Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Παρακλητικοί Κανόνες"

Από OrthodoxWiki
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
μ
μ
 
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
 
[[Παρακλητικοί Κανόνες]] ονομάζονται οι ακολουθίες της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθόδοξης Εκκλησίας]] οι οποίες προσαρτημένες στον [[Εσπερινός|Εσπερινό]], ή μετά από αυτόν, ή μετά τη [[Θεία Λειτουργία]] ή και αυτονόμα<ref>''ΘΗΕ'', τόμ. 10 (1967), στ. 38.</ref>, ψάλλονται σε διάφορες περιστάσεις ανάγκης και θλίψης των [[Χριστιανισμός|Χριστιανών]] σε [[Ναός|Ναούς]], σπίτια, νονοκομεία κ.λπ.<ref>"Παρακλητικοί Κανόνες", Στύλιος Κ. Ευθύμιος Επίσκοπος, ''Μικρό Χριστιανικό Λεξικό'', 2η έκδ., Αποστολική Διακονία, Αθήνα 1998, σελ. 150-151.</ref>, ''"εις ίασιν ψυχών και σωμάτων"''<ref>''ΘΗΕ'', ό.π.</ref>, έχουν περιεχόμενο παρακλητικό-ικετευτικό και απευθύνονται στο [[Χριστός|Χριστό]], τη [[Θεοτόκος|Θεοτόκο]], τον [[Ιωάννης ο Πρόδρομος|Ιωάννη τον πρόδρομο]] ή και σε [[Άγιος|αγίους]]<ref>"Παρακλητικοί Κανόνες", Βεργωτής Γεώργιος, ''Λεξικόν Λειτουργικών και Τελετουργικών Όρων'', 3η έκδ. βελτιωμένη και επαυξημένη, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 173.</ref>. Κατά τη διάρκεια της ακολουθίας, μνημονεύονται τα ονόματα των προσώπων υπέρ των οποίων ο ''Παρακλητικός Κανόνας'' τελείται.<ref>''ΘΗΕ'', στο ίδιο.</ref>.
 
[[Παρακλητικοί Κανόνες]] ονομάζονται οι ακολουθίες της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθόδοξης Εκκλησίας]] οι οποίες προσαρτημένες στον [[Εσπερινός|Εσπερινό]], ή μετά από αυτόν, ή μετά τη [[Θεία Λειτουργία]] ή και αυτονόμα<ref>''ΘΗΕ'', τόμ. 10 (1967), στ. 38.</ref>, ψάλλονται σε διάφορες περιστάσεις ανάγκης και θλίψης των [[Χριστιανισμός|Χριστιανών]] σε [[Ναός|Ναούς]], σπίτια, νονοκομεία κ.λπ.<ref>"Παρακλητικοί Κανόνες", Στύλιος Κ. Ευθύμιος Επίσκοπος, ''Μικρό Χριστιανικό Λεξικό'', 2η έκδ., Αποστολική Διακονία, Αθήνα 1998, σελ. 150-151.</ref>, ''"εις ίασιν ψυχών και σωμάτων"''<ref>''ΘΗΕ'', ό.π.</ref>, έχουν περιεχόμενο παρακλητικό-ικετευτικό και απευθύνονται στο [[Χριστός|Χριστό]], τη [[Θεοτόκος|Θεοτόκο]], τον [[Ιωάννης ο Πρόδρομος|Ιωάννη τον πρόδρομο]] ή και σε [[Άγιος|αγίους]]<ref>"Παρακλητικοί Κανόνες", Βεργωτής Γεώργιος, ''Λεξικόν Λειτουργικών και Τελετουργικών Όρων'', 3η έκδ. βελτιωμένη και επαυξημένη, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 173.</ref>. Κατά τη διάρκεια της ακολουθίας, μνημονεύονται τα ονόματα των προσώπων υπέρ των οποίων ο ''Παρακλητικός Κανόνας'' τελείται.<ref>''ΘΗΕ'', στο ίδιο.</ref>.
  
−
Οι αρχαιότεροι και οι πλέον συνήθεις από τους ''Παρακλητικούς Κανόνες'' είναι οι δύο ''Κανόνες'' που απευθύνονται στην Θεοτόκο, ο ''Μικρός'' και ο ''Μεγάλος''<ref>"Παρακλητικός Κανών", εγκυκλοπαίδεια ''Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα'', τόμ. 48, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005 [CD-ROM].</ref>. Ο ''Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας'' είναι ποίημα του Αυτοκράτορα [[Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρις|Θεοδώρου Δούκα Λάσκαρη]] (13ος αιώνας), μια ατομική προσευχή προς το θεό και με θερμές παρακλήσεις προς τη [[Θεοτόκος|Θεοτόκο]]. Ψάλλεται πριν από τον [[Δεκαπενταύγουστος|Δεκαπενταύγουστο]] εναλλάξ με τον ''Μικρό Παρακλητικά Κανόνα'', με τον οποίον έχει ίση περίπου έκταση (ονομάζεται ''Μεγάλος'', επειδή σχετίζεται με την εορτή της ''Κοιμήσεως της Θεοτόκου'')<ref>Μαλαβάκης Νίκος, ''Βυζαντινολόγιο-Λεξικό Εκκλησιαστικών και Θρησκευτικών όρων'', Αστήρ, Αθήνα 1999, σελ. 109.</ref>. O ''Μικρός Παρακλητικός Κανόνας'', είναι ποίημα του Μοναχού ''Θεοστήρικτου'' (9ος αιώνας) ή του ''Θεοφάνη του Ομολογητή'', με θερμές πρακλήσεις προς τη Θεοτόκο. Ψάλλεται πριν από τον ''Δεκαπενταύγουστο'' εναλλάξ με τον ''Μεγάλο Παρακλητικό Κανόνα'', αλλά και σε κάθε περίπτωση θλίψης<ref>Μαλαβάκης Νίκος, ''Βυζαντινολόγιο-Λεξικό Εκκλησιαστικών και Θρησκευτικών όρων'', Αστήρ, Αθήνα 1999, σελ. 110.</ref>.
+
Οι αρχαιότεροι και οι πλέον συνήθεις από τους ''Παρακλητικούς Κανόνες'' είναι οι δύο ''Κανόνες'' που απευθύνονται στην Θεοτόκο, ο ''Μικρός'' και ο ''Μεγάλος''<ref>"Παρακλητικός Κανών", εγκυκλοπαίδεια ''Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα'', τόμ. 48, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005 [CD-ROM].</ref>. Ο ''Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας'' είναι ποίημα του Αυτοκράτορα [[Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρις|Θεοδώρου Δούκα Λάσκαρη]] (13ος αιώνας), μια ατομική προσευχή προς το θεό και με θερμές παρακλήσεις προς τη [[Θεοτόκος|Θεοτόκο]]. Ψάλλεται πριν από τον [[Δεκαπενταύγουστος|Δεκαπενταύγουστο]] εναλλάξ με τον ''Μικρό Παρακλητικά Κανόνα'', με τον οποίον έχει ίση περίπου έκταση (ονομάζεται ''Μεγάλος'', επειδή σχετίζεται με την εορτή της ''Κοιμήσεως της Θεοτόκου'')<ref>Μαλαβάκης Νίκος, ''Βυζαντινολόγιο-Λεξικό Εκκλησιαστικών και Θρησκευτικών όρων'', Αστήρ, Αθήνα 1999, σελ. 109.</ref>. O ''Μικρός Παρακλητικός Κανόνας'', είναι ποίημα του Μοναχού ''Θεοστήρικτου'' (9ος αιώνας) ή του ''Θεοφάνη του Ομολογητή'', με θερμές πρακλήσεις προς τη Θεοτόκο. Ψάλλεται πριν από τον ''Δεκαπενταύγουστο'' εναλλάξ με τον ''Μεγάλο Παρακλητικό Κανόνα'', αλλά και σε κάθε περίπτωση θλίψης<ref>Μαλαβάκης, ''Βυζαντινολόγιο...'', ό.π., σελ. 110.</ref>.
  
 
==Υποσημειώσεις==
 
==Υποσημειώσεις==

Τελευταία αναθεώρηση της 10:22, 25 Μαρτίου 2009

Παρακλητικοί Κανόνες ονομάζονται οι ακολουθίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας οι οποίες προσαρτημένες στον Εσπερινό, ή μετά από αυτόν, ή μετά τη Θεία Λειτουργία ή και αυτονόμα[1], ψάλλονται σε διάφορες περιστάσεις ανάγκης και θλίψης των Χριστιανών σε Ναούς, σπίτια, νονοκομεία κ.λπ.[2], "εις ίασιν ψυχών και σωμάτων"[3], έχουν περιεχόμενο παρακλητικό-ικετευτικό και απευθύνονται στο Χριστό, τη Θεοτόκο, τον Ιωάννη τον πρόδρομο ή και σε αγίους[4]. Κατά τη διάρκεια της ακολουθίας, μνημονεύονται τα ονόματα των προσώπων υπέρ των οποίων ο Παρακλητικός Κανόνας τελείται.[5].

Οι αρχαιότεροι και οι πλέον συνήθεις από τους Παρακλητικούς Κανόνες είναι οι δύο Κανόνες που απευθύνονται στην Θεοτόκο, ο Μικρός και ο Μεγάλος[6]. Ο Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας είναι ποίημα του Αυτοκράτορα Θεοδώρου Δούκα Λάσκαρη (13ος αιώνας), μια ατομική προσευχή προς το θεό και με θερμές παρακλήσεις προς τη Θεοτόκο. Ψάλλεται πριν από τον Δεκαπενταύγουστο εναλλάξ με τον Μικρό Παρακλητικά Κανόνα, με τον οποίον έχει ίση περίπου έκταση (ονομάζεται Μεγάλος, επειδή σχετίζεται με την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου)[7]. O Μικρός Παρακλητικός Κανόνας, είναι ποίημα του Μοναχού Θεοστήρικτου (9ος αιώνας) ή του Θεοφάνη του Ομολογητή, με θερμές πρακλήσεις προς τη Θεοτόκο. Ψάλλεται πριν από τον Δεκαπενταύγουστο εναλλάξ με τον Μεγάλο Παρακλητικό Κανόνα, αλλά και σε κάθε περίπτωση θλίψης[8].

Υποσημειώσεις

  1. ↑ ΘΗΕ, τόμ. 10 (1967), στ. 38.
  2. ↑ "Παρακλητικοί Κανόνες", Στύλιος Κ. Ευθύμιος Επίσκοπος, Μικρό Χριστιανικό Λεξικό, 2η έκδ., Αποστολική Διακονία, Αθήνα 1998, σελ. 150-151.
  3. ↑ ΘΗΕ, ό.π.
  4. ↑ "Παρακλητικοί Κανόνες", Βεργωτής Γεώργιος, Λεξικόν Λειτουργικών και Τελετουργικών Όρων, 3η έκδ. βελτιωμένη και επαυξημένη, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 173.
  5. ↑ ΘΗΕ, στο ίδιο.
  6. ↑ "Παρακλητικός Κανών", εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα, τόμ. 48, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005 [CD-ROM].
  7. ↑ Μαλαβάκης Νίκος, Βυζαντινολόγιο-Λεξικό Εκκλησιαστικών και Θρησκευτικών όρων, Αστήρ, Αθήνα 1999, σελ. 109.
  8. ↑ Μαλαβάκης, Βυζαντινολόγιο..., ό.π., σελ. 110.

Βιβλιογραφία

  • "Παρακλητικοί Κανόνες", Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια (ΘΗΕ), τόμ. 10, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1967, στ. 38-39.
  • "Παρακλητικοί Κανόνες", Βεργωτής Γεώργιος, Λεξικόν Λειτουργικών και Τελετουργικών Όρων, 3η έκδ. βελτιωμένη και επαυξημένη, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 173.
  • "Παρακλητικοί Κανόνες", Στύλιος Κ. Ευθύμιος Επίσκοπος, Μικρό Χριστιανικό Λεξικό, 2η έκδ., Αποστολική Διακονία, Αθήνα 1998, σελ. 150-151.
  • "Παρακλητικός Κανόνας Μεγάλος" και "Παρακλητικός Κανόνας Μικρός", Μαλαβάκης Νίκος, Βυζαντινολόγιο-Λεξικό Εκκλησιαστικών και Θρησκευτικών όρων, Αστήρ, Αθήνα 1999, σελ. 109.110.
  • "Παρακλητικός Κανών", εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα, τόμ. 48, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005 [CD-ROM].
  • "Παρακλητικός κανόνας", e-δομή (ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ), εκδόσεις Δομή Α.Ε., Αθήνα 2003-2004 [DVD-ROM].
Ανακτήθηκε από «https://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=Παρακλητικοί_Κανόνες&oldid=14558»