12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
καμία σύνοψη επεξεργασίας
| Τίτλος = [[Μοναχισμός|Μοναχός]]
}}
Ο '''Αντώνιος ο μέγας''', αποτελεί [[Όσιος|Όσιο]] της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθόδοξης Εκκλησίας]], ο οποίος έζησε κατά τον 4ο αιώνα στην περιοχή τη Αιγύπτου. Υπήρξε ο θεμελιωτής του μοναχισμού, καθώς θεωρήθηκε ο αντιπροσωπευτικότερος τύπος του ασκητικού φρονήματος, χωρίς όμως να αποτελεί τον πρώτο μοναχό, όπως εσφαλμένα πολλοί εκτιμούν<ref>ΘΗΕ, σελ. 965</ref>. Αποκλήθηκε και Πατριάρχης της ερήμου, καθώς διαβίωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην έρημο, όπου εκοιμήθη σε ηλικία μεγαλύτερη των 100 ετών, το 356. Το βίο του θεωρείται πως τον συνέγραψε ο προσωπικός του φίλος [[Αθανάσιος Αλεξανδρείας|Μέγας Αθανάσιος]], αν και είναι μία άποψη που αμφισβητείται, χωρίς όμως και να μπορεί να αποκλειστεί ως ενδεχόμενο<ref>Γ. Φλορόφσκι, Οι Βυζαντιοί..., σελ. 166</ref>.
==Βίος==
Ο Μέγας Αντώνιος γεννήθηκε σε ένα χωριό της Μέσης Αιγύπτου και Ανατολικά του Ποταμού Νείλου, στις παρυφές της ερήμου, που ονομαζόταν Κόμα, το 251<ref>ΘΗΕ, σελ. 697</ref>. Ο ίδιος ήταν λογικά αυτόχθονας κάτοικος, καθώς δε γνώριζε επαρκώς την ελληνική γλώσσα<ref>ο.π.</ref>. Προερχόταν από εύπορη οικογένεια, δίχως να λάβει κάποια εγκύκλια μόρφωση, έλαβε όμως χριστιανική παιδεία από την παιδική του ηλικία. Έτσι όταν οι γονείς του το 270 εκοιμήθηκαν, τότε εκποίησε όλη την περιουσία του σε φτωχούς και οδήγησε την αδελφή του σε παρθενώνα, καθώς ο ίδιος είχε αποφασίσει να διάγει ασκητικό βίο. Πλέον αφιερώνεται στην προσευχή και για 15 έτη διαμένει σε οικία του στα περίχωρα της Ηρακλεοπόλεως, αλλά και μέσα σε τάφο. Αργότερα, διαβαίνει το Νείλο και οδηγείται στα όρη της Λιβυκής ερήμου, στο Πισπίρ, το οποίο διέθετε πηγή και κάποια ερείπια προγενέστερου πολιτισμού. Εκεί διέμεινε περί τα 20 έτη, όπου σύμφωνα με τον Άγιο Αθανάσιο προόδευσε κατά την αρετή, τη στιγμή που πολλοί διέρχονταν ζητώντας να συνασκηθούν και συμμονάσουν μαζί του. Ο βίος του ήταν άκρως ασκητικός. Συνήθως έτρωγε ανά δύο ή τέσσερις ημέρες, και έπινε ύδωρ μία με δύο φορές ημερησίως, ενώ το ένδυμα το οποίο φορούσε σε όλη του ζωή, ήταν ένας τρίχινος μανδύας, όπου στο εξωτερικό του έφερε δέρμα δερμάτινο. Ο ίδιος μάλιστα δεν πλύθηκε ή λούστηκε ποτέ<ref>ο.π., σελ. 968</ref>
Κατά το διωγμό του Μαξιμίνου το 311 ο Αντώνιος προσέρχεται στην Αλεξάνδρεια με σκοπό να μαρτυρήσει. Εκεί διακρίνεται όμως για τον έντονο ασκητικό του βίο, δίνοντας συμβουλές και συμπαραστεκόμενος στους δικαζόμενους και φυλακισμένους μάρτυρες του χριστιανισμού. Μετά το διωγμό πολλοί ασκητές, άρχισαν να μιμούνται το βίο του Αγίου Αντωνίου, με αποτέλεσμα να τον ακολουθήσουν κατά την επιστροφή του στην έρημο. Το αναχωρητήριο επίσης που διέμενε το επισκέπτονταν πολλοί άνθρωπο, με αποτέλεσμα, αφενός να μη βρίσκει ησυχία, αφετέρου να ελλοχεύει ο κίνδυνος της κομπορρημοσύνης. Έτσι φεύγει κρυφώς, οδηγούμενος στην έρημο κοντά στην Ερυθρά θάλασσα, στο όρος Κολζίμ, όπου σήμερα βρίσκεται η μεγάλη κοπτική μονή του Αγίου Αντωνίου. Εκεί ο Αντώνιος πλέον ανήλθε σε υψηλό πνευματικό επίπεδο, αλλά σύντομα οι αδελφοί του από το Πισπίρ τον ανάκαλυψανανακάλυψαν. Το 338 υποχρεώνεται να επιστρέψει στη Αλεξάνδρεια, αφού είχε ξεσπάσει η [[Αρειανισμός|αρειανική]] έριδα, καθώς του ζητήθηκε. Συναντά τον Μέγα Αθανάσιο, οποίος μόλις είχε επιστρέψει από εξορία, και προκαλεί το θαυμασμό με τη σοφία και το βίο του. ΄Ετσι Έτσι και επέστρεψε στο ΚολζιμΚολζίμ, εγκαταλείποντας το πια μόλις μια φορά μέχρι το τέλος της ζωής του, που επήλθε σε ηλικία 105 ετών. Σύμφωνα μάλιστα με το βιογράφο του διατηρούσε τη σωματική του ρώμη ακμαία, μέχρι το τέλος του. Το λείψανό αρχικώς δεν ετάφη, αλλά ο ίδιος μετά θάνατον εμφανίστηκε και ζήτησε να ταφεί σε άγνωστο μέρος, ζητώντας μόνο να δοθούν οι μηλωτές του, στο Μέγα Αθανάσιο και τον [[Σερπαίων Θμουέως|Σεραπίωνα Θμουέως]]. Η διαθήκη του ήταν οι αδελφοί του να ζουν παντελώς χωρισμένοι από τους αρειανιστές και τους [[Μελιτιανισμός|Μελιτιανούς]]<ref>ΘΗΕ, ο.π., σελ. 969</ref>. ==Το βιβλίο περί της ζωής του Αγίου και η πρώιμη αναχωρητική ζωή==
==Υποσημειώσεις==
