Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Αντωνίνος Μάρτυρας ο Αλεξανδρεύς"

Από OrthodoxWiki
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
μ
μ
 
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
Ο  '''Άγιος Αντωνίνος'''<ref>Στα Μηναία γράφεται ως Αντώνιος</ref> είναι [[μάρτυρας]] της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθοδόξου Εκκλησίας]]. Η καταγωγή του ήταν από την ''Αλεξάνδρεια'' και μαρτύρησε πιθανόν κατά τον 3ο ή στις αρχές του 4ου αιώνα<ref>Στους συναξαριστές δεν βρίσκουμε καμία χρονολογία θανάτου για τον ''Αντωνίνο''. Δεδομένων των ιστορικών στοιχείων που παραθέτει η ''ΘΗΕ'', τόμ. 2 (1963), στ. 48, ίσως μαρτύρησε στο διάστημα 3ου-4ου αιώνα: ''"Κατά τους δύο πρώτους αιώνας, η ρωμαϊκή πολιτεία φαίνεται ότι δεν κατεδίωξε την Εκκλησίαν της Αλεξανδρείας. Πρώτος ο Σεπτίμιος Σεβήρος εκίνησε διωγμόν κατά των Εκκλησιών της Αλεξανδρείας και γενικώς της Αιγύπτου και της Θηβαΐδος το 202 [...] Επί της εποχής των δύο αυτοκρατόρων Διοκλητιανού (285-305) και Γαλερίου (305-311), οι χριστιανοί της Αλεξανδρείας και ολοκλήρου της Αιγύπτου υπέμειναν πολλάς κακουχίας. Διά του διατάγματος των Μεδιολάνων (313) και της μονοκρατορίας Κωνσταντίνου του Μεγάλου ήλλαξεν η εν τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία θέσις των χριστιανών"''.</ref>. Συνελήφθη από τον άρχοντα της ''Αλεξάνδρειας'' με την κατηγορία ότι ήταν Χριστιανός και υπεβλήθη σε βασανιστήρια. Πρώτα τον κρέμασαν και του καταξέσχισαν το σώμα, και έπειτα τον έβαλαν μέσα σε ένα πυρωμένο καμίνι, όπου και εκεί βρήκε τον θάνατο. Ανοίγοντας το καμίνι οι βασανιστές του, βρήκαν τον ''Άγιο'' νεκρό μεν, το δε λείψανό του άφθαρτο, χωρίς η φωτιά να έχει πειράξει ούτε μία τρίχα από αυτό. Η μνήμη του εορτάζεται στις [[:Πρότυπο: 9 Αυγούστου|9 Αυγούστου]].
+
Ο  '''Άγιος Αντωνίνος'''<ref>Στα Μηναία γράφεται ως Αντώνιος</ref> είναι [[μάρτυρας]] της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθοδόξου Εκκλησίας]]. Η καταγωγή του ήταν από την ''Αλεξάνδρεια'' και μαρτύρησε πιθανόν κατά τον 3ο ή στις αρχές του 4ου αιώνα<ref>Στους συναξαριστές δεν βρίσκουμε καμία χρονολογία θανάτου για τον ''Αντωνίνο''. Δεδομένων των ιστορικών στοιχείων που παραθέτει η ''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'', ίσως μαρτύρησε στο διάστημα 3ου-4ου αιώνα: ''"Κατά τους δύο πρώτους αιώνας, η ρωμαϊκή πολιτεία φαίνεται ότι δεν κατεδίωξε την Εκκλησίαν της Αλεξανδρείας. Πρώτος ο Σεπτίμιος Σεβήρος εκίνησε διωγμόν κατά των Εκκλησιών της Αλεξανδρείας και γενικώς της Αιγύπτου και της Θηβαΐδος το 202 [...] Επί της εποχής των δύο αυτοκρατόρων Διοκλητιανού (285-305) και Γαλερίου (305-311), οι χριστιανοί της Αλεξανδρείας και ολοκλήρου της Αιγύπτου υπέμειναν πολλάς κακουχίας. Διά του διατάγματος των Μεδιολάνων (313) και της μονοκρατορίας Κωνσταντίνου του Μεγάλου ήλλαξεν η εν τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία θέσις των χριστιανών"'' (''ΘΗΕ'', τόμ. 2 (1963), στ. 48).</ref>. Συνελήφθη από τον άρχοντα της ''Αλεξάνδρειας'' με την κατηγορία ότι ήταν Χριστιανός και υπεβλήθη σε βασανιστήρια. Πρώτα τον κρέμασαν και του καταξέσχισαν το σώμα, και έπειτα τον έβαλαν μέσα σε ένα πυρωμένο καμίνι, όπου και εκεί βρήκε τον θάνατο. Ανοίγοντας το καμίνι οι βασανιστές του, βρήκαν τον ''Άγιο'' νεκρό μεν, το δε λείψανό του άφθαρτο, χωρίς η φωτιά να έχει πειράξει ούτε μία τρίχα από αυτό. Η μνήμη του εορτάζεται στις [[:Πρότυπο: 9 Αυγούστου|9 Αυγούστου]].
  
 
==Στίχοι==
 
==Στίχοι==

Τελευταία αναθεώρηση της 05:49, 10 Απριλίου 2010

Ο Άγιος Αντωνίνος[1] είναι μάρτυρας της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η καταγωγή του ήταν από την Αλεξάνδρεια και μαρτύρησε πιθανόν κατά τον 3ο ή στις αρχές του 4ου αιώνα[2]. Συνελήφθη από τον άρχοντα της Αλεξάνδρειας με την κατηγορία ότι ήταν Χριστιανός και υπεβλήθη σε βασανιστήρια. Πρώτα τον κρέμασαν και του καταξέσχισαν το σώμα, και έπειτα τον έβαλαν μέσα σε ένα πυρωμένο καμίνι, όπου και εκεί βρήκε τον θάνατο. Ανοίγοντας το καμίνι οι βασανιστές του, βρήκαν τον Άγιο νεκρό μεν, το δε λείψανό του άφθαρτο, χωρίς η φωτιά να έχει πειράξει ούτε μία τρίχα από αυτό. Η μνήμη του εορτάζεται στις 9 Αυγούστου.

Στίχοι

Ἀντωνίνου το σώμα καν σποδού γέμη,

Το πνεύμα λαμπρότητος ευμοιρεί ξένης.

Υποσημειώσεις

  1. Στα Μηναία γράφεται ως Αντώνιος
  2. Στους συναξαριστές δεν βρίσκουμε καμία χρονολογία θανάτου για τον Αντωνίνο. Δεδομένων των ιστορικών στοιχείων που παραθέτει η Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, ίσως μαρτύρησε στο διάστημα 3ου-4ου αιώνα: "Κατά τους δύο πρώτους αιώνας, η ρωμαϊκή πολιτεία φαίνεται ότι δεν κατεδίωξε την Εκκλησίαν της Αλεξανδρείας. Πρώτος ο Σεπτίμιος Σεβήρος εκίνησε διωγμόν κατά των Εκκλησιών της Αλεξανδρείας και γενικώς της Αιγύπτου και της Θηβαΐδος το 202 [...] Επί της εποχής των δύο αυτοκρατόρων Διοκλητιανού (285-305) και Γαλερίου (305-311), οι χριστιανοί της Αλεξανδρείας και ολοκλήρου της Αιγύπτου υπέμειναν πολλάς κακουχίας. Διά του διατάγματος των Μεδιολάνων (313) και της μονοκρατορίας Κωνσταντίνου του Μεγάλου ήλλαξεν η εν τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία θέσις των χριστιανών" (ΘΗΕ, τόμ. 2 (1963), στ. 48).

Βιβλιογραφία