Αλλαγές

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Αντώνιος ο Μέγας

38 bytes αφαιρέθηκαν, 20:32, 17 Ιανουαρίου 2020
+pt
| Τίτλος = [[Μοναχισμός|Μοναχός]]
}}
Ο '''Αντώνιος ο μέγας''', αποτελεί [[Όσιος|Όσιο]] της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθόδοξης Εκκλησίας]], ο οποίος έζησε κατά τον 3ο και 4ο αιώνα στην περιοχή τη της Αιγύπτου. Υπήρξε ο θεμελιωτής του μοναχισμού, καθώς θεωρήθηκε ο αντιπροσωπευτικότερος τύπος του ασκητικού φρονήματος, χωρίς όμως να αποτελεί τον πρώτο μοναχό, όπως εσφαλμένα πολλοί εκτιμούν<ref>ΘΗΕ, σελ. 965</ref>. Αποκλήθηκε και Πατριάρχης της ερήμου, καθώς διαβίωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην έρημο, όπου εκοιμήθη σε ηλικία μεγαλύτερη των 100 ετών, το 356. Το βίο του θεωρείται πως τον συνέγραψε ο προσωπικός του φίλος [[Αθανάσιος Αλεξανδρείας|Μέγας Αθανάσιος]], αν και είναι μία άποψη που αμφισβητείται, χωρίς όμως και να μπορεί να αποκλειστεί ως ενδεχόμενο<ref>Γ. Φλορόφσκι, Οι Βυζαντιοί..., σελ. 166</ref>.
==Βίος==
Ο Μέγας Αντώνιος γεννήθηκε σε ένα χωριό της Μέσης Αιγύπτου στα Ανατολικά του Ποταμού Νείλου, στις παρυφές της ερήμου, που ονομαζόταν Κόμα, το 251<ref>ΘΗΕ, σελ. 697</ref>. Ο ίδιος ήταν αυτόχθονας κάτοικος<ref>Γ. Φλορόφσκι, Οι Βυζαντινοί και Ασκητικοί Πατέρες, σελ. 168</ref>, ενώ δε γνώριζε επαρκώς την ελληνική γλώσσα<ref>ΘΗΕ, ο.π.</ref>. Προερχόταν από εύπορη οικογένεια, δίχως να λάβει κάποια εγκύκλια μόρφωση καθώς δεν του άρεσαν ιδαίτερα τα γράμματα, έλαβε όμως χριστιανική παιδεία από την παιδική του ηλικία. Έτσι όταν οι γονείς του το 270 εκοιμήθηκαν, τότε εκποίησε όλη την περιουσία του σε φτωχούς και οδήγησε την αδελφή του σε παρθενώνα, καθώς ο ίδιος είχε αποφασίσει να διάγει ασκητικό βίο. Πλέον αφιερώνεται στην προσευχή και για 15 έτη διαμένει σε οικία του στα περίχωρα της Ηρακλεοπόλεως, αλλά και μέσα σε τάφο. Αργότερα, διαβαίνει το Νείλο και οδηγείται στα όρη της Λιβυκής ερήμου, στο Πισπίρ, το οποίο διέθετε πηγή και κάποια ερείπια προγενέστερου πολιτισμού. Εκεί διέμεινε περί τα 20 έτη, όπου σύμφωνα με τον Άγιο Αθανάσιο προόδευσε κατά την αρετή, τη στιγμή που πολλοί διέρχονταν ζητώντας να συνασκηθούν και να συμμονάσουν μαζί του. Ο βίος του ήταν άκρως ασκητικός. Συνήθως έτρωγε ανά δύο ή τέσσερις ημέρες λίγο άρτο, και έπινε ύδωρ μία με δύο φορές ημερησίως, ενώ το ένδυμα το οποίο φορούσε σε όλη του ζωή, ήταν ένας τρίχινος μανδύας, όπου στο εξωτερικό του έφερε δέρμα. Ο ίδιος μάλιστα δεν πλύθηκε ή λούστηκε ποτέ<ref>ο.π., σελ. 968</ref>.
Κατά το διωγμό του Μαξιμίνου το 311 ο Αντώνιος προσέρχεται στην Αλεξάνδρεια με σκοπό να μαρτυρήσει, κάτι που όμως δε συνέβη. Εκεί διακρίνεται όμως για τον έντονο ασκητικό του βίο, δίνοντας συμβουλές και συμπαραστεκόμενος στους δικαζόμενους και φυλακισμένους μάρτυρες του χριστιανισμού. Μετά το διωγμό πολλοί ασκητές, άρχισαν να μιμούνται το βίο του Αγίου Αντωνίου, με αποτέλεσμα να τον ακολουθήσουν κατά την επιστροφή του στην έρημο. Έτσι το αναχωρητήριό του γίνεται πόλος έλξης για πολλούς πιστούς, με αποτέλεσμα, αφενός να μη βρίσκει ησυχία, αφετέρου να ελλοχεύει ο κίνδυνος της κομπορρημοσύνης. Έτσι φεύγει κρυφώς, οδηγούμενος στην έρημο κοντά στην Ερυθρά θάλασσα, στο όρος Κολζίμ, όπου σήμερα βρίσκεται η μεγάλη κοπτική μονή του Αγίου Αντωνίου. Εκεί ο Αντώνιος πλέον ανήλθε σε υψηλό πνευματικό επίπεδο, αλλά σύντομα οι αδελφοί του από το Πισπίρ τον ανακάλυψαν. Το 338 υποχρεώνεται να επιστρέψει στη Αλεξάνδρεια, αφού είχε ξεσπάσει η [[Αρειανισμός|αρειανική]] έριδα, καθώς του ζητήθηκε. Συναντά τον Μέγα Αθανάσιο, οποίος μόλις είχε επιστρέψει από εξορία, και προκαλεί το θαυμασμό με τη σοφία και το βίο του. Έτσι και επέστρεψε στο Κολζίμ, εγκαταλείποντας εγκαταλείποντάς το πια μόλις μια φορά μέχρι το τέλος της ζωής του, που επήλθε σε ηλικία 105 ετών. Σύμφωνα μάλιστα με το βιογράφο του διατηρούσε τις σωματικές του δυνάμεις μέχρι το τέλος του. Το λείψανό του αρχικώς δεν ετάφη, αλλά ο ίδιος μετά θάνατον εμφανίστηκε και ζήτησε να ταφεί σε άγνωστο μέρος, ζητώντας μόνο να δοθούν οι μηλωτές του (δέρμα προβάτου), στο Μέγα Αθανάσιο και τον [[Σερπαίων Σεραπίων Θμουέως|Σεραπίωνα Θμουέως]]. Η διαθήκη του ήταν οι αδελφοί του να ζουν παντελώς χωρισμένοι από τους αρειανιστές και τους [[Μελιτιανισμός|Μελιτιανούς]], αλλά και σε διαρκή επαγρύπνηση από τους πειρασμούς του διαβόλου<ref>ΘΗΕ, ο.π., σελ. 969</ref>.
Σε ότι αφορά το χαρακτήρααχαρακτήρα, στο Μέγα Αντώνιο διακρίνεται η χριστιανική φυσιολογία και θεραπευτική. Είναι χαρακτηριστικό πως οι δικοί σύμφωνα με τις περιγραφές των μοναχών της εποχής, παρά την διαμονή του άνθρωποι και μοναχοί παρότι είχαν να το δουν σε απόλυτη απομόνωση για 20 έτη, όταν τον αντίκρισαν είδαν ένα άνθρωπο, ο οποίος παρά στην έρημο και την απίστευτα υπέρμετρα σκληρή άσκηση, ο ίδιος εμφανίστηκε απόλυτα φυσιολογικός στην τόσο κατά πνεύμα όσο και τα την όψη, ακόμα και στα κιλά. Επίσης ήταν Ηταν απόλυτα ήρεμος και βρισκόταν, παρά την απομόνωση, σε απόλυτα λογική κατάσταση. Δεν ήταν θλιμμένος ή κατηφής, ούτε όμως κατεχόταν από γέλωτα ή ευφραινόταν από την τεράστια αποδοχή που του επιφύλασσε ο κόσμος. Έπραττε δε διαρκώς [[Θαύμα|θαύματα]], αλλά τα θεωρούσε ήσσονος σημασίας καθώς η αγάπη ανέφερε, ήταν πολύ σημαντικότερη<ref>Γ. Φλορόφσκι, ο.π., σελ. 179</ref>. Στη ζωή του ήταν πάντοτε ιδιαίτερα διακριτικός, ανεκτικός στη διάθεση, ταπεινός στο φρόνημα. Υποτασσόταν στους κληρικούς, ακόμα και αν δεν είχαν φτάσει στα ύψη της θεωρίας του. Ήταν πάντοτε αυτάρκης και ολιγαρκής, ενώ η αυτοπειθαρχία και ο αυτοέλεγχος ήσαν πράγματι στο πρόσωπό του ανυπέρβλητες. [[Νηστεία]], [[προσευχή]] και [[αγρυπνία]] αποτελούσαν το μοναστικό του κανόνα, ενώ η ταπεινοφροσύνη του ήταν τόση, που δε δίσταζε κι από νέους μοναχούς να μαθαίνει πράγματα και να διδάσκεται<ref>ΘΗΕ, ο.π., σελ. 972</ref>.
==Στιγμιότυπα από το βίο του Αγίου. Θεολογία και άσκηση==
Ο Άγιος Αντώνιος έδειχνε από μικρή ηλικία απομονωτικές τάσεις, ενώ ως παιδί ήταν ιδιαίτερα υπάκουος<ref>Γ. Φλορόφσκι, ο.π., σελ. 169</ref>. Μετά το θάνατο το γονιών του συναντιέται ευρύτερα με το μήνυμα της [[Αγία Γραφή|Αγίας Γραφής]], της οποίας φαίνεται να είναι εξαιρετικός γνώστης, έχοντάς τη αποστηθίσει. Είναι γεγονός πως μέσα από το βίο του Αγίου Αντωνίου διασώζεται η έμφαση την προφορική παράδοση, η οποία σήμερα έχει εξαφανιστεί εξ αιτίας της αφθονίας σε χαρτί και της δυνατότητας εκτύπωσης, πράγμα που όμως δε συνέβαινε στην εποχή του. Η κοινωνία που μεγάλωσε ο Αντώνιος, είναι κοινωνία η οποία αναπτύχθηκε και άκμασε, όπως και πολλές άλλες, βασισμένες στον προφορικό λόγο<ref>ο.π., σελ. 171</ref>.
[[en:Anthony the Great]]
[[mk:Свети Антониј Велики]]
[[pt:Antão, o Grande]]
[[ro:Antonie cel Mare]]
11.779
επεξεργασίες

Μενού πλοήγησης