Τα πρώτα γράμματα τα διδάχθηκε απο από τη μητέρα του. Εν συνεχεία σπούδασε στη σχολή του Λιβάνιου, δάσκαλου και πολυγραφότατου συγγραφέα στην Αντιόχεια, ρητορική και του '''Ανδραγαθίου''', φιλοσοφία. Χαρακτηριστικό της ρητορικής του δεινότητος, που από τότε ανέπτυξε, ήταν και ο λόγος του δασκάλου του, ο οποίος ήθελε τον Ιωάννη για συνεχιστή του έργου του στη σχολή, «αν «''αν δεν ήταν Χριστιανός»Χριστιανός''», όπως ο ίδιος έλεγε. Επίσης ακολούθησε θεολογικές σπουδές δίπλα στον '''Καρτέριο''' και το [[Διόδωρο Ταρσού]], στο λεγόμενο '''Ασκητήριο''', τη μεγάλη θεολογική σχολή της Αντιόχειας. Σπούδασε συνήγορος και εξάσκησε το επάγγελμα για λίγους μήνες. Εν τέλει εγκατέλειψε την δικηγορία και βαπτίστηκε Χριστιανός. Όμως σύντομα έφυγε απο από τη ζωή και η μητέρα του ([[372]] μ.Χ.), με αποτέλεσμα να αποσυρθεί απο από την κοσμική ζωή ακολουθώντας τον [[Μοναχισμός|μοναχισμό]], κάτι που προκάλεσε μεγάλη έκπληξη στους Αντιοχείς. ===Ιεροσύνη στην Αντιόχεια=== Το [[371]] μ.Χ. χειροθετήθηκε [[Αναγνώστης|αναγνώστης]] ξεκινώντας διδακτικό και κατηχητικό έργο, το οποίο μας δείχνει τη γνώση που ήδη είχε πάνω στις γραφές. Διήγαγε έξι χρόνια μοναστικής ζωής στην Αντιόχεια και συγκεκριμένα στην περιοχή του Σιλπίου ( 4 δίπλα σε γέροντα ασκητή και 2 μόνος του, σε σπήλαιο), όπου ασκήτεψε σκληρά και μυήθηκε στο μοναχικό ιδεώδες και τη νηπτική ζωή, και εν τέλει επέστρεψε στην Αντιόχεια. Η ζωή του ηταν πολύ σκληρή και ασκητική. Τρεφόταν και κοιμόταν ελάχιστα, σκληραγωγείτο και ζούσε ζωή φιλοπονίας<ref>(Παλλάδιος Ελενοπόλεως, Διάλογος, Ε΄ PG 47,18) «...Κακεί διατρίψας τρις οκτώ μήνας, άυπνος διετέλει το πλείστον, εκμανθάνον τα του Χριστού Διαθήκας προς εξοστρακισμόν της άγνοιας. '''Μη αναπεσών''' δε τον διετίας χρόνο, μη νύκτωρ, μη μεθ'ημέραν, νεκρούται τα υπό γαστέρα πληγείς απο του κρύους τας περι τους νεφρούς δυνάμεις.» </ref>, με αδιάκοπη ανάγνωση των γραφών και διαρκή προσευχή, με αποτέλεσμα να κλονιστεί η υγεία του σοβαρά<ref>Σοβαρή ασθένεια των νεφρών</ref>. Κατά την επιστροφή του, χειροτονείται εν αρχή [[Διάκονος|διάκονος]] το [[381]] μ.Χ., απο τον αρχιεπίσκοπο Αντιοχείας [[Μελέτιος Α΄ Αντιοχείας|Μελέτιο]] και το [[386]] μ.Χ. πρεσβύτερος απο το διάδοχο του Μελετίου, [[Φλαβιανό]] μέχρι και το [[397]] μ.Χ., όταν και του προτάθηκε η θέση του επισκόπου. Η φήμη για το ζήλο και την ευγλωττία του, τον έκανε γρήγορα γνωστό σε όλη την Αυτοκρατορία φθάνοντας μέχρι και την Αυλή του αυτοκράτορα, γεγονός που τον οδήγησε στη θέση του [[Αρχιεπίσκοπος|Αρχιεπισκόπου]] Κωνσταντινουπόλεως.

Ως Το [[Πρεσβύτερος|πρεσβύτερος371]] ήδη αρχίζει να αναπτύσει έντονη συγγραφική και ποιμαντική δράση, με σκοπό να καταπολεμήσει τους αιρετικούς της εποχής (χειροθετήθηκε [[ΑρειανισμόςΑναγνώστης|Αρειανούςαναγνώστης]]ξεκινώντας διδακτικό και κατηχητικό έργο, [[Ευνομοιανοί|ευνομοιανούς]]το οποίο μας δείχνει τη γνώση που ήδη είχε πάνω στις γραφές. Διήγαγε έξι χρόνια μοναστικής ζωής στην Αντιόχεια και συγκεκριμένα στην περιοχή του Σιλπίου (4 δίπλα σε γέροντα ασκητή και 2 μόνος του, σε σπήλαιο),τους [[Ιουδαίοι|Ιουδαίους]] οι οποίοι προσεταιρίζονταν τους Χριστιανούςόπου ασκήτεψε σκληρά και μυήθηκε στο μοναχικό ιδεώδες και τη νηπτική ζωή, τους πλούσιους και τους φορείς που εν τέλει επέστρεψε στην Αντιόχεια. Η ζωή του ήταν υπεύθυνοι για την ηθική παρακμή της πόλεωςπολύ σκληρή και ασκητική. Επίσης ιδρύει ιδρύματαΤρεφόταν και κοιμόταν ελάχιστα, πτωχοκομείασκληραγωγείτο και ζούσε ζωή φιλοπονίας<ref>(Παλλάδιος Ελενοπόλεως, Διάλογος, γηροκομείαΕ΄ PG 47, ενώ καθιερώνει συσσίτιο18) «... Η φήμη για την ρητορική και ποιμαντική Κακεί διατρίψας τρις οκτώ μήνας, άυπνος διετέλει το πλείστον, εκμανθάνον τα του ικανότητα εκτοξεύτηκε<ref>Τότε κατά τους μελετητές αναδείχθη σε ηγετική πνευματική μορφή στην ΑντιόχειαΧριστού Διαθήκας προς εξοστρακισμόν της άγνοιας. Στους λόγους '''Εις ΑδριάνταςΜη αναπεσών''' ο Χρυσόστομος πέτυχε να οδηγήσει δε τον Αυτοκράτορα να μην λάβει ακραία μέτρα κατά διετίας χρόνο, μη νύκτωρ, μη μεθ'ημέραν, νεκρούται τα υπό γαστέρα πληγείς απο του κρύους τας περι τους νεφρούς δυνάμεις.» </ref>, με αδιάκοπη ανάγνωση των στασιαστών αλλά γραφών και το λαό να μετανοήσει για το σφάλμα που διέπραξεδιαρκή προσευχή, ώστε τελικά με αποτέλεσμα να επέλθει ειρηνική διευθέτηση κλονιστεί η υγεία του ζητήματοςσοβαρά<ref>Σοβαρή ασθένεια των νεφρών</ref> . Κατά την επιστροφή του, χειροτονείται εν αρχή [[Διάκονος|διάκονος]] το 381, από τον αρχιεπίσκοπο Αντιοχείας [[Μελέτιος Α΄ Αντιοχείας|Μελέτιο]] και το 386 [[387πρεσβύτερος]]μ.Χ.από το διάδοχο του Μελετίου, θέτωντας τη ζωή του στην υπηρεσία του Αυτοκράτορος[[Φλαβιανός Αντιοχείας|Φλαβιανό]] μέχρι και το 397, όταν στρατιώτες και του προτάθηκε η θέση του, πήραν εντολή να πραγματοποιήσουν αντίποινα επισκόπου. Η φήμη για στάσητο ζήλο και την ευγλωττία του, τον έκανε γρήγορα γνωστό σε βάρος στασιαστών της περιοχής. Η αγάπη όλη την Αυτοκρατορία φθάνοντας μέχρι και ο σεβασμός μάλιστα προς το πρόσωπο την Αυλή του Χρυσοστόμου ήταν τόσηαυτοκράτορα, ωστε όταν προτάθηκε για την επισκοπή στην γεγονός που τον οδήγησε στη θέση του [[ΚωνσταντινούποληΑρχιεπίσκοπος|Αρχιεπισκόπου]], ο λαός της Αντιόχειας αντέδρασε<ref> O Ευτρόπιος οργάνωσε το πως θα αποσπασθεί απο την Αντιόχεια ωστε να προκληθούν, οι λιγότερες δυνατές αντιδράσεις</ref>Κωνσταντινουπόλεως. 

    ===Ο αγώνας για τη διαφθορά στην Εκκλησία=== Ο Ιωάννης αγωνίστηκε για την εξυγίανση των εκκλησιαστικών πραγμάτων που βρισκόταν τότε σε μεγάλη κατάπτωση Ως [[Πρεσβύτερος|πρεσβύτερος]] ήδη αρχίζει να αναπτύσσει έντονη συγγραφική και διαφθορά. Έλαβε δραστικά μέτρα εναντίον: α) των «''βαλαντιοσκόπων''»ποιμαντική δράση, των κληρικών δηλαδή εκείνων που πλούτιζαν από την ιερατική με σκοπό να καταπολεμήσει τους ιδιότητααιρετικούς της εποχής ([[Αρειανισμός|Αρειανούς]], βευνομοιανούς) των «,τους ''κολάκων και παρασίτωνΙουδαίους''»οι οποίοι προσεταιρίζονταν τους Χριστιανούς, όσων κληρικών δηλαδή απολάμβαναν τους πλούσιους και τους φορείς που ήταν υπεύθυνοι για την κοσμική ζωήηθική παρακμή της πόλεως. Επίσης ιδρύει ιδρύματα, γ) των «''κοιλιοδούλων''»πτωχοκομεία, όσων δηλαδή ζούσαν αργόσχολαγηροκομεία, με έμφαση στις απολαύσεις ενώ καθιερώνει συσσίτιο. Η φήμη για την ρητορική και δ) εκείνων που ζούσαν με «ποιμαντική του ικανότητα εκτοξεύτηκε<ref>Τότε κατά τους μελετητές αναδείχθη σε ηγετική πνευματική μορφή στην Αντιόχεια. Στους λόγους '''Εις Αδριάντας'συνεισάκτους''», δηλαδή τους μοναχούς ή επισκόπους που συζούσαν με τις θεωρούμενες «αδελφές» τους. Έλαβε ο Χρυσόστομος πέτυχε να οδηγήσει τον Αυτοκράτορα να μην λάβει ακραία μέτρα, επίσης, για την ηθική κάθαρση κατά των ταγμάτων των χηρών στασιαστών αλλά και των διακονισσών. Έδινε ιδιαίτερη έμφαση στην καθαρότητα το λαό να μετανοήσει για το σφάλμα που διέπραξε, ώστε τελικά να επέλθει ειρηνική διευθέτηση του βίου και ήταν αμείλικτος με τους ιερείςζητήματος</ref> το 387, διακόνους θέτοντας ακόμα και μοναχούς που αποδεικνύονταν ανάξιοιτη ζωή του σε κίνδυνο, ενώ τους αδιόρθωτους τους [[Θρησκευτικές ποινές|απέβαλε παντελώς]] από τις τάξεις όταν στρατιώτες του κλήρου, πήραν εντολή να πραγματοποιήσουν αντίποινα για στάση, σε βάρος στασιαστών της περιοχής. ΜάλισταΗ αγάπη και ο σεβασμός μάλιστα προς το πρόσωπο του Χρυσοστόμου ήταν τόση, δεν δίστασε να απολύσει 13 επισκόπους ως «ώστε όταν προτάθηκε για την επισκοπή στην [[Σιμωνία|σιμωνιακούςΚωνσταντινούπολη]]» και ανάξιους και να τους αντικαταστήσει με ικανούς και ευσεβείς, υποστηρίζοντας ότι «εάν ο κλήρος που είναι λαός της Αντιόχειας αντέδρασε<ref> O Ευτρόπιος οργάνωσε το άλας της γης, παρουσιάζει έκλυτο βίο, πώς πως θα ζητήσουμε αποσπασθεί από το ποίμνιο την Αντιόχεια ώστε να ζει άγιο και κατά Χριστόν βίο;»προκληθούν, οι λιγότερες δυνατές αντιδράσεις</ref>.

 Το έργο που άνέπτυξε ανέπτυξε ήταν πολυσχιδές και περιελάμβανε έντονη κηρυκτική, αντιαιρετική, φιλανθρωπική, συγγραφική και κοινωνική δράση. Η ρητορική του δεινότητα σαγηνεύει τα πλήθη, χριστιανούς και μη, ενώ η φήμη του φθάνει ως τα αυτιά της Αυτοκρατορικής αυλής. Το [[397]] μ.Χ., όταν πεθαίνει ο [[Αρχιεπίσκοπος]] [[Κωνσταντινούπολη|Κωνσταντινουπόλεως]] [[Νεκτάριος Κωνσταντινουπόλεως|Νεκτάριος]], οι άνθρωποι της Αυλής φέρνουν τον Ιερό Χρυσόστομο στην [[''Κωνσταντινούπολη]] '' για να διαδεχθεί το [[Νεκτάριος Κωνσταντινουπόλεως|Νεκτάριο]]. Μάλιστα ο ίδιος ο [[''Αρκάδιος]] '' ο αυτοκράτορας υπέδειξε και στήριξε την υποψηφιότητά του, μετά από υπόδειξη του πανίσχυρου και σκανδαλοποιού '''ευνούχου''' του βασιλέως, Ευτροπίου, που αργότερα πήρε το βαθμό του '''Υπάτου''', ο οποίος είχε γνωρίσει και εντυπωσιαστεί απο από τον Ιωάννη. Έτσι το Φεβρουάριο του [[398]]μ.Χ., με σύμφωνη γνώμη του κλήρου και του λαού, χειροτονείται απο από τον [[Θεόφιλος Αλεξανδρείας|Θεόφιλο Αλεξανδρείας]] που διατίθετο εχθρικά σε βάρος του Ιωάννη αφού ήθελε να επιβάλει δικό του επίσκοπο<ref>Σύμφωνα με το '''Σοζωμενό''' (Εκκλ.Ιστορία,7,2) ο Θεόφιλος αντέδρασε στην εκλογή του Χρυσοστόμου « Ως δε εκ πόλει αφίκετο (Χρυσόστομος) και οι κληθένετς ιερείς συνεληλύθησαν, εμποδών εγένετο τη χειροτονία Θεόφιλος, Ισιδώρω σπουδάζων...Τελευταίον συνένησε τοις επι Ιωάννη δεδογμένοις...»<br>Κατά το ιστορικό '''Σωκράτη''' (Εκκλ.Ιστορία,7,2)ο Θεόφιλος «σπουδήν ετίθετο διασύραι μεν την Ιωάννου δόξαν, Ισίδωρον δε υπ'αυτόν πρεσβύτερον προς την επισκοπήν προχειρίσασθαι»<br>Κατά τον '''Παλλάδιο Ελενοπόλεως''' υπήρχε εξ'αρχής εχθρότητα κατά του Ιωάννη (Διάλογος, 5 P.G.47,19) «απ'αρχής ουν ο Θεόφιλος...,προσχών αυτή τη καταστάση τω ανεπιλήπτω της παρρησίας ηψυχώθει προς την χειροτονίαν»</ref>, [[Αρχιεπίσκοπος]], παρά την αρχική επιφύλαξη που ο ίδιος είχε.

Από τη νέα θέση ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναπτύσει ευρύτατο ποιμαντικό, κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο. Κύριο μέλημα του είναι η ηθική καλλιέργεια του ποιμνίου, όμως δεν περιορίζεται μόνο σε αυτό, αλλά ιδρύει και σειρά ευαγών ιδρυμάτων με σκοπό την ανακούφιση των φτωχών, ορφανών, ξένων και αρρώστων. Οργανώνει ημερήσιο συσσίτιο με το οποίο θρέφει 7000 απόρους της Πόλης. Καταργεί κάθε πολυτέλεια στην εκκλησία, περιορίζει στο ελάχιστο τα έξοδα διατροφής του κλήρου, εκποιεί διάφορα πολύτιμα σκεύη και τιμαλφή που δεν ήταν απαραίτητα και δίνει τα χρήματα σε έργα αγάπης. Επιπρόσθετα ως γνήσιος διάδοχος των Αποστόλων και ως άριστος πνευματικός επιτελάρχης οργάνωσε ιεραποστολές στην Περσία, την Κελτική, την Φοινίκη,τη Σκυθία και την Γοτθία.  Αυτο Αυτό όμως που αποτελεί μεγάλο του προσόν, ειναι είναι το άφθαστο χάρισμα του λόγου. Στο πρόσωπο του η χριστιανική ρητορική τέχνη επρόκειτο να βρει τον μεγαλύτερο θεράποντα της. Μιλάει στις περίφημες ομιλίες του για το λόγο του [[Ευαγγέλιο|Ευαγγελίου]], τη μετάνοια, τη μεταστροφή στο Θεό. Θεολογεί, εμβαθύνει στα μεγάλα ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης και στα καθημερινά προβλήματα της κοινωνίας. Κοινωνιολογεί, ψυχολογεί και ηθικολογεί. Στηλιτεύει την ανηθικότητα και τη διαφθορά, καταγγέλλει την κοινωνική αδικία, στιγματίζει τη σπατάλη, την επίδειξη των πλουσίων και των αρχόντων, καταδικάζει τις αυθαιρεσίες του πολιτικού συστήματος, στρέφεται σε βάρος του διεφθαρμένου κλήρου, πάντα με παρρησία και χωρίς να κατονομάζει ώστε να μην κηλιδώνονται προσωπικότητες αλλά να στιγματίζονται οι πράξεις. Στέκεται δίπλα στους αδυνάτους, τους ταπεινούς, τους αδικημένους, τους απλούς καθημερινούς ανώνυμους συνανθρώπους του, που η υπεροψία και η αδικία των δυνατών συχνά καταδυνάστευε.

Μπορεί να κατέκτησε τις καρδιές του λαού, σύντομα όμως προκάλεσε πλήθος αντιδράσεων εκ μέρους εκείνων που θίγονταν απο από το ελεγκτικό του κήρυγμα. Έτσι δημιουργήθηκε ένα έντονο και ασφυκτικό αντι-Χρυσοστομικό κλίμα. Ιδιαίτερα δε, εξόργισε το περιβάλλον της Αυτοκράτειρας Ευδοξίας. Το αποκορύφωμα ώστε να ανάψει η θρυαλλίδα της συσσωρευμένης αντιπάθειας σε βάρος του, τόσο εκ μέρους των αρχόντων και πολιτικών, όσο και των εκκλησιαστικών παραγόντων της εποχής, ήταν ο έλεγχος στην Αυτοκράτειρα [[Ευδοξία|Ευδοξία]], η οποία παρανόμως οικοιοποιήθηκε οικειοποιήθηκε το χωράφι μιας φτωχής χήρας<ref>O Χρυσόστομος παρακάλσε παρακάλεσε επιμονετικά την αυτοκράτειρα να επιστρέψει το κτήμα ή έστω να δώσει κάποια αποζημίωση καθώς αοοτελούσε αποτελούσε το μοναδικό έσοδο της χήρας. Η ίδια όμως αρνήθηκε (Marc le diacre, Vie de Pophyre, eveque de Gazza.AB97[1979] 131-147)</ref>. Επιπρόσθετα διάφορες τάξεις οι οποίες θίγονταν απο από το κήρυγμά του, έψαχναν αφορμές, διαρκώς να συκοφαντήσουν τον επίσκοπο, αλλά και να διατυμπανίζουν στην Αυλή, αυτή την υποβόσκουσα δυσαρέσκεια. Όπως, όταν ανήγειρε ενα ένα λεπροκομείο και κάποιοι εύποροι που είχαν γειτονικά κτήματα, επιτέθηκαν κατά του Ιωάννου, εξαιτίας του οτι ότι τα κτήματά τους έχαναν την αξία τους<ref>(Ψευδο Ψευδό Μαρτύριος ΑΒ[[1979] 149-153,95[1977] 396-398)</ref>. Επίσης πολλοί ήταν εκείνοι που αποσκοπούσαν στο θρόνο του. Πρωτεργάτες της δυσαρέσκειας υπήρξαν ο [[''Ευτρόπιος]] '' και ο [[Γάιος]] που ήταν αρχηγός των Γότθων στην [[Κωνσταντινούπολη]], ενώ από εκκλησιαστικής πλευράς, ο [[''Σεβηριανός Γαβάλων]]'', ο [[''Ακάκιος Βεροίας]] '' και ο [[''Αντίοχος Πτολεμαΐδας]]''. Ο κορυφαίος όμως διώκτης του Αγίου ο οποίος συνέφανε συνύφανε τις σαθρές κατηγορίες σε βάρος του και συνήσπισε τους αντιχρυσοστομιστές για να τον αποπέμψουν, ήταν ο [[Θεόφιλος Αλεξανδρείας]]. Ο Θεόφιλος κατάφερε να πείσει την Αυτοκράτειρα, ότι όταν ο Ιωάννης αναφερόταν στις ομιλίες στην [[''Ιεζάβελ]] '' εννοούσε αυτή, και άρα ήταν ένοχος για εσχάτη προδοσία<ref>Η απόκληση ως Ιεζάβελ συνιστούσε '''έγκλημα καθοσιώσεως''' με βάση τον συσχετισμό της ιστορίας με την ασεβή βασίλισσα. Μάλιστα κρίθηκε ένοχος αλλά η ποινή εξ αιτίας των αντιδράσεων, δεν εφαρμόστηκε ποτέ. (Παλλάδιος Ελενοπόλεως PG 47,30)</ref>. Δηλαδή είχε ως στόχο, όχι μόνο την απομάκρυνσή του αλλά και την εξόντωσή του. Τελικά συνήλθε σύνοδος παρωδία<ref>Περίληψη της «επί Δρυν» συνόδου διέσωσε ο '''Ιερός Φώτιος''' (P.G. 103,105-113) όπως και οι '''Σωκράτης''' (Εκκλ. Ιστορία 6,15 κεξ), '''Σοζωμενός''' (Εκκλ.Ιστορία 8,17κεξ), '''Παλλάδιος Ελενοπόλεως''' (P.G. 47,48 κεξ) όπου διαφαίνεται η αντικανονικότητα της συνόδου αλλά και της λήψης αποφάσεων. Αναφέρουν οτι ότι παραβρέθηκαν μόλις 36 επίσκοποι, ενώ οι υπόλοιποι 40 αρνήθηκαν να μετάσχουν σε αυτή. Ο '''Ιννοκέντιος Α΄''' πάπας Ρώμης αποδοκίμασε αυτή την απόφαση θεωρώντας τη άκυρη και διακόπτωντας διακόπτοντας κοινωνία με τις εκκλησίες που δέχθηκαν την απόφαση</ref>, στην οποία παρευρέθησαν οι μισοί Επίσκοποι και τον εξόρισαν. Ο ίδιος μάλιστα δεν παρέστη, ενώ ανάμεσα στους κατηγόρους, ήταν και κληρικοί που είχαν αποπεμφθεί λόγω [[Σιμωνία|σιμωνίας]]. Προεξάρχων ήταν ο Θεόφιλος, κατηγορούμενος επίσης για αντιεκκλησιαστική συμπεριφορά<ref>O Θεόφιλος κατηγορείτο για ξυλοδαρμό και ίσως τη δολοφονία «μακρών μοναχών» οι οποίοι δεν απέδιδαν σε αυτόν τα χρήματα που έβγαζαν αλλά τα έδιναν σε φιλανθρωπίες.(Παλλαδίου Διάλογος ΣΤ΄ PG 47,22-23). Τότε αυτοί κατέφυγαν στον Χρυσόστομο, που όμως δεν είχε καμια καμιά δικαιοδοσία στο ζήτημα(PG 47,23-24). Ο Θεόφιλος το εξέλαβε αρνητικά. Οι μακροί μοναχοί απευθύνθηκαν και ζήτησαν διευθέτηση απο από τον Αυτοκράτορα. Ο ίδιος όμως έχρισε το Θεόφιλο υπόδικο του Χρυσοστόμου(PG 47,26). Καταλαβαίνοντας οτι ότι με τις ήδη υπάρχουσες συνθήκες θα καθαιρεθεί (συκοφαντίες κατά Χρυσοστόμου, κατηγορίες μοναχών), εξύφανε κατηγορίες και οργάνωσε σχέδιο σε βάρος του Χρυσοστόμου, περνώντας σε δεύτερη μοίρα την δίκη του. Μάλιστα εν συνεχεία αφου αφού πέθανε ο ηγούμενος Ισίδωρος, το ζήτημα διευθετήθηκε χωρίς καμία επίπτωση για το Θεόφιλο.</ref>, για την οποία ποτέ δεν δικάσθηκε.

Σύντομα, όμως, ο Ιωάννης επανήλθε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο λόγω του φόβου που προκάλεσε στην αυλή η αντίδραση του λαού, ενός μεγάλου κακού στο οικογενειακό περιβάλλον της Ευδοξίας και συνάμα ενός σεισμού, που συνέβη, ενώ ο Ιωαννης Ιωάννης ταξίδευε για τη εξορία, που εκλήφθη εξελήφθη ως θεϊκό σημείο. Μετά από λίγο ήρθε και η ώρα της δεύτερης και μόνιμης εξορίας, του Αγίου. Αυτό συνέβη διότι ο Ιωάννης και πάλι δεν έπαψε το φλογερό κήρυγμα του. Υπήρξε ασυμβίβαστος προς τη ανηθικότητα, την ειδωλολατρεία, τον κοσμικό έκλυτο βίο. Αποκόρυφωμα Αποκορύφωμα υπήρξε η νέα δριμεία κριτική που άσκησε ο Χρυσόστομος στην Ευδοξία για ένα άγαλμα της, το οποίο ανήγειρε στον περίβολο του ναού της Αγίας Σοφίας, στο οποίο τελούνταν και διάφορες Διονυσιακού τύπου εκδηλώσεις. Αυτή τη φορά, πάλι σύμφωνα με τους αντιπάλους του, εκφώνησε λόγους όπου αποκαλούσε την Ευδοξία [[Ηρωδιάς|Ηρωδιάδα]]<ref>Ο λόγος που φέρεται να εκφώνησε ο Χρυσόστομος διασώθηκε απο από τον Ιστορικό Σωκράτη (Εκκλ. Ιστορία, Η΄ 20, 1-5 ή PG 59,485-490) « '''Πάλιν Ηρωδιάς μαίνεται, πάλιν ορχείται, πάλιν Ιωάννου την κεφαλήν επί πίνακος σπουδάζει'''». Η ιστορική έρευνα όμως απο από τον 19ο αιώνα θεωρεί το κείμενο νώθονόθο. Μάλιστα σύγχρονοι μελετητές θεωρούν πως εσκεμμένα χαλκεύτηκε (Αldama No 381),ώστε να εξυπηρετηθούν σκοπιμότητες απο από τους αντιπάλους του Χρυσοστόμου. Απο Από την ίδια έρευνα προέκυψε οτι ότι οι πρώτοι ιστορικοί που περιέγραψαν το γεγονός δεν αναφέρουν κανενός ειδους είδους τέτοια ομιλία, με αποτέλεσμα να θεωρείται μεταγενέστερη. </ref>, κάτι που τον έθεσε άμεσα στο στόχαστρο της αυτοκράτειρας, που τον εξόρισε οριστικά, με τη βοήθεια της συνόδου. Ο Ιωάννης όμως αρνήθηκε να φύγει παρά τη θέλησή του [[Αρκάδιος|Αρκαδίου]]. Μάλιστα τις παραμονες παραμονές της οριστικής του εξορίας, αποπειράθηκαν να τον δολοφονήσουν δύο φορές<ref>(Παλλάδιος Ελενοπόλεως (Κ΄PG 47,72) και Σοζωμενός (Εκκλ.Ιστορία Η΄ 21-5-8))</ref>. Όμως ούτε και τότε τελείωσε ο διωγμός του. Αυτό φάνηκε απο από τα γεγονότα του [[Πάσχα]] του [[404]] μ.Χ., όταν το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου μετά απο από ψευδή καταγγελία του [[Θεόφιλος Αλεξανδρείας|Θεοφίλου]] μετά ακροάσεως του [[Αρκάδιος|Αρκαδίου]], οι στρατιώτες του αυτοκράτορα επιτέθηκαν την ώρα της Λειτουργίας στο συναχθέν πλήθος, με την αιτιολογία ότι ήταν σύναξη οπαδών του Χρυσοστόμου. Ακολούθησαν βαρβαρότητες εκείνη την νύχτα καθώς και την επόμενη ημέρα απο από το στρατό και τους υπερασπιστές του Ιωάννη, που ονομάστηκαν ''Ιωαννίται''.

Ο Ιερός Χρυσόστομος το μόνο που πάντα ζητούσε ήταν να ακροαστεί απο μία πανορθόδοξο ακροασθεί από [[Οικουμενική Σύνοδοι|Οικουμενική σύνοδο]]. Αυτό όμως προσέκρουε στα συμφέροντα των αντιπάλων του, οι οποίοι γνώριζαν τη αντικανονικότητα της '''Εν Δρύ''' συνόδου, με αποτέλεσμα να μην δέχονται το αίτημά του<ref>Αυτό τελικά είχε ως αποτέλεσμα να συμβεί το πρώτο [[Σχίσμα]] στο εκκλησιαστικό σώμα της Εκκλησίας, όταν ο '''Ιννοκέντιος Α΄''' θεώρησε αντικανονική την απόφαση και διέκοψε κοινωνία με τις εκκλησίες που δέχθηκαν την απόφαση. Η αποκατάσταση συνέβη επι 'επί ''Κυρίλλου Αλεξανδρείας''' οταν όταν και δέχθηκε την επανεγγραφή του Χρυσοστόμου στα δίπτυχα της Εκκλησίας</ref>. Το βαρύ αυτό κλίμα τον υποχρέωσε σε εγκλεισμό στο επισκοπείο του για δύο μήνες. Όμως αυτό δεν αρκούσε στους αντιπάλους του, ήθελαν πάση θυσία το διωγμό του. Έτσι ο ανώτερος κλήρος με επικεφαλής τον [[Ακάκιος Βεροίας|Ακάκιο]], άσκησαν έντονη πίεση στον [[Αρκάδιος|Αρκάδιο]] και τον έθεσαν προ των ευθυνών του σε περίπτωση ταραχών. Εν τέλει εκδίδεται διάταγμα εξορίας του Ιωάννη, περί τις 20 Ιουνίου. Το κλίμα ήταν βαρύ. Οι υποστηρικτές του ήταν έτοιμοι να τον υπερασπιστούν, ενώ στρατιώτες είχαν παραταχθεί με σκοπό να τον συλλάβουν αν αρνηθεί να φύγει και αν υπάρξουν αντιδράσεις, να κατασταλούν άμεσα. Τελικά παραδίδεται αφού εμφανίζεται στους υποστηρικτές του, ώστε να τους προστατεύσει και να μην προκληθούν άλλες αιματοχυσίες. Η διαθήκη του ήταν να διατηρήσουν ενωμένη την εκκλησία ώστε να μην προκληθεί ''σχίσμα''. Ο εξόριστος επίσκοπος φτάνει στη Νίκαια της Βιθυνίας και εν συνεχεία οδηγήθηκε στο χωριό '''Κουκουσός''', στα σύνορα [[Καππαδοκία|Καππαδοκίας]] και Αρμενίας. Από εκεί συνεχίζει το ποιμαντικό του έργο. Γράφει πλήθος επιστολών, συμβουλεύει, κατευθύνει, ενισχύει, παρηγορεί και τονώνει πολλούς Χριστιανούς. Όπως μαθαίνουμε απο το πλήθος επιστολών του, ειναι ένα ταξίδι θριάμβου, πόνου, απογοητεύσεων και διωγμών. Όπου εμφανίζεται, πλήθος λαού και κλήρου τον υποδέχεται με θέρμη. Αντιθέτως σε πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς δέχεται επιθέσεις απο φιλο-Θεοκλητικούς και αντι-Χρυσοστομικούς επισκόπους. Κάθε μέρα περπατεί πολλά χιλιομέτρα περνώντας πλήθος κακουχιών. Οι συνοδοί του είχαν εντολή πως αν πέθαινε θα έπαιρναν και πρόσθετο μισθό γι'αυτό του φέρονταν πολλές φορές βάναυσα. Στην Κουκουσό φθάνει μετά απο ταξίδι επτά μηνών, σχεδόν ημιθανής.

Αφού συνήλθε, το μέρος της εξορίας του, γίνεται πόλος έλξης πολλών πιστών. Αυτό το γεγονός όμως εξοργίζει περισσότερο το περιβάλλον του Αυτοκράτορα, το οποίο έβλεπε να αναπτύσεται ένα ευρύτατο ενδιαφέρον υπέρ του εξορίστου επισκόπου. Ο[Αρκάδιος - η Ευδοξία είχε πεθάνει- αποφασίζει περαιτέρω απομάκρυνση του εξόριστος επίσκοπος φτάνει στη ΠιτυούνταΝίκαια της Βιθυνίας και εν συνεχεία οδηγήθηκε στο χωριό ''Κουκουσός'', παρά τις προσπάθειες του στα σύνορα [[ΠάπαςΚαππαδοκία|ΠάπαΚαππαδοκίας]] [[Ιννοκέντιος Α΄|Ιννοκέντιου]] να επιστρέψει πίσω ωστε να ακροαστεί και Αρμενίας. Από εκεί συνεχίζει το ποιμαντικό του έργο. Γράφει πλήθος επιστολών, συμβουλεύει, κατευθύνει, ενισχύει, παρηγορεί και τονώνει πολλούς Χριστιανούς. Όπως μαθαίνουμε από σύνοδο. Οδοιπορεί για τρείς μήνες προς τον τόπο της εξορίας το πλήθος επιστολών του, υπό αυστηρή επιτήρησηείναι ένα ταξίδι θριάμβου, αλλά τελικά ποτέ δεν θα φθάσειπόνου, απογοητεύσεων και διωγμών. Όπου εμφανίζεται, γιατί θα πλήθος λαού και κλήρου τον προλάβει ο θάνατοςυποδέχεται με θέρμη. Κουρασμένος Αντιθέτως σε πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς δέχεται επιθέσεις από τις πολλές κακουχίες, την έντονη ασκητική ζωή φιλο-Θεοκλητικούς και βαριά άρρωστος εκοιμήθη στις 14 Σεπτεμβρίου αντι-Χρυσοστομικούς επισκόπους. Κάθε μέρα περπατεί πολλά χιλιόμετρα περνώντας πλήθος κακουχιών. Οι συνοδοί του [[407]] μ.Χ στα '''Κόμανα''είχαν εντολή πως αν πέθαινε θα έπαιρναν και πρόσθετο μισθό γι' αυτό του [[Πόντος|Πόντου]]φέρονταν πολλές φορές βάναυσα. Στην Κουκουσό φθάνει μετά από ταξίδι επτά μηνών, σχεδόν ημιθανής.

Ο Αγιος παρέμεινε όμως ιδιαίτερα δημοφιλής και μετά Αφού συνήλθε, το πέρας μέρος της ζωής εξορίας του, γίνεται πόλος έλξης πολλών πιστών. Έτσι όταν Αυτό το γεγονός όμως εξοργίζει περισσότερο το περιβάλλον του Αυτοκράτορα, το [[434]]μοποίο έβλεπε να αναπτύσσεται ένα ευρύτατο ενδιαφέρον υπέρ του εξορίστου επισκόπου.Χ. [[Πατριάρχης]] εξελέγη ο μαθητής Ο Αρκάδιος - η Ευδοξία είχε πεθάνει- αποφασίζει περαιτέρω απομάκρυνση του στη Πιτυούντα, παρά τις προσπάθειες του [[Πατριάρχης ΠρόκλοςΠάπας|Άγιος ΠρόκλοςΠάπα]], παρεκάλεσε τον αυτοκράτορα [[Θεοδόσιος Β΄Ιννοκέντιος Α΄|Θεοδόσιο Β΄Ιννοκέντιου]] να ενεργήσει τα δέοντα, επιστρέψει πίσω ώστε το λείψανο του μεγάλου αυτού πατέρα της Εκκλησίας να επιστρέψει στην Κωνσταντινούποληακροασθεί από σύνοδο. Και πράγματιΟδοιπορεί για τρεις μήνες προς τον τόπο της εξορίας του, υπό αυστηρή επιτήρηση, αλλά τελικά ποτέ δεν θα φθάσει, τέσσερα χρόνια αργότεραγιατί θα τον προλάβει ο θάνατος. Κουρασμένος από τις πολλές κακουχίες, την έντονη ασκητική ζωή και βαριά άρρωστος εκοιμήθη στις 27 Ιανουαρίου 14 Σεπτεμβρίου του [[438407]] η λάρνακα με το λείψανο μ.Χ στα ''Κόμανα'' του αγίου μεταφέρθηκε με λαμπρή και συγκινητική πομπή στην βασιλεύουσα και τοποθετήθηκε στο Άγιο Βήμα του ναού των Αγίων Αποστόλων, ενώ ο λαός έμπλεος χαράς φώναζε: «Απόλαβε του θρόνου σου Άγιε»<ref>(Σωκράτους Εκκ.Ιστορία Ζ, 25)</ref>[[Πόντος|Πόντου]].