Άνοιγμα κυρίως μενού

OrthodoxWiki β

Βαβυλώνια αιχμαλωσία

Βαβυλώνια αιχμαλωσία ονομάζεται ο εκτοπισμός σε εδάφη της Βαβυλωνίας πολυάριθμου πλήθους ιουδαίων στα τέλη του 6ου αι. π.Χ.[1], μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον βασιλιά των Βαβυλωνίων Ναβουχοδονόσορα (605-562 π.Χ.).

Ιστορικό

Ο θάνατος του βασιλιά Σολομώντα σήμανε τη διάσπαση του ενιαίου ισραηλιτικού βασιλείου (922 π.Χ.). Δέκα από τις δώδεκα φυλές του ισραηλιτικού έθνους, δημιούργησαν το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ και οι υπόλοιπες δύο, του Ιούδα και του Βενιαμίν, το νότιο βασίλειο του Ιούδα με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Η ασύνετη πολιτική των περισσοτέρων βασιλέων ενθάρρυνε επιθέσεις γειτονικών λαών και μαζί με την ηθική κατάπτωση οδήγησε γενικά σε αποσταθεροποίηση και αποδυνάμωση των βασιλείων.

Το βασίλειο του Ισραήλ καταλύθηκε από τους ασσυρίους το 722 π.Χ. και την ίδια τύχη είχε αργότερα και το βασίλειο του Ιούδα με την υποταγή του στους βαβυλώνιους το 586 π.Χ.. Τότε, η πρωτεύουσα Ιερουσαλήμ υπέστη σοβαρές καταστροφές, ο Ναός του Σολομώντα λεηλατήθηκε και κάηκε, ενώ πολυάριθμοι αιχμάλωτοι οδηγήθηκαν σε εξορία στη Βαβυλώνα γεγονός που έμεινε γνωστό ως βαβυλώνια αιχμαλωσία και κράτησε 48 χρόνια (586-538 π.Χ.). Το γεγονός ότι οι βαβυλώνιοι εγκατέστησαν τους εξόριστους σε οριοθετημένες περιοχές, στις οποίες υπήρχε μέχρις ενός σημείου η δυνατότητα αυτοδιαχείρισης, βοήθησε ώστε σε σύντομο χρονικό διάστημα να αποκτηθούν κάποια δικαιώματα ιδιοκτησίας και να πραγματοποιηθούν παραχωρήσεις πολιτικού χαρακτήρα που βοήθησαν στη διατήρηση της φυσικής και πνευματικής συνέχειας αλλά και της εθνικής ταυτότητας. Θεωρήθηκε ότι η βαβυλώνια αιχμαλωσία εκπλήρωσε τις προφητείες για την τιμωρία του Ισραήλ και απέδειξε ότι ο λαός είχε ανάγκη εντονότερης προσήλωσης στο Θεό.

Με την επικράτηση της περσικής κυριαρχίας (538-332 π.Χ.) στη Συρία και την Παλαιστίνη και την κατάλυση του βαβυλωνιακού κράτους, οι αιχμάλωτοι ιουδαίοι, με διάταγμα του πέρση βασιλιά Κύρου, ήταν ελεύθεροι πλέον να επιστρέψουν στις εστίες τους. Με διαταγή επίσης του Κύρου, παραδόθηκαν όλα τα ιερά σκεύη του Ναού στους επαναπατριζόμενους, οι οποίοι μετά την επιστροφή τους έχτισαν και πάλι τείχη στην Ιερουσαλήμ και ανοικοδόμησαν κατά το δυνατό την πόλη και το Ναό.

Υποσημειώσεις

  1. Επικρατέστερη χρονολογία για το συμβάν θεωρείται το 587 ή 586 π.Χ.: "Nebuchadrezzar’s conquest of Judah in 586 b.c.e." (David Noel Freedman, The Anchor Bible Dictionary, New York: Doubleday 1992, τόμ. 4, σελ. 126). "Τhe capture of Jerusalem by the Babylonians in 587 b.c." (στο ίδιο, τόμ. 2, σελ. 923). "Judah fell to the Neo-Babylonian Empire under Nebuchadnezzar (587–586 b.c.e.)" (στο ίδιο, τόμ. 4, σελ. 1038)

Βιβλιογραφία

  • Μπρατσιώτης Ι. Παναγιώτης, Εισαγωγή εις την Παλαιάν Διαθήκην, Αθήνα 1993 (c1936)
  • Χαστούπης Π. Αθανάσιος, Εισαγωγή εις την Παλαιάν Διαθήκην, εκδ. Πανεπιστημίου Αθηνών, 1986
  • Καλαντζάκης Ε. Σταύρος, Εισαγωγή στην Παλαιά Διαθήκη, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2006
  • Αγουρίδης Σάββας, Ιστορία της Θρησκείας του Ισραήλ, Ελληνικά Γράμματα, Αθηνα 1995