Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Αθανάσιος ο Πάριος"

Από OrthodoxWiki
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
μ
μ
 
(34 ενδιάμεσες εκδόσεις από 2 χρήστες δεν εμφανίζονται)
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
Ο '''Αθανάσιος ο Πάριος''' (1722/3-1813), είναι [[Άγιος]] της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθοδόξου Εκκλησίας]] και μία από τις εξέχουσες μορφές του μοναστικού φρονήματος του 18ου αιώνα. Ο ίδιος επιπρόσθετα αποτέλεσε και μία φωτισμένη μορφή του Ελληνικού Γένους, που έδρασε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και πολεμήθηκε σφοδρά τόσο από εκκλησιαστικούς κύκλους, εξ αιτίας του ότι υπήρξε εκπρόσωπος και ηγέτης των [[Κολλυβάδες|Κολλυβάδων]], όσο και από διανοητικούς, καθώς αντιτάχτηκε στον Κοραϊσμό. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν ''Αθανάσιος Τούλιος'' και καταγόταν από το νησί της Πάρου. Ο ίδιος ξεχώρισε σε μία δύσκολη εποχή για το Ελληνικό γένος για τη θεολογική κατάρτισή του, αλλά και για την θύραθεν παιδεία του, αφού διετέλεσε διδάσκαλος και σχολάρχης.  
+
{{Άγιος
 +
| Όνομα = Αθανάσιος ο Πάριος
 +
| Εικόνα =
 +
| Όνομα Εικόνας = Ο όσιος Αθανάσιος ο Πάριος
 +
| ΗμερομηνίαΓέννησης = 1721, ''Κώστος, Πάρος''
 +
| ΗμερομηνίαΚοίμησης = 24 Ιουνίου 1793, ''Ρεστά, Χίος''
 +
| ΗμερομηνίαΕορτής = [[Πρότυπο:24 Ιουνίου|24 Ιουνίου]]
 +
| Ημερομηνίες = 1770 ''Πρεσβύτερος'',<br> 1771 ''Σχολάρης στην Αθωνιάδα'',<br> 1776 ''Καθαιρείται'',<br> 1881 ''Αποκαθίσταται''.
 +
| Τίτλος = Δάσκαλος του Γένους
 +
}}
 +
Ο '''Αθανάσιος ο Πάριος''' (1721-1813), είναι [[Άγιος]] της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθοδόξου Εκκλησίας]] και μία από τις εξέχουσες μορφές του μοναστικού φρονήματος του 18ου αιώνα. Ο ίδιος υπήρξε λόγιος κληρικός και διδάσκαλος του Ελληνικού Γένους<ref>"Αθανάσιος ο Πάριος", e-δομή (ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ), εκδόσεις Δομή Α.Ε., Αθήνα 2003-2004 [DVD-ROM].</ref>, που έδρασε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και πολεμήθηκε σφοδρά τόσο από εκκλησιαστικούς κύκλους, εξ αιτίας του ότι υπήρξε εκπρόσωπος και ηγέτης των [[Κολλυβάδες|Κολλυβάδων]], όσο και από διανοητικούς, καθώς αντιτάχτηκε στον Αδαμάντιο Κοραή. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν ''Αθανάσιος Τούλιος'' και καταγόταν από το νησί της Πάρου. Ο ίδιος ξεχώρισε, σε μία δύσκολη εποχή για το Ελληνικό γένος, για τη θεολογική κατάρτισή του, αλλά και για την θύραθεν παιδεία του, διετελώντας διδάσκαλος και σχολάρχης σε αξιόλογες πνευματικές εστίες της εποχής.  
  
 
== Ο Βίος του ==
 
== Ο Βίος του ==
  
Γεννήθηκε το 1722 ή 1723, στο ''Κώστο της Πάρου'' και πήρε το όνομα Αθανάσιος. Ο πατέρας του ονομαζόταν ''Απόστολος Τούλιος'' με καταγωγή από τη Σίφνο, αλλά κατοίκησε στο Κώστο αφού νυμφεύτηκε Κωστιανή. Εκεί διδάχτηκε τα πρώτα του γράμματα στα οποία έδειξε ιδιαίτερη κλίση, και γι'αυτό ο πατέρας του τον έστειλε στη Σχολή της ''Μονής Αγίου Αθανασίου Ναούσης Πάρου''. Εν συνεχεία τον απέστειλε στη «''Σχολή του Παναγίου Τάφου''» στη Σίφνο και κατόπιν με έξοδα της ''Μονής Αγίου Αντωνίου Κεφάλου'' στην ''Σχολή της Άνδρου'', αν και οι βιογράφοι του δε συμφωνούν όλοι με αυτό. Το 1745, σε ηλικία 23 ετών αποχαιρετά  τους γονείς του και φτάνει στη ''Σμύρνη'', όπου εγγράφεται στην  ''Ευαγγελική Σχολή''. Μια σχολή που φοίτησαν ο [[Αδαμάντιος Κοραής]] και ο Νικόλαος  Καλλιβούρτσης, δηλαδή ο μετέπειτα στενός του συνεργάτης  [[Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης]]), παραμένοντας εκεί για έξι έτη. Όταν πληροφορήθηκε την λειτουργία της ''Αθωνιάδας Σχολής'' με Διευθυντή το ''Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη'', από την ''Πάτρα'', εγγράφεται αμέσως (1751), την εποχή που αναλαμβάνει Διευθυντής ο [[Διάκονος]] τότε, [[Ευγένιος Βούλγαρης]]. Από τον Νεόφυτο εκπαιδεύτηκε στα «''Γραμματικά''» και στα «''Περί Συντάξεως''» του ''Θεοδώρου Γαζή'', ενώ από τον ''Ευγένιο'' στα φιλοσοφικά μαθήματα και τις υπόλοιπες επιστήμες της εποχής. Κατόπιν εκπαιδεύεται στη ''Ρητορική'' και την ''ποιμαντική'', ενώ σταδιακά αρχίζει να ξεχωρίζει για τις ικανότητές του. Η διαρκής ανέλιξή του τον καθιστά «''δεξί χέρι''» του ''Ευγένιου Βούλγαρη'' και σε ηλικία 35 ετών, αναλαμβάνει τη θέση του καθηγητή της Σχολής.
+
Γεννήθηκε το 1721<ref>Σύμφωνα με τους περισσότερους ερευνητές γεννήθηκε το 1721, υπάρχει και μία μικρή μερίδα που μιλάει για έτος 1722</ref>, στο χωριό Κώστος της Πάρου και πήρε το όνομα Αθανάσιος<ref>Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία και Δύση..., σελ. 178</ref>. Ο πατέρας του ονομαζόταν Απόστολος Τούλιος και προερχόταν από τη Σίφνο, αλλά κατοίκησε στην Πάρο αφού νυμφεύτηκε ντόπια γυναίκα. Την πρώτη του μόρφωση την έλαβε στην Πάρο. Το 1745 σε ηλικία 24 ετών οδηγείται στη Σμύρνη για σπουδές, όπου μαθητεύει δίπλα στον Ιερόθεο Δενδρινό<ref>Χ. Τσολακίδης, Αγιολόγιο της..., σελ. 566</ref>  και εν συνεχεία (1751) στην Αθωνιάδα σχολή, όπου και σπουδάζει δίπλα στον [[Ευγένιος Βούλγαρης|Ευγένιο Βούλγαρη]] και το [[Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης|Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη]]. Από τον Νεόφυτο εκπαιδεύτηκε στα ''"Γραμματικά"'' και στα ''"Περί Συντάξεως"'' του Θεοδώρου Γαζή, ενώ από τον Ευγένιο Βούλγαρη τα φιλοσοφικά μαθήματα. Κατόπιν εκπαιδεύεται στη Ρητορική και την ποιμαντική, ενώ το 1758 μετά από παρότρυνση και πίεση του Ευγένιου Βούλγαρη δέχεται τη διεύθυνση της σχολής του Γένους στη Θεσσαλονίκη. Διδάσκει στη σχολή μόνο για 2 έτη<ref>Εγκυκλοπαίδεια Γιοβάνη, Λήμμα Αθανάσιος ο Πάριος, Εκδόσεις Γιοβάνη, Αθήνα 1981, τ. 1, σελίδα 212</ref> καθώς η Σχολή κλείνει λόγω επιδημίας πανώλης στην πόλη. Έτσι καταφεύγει στην Κέρκυρα, όπου ολοκληρώνει τις σπουδές του δίπλα στο [[Νικηφόρος Θεοτόκης|Νικηφόρο Θεοτόκη]], σπουδάζοντας φυσική. Τελικά οδηγείται στο Μεσολόγγι, μετά από πρόσκληση του συμμαθητή του στην Αθωνιάδα Σχολή Παναγιώτη  Παλαμά, που είχε ιδρύσει από το 1760 την ''"Παλαμιαία Σχολή"''. Το 1967 ως και τον 1770 επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη αναλαμβάνοντας και πάλι τη σχολή του Γένους<ref>Χ. Τσολακίδης, Αγιολόγιο της..., σελ. 566</ref> και μετά από λίγο δέχεται τιμητική πρόσκληση από το Πατριαρχείο να αναλάβει τη διεύθυνση της Αθωνιάδας σχολής<ref>Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία και Δύση..., σελ. 178</ref>.  
  
Η φήμη του για τις ικανότητές του γρήγορα γρήγορα μαθεύτηκε στη ανάμεσα στην υπόδουλη ορθόδοξη κοινότητα γι'αυτό και οι Θεσσαλονικείς τον ζητούν για τη Διεύθυνση της Σχολής τους. Με παρότρυνση αλλά και πίεση του ''Ευγένιου Βούλγαρη'' δέχεται, αν και αρχικά προέβαλλε κάποιες ενστάσεις. Έτσι διευθύνει τη Σχολή επιτυχώς για τέσσερα χρόνια (1758-1762), όταν και το 1762 η Σχολή κλείνει λόγω επιδημίας πανώλης. Έτσι καταφεύγει σε μια σχολή στην Κέρκυρα, που τη διευθύνει ο [[Νικηφόρος Θεοτόκης]]. Εκεί τελικά ολοκληρώνει τις σπουδές του και οδηγείται στο ''Μεσολόγγι'', μετά από πρόσκληση, του συμμαθητή του στη Αθωνιάδα Παναγιώτη  Παλαμά, που είχε ιδρύσει από το 1760 την «''Παλαμιαία Σχολή''». Μετά τα ''Ορλωφικά'' (1768-1774) η «''Παλαμιαία σχολή''» βρίσκεται σε ακμή με τον ''Αθανάσιο'' να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο, όμως τότε λαμβάνει τιμητική πρόσκληση από το Πατριαρχείο αναφέροντάς του
+
Ο ίδιος δέχεται άμεσα και παρεπιδημεί στο [[Άγιο Όρος]], οπού συναντά το [[Μακάριος Νοταράς|Μακάριο Νοταρά]], ο οποίος τον προτρέπει να χειροτονηθεί. Ο Αθανάσιος υπακούει και χειροτονείται απ’ τον ίδιο, [[πρεσβύτερος]]. Την εποχή αυτή θα αναμιχθεί ενεργά με τον κίνημα των Κολλυβάδων, με αποτέλεσμα όχι απλώς να διωχθεί από τη σχολή, αλλά να καταδικαστεί ως [[Αίρεση|αιρετικός]] και να [[Αποσχηματισμός|αποσχηματισθεί]] το 1776<ref>Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία και Δύση..., σελ. 178</ref>. Επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη ως καθηγητής σε γυμνάσιο και αποκαταστάται το 1781. Παραμένει στη Θεσσαλονίκη μέχρι το 1786, όπου συνεργάζεται στενά με το [[Νικόδημος ο Αγιορείτης|Νικόδημο Αγιορείτη]] στο πολύ σπουδαίο έργο έκδοσης των έργων του [[Γρηγόριος Παλαμάς|Γρηγορίου Παλαμά]]. Συνεχίζει όμως και πολύ σπουδαίο εξηγητικό, απολογητικό, ιστορικοδογματικό, λειτουργικό, υμνολογικό, φιλοσοφικό και παιδαγωγικό έργο<ref>Χ. Τσολακίδης, Αγιολόγιο της..., σελ. 567</ref>, με αποτέλεσμα ''"να αποτελέσει από τους σημαντικότερους συντελεστές της αναζωογόνησης και της πνευματικής ανάτασης των σκλαβωμένων Ελλήνων"''<ref>"Αθανάσιος ο Πάριος", e-δομή (ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ), εκδόσεις Δομή Α.Ε., Αθήνα 2003-2004 [DVD-ROM].</ref>. Το 1786 αναχωρεί για την Πάρο, αλλά ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος δεν του επιτρέπει να προσαράξει στο νησί, με αποτέλεσμα να κατευθυνθεί προς τη Χίο. Εκεί αναλαμβάνει μία σχολή, όπου την οδηγεί σε σημαντική ακμή<ref>Χ. Τσολακίδης, Αγιολόγιο της..., σελ. 566</ref>, αποχωρώντας σε ηλικία 90 ετών. Εκοιμήθη δύο χρόνια αργότερα στις [[Πρότυπο:24 Ιουνίου|24 Ιουνίου]] του 1813 στο μονίδριο του Αγίου Γεωργίου Ρεστών.
  
: «''Η μεγάλη του Χριστού Εκκλησία δια γραμμάτων  Συνοδικών τον παρακαλεί ν’ απέλθει εις Άγιον Όρος ως διδάσκαλος και σχολάρχης της Αθωνιάδος  Σχολής μετά τον αοίδιμον Ευγένιον''».
+
Η εκκλησία τον τιμά στην ημερομηνία της τελευτής του και του αποδίδει το απολυτίκιο: ''"Σοφία κοσμούμενος, παντοδαπεί ευσεβώς, διδάσκαλος ένθεος, της Εκκλησίας Χριστού, και βίου ορθότητος, στήλη λαμπρά ωράθης ,Αθανάσιε Πάτερ. Όθεν η νήσος Πάρος, τη ση δόξη καυχάται, και πάντες σου τα θεία, τιμώμεν προτερήματα."''
  
Ο ίδιος δέχεται άμεσα και παρεπιδημεί στο Άγιο Όρος, οπού συναντά τον Άγιο [[Μακάριος Νοταράς|Μακάριο Νοταρά]], ο οποίος τον προτρέπει να χειροτονηθεί. Ο Αθανάσιος υπακούει και χειροτονείται απ’ τον ίδιο [[πρεσβύτερος]]. Το 1777, πικραμένος  από τον  τρόπο που αντιμετωπίστηκαν οι ''[[Κολλυβάδες]]'' και μετά από κάλεσμα επιστρέφει ως Σχολάρχης στη Σχολή της Θεσσαλονίκης. Διευθύνει την Σχολή για 6 έτη (1777-1783) ή για άλλους 8 έτη (1777-1785). Το ποίμνιο της Θεσσαλονίκης τον γνωρίζει πλέον και από του άμβωνος ως Ιερέα. Τώρα με νέα Πατριαρχική επιστολή καλείται να αναλάβει τη διεύθυνση της Σχολής της Κωνσταντινουπόλεως. Του  ζητούν μάλιστα να καθορίσει μόνος του το ύψος της αμοιβής του. Ο ίδιος όμως θα απαντήσει
+
===Οι έριδες με τον Κοραή και το πολιτικό όραμα του Αθανασίου===
  
''Τας μεν αρχιερατείας τιμώ και προσκυνώ αλλ’ εγώ δεν είμαι άξιος. Αν εκαταλάμβανα ότι έκαμνα περισσότερον καρπόν εις την Βασιλεύουσαν πόλιν, ήθελα έλθει αυτόκλητος. Επειδή όμως, ως στοχάζομαι, αυτού είναι κάποια εμπόδια, διά τούτο, άφετέ με, παρακαλώ, εδώ εις τα πέριξ να ωφελώ όσον δύναμαι τους αδελφούς μου και το Γένος μου”. Και τον άφησαν…''».
+
Ο Αθανάσιος υπήρξε ένα πράγματι ανήσυχο πνεύμα. Αυτό τον έκανε να χρησιμοποιήσει μία θεματολογία η οποία δεν έμεινε στα στενά θεολογικά πλαίσια, αλλά σε ευρύτερα κοινωνικά και πολιτικά. Ο ίδιος ήταν πολυμαθής και ταυτόχρονα πολύγλωσσος, με αποτέλεσμα να αντιλαμβάνεται τις κοσμογονικές αλλαγές που επέφερε ο διαφωτισμός στην Ευρώπη. Έτσι αρχίζει με την αρκετά συντηρητική του γλώσσα να κρίνει τα πολικά δρώμενα και μορφώματα στην Ευρώπη και να επιτίθεται στην αιρετική αυθαιρεσία τους, όπως την αποκαλούσε. Έτσι συγγράφει βιβλίο (''"Πατερική Διδασκαλία"''), κατά το οποίο αντιτίθεται στις φιλελεύθερες προτάσεις των [[Διαφωτισμός|διαφωτιστών]] για επανάσταση<ref>Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία και Δύση..., σελ. 182</ref>. Το βιβλίο αυτό εκδίδεται από το Πατριαρχείο και φαίνεται πως σκοπό είχε να εκφράσει και πολιτικές σκοπιμότητες και επιταγές της Πύλης, γι αυτό και είναι πιθανό να μην εκφράζει πλήρως τις απόψεις του συντάκτη του<ref>Χρήστος Πατρινέλης, ''"Οι σχέσεις της εκκλησίας με την Οθωμανική πολιτεία"'', Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τ. ΙΑ, σελ. 125-126</ref>. Το βιβλίο γίνεται αιτία για επιθέσεις ενάντια στην εκκλησία από τους διαφωτιστές, οι οποίοι την κατηγορούν για φιλοτουρκισμό και δουλοφροσύνη, αν και είναι φανερό πως απηχούσε τη συντριπτική μερίδα των Φαναριωτών, οι οποίοι ζούσαν με το μόνιμο φόβο ότι μία τοπική εξέγερση, ακόμα και σε περίπτωση επιτυχίας, θα εξέθετε το υπόλοιπο τμήμα των Ελλήνων στην εκδικητική μανία των Τούρκων. Ένας φόβος διόλου αβάσιμος, με βάση γεγονότα που προηγήθηκαν (π.χ. Ορλωφικά) και που συνεχίστηκαν μέχρι και το 1922<ref>ο.π.</ref>.
  
Η οριστική του απόφαση είναι η επιστροφή στην πατρίδα του, την ''Πάρο''. Και ενώ το πλοίο κατευθύνεται προς το νότιο Αιγαίο, ξεσπάει ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος και το πλοίο αναγκάζεται να προσορμισθεί στη Χίο (5-6 Νοεμβρίου 1786, 64 ετών). Αποσύρεται στο μονύδριο της Αγίας Τριάδας, ''Κάθισμα''. Εκεί στη μελετά και προσεύχεται. Ξεκινά το Θεολογικόν του [[Ιωάννης ο Δαμασκηνός|Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού]] (Δογματική), και την ''Λογική'' του αοιδίμου  ''Ευγένιου Βούλγαρη''. Όταν τελειώνει ο πόλεμος, δέχεται να παραμείνει στη Χίο, στα χέρια της θέλησης του Θεού. Τελικά θα παραμείνει εκεί τρεις  δεκαετίες. Η Σχολή επί των ημερών του γνωρίζει τεράστια ακμή και ανάλογη φήμη, στη λεγόμενη «''Φιλοσοφική  Σχολή''», όπως την αποκαλούσαν. Το 1812, 90 ετών πλέον παραιτείται.
+
Ο Κοραής απαντά προσωπικά στο βιβλίο αυτό με την ''"Αδελφική Διδιασκαλία"'', στην οποία με οξείς προσωπικούς χαρακτηρισμούς προς τον Αθανάσιο, αλλά και τις γενικότερες ιδέες του, θέλει να πείσει πως αυτές οι ιδέες δεν απηχούν το σύνολο του Ελληνικού λαού. Εκεί ακριβώς αρχίζει να διαφαίνεται και η διαφορά δύο ολόκληρων κόσμων. Οι διαφωτιστές και ο Κοραής απηχούν τις ευρωπαϊκές ιδέες οι οποίες απαιτούν ένα καθαρά εθνικό κράτος, σύμφωνα με τα οράματα των ουμανιστών, με βάση μία αρχαιοελληνική γεωγραφική σύσταση των ορίων, ενώ ο Αθανάσιος και οι πιο συντηρητικοί το σχήμα ενός παραδοσιακού πολυεθνικού κράτους<ref>Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία και Δύση..., σελ. 183</ref>. Ο στόχος αυτού του σχήματος είναι να καταφέρουν να διασωθούν και οι μικρές μερίδες Ελλήνων που ήταν διάσπαρτες στα όρια του Οθωμανικού κράτους καθώς σε ένα στενά γεωγραφικό ελλαδικό σχήμα θα τις άφηνε εκτεθειμένες στις ορέξεις των Οθωμανών και τελικά στον αφανισμό της πολιτισμικής τους ταυτότητας. Έτσι στα μάτια του Αθανασίου η σύσταση του εθνικού κράτους σημαίνει άμεσο αφανισμό του Ελληνισμού<ref>ο.π.</ref>. Επιπρόσθετα στο μυαλό του υπάρχει και μια δεύτερη αιτία. Η οργάνωση του κράτους κάτω από το διαφωτιστικό κοσμοείδωλο σημαίνει εκκοσμίκευση του κοινού βίου, εφαρμογή του φυσικού δικαίου και του κανονιστικού ωφελιμισμού, με αποτέλεσμα να απειλούνται τα θεμέλια τα οποία διατήρησαν μέχρι την εποχή του την κοινή ελληνική συνείδηση ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες.
  
Ο ''Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος'', πρέπει να αναφερθεί, πως ήταν ένας από τους διωκόμενους ''Κολλυβάδες μοναχούς'' (όπως υποτιμητικά τους αποκαλούσαν, λόγω της θεολογικής διαμάχης για τη χρήση των Κολλύβων), οι οποίοι με ισχυρά επιχειρήματα, προσπάθησαν και τελικά κατάφεραν, να διατηρήσουν, από τις νοθείες του προτεσταντισμού και της ουνίας, την ορθόδοξο πίστη. Γι αυτό το λόγο δέχθηκε σφοδρό διωγμό στο Πατριαρχείο, μαζί με τον Άγιο [[Νικόδημος ο Αγιορείτης|Νικόδημο τον Αγιορείτη]], τον Άγιο [[Μακάριος Νοταράς|Μακάριο Νοταρά]], τον [[Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης|Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη]], τον ''Αγάπιο τον Κύπριο'', τον ''Ιάκωβο τον Πελοποννήσιο'' και τον ''Χριστόφορο Προδρομίτη'', για τον αγώνα τους υπέρ της Ορθόδοξης Θεολογίας. Ο ίδιος καθαιρείται από ιερέας και καταδικάζονται οι υπόλοιποι. Διώκονται και εξορίζονται από το [[Άγιο Όρος]], ενώ ο ''Αθανάσιος'' οδηγείται, όπως προαναφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη. Η πίκρα όμως των διωγμών αυτών, έγινε το νερό που πότισε με τους διασκορπισμένους ''κολυβάδες'' το Ορθόδοξο Γένος σε μια δύσκολη  και μεταβατική ιστορική εποχή, σαν τη δική μας.
+
Ο ''Χ. Γιανναράς'', σημειώνει ότι το σχήμα αυτό δεν αποτελούσε εύκολο φιλοτουρκισμό, ούτε εθελοδουλία, αλλά ένα κοσμοείδωλο πλήρως διαφορετικό από το στενό εθνικιστικό οικοδόμημα του διαφωτισμού<ref>Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία και Δύση..., σελ. 187</ref>. Ένα οικουμενικό σύστημα, το οποίο είχε αρχίσει να αποδίδει καρπούς, αφού οι Έλληνες ήδη είχαν πλέον στελεχώσει νευραλγικές θέσεις του οθωμανικού κράτους, ενώ το εμπόριο και η ναυτιλία είχε κατά βάση περάσει στα ελληνικά χέρια. Πίστευαν οι Φαναριώτες και οι πιο συντηρητικές τάξεις σε μία εκ των έσω κατάληψη, μία ιδέα που στην εποχή του Αθανασίου ολοένα κέρδιζε έδαφος. Η σύγκρουση τελικά Κοραή και Αθανασίου, δεν αποτελούσε απλώς μία σύγκρουση προοδευτικών και συντηρητικών, αλλά την αντιπαράθεση δύο διαφορετικών πολιτικών οραμάτων που το καθένα ανταποκρινόταν σε διαφορετικό τύπου ελληνισμό. Τον Ελληνισμό του Γένους ή τον Ελληνισμό μίας εθνοφυλετικής ελληνικότητας που θα αντλούσε την ταυτότητά της απευθείας από την κλασσική Ελλάδα, διασκελίζοντας 10 αιώνες Βυζαντίου<ref>Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία και Δύση..., σελ. 187</ref>.
  
Το 1771 όμως η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία διαπίστωσε τις συκοφαντίες και τους αθωώνει. Μεταξύ άλλων η αθώωση αναφέρει
+
Όπως γράφει  ο ''Νικόλαος Αρκάς'' στο σχετικό άρθρο της [[Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια|Θρησκευτικής και Ηθικής Εγκυκλοπαίδειας]] (ΘΗΕ), η αντίθεση του ''Αθανασίου'' προς τον ''Διαφωτισμό'' δεν ήταν αποτέλεσμα ούτε μονομέρειας, ούτε αντιγνωσιολογικής αντίληψης:
  
: «''Δύναται πολλάκις και συρραφείσα διαβολή υποκλέψαι την αληθή γνώσιν των πραγμάτων  και μώμον προσάψαι τοις ανεγκλήτοις και αναιτίου καταδίκης αιτία γενέσθαι προς άνδρας αθώους και αμετόχους των κατ’ αυτών λαληθέντων... Επειδή τοιγαρούν και ο κυρ Αθανάσιος ο Πάριος, ανήρ ών ου των ευκαταφρονήτων, σοφίας τε μετασχηκώς της θύραθεν και της καθ’ ημάς και καλώς μεμνημένος τα θεία… αθώος υπάρχει… έχων και το ενεργούν της ιεροσύνης αυτού ακωλύτως...''».
+
''"Δεν ήτο ο Αθανάσιος μονομερής. Δεν διεπνέετο από στενάς φανατικάς αντιγνωσιολογικάς αντιλήψεις. Ηγάπα την σοφίαν. Την γνώσιν και ευρυμάθειαν μέχρι τέλους του βίου εδίωκε και συνίστα. 'Δεν ημπορούμεν, λέγει εις την Αντιφώνησιν, να αρνηθώμεν πως είναι φυσικός ο πόθος της μαθήσεως και αξιωματική φωνή είναι εκείνη του Αριστοτέλους η λέγουσα ότι πάντες άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται'. Ο ίδιος άλλως τε είναι γνωστόν, ότι και τα μαθήματα των σχολών του επολλαπλασίαζε και παν είδος της τότε σοφίας προσέφερεν εις τους τροφίμους των. Ως διευθυντής δε της Σχολής Χίου και εις Ευρώπην κατ' έτος τους αρίστους των μαθητών προς ευρυτέρας σπουδάς έστελλεν. Διότι παραδέχεται ότι και 'οι έχοντες την έξω σοφίαν, πολλοί, ωφέλησαν εις την Εκκλησίαν του Χριστού'. Η παρατήρησις άρα ότι 'ανήκει εις την παράταξιν των εμμενόντων εις την διατήρησιν της κακώς εννοούμενης 'παραδόσεως', καταπολεμούντων δε πάσαν πρόοδον και εξέλιξιν'...ουδόλως ευσταθεί...Επεδίωκε δε, κατά τρόπον απαράλλακτον μέχρις τέλους του βίου του και μετά της αυτής ζωτικότητος και θέρμης, να προσφέρη εις τον παιδαγωγούμενον τον σίτον της καθαράς γνώσεως"''<ref>''Αθανάσιος Πάριος'', ΘΗΕ, τόμ. 1 (1962), στ. 568.</ref>.
  
Στο τέλος της ζωής του αποσύρθηκε σε ένα απόμερο μέρος της Χίου, τα Ρεστά, όπου υπήρχε μονύδριο του [[Άγιος Γεώργιος|Αγίου Γεωργίου]]. Εκεί μαζί του «''ησύχαζε''» και ο μαθητής και φίλος του ''Νικηφόρος'' και ο ''Ιεροδιάκονος Ιωσήφ'' από τα Φουρνά των Αγράφων, ο οποίος είχε χρηματίσει και δάσκαλος στη Σχολή. Εδώ συγγράφει το πόνημά του «''αλεξίκακον πνευματικόν''» κατά των τότε «''εκσυγχρονιστών''» που αντέλεγαν και εφέροντο καταφρονητικά σε ζητήματα των Θείων Γραφών. Προς το τέος της ζωήε του παθαίνει, «''αποπληξία''». Ο ίδιος προετοιμάστηκε μετέλαβε και εκοιμήθει μια μέρα μετά. Έτσι στις 24 Ιουνίου 1813, έφυγε για την ''Ουράνια Γνώση''. Στα προπύλαια του ναού έθαψαν το σεπτό  του σώμα ενώ οι συνασκητές στο κελί του βρήκαν μόνο μια τριμμένη στολή, ένα  μελανοδοχείο και ένα λυχνάρι. Τα οστά του τοποθετήθηκαν στο οστεοφυλάκιο του ναϋδρίου, αλλά αποτεφρώθηκαν κατά την μεγάλη πυρκαγιά το 1822.
+
Έτσι, όταν ο ''Αθανάσιος'' τόνιζε πως ''"η έξω σοφία...δεν είναι από την ιδικήν της φύσιν, ούτε κακή, ούτε καλή...αλλά από την μεταχείρισιν των εχόντων αυτήν γίνεται ή καλή ή κακή'"''<ref>''Αθανάσιος Πάριος'', ΘΗΕ, ό.π.</ref>, το πίστευε απόλυτα. Γνωρίζουμε άλλωστε την στάση που κράτησε: ''"ενώ καυτηρίαζε με έντονο τρόπο τις καινοφανείς φιλοσοφικές αντιλήψεις του'' [Διαφωτισμού], ''δε δίστασε να μεταφράσει επιλεκτικά ορισμένα έργα Ευρωπαίων διαφωτιστών και να τα χρησιμοποιήσει ως σχολικά εγχειρίδια"<ref>Βαλαής Διονύσιος, ''Πτυχές από την πνευματική κίνηση στον υπόδουλο και τον παροικιακό Ελληνισμό κατά την περίοδο του 18ου-19ου αιώνα'', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2005, σελ. 18.</ref>.
  
 
== Τα Συγγράμματά του ==
 
== Τα Συγγράμματά του ==
Γραμμή 121: Γραμμή 131:
 
</div>
 
</div>
  
== Απολυτίκιο ==
+
==Υποσημειώσεις==
 
+
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div>
«''Σοφία κοσμούμενος, παντοδαπεί ευσεβώς,<br> διδάσκαλος ένθεος, της Εκκλησίας Χριστού,<br> και βίου ορθότητος, στήλη λαμπρά ωράθης ,Αθανάσιε Πάτερ.<br> Όθεν η νήσος Πάρος, τη ση δόξη καυχάται,<br> και πάντες σου τα θεία, τιμώμεν προτερήματα».''
 
  
 
== Βιβλιογραφία ==
 
== Βιβλιογραφία ==
  
*Αθ. Καραμπέτσου, «''Αθανάσιος ο Πάριος''», Αθήνα 1974.
+
* Χρήστος Τσολακίδης, ''"Αγιολόγιο της Ορθοδοξίας"'', Τσολακίδης, Αθήνα  2001.
 
+
* Εγκυκλοπαίδεια Γιοβάνη, Λήμμα Αθανάσιος ο Πάριος, Εκδόσεις Γιοβάνη, Αθήνα 1981, τ. 1.
 +
* "Αθανάσιος ο Πάριος", e-δομή (ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ), εκδόσεις Δομή Α.Ε., Αθήνα 2003-2004 [DVD-ROM].
 +
* [[Χρήστος Γιανναράς]], ''"Ορθοδοξία και Δύση στη νεώτερη Ελλάδα"'', Δόμος, Αθήνα 1994.
  
 
[[Κατηγορία:Άγιοι]]
 
[[Κατηγορία:Άγιοι]]
 
[[Κατηγορία:Μοναχοί]]
 
[[Κατηγορία:Μοναχοί]]
 
[[Κατηγορία:19ος αιώνας|Α]]
 
[[Κατηγορία:19ος αιώνας|Α]]
 +
[[Κατηγορία:Τουρκοκρατία|Α]]
 +
[[Κατηγορία:Κολλυβάδες|Α]]
  
 
[[en:Athanasius Parios]]
 
[[en:Athanasius Parios]]

Τελευταία αναθεώρηση της 03:25, 6 Οκτωβρίου 2010

Αθανάσιος ο Πάριος

Ο όσιος Αθανάσιος ο Πάριος
Γέννηση 1721, Κώστος, Πάρος
Κοίμηση 24 Ιουνίου 1793, Ρεστά, Χίος
Εορτασμός 24 Ιουνίου
Σημαντικές ημερομηνίες 1770 Πρεσβύτερος,
1771 Σχολάρης στην Αθωνιάδα,
1776 Καθαιρείται,
1881 Αποκαθίσταται.
Τίτλος Δάσκαλος του Γένους


Ο Αθανάσιος ο Πάριος (1721-1813), είναι Άγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας και μία από τις εξέχουσες μορφές του μοναστικού φρονήματος του 18ου αιώνα. Ο ίδιος υπήρξε λόγιος κληρικός και διδάσκαλος του Ελληνικού Γένους[1], που έδρασε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και πολεμήθηκε σφοδρά τόσο από εκκλησιαστικούς κύκλους, εξ αιτίας του ότι υπήρξε εκπρόσωπος και ηγέτης των Κολλυβάδων, όσο και από διανοητικούς, καθώς αντιτάχτηκε στον Αδαμάντιο Κοραή. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Αθανάσιος Τούλιος και καταγόταν από το νησί της Πάρου. Ο ίδιος ξεχώρισε, σε μία δύσκολη εποχή για το Ελληνικό γένος, για τη θεολογική κατάρτισή του, αλλά και για την θύραθεν παιδεία του, διετελώντας διδάσκαλος και σχολάρχης σε αξιόλογες πνευματικές εστίες της εποχής.

Ο Βίος του

Γεννήθηκε το 1721[2], στο χωριό Κώστος της Πάρου και πήρε το όνομα Αθανάσιος[3]. Ο πατέρας του ονομαζόταν Απόστολος Τούλιος και προερχόταν από τη Σίφνο, αλλά κατοίκησε στην Πάρο αφού νυμφεύτηκε ντόπια γυναίκα. Την πρώτη του μόρφωση την έλαβε στην Πάρο. Το 1745 σε ηλικία 24 ετών οδηγείται στη Σμύρνη για σπουδές, όπου μαθητεύει δίπλα στον Ιερόθεο Δενδρινό[4] και εν συνεχεία (1751) στην Αθωνιάδα σχολή, όπου και σπουδάζει δίπλα στον Ευγένιο Βούλγαρη και το Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη. Από τον Νεόφυτο εκπαιδεύτηκε στα "Γραμματικά" και στα "Περί Συντάξεως" του Θεοδώρου Γαζή, ενώ από τον Ευγένιο Βούλγαρη τα φιλοσοφικά μαθήματα. Κατόπιν εκπαιδεύεται στη Ρητορική και την ποιμαντική, ενώ το 1758 μετά από παρότρυνση και πίεση του Ευγένιου Βούλγαρη δέχεται τη διεύθυνση της σχολής του Γένους στη Θεσσαλονίκη. Διδάσκει στη σχολή μόνο για 2 έτη[5] καθώς η Σχολή κλείνει λόγω επιδημίας πανώλης στην πόλη. Έτσι καταφεύγει στην Κέρκυρα, όπου ολοκληρώνει τις σπουδές του δίπλα στο Νικηφόρο Θεοτόκη, σπουδάζοντας φυσική. Τελικά οδηγείται στο Μεσολόγγι, μετά από πρόσκληση του συμμαθητή του στην Αθωνιάδα Σχολή Παναγιώτη Παλαμά, που είχε ιδρύσει από το 1760 την "Παλαμιαία Σχολή". Το 1967 ως και τον 1770 επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη αναλαμβάνοντας και πάλι τη σχολή του Γένους[6] και μετά από λίγο δέχεται τιμητική πρόσκληση από το Πατριαρχείο να αναλάβει τη διεύθυνση της Αθωνιάδας σχολής[7].

Ο ίδιος δέχεται άμεσα και παρεπιδημεί στο Άγιο Όρος, οπού συναντά το Μακάριο Νοταρά, ο οποίος τον προτρέπει να χειροτονηθεί. Ο Αθανάσιος υπακούει και χειροτονείται απ’ τον ίδιο, πρεσβύτερος. Την εποχή αυτή θα αναμιχθεί ενεργά με τον κίνημα των Κολλυβάδων, με αποτέλεσμα όχι απλώς να διωχθεί από τη σχολή, αλλά να καταδικαστεί ως αιρετικός και να αποσχηματισθεί το 1776[8]. Επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη ως καθηγητής σε γυμνάσιο και αποκαταστάται το 1781. Παραμένει στη Θεσσαλονίκη μέχρι το 1786, όπου συνεργάζεται στενά με το Νικόδημο Αγιορείτη στο πολύ σπουδαίο έργο έκδοσης των έργων του Γρηγορίου Παλαμά. Συνεχίζει όμως και πολύ σπουδαίο εξηγητικό, απολογητικό, ιστορικοδογματικό, λειτουργικό, υμνολογικό, φιλοσοφικό και παιδαγωγικό έργο[9], με αποτέλεσμα "να αποτελέσει από τους σημαντικότερους συντελεστές της αναζωογόνησης και της πνευματικής ανάτασης των σκλαβωμένων Ελλήνων"[10]. Το 1786 αναχωρεί για την Πάρο, αλλά ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος δεν του επιτρέπει να προσαράξει στο νησί, με αποτέλεσμα να κατευθυνθεί προς τη Χίο. Εκεί αναλαμβάνει μία σχολή, όπου την οδηγεί σε σημαντική ακμή[11], αποχωρώντας σε ηλικία 90 ετών. Εκοιμήθη δύο χρόνια αργότερα στις 24 Ιουνίου του 1813 στο μονίδριο του Αγίου Γεωργίου Ρεστών.

Η εκκλησία τον τιμά στην ημερομηνία της τελευτής του και του αποδίδει το απολυτίκιο: "Σοφία κοσμούμενος, παντοδαπεί ευσεβώς, διδάσκαλος ένθεος, της Εκκλησίας Χριστού, και βίου ορθότητος, στήλη λαμπρά ωράθης ,Αθανάσιε Πάτερ. Όθεν η νήσος Πάρος, τη ση δόξη καυχάται, και πάντες σου τα θεία, τιμώμεν προτερήματα."

Οι έριδες με τον Κοραή και το πολιτικό όραμα του Αθανασίου

Ο Αθανάσιος υπήρξε ένα πράγματι ανήσυχο πνεύμα. Αυτό τον έκανε να χρησιμοποιήσει μία θεματολογία η οποία δεν έμεινε στα στενά θεολογικά πλαίσια, αλλά σε ευρύτερα κοινωνικά και πολιτικά. Ο ίδιος ήταν πολυμαθής και ταυτόχρονα πολύγλωσσος, με αποτέλεσμα να αντιλαμβάνεται τις κοσμογονικές αλλαγές που επέφερε ο διαφωτισμός στην Ευρώπη. Έτσι αρχίζει με την αρκετά συντηρητική του γλώσσα να κρίνει τα πολικά δρώμενα και μορφώματα στην Ευρώπη και να επιτίθεται στην αιρετική αυθαιρεσία τους, όπως την αποκαλούσε. Έτσι συγγράφει βιβλίο ("Πατερική Διδασκαλία"), κατά το οποίο αντιτίθεται στις φιλελεύθερες προτάσεις των διαφωτιστών για επανάσταση[12]. Το βιβλίο αυτό εκδίδεται από το Πατριαρχείο και φαίνεται πως σκοπό είχε να εκφράσει και πολιτικές σκοπιμότητες και επιταγές της Πύλης, γι αυτό και είναι πιθανό να μην εκφράζει πλήρως τις απόψεις του συντάκτη του[13]. Το βιβλίο γίνεται αιτία για επιθέσεις ενάντια στην εκκλησία από τους διαφωτιστές, οι οποίοι την κατηγορούν για φιλοτουρκισμό και δουλοφροσύνη, αν και είναι φανερό πως απηχούσε τη συντριπτική μερίδα των Φαναριωτών, οι οποίοι ζούσαν με το μόνιμο φόβο ότι μία τοπική εξέγερση, ακόμα και σε περίπτωση επιτυχίας, θα εξέθετε το υπόλοιπο τμήμα των Ελλήνων στην εκδικητική μανία των Τούρκων. Ένας φόβος διόλου αβάσιμος, με βάση γεγονότα που προηγήθηκαν (π.χ. Ορλωφικά) και που συνεχίστηκαν μέχρι και το 1922[14].

Ο Κοραής απαντά προσωπικά στο βιβλίο αυτό με την "Αδελφική Διδιασκαλία", στην οποία με οξείς προσωπικούς χαρακτηρισμούς προς τον Αθανάσιο, αλλά και τις γενικότερες ιδέες του, θέλει να πείσει πως αυτές οι ιδέες δεν απηχούν το σύνολο του Ελληνικού λαού. Εκεί ακριβώς αρχίζει να διαφαίνεται και η διαφορά δύο ολόκληρων κόσμων. Οι διαφωτιστές και ο Κοραής απηχούν τις ευρωπαϊκές ιδέες οι οποίες απαιτούν ένα καθαρά εθνικό κράτος, σύμφωνα με τα οράματα των ουμανιστών, με βάση μία αρχαιοελληνική γεωγραφική σύσταση των ορίων, ενώ ο Αθανάσιος και οι πιο συντηρητικοί το σχήμα ενός παραδοσιακού πολυεθνικού κράτους[15]. Ο στόχος αυτού του σχήματος είναι να καταφέρουν να διασωθούν και οι μικρές μερίδες Ελλήνων που ήταν διάσπαρτες στα όρια του Οθωμανικού κράτους καθώς σε ένα στενά γεωγραφικό ελλαδικό σχήμα θα τις άφηνε εκτεθειμένες στις ορέξεις των Οθωμανών και τελικά στον αφανισμό της πολιτισμικής τους ταυτότητας. Έτσι στα μάτια του Αθανασίου η σύσταση του εθνικού κράτους σημαίνει άμεσο αφανισμό του Ελληνισμού[16]. Επιπρόσθετα στο μυαλό του υπάρχει και μια δεύτερη αιτία. Η οργάνωση του κράτους κάτω από το διαφωτιστικό κοσμοείδωλο σημαίνει εκκοσμίκευση του κοινού βίου, εφαρμογή του φυσικού δικαίου και του κανονιστικού ωφελιμισμού, με αποτέλεσμα να απειλούνται τα θεμέλια τα οποία διατήρησαν μέχρι την εποχή του την κοινή ελληνική συνείδηση ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες.

Ο Χ. Γιανναράς, σημειώνει ότι το σχήμα αυτό δεν αποτελούσε εύκολο φιλοτουρκισμό, ούτε εθελοδουλία, αλλά ένα κοσμοείδωλο πλήρως διαφορετικό από το στενό εθνικιστικό οικοδόμημα του διαφωτισμού[17]. Ένα οικουμενικό σύστημα, το οποίο είχε αρχίσει να αποδίδει καρπούς, αφού οι Έλληνες ήδη είχαν πλέον στελεχώσει νευραλγικές θέσεις του οθωμανικού κράτους, ενώ το εμπόριο και η ναυτιλία είχε κατά βάση περάσει στα ελληνικά χέρια. Πίστευαν οι Φαναριώτες και οι πιο συντηρητικές τάξεις σε μία εκ των έσω κατάληψη, μία ιδέα που στην εποχή του Αθανασίου ολοένα κέρδιζε έδαφος. Η σύγκρουση τελικά Κοραή και Αθανασίου, δεν αποτελούσε απλώς μία σύγκρουση προοδευτικών και συντηρητικών, αλλά την αντιπαράθεση δύο διαφορετικών πολιτικών οραμάτων που το καθένα ανταποκρινόταν σε διαφορετικό τύπου ελληνισμό. Τον Ελληνισμό του Γένους ή τον Ελληνισμό μίας εθνοφυλετικής ελληνικότητας που θα αντλούσε την ταυτότητά της απευθείας από την κλασσική Ελλάδα, διασκελίζοντας 10 αιώνες Βυζαντίου[18].

Όπως γράφει ο Νικόλαος Αρκάς στο σχετικό άρθρο της Θρησκευτικής και Ηθικής Εγκυκλοπαίδειας (ΘΗΕ), η αντίθεση του Αθανασίου προς τον Διαφωτισμό δεν ήταν αποτέλεσμα ούτε μονομέρειας, ούτε αντιγνωσιολογικής αντίληψης:

"Δεν ήτο ο Αθανάσιος μονομερής. Δεν διεπνέετο από στενάς φανατικάς αντιγνωσιολογικάς αντιλήψεις. Ηγάπα την σοφίαν. Την γνώσιν και ευρυμάθειαν μέχρι τέλους του βίου εδίωκε και συνίστα. 'Δεν ημπορούμεν, λέγει εις την Αντιφώνησιν, να αρνηθώμεν πως είναι φυσικός ο πόθος της μαθήσεως και αξιωματική φωνή είναι εκείνη του Αριστοτέλους η λέγουσα ότι πάντες άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται'. Ο ίδιος άλλως τε είναι γνωστόν, ότι και τα μαθήματα των σχολών του επολλαπλασίαζε και παν είδος της τότε σοφίας προσέφερεν εις τους τροφίμους των. Ως διευθυντής δε της Σχολής Χίου και εις Ευρώπην κατ' έτος τους αρίστους των μαθητών προς ευρυτέρας σπουδάς έστελλεν. Διότι παραδέχεται ότι και 'οι έχοντες την έξω σοφίαν, πολλοί, ωφέλησαν εις την Εκκλησίαν του Χριστού'. Η παρατήρησις άρα ότι 'ανήκει εις την παράταξιν των εμμενόντων εις την διατήρησιν της κακώς εννοούμενης 'παραδόσεως', καταπολεμούντων δε πάσαν πρόοδον και εξέλιξιν'...ουδόλως ευσταθεί...Επεδίωκε δε, κατά τρόπον απαράλλακτον μέχρις τέλους του βίου του και μετά της αυτής ζωτικότητος και θέρμης, να προσφέρη εις τον παιδαγωγούμενον τον σίτον της καθαράς γνώσεως"[19].

Έτσι, όταν ο Αθανάσιος τόνιζε πως "η έξω σοφία...δεν είναι από την ιδικήν της φύσιν, ούτε κακή, ούτε καλή...αλλά από την μεταχείρισιν των εχόντων αυτήν γίνεται ή καλή ή κακή'"[20], το πίστευε απόλυτα. Γνωρίζουμε άλλωστε την στάση που κράτησε: "ενώ καυτηρίαζε με έντονο τρόπο τις καινοφανείς φιλοσοφικές αντιλήψεις του [Διαφωτισμού], δε δίστασε να μεταφράσει επιλεκτικά ορισμένα έργα Ευρωπαίων διαφωτιστών και να τα χρησιμοποιήσει ως σχολικά εγχειρίδια"[21].

Τα Συγγράμματά του

Το συγγραφικό έργο του Αγίου Αθανασίου είναι πλούσιο και πολύ σημαντικό. Αφορά σχεδόν όλους τους τομείς της χριστιανικής δράσεως (βίοι Αγίων, Δογματικά, κοινωνικά, Λειτουργικά, παιδαγωγικά, ποιμαντικά) και αξιολογείται σήμερα για τη βιβλική, κοινωνική και δογματική του κατάρτιση, ως ένα εξαιρετικό δείγμα ορθόδοξης ποιμαντικής διακονίας.

  • Απολογητικά
    • Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και ο Aντίπαπας (ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός).
    • Aντιφώνησις
    • Oυρανού κτίσις
    • Nέος Ραψάκης
    • Φραγγέλιον
    • Aλεξίκακον πνευματικόν
    • Απολογία Χριστιανική
    • Έκθεσις ορθοδόξου Πίστεως
    • Eγχειρίδιον απολογητικόν
  • Δογματοκανονικά
    • Δήλωσις
    • Επιτομή
    • Προαναφώνησις
    • Λατίνων αναβαπτισμός
    • Περί νεομαρτύρων
    • Έθος και Παράδοσις
    • Επιστολή
    • Λόγος εις την Β΄ Κυριακήν των νηστειών
    • Βάπτισμα ανάγκης
    • Χρίσις με μύρον των επιστρεφόντων ετεροδόξων
    • Ερωτήματα
    • Απόκρισις
    • Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε
    • Περί αγγέλων και θείου κάλλους
    • Περί Εκκλησιασμού
    • Επιστροφή εις ορθοδοξίαν Αρμενίου
    • Σαφής απόδειξις ότι οι ετερόδοξοι είναι αιρετικοί
  • Λειτουργικά
    • Ο Μέγας Αγιασμός.
    • Περί των αγίων εικόνων.
    • Περί αναθημάτων, σκευών και αμφίων.
    • Περί μνημοσύνων.
    • Η γονυκλισία της Πεντηκοστής.
  • Παιδαγωγικά
    • Γραμματική του Νεοφύτου
    • Ρητορική πραγματεία
    • Στοιχεία Μεταφυσικής
    • Σχολική επίτασις
    • Θεματογραφία
    • Εξήγησις, της “προς τους νέους παραινέσεως του Μεγάλου βασιλείου
    • Διογένης ή περί αρετής
    • Εξήγησις, εις τον “προς Δημόνικον του Ισοκράτους παραινετικόν λόγον...
  • Βιογραφικά
    • Βίος του εν αγίοις Πατρός ημών Κλήμεντος αρχ/που Βουλγαρίας ( Μετάφραση στη δημοτική).
    • Βίος του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.
    • Μαρτύριον αγίου Γεωργίου του Εφεσίου (+1806).
    • Μαρτύριον του αγίου Ιωάννου του Κρητός (+1811).
    • Μαρτύριον αγίου Δημητρίου του Χίου (+1802).
    • Διήγησις του εν Χίω θαύματος του Τιμίου Προδρόμου κατά των Αγαρηνών εν έτει 1740.
    • Διήγησις του εν Χίω γεγονότος θαύματος, της Υπεραγίας Θεοτόκου κατά αρμενίων εν έτει 1748.
    • Βίος και πολιτεία του αγίου Μακαρίου Νοταρά.
    • Συναξάρια όλων των Κυριακών και των μεγάλων εορτών.
  • Ποιητικά
    • Επιγράμματα.
    • Ακολουθία εις Άγιον Κλήμεντα.
    • Ακολουθία εις άγιον Γρηγόριον Παλαμάν.
    • Ακολουθία εις Άγιον Ελευθέριον.
    • Ακολουθία εις Άγιον Φανούριον.
    • Ακολουθία εις Αγίαν Παρασκευήν.
    • Ακολουθία εις Άγιον νεομ. Δημήτριον.
    • Ακολουθία εις Άγιον Μακάριον.
    • Ακολουθία εις Οικουμενικήν Σύνοδον Αγίας Σοφίας.
    • Ανάπτυξις τροπαρίου Αγίας Παρασκευής, «Την σπουδήν σου τη κλήσει κατάλληλον».
  • Ομιλίες-Λόγοι (Σώζονται)
    • Εις Αγίαν Αικατερίναν.
    • Εις Μέγαν Αθανάσιον.
    • Εις Ευαγγελισμόν της Θεοτόκου.
    • Εις τον Τίμιον Σταυρόν.
    • Εξήγησις του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού κλπ.
  • Επιστολές (Σώζονται λίγες)
    • Δύο απολογητικές προς Κοραήν - Ιωάννην - Παναγ. Παλαμάν κ.ά. (κώδ. 5716 και 6175 Ι.Μ. Αγ. Παντελεήμονος Άθω
    • Εις Μονήν Πάτμου
    • Προς θεοφιλέστατον επίσκοπον (…..). Εις Μονήν Πάτμου
    • Προς επίσκοπον Αρδαμερίου
    • Προς μητροπολίτην Γεννάδιον
    • Προς ελλογιμότατον Κυπριανόν (χειρ. 1344, Εθνική Βιβλιοθήκη)

Υποσημειώσεις

  1. "Αθανάσιος ο Πάριος", e-δομή (ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ), εκδόσεις Δομή Α.Ε., Αθήνα 2003-2004 [DVD-ROM].
  2. Σύμφωνα με τους περισσότερους ερευνητές γεννήθηκε το 1721, υπάρχει και μία μικρή μερίδα που μιλάει για έτος 1722
  3. Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία και Δύση..., σελ. 178
  4. Χ. Τσολακίδης, Αγιολόγιο της..., σελ. 566
  5. Εγκυκλοπαίδεια Γιοβάνη, Λήμμα Αθανάσιος ο Πάριος, Εκδόσεις Γιοβάνη, Αθήνα 1981, τ. 1, σελίδα 212
  6. Χ. Τσολακίδης, Αγιολόγιο της..., σελ. 566
  7. Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία και Δύση..., σελ. 178
  8. Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία και Δύση..., σελ. 178
  9. Χ. Τσολακίδης, Αγιολόγιο της..., σελ. 567
  10. "Αθανάσιος ο Πάριος", e-δομή (ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ), εκδόσεις Δομή Α.Ε., Αθήνα 2003-2004 [DVD-ROM].
  11. Χ. Τσολακίδης, Αγιολόγιο της..., σελ. 566
  12. Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία και Δύση..., σελ. 182
  13. Χρήστος Πατρινέλης, "Οι σχέσεις της εκκλησίας με την Οθωμανική πολιτεία", Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τ. ΙΑ, σελ. 125-126
  14. ο.π.
  15. Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία και Δύση..., σελ. 183
  16. ο.π.
  17. Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία και Δύση..., σελ. 187
  18. Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία και Δύση..., σελ. 187
  19. Αθανάσιος Πάριος, ΘΗΕ, τόμ. 1 (1962), στ. 568.
  20. Αθανάσιος Πάριος, ΘΗΕ, ό.π.
  21. Βαλαής Διονύσιος, Πτυχές από την πνευματική κίνηση στον υπόδουλο και τον παροικιακό Ελληνισμό κατά την περίοδο του 18ου-19ου αιώνα, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2005, σελ. 18.

Βιβλιογραφία

  • Χρήστος Τσολακίδης, "Αγιολόγιο της Ορθοδοξίας", Τσολακίδης, Αθήνα 2001.
  • Εγκυκλοπαίδεια Γιοβάνη, Λήμμα Αθανάσιος ο Πάριος, Εκδόσεις Γιοβάνη, Αθήνα 1981, τ. 1.
  • "Αθανάσιος ο Πάριος", e-δομή (ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ), εκδόσεις Δομή Α.Ε., Αθήνα 2003-2004 [DVD-ROM].
  • Χρήστος Γιανναράς, "Ορθοδοξία και Δύση στη νεώτερη Ελλάδα", Δόμος, Αθήνα 1994.