Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Εκκλησιαστική Σύνοδος"

Από OrthodoxWiki
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
μ
μ
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
'''Σύνοδος''' στη ''[[Ορθόδοξη Εκκλησία]]'' αποκαλείται «''το άθροισμα των αρχιερέων, γινόμενον ή δια να εκδοθή απόφασις δια την ευσέβειαν και ευταξίαν της Εκκλησίας ή δια να αναιρεθή με τα όπλα της ευσεβείας καμία ζημία προλαβούσα, ή μέλλουσα της ευσεβείας''»<ref>Νικοδήμου Αγιορείτου, «''Πηδάλιον''», σελίς 42</ref>. Έτσι η ''Εκκλησιαστική σύνοδος'' αποτελεί την «''ανωτέρα αρχή εν πάση κατά τόπους εκκλησία''»<ref>Π.Ν.Τρεμπέλας, «''Δογματική''», Τόμος Β΄, σελίς 402</ref>, η οποία αποτελείται «''υπό του συνόλου των επισκόπων''»<ref>ενθ. αν.</ref> της εκάστοτε εκκλησιαστικής διοικητικής επαρχίας. Ως ανωτάτη αρχή της εκκλησίας και ανώτερο εκκλησιαστικό συνοδικό όργανο, καθοδηγούμενο υπό του [[Άγιο Πνεύμα|Αγίου Πνεύματος]], αποφαίνοντας απλανώς των ευαγγελικών αληθειών, είναι η [[Οικουμενικές Σύνοδοι|Οικουμενική Σύνοδος]], ενώ πρόδρομος της εκκλησιαστικής συνοδικής εκφράσεως, αποτέλεσε η ''αποστολική σύνοδος'' των Ιεροσολύμων, το 49 μ.Χ.
+
'''Σύνοδος''' στη ''[[Ορθόδοξη Εκκλησία]]'' αποκαλείται «''το άθροισμα των αρχιερέων, γινόμενον ή δια να εκδοθή απόφασις δια την ευσέβειαν και ευταξίαν της Εκκλησίας ή δια να αναιρεθή με τα όπλα της ευσεβείας καμία ζημία προλαβούσα, ή μέλλουσα της ευσεβείας''»<ref>Νικοδήμου Αγιορείτου, «''Πηδάλιον''», σελίς 42</ref>. Έτσι η ''Εκκλησιαστική σύνοδος'' αποτελεί την «''ανωτέρα αρχή εν πάση κατά τόπους εκκλησία''»<ref>Π.Ν.Τρεμπέλας, «''Δογματική''», Τόμος Β΄, σελίς 402</ref>, η οποία αποτελείται «''υπό του συνόλου των επισκόπων''»<ref>ενθ. αν.</ref> της εκάστοτε εκκλησιαστικής διοικητικής επαρχίας. Ως ανωτάτη αρχή της εκκλησίας και ανώτερο εκκλησιαστικό συνοδικό όργανο, καθοδηγούμενο υπό του [[Άγιο Πνεύμα|Αγίου Πνεύματος]], αποφαίνοντας απλανώς των ευαγγελικών αληθειών, είναι η [[Οικουμενικές Σύνοδοι|Οικουμενική Σύνοδος]] της οποίας η διαφορά εν σχέση με τις τοπικές συνόδους έγκειται μόνο «''στο ιδίωμα...το να συναθροίζονται δια προσταγών, ουχί του Πάπα, ή του δεινός πατριάρχου, αλλά δια προσταγων βασιλικών''»<ref>Νικοδήμου Αγιορείτου, «''Πηδάλιον''», σελίς 118</ref>. Πρέπει να τονισθεί πως πρόδρομος της εκκλησιαστικής συνοδικής εκφράσεως, αποτέλεσε η ''αποστολική σύνοδος'' των Ιεροσολύμων, το 49 μ.Χ.
  
 
Το ''συνοδικό σύστημα'' προήλθε αφενός εκ της ομάδος της [[Τάξη των Προφητών|Τάξεως των Προφητών]] σε κάθε εκκλησία, αφετέρου από τους [[Απόστολοι|αποστόλους]] ως επόπτες των ιδρυομένων εκκλησιών. Με το πέρας της ζωής αυτών, οι χειροτονηθέντες υπ'αυτών [[Επίσκοπος|επίσκοποι]] και [[Πρεσβύτερος|πρεσβύτεροι]], ανέλαβαν το έργο της εποπτείας, συγκροτούντες συνόδους για την αντιμετώπιση διαφόρων θεολογικών, δογματικών και ποιμαντικών προβλημάτων που ανέκυπταν σε κάθε περιοχή, αλλά και για την εκλογή επισκόπων, κάτι πολύ σημαντικό, αφού η κοινωνία των επισκόπων μέσω του συνοδικού συστήματος χειροτονίας επιβεβαιώνει «''την πληρότητα του σώματος''» της εκκλησίας<ref>Βλασίου Φειδά, «''Εκκλησιαστική Ιστορία''», σελίς 188</ref>. Έτσι κύριος στόχος των συνόδων «''ήταν η προαγωγή της θεραπείας της καθάρσεως και του φωτισμού της καρδίας και της θεώσεως καθώς και η πλήρης υποστήριξις όλως των προγραμμάτων εφραμογής των αποτελεσμάτων της εν λογω θεραπείας''»<ref>Ιωάννoυ Ρωμανίδου, «Δογματική και Συμβολική θεολογία», σελίς 38</ref>.
 
Το ''συνοδικό σύστημα'' προήλθε αφενός εκ της ομάδος της [[Τάξη των Προφητών|Τάξεως των Προφητών]] σε κάθε εκκλησία, αφετέρου από τους [[Απόστολοι|αποστόλους]] ως επόπτες των ιδρυομένων εκκλησιών. Με το πέρας της ζωής αυτών, οι χειροτονηθέντες υπ'αυτών [[Επίσκοπος|επίσκοποι]] και [[Πρεσβύτερος|πρεσβύτεροι]], ανέλαβαν το έργο της εποπτείας, συγκροτούντες συνόδους για την αντιμετώπιση διαφόρων θεολογικών, δογματικών και ποιμαντικών προβλημάτων που ανέκυπταν σε κάθε περιοχή, αλλά και για την εκλογή επισκόπων, κάτι πολύ σημαντικό, αφού η κοινωνία των επισκόπων μέσω του συνοδικού συστήματος χειροτονίας επιβεβαιώνει «''την πληρότητα του σώματος''» της εκκλησίας<ref>Βλασίου Φειδά, «''Εκκλησιαστική Ιστορία''», σελίς 188</ref>. Έτσι κύριος στόχος των συνόδων «''ήταν η προαγωγή της θεραπείας της καθάρσεως και του φωτισμού της καρδίας και της θεώσεως καθώς και η πλήρης υποστήριξις όλως των προγραμμάτων εφραμογής των αποτελεσμάτων της εν λογω θεραπείας''»<ref>Ιωάννoυ Ρωμανίδου, «Δογματική και Συμβολική θεολογία», σελίς 38</ref>.

Αναθεώρηση της 13:48, 6 Μαΐου 2008

Σύνοδος στη Ορθόδοξη Εκκλησία αποκαλείται «το άθροισμα των αρχιερέων, γινόμενον ή δια να εκδοθή απόφασις δια την ευσέβειαν και ευταξίαν της Εκκλησίας ή δια να αναιρεθή με τα όπλα της ευσεβείας καμία ζημία προλαβούσα, ή μέλλουσα της ευσεβείας»[1]. Έτσι η Εκκλησιαστική σύνοδος αποτελεί την «ανωτέρα αρχή εν πάση κατά τόπους εκκλησία»[2], η οποία αποτελείται «υπό του συνόλου των επισκόπων»[3] της εκάστοτε εκκλησιαστικής διοικητικής επαρχίας. Ως ανωτάτη αρχή της εκκλησίας και ανώτερο εκκλησιαστικό συνοδικό όργανο, καθοδηγούμενο υπό του Αγίου Πνεύματος, αποφαίνοντας απλανώς των ευαγγελικών αληθειών, είναι η Οικουμενική Σύνοδος της οποίας η διαφορά εν σχέση με τις τοπικές συνόδους έγκειται μόνο «στο ιδίωμα...το να συναθροίζονται δια προσταγών, ουχί του Πάπα, ή του δεινός πατριάρχου, αλλά δια προσταγων βασιλικών»[4]. Πρέπει να τονισθεί πως πρόδρομος της εκκλησιαστικής συνοδικής εκφράσεως, αποτέλεσε η αποστολική σύνοδος των Ιεροσολύμων, το 49 μ.Χ.

Το συνοδικό σύστημα προήλθε αφενός εκ της ομάδος της Τάξεως των Προφητών σε κάθε εκκλησία, αφετέρου από τους αποστόλους ως επόπτες των ιδρυομένων εκκλησιών. Με το πέρας της ζωής αυτών, οι χειροτονηθέντες υπ'αυτών επίσκοποι και πρεσβύτεροι, ανέλαβαν το έργο της εποπτείας, συγκροτούντες συνόδους για την αντιμετώπιση διαφόρων θεολογικών, δογματικών και ποιμαντικών προβλημάτων που ανέκυπταν σε κάθε περιοχή, αλλά και για την εκλογή επισκόπων, κάτι πολύ σημαντικό, αφού η κοινωνία των επισκόπων μέσω του συνοδικού συστήματος χειροτονίας επιβεβαιώνει «την πληρότητα του σώματος» της εκκλησίας[5]. Έτσι κύριος στόχος των συνόδων «ήταν η προαγωγή της θεραπείας της καθάρσεως και του φωτισμού της καρδίας και της θεώσεως καθώς και η πλήρης υποστήριξις όλως των προγραμμάτων εφραμογής των αποτελεσμάτων της εν λογω θεραπείας»[6].

Υποσημειώσεις

  1. Νικοδήμου Αγιορείτου, «Πηδάλιον», σελίς 42
  2. Π.Ν.Τρεμπέλας, «Δογματική», Τόμος Β΄, σελίς 402
  3. ενθ. αν.
  4. Νικοδήμου Αγιορείτου, «Πηδάλιον», σελίς 118
  5. Βλασίου Φειδά, «Εκκλησιαστική Ιστορία», σελίς 188
  6. Ιωάννoυ Ρωμανίδου, «Δογματική και Συμβολική θεολογία», σελίς 38

Βιβλιογραφία

  • Π.Ν.Τρεμπέλα, «Δογματική», Τόμος Β΄, Εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα, 1999
  • Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου, «Δογματική και Συμβολική Θεολογία», Τόμος Α΄, Εκδόσεις Πουρναρά, Θεσσαλονική 1999
  • Βλασίου Φειδά, «Εκκλησιαστική Ιστορία», Εκδόσεις, Διήγηση, Αθήνα 2002


Το παρόν λήμμα ή τμήμα του χρήζει επέκτασης (δηλ., περισσότερες πληροφορίες). Μπορείτε να βοηθήσετε το OrthodoxWiki επεκτείνοντάς το.