12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Βίος
Ο Απολινάριος είχε υποδεχτεί τον [[Αθανάσιος Αλεξανδρείας|Μ. Αθανάσιο]] κατά τη δεύτερη εξορία του στην πόλη της Λαοδίκειας. Ο [[Γεώργιος Λαοδικείας]] ήδη καταδικασμένος από τους ορθοδόξους, εξ αιτίας της κίνησής του αυτής, έδειξε εχθρότητα προς τον Απολινάριο τον οποίο κατά τον [[Επιφάνιος Σαλαμίνος|Επιφάνιο Σαλαμίνας]], εξόρισε<ref>PG 42, 676</ref> και αφόρισε<ref>Σοζωμένος, Εκκλ. Ιστορία, 6, 25</ref>. Εν συνεχεία αποδεικνύεται υπέρμαχος των θέσεων της εκκλησίας, σχετικά με τη διδαχή των μαθημάτων διδασκαλίας από χριστιανούς, έναντι του Ιουλιανού<ref>ΘΗΕ, τ.2, σελ. 1114</ref>, μεταφράζοντας κλασσικά κείμενα και μεταγλωττίζοντας εκκλησιαστικά στην αρχαία ελληνική<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία Δογμάτων Β΄, σελ. 333</ref>. Αρχικώς φαινόταν πως ήταν υποστηρικτής της [[Ά Οικουμενική Σύνοδος|Συνόδου της Νίκαιας]], όπως μας πληροφορεί ο [[Βασίλειος Καισαρείας|Μ. Βασίλειος]]<ref>Επιστολή 265, 2</ref>, αλλά ήδη από το 352 κατά το [[Γρηγόριος Ναζιανζηνός|Γρηγόριο Ναζιανζηνό]], είχε αρχίσει να διατυπώνει δημόσια τις κακόδοξες απόψεις του<ref>Επιστολή 102, 22</ref>. Ο Απολινάριος μάλιστα διατηρούσε αλληλογραφία με το Μ. Βασίλειο από το 355, αλλά χωρίς να θίξει σε κάποιο σημείο τη διδασκαλία του. Η διδασκαλία αυτή είναι φανερό πως προσδιοριζόταν από την προσπάθεια αντιμετώπισης των αρειανιστών και ιδίως του Ευνομίου<ref>ΘΗΕ, τ.2, σελ. 1115</ref>.
Το 355/6 γίνεται πρεσβύτερος και περί το 360 [[επίσκοπος]], όταν εκθρονίστηκε ο αρειανιστής Γεώργιος, με την εκλογή του να παρουσιάζει προβλήματα, καθώς οι μοναχοί πήραν μέρος στην χειροτονία του, δίχως δικαίωμα ψήφου. Στη σύνοδο αυτή μάλιστα καταδικάστηκε η διδασκαλία του όπως αυτή τη γνωρίζουμε από την Ομολογία του στον Ιοβιανό<ref>Στ. Παπαδόπουλος, ο.π., σελ. 540</ref>. Τελικά σκοπό του κάνει να διαδώσει τη διδασκαλία του στην Αντιόχεια, κυρίως μετά το 365, με αποτέλεσμα να κινήσεις τις υποψίες των Αντιοχειανών για αιρετική διδασκαλίααίρεση<ref>ΘΗΕ, τ.2, σελ. 1115</ref>. Το 368 στη σύνοδο των Τυάνων ως ορθόδοξος επίσκοπος έλαβε θέση και ο [[Πελάγιος]] , κάτι που μάλλον δείχνει πως ήδη είχε συμβεί στροφή της εκκλησίας στην αντιμετώπιση του. Καταδίκη βέβαια δεν έχουμε κάτι που ενδυναμώνει τη θέση του Απολιναρίου, ενώ η εκλογή του [[Βιτάλιος Αντιοχείας|Βιταλίου]], ως σχισματικού επισκόπου στην Αντιόχειας<ref>ΘΗΕ, τ.2, σελ. 1115</ref>, ισχυροποιεί τη θέση του<ref>Στ. Παπαδόπουλος, ο.π., σελ. 540</ref>, τη στιγμή που προχωρά σε πλήθος αντικανονικών και υπερόριων χειροτονιών. Σε αυτό το διάστημα μάλιστα γίνεται και ιδιαίτερα ερειστικός έναντι των αντιπάλων του. Τελικά το 379 συγκαλείται στην Αντιόχεια Σύνοδος Απολιναριστών. Αλλά , αλλά είναι εμφανές πως ήδη από το 375 πως η εκκλησία κινείται συντεταγμένα για την αντιμετώπιση των Απολιναριστών. Έτσι συγκαλούνται [[Σύνοδος|σύνοδοι]], με κορυφαία την Β΄ Οικουμενική το 381, όπου καταδικάζουν την διδασκαλία του.
Το 388 τελικά αυτοκρατορικό διάταγμα απαγόρευσε τη δράση του Απολινάριου, ενώ μετά από αυτή την απόφαση χάνεται από το προσκήνιο. Ο θάνατός του επήλθε μεταξύ 390 και 392, από άγνωστα αίτια.
