Μετά από χρόνια διαρκή διπλωματική προσπάθεια Δια μέσου της χρόνιας διαρκούς διπλωματικής προσπάθειας του πατριάρχη [[Σέργιος Κωνσταντινούπολης|Σεργίου]], η λεγόμενη "έκθεση" γίνεται το πλαίσιο διαπραγμάτευσης με τους μονοφυσίτες και μάλιστα επιτυγχάνεται σύγκλιση με τους μετριοπαθείς μονοφυσίτες της Αιγύπτου, [[Θεοδοσιανοί|Θεοδοσιανούς]] (630), επικυρώνοντάς τη με συνοδική απόφαση, (την επονομαζόμενη "Ψήφο"). Ο Σέργιος, ο οποίος βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με τον [[Ηράκλειος|Ηράκλειο]], επιτυγχάνει μία ακόμα διπλωματική επιτυχία, καθώς πείθει πλέον πέραν των Αλεξανδρείας, Ιεροσολύμων και Αντιοχείας και τον [[Ονώριος Ρώμης|Ονώριο]] Ρώμης, φροντίζοντας να ξεπεράσει το σκόπελο του μονοεργητισμού μονοενεργητισμού του οποίου υπήρξε υπέρμαχος και στην ουσία προωθώντας την έννοια της μίας θελήσεως στην υπόσταση του Λόγου(ο μονοθελητισμός, δεν προϋπέθετε πάντοτε το μονοθελητισμό). Τα 5 πατριαρχεία πλέον βρίσκονται σε συμφωνία και υπό την Κωνσταντινουπολίτικη ενδημούσα σύνοδο (638) παρά τις διαφωνίες που είχαν εν τω μεταξύ εκφραστεί από τον Σωφρόνιο Ιεροσολύμων, ο οποίος είχε πεθάνει, επικυρώνεται ως κρατικό διάταγμα. Ο θάνατος όμως των πατριαρχών Ιεροσολύμων, Κωνσταντινουπόλεως και Ρώμης παράλληλα με τον χάσιμο την απώλεια των επαρχιών, όπου αρχικώς έστρεψε την αυτοκρατορική προσοχή σε άλλα σημεία, επέφεραν σημαντικές αλλαγές πλέον με αποτέλεσμα η υποβόσκουσα εκκλησιαστική τάση της θεολογίας των δύο θελήσεων να αντιδράσει και να έλθει δυναμικά στο εσωτερικό της εκκλησίας, που οδήγησαν την κατάσταση σε μία διαφορετική κατεύθυνσηπροσκήνιο.