Αλλαγές

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Διονύσιος Ζακύνθου

Καμία αλλαγή στο μέγεθος, 13:23, 29 Μαΐου 2008
μ
καμία σύνοψη επεξεργασίας
Ένα έτος αργότερα ο Διονύσιος, θα χριστεί [[Ιεροσύνη|ιερέας]] παρά τις αρχικές του επιφυλάξεις λόγω της βαριάς ευθύνης της ιεροσύνης, από τον [[Επίσκοπος|επίσκοπο]] [[Κεφαλονιά|Κεφαληνίας]] και Ζακύνθου, Θεόφιλο. Το [[1577]] όμως θέλησε να πάει να στους Αγίους Τόπους. Περνώντας από την [[Αθήνα]] θέλησε να πάρει την ευλογία του επισκόπου ''Νικάνορα''. Ο ''Νικάνορας'' όμως εντυπωσιαστηκε από την παιδεία, την μόρφωση και τη στωικότητα του Αγίου και θέλησε να τον προάγει στο επισκοπικό αξίωμα της επισκοπής Αιγίνης, που βρισκόταν σε χειρία. Έτσι έγραψε στον [[Πατριάρχης|Πατριάρχη]] Ιερεμία υπέρ της υποψηφιότητος του Δανιήλ. Ο Ιερεμίας συνέναισε τελικά και ο Άγιος εχρίσθη επίσκοπος [[Αίγινα|Αιγίνης]] λαμβάνοντας το όνομα Διονύσιος. Το έργο που επιτέλεσε στο νησί της Αίγινας ήταν σημαντικό τόσο από ποιμαντικής απόψεως όσο και στην ανακούφιση των καταπονημένων και φτωχών.
Το [[1579]] όμως υποχρεώθηκε σε παραίτηση.Ο ασκητικός βίος σε σύνθεση με το διαρκές αόκνο άοκνο έργο, καταπόνησαν την υγεία του, με αποτέλεσμα να αποστείλει επιστολή τόσο στον [[Οικουμενικό Πατριαρχείο|Οικουμενικό Πατριάρχη]] Ιερεμία όσο και τον [[Μητροπολίτης|Μητροπολίτη]] Αθηνών Νικάνορα με την παραίτησή του και την ταυτόχρονη βούλησή του να επιστρέψει στην Ζάκυνθο. Ο Ιερεμίας όμως δεν ήθελε να μείνουν αναξιοποίητες οι ικανότητες του Διονυσίου και έτσι τον έχρισε χωρεπίσκοπο Ζακύνθου. Η έντονη δραστηριότητα όμως στην Ζάκυνθο, προκάλεσε την επιβουλή του επισκοπικού περιβάλλοντος, ίσως δε και του ίδιου του επισκόπου, με αποτέλεσμα να καταγγελθεί για υπέρβαση εξουσίας, στον ηγεμόνα του νησιού ''Νικόλαο Δαπόντε''. Ο Δαπόντε ζήτησε την παραίτηση του Διονυσίου, κάτι που ο ίδιος δέχτηκε ωστε να μην προκληθούν σχίσματα και εντάσεις.
===Η σωτηρία του δολοφόνου του αδελφού του===
Οι οικογένειες ''Σιγούρου'' και ''Μονδίνου'' από διασωθέντα έγγραφα που ανάγονται στα αρχεία της [[Βενετία|Βενετίας]], φαίνεται να είχαν θανάσιμο μίσος. Συμπλοκές μεταξύ των δυο οικογενειών συνέβαιναν διαρκώς. Σε μια από αυτές ο αδελφός του Αγίου, Κωνσταντίνος, δολοφονήθηκε. Στην προσπάθεια όμως να διαφύγει ο δολοφονός δολοφόνος του Κωνσταντίνου αναζήτησε καταφύγιο στο μοναστήρι που βρισκόταν ο Άγιος, χωρίς όμως να γνωρίζει τη συγγένεια. Όταν ο δολοφόνος έφτασε στη Μονή, ερωτήθη από τον Διονύσιο, που ήταν ο ηγούμενος της Μονής, γιατί ζητεί καταφύγιο, αφού κανονικά δεν επιτρέπετο να εισέλθει. Ο ίδιος απάντησε πως τον κυνηγούσαν οι Σιγούροι, ενώ μετά από διαρκείς ερωτήσεις ομολόγησε πως δολοφόνησε τον Κωνσταντίνο Σιγούρο. Ο Διονύσιος παρά τη θλίψη του, όχι μόνο έκρυψε τον δολοφόνο αλλά και τον φυγάδευσε. Έτσι με αυτόν τρόπο κατάφερε να αποτρέψει ένα ακόμα έγκλημα και ταυτόχρονα να δώσει τη δυνατότητα μετανοίας στον δολοφόνο, παρά την πικρία για το χαμό του αδελφού του, δίνοντας ένα παράδειγμα συγχωρητικότητας και υψηλής εφαρμογής των Χριστιανικών ιδεωδών.
=== Το τέλος της ζωής του και το άφθαρτο σκήνωμα ===
12.398
επεξεργασίες

Μενού πλοήγησης