Διονυσίου"

Από OrthodoxWiki
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
μ
Γραμμή 17: Γραμμή 17:
 
Τη βασιλική χορηγία του ''Αλεξίου'' επανέλαβαν κατόπιν και οι άλλοι βυζαντινοί αυτοκράτορες, οι ''Παλαιολόγοι'', ενώ μετά την Άλωση της [[Κωνσταντινούπολη|Κωνσταντινουπόλεως]] (1453) ευεργέτησαν το μοναστήρι και πολλοί ηγεμόνες της ''Μολδοβλαχίας'' στους  οποίους οφείλεται η διεύρυνση και γενικά η σημερινή μορφή της μονής ''Διονυσίου''.
 
Τη βασιλική χορηγία του ''Αλεξίου'' επανέλαβαν κατόπιν και οι άλλοι βυζαντινοί αυτοκράτορες, οι ''Παλαιολόγοι'', ενώ μετά την Άλωση της [[Κωνσταντινούπολη|Κωνσταντινουπόλεως]] (1453) ευεργέτησαν το μοναστήρι και πολλοί ηγεμόνες της ''Μολδοβλαχίας'' στους  οποίους οφείλεται η διεύρυνση και γενικά η σημερινή μορφή της μονής ''Διονυσίου''.
  
Το έτος 1535 το μοναστήρι κάηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος του αλλά σε μικρό διάστημα ο ηγεμόνας της ''Μολδαβίας'' ''Ιωάννης Πέτρος'' ανοικοδόμησε την ανατολική πλευρά του, ενώ ο  από το μαγειρείο μέχρι την αποθήκη με τα κρασιά. Επίσης, μερικές δεκαετίες αργότερα, ο ηγεμόνας της ''Βλαχίας'' ''Αλέξανδρος'' μαζί με τη σύζυγο του ''Ρωξάνδρα Μαυροκορδάτου'', εξαγόρασαν από τους Τούρκους και απέδωσαν στο μοναστήρι τα μετόχια του<ref>Καδάς Σωτήρης, ''Το Άγιον Όρος. Τα μοναστήρια και οι θησαυροί τους'', Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1995, σελ. 63. Βλ. και: Iorga Nicolae, ''Το Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο'' (μτφρ. Καράς Γιάννης), Gutenberg, Αθήνα 1985, σελ. 143.</ref>. Παράλληλα όμως, υπήρξαν και άλλοι ευεργέτες της μονής, ηγεμόνες και ανώτεροι αξιωματούχοι.
+
Το έτος 1535 το μοναστήρι κάηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος του αλλά σε μικρό διάστημα ο ηγεμόνας της ''Μολδαβίας'' ''Ιωάννης Πέτρος'' ανοικοδόμησε την ανατολική πλευρά του, ενώ μερικές δεκαετίες αργότερα, ο ηγεμόνας της ''Βλαχίας'' ''Αλέξανδρος'' μαζί με τη σύζυγο του ''Ρωξάνδρα Μαυροκορδάτου'', εξαγόρασαν από τους Τούρκους και απέδωσαν στο μοναστήρι τα μετόχια του<ref>Καδάς Σωτήρης, ''Το Άγιον Όρος. Τα μοναστήρια και οι θησαυροί τους'', Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1995, σελ. 63. Βλ. και: Iorga Nicolae, ''Το Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο'' (μτφρ. Καράς Γιάννης), Gutenberg, Αθήνα 1985, σελ. 143.</ref>. Παράλληλα όμως, υπήρξαν και άλλοι ευεργέτες της μονής, ηγεμόνες και ανώτεροι αξιωματούχοι.
  
 
==Πνευματική κίνηση - Τέχνη - Κειμήλια==
 
==Πνευματική κίνηση - Τέχνη - Κειμήλια==

Αναθεώρηση της 20:02, 23 Ιουλίου 2009

Ιερά Μονή Αγίου Διονυσίου
07Athos St Dionysius02.jpg
Η Ιερά Μονή Αγίου Διονυσίου
Τοποθεσία Άγιο Όρος (Άθως)
Ίδρυση 14ος αιώνας
Ιδρυτής Όσιος Διονύσιος
Τύπος Μοναστηριού Κοινόβιο
Ημερομηνία εορτής 24 Ιουνίου
Καθολικό Γέννηση του Ιωάννου του Προδρόμου


Η Ιερά Μονή Αγίου Διονυσίου είναι μία από τις είκοσι Μονές του Αγίου Όρους, της αυτόνομης μοναστικής πολιτείας που βρίσκεται στη Β. Ελλάδα και στο νότιο τμήμα της χερσονήσου του Άθω, της ανατολικότερης από τις τρεις χερσονήσους της Χαλκιδικής. Η Μονή Αγίου Διονυσίου είναι ελληνική, κοινόβια[1] και γιορτάζει τη Γέννηση του Ιωάννου του Προδρόμου, στις 24 Ιουνίου. Βρίσκεται στη ΝΔ. παραλία τής χερσονήσου, ανάμεσα στη Μονή Γρηγορίου και Αγίου Παύλου, χτισμένη σε απόκρημνο βράχο ύψους 80 μ.

Ιστορικά στοιχεία

Η ίδρυση του μοναστηριού, που χρονολογείται στο β΄ μισό του 14ου αιώνα (1370-1374), οφείλεται στον Όσιο Διονύσιο. Σε παλαιά έγγραφα η μονή αναφέρεται και με άλλα ονόματα, όπως Νέα Πέτρα, Μονή του Μεγάλου Κομνηνού ή του κυρ Διονυσίου. Ο Όσιος Διονύσιος γεννήθηκε στο χωριό Κορησσό της Καστοριάς και σε νεαρή ηλικία, πήγε στο Αγιο Όρος, κοντά στον αδελφό του Θεοδόσιο. Μετά λίγα χρόνια, επί αυτοκράτορα Αλεξίου Κομνηνού του Γ΄ (1350-1390) ο Θεοδόσιος έγινε Μητροπολίτης στην Τραπεζούντα. Το γεγονός αυτό έδωσε την ευκαιρία στον Διονύσιο να πραγματοποιήσει το όνειρο του για την ανάγερση μονής πράγμα που κατόρθωσε με τη μεσιτεία του αδελφού του Μητροπολίτη Θεοδοσίου το 1375, όταν ο Αλέξιος Γ΄, ενέκρινε την ανέγερση της Μονής με το όνομα του Τιμίου Προδρόμου[2]. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός όπου κατά το διάστημα που ο Όσιος βρισκόταν στην Τραπεζούντα για να ζητήσει οικονομική βοήθεια, ληστές πραγματοποίησαν επιδρομή κατά της μονής, την λεηλάτησαν και αιχμαλώτισαν τους μοναχούς για να τους πουλήσουν στην Μ. Ασία. Όταν επέστρεψε από την Τραπεζούντα ο Όσιος και το έμαθε, αναζήτησε τους μοναχούς, τους βρήκε και αφού τους εξαγόρασε γύρισαν όλοι μαζί στον Άθω και συνέχισαν το έργο της ανοικοδόμησης της μονής[3].

Τη βασιλική χορηγία του Αλεξίου επανέλαβαν κατόπιν και οι άλλοι βυζαντινοί αυτοκράτορες, οι Παλαιολόγοι, ενώ μετά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως (1453) ευεργέτησαν το μοναστήρι και πολλοί ηγεμόνες της Μολδοβλαχίας στους οποίους οφείλεται η διεύρυνση και γενικά η σημερινή μορφή της μονής Διονυσίου.

Το έτος 1535 το μοναστήρι κάηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος του αλλά σε μικρό διάστημα ο ηγεμόνας της Μολδαβίας Ιωάννης Πέτρος ανοικοδόμησε την ανατολική πλευρά του, ενώ μερικές δεκαετίες αργότερα, ο ηγεμόνας της Βλαχίας Αλέξανδρος μαζί με τη σύζυγο του Ρωξάνδρα Μαυροκορδάτου, εξαγόρασαν από τους Τούρκους και απέδωσαν στο μοναστήρι τα μετόχια του[4]. Παράλληλα όμως, υπήρξαν και άλλοι ευεργέτες της μονής, ηγεμόνες και ανώτεροι αξιωματούχοι.

Πνευματική κίνηση - Τέχνη - Κειμήλια

Υποσημειώσεις

  1. Κοινόβιο ονομάζεται το μοναστήρι όπου ο βίος των Μοναχών είναι κοινός ως προς την εργασία, τα έσοδα, την ενδυμασία, τις δαπάνες, την τραπεζαρία, την προσευχή (Μαλαβάκης Νίκος, Βυζαντινολόγιο-Λεξικό Εκκλησιαστικών και Θρησκευτικών όρων, Αστήρ, Αθήνα 1999, σελ. 78-79). Οι μοναχοί στερούνται κάθε είδους περιουσίας και διατρέφονται από περιουσιακά στοιχεία της μονής που διαχειρίζεται το ηγουμενοσυμβούλιο (Βεργωτής Γεώργιος, Λεξικόν Λειτουργικών και Τελετουργικών Όρων, 3η έκδ. βελτιωμένη και επαυξημένη, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 126).
  2. Τσολακίδης Δ. Χρήστος, Αγιολόγιο της Ορθοδοξίας, έκδ. 2η, εκδ. Χ.Δ. Τσολακίδη, Αθήνα 2001, σελ. 569-570.
  3. Βλ. τον Βίο του Οσίου στο: Συμεών ο Μεταφραστής, Νέος Παράδεισος, ήτοι λόγοι διάφοροι και βίοι αγίων (μτφρ. Αγαπίου μοναχού), Ενετίησιν 1806, σελ. 490.
  4. Καδάς Σωτήρης, Το Άγιον Όρος. Τα μοναστήρια και οι θησαυροί τους, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1995, σελ. 63. Βλ. και: Iorga Nicolae, Το Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο (μτφρ. Καράς Γιάννης), Gutenberg, Αθήνα 1985, σελ. 143.

Βιβλιογραφία

  • "Άθως" > "Περιγραφή των κυρίαρχων Μονών", εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα, τόμ. 4, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005 [CD-ROM].
  • Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 1-12, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1962-1968 (τα σχετικά με τις Μονές άρθρα).
  • Καδάς Σωτήρης, Το Άγιον Όρος. Τα μοναστήρια και οι θησαυροί τους, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1995.
  • Χαριτόπουλος Ευστάθιος, Άγιον Όρος. Οι άγιοι τόποι της Μακεδονίας, Θεσσαλονίκη 2002.
  • Χατζηφώτης Μ.Ι., Η καθημερινή ζωή στο Άγιο Όρος, Παπαδήμας, Αθήνα 1999.

Σύνδεσμοι