Εκκλησιαστική Σύνοδος

Από OrthodoxWiki
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Σύνοδος στη Ορθόδοξη Εκκλησία αποκαλείται «το άθροισμα των αρχιερέων, γινόμενον ή δια να εκδοθή απόφασις δια την ευσέβειαν και ευταξίαν της Εκκλησίας ή δια να αναιρεθή με τα όπλα της ευσεβείας καμία ζημία προλαβούσα, ή μέλλουσα της ευσεβείας»[1]. Έτσι η Εκκλησιαστική σύνοδος αποτελεί την «ανωτέρα αρχή εν πάση κατά τόπους εκκλησία»[2], η οποία αποτελείται «υπό του συνόλου των επισκόπων»[3] της εκάστοτε εκκλησιαστικής διοικητικής επαρχίας. Ως ανωτάτη αρχή της εκκλησίας και ανώτερο εκκλησιαστικό συνοδικό όργανο, καθοδηγούμενο υπό του Αγίου Πνεύματος, αποφαίνοντας απλανώς των ευαγγελικών αληθειών, είναι η Οικουμενική Σύνοδος της οποίας η διαφορά εν σχέση με τις τοπικές συνόδους έγκειται μόνο «στο ιδίωμα...το να συναθροίζονται δια προσταγών, ουχί του Πάπα, ή του δεινός πατριάρχου, αλλά δια προσταγών βασιλικών»[4]. Μάλιστα πρέπει να σημειωθεί πως οι αποφάσεις των τοπικών συνόδων, δεν είναι μειωμένου κύρους σε σχέση με τις Οικουμενικές, εφόσον αυτές αποφαίνονται επικυρωμένα υπό της Εκκλησίας, δογματικά ορθώς, γι αυτό και «η πάντων Πατριαρχών της Οικουμένης συμφωνία, και τας τοπικάς εις Οικουμενικάς, και καθολικάς μεταβάλλει»[5].

Πρέπει να τονισθεί πως πρόδρομος της εκκλησιαστικής συνοδικής εκφράσεως, αποτέλεσε η αποστολική σύνοδος των Ιεροσολύμων, το 49 μ.Χ. Έτσι το συνοδικό σύστημα προήλθε αφενός εκ της ομάδος της Τάξεως των Προφητών σε κάθε εκκλησία, αφετέρου από τους αποστόλους ως επόπτες των ιδρυομένων εκκλησιών. Με το πέρας της ζωής αυτών, οι χειροτονηθέντες υπ'αυτών επίσκοποι και πρεσβύτεροι, ανέλαβαν το έργο της εποπτείας, συγκροτούντες συνόδους για την αντιμετώπιση διαφόρων θεολογικών, δογματικών και ποιμαντικών προβλημάτων που ανέκυπταν σε κάθε περιοχή, αλλά και για την εκλογή επισκόπων, κάτι πολύ σημαντικό, αφού η κοινωνία των επισκόπων μέσω του συνοδικού συστήματος χειροτονίας επιβεβαιώνει «την πληρότητα του σώματος» της εκκλησίας[6]. Έτσι κύριος στόχος των συνόδων «ήταν η προαγωγή της θεραπείας της καθάρσεως και του φωτισμού της καρδίας και της θεώσεως καθώς και η πλήρης υποστήριξις όλως των προγραμμάτων εφαρμογής των αποτελεσμάτων της εν λόγω θεραπείας»[7].

Δείτε επίσης

Οικουμενικές Σύνοδοι

Υποσημειώσεις

  1. Νικοδήμου Αγιορείτου, «Πηδάλιον», σελίς 42
  2. Π.Ν.Τρεμπέλας, «Δογματική», Τόμος Β΄, σελίς 402
  3. ενθ. αν.
  4. Νικοδήμου Αγιορείτου, «Πηδάλιον», σελίς 118
  5. Νικοδήμου Αγιορείτου, «Πηδάλιον», σελίς 119
  6. Βλασίου Φειδά, «Εκκλησιαστική Ιστορία», σελίς 188
  7. Ιωάννoυ Ρωμανίδου, «Δογματική και Συμβολική θεολογία», σελίς 38

Βιβλιογραφία

  • Π.Ν.Τρεμπέλα, «Δογματική», Τόμος Β΄, Εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα, 1999
  • Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου, «Δογματική και Συμβολική Θεολογία», Τόμος Α΄, Εκδόσεις Πουρναρά, Θεσσαλονική 1999
  • Βλασίου Φειδά, «Εκκλησιαστική Ιστορία», Εκδόσεις, Διήγηση, Αθήνα 2002
  • Νικοδήμου Αγιορείτου, «Πηδάλιον», Εκδόσεις Αστέρος, 1993.


Το παρόν λήμμα ή τμήμα του χρήζει επέκτασης (δηλ., περισσότερες πληροφορίες). Μπορείτε να βοηθήσετε το OrthodoxWiki επεκτείνοντάς το.