https://el.orthodoxwiki.org/api.php?action=feedcontributions&user=Inistea&feedformat=atomOrthodoxWiki - Συνεισφορές χρήστη [el]2024-03-29T09:11:16ZΣυνεισφορές χρήστηMediaWiki 1.30.0https://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82&diff=20902Γεράσιμος Κεφαλληνίας2023-10-20T21:51:26Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>[[Image:Agg1.jpg|right|thumb|200px|Ο Άγιος Γεράσιμος]]<br />
Ο '''Άγιος Γεράσιμος''' ο νέος ασκητής, γνωστός και ως '''Άγιος Γεράσιμος Κεφαλληνίας''' (1509-1579) αποτελεί ένα από τους δημοφιλέστερους [[Άγιος|αγίους]] της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθόδοξης Εκκλησίας]]. Έζησε και έδρασε κατά τον 16ο αιώνα ιδίως στο νησί της Κεφαλλονιάς, διάγοντας οσιακό βίο και βοηθώντας σημαντικά τον τοπικό λαό. Τιμάται ως ένας από τους σημαντικότερους Αγίους καθώς το σκήνωμά του διατηρείται άφθαρτο μέχρι και σήμερα.<br />
<br />
Ο Άγιος Γεράσιμος γεννήθηκε το 1509 στα Τρίκαλα Κορινθίας<ref>Χ. Τσολακίδης, Αγιολόγιο..., σελ. 930</ref><ref>Παν. Λέκκος, Ο Άγιος Γεράσιμος, σελ. 5</ref>. Προερχόταν από την επίσημη βυζαντινή οικογένεια των Νοταράδων και ήταν γιος του Δημητρίου και της Καλής. Το κατά κόσμον όνομά του δε μας είναι γνωστό<ref>Π. Λέκκος, Ο Άγιος Γεράσιμος, σελ. 6</ref>, αλλά γνωρίζουμε πως από μικρή ηλικία έλαβε χριστιανική και αρχοντική ανατροφή και πως σα μαθητής διακρινόταν για τις ικανότητές του. Καθώς ενηλικιώθηκε περιηγήθηκε ως προσκυνητής σε διάφορα μέρη όπως τη Ζάκυνθο<ref>Ο λόγος που πήγε στη Ζάκυνθο πιθανώς να μην ήταν προσκυνηματικός. Η Ζάκυνθος τότε ήταν ελεύθερη από τους Τούρκους και ίσως πήγε εκεί για να συμπληρώσει την παίδευσή του. Κατά μία άλλη άποψη η αιτία ήταν ο Μοναχός [[Παχώμιος Ρουσάνος]]</ref>, την Κωνσταντινούπολη, το [[Άγιο Όρος]]<ref>Σύμφωνα με έγγραφο της [[Ιερά Μονή Ιβήρων|Μονής Ιβήρων]] φαίνεται πως εκεί εκάρη μοναχός, ενώ στη [[Σκήτης Αγίας Άννης|σκήτη της Αγίας Άννης]] υπάρχει κελί που φέρει το όνομά του, καθώς φαίνεται πως διαβίωσε και εκεί</ref> όπου και εκάρη μοναχός και τελικά κατέληξε στην Ιερουσαλήμ περί το 1538, όπου και αρχικά υπηρέτησε ως [[νεωκόρος]] και εν συνεχεία χειροτονήθηκε [[διάκονος]] και [[πρεσβύτερος]] από τον [[Πατριάρχης|πατριάρχη]] [[Γερμανός Ιεροσολύμων|Γερμανό]] στο [[Ναός της Αναστάσεως|ναό της Αναστάσεως]]. Τελικά μετακινήθηκε από τα Ιεροσόλυμα το 1550 στην Κρήτη, τη Ζάκυνθο και τελικά στην Κεφαλλονιά, και συγκεκριμένα στην περιοχή Ομαλά όπου αναστήλωσε ένα γυναικείο μοναστήρι.<br />
<br />
Κατά την εγκατάστασή του στο νησί της Κεφαλλονιάς ο Άγιος Γεράσιμος διέμεινε σε μία σπηλιά νοτιοδυτικά του Αργοστολίου, γνωστό σήμερα ως σπήλαιο του Αγίου Γερασίμου. Την εποχή αυτή στο νησί δρούσαν καθολικοί μοναχοί, με προεξάρχοντες του [[Ιησουίτες]], οι οποίοι πραγματοποιούσαν δραστήριο προσηλυτιστικό έργο. Έτσι δραστηριοποιήθηκε και ο ίδιος στον τοπικό λαό με σημαντικά αποτελέσματα. Το σπήλαιο μάλιστα που διέμενε σε λίγο χρονικό διάστημα έγινε πόλος έλξης για τους ντόπιους. Γι αυτό το λόγο έξι χρόνια αργότερα μετακινήθηκε από το σπήλαιο στην περιοχή Ομαλά όπου βρισκόταν ένα εκκλησάκι της Θεοτόκου, όπου σε παλιότερες εποχές λειτουργούσε μοναστήρι που ονομαζόταν ''"Νέα Ιερουσαλήμ"''. Ο Άγιος ανακαίνισε και αναστήλωσε εκ βάθρων το μοναστήρι, συνεχίζοντας το ποιμαντικό του έργο, διδάσκοντας συνάμα τα ελληνικά γράμματα στους αμόρφωτους και συνεχίζοντας τον αγώνα του ενάντια στους Ιησουίτες. Τελικά εκοιμήθη ειρηνικά σε ηλικία 70 ετών, στις [[Πρότυπο:15 Αυγούστου|15 Αυγούστου]]. Η μνήμη όμως, λόγω της εορτής της Κοιμήσεως της [[Θεοτόκος|Θεοτόκου]], του εορτάζεται στις [[Πρότυπο:20 Οκτώβριος|20 Οκτωβρίου]] όπου είναι και η μνήμη της ανακομιδής των λειψάνων του, που πραγματοποιήθηκε το 1581.<br />
<br />
Κατά την ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου, το σκήνωμά του βρέθηκε ακέραιο. Η ανακομιδή συνέβη δύο έτη μετά την κοίμησή του. Εξ αιτίας όμως των έντονων αντιδράσεων που προκλήθηκαν ενταφιάστηκε και πάλι. Οκτώ μήνες μετά επαναλήφθηκε η ανακομιδή και το λείψανό του βρέθηκε και πάλι ακέραιο, ευωδιάζοντας. Σήμερα το λέιψανό του φυλάσσεται στον Ιερό Ναό του Αγίου Γερασίμου στην Κεφαλλονιά.<br />
<br />
==Δείτε επίσης==<br />
<br />
:''"[[Γεράσιμος Ιορδανίτης]]"''<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div><br />
<br />
==Πηγές==<br />
<br />
*Ευαγγέλου Λέκκου, ''"Άγιος Γεράσιμος"'', Αποστολική Διακονία, Αθήνα.<br />
*Τσολακίδης Χρήστος, ''"Αγιολόγιο της Ορθοδοξίας"'', Χ.Δ. Τσολακίδης, Αθήνα 2001.<br />
<br />
[[κατηγορία:Άγιοι|Γ]]<br />
[[Κατηγορία:16ος αιώνας|Γ]]<br />
<br />
[[en:Gerasimos of Cephalonia]]<br />
[[ro:Gherasim din Kefalonia]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%9C%CE%B7%CE%BD%CE%AC%CF%82,_%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82&diff=20896Μηνάς, Άγιος2022-12-16T13:36:50Z<p>Inistea: </p>
<hr />
<div>[[Image:StMina.gif|175px|right|thumb|Ο Άγιος Μηνάς]]<br />
Ο '''Άγιος Μηνάς''' είναι [[μάρτυρας]] της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθοδόξου Εκκλησίας]]. Έζησε κατά τον 3ο αιώνα και ήταν στρατιωτικός στην περιοχή της Φρυγίας, όπου και παρέδωσε μαρτυρικώς τη ζωή του. Η μνήμη του τιμάται στις [[Πρότυπο:11 Νοέμβριος|11 Νοεμβρίου]].<br />
<br />
Ο Άγιος Μηνάς γεννήθηκε στα μέσα του Γ΄ αιώνος, είτε την πόλη της Νικίου-Ψάθη, στα περίχωρα του Καΐρου στην Αίγυπτο, είτε στην πόλη Κοτύαιο (ή Κιουτάχεια) της Φρυγίας<ref>Ε. Λέκκος, Στρατιωτικοί ..., σελ. 36: Η πηγή αυτής της θεωρίας προέρχεται από Κοπτικά και Αραβικά συναξάρια</ref>. Γονείς του ήταν οι Αιγύπτιοι Εύδοξος και Ευφημία, που του έδωσαν το όνομα Μηνάς (Mina) για χάρη του πρώτου βασιλιά της Αιγύπτου<ref>Σύμφωνα με το Διόδωρο Σικελιώτη Ι΄, 45</ref>. Στο σημείο αυτό όμως εγείρεται διχογνωμία ανάμεσα στα συναξάρια για το αν οι γονείς του ήταν ειδωλολάτρες ή χριστιανοί. Κατά την πρώτη περίπτωση, ο Μηνάς στην εφηβική του ηλικία ήλθε σε επαφή με το χριστιανισμό, με αποτέλεσμα να [[Βάπτισμα|βαπτιστεί]] χριστιανός, ενώ κατά τη δεύτερη έλαβε χριστιανική ανατροφή<ref>ο.π.</ref>. <br />
<br />
Λίγο αργότερα είναι η εποχή που θα καταταχθεί στο ρωμαϊκό στρατό και συγκεκριμένα στα Ρουταλικά τάγματα, στο Κοτύαιο (Κιουτάχεια) της Μικράς Ασίας. Εκεί θα παραμείνει για αρκετά έτη, αλλά άγνωστο σε εμάς για πόσο. Τελικά αποστρατεύεται εξ αιτίας του νόμου για υποχρεωτική θυσία στα είδωλα, αλλά και επειδή δεν ήθελε να διώκει χριστιανούς, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε μία ερημική περιοχή της Φρυγίας, όπου αφιερώθηκε στο Θεό, μαζί με άλλους χριστιανούς. Ο Άγιος Μηνάς όμως κάποια ημέρα αποφάσισε να κατέβει στην πόλη του Κοτύαιου, όπου τελούνταν ειδωλολατρική πανήγυρις. Εκεί εμφανίστηκε ενώπιον των εθνικών όπου και ομολόγησε την [[πίστη]] του. Έτσι συνελήφθη και οδηγήθηκε σε δίκη. Στη δίκη ο Μηνάς με παρρησία ομολόγησε και πάλι την πίστη του, διαμηνύοντας το άδικο των αρχών. Ανέφερε χαρακτηριστικά πως οι αρχές θανατώνουν αδιάκριτα γέρους, νέους και παιδιά οι οποίοι δεν έβλαψαν ποτέ κανένα. Έτσι καταδικάζεται σε βασανισμό. Τελικά οδηγείται και πάλι σε δίκη όπου και καταδικάζεται σε θάνατο δι αποκεφαλισμού, περί το έτος 304<ref>Χ. Τσολακίδης, Αγιολόγιο..., σελ. 1005</ref>.<br />
<br />
Τα λείψανα του Αγίου ενταφιάστηκαν στην Αίγυπτο, και συγκεκριμένα στο χωριό Εστέ, όπου αργότερα ανεγέρθηκε ναός προς τιμήν του.<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div><br />
<br />
==Πηγές==<br />
<br />
*Ευαγγέλου Λέκκου, ''"Στρατιωτικοί μεγαλομάρτυρες"'', Αποστολική Διακονία, Αθήνα.<br />
*Τσολακίδης Χρήστος, ''"Αγιολόγιο της Ορθοδοξίας"'', Χ.Δ. Τσολακίδης, Αθήνα 2001.<br />
<br />
[[κατηγορία:Άγιοι|Μ]]<br />
[[κατηγορία:Μάρτυρες|Μ]]<br />
[[Κατηγορία:4ος αιώνας|Μ]]<br />
<br />
<br />
{{Συναξάρι}}<br />
<br />
[[ar:مارمينا العجائبي]]<br />
[[en:Menas of Egypt]]<br />
[[ro:Mina Egipteanul]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1:%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B7%CF%84%CE%AD%CF%82&diff=20858Κατηγορία:Ομολογητές2022-06-14T20:29:39Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>[[Κατηγορία:Άγιοι]]<br />
<br />
[[ro:Categorie:Mărturisitori]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1:%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE%CF%84%CE%B5%CF%82&diff=20857Κατηγορία:Προφήτες2022-06-14T20:28:04Z<p>Inistea: </p>
<hr />
<div>[[Κατηγορία:Άνθρωποι]]<br />
<br />
<br />
[[en:Category:Prophets]]<br />
[[pt:Categoria:Profetas]]<br />
[[ro:Categorie:Prooroci]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1:%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE%CF%84%CE%B5%CF%82&diff=20856Κατηγορία:Προφήτες2022-06-14T20:26:30Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>[[Κατηγορία:Άνθρωποι]]<br />
<br />
[[ro:Categorie:Prooroci]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%95%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82&diff=20855Ελισαίος2022-06-14T20:22:33Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>Ο '''Ελισαίος''' (εβραϊκά: אֱלִישָׁע) ήταν Βιβλικό πρόσωπο, προφήτης του [[Ισραήλ]].<br />
<br />
Εκλέχθηκε από τον προφήτη [[Ηλίας (προφήτης)|Ηλία]] ως διάδοχος του. Ως εγγύηση της προστασίας του, δείγμα αυθεντικής διαδοχής και θείας αυθεντίας, άφησε στον Ελισαίο τη μηλωτή του (ένδυμα από δέρμα προβάτου).<br>Ο Ελισαίος υπήρξε πρόσωπο ευεργετικό για τον [[Ισραήλ]], διότι έκτος των αγαθοεργιών που πραγματοποίησε ως θρησκευτική προσωπικότητα, πρόσφερε πολλές άλλες υπηρεσίες στην πατρίδα του, με ενεργή ανάμιξη στα ζητήματα της πολιτείας ως ηγετικός παράγοντας.<br>Είναι άξιο προσοχής, ότι η ιστορία του Ελισαίου παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με εκείνη του διδασκάλου του, Ηλία. Τα θαύματα μάλιστα του πρώτου είναι μεγαλύτερα και πλέον εντυπωσιακά εκείνων του δευτέρου. Εκφράσθηκε μάλιστα η άποψη ότι ο Ελισαίος ίσως αποτελούσε φιλολογικό κατοπτρισμό της μορφής του Ηλία, θεωρία όμως που δεν εξηγεί τις διαφορές στην πορεία των δύο προφητών.<br />
<br />
==Ο προφήτης Ελισαίος στην Αγία Γραφή==<br />
<br />
===Ο προφήτης Ελισαίος στην [[Παλαιά Διαθήκη]]===<br />
<br />
Στα βιβλία της [[Παλαιά Διαθήκη|Παλαιάς Διαθήκης]], [[Γ' Βασιλειών]] και ιδιαίτερα στο [[Δ' Βασιλειών]]<ref>Έτσι όπως επιγράφονται στη [[Μετάφραση των Εβδομήκοντα]]</ref>, υπάρχουν αρκετές αναφορές στον προφήτη Ελισαίο:<br />
<br />
* '''''2:1-18''''': Ανάληψη του Ηλία με πύρινη άμαξα - Ο Ελισαίος λαμβάνοντας το μανδύα του Ηλία δέχεται το πνεύμα του - Έναρξη της προφητικής δράσης του Ελισαίου.<br />
<br />
* '''''2:19-25''''': Ο Ελισαίος καθαρίζει τα ύδατα της Ιεριχούς - Οι νέοι που κοροϊδεύουν τον Ελισαίο κατασπαράσσονται από δυο αρκούδες. <br />
<br />
* '''''3:1-27''''': Εκστρατεία των βασιλέων Ισραήλ, Ιούδα και Εδώμ εναντίον του βασιλιά της Μοοάβ Μωσά - Θαυματουργική βοήθεια του Ελισαίου και νίκη των συνασπισμένων δυνάμεων.<br />
<br />
* '''''4-6:23''''': Τα θαύματα τον Ελισαίου.<br />
<br />
::** Ο πολλαπλασιασμός του λαδιού της χήρας (4:1-7)<br />
::** Η ανάσταση του νεκρού παιδιού της Σουναμίτιδας (4:8-37)<br />
::** Η δηλητηριασμένη τροφή (4:38-41)<br />
::** Ο πολλαπλασιασμός των άρτων (4:42-44)<br />
::** Θεραπεία του λεπρού Νεεμάν (5:1-27)<br />
::** Ο πέλεκυς επιπλέει στον Ιορδάνη ποταμό (6:1-7)<br />
::** Η σύλληψη του αραμαϊκού αποσπάσματος (6:8-23)<br />
<br />
* '''''6:24-7:20''''': Λιμός στη Σαμάρεια, που πολιορκείται από το Βεναδάδ - Ο Ελισαίος προαναγγέλλει τη λήξη της πολιορκίας - Αιφνίδια φυγή των αραμαϊκών στρατευμάτων.<br />
<br />
===Ο προφήτης Ελισαίος στην [[Καινή Διαθήκη]]===<br />
<br />
Στο ''Λουκ. 4:27'' συναντάμε τη μοναδική αναφορά στον προφήτη Ελισαίο μέσα στα βιβλία της Καινής Διαθήκης:<br />
<br />
:''"καί πολλοί λεπροί ήσαν επί '''Ελισαίου τού προφήτου''' εν τώ Ισραήλ, καί ουδείς αυτών εκαθαρίσθη ει μή Νεεμάν ο Σύρος"''.<br />
<br />
Σύμφωνα με τον ευαγγελιστή [[Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον|Λουκά]], η φράση αυτή ειπώθηκε από τον ίδιο τον [[Χριστός|Ιησού]] μέσα στην [[εβραίοι|εβραϊκή]] [[συναγωγή]] ''"εν τη ημέρα των Σαββάτων"''. Όπως συνηθιζόταν, οι παρευρισκόμενοι αφού προσευχήθηκαν, κατόπιν κάθισαν, ο Ιησούς όμως, έπειτα ''"ανέστη αναγνώναι"'', δηλ. σηκώθηκε σε ένδειξη της επιθυμίας του να διαβάσει κάποιο κομμάτι από την Αγία Γραφή και μετά να μιλήσει. Τότε ''"επεδόθη αυτώ βιβλίον του προφήτου Ησαΐου"'' από το οποίο ο Ιησούς διάβασε και το παράδειγμα του προφήτη Ελισαίου ο οποίος σύμφωνα με τον [[Θεοφύλακτος|Θεοφύλακτο]] ''"τον ξένον λεπρόν εκαθάρισε, πίστιν εις αυτόν ενδειξάμενον. Οι γαρ συνήθεις και συμπατριώται αυτού ουκ επίστευον αυτώ, και δια τούτο ουκ εκαθαρίσθησαν"''<ref>Τρεμπέλας Ν. Παν., ''Υπόμνημα εις το Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον'', 3η έκδ., 'Ο Σωτήρ', Αθήνα 1983, σελ. 164</ref>. Έγινε όμως αντιληπτό πως με την αναφορά στο γεγονός ότι επί Ελισαίου κανείς [[Ισραήλ|ισραηλίτης]] [[Λέπρα|λεπρός]] δεν θεραπεύτηκε, σε αντίθεση με τον [[Ειδωλολατρία|ειδωλολάτρη ]] Νεεμάν, θιγόταν η ισχύς της πίστης τους, οι παρευρισκόμενοι ''"επλήσθησαν...θυμού"'', ''"και αναστάντες εξέβαλον αυτόν έξω τής πόλεως καί ήγαγον αυτόν έως οφρύος τού όρους"''.<br />
<br />
==Ο προφήτης Ελισαίος στην Ορθόδοξη Εκκλησία==<br />
<br />
Η μνήμη του προφήτη τιμάται στις [[:Πρότυπο: 14 Ιουνίου|14 Ιουνίου]]. Όπως σημειώνει ο άγ. [[Νικόδημος ο Αγιορείτης]]<ref>Νικόδημος Αγιορείτης, ''Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού'', τόμ. Β', Αθήνησι 1868, σελ. 203</ref>, το έτος [[415]] μ.Χ. το λείψανο του προφήτη Ελισαίου μεταφέρθηκε στην [[Αλεξάνδρεια]] και κατατέθηκε στη μονή ''Παύλου του λεπρού''. Ο ίδιος θεωρεί ορθή την επιλογή αυτή ''"διότι λεπρόν ιάτρευσε τον Νεεμάν, λεπρόν εποίησε τον Γιεζήν"''. Προσθέτει δε ότι από την Αλεξάνδρεια μεταφέρθηκαν πάλι τα λείψανα του προφήτη στην [[Κωνσταντινούπολη]], στον ναό των ''αγίων Αποστόλων'' και ''"η κατάθεσις δε αύτη εορτάζεται κατά την εικοστήν του Ιουνίου"''.<br />
<br />
===Υπομνήματα===<br />
<br />
Εκκλησιαστικοί Συγγραφείς και Πατέρες της Εκκλησίας υπομνημάτησαν το βιβλίο [[Δ' Βασιλειών]], όπως ο [[Θεοδώρητος Κύρου]]<ref>''Ερωτήσεις εις την Δ' των Βασιλειών'', ΡG 80, 745-800.</ref>, o [[Κύριλλος Αλεξανδρείας]]<ref>''Τεμάχια εκ των υπομνημάτων εις τας βίβλους Βασιλειών'', ΡG 69, 680-97.</ref>, o [[Προκόπιος Γαζαίος]]<ref>''Υπομνήματα εις την Δ' των Βασιλειών'', ΡG 87, 1180-1200.</ref> και o [[Ωριγένης]]<ref>''Ομιλίαι εις τας Βασιλείας'', ΡG 12, 995-1028.</ref>.<br />
<br />
===Λειτουργική χρήση===<br />
<br />
Σε ακολουθίες της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθόδοξης Εκκλησίας]] διαβάζονται επεισόδια από τη ζωή των προφητών [[Ηλίας (προφήτης)|Ηλία]] και Ελισαίου (Δ' Βασ. 2:6-14.19-22. 4:8-37. 5:9-14).<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size: 85%"><references/></div><br />
<br />
:''Η αρχική μορφή του λήμματος βασίστηκε στην έκδοση 20:28, 29 Νοεμβρίου 2007 του [http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82 αντίστοιχου] της [http://el.wikipedia.org/wiki/Κύρια_Σελίδα ελληνικής Βικιπαίδειας] υπό την άδεια [[GFDL]]. Βλ. σχετ. [http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%95%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82&action=history ιστορικό]''.<br />
<br />
<br />
[[Κατηγορία:Προφήτες]]<br />
<br />
[[ro:Proorocul Elisei]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%BD_%CE%91%27&diff=20854Προς Τιμόθεον Α'2022-05-30T09:45:38Z<p>Inistea: en</p>
<hr />
<div>Η '''προς Τιμόθεον Α'''' επιστολή είναι ένα από τα 27 βιβλία της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]].<br />
<br />
==Εισαγωγικά==<br />
<br />
==Συγγραφέας, τόπος, χρόνος==<br />
<br />
==Διάγραμμα περιεχομένου==<br />
Το περιεχόμενο του βιβλίου αποτελείται από 6 κεφάλαια:<br />
<br />
* ''1:1-2'': Επιστολικό προοίμιο.<br />
* ''1:3-20'': Προτροπές στον Τιμόθεο.<br />
* ''2:1-3:16: Ζητήματα της ζωής της Εκκλησίας, οδηγίες σε ζητήματα λατρείας, τα προσόντα των επισκόπων, των διακόνων και Διακονισσών.<br />
* ''4:1-5:2'': Η αντιμετώπιση των αιρετικών.<br />
* ''5:3-6:2α'': Ζητήματα της ζωής της Εκκλησίας, οδηγίες για τις χήρες, για τους πρεσβύτερους, προσωπικές στον Τιμόθεο οδηγίες.<br />
* ''6:2β-19'': Νέες οδηγίες για την αντιμετώπιση των αιρέσεων, της πλεονεξίας και των συνεπειών τους.<br />
* ''6:20-21'': Ο Τιμόθεος προτρέπεται να φύλαξει την παρακαταθήκη.<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size: 85%"><references/></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
* Αγουρίδης Σάββας, ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', 3η έκδ., Γρηγόρης, Αθήνα 1991<br />
* Καραβιδόπουλος Δ. Ιωάννης, ''Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη'', 2η έκδ., Πουρναράς, θεσσαλονίκη 1998<br />
* Βούλγαρης Σπ. Χρήστος, ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', τόμ. Α', Αθήνα 2003<br />
* Βούλγαρης Σπ. Χρήστος, ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', τόμ. Β', Αθήνα 2003<br />
* David Arthur deSilva, ''An Introduction to the New Testament: Contexts, Methods and Ministry Formation'', InterVarsity Press, 2004<br />
* Donald Guthrie, ''New Testament Introduction'', Inter-Varsity Press, 1990<br />
* David Noel Freedman, ''The Anchor Bible Dictionary'', New York: Doubleday, 1992<br />
<br />
<br />
{{Καινή Διαθήκη}}<br />
<br />
==Βλέπε επίσης==<br />
* [[Αγία Γραφή]]<br />
* [[Καινή Διαθήκη]]<br />
* [[Βιβλικός κανόνας]]<br />
* [[Απόστολος Παύλος]]<br />
<br />
[[Κατηγορία:Αγία Γραφή]]<br />
[[Κατηγορία:Καινή Διαθήκη|*]]<br />
<br />
[[en:First Epistle of Paul to Timothy]]<br />
[[ro:Epistola I către Timotei a Sfântului Apostol Pavel]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AC%CF%82_%CE%A3%CF%85%CE%BC%CF%86%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%89%CF%82&diff=20852Λουκάς Συμφερουπόλεως2020-11-19T09:57:16Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>[[Image:Agios Loukas.jpg|right|thumb|210px| O Άγιος Λουκάς Συμφερουπόλεως]]Ο '''Άγιος Λουκάς Συμφερουπόλεως''' και Κριμαίας (κοσμικό όνομα ''Валентин Феликсович Войно-Ясенецкий, Βαλεντίν Βόϊνο-Γιασενέτσκι'') είναι άγιος της [[Ορθόδοξη Ουκρανική Εκκλησία|Ορθόδοξης Ουκρανικής Εκκλησίας]]. Ήταν Καθηγητής - Χειρούργος. <br />
<br />
== Η ζωή του ==<br />
<br />
Γεννήθηκε το [[1877]] στο Κέρτς της Κριμαία|Κριμαίας. Παντρεύτηκε τη νοσοκόμα Άννα Βασιλίγιεβνα με την οποία απέκτησαν 4 παιδιά. Σε ηλικία 38 ετών έχασε τη σύζυγό του από φυματίωση. Δεν ξαναπαντρεύτηκε, και επισκεπτόταν τον τάφο της συχνά όταν το επέτρεπαν οι συνθήκες της ταραχώδους ζωής του.<br />
<br />
Το [[1920]] εξελέγη καθηγητής της ανατομίας και χειρουργικής στο Πανεπιστήμιο της Τασκένδης. Σε όλη του τη ζωή ήταν από λίγο έως εξαιρετικά φτωχός, καθώς είτε ο μισθός του ήταν μικρός, είτε βρισκόταν στη φυλακή, είτε όταν του πρόσφεραν χρήματα για κάποια θεραπεία υποδείκνυε άλλα πρόσωπα και ζητούσε τα χρήματα να δοθούν απ' ευθείας σε αυτά.<br />
<br />
== Το επιστημονικό έργο του ==<br />
[[Εικόνα:Stluke-student.jpg|thumb|200px|right|Ο φοιτητής Ιατρικής Βαλεντίν Βόινο-Γιασενέσκι]]<br />
Ο άγιος Λουκάς ως ιατρός δημοσίευσε σαράντα επιστημονικά έργα. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα πρώτα 12 χρόνια της δραστηριότητάς του είχε ήδη δημοσιεύσει τα δεκαεννέα από τα σαράντα έργα του. Τον απασχολούσε πολύ η γενική αναισθησία, που όπως έλεγε, την εποχή εκείνη «''ήταν πολύ πιο επικίνδυνη από την ίδια τη χειρουργική επέμβαση''». Γύρω στο [[1909]] κατάφερε να βρει έναν απλό και σίγουρο μαζί τρόπο να γίνεται ένεση στο σημείο εξόδου του ισχιακού νεύρου από τον κλωβό της λεκάνης, και τρόπο εφαρμογής της μεθόδου αυτής της τοπικής αναισθησίας στην άκρα χείρα. Με τη δική του μέθοδο έκανε 538 εγχειρήσεις με μεγάλη επιτυχία. Τότε ήταν 33 ετών.<br />
<br />
Έκανε μεγάλες ανακαλύψεις σε αντίξοες συνθήκες. Το επαρχιακό νοσοκομείο του χωριού Ρομάνοφκα - οι κάτοικοι του οποίου μεθούσαν συχνά δημιουργώντας αιματηρά επεισόδια, ενώ ασθένειες σύφιλης και πνευμονίας θέριζαν τον πληθυσμό - δεχόταν κάθε χρόνο 31.640 ασθενείς, σύμφωνα με τα επίσημα έγγραφα. Οι γιατροί δέχονταν 25-30 ασθενείς την ώρα, και πολλές φορές παραπάνω. Οι χώροι ήταν φρικτοί, μικροί και αποπνικτικοί, ώστε πολλοί λιποθυμούσαν, και στο ίδιο δωμάτιο τρεις γιατροί δέχονταν ταυτόχρονα τρεις διαφορετικούς ασθενείς. Έπειτα από τη βάρδια στο νοσοκομείο έπρεπε να επισκέπτονται με το άλογο τα χωριά, να εξετάζουν ασθενείς και να κάνουν επιτόπου χειρουργικές επεμβάσεις. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ο Βαλεντίν εργαζόταν εντατικά στα εξωτερικά ιατρεία, περιόδευε στα χωριά και ανέλαβε και το χειρουργικό τμήμα. Μέσα σ' ένα χρόνο έκανε 300 χειρουργικές επεμβάσεις, την εμπειρία από τις οποίες δημοσίευσε σε μια μικρή μελέτη. Παράλληλα κατά την περίοδο των αδειών του στη Μόσχα συνέχιζε τις μελέτες του για την τοπική αναισθησία. Γράφει ο ίδιος:<br />
<blockquote><br />
«''Δούλευα από το πρωί ως το βράδυ στο Ινστιτούτο του καθηγητή Καρουζίν και στην έδρα της περιγραφικής ανατομίας. Εκεί μελέτησα περίπου 300 κρανία και βρήκα έναν πρωτόγνωρο τρόπο να γίνεται η ένεση στον δεύτερο κλάδο του τριδύμου νεύρου, στην άμεση έξοδό του από το στρογγύλο τμήμα.''»<br />
</blockquote><br />
Ο καθηγητής Όππελ, μαθαίνοντας τις συνθήκες εργασίας του και τις επιστημονικές έρευνες και μελέτες του, έγραψε τα εξής:<br />
<blockquote><br />
«''Κάποιος συνάδελφός του μου είπε ότι ο Βόινο-Γιασενέτσκι ζητούσε από τις αρχές να χρηματοδοτήσουν το νοσοκομείο για να αγοραστούν κάποια μηχανήματα. Όταν είδε ότι η απάντηση ήταν αρνητική, αποφάσισε ν' αγοράσει με το φτωχό μισθό του ένα μικροσκόπιο και άλλα μηχανήματα. Έτσι μπορούσε να κάνει τις δικές του αναλύσεις και έρευνες σε μία τόσο πρώιμη εποχή, όταν εμείς αρχίσαμε τέτοιες έρευνες στη δεκαετία του '40!''»<br />
</blockquote><br />
Ένα κλασικό έργο του, το οποίο εκδόθηκε το 1934 είναι το βιβλίο '''Δοκίμια για την χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων''', το οποίο τιμήθηκε με το [[Βραβείο Στάλιν]], την κορυφαία διάκριση της προπολεμικής [[Ρωσίας]]. Το βιβλίο άνοιγε νέους ορίζοντες στην ιατρική της εποχής, και παρότι στις τρεις πρώτες εκδόσεις κυκλοφόρησε σε 60.000 αντίτυπα, κάθε φορά χρειαζόταν να ανατυπωθεί. Ο καθηγητής Ζήκωφ έγραφε το 1954: <blockquote><br />
«''Τα βιβλία του Βόινο-Γιασενέτσκι είχαν μεγάλη σημασία για μας τους μελλοντικούς επιστήμονες. Είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον διότι συνοδεύονταν από σκίτσα και φωτογραφίες κι έτσι είχαμε καλύτερη εικόνα για το πώς εφαρμόζονται στην πράξη οι μέθοδοί του. Ο ίδιος είχε φωτογραφική μηχανή και φωτογράφιζε την πορεία της εγχείρησης όταν χρειαζόταν. Τα σκίτσα του ήταν αξιοθαύμαστα. Εδώ έβλεπες πόσο καλός ζωγράφος ήταν και με πόση ακρίβεια ζωγράφιζε τα διάφορα όργανα του ανθρώπου.''»<br />
</blockquote> <br />
Όμως στο βιβλίο αυτό δεν φαινόταν μόνο η επιστημονική κατάρτιση του συγγραφέα, αλλά και η αγάπη του για τους ασθενείς. Σε ένα σημείο γράφει: <blockquote><br />
«''Ξεκινώντας την εξέταση, ο γιατρός πρέπει να έχει υπόψη του όχι μόνο την κοιλιακή χώρα, αλλά τον ασθενή εξ ολοκλήρου, τον οποίο δυστυχώς οι γιατροί συνήθως αποκαλούν 'περίπτωση'. Ο άνθρωπος φοβάται και είναι απελπισμένος, η καρδιά του σπαρταρά, όχι μόνο με την κυριολεκτική σημασία της λέξης, αλλά και με τη μεταφορική της σημασία. Γι' αυτό πρέπει να δυναμώσετε την καρδιά του όχι μόνο με κάμφορα ή digulen, αλλά πρέπει να απαλλάξετε τον ασθενή από το άγχος και την ψυχολογική φόρτιση. Ο ασθενής δεν πρέπει να δει το χειρουργικό τραπέζι, τα έτοιμα εργαλεία, τους ανθρώπους με ιατρικές μπλούζες, με τις μάσκες στα πρόσωπα και τα γάντια στα χέρια. Κοιμήστε τον εκτός του χώρου του χειρουργείου. Επίσης φροντίστε να είναι ζεστός καθ' όλη τη διάρκεια της εγχειρήσεως, διότι είναι πάρα πολύ σημαντικό.''»<br />
</blockquote><br />
Οι κριτικές γι' αυτό το βιβλίο είναι ενθουσιώδεις ακόμα και στα πρόσφατα χρόνια.<ref><small>Το 1977 ο Β.Η. Κολεσώφ έγραφε στο Δελτίο Χειρουργικής ότι «από τότε, εδώ και 40 χρόνια, κανένα λίγο πολύ σημαντικό έργο για τη χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων δεν γράφτηκε χωρίς παραπομπές στα 'Δοκίμια' και στον συγγραφέα τους», ενώ το [[1996]] ο καθηγητής στρατιωτικής Ιατρικής Ακαδημίας Πετρούπολης Αλέξανδρος Βαβύλωφ είπε χαρακτηριστικά: «Αν δεν ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Λουκάς, η χειρουργική μας θα ήταν πενήντα χρόνια πίσω!»</small></ref><br />
<br />
== Ο γιατρός ως Χριστιανός ==<br />
<br />
Ο άγιος Λουκάς ήταν πάντοτε πιστός Χριστιανός. Δεν έχανε λειτουργία και παρακολουθούσε όρθιος όλες τις παννυχίδες και τους όρθρους, τα Σάββατα, τις Κυριακές και τις ημέρες των ορθοδόξων γιορτών. Στο χειρουργείο είχε πάντα την εικόνα της Παναγίας μπροστά στην οποία προσευχόταν για λίγα λεπτά πριν από κάθε επέμβαση. Έπειτα, μ' ένα βαμβάκι ποτισμένο στο ιώδιο, έκανε το σημείο του σταυρού στο σώμα του ασθενούς, εκεί που θα γινόταν η τομή. Μόνο μετά από αυτά έλεγε με επισημότητα «το νυστέρι». Οι άθεοι συνάδελφοί του γρήγορα τον συνήθιζαν και δεν έδιναν σημασία, ενώ οι θρησκευόμενοι τα έβρισκαν αυτά πολύ φυσικά.<br />
<br />
Όμως στις αρχές του [[1920]] μια από τις επιτροπές ελέγχου του νοσοκομείου όπου εργαζόταν τότε, έδωσε εντολή να ξεκρεμάσουν την εικόνα της Παναγίας, με αποτέλεσμα ο άγιος Λουκάς να αρνείται να μπει στο χειρουργείο. Παράλληλα η σύζυγος ενός από τα στελέχη του κόμματος εισήχθη στο νοσοκομείο ως έκτακτο περιστατικό, και ζητούσε να χειρουργηθεί μόνο από τον Βόινο-Γιασενέτσκι, κι έτσι ο σύζυγός της του υποσχέθηκε ότι αν η εγχείρηση γινόταν, την επόμενη μέρα η εικόνα θα ήταν στη θέση της. Η εγχείρηση έγινε κι ήταν επιτυχής, και ο σύζυγος της άρρωστης κράτησε την υπόσχεσή του.<br />
<br />
== Οι διώξεις εναντίον του ==<br />
[[Image:LukeSimferopol2.jpeg|left|thumb|230px]]<br />
Το [[1921]] ο Βαλεντίν Βόινο-Γιασενέτσκι χειροτονήθηκε ιερέας και αργότερα (1923) Επίσκοπος [[Τασκένδη|Τασκένδης]]. Από τότε συνδύαζε ποιμαντικά και ιερατικά καθήκοντα. Παρέμεινε αρχίατρος του Γενικού Νοσοκομείου Τασκένδης, χειρουργούσε καθημερινά και παρέδιδε μαθήματα στην Ιατρική Σχολή, πάντα με το ράσο και το σταυρό του. Από το [[1922]] και μέχρι την τελευταία του πνοή γνώρισε συλλήψεις, βασανιστήρια, εξορίες και κακουχίες. Φυλακίστηκε και εξορίστηκε συνολικά έντεκα χρόνια. Σε όλο αυτό το διάστημα εξασκούσε την ιατρική βοηθώντας όσους είχαν ανάγκη.<br />
<br />
Οι λόγοι των διώξεών του ήταν, οι γενικοί διωγμοί κατά των Ορθοδόξων και η ιδιαίτερη άρνηση του επισκόπου Λουκά να υποστηρίξει τη «Ζωντανή Εκκλησία», ένα εκκλησιαστικό πραξικόπημα μέσω του οποίου το σοβιετικό καθεστώς προσπαθούσε να ελέγξει τους πιστούς. Σοβαρό λόγο έπαιξε και η αντιπάθεια ενός κομματικού στελέχους ονόματι Πέτερς, ο οποίος ήθελε να καταδικάσει σε θάνατο κάποιους γιατρούς που αντιμετώπιζαν κατηγορίες αδιαφορίας απέναντι σε ασθενείς, αλλά στην πολύκροτη δίκη που ακολούθησε δεν τα κατάφερε, εξαιτίας της κατάθεσης του επισκόπου Λουκά. Οι ταλαιπωρίες αυτές ουσιαστικά κατέστρεψαν την υγεία του αγίου Λουκά, ο οποίος τα τελευταία 9 έτη της ζωής του ήταν τυφλός από γλαύκωμα.<br />
<br />
Στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου διεύθυνε το στρατιωτικό νοσοκομείο του [[Κρασνογιάρσκ]], ενώ ήταν και επίσκοπος της πόλης αυτής. Από το 1946 μέχρι το 1961 που πέθανε, ήταν μητροπολίτης της Συμφερούπολης. Παράλληλα το 1947 του απαγορεύθηκε να μιλά στους φοιτητές, σταμάτησαν να τον καλούν στα ιατρικά συμβούλια και τον απέλυσαν από ιατρικό σύμβουλο, επειδή «''γνώριζαν ότι δεν είχε καθαρό παρελθόν: φυλακές, εξορίες, κηρύγματα''» κι επειδή αρνιόταν να πηγαίνει χωρίς το ράσο και το σταυρό του στην εργασία του και σε αυτές τις εκδηλώσεις. <ref><small>Χαρακτηριστικό δείγμα της στάσης του σοβιετικού καθεστώτος απέναντι στον αρχιεπίσκοπο Λουκά ήταν το σχετικό λήμμα στην Μεγάλη Ιατρική Εγκυκλοπαίδεια που κυκλοφόρησε στη Μόσχα το 1958. Αναφέρει τα νοσοκομεία που υπηρέτησε, τα συγγράμματα που έγραψε, τα βραβεία που πήρε, την τύφλωσή του και την εξορία του, αλλά όχι την επισκοπική του ιδιότητα. (Βλ. «Αρχιεπίσκοπος Λουκάς» σελ. 380).</small></ref> Καθώς όμως εκείνος ενδιαφερόταν για τον ανθρώπινο πόνο έβγαλε ανακοίνωση ότι «''δέχεται καθημερινά εκτός Κυριακών και εορτών, κάθε άνθρωπο που θέλει τη βοήθειά του''» με αποτέλεσμα να καταφθάνουν στο διαμέρισμά του καθημερινά αμέτρητοι άνθρωποι απ' όλη την Κριμαία.<br />
<br />
== Σημεία αγιότητας ==<br />
<br />
Ο αρχιεπίσκοπος Λουκάς φέρεται από τους πιστούς να εμφάνισε πολλά πνευματικά χαρίσματα όσο ακόμα ζούσε. Υπάρχουν καταγεγραμμένες μαρτυρίες ασθενών, ότι έκανε ορθή διάγνωση της ασθένειάς τους με το που τους έβλεπε, ενώ άλλοι γιατροί που τους είχαν εξετάσει τους έβρισκαν υγιείς. Πολλοί έχουν επίσης δηλώσει ότι διαπίστωσαν ότι είχε διορατικό χάρισμα, κι άλλοι ότι τους θεράπευσε με την προσευχή του, ιδίως κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του που δεν έβλεπε πλέον για να χειρουργεί.<ref><small>Βλ. καταγεγραμμένες περιπτώσεις στο βιβλίο «Αρχιεπίσκοπος Λουκάς», σελ. 346-351.</small></ref><br />
<br />
== Η κοίμηση και η διακήρυξη της αγιότητας του ==<br />
Εκοιμήθη στις [[11 Ιουνίου]] του [[1961]]. Οι αρχές απαγόρευσαν την εκφορά του νεκρού με τα πόδια από τους κεντρικούς δρόμους της πόλης, πράγμα που προκάλεσε τη λαϊκή αγανάκτηση ακόμα και των αλλοδόξων. Τελικά οι αρχές αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν, η εκφορά έγινε στην κεντρική λεωφόρο της Συμφερούπολης και διήρκεσε τρισήμιση ώρες. Τη νεκρική πομπή ακολούθησε πλήθος κόσμου, η κυκλοφορία σταμάτησε, ενώ τα μπαλκόνια, οι ταράτσες και τα δέντρα ακόμα, ήταν γεμάτα ανθρώπους. Παράλληλα φέρεται να σημειώθηκε ένα παράδοξο γεγονός, με ένα σμήνος περιστεριών που έκανε επί ώρες κύκλους πάνω από το λείψανο μέχρις ότου η πομπή έφτασε στο νεκροταφείο.<ref><small>Σύμφωνα με τη μαρτυρία της μοναχής Γκαλίνας (που υπηρέτησε τον αρχιεπίσκοπο Λουκά στα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής του και ζει σήμερα στη Σεβαστούπολη). («Αρχιεπίσκοπος Λουκάς», σελ. 394-395).</small></ref><br />
Τον Νοέμβριο του 1995 ανακηρύχτηκε άγιος με απόφαση της [[Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία|Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας]], αφού πρώτα ειδική επιτροπή ασχολήθηκε με τη ζωή, τα έργα και τα θαύματά του τα οποία καταγράφονταν και μετά τον θάνατό του. Στις [[17 Μαρτίου]] [[1996]] έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του από τον αρχιεπίσκοπο Λάζαρο και μέλη της επιτροπής, μπροστά σε 40.000 περίπου παρευρισκόμενους. Λέγεται ότι βρέθηκαν η καρδιά του και τμήματα του εγκεφάλου του αδιάφθορα ενώ άρρητος ευωδία εξερχόταν από τα λείψανά του. <ref><small>Μαρτυρίες του αρχιεπισκόπου Λαζάρου και παρευρισκομένων στο ίδιο, σελ. 417-418.</small></ref>. Το ίδιο έτος αποφασίστηκε να διοργανώνεται κάθε χρόνο Ιατρικό Συνέδριο στην Συμφερούπολη σε συνεργασία της Ιερά Μητροπόλεως με το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Κριμαίας προς τιμήν του.<br />
<br />
Η μνήμη του εορτάζεται στις [[:Πρότυπο: 11 Ιουνίου|11 Ιουνίου]].<br />
<br />
== Βιβλιογραφία ==<br />
*Νεκταρίου Αντωνoπούλου (αρχιμ.), «''Αρχιεπίσκοπος Λουκάς Βόινο-Γιασενέτσκι, ένας άγιος ποιμένας και γιατρός χειρουργός (1877-1961)''», Ακρίτας, 9η ανατύπωση, Αθήνα 2003.<br />
<br />
== Απολυτίκιο και κοντάκιο ==<br />
Απολυτίκιο και Κοντάκιο προς τιμήν του εν αγίοις πατρός ημών Λουκά, Αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως και Κριμαίας του ιατρού, ποιηθέντα υπό πρωτοπρεσβυτέρου Βασιλείου Θερμού - Παιδοψυχιάτρου <br />
<div style='text-align: center;'><br />
<br />
'''Απολυτίκιο'''<br /><br />
<br />
«Νέον άγιον, του Παρακλήτου, σε ανέδειξεν, Λουκά η χάρις, εν καιροίς διωγμών τε και θλίψεων· νόσους μεν ως ιατρός εθεραπεύσας, και τας ψυχάς ως ποιμήν καθοδηγήσας· πάτερ τίμιε, εγγάμων τύπος και μοναστών, πρέσβευε σωθήναι τας ψυχάς ημών» <br />
<br />
'''Κοντάκιο''' <br /><br />
<br />
«Ανεδείχθης ήλιος, νυκτί βαθεία διωγμού, μακάριε, διό και θάλπος νοητόν το εκ Θεού συ εξέχεας χειμαζομένοις, Λουκά πανσεβάσμιε».<br />
</div> <br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div><br />
<br />
==Εξωτερικοί Σύνδεσμοι==<br />
[http://www.pigizois.net/video/Ag_Loykas_Stream.wmv Video με τον Άγιο Λουκά]<br />
<br />
<br />
[[Κατηγορία:Άγιοι|Λουκάς Συμφερουπόλεως]]<br />
[[Κατηγορία:Επίσκοποι|Λ]]<br />
[[Κατηγορία:Ανάργυροι]]<br />
[[Κατηγορία:20ος αιώνας]]<br />
<br />
[[en:Luke (Voino-Yasenetsky) of Simferopol and Crimea]]<br />
[[ro:Luca (Voino-Iasenețki) de Simferopol și Crimeea]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%A3%CE%B1%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CF%84%CF%85%CF%81%CE%B1%CF%82_%CE%BF_%CE%B5%CE%BE_%CE%91%CE%B9%CE%B3%CF%8D%CF%80%CF%84%CE%BF%CF%85&diff=20837Σαβίνος Μάρτυρας ο εξ Αιγύπτου2020-03-16T18:00:59Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>Ο '''Άγιος Σαβίνος''' είναι [[μάρτυρας]] της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθοδόξου Εκκλησίας]]. Καταγόταν από την ''Ερμούπολη'' που βρισκόταν στην περιοχή της ''Αιγύπτου'' και ήταν γόνος αρχοντικής οικογένειας της πόλεως και ένθερμος χριστιανός. Κατά την εποχή των διωγμών του ''Διοκλητιανού'' και συγκεκριμένα το έτος 299, κρυβόταν σε μια μικρή οικία, επειδή οι ειδωλολάτρες τον έψαχναν για να τον σκοτώσουν, λόγω της χριστιανικής του πίστης, αλλά και λόγω του ότι καταγόταν από ονομαστή οικογένεια και με τον ένθερμο χριστιανικό του ζήλο είχε κάνει πολλούς ειδωλολάτρες να πιστέψουν στον [[Χριστός|Χριστό]]. Τελικά τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον ηγεμόνα της πόλεως ''Αρριανό''. Εκεί ομολόγησε την πίστη του και οδηγήθηκε στο μαρτύριο. Τον κρέμασαν και στου κατέσχισαν τις σάρκες. Έπειτα τον έκαψαν με αναμμένες λαμπάδες. Τέλος του έδεσαν στον λαιμό μια πέτρα και τον έριξαν στον ποταμό ''Σκάμανδρο'', όπου βρήκε τον θάνατο. Η μνήμη του εορτάζεται στις [[:Πρότυπο:16 Μάρτιος|16 Μαρτίου]].<br />
<br />
==Στίχοι==<br />
<div lang="grc" class="polytonic" style="font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
Ῥεῖθρον Σκαμάνδρου, ὡς ἐλέγξεως ὕδωρ,<br />
<br />
Εὐανδρίας ἔλεγχος ἦν τῆς Σαβίνου.<br />
<br />
Τῇ δεκάτῃ ἕκτῃ ἐντεῦθεν ἀπῆρε Σαβῖνος. <br />
</div><br />
==Βιβλιογραφία==<br />
* [[Νικόδημος Αγιορείτης|Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου]], «''Συναξαριστής των Δώδεκα μηνών του Ενιαυτού''» , Έκδόσεις ''Δόμος''<br />
<br />
[[Κατηγορία:Άγιοι|Σ]]<br />
[[Κατηγορία:Μάρτυρες|Σ]]<br />
[[Κατηγορία:Συναξαριστής|Σ]]<br />
[[Κατηγορία:3ος αιώνας|Σ]]<br />
<br />
[[en:Sabinus of Egypt]]<br />
[[ro:Sabin din Egipt]]<br />
<br />
{{Συναξάρι}}</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%99%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%9D%CE%B9%CF%83%CE%B9%CE%B2%CE%B7%CE%BD%CF%8C%CF%82&diff=20833Ιάκωβος ο Νισιβηνός2020-01-13T13:08:58Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>[[Image:Jacob of Nisibis.jpg|right|thumb|Ο [[Όσιος]] Ιάκωβος ο Νισιβηνός.]]<br />
Ο [[Όσιος]] '''Ιάκωβος ο Νισιβηνός''' ([[Επίσκοπος]] Ἀντιοχείας τῆς Μυγδονίας, ποὺ ὀνομάζεται καὶ Νίσιβις), αποκαλούμενος και «Μέγας», υπήρξε γέννημα και θρέμμα της πόλεως Νισίβεως της Μεσοποταμίας τον 4ο αιώνα μ.Χ. Αγάπησε όμως την ζωή της ερημίας και της ησυχίας. Για τον λόγο αυτό έφυγε από την πόλη και πήγε στις υψηλότατες κορυφές των όρεων της περιοχής, όπου και διέμενε. Εκεί αντιμετώπιζε με γενναιότητα και καρτερία τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες και τον καταταλαιπωρούσαν, τον υπερβολικό δηλαδή καύσωνα του καλοκαιριού και τον παγετό του χειμώνα.<br />
<br />
Όπως αναφέρεται στο [[Συναξάρι]] του, ο Όσιος για τροφή του χρησιμοποιούσε αγριόχορτα και λίγο νερό. Για ενδυμασία του είχε ένα απλό και μοναδικό χιτώνα. Και με αυτή, λοιπόν, την λιτή ασκητική ζωή εξασθένιζε βέβαια το σώμα του, προσέφερε όμως συνεχώς πνευματική τροφή στην ψυχή του.<br />
<br />
Τα αποτελέσματα της ασκητικής του ζωής υπήρξαν πλούσια. Πρώτα ο Όσιος απέκτησε την παρρησία προς τον [[Θεός|Θεό]]. Έπειτα, με την δύναμη και την χάρη του [[Άγιο Πνεύμα|Αγίου Πνεύματος]], έλαβε την ικανότητα να προβλέπει τα μέλλοντα και να επιτελεί [[Θαύμα|θαύματα]], όπως το ακόλουθο: Κάποτε, ενώ διερχόταν από έναν τόπο, είδε σε κάποια πηγή μερικές νέες γυναίκες να κάνουν την εργασία τους με αναιδή και άσεμνη εμφάνιση. Ο Όσιος δεν ανέχθηκε αυτήν την κατάσταση. Έτσι, με τρόπο θαυματουργικό, από την μια μεριά αποξήρανε την πηγή, ενώ από την άλλη έκαμε να γίνουν ολόλευκα από μαύρα τα μαλλιά των αναίσχυντων γυναικών. Και βέβαια, ύστερα από παράκληση των Χριστιανών, προσευχήθηκε και η πηγή έβγαλε πάλι νερό. Τις γυναίκες όμως, τις άφησε να μείνουν με λευκά τα μαλλιά για σωφρονισμό και διόρθωση πνευματική.<br />
<br />
Ο Όσιος Ιάκωβος για τις πολλές [[Αρετή|αρετές]] του έγινε [[Επίσκοπος]] της πατρίδος του, της Νισίβεως. Ως Επίσκοπος έλαβε μέρος στην [[Α΄ Οικουμενική Σύνοδος|Α’ Οικουμενική Σύνοδο]], που έγινε το 325 μ.Χ. στη Νίκαια της Βιθυνίας. Η Σύνοδος αυτή καθαίρεσε τον [[Άρειος|Άρειο]], ο οποίος δίδασκε πως ο [[Χριστός]] δεν είναι Θεός, αλλά κτίσμα του Θεού. Ο Άρειος όμως, παρά την καθαίρεσή του, ετοιμαζόταν να εισέλθει σε ένα ναό, για αν λειτουργήσει. Τότε συνέβη το εξής θαυμαστό γεγονός: Ύστερα από προσευχή του Οσίου Ιακώβου, ο βλάσφημος Άρειος δεν πρόφθασε να πάει στο ναό, αφού πέθανε από διάλυση των σπλάχνων του.<br />
<br />
Όμως ο όσιος μαζί με την ακοίμητη ευσέβειά του διαφλεγόταν και από θερμότατη φιλοπατρία. Όταν οι Πέρσες πολιόρκησαν την Νίσιβη, ο Όσιος συνετέλεσε τα μέγιστα διά της δυνάμεως της πίστεώς του και της ηθικής επιροής του στην απόκρουση των εχθρών και τη διάλυση της πολιορκίας. Διαπρέποντας σε τούτα τα μέγιστα μεγαλουργήματα ο Άγιος Ιάκωβος, αφού έφθασε σε βαθύτατο γήρας, κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη. <br />
<br />
Η μνήμη του επαναλαμβάνεται την [[31 Οκτωβρίου|31η Οκτωβρίου]] και την [[13 Ιανουαρίου]].<br />
<br />
==Στίχοι==<br />
Τὸν Ἰάκωβον θνητὸν ὄντα τῇ φύσει,<br><br />
Θνητοῖς ὁμοίως μὴ θανεῖν οὐκ ἦν πρέπον.<br />
<br />
==Πηγές==<br />
* Ορθόδοξος Συναξαριστής. [http://www.saint.gr/1412/saint.aspx Όσιος Ιάκωβος Επίσκοπος Νισίβεως].<br />
* ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ. [http://www.synaxarion.gr/gr/sid/1052/sxsaintinfo.aspx Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος Ἐπίσκοπος Μυγδονίας].<br />
* [http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%9D%CE%B9%CF%83%CE%B9%CE%B2%CE%B7%CE%BD%CF%8C%CF%82 Ιάκωβος ο Νισιβηνός], Βικιπαίδεια.<br />
<br />
[[Κατηγορία:Άγιοι]]<br />
[[Κατηγορία:Όσιοι]]<br />
[[Κατηγορία:Μοναχοί]]<br />
[[Κατηγορία:Εκκλησιαστικοί Πατέρες]]<br />
[[Κατηγορία:Επίσκοποι]]<br />
[[Κατηγορία:4ος αιώνας]]<br />
<br />
[[en:Jacob of Nisibis]]<br />
[[ro:Iacov de Nisibe]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%9A%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%BF%CE%B9_%CE%91%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B3%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%B9&diff=20798Κύρος και Ιωάννης οι Ανάργυροι2019-01-31T16:59:18Z<p>Inistea: </p>
<hr />
<div>Οι [[Άγιοι Ανάργυροι|Ανάργυροι]] '''Κυρός και Ιωάννης''' είναι [[Άγιος|Άγιοι]] της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθόδοξης Εκκλησίας]] που προέρχονταν από την περιοχή της Αλεξάνδρειας και της Μεσοποταμίας αντίστοιχα. Έδρασαν τον 3ο αιώνα και έδωσαν τη ζωή τους μαρτυρικώς επί εποχής Αυτοκράτορος Διοκλητιανού, στην περιοχή της Αραβίας. Η μνήμη τους τιμάται στις [[Πρότυπο:31 Ιανουάριος|31 Ιανουαρίου]].<br />
<br />
Ο Άγιος Κύρος κατάγονταν από την Αλεξάνδρεια και είχε σπουδάσει την ιατρική, την οποία ασκούσε αφιλοκερδώς. Κατά τα τέλη του 3ου αιώνα εισήχθη σε μοναστήρι κοντά στον Αραβικό κόλπο, όταν ο Διοκλητιανός εξέδωσε έδικτο κατά την οποία κήρυττε γενικό διωγμό έναντι των χριστιανών. Η φήμη του εκεί, εξ αιτίας των χαρισμάτων που διέθετε, οδηγούσε πολύ κόσμο στο μοναστήρι, ένας εκ των οποίων ήταν και ο Ιωάννης από την Έδεσσα της Μεσοποταμίας, ο οποίος τελικά συμμόνασε μαζί του. Οι δύο μοναχοί ήσαν ιδιαίτερα δραστήριοι και δεν έμεναν αποκλειστικά στα κελιά τους, καθώς έπρατταν και σημαντικό ιεραποστολικό έργο εκτός της μονής. Έτσι κάποια μέρα πληροφορήθηκαν πως οι αρχές συνέλαβαν μία χήρα την Αθανασία με τις τρεις κόρες της, την Θεοδότη, τη Θεοκτίστη και την Ευδοξία, με σκοπό να τις βασανίσουν στα πλαίσια του Αυτοκρατορικού διατάγματος. Οι δύο μοναχοί τότε πήγαν στο σημείο του συμβάντος με σκοπό να ενισχύσουν τις γυναίκες να μη δειλιάσουν ενώπιον του μαρτυρίου. Οι ειδωλολάτρες όμως συνέλαβαν και τους δυο και αφού τους βασάνισαν, τους αποκεφάλισαν μαζί με τις γυναίκες.<br />
<br />
==Πηγές==<br />
<br />
*Ευαγγέλου Λέκκου, ''"Οι Άγιοι Ανάργυροι"'', Αποστολική Διακονία, Αθήνα.<br />
*Τσολακίδης Χρήστος, ''"Αγιολόγιο της Ορθοδοξίας"'', Χ.Δ. Τσολακίδης, Αθήνα 2001.<br />
<br />
[[κατηγορία:Άγιοι|Κ]]<br />
[[κατηγορία:Μάρτυρες|Κ]]<br />
[[Κατηγορία:Ανάργυροι|Κ]]<br />
[[Κατηγορία:3ος αιώνας|Κ]]<br />
<br />
{{Συναξάρι}}<br />
<br />
[[en:Cyrus and John]]<br />
[[ro:Chir și Ioan]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%A0%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82&diff=20797Πελαγιανισμός2019-01-23T09:52:19Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>{{Αιρέσεις}}<br />
'''Πελαγιανισμός''' αποκαλείται [[αίρεση]] του 5ου αιώνα, η οποία ισχυριζόταν πως ο άνθρωπος δύναται να σωθεί από μόνος του, δίχως την ουσιαστική συνεργία του [[Άγιο Πνεύμα|Αγίου Πνεύματος]], το οποίο παρέχει απλώς ενισχυτική βοήθεια<ref>ΘΗΕ, τ. 10, σελ. 257</ref>. Ο Πελαγιανισμος ήταν αντίδραση στη θεωρία του [[Αυγουστίνος Ιππώνος|Αυγουστίνου]] για τον [[Απόλυτος Προορισμός|απόλυτο προορισμό]] και καταδικάστηκε, αφού τελικώς έφτασε στο άλλο άκρο της θεωρίας του Αυγουστίνου, αγνοώντας τη θεία χάρη και τελικά την ίδια τη λυτρωτική ενσάρκωση του Ιησού<ref>ΘΗΕ΅, ο.π., σελ. 257</ref>. Ο Πελαγιανισμός θεωρήθηκε πρόδρομος του [[Νεστοριανισμού]]<ref>Φωτίου Βιβλιοθήκη, 54 – MPG 103, 93C</ref> και είχε ως ιδρυτή το Βρετανό θεολόγο Πελάγιο.<br />
<br />
==Ιστορικό==<br />
<br />
Στη Δύση ήδη κατά τον 4ο αιώνα είχε αρχίσει να τίθεται το θέμα της συνεργίας των δύο παραγόντων -βούλησης και θείας χάριτος- σχετικά με τη σωτηρία του ανθρώπου. Ήδη ο [[Δονατισμός]] είχε θέσει το θέμα της ατομικής βούλησης και της αξίας των [[Ιερά Μυστήρια|μυστηρίων]] στο σωτηριολογικό γεγονός, θεωρώντας τον ηθικό παράγοντα σημαντικότερο και παραθεωρώντας την αξία της χάριτος. Έτσι το θέμα επανέρχεται στο προσκήνιο στις αρχές του 5ου αιώνα, όταν ο [[Πελάγιος]], ένας [[Άσκηση|ασκητικός]] θεολόγος από τη Βρετανία, ισχυρίστηκε πως η ελευθερία της βούλησης είναι η μεγαλύτερη δωρεά του Θεού, καθώς έτσι ο άνθρωπος με τη συνεχή άσκηση, μπορεί να επιτύχει αυτό που έχει εκ φύσεως, δηλαδή την αναμαρτησία και την αγιότητα, δίχως τη βοήθεια της [[Θεία Χάρη|θείας χάριτος]]<ref>Βλ. Φειδάς, Εκκλ. Ιστορία, σελ. 557</ref>. Ο Πελάγιος συνάμα θεώρησε το θάνατο ως αυτονόητο φυσικό φαινόμενο, και το [[προπατορικό αμάρτημα]], όχι ως κληρονομία του θανάτου, αλλά ως απλό κακό παράδειγμα για τους μεταγενέστερους<ref>ΘΗΕ, ο.π., σελ. 257</ref>. Η δικαίωση τελικά εντοπιζόταν μόνο στην [[πίστη]] και τη μίμηση του Χριστού. <br />
<br />
Ο Πελάγιος άρχισε να κηρύττει στη Ρώμη περί το 400 και για περίπου 10 έτη, αποκτώντας οπαδούς, με προεξάρχοντα τον νομικό [[Καιλέστιος|Κελέστιο]]. Κατά την επιδρομή του Αλαρίχου όμως και οι δυο καταφεύγουν στη Βόρεια Αφρική, όπου προσπαθούν να έρθουν σε επαφή με τον [[Αυγουστίνο Ιππώνος]], κάτι που δεν καταφέρνουν δια ζώσης<ref>Βλ. Φειδάς, ο.π., σελ. 558</ref>, παρά μόνο με επιστολές<ref>Β. Στεφανίδης, Εκκλ. Ιστορία, σελ. 251</ref>. Τελικά ο Πελάγιος καταλήγει στην Παλαιστίνη, όπου γίνεται δεκτός από τον Ιωάννη Β΄, επίσκοπο Ιεροσολύμων, παρά τις καταγγελίες του [[Ιερώνυμος Μεδιολάνων|Ιερώνυμου]]. Ο Καιλέστιος αντιθέτως, παραμένει στην Καρθαγένη, προσπαθώντας να εισέλθει στον κλήρο, αλλά η καταγγελία του [[Παυλίνος Μεδιολάνων|Μεδιολάνων Παυλίνου]] του φράζει το δρόμο<ref>Βλ. Φειδάς, ο.π., σελ. 558</ref>. Σύμφωνα με τον Παυλίνο ο Καιλέστιος ισχυρίζεται πως ο [[Αδάμ]] θα πέθαινε ούτως ή άλλως στον παράδεισο, πως το προπατορικό έθιξε μόνο τους πρωτόπλαστους, ότι παρά την ανάσταση του [[Χριστός|Χριστού]], δε θα αναστηθεί ολόκληρο το ανθρώπινο γένος και πως τελικά μόνο ο Νόμος σώζει τον άνθρωπο, ενώ υπήρχαν και προ Χριστού αναμάρτητοι άνθρωποι<ref>Βλ. Φειδάς, ο.π., σελ. 558</ref>. Ο Καιλέστιος τελικά φεύγει από την Καρθαγένη και οδηγείται στη Σικελία, με προορισμό την Έφεσο, όπου και πιθανώς χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. <br />
<br />
Το θέμα όμως στην εκκλησία της Β. Αφρικής και της Ρώμης είχε πλέον ανάψει, με αποτέλεσμα η αποδοχή των Κελεστίου και Πελαγίου στην Ανατολή, να φέρει αντιδράσεις. Έτσι ο Αυγουστίνος ξεκινά θεολογικό αγώνα για την αναίρεση του Πελαγιανισμού (412), ενώ ο [[επίσκοπος]] Ιεροσολύμων ενημερώνεται σχετικά με τις δοξασίες των δύο ανδρών. Συγκαλείται τελικά σύνοδος στη Διόσπολη (Λύδδα) το 415, στην οποία ο Πελάγιος απολογείται, αναθεματίζοντας και ο ίδιος τις υπερβολικές καταγγελίες των δυτικών<ref>Βλ. Φειδάς, ο.π., σελ. 559</ref>. Έτσι η σύνοδος αθωώνει τον Πελάγιο, ο οποίος πλέον συντάσσει απολογητικό σύγγραμμα, με βάση τις καταγγελίες που του απέδιδαν, ενώ ταυτόχρονα τιμωρεί και τον Παύλο Ορόσιο, ο οποίος ήταν απεσταλμένος των εκκλησιών της Β. Αφρικής<ref>Στ. Παπαδόπουλος, ο.π., σελ. 232</ref>. Η νέα σύνοδος που θα πραγματοποιηθεί ένα έτος αργότερα καταλήγει και πάλι σε αθώωση του Πελαγίου. Είναι φανερό πλέον πως Ανατολικοί ακόμα δε θεωρούσαν ιδιαίτερο επικίνδυνο τον Πελαγιανισμό, καθώς τόνιζε τον ανθρώπινο παράγοντα στη συνεργία της σωτηρίας, πράγμα που δε διαφαινόταν ξένο για τη διδασκαλία των Ανατολικών<ref>Β. Στεφανίδης, ο.π., σελ. 251</ref>. Στην Καρθαγένη όμως τα πνεύματα δεν έχουν ησυχάσει, με αποτέλεσμα να συγκληθούν [[Σύνοδος|σύνοδοι]] (417, 418) που καταδικάζουν τον πελαγιανισμό, κοινοποιώντας την απόφαση και στον Πάπα Ρώμης, [[Ιννοκέντιος Α΄ Ρώμης|Ιννοκέντιο τον Α΄]]. Ο Ρώμης, επικυρώνει το αποτέλεσμα της συνόδου, το οποίο πλέον λαμβάνει οικουμενική διάσταση για την εκκλησία. Ο Καιλέστιος μεταβαίνει στη Ρώμη για να εξουδετερώσει την επιρροή των επισκόπων της Β. Αφρικής, όπου βρίσκει το νέο Πάπα Ζώσιμο, Ελληνικής καταγωγής, θετικά διακείμενο στις θεωρίες του, μη έχοντας όμως σαφή εικόνα από τη γενική και αόριστη ομολογία που του επιδίδει<ref>Β. Στεφανίδης, ο.π., σελ. 251</ref>. Τελικώς ίσως και υπό την επιρροή του Επισκόπου Αρελάτης Πάτροκλου, ο οποίος βρισκόταν σε σύγκρουση με τους Βορειοαφρικανούς επισκόπους, αποδέχεται τον Κελέστιο, με αποτέλεσμα το θέμα να φτάσει τον Ονώριο, Αυτοκράτορα της Δύσης, ο οποίος με διάταγμα καταδικάζει τον Πελαγιανισμό και εξορίζει τους ηγέτες του Πελαγιανισμού<ref>PL 56, 490-492</ref>. Ο Ζώσιμος τότε υπαναχωρεί και καταδικάζει τους δύο άνδρες.<br />
<br />
Μετά την απόφαση ο Πελάγιος εξαφανίζεται από το προσκήνιο, ενώ ο Καιλέστιος εξορίζεται στην Ανατολή. Οι διάδοχοι του Ζώσιμου, [[Βονιφάτιος Α΄ Ρώμης|Βονιφάτιος Α΄]] (418-422) και [[Κελεστίνος Ρώμης|Κελεστίνος]] (422-432) επιμένουν στην καταδίκη του Πελαγιανισμού, ο οποίος εν τω μεταξύ έχει βρει υποστηρικτές. Τελικά 18 επίσκοποι της Ιταλίας μετά από σύνοδο, αρνούνται να καταδικάσουν τον Πελαγιανισμό, με αποτέλεσμα να βρεθούν στην Ανατολή και δη υπό την προστασία του [[Θεόδωρος Μοψουεστίας|Θεοδώρου Μοψουεστίας]], ο οποίος υπήρξε σταθερά ο προστάτης των Πελαγιανών<ref>Βλ. Φειδάς, ο.π., σελ. 560</ref>. Τη σκυτάλη πια από τον Κελέστιο, αναλαμβάνει ο [[Ιουλιανός Αικλάνων]], ο οποίος εκτός από πολέμιος της θεολογίας του Αυγουστίνου, προβαίνει και σε προσωπική διένεξη, παρότι πρώην μαθητής του. Σκοπό του κάνει να πείσει ότι η διδασκαλία του Αυγουστίνου περί απολύτου προορισμού είναι λανθασμένη, πράγμα που αργότερα αποδέχεται η εκκλησία. Μετά το θάνατο τελικά του Θεοδώρου Μοψουεστίας, οι οπαδοί του Πελαγιανισμού μετακινούνται στην Κωνσταντινούπολη, όπου ζητούν προστασία από τον [[Νεστόριος|Νεστόριο]], ο οποίος όμως αποκρούει τις θέσεις τους<ref>Βλ. Φειδάς, ο.π., σελ. 561</ref>. Έτσι καταδικάζονται και από την [[Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος|Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο]], δίχως όμως η εκκλησία να δικαιώσει και τις θέσεις του Αυγουστίνου<ref>ο.π.</ref>. Η καταδίκη από τη Σύνοδο δείχνει πως προφανώς είχε αποκτήσει επικίνδυνη δύναμη.<br />
<br />
Ο Πελαγιανισμός τελικώς μετριάσθηκε από την αίρεση των [[Μασσαλιανοί|Μασσαλιανών]], όπου η διδασκαλία τους ονομάστηκε ''"ημι-πελαγιανισμός"'', ηγέτης της οποίας υπήρξε ο [[Ιωάννης Κασσιανός]]. Ο Κασσιανός υποστήριξε μάλιστα τη συγγένεια Νεστοριανισμού και Πελαγιανισμού, τηρώντας μία μέση οδό ανάμεσα στον Αυγουστινισμό και τον Πελαγιανισμό.<br />
<br />
==Διδασκαλία==<br />
<br />
Ο Πελαγιανισμός θεωρείται ως ένα ηθικιστικό θεολογικό σύστημα ανθρωπολογίας, το οποίο στη βάση του έχει την πεποίθηση ότι ο άνθρωπος μπορεί να επιτύχει τη σωτηρία αποκλειστικά με τις δικές του δυνάμεις, δίχως τη θεία χάρη<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστ. Δογμάτων, τ. Β΄, σελ. 673</ref>. H εκκόλαψη της θεολογίας αυτής προέκυψε κατ αρχήν από το νομικό πνεύμα των εκκλησιών της Β. Αφρικής και της Ρώμης<ref>Ν. Ματσούκας, ο.π., σελ. 268</ref>. Ο Πελάγιος συνάμα όμως, που ήταν ο ιδρυτής του κινήματος αυτού, υπήρξε μαθητής του Θεοδώρου Μοψουεστίας, την διδασκαλία του οποίου επεξέτεινε, αντιδρώντας κυρίως στη θεολογία του Αυγουστίνου. Ο Πελάγιος δίδασκε πως το προπατορικό αμάρτημα αφορούσε μόνο τους πρωτόπλαστους και δεν αφορούσε την υπόλοιπη ανθρωπότητα, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κάποια μεταδοτική κληρονομική αμαρτία που να λαμβάνει ο άνθρωπος, ούτε και κάποια ενοχή, διότι το αμάρτημα το έπραξαν άλλοι. Το προπατορικό αμάρτημα είναι απλώς ένα κακό παράδειγμα και έτσι το [[βάπτισμα]] δεν είναι απαραίτητο στα νήπια, καθώς μοναδικός του σκοπός είναι να επιτύχει άφεση αμαρτιών<ref>Κ. Σκουτέρης, ο.π., σελ. 673</ref>. Η θεολογία αυτή οδήγησε τελικά τον Πελάγιο σε μία θεολογία ριζικά διαφορετική από ότι δίδασκε η εκκλησία. Για παράδειγμα το ότι δεν υπάρχει προπατορικό αμάρτημα, οδήγησε τον Πελάγιο να ισχυριστεί πως η ανθρώπινη φύση είναι αυθεντική, άρα έχει και τη φυσική ικανότητα να σωθεί μόνη της, άνευ της χάριτος.<br />
<br />
Ο άνθρωπος σύμφωνα με τον Πελάγιο, είναι απροϋποθέτως ελεύθερος από τις φυσικές πιέσεις, με αποτέλεσμα η προσωπική του ελευθερία να μπορεί να δημιουργήσει προσωπική ιστορία αρετής. Ο άνθρωπος έχει ελευθερία βουλήσεως να πράττει ότι επιθυμεί, διότι το καλό είναι η φυσική κατάσταση της ψυχής<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία, σελ. 230</ref>. Συνάμα έχει το δικαίωμα να πράττει όπως επιθυμεί. Έχει επίσης τη δυνατότητα να αίρει τους νόμους της φύσης, αλλά η ελευθερία έγκειται στο κατά πόσο κοντά είναι στο θείο Νόμο. Ακόμα και ο θάνατος για παράδειγμα, που είναι αποτέλεσμα πτώσης του Αδάμ θεωρούσε πως δεν είναι αποτέλεσμα κληρονομικότητας του προπατορικού αμαρτήματος, αλλά φυσικό δεδομένο της ανθρώπινης φύσης<ref>ΘΗΕ, ο.π., σελ. 257</ref>. Η χάρη του Θεού είναι όμως επικουρική της βουλήσεως. Ως χάρη ο Πελάγιος θεωρούσε ακόμα και το Νόμο, που αποκάλυψε τι είναι καλό και κακό. Ως εκ τούτου ο άνθρωπος εκ φύσεως μπορεί να πράττει το καλό, κρίνοντας ποιο είναι αυτό<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογια Γ΄, σελ. 230</ref>.<br />
<br />
Το ενδιαφέρον στην περίπτωση του Πελαγιανισμού είναι η καταδίκη τόσο από την Ανατολή όσο και από τη Δύση. Η καταδίκη αυτή όμως αφορούσε διαφορετικές οπτικές γωνίες με την οποία έβλεπαν το γεγονός της δικαίωσης. Για την Ανατολή η καταδίκη αφορούσε άμεσα την απόρριψη της σχέσης κτιστού και ακτίστου για τη σωτηρία του ανθρώπου, ενώ για τη Δύση αφορούσε τη δικανική σχέση του ανθρώπου προς το σωτηριώδες έργο του Θεού<ref>Ν. Ματσούκας, ο.π., σελ. 271</ref>. Η συσχέτιση μάλιστα με το Νεστοριανισμό, δείχνει πως οι πατέρες της εποχής αντιλαμβάνονταν τον Πελαγιανισμό σα μία αίρεση η οποία αλλοίωνε το χριστολογικό δόγμα, με επίπτωση την απολύτρωση του ανθρώπινου γένους. <br />
<br />
Ο Πελάγιος είναι γεγονός πως αναπτύσσει τη διδασκαλία του μέσα στο δικανικό κλίμα της Δύσης, το οποίο προτάσσει τη νομική σχέση της μετάνοιας και τη συγχώρησης, με αποτέλεσμα σταδιακά να παραθεωρεί τη μετάνοια και να δίδει βάση στην ηθική ζωή. Το αίτημα του Πελαγίου πλέον καθίσταται μία ευθύνη του ανθρώπου έναντι του Θεού μέσα στα πλαίσια μίας ευνομούμενης κοινότητας, όπου σε καθένα αποδίδεται δικαιοσύνη κατά την ηθική ζωή του. Ο Πελάγιος λοιπόν βλέποντας τον απόλυτο προορισμό του Αυγουστίνου, μία θεολογία που εξαρτούσε απόλυτα τη σωτηρία από το Θεό και συνάμα αποδεικνυόταν από την ηθική εξωτερική καθαρότητα, αγνοώντας την προσωπική βούληση, αντιδρά μέσα στο ίδιο πλαίσιο, καθώς η σκέψη του δε μπορεί να αντιληφθεί μια διαφορετική οδό, από ένα νομικό τρόπο σωτηρίας. Και αυτή η πρόταση είναι η ηθική τελείωση της ατομικής βουλήσεως. Τελικά διαμορφώνει την ακριβώς αντίθετη θεολογία από το θεοκεντρισμό του Αυγουστίνου, ανεξαρτοποιώντας πλήρως τη σωτηρία από το θείο παράγοντα<ref>Ν. Ματσούκας, ο.π., σελ. 273</ref>. Και στις δύο περιπτώσεις όμως ο εξωτερικός ηθικός παράγοντας λαμβάνει τη σωτηριολογική δικαιοσύνη, καθώς και στον απόλυτο προορισμό, τα εκλεγμένα παιδιά του θεού, αναγνωρίζονται από το ηθικό τους επίτευγμα. Αυτές οι διδασκαλίες τελικά καταδικάστηκαν από τους Ανατολικούς πατέρες, καθώς η αγνόηση της βούλησης (Αυγουστίνος) ή απόρριψη της χάρης (Πελάγιος) αφενός μεν μειώνουν το ρόλο του Αγίου Πνεύματος στη συνεργία της τελείωσης του ανθρώπου, αφετέρου δε θεωρούν τη σωτηρία ως σχέση μετοχής της ανθρώπινης φύσης στην άκτιστη δόξα του Θεού.<br />
<br />
==Η διδασκαλία των πατέρων περί χάριτος, προ του Πελαγίου==<br />
<br />
Σύμφωνα με τους πατέρες της εκκλησίας η σωτηρία είναι αποτέλεσμα της συνεργίας της θείας χάριτος και της ελεύθερης βουλήσεως του ανθρώπου. Σύμφωνα με τον Κύριλλο Ιεροσολύμων ''"ακατάγνωστος η συνείδησις ευρεθείσα...συνδράμει τη χάριτι"''<ref>Κατηχήσεις 3, 2</ref>. Η ελεύθερη βούληση, δεν ικανώνει τον άνθρωπο ανεξάρτητα από τη θεία χάρη να επιτύχει τη σωτηρία. Ο Μέγας Βασίλειος επισημαίνει επ αυτού πως ''"Ου γαρ εν δυνάμει ανθρώπου, ουδέ εν σοφία, αλλ εν τη χάριτι του Θεού, εστίν η σωτηρία"''<ref>ομιλίας εις ψαλμούς 33</ref>. Σύμφωνα με τους πατέρες μάλιστα ''"μία γαρ εστίν εκ του πατρός χάρις δι' Υιού εν Πνεύματι αγίων πληρουμένη"''<ref>Μ. Αθανασίου, προς Σεραπίωνα 1, 14</ref>. Με την πρόταση αυτή γίνεται δηλαδή εμφανές πως η χάρη είναι όλο το μυστήριο της θείας οικονομίας, κατά την οποία η σάρκα εξ αιτίας της ενανθρωπήσεως του Λόγου ανυψώθηκε στη δυνατότητα του επιπέδου της θέωσης. Στον Αδάμ, δόθηκε εξωτερικώς η χάρη, αλλά στον Χριστό ήταν συνηρμοσμένη με τη θεία φύση του, διαποτίζοντας τελικά και την ανθρώπινη ύπαρξη. Η σωτηρία λοιπόν και η αποκατάσταση δε νοείται χώρια από το μυστήριο της ενσαρκώσεως, μετά της μετοχής του Αγίου Πνεύματος, το οποίο διενεργεί τη χορηγία αυτή, όπως άλλωστε έπραξε και στην ανθρώπινη φύση του Χριστού.<br />
<br />
Είναι φανερό λοιπόν ήδη πως η αγιοπνευματική πατερική παράδοση του τετάρτου αιώνα συνδέει τη δυνατότητα παροχής χάριτος, δια του Αγίου Πνεύματος. Αντίθετα όμως τόσο ο Αυγουστίνος, όσο και ο Πελάγιος αποσύνδεσαν τη παροχή χάριτος από την εξάρτηση του Αγίου Πνεύματος ή ακόμα και τη θεώρησαν περιττή (στην περίπτωση του δεύτερου). Η εκκλησία όμως ουδέποτε μπορούσε να δεχτεί μία τέτοια πρόταση. Αφενός γιατί η εκκλησία αποτελεί το προεκτεινόμενο σώμα του Χριστού στην ιστορία, αποτελώντας μια διαρκή σάρκωση Του μέσα σε αυτή και αφετέρου διότι το Άγιο Πνεύμα αποτελεί την πηγή της θείας χάριτος. Έτσι όπως δηλαδή το μυστήριο της πεντηκοστής τελειώνεται με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, δια της ζωοποιού χάριτος του Λόγου, έτσι ακριβως συμβαίνει μέσα στην ιστορία της εκκλησίας για την επίτευξη της σωτηρίας. Όπως αναφέρει ο Γρηγόριος Νύσσης ''"Ζωοποιεί δε ουκ αυτό μόνον εις την τελείωσιν της χάριτος ταύτης δια της πίστεως λαμβανόμενον, αλλά χρη της εις Κύριον προϋπόκεισθαι πίστιν, δι ης η ζωτική χάρις τοις πιστεύσασι παραγίνεται...ως αν ακείθεν αφομησθείσαν την ζωοποιόν χάριν...τη ενεργεία του Πνεύματος τελειούσθαι τοις αξιουμένοις"''<ref>Κατά Μακεδονιανών, 19</ref>. Η θεία χάρη λοιπόν πηγάζει από το έργο της θείας οικονομίας, της σαρκώσεως, του πάθους και της ανάστασης και παρέχεται στους πιστούς δια του Αγίου Πνεύματος, σε συνεργία με τη βούληση του ανθρώπου. Είναι η θεία χάρη καθολική, αλλά όχι υποχρεωτική. Έτσι αναφέρει ο Θεοδώρητος Κύρου ''"Αμφοτέρωθεν γαρ χρεία και της ημετέρας προθυμίας και της θείας επικουρίας, ούτε γαρ τοις την προθυμίαν ουκ έχουσιν επαρκεί του Πνεύματος η χάρις, ουτ αυ πάλιν προθυμίαν, ταύτης εστερημένη της αρετής, δύναται συναθροίσαι τον πλούτον"''<ref>Εις Φιλιππησίους 1, 30</ref>, για να συμπληρώσει ο Κύριλλος Αλεξανδρείας ''"όπλον ουν, άμα ασφάλειαν αρραγή ταις ημετέραις ψυχαίς δέδωκεν ο πατήρ το Πνεύμα Χριστού, την αυτού χάριν τε και παρουσίαν και δύναμιν αναπληρούν. Αμήχανον γαρ ψυχήν κατορθώσαι τι των αγαθών, ήγουν των οικείων κρατήσαι παθών...μη τη του αγίου πνεύματος τετειχισμένου χάριτι και αυτόν έχουσα εν αυτή δια τούτον Χριστόν"''<ref>Κατά Ιουλιανού 3</ref>.<br />
<br />
==Ημιπελαγιανισμός==<br />
<br />
Ημιπελαγιανισμός αποκαλείται το σύστημα που ακολούθησε ο [[Ιωάννης Κασσιανός]], ο οποίος δίδαξε μία μέση οδό μεταξύ απολύτου προορισμού και πελαγιανισμού. Σύμφωνα με τον Ιωάννη, ο οποίος ήταν ηγούμενος σε μονή στη Μασσαλία, εξου και το σύστημα του υπήρξε πρόδρομος του Μασσαλιανισμού, δια την πτώσεως των πρωτοπλάστων επήλθε εξασθένηση της ανθρώπινης δύναμης για τη σωτηρία, με αποτέλεσμα να πρέπει να σαρκωθεί ο Υιός ώστε να επανέλθει η δυνατότητα αυτή. Το έργο της σωτηρίας είναι αποτέλεσμα τόσο της χάρης όσο και της προσωπικής θελήσεως, αλλά προηγείται η θέληση ώστε να κατέλθει η χάρη. Η ενεργούσα θεία χάρη δεν είναι ακαταγώνιστη και δύναται ο άνθρωπος να την απορρίψει, διαφωνώντας έτσι με τον Αυγουστίνο. Ο ημιπελαγιανισμός καταδικάστηκε από τη Σύνοδο της Οράνζ το 529, καθώς αλλοίωνε τη σχέση Θεού και ανθρώπο, παραγνώριζε την αξία της χάριτος δια της παροχής του Αγίου Πνεύματος, ενώ δε θεωρούσε τη χάρη προκαταρκτική διαδικασία, στην οποία συναινεί η βούληση. Ο εξοχότερος μαθητής του Ιωάννη, υπήρξε ο [[Βικέντιος Λειρήνου]].<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div><br />
<br />
==Δείτε επίσης==<br />
<br />
*[[Μασσαλιανοί]]<br />
*[[Πελάγιος]]<br />
*[[Καιλέστιος]]<br />
<br />
==Πηγές==<br />
<br />
*Κωνσταντίνος Σκουτέρης, ''"Ιστορία Δογμάτων"'', τ. Β΄, Αθήνα 2004. <br />
*λήμμα ''"Πελάγιος"'' ΘΗΕ, τόμος 10, Μαρτίνος, Αθήνα 1962-1968.<br />
*Βλάσιος Φειδάς, ''"Εκκλησιαστική Ιστορία"'', τ. Α΄, Διήγηση, Αθήνα 2002.<br />
*Βασίλειος Στεφανίδης, ''"Εκκλησιαστική Ιστορία"'', Παπαδημητρίου, Αθήνα 1959.<br />
*Στυλιανός Παπαδόπουλος, ''"Πατρολογία"'', τ. Γ΄,, Γρηγόρης, Αθήνα 2010.<br />
* Νίκος Ματσούκας, ''"Δογματική και Συμβολική θεολογία Β΄"'', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2007. <br />
<br />
[[Κατηγορία:Θρησκευτικές πίστεις, παραδόσεις και κινήματα|Π]]<br />
<br />
[[en:Pelagianism]]<br />
[[ro:Pelagianism]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82&diff=20796Μοναρχιανισμός2019-01-14T12:11:47Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>Ο '''Μοναρχιανισμός''' αποτελεί ένα σύνολο χριστιανικών θεολογικών διδασκαλιών που παρουσιάστηκαν κατά τον [[2ος αιώνας|2ο αιώνα]] και επικεντρώνονται στο ότι ο [[Θεός]] είναι ένας, και ότι Αυτός μόνος είναι ο μοναδικός κυρίαρχος.<br />
<br />
Ο όρος «''Μοναρχιανοί''» προφανώς επινοήθηκε από τον [[Τερτυλλιανός|Τερτυλλιανό]] για να προσδιορίσει τους προασπιστές της Θεϊκής «μοναρχίας», ο οποίος τον χρησιμοποίησε για πρώτη φορά στο έργο του ''Κατά Πραξέα'' (Adversus Praxean)<ref>«Ita aut pater aut filius est, et neque dies eadem et nox neque pater idem et filius, ut sint ambo unus et utrumque alter, quod vanissimi isti monarchiani volunt. ipse se, inquiunt, filium sibi fecit». (''[http://www.tertullian.org/latin/adversus_praxean.htm Adversus Praxean]'' 10:1) Μετάφραση: «Έτσι είναι είτε ο Πατέρας είτε ο Γιος, και η ημέρα δεν είναι το ίδιο με την νύχτα· ούτε ο Πατέρας ταυτίζεται με τον Γιο, με τέτοιο τρόπο ώστε και οι δύο να είναι Ένας, και είτε ο Ένας είτε ο Άλλος να είναι και οι Δύο, μια άποψη που διακρατούν οι πολύ ανόητοι μοναρχιανοί». Βλέπε ''The Christian Tradition, A History of the Development of Doctrine: Vol. 1, The Emergence of the Catholic Tradition (100-600)'', Jaroslav Pelikan, 1971, The University of Chicago Press, σελ. 176-180.</ref>. Η θεολογική αυτή σύγκρουση ξέσπασε στη [[Ρώμη]] όταν ήταν [[επίσκοπος]] ο [[Πάπας Βίκτωρ Α΄|Βίκτωρ]] και ονομάστηκε ''Μοναρχιανή διαμάχη''<ref>''The Early Church'', Revised editon, Henry Chadwick, 1993, Penguin Books, σελ. 85-90.</ref>. Οι μοναρχιανιστικές θεολογικές θέσεις καταδικάστηκαν αργότερα λόγω των σοβαρών παρεκκλίσεων που παρουσίαζαν από την κυρίαρχη «ορθόδοξη» θέση της χριστιανικής Εκκλησίας όσον αφορά το δόγμα, τη φύση, την ουσία ή την υπόσταση και τη σχέση μεταξύ των προσώπων της [[Αγία Τριάδα|Αγίας Τριάδας]], η οποία συντεταγμένα παγιώθηκε μετά τον [[3ος αιώνας|3ο αιώνα]]. <br />
<br />
== Προέλευση και Δογματική τοποθέτηση ==<br />
<br />
Κατά τον [[2ος αιώνας|2ο αιώνα]] υπήρχαν κινήματα ([[Γνωστικισμός]], [[Μοντανισμός]]) με μεγάλη απήχηση και τα οποία με τις διδασκαλίες τους περί Θεότητας και Τριάδος είχαν προκαλέσει μεγάλη σύγχυση σε ότι αφορά το δόγμα και τη σχέση των προσώπων της ''Αγίας Τριάδας''. Στην προσπάθεια αυτή κάποιοι θεολόγοι θέλησαν να δημιουργήσουν ένα ρεύμα, το οποίο θα μπορούσε να εισάγει με βεβαιότητα το ακριβές δόγμα τη υποστάσεως της Αγίας Τριάδος, ώστε να αντιπαρατεθεί σε σχέση με τις άλλες θρησκείες ή αιρέσεις, ένα σαφές δείγμα των θέσεων της εκκλησίας, αφού αρκετοί θεολόγοι και ιερείς της εκκλησίας αδυνατούσαν να συντάξουν μια οργανωμένη πρόταση για την ακριβή σχέση Πατρός και Υιού, ώστε τελικά να αντιπαρατεθεί απέναντι στους ανταγωνιστές. Θα λέγαμε πως κάποιοι ιερωμένοι ή θεολόγοι ([[Κλήμης Αλεξανδρεύς]], [[Ωριγένης]]) που ανήκαν ιδεολογικά στη Καθολική Εκκλησία επέτειναν τη σύγχυση, στην προσπάθειά τους να δώσουν μια σαφή άποψη περί του ζητήματος.<br />
<br />
Ο ''μοναρχιανισμός'' σκοπό είχε να καταδείξει πως η τριάδα ανάγει την αρχή της στον Ένα Θεό, το ένα πρόσωπο, το οποίο πάντοτε αφορούσε τον Πατέρα. Το εγχείρημά της όμως γινόταν κάτω από συνθήκες οι οποίες ακόμα δεν είχαν ωριμάσει, αφού η διατύπωση της διδασκαλίας της Εκκλησίας περί Θεού δεν είχε ολοκληρωθεί, αλλά και ήταν αδύνατη η αυθεντική σύνθεση όλων των πηγών της «εν Χριστώ» αποκαλύψεως. Αυτό τελικά οδήγησε του «''Μοναρχιανούς''» σε πολλές απόψεις οι οποίες δεν εξέφραζαν την Εκκλησία. Στην προσπάθειά τους να αμυνθούν του Μοναρχιανικού συστήματος υπέπεσαν σε ακραίες θέσεις, με αποτέλεσμα να αναπτυχθούν δύο κύριες τάσεις, οι Τροπικοί Μοναρχιανοί ή Πατροπασχίτες και Δυναμικοί Μοναρχιανοί ή Υιοθετιστές, οι οποίοι αρχικά και ακριβέστερα ονομάζονταν «''Θεοδοτιανοί''»<ref>''Καθολική Εγκυκλοπαίδεια'', λήμμα [http://www.newadvent.org/cathen/10448a.htm Monarchians] {{en}}. Βλέπε επίσης το κεφάλαιο «{{Πολυτονικό|Κατὰ Θεοδοτιανῶν <λδ>}}», στο έργο ''Πανάριον'' (Κατά Αιρέσεων Ογδοήκοντα) τού [[Επιφάνιος Σαλαμίνος|Επιφανίου]], διαθέσιμο [http://khazarzar.skeptik.net/books/panariog.htm εδώ], στον ιστότοπο [http://khazarzar.skeptik.net/ khazarzar.skeptik.net].</ref>. Οι Πατροπασχίτες συνέφεραν την ουσία του Υιού στην ουσία του Πατρός και δεν διέκριναν την προσωπική υπόσταση του Υιού σε σχέση με τον Πατέρα, ενώ οι υιοθετιστές αρνούνταν την κατά φύση θεότητα του Υιού και εδέχοντο πως ο Χριστός έλαβε τη θεία δύναμη κατά της υιοθεσία.<br />
<br />
==Τροπικοί Μοναρχιανοί ή Πατροπασχίτες==<br />
<br />
===Εισαγωγή===<br />
<br />
Στο πρόσωπο του '''Πραξέα''' και του '''Νοητού''' παρατηρούμε τους δύο κύριους εκφραστές του '''Μοναρχιανισμού'''. Ο Πραξέας παρότι δεν συναριθμείται στους Μοναρχιανούς από τον [[Ιππόλυτος Ρώμης|Ιππόλυτο Ρώμης]], κατηγορείται από τον [[Τερτυλλιανός|Τερτυλλιανό]], πως εκδίωξε απο τη Ρώμη της Νέα Προφητεία-[[Μοντανισμός|Μοντανισμό]], αλλά εισήγαγε την αίρεση. Ο Πραξέας ήταν [[Μικρά Ασία|Μικρασιατικής]] καταγωγής και εγκαταστάθηκε στη [[Ρώμη]], όπου και ίδρυσε σχολή διδασκαλίας. Έδρασε πει των ημερών των Ρώμης Ελευθέρου (175-189) και Βίκτωρος (189-199). Υπήρξε σφοδρός πολέμιος των Μοντανιστών και μάλιστα κατά τον Τερτυλλιανό διακρίθηκε για αυτή του την προσπάθεια. Ο Νοητός καταγόταν από τη [[Σμύρνη]] και κατέστησε ακόμα πιο σαφή τη διδασκαλία του Πραξέα. Η κηρρυκτική δράση διετελέστη αρχικά στη Σμύρνη, στην οποία κατείχε εξέχουσα θέση<ref>Κατά κάποιους ήταν κληρικός, χωρίς όμως και να επιβεβαιώνεται αυτή η άποψη</ref> όμως η διδασκαλία του δημιούργησε πολλά προβλήματα στην τοπική εκκλησία, με αποτέλεσμα να κληθεί σε απολογία και αποκοπεί από το σώμα της Εκκλησίας. Έτσι πήγε στη [[Ρώμη]] όπου συνδέθηκε με τη σχολή του Πραξέα και κήρυξε την εποχή του [[Ζεφυρίνος|Ζεφυρίνου]] (199-217).<br />
<br />
===Η διδασκαλία Πραξέα και Νοητού===<br />
<br />
Η βασική θέση της διδασκαλίας του Πραξέα ήταν η υποστατική ταύτιση του Υιού με τον Πατέρα. Υποστήριζε πως ο Πατέρας και όχι ο Υιός εσταυρώθη, έπαθε και πέθανε πάνω στο [[Σταυρός|σταυρό]], με αποτέλεσμα οι οπαδοί του να ονομαστούν «''Πατροπασχίτες''». Οι ίδιοι δεν αποκαλούνταν με αυτή την επωνυμία· ο [[Τερτυλλιανός]] στην προσπάθεια να τους καταπολεμήσει ως [[αίρεση]] τούς προσδιόρισε συλλογικά με αυτό τον όρο. Με τη διδασκαλία αυτή απέκρουε του [[Γνωστικισμός|Γνωστικούς]] για περί απορροής του Υιού από τον Πατέρα ή περί διαιρέσεως της ουσίας του Πατρός. Ο Πραξέας κάνοντας πιο σαφή τη διδασκαλία του Πραξέα υποστήριζε πως υπάρχει μόνο ένας Θεός αόρατος ή ορατός, φανερούμενος ή αποκαλυπτόμενος. Ο Υιός είναι ένα τρόπος της φανέρωσης του Θεού στον κόσμο<ref>Ιππολύτου Ρώμης (Έλεγχος, 9,10)</ref>. Και πράγματι, ή φανέρωση του Πατρός ως Υιού, δεν αποφέρει κάποια υποστατική διαφορά, αλλά μόνο ιστορική και λυτρωτική.<br />
<br />
===Η πορεία του Μοναρχιανισμού===<br />
<br />
Η πορεία του μοναρχιανισμού χαρακτηρίζεται, με βάση τις δογματικές τοποθετήσεις, που τόσο εξέκκλιναν από τις απόψεις της εκκλησίας, βοηθητική ή και συνεπικουρική στον αγώνα που έδινε για να καταπολεμηθούν οι [[Μοντανισμός|Μοντανιστές]]. Ο κοινός αυτός αγώνας έκανε το μοναρχιανισμό συμπαθή στα ανώτερα εκκλησιαστικά πρόσωπα της εποχής με αποτέλεσμα να εξασφαλιστούν ευνοϊκές προϋποθέσεις για την επιβίωση και ανάπτυξη αυτού του ρεύματος<ref>Ψευδο-Τερτυλλιανός (απόκρυφο τέλος De praeser.haer.,25)</ref>. Οι απόψεις του μαναρχιανισμού διαδόθηκαν ευρύτερα στη Βορείο Αφρική που καταπολεμήθηκαν με ιδιαίτερη σφοδρότητα απο τον [[Τερτυλλιανός|Τερτυλλιανό]] ενώ στη Ρώμη ο επίσκοπος [[Κάλλιστος]] διαφοροποίησε λίγο, την υποστατική διάκριση του Πατέρα με τον Υιό με αποτέλεσμα τη σφοδρή σύγκρουση με τον Ιππόλυτο, ο οποίος τον θεωρούσε μοναρχιανό, όπως και τον Ζεφυρίνο<ref>Ιππόλυτος (Έλεγχος, 9,7)</ref> Μάλιστα η κατηγορία ήταν σαφής αφού ο Κάλλιστος άλλοτε κήρυττε «εγώ είδα ενα Θεόν Χριστόν Ιησούν, και πλην αυτού έτερον ουδένα γεννητό και ποθητόν» και άλλοτε «ουχ ο πατήρ απέθανε, αλλ'ο υιός»<ref>Ιππόλυτος (Έλεγχος 9,11)</ref>.<br />
<br />
===Σαβελλιανισμός===<br />
<br />
Ο Σαβέλλιος θεωρείται πως τελειοποίησε την διδασκαλία των Μοναρχιανών και επί τη εποχής του το κίνημα βρήκε σπουδαία ερείσματα προσελκύοντας πλήθος λαού. Αυτό που αρχικά τροποποίησε ο Σαβέλλιος ήταν η επέκταση του Πατροπασχιτισμού και στο τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ήτοις το Άγιο Πνεύμα. Έτσι κατέστησε σαφές πως η Αγία Τριάδα δεν ήταν κατουσίαν τρισυπόστατη, αλλά τριάδα προσώπων ή ονομάτων, με διαδοχικές σχέσεις του Θεού προς τον κόσμο. Ο Πατέρας είναι ο δημιουργός νομοθέτης της [[Παλαιά Διαθήκη|Παλαιάς Διαθήκης]], ο Υιός είναι ο Λυτρωτής και το πρόσωπο του Θεού και το Άγιο Πνεύμα είναι ο ίδιος ο Πατήρ που όμως δίδει και συντηρεί τη ζωή στην εκκλησία.<br />
<br />
Ο Σαβέλλιος βρήκε υποστηρικτές τους οπαδούς του Νοητού και σφοδρό πολέμιο την [[Ιππόλυτος Ρώμης|Ιππόλυτο]]. Ο επίσκοπος Ρώμης [[Ζεφυρίνος]] δεν τον καταδίκασε ευθέως, ούτε και ο διάδοχός του [[Κάλλιστος]] άμεσα. Μάλιστα μαθαίνουμε πως ο Κάλλιστος αμφιταλαντευόταν μεταξύ Πατροπασχιτών και Υιοθετιστών<ref>Ιππόλυτος (Έλεγχος 9,12)</ref>, ενισχύοντας όμως, με αυτόν τον τρόπο το Σαβέλλιο. Τελικά ο Κάλλιστος υποχρεώθηκε να αποκηρύξει τον Σαβέλλιο κάτω από την πίεση που είχε ασκηθεί από τον Ιππόλυτο και ιδιαίτερα αφού συνδιεκδικούσαν το επισκοπικό θρόνο της Ρώμης<ref>Ιππόλυτος (Έλεγχος 9,12)</ref>.<br />
<br />
==Δυναμικοί Μοναρχιανοί ή Υιοθετιστές==<br />
<br />
===Εισαγωγή===<br />
<br />
Εν αντιθέσει με του Πατροπασχίτες, οι Υιοθετιστές Μοναρχιανοί, δίδασκαν μια εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη σε ότι αφορά το Λόγο. Φυσικά ως Μοναρχιανοί πίστευαν οτι η Θεότης είναι ο Ένας Θεός, ο Πατήρ, όμως δεν λόγιζαν σαν Θεό τον Λόγο. Αντιθέτως υποβίβαζαν τη θεότητά του. Κύριοι εκπρόσωποι των υιοθετιστών ήταν οι Άλογοι, οι δύο Θεόδοτοι, ο Αρτέμων, ενώ σπουδαιότερος όλων υπήρξε ο [[Παύλος ο Σαμοσατεύς]], επίσκοπος [[Αντιόχεια|Αντιοχείας]]. Ο όρος «''Υιοθετιστές''» αποδόθηκε σε αυτή την ομάδα χριστιανών από σύγχρονους θεολόγους, για πρώτη φορά ως «Adoptianer»<ref>Στεφανίδης Βασίλειος, ''Εκκλησιαστική Ιστορία'', 6η εκδ., 1959/1998, σελ. 166.</ref>.<br />
<br />
===Δογματική αντίληψη===<br />
<br />
Οι Άλογοι εξ'αρχής απέρριπταν το κατά Ιωάννην [[Ευαγγέλιο]], μειώνοντας τη θεότητα του Χριστού, χωρίς όμως να εισέρχονται στη διάκριση μεταξύ Λόγου και Πατέρα. Ο Θεόδοτος ο Σκυτεύς, δεχόμενος την διδασκαλία των Αλόγων, την επέκτεινε συμπληρώνοντας πως η προσωπική υπόσταση του Λόγου υφίστατο μόνο κατά «περιγραφήν», αποτελώντας απλώς μια «φανέρωση» του Θεού. Την ίδια γραμμή ακολούθησε και ο Θεόδοτος ο Τραπεζίτης στη Ρώμη. Ο Αρτέμων απέρριπτε την θεότητα του Χριστού<ref>Ευσεβίου (Εκκλ.Ιστ. 5,28)</ref> και θεωρούσε την φύση του Χριστού «κτιστή» ο οποίος θεώθηκε κατά ηθική έννοια.<br />
<br />
===Παύλος ο Σαμοσατεύς===<br />
<br />
Ο Παύλος ο Σαμοσατέας υπήρξε μαθητής Αρτέμωνα και ανέπτυξε συστηματικότερα τη διδασκαλία των δυναμικών Μοναρχιανών. Ο Σαμοσατέας πίστευε πως ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα είναι απρόσωπες δυνάμεις του Θεού. Ο Θεός είναι πρόσωπο ανεπίδεκτο αυξήσεως ή αναπτύξεως. Ο Λόγος γεννήθηκε από το Θεό προ των αιώνων, ο δε Υιός, είναι ανυπόστατος και ουδέποτε δύναται να καταστεί προσωπική υπόσταση. Έτσι ο Σαμοσατέας υποστηρίζει πως ο λόγος ενοίκησε στον Ιησού, αφού δε δύναται να νοηθεί ως «ουσία ουσιωμένη εν σώματι». Ο Χριστός λοιπόν είναι απλός άνθρωπος και δε δύναται να ταυτιστεί με το Λόγο. Μεταξύ Θεού και Χριστού υπάρχει απλή ενότητα αγάπης και θελήσεως, η μόνη δυνατή ενότητα μεταξύ δύο προσώπων. Αυτή η διδασκαλία όπως ήταν φυσικό, απείχε πολύ πολύ από τις θέσεις της Εκκλησίας, με αποτέλεσμα να συνέλθουν δύο σύνοδοι στην [[Αντιόχεια]] υπό την προεδρία του επισκόπου [[Καισάρεια|Καισαρείας]] [[Φιρμιλλιανός|Φιρμιλιανού]], οι οποίες καταδίκασαν τη διδασκαλία του Παύλου και του ζήτησαν, λαμβάνοντας και την υπόσχεση, πως θα την εγκαταλείψει<ref>Ευσεβίου (Εκκλ.Ιστ. 7,30,3-5)</ref>. Ο ίδιος όμως αθέτησε την υπόσχεσή του, με αποτέλεσμα να συνέλθει και τρίτη σύνοδος το [[268]] υπό τον επίσκοπο [[Ταρσός κιλικίας|Ταρσού Κιλικίας]] Ελένου, καθαιρώντας τον Παύλο και χειροτονώντας νέο διάδοχο το Δόμνο. Ο Παύλος όμως υπήρξε και ευνοούμενος της βασίλισσας [[Ζηνοβία|Ζηνοβίας]] ή οποία αγνόησε την απόφαση, μη επιτρέποντας να εφαρμοστεί. Τελικά όταν ο Αυτοκράτορας [[Αυρηλιανός]] νίκησε τη [[Ζηνοβία]] και κατέκτησε την περιοχή της [[Αντιόχεια|Αντιόχειας]] το [[272]], εφήρμοσε τη συνοδική που απόφαση που εν τω μεταξύ και οι επισκοπές της Ρώμης και της Ιταλίας<ref>Ευσεβίου (Εκκλ.Ιστ.7,30,19)</ref> είχαν δεχθεί. Παρόλα αυτά ο δυναμικός μοναρχιανισμός είχαν πλέον καταστεί ένας τρόπος θεολογικής σκέψεως στην περιοχή της Αντιόχειας.<br />
<br />
==Η συμβολή Μοναρχιανισμού στην Θεολογία==<br />
<br />
Η επιρροή που άσκησε ο Μοναρχιανισμός στην Θεολογία της εποχής γίνεται κατανοητή απο την επικράτηση του τρόπου σκέψης του Δυναμικού Μοναρχιανισμού στην Αντιόχεια. Εκεί ο [[Λουκιανός ο Αποσυνάγωγος]] δημιούργησε Θεολογική σχολή η οποία έμελλε να είναι μία από τις σπουδαιότερες σχολές της Ανατολικής θεολογίας. Αυτό συνέβη διότι ο Λουκιανός υπήρξε διάδοχος του Παύλου Σαμοσατέα, παρότι ακόμα μέχρι και σήμερα δεν είναι γνωστό ποιες ήταν με σαφήνεια οι θεολογικές απόψεις του και η εξάρτησή του από Παύλο Σαμοσατέα. Ο Λουκιανός συνδύασε στη σχολή του το Αριστοτελικό πνεύμα, το οποίο χρησιμοποιούσαν οι Μοναρχιανοί στον θεολογικό τρόπο προσέγγισης των γραφών, δηλαδή μια προσέγγιση πιο ορθολογιστική, σε αντίθεση με την Αλεξανδρινή σχολή, η οποία θεωρείτο ότι είχε πιο πολλές επιδράσεις Πλατωνικές με θεολογικό τρόπο προσέγγισης ιδιαίτερα αλληγορικό. Ο Λουκιανός καθιέρωσε τη λεγόμενη ιστορικογραμματική ερμηνευτική μέθοδο των Γραφών που έμελλε να είναι ένας από τους σημαντικότερους τρόπους θεολογικής προσέγγισης κατά τη Βυζαντινή εποχή. Κατά πολλούς θεολόγους ο Άρειος χρησιμοποίησε τις ακραίες θέσεις τις μεθόδου αυτής για να στηρίξει την δογματική του αντίληψη.<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
Φειδάς Ιω. Βλάσιος, ''Εκκλησιαστική Ιστορία - Απ' αρχής μέχρι την Εικονομαχία'', τόμ. Α', 3η έκδ., Αθήνα 2002<br />
<br />
[[Κατηγορία:Θρησκευτικές πίστεις, παραδόσεις και κινήματα]]<br />
[[Κατηγορία:Ζωτικά Άρθρα|Μ]]<br />
<br />
[[en:Monarchianism]]<br />
[[ro: Monarhianism]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%A9%CE%BC%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF&diff=20786Ωμοφόριο2017-11-21T17:34:07Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>Το '''ωμοφόριο''' είναι μια πλατιά λωρίδα υφάσματος η οποία αποτελεί το διακριτικό άμφιο του Αρχιερέως. Χαρακτηριστικό της αξίας του είναι πως άν η Εκκλησία καθαιρέσει κάποιον Αρχιερέα, τότε του το αφαιρεί.<br />
<br />
Το ωμοφόριο φέρεται στους ώμους του ιερέως πίσω από την κεφαλή, με κατάληξη των δύο άκρων του έμπροσθεν των ώμων ή σταυρωτά. Το χρώμα του είναι λευκό, ενώ διακρίνεται σε δύο είδη, το μικρό και το μεγάλο, που η διαφορά έγκειται στο μέγεθός τους, αλλά και στη λειτουργική χρήση του αρχιερέως, αφού δύναται να φορεθεί μέχρι και την ανάγνωση του Αποστολικού αναγνώσματος, ενώ για λόγους σεβασμού πρέπει να αφαιρεθεί κατά την ανάγνωση του Ευαγγελικού αναγνώσματος, καθώς τότε ομιλεί ο ίδιος ο Κύριος. Έτσι από τον Χερουβικό ύμνο και μετά φορεί το Μικρό. Η κατασκευή του στην αρχαιότητα προερχόταν αποκλειστικά από μαλί προβάτου.<br />
<br />
Το όνομά του ετυμολογικά προέρχεται από τις λέξεις ώμος και φέρω. Και πράγματι, φέρεται στους ώμους των οι Αρχιερέων. Το '''ωμοφόριο''' συμβολίζει τον ''Καλό Ποιμένα'', τον ''Λυτρωτή'', ο οποίος σύμφωνα με την αντίστοιχη παραβολή βρήκε και έσωσε το απολωλός πρόβατο, την αμαρτωλή ανθρωπότητα, ενώ οι σταυροί που εικονίζονται άνωθέν του, θέλουν να δείξουν πως ο κάθε [[Επίσκοπος]] πρέπει να σηκώνει τον Σταυρό του και να ακολουθεί τον Εσταυρωμένο Χριστό.<br />
<br />
== Βιβλιογραφία ==<br />
<br />
* «''Στοιχεία Ορθόδοξης Λατρείας''», Έκδοσις Ιεράς Μονής Παναγίας Παραμυθίας, Ρόδος<br />
<br />
{{επέκταση}}<br />
<br />
<br />
{{Επισκοπικά άμφια}}<br />
<br />
<br />
[[Κατηγορία:Ιερατικά άμφια|Ωμοφόριο]]<br />
[[Κατηγορία:Επισκοπικά άμφια|Ω]]<br />
<br />
[[en:Omophorion]]<br />
[[ro:Omofor]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%99%CF%89%CF%83%CE%AE%CF%86&diff=20749Ιωσήφ2017-06-14T19:25:24Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>[[Image:Stjosephthebetrothed.jpg|right|thumb|150px|Ιωσήφ ο δίκαιος]]<br />
Ο ''Ιωσήφ'' ή ''Ιωσήφ ο δίκαιος'' όπως ονομάζεται λειτουργικά από την Ορθόδοξη Εκκλησία (χαρακτηρίζεται ως ''"δίκαιος"'' από τον ευαγγελιστή [[Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον|Ματθαίο]]<ref>''Ματθ. 1,19''.</ref>), είναι το όνομα του κατά Νόμον και όχι φυσικού πατέρα του [[Χριστός|Ιησού Χριστού]]<ref>Φίλης Χαρ. Λουκάς, ''Η Αξία των Καταλόγων του Γενεαλογικού Δένδρου του Ιησού Χριστού'', Αθήνα 1978, σελ. 19-20.</ref> και πάντα μνηστήρα και ουδέποτε συζύγου της [[Θεοτόκος|Θεοτόκου]] ''Μαρίας'' (όπως συνάγεται από την [[Ιερά Παράδοση|Παράδοση]] της Εκκλησίας [http://el.orthodoxwiki.org/%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CF%82#.CE.97_.CE.B1.CE.B5.CE.B9.CF.80.CE.B1.CF.81.CE.B8.CE.B5.CE.BD.CE.AF.CE.B1_.CF.84.CE.B7.CF.82_.CE.98.CE.B5.CE.BF.CF.84.CF.8C.CE.BA.CE.BF.CF.85 περί του ''αειπάρθενου'' της ''Θεοτόκου''] και τις αρχαίες μαρτυρίες).<br />
<br />
Ο [[Ιωσήφ]], ήταν γιος του ''Ηλί'', απόγονος του ''Δαυίδ'', της φυλής ''Ιούδα'' (''Λουκ. 3,2''. ''Ματθ. 1,20''. ''Λουκ. 1,27''. ''6,14'')<ref>"Ιωσήφ ο Δίκαιος", Κολιτσάρας Θ. Ιωάννης, ''Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν της Αγίας Γραφής'', εκδ. Η Ζωή, 2η έκδ., Αθήναι 1998, σελ. 178.</ref>. Καταγόταν από τη [[Βηθλεέμ]], κατοικούσε όμως στη [[Ναζαρέτ]] (''Λουκ. 2,4'')<ref>"Ιωσήφ", Μουστάκης Βασίλειος, ''Λεξικό της Αγίας Γραφής'', Αθήναι 1955, σελ. 92.</ref>. Ξυλουργός το επάγγελμα, ήταν δίκαιος και γνωστός στους Ιουδαίους (''Ιωάν. 6,42'')<ref>Κολιτσάρας, ''...Λεξικόν...'', ό.π.</ref> και μνηστεύθηκε την παρθένο Μαρία, έχοντας ήδη από άλλη γυναίκα παιδιά<ref>Μουστάκης, ''Λεξικό...'', ό.π.</ref>. Επειδή δεν γνώριζε πως είχε μείνει έγκυος η Θεοτόκος, σκανδαλίσθηκε, αλλά δεν θέλησε να την τιμωρήσει σύμφωνα με τον μωσαϊκό νόμο και σκέφτηκε να τη διώξει κρυφά<ref>Μουστάκης, ''Λεξικό...'', στο ίδιο.</ref>, τελικά όμως, έλαβε αποκαλύψεις μέσω αγγέλου σχετικά με την Παρθένο και το θείο βρέφος και έμαθε την αλήθεια (''Ματθ. 1,20-23''. ''6,13.19''. ''Λουκ. 4,4-7''. ''6,33'')<ref>Κολιτσάρας, ''...Λεξικόν...'', στο ίδιο.</ref>. Για να αποφύγει τη φονική μανία του [[Ηρώδης|Ηρώδη]], πήγε με τη Θεοτόκο και τον Ιησού στην Αίγυπτο, και σύμφωνα με τις διηγήσεις του [[Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον|Λουκά]], έδειξε αληθινά πατρικό ενδιαφέρον για τον [[Χριστός|Χριστό]] (''Λουκ. 2,41.48.51'')<ref>Μουστάκης, ''Λεξικό...'', ό.π.</ref>. Μετά τη μνημόνευσή του από τα [[Ευαγγέλιο|Ευαγγέλια]], στο γεγονός της επισκέψεως στο Ναό κατά το [[Πάσχα]], με τη ''Θεοτόκο'' και τον [[Χριστός|Ιησού]] δωδεκαετή, σταματά κάθε αναφορά στο πρόσωπό του<ref>"Ιωσήφ", Κωνσταντίνου Γ., ''Λεξικόν των Αγίων Γραφών'', Γρηγόρης, Αθήνα 1973 (c1888), σελ. 499.</ref>.<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
*"Ιωσήφ", Μουστάκης Βασίλειος, ''Λεξικό της Αγίας Γραφής'', Αθήναι 1955.<br />
*"Ιωσήφ ο Δίκαιος", Κολιτσάρας Θ. Ιωάννης, ''Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν της Αγίας Γραφής'', εκδ. Η Ζωή, 2η έκδ., Αθήναι 1998.<br />
*"Ιωσήφ", Κωνσταντίνου Γ., ''Λεξικόν των Αγίων Γραφών'', Γρηγόρης, Αθήνα 1973 (c1888).<br />
<br />
[[Κατηγορία:Πρόσωπα της Καινής Διαθήκης]]<br />
[[Κατηγορία:1ος αιώνας|Ι]]<br />
<br />
[[en:Joseph the Betrothed]]<br />
[[ro:Dreptul Iosif]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AF%CE%B1_%E1%BC%A1_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B8%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CF%81%CF%84%CF%85%CF%82&diff=20748Λουκία ἡ Παρθενομάρτυς2016-12-13T21:20:07Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>[[Image:Aa-StLucy.jpg|right|thumb|Η Αγία Λουκία ἡ Παρθενομάρτυς.]]<br />
Η '''Αγία Λουκία''' έζησε γύρω στα μέσα του 3ου αιώνα μ.Χ. και καταγόταν από τις Συρακούσες της Σικελίας. <br />
<br />
Μοναχοκόρη, είχε ορφανέψει μικρή από τον πατέρα της και έμεινε μόνη με τη μητέρα της, η οποία ήταν βαριά άρρωστη με μία ανίατη ασθένεια. Έχοντας απελπιστεί από την βοήθεια των γιατρών, ευελπιστούσαν μόνο στη Θεία Χάρη για την ίαση της ασθένειάς της. Γι' αυτό μετέβηκαν στην Κατάνη, όπου βρίσκονταν το λείψανο της Αγίας Αγαθής.<br />
<br />
Το βράδυ που έπεσε να κοιμηθεί η Λουκία, αφού είχε προσευχηθεί θερμά για την υγεία της μητέρας της, είδε την Αγία Αγαθή σε όραμα. Η Αγία της είπε ότι η μητέρα της θα γιατρευτεί, αλλά η ίδια θα στεφθεί το στέφανο του μαρτυρίου. Η Λουκία περιχαρής, ξύπνησε το πρωί για την ανάρρωση της μητέρας της, αλλά και για το μαρτυρικό στέφανο που την περίμενε.<br />
<br />
Όταν γύρισαν στις Συρακούσες την κατήγγειλαν στον αυτοκράτορα Δέκιο, λόγω του φιλανθρωπικού και χριστιανικού της έργου. Επειδή δε δεν απαρνήθηκε την πίστη της στον Κύριο, διατάχθηκε ο θάνατός της. Η αγία Λουκία παρέδωσε το πνεύμα της κάτω από το ξίφος του δημίου. Εορτάζει στις [[13 Δεκεμβρίου]].<br />
<br />
==Ύμνοι==<br />
'''Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον'''<br><br />
Παρθενίας φοροῦσα χλαῖναν ὑπέρλαμπρον, παρθενικῶς ἐμνηστεύθης τῷ Ζωοδότῃ Χριστῷ, καὶ ἀγάπην γεηροῦ μνηστῆρος ἔλιπες· ὅθεν ὡς δῶρα νυμφικά, προσενήνοχας αὐτῷ, τὰ ῥεῖθρα τῶν σῶν αἱμάτων, Λούκια Παρθενομάρτυς, ᾧ καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.<br />
<br />
'''Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον'''<br><br />
Τὴν λαμπράν σου ἄθλησιν, ἀνευφημοῦντες ἐν πόθῳ, ὡς ἁγνὴν παρθένον σε, καὶ ἀθληφόρον τιμῶμεν· μόνον γὰρ, Χριστοῦ τὸ κάλλος ἐπιποθοῦσα, ἅπασαν, ἀπεβδελύξω φθαρτῶν ἰδέαν· διὰ τοῦτο καὶ τμηθεῖσα, ἀφθάρτου δόξης Λουκία ἔτυχες.<br />
<br />
'''Μεγαλυνάριον'''<br><br />
Φίλτρῳ πτερωθεῖσα τῷ θεϊκῷ, μνήστορος γηΐνου, ὑπερέδραμες τὴν στοργήν, καὶ ὀδμαῖς ἀΰλοις, τοῦ Λόγου ἑπομένη, Λουκία Ἀθληφόρε, νομίμως ἤθλησας.<br />
<br />
==Πηγές==<br />
* Ορθόδοξος Συναξαριστής. [http://www.saint.gr/3257/saint.aspx Αγία Λουκία η παρθένος].<br />
* ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ. [http://www.synaxarion.gr/gr/sid/1440/sxsaintinfo.aspx Ἡ Ἁγία Λουκία ἡ Παρθενομάρτυς].<br />
<br />
[[Κατηγορία:Άγιοι]]<br />
[[Κατηγορία:Μάρτυρες]]<br />
[[Κατηγορία:Συναξαριστής]]<br />
[[Κατηγορία:3ος αιώνας]]<br />
<br />
[[en:Lucy of Syracuse]]<br />
[[ro:Lucia din Siracuza]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%95%CF%85%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CF%84%CE%B8%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82&diff=20747Ευαγγελιστής Ματθαίος2016-11-16T11:00:33Z<p>Inistea: fr</p>
<hr />
<div>{{Άγιος<br />
| Όνομα = Απόστολος Ματθαίος<br />
| Εικόνα = [[Image:Matthew.jpg|180px]]<br />
| Όνομα Εικόνας = Ο Απόστολος Ματθαίος ή Λευί συγγράφοντας ευαγγέλιο<br />
| ΗμερομηνίαΓέννησης = άγνωστο<br />
| ΗμερομηνίαΚοίμησης = άγνωστο<br />
| ΗμερομηνίαΕορτής = [[Πρότυπο:16 Νοέμβριος|16 Νοεμβρίου]]<br />
| Ημερομηνίες = 49 μ.Χ. Αποστολική Σύνοδος<br />
| Τίτλος = [[Απόστολος]]<br />
}}<br />
Ο '''Απόστολος Ματθαίος''' ή '''Λευί''', ήταν ένας εκ των δώδεκα μαθητών και [[Απόστολοι|αποστόλων]] του [[Χριστός|Ιησού Χριστού]]. Ο ίδιος αναφέρεται από όλους τους ευαγγελιστές στο μαθητικό κύκλο είτε ως 8ος στην κατάταξη (''Μάρκος 3, 18. Λουκάς 6, 15''), είτε ως 7ος (''Ματθαίος 10, 3. Πράξεις 1, 13''), ενώ επίσης αναφέρεται με δύο χαρακτηριστικά ονόματα, δηλαδή πέραν του Ματθαίος και με το Λευί. Οι πληροφορίες σχετικά με το βίο του είναι λιγοστές. Ο ίδιος κατατάσσεται ανάμεσα στους τέσσερις ευαγγελιστές, καθώς είναι συντάκτης του πρώτου συνοπτικού ευαγγελίου, του ονομαζόμενου [[Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον]], όπου τον κατατάσσει ανάμεσα στους γνωστότερους μαθητές του Κυρίου.<br />
<br />
==Πληροφορίες περί του βίου του==<br />
===Ταυτότητα και ονομασία===<br />
<br />
Όπως αναφέρθηκε στον πρόλογο, ο απόστολος καλείται εξόν από Ματθαίος και Λευί. Η αναφορά στο όνομα Λευί γίνεται από τους Μάρκο ('' 2,14'') και Λουκά (''5, 27''), ενώ ο Λουκάς μας αναφέρει πως ήταν και υιός του Αλφαίου. Η αναφορά αυτή δεν πρέπει να συγχέεται με την αναφορά πως και ο [[Απόστολος Ιάκωβος (Αλφαίου)|Απόστολος Ιάκωβος]] είχε πατέρα ονομαζόμενο Αλφαίο, καθότι αν ήταν αδέρφια θα μνημονευόταν κατά το παράδειγμα των [[Απόστολος Ανδρέας|Ανδρέα]]-[[Απόστολος Πέτρος|Πέτρου]] και [[Ευαγγελιστής Ιωάννης|Ιωάννη]]-[[Απόστολος Ιάκωβος (Ζεβεδαίου)|Ιακώβου]]<ref>Γλαβίνας, Οι δώδεκα Απόστολοι, σελ. 88</ref>. Σε ότι αφορά κάποια πιθανή διαφοροποίησή του ως μαθητή του Κυρίου από έτερο μαθητή με το όνομα Λευί, δε χωρά αμφιβολία πως ομιλούμε για το ίδιο άτομο<ref>ο.π.</ref>. Χαρακτηριστικές είναι περιγραφές των τριών ευαγγελιστών που προηγούνται της κλήσης του, περιγράφοντας ουσιαστικά τα ίδια γεγονότα. <br />
<br />
Ο Ματθαίος κατά τη συνήθεια των μαθητών του Ιησού, αλλά και των Ιουδαίων είχε δύο ονόματα. Το πρώτο όνομα ήταν Λευίς, ενώ δε γνωρίζουμε πότε ο Ιησούς του έδωσε το όνομα Ματθαίος<ref>Γλαβίνας, Οι δώδεκα Απόστολοι, σελ. 89</ref>. Το Ματθαίος είναι σύντμηση του ονόματος Ματθανίας που σημαίνει δωρημένος από το Θεό, κάτι σαν το αντίστοιχο Θεόδωρος-Θεοδώρητος.<br />
<br />
===Ο βίος του μέσα από την Καινή Διαθήκη===<br />
<br />
Ο Ματθαίος μέσα από το δικό του ευαγγέλιο μας δίνει ελάχιστες πληροφορίες περί του βίου του. Η μόνη αναφορά μάλιστα που κάνει, είναι η κλήση του (''Ματθαίος 9,9''). Σύμφωνα με το ευαγγέλιο ο ίδιος καθόταν κοντά στην Καπερναούμ, στο βόρειο μέρος της λίμνης Γεννησαρέτ μόνος. Καθώς πέρασε ο Κύριος τον κάλεσε κοντά του και ο ίδιος δίχως δισταγμό τον ακολούθησε. Η Καπερναούμ λογικά ήταν η πατρίδα που ο ίδιος ασκούσε το επάγγελμα του τελώνη. Ο τελώνης ήταν κάτι αντίστοιχο του σημερινού φοροεισπράκτορα, μόνο που στην περίπτωσή του δε δούλευε για το Ρωμαϊκό κράτος, αλλά για τον διοικητή Ηρώδη ή για κάποιο επιχειρηματία που δρούσε για λογαριασμό του Ηρώδη<ref>Γλαβίνας, Οι δώδεκα Απόστολοι, σελ. 87</ref>. Εκτός του ιδίου τόσο ο Μάρκος (''2, 13-17''), όσο και ο Λουκάς (''5, 27-32'') αναφέρουν το γεγονός, ο Λουκάς όμως διαφοροποιείται από το Ματθαίο καθώς αναφέρει πως η κλήση έγινε πριν την ''"Επι του όρους ομιλία"'', ενώ ο Ματθαίος αναφέρει πως η κλήση του έγινε μετά. Ο Ματθαίος φαίνεται μέσα από το κείμενο πως μετά την κλήση του κάλεσε τον Ιησού και τους μαθητές του σε τραπέζι το οποίο παρακάθισαν και πολλοί τελώνες, κάτι που κίνησε την περιέργεια των [[Φαρισαίοι|Φαρισαίων]]. Από αυτή την περιγραφή διαφαίνεται ότι ο Ματθαίος ήταν προφανώς αρκετά εύπορος<ref>Γλαβίνας, Οι δώδεκα Απόστολοι, σελ. 88</ref>.<br />
<br />
Χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του είναι πως και μετά την κλήση του διατήρησε τον προσωνύμιο τελώνης (''Ματθαίος 10, 3''), πολύ πιθανώς κατά τον [[Ευθύμιος Ζιγαβηνός|Ευθύμιο Ζιγαβηνό]] ''"εις οικείαν εξουθένωσιν"''<ref>PG 129, 324</ref>. Ο [[Ευσέβιος Καισαρείας]] μας αναφέρει πως ίδιον την προσωπικότητάς του ήταν η ταπεινοφροσύνη<ref>Εκκλησιαστική Ιστορία 3, 5</ref>. Ο ίδιος σαν τελώνης λογικά γνώριζε εκτός από την αραμαϊκή γλώσσα και την ελληνική, ενώ δε φαίνεται από κάπου πως νωρίτερα ήταν μαθητής του [[Ιωάννης ο Πρόδρομος|Προδρόμου Ιωάννη]]<ref>Γλαβίνας, Οι δώδεκα Απόστολοι, σελ. 90.</ref>. Θα πρέπει επίσης να τονιστεί πως γενικά παραμένει αφανής μέσα στα ευαγγέλια, αλλά και στην ύστερη σταδιοδρομία του. Μέχρι το θάνατο του [[Στέφανος πρωτομάρτυρας|Στεφάνου]], ο Ματθαίος φαίνεται να έμεινε στα Ιεροσόλυμα.<br />
<br />
===Έτερες πηγές===<br />
<br />
Η εκκλησιαστική παράδοση δεν αναφέρει πολλά στοιχεία για για το βίο του Ευαγγελιστή Ματθαίου. Κατά τον [[Κλήμης Αλεξανδρείας|Κλήμη Αλεξανδρείας]] ο Ματθαίος ήταν άνδρας ιδιαίτερα ασκητικός<ref>PG 8, 404</ref>. Η άποψη όμως αυτή είναι πιθανό να προέρχεται από σύγχυση με τον [[Απόστολος Ματθίας|Απόστολο Ματθία]], από του οποίου το απόκρυφο ευαγγέλιο παραθέτει συχνά χωρία. Η θέση αυτή ενισχύεται και από το ότι ο Ευσέβιος παρουσιάζει το Ματθία ως υποστηρικτή της αποχής από το κρέας<ref>Εκκλησιαστική Ιστορία 3, 19</ref>. Κατά την παράδοση ο Ματθαίος κήρυξε στην αρχή και για αρκετό καιρό στην Παλαιστίνη, και γι αυτό το λόγο έγραψε και αρχικώς το ευαγγέλιο του στα αραμαϊκά<ref>Ευσέβιος Εκκλ. Ιστορία 3, 39, 16</ref>, άποψη που διασώζει και ο [[Παπίας Ιεραπόλεως]] και συμφωνούν οι [[Ειρηναίος Λουγδούνου|Ειρηναίος]], [[Ωριγένης]] και [[Επιφάνιος]]<ref>Γλαβίνας, ενθ.αν., σελ. 91</ref>. <br />
<br />
Μετά την φυγή του από την Παλαιστίνη σύμφωνα με τα απόκρυφα ευαγγέλια κήρυξε στην Αραβία, την Περσία, τη Συρία, τη Μηδία, τη Μακεδονία και κυρίως στην Αιθιοπία και την Παρθία όπου και πέθανε.<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
<br />
*Απόστολος Γλαβίνας, Οι Δώδεκα Απόστολοι, Τέρτιος, Κατερίνη 1993.<br />
<br />
==Διαβάστε επίσης==<br />
<br />
:: ''[[Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον]]''<br />
<br />
<br />
{{Απόστολοι}}<br />
<br />
[[Κατηγορία:Άγιοι|Ματθαίος]]<br />
[[Κατηγορία:Απόστολοι|Μ]]<br />
[[Κατηγορία:12 Απόστολοι|Μ]]<br />
[[Κατηγορία:Μάρτυρες|Μ]]<br />
[[Κατηγορία:1ος αιώνας|Μ]]<br />
<br />
<br />
[[ar:متى الرسول]]<br />
[[en:Apostle Matthew]]<br />
[[fr:Apôtre Matthieu]]<br />
[[ro:Apostolul Matei]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CF%84%CE%BF%CF%85&diff=20733Ιερά Μονή Κωνσταμονίτου2016-04-30T18:01:31Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>{{Μονές<br />
| Όνομα = Ιερά Μονή Κωνσταμονίτου<br />
| Εικόνα = [[Image:Μονή Κωνσταμονίτου.jpg|200px]]<br />
| Όνομα Εικόνας = Η Ιερά Μονή Κωνσταμονίτου<br />
| Τοποθεσία = Άγιο Όρος (Άθως)<br />
| Ίδρυση = 4ος αιώνας (κατά παράδοση)<br />
| Ιδρυτής = Μ. Κωνσταντίνος (κατά παράδοση)<br />
| Τύπος Μοναστηριού = Κοινόβιο<br />
| Ημερομηνία εορτής = [[Πρότυπο:27 Δεκέμβριος|27 Δεκεμβρίου]]<br />
| Καθολικό = [[Στέφανος ο πρωτομάρτυρας|Πρωτομάρτυρας Στέφανος]]<br />
}}<br />
Η '''Ιερά Μονή Κωνσταμονίτου''' είναι μία από τις είκοσι Μονές του [[Άθως|Αγίου Όρους]], της αυτόνομης [[Μοναχισμός|μοναστικής]] πολιτείας που βρίσκεται στη Β. Ελλάδα και στο νότιο τμήμα της χερσονήσου του [[Άθως|Άθω]], της ανατολικότερης από τις τρεις χερσονήσους της ''Χαλκιδικής''. Η ''Μονή Κωνσταμονίτου'' είναι ελληνική, κοινόβια<ref>''Κοινόβιο'' ονομάζεται το μοναστήρι όπου ο βίος των Μοναχών είναι κοινός ως προς την εργασία, τα έσοδα, την ενδυμασία, τις δαπάνες, την τραπεζαρία, την προσευχή (Μαλαβάκης Νίκος, ''Βυζαντινολόγιο-Λεξικό Εκκλησιαστικών και Θρησκευτικών όρων'', Αστήρ, Αθήνα 1999, σελ. 78-79). Οι μοναχοί στερούνται κάθε είδους περιουσίας και διατρέφονται από περιουσιακά στοιχεία της μονής που διαχειρίζεται το ηγουμενοσυμβούλιο (Βεργωτής Γεώργιος, ''Λεξικόν Λειτουργικών και Τελετουργικών Όρων'', 3η έκδ. βελτιωμένη και επαυξημένη, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 126).</ref> και γιορτάζει τη μνήμη του [[Στέφανος ο πρωτομάρτυρας|Πρωτομάρτυρα Στεφάνου]], στις 27 Δεκεμβρίου. Βρίσκεται κοντά στη Μονή [[Ιερά Μονή Ζωγράφου|Ζωγράφου]], σε απόσταση 50' περίπου από την παραλία, σε υψόμετρο 200.<br />
<br />
==Ιστορικά στοιχεία==<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
*"Άθως" > "Περιγραφή των κυρίαρχων Μονών", εγκυκλοπαίδεια ''Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα'', τόμ. 4, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005 [CD-ROM].<br />
*''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'', τόμ. 1-12, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1962-1968 (τα σχετικά με τις Μονές άρθρα).<br />
*Καδάς Σωτήρης, ''Το Άγιον Όρος. Τα μοναστήρια και οι θησαυροί τους'', Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1995.<br />
*Χαριτόπουλος Ευστάθιος, ''Άγιον Όρος. Οι άγιοι τόποι της Μακεδονίας'', Θεσσαλονίκη 2002.<br />
*Χατζηφώτης Μ.Ι., ''Η καθημερινή ζωή στο Άγιο Όρος'', Παπαδήμας, Αθήνα 1999.<br />
<br />
==Σύνδεσμοι==<br />
*[http://www.mountathos.gr/active.aspx?mode=el{00000000-0000-0000-0000-000000000002}View Τα Μοναστήρια του Αγίου Όρους]<br />
<br />
<br />
{{Οι Μονές του Αγίου Όρους}}<br />
<br />
[[Κατηγορία:Μονές|Μ]]<br />
<br />
[[en:Konstamonitou Monastery (Athos)]]<br />
[[fr:Monastère de Konstamonitou]]<br />
[[ro:Mănăstirea Konstamonitu (Muntele Athos)]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%95%CF%83%CF%86%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85&diff=20732Ιερά Μονή Εσφιγμένου2016-04-30T17:58:31Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>Η '''Ιερά Μονή Εσφιγμένου''' είναι μία από τις είκοσι Μονές του [[Άθως|Αγίου Όρους]], της αυτόνομης [[Μοναχισμός|μοναστικής]] πολιτείας που βρίσκεται στη Β. Ελλάδα και στο νότιο τμήμα της χερσονήσου του [[Άθως|Άθω]], της ανατολικότερης από τις τρεις χερσονήσους της ''Χαλκιδικής''. Η ''Μονή Εσφιγμένου'' είναι ελληνική, κοινόβια<ref>''Κοινόβιο'' ονομάζεται το μοναστήρι όπου ο βίος των Μοναχών είναι κοινός ως προς την εργασία, τα έσοδα, την ενδυμασία, τις δαπάνες, την τραπεζαρία, την προσευχή (Μαλαβάκης Νίκος, ''Βυζαντινολόγιο-Λεξικό Εκκλησιαστικών και Θρησκευτικών όρων'', Αστήρ, Αθήνα 1999, σελ. 78-79). Οι μοναχοί στερούνται κάθε είδους περιουσίας και διατρέφονται από περιουσιακά στοιχεία της μονής που διαχειρίζεται το ηγουμενοσυμβούλιο (Βεργωτής Γεώργιος, ''Λεξικόν Λειτουργικών και Τελετουργικών Όρων'', 3η έκδ. βελτιωμένη και επαυξημένη, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 126).</ref> και γιορτάζει την [[Ανάληψη]] του [[Χριστός|Κυρίου]] (40 μέρες μετά το Πάσχα). Βρίσκεται στη ΒΑ. παραλία, δίπλα ακριβώς στη θάλασσα, κοντά στη Μονή [[Ιερά Μονή Χιλανδαρίου|Χιλανδαρίου]]. <br />
<br />
==Ιστορικά στοιχεία==<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
*"Άθως" > "Περιγραφή των κυρίαρχων Μονών", εγκυκλοπαίδεια ''Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα'', τόμ. 4, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005 [CD-ROM].<br />
*''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'', τόμ. 1-12, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1962-1968 (τα σχετικά με τις Μονές άρθρα).<br />
*Καδάς Σωτήρης, ''Το Άγιον Όρος. Τα μοναστήρια και οι θησαυροί τους'', Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1995.<br />
*Χαριτόπουλος Ευστάθιος, ''Άγιον Όρος. Οι άγιοι τόποι της Μακεδονίας'', Θεσσαλονίκη 2002.<br />
*Χατζηφώτης Μ.Ι., ''Η καθημερινή ζωή στο Άγιο Όρος'', Παπαδήμας, Αθήνα 1999.<br />
<br />
==Σύνδεσμοι==<br />
*[http://www.mountathos.gr/active.aspx?mode=el{00000000-0000-0000-0000-000000000002}View Τα Μοναστήρια του Αγίου Όρους]<br />
<br />
<br />
{{Οι Μονές του Αγίου Όρους}}<br />
<br />
[[Κατηγορία:Μονές|Ε]]<br />
<br />
[[en:Esphigmenou Monastery (Athos)]]<br />
[[fr:Monastère d'Esphigmenou]]<br />
[[ro:Mănăstirea Esfigmenu (Muntele Athos)]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%9F%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%93%CF%81%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85&diff=20731Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου2016-04-30T17:57:40Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>{{Μονές<br />
| Όνομα = Ιερά Μονή Γρηγορίου<br />
| Εικόνα = [[Image:Μονή Γρηγορίου 06-10-2006.jpg|200px]]<br />
| Όνομα Εικόνας = Η Ιερά Μονή Γρηγορίου<br />
| Τοποθεσία = Άγιο Όρος (Άθως)<br />
| Ίδρυση = 14ος αιώνας<br />
| Ιδρυτής = Όσιος Γρηγόριος ο νέος<br />
| Τύπος Μοναστηριού = Κοινόβιο<br />
| Ημερομηνία εορτής = [[Πρότυπο:6 Δεκέμβριος|6 Δεκεμβρίου]]<br />
| Καθολικό = [[Νικόλαος, Άγιος|Αγίου Νικολάου]]<br />
}}<br />
Η '''Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου''' είναι μία από τις είκοσι Μονές του [[Άθως|Αγίου Όρους]], της αυτόνομης [[Μοναχισμός|μοναστικής]] πολιτείας που βρίσκεται στη Β. Ελλάδα και στο νότιο τμήμα της χερσονήσου του [[Άθως|Άθω]], της ανατολικότερης από τις τρεις χερσονήσους της ''Χαλκιδικής''. Η ''Μονή Οσίου Γρηγορίου'' είναι ελληνική, κοινόβια<ref>''Κοινόβιο'' ονομάζεται το μοναστήρι όπου ο βίος των Μοναχών είναι κοινός ως προς την εργασία, τα έσοδα, την ενδυμασία, τις δαπάνες, την τραπεζαρία, την προσευχή (Μαλαβάκης Νίκος, ''Βυζαντινολόγιο-Λεξικό Εκκλησιαστικών και Θρησκευτικών όρων'', Αστήρ, Αθήνα 1999, σελ. 78-79). Οι μοναχοί στερούνται κάθε είδους περιουσίας και διατρέφονται από περιουσιακά στοιχεία της μονής που διαχειρίζεται το ηγουμενοσυμβούλιο (Βεργωτής Γεώργιος, ''Λεξικόν Λειτουργικών και Τελετουργικών Όρων'', 3η έκδ. βελτιωμένη και επαυξημένη, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 126).</ref> και γιορτάζει του [[Άγιος Νικόλαος|Αγίου Νικολάου]], στις 6 Δεκεμβρίου. Βρίσκεται στη ΝΔ. παραλία, κοντά στη θάλασσα, ανάμεσα στις Μονές [[Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας|Σίμωνος Πέτρας]] και [[Ιερά Μονή Αγίου Διονυσίου|Διονυσίου]].<br />
<br />
==Ιστορικά στοιχεία==<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
*"Άθως" > "Περιγραφή των κυρίαρχων Μονών", εγκυκλοπαίδεια ''Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα'', τόμ. 4, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005 [CD-ROM].<br />
*''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'', τόμ. 1-12, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1962-1968 (τα σχετικά με τις Μονές άρθρα).<br />
*Καδάς Σωτήρης, ''Το Άγιον Όρος. Τα μοναστήρια και οι θησαυροί τους'', Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1995.<br />
*Χαριτόπουλος Ευστάθιος, ''Άγιον Όρος. Οι άγιοι τόποι της Μακεδονίας'', Θεσσαλονίκη 2002.<br />
*Χατζηφώτης Μ.Ι., ''Η καθημερινή ζωή στο Άγιο Όρος'', Παπαδήμας, Αθήνα 1999.<br />
<br />
==Σύνδεσμοι==<br />
*[http://www.mountathos.gr/active.aspx?mode=el{00000000-0000-0000-0000-000000000002}View Τα Μοναστήρια του Αγίου Όρους]<br />
<br />
<br />
{{Οι Μονές του Αγίου Όρους}}<br />
<br />
[[Κατηγορία:Μονές|Γ]]<br />
<br />
[[en:Grigoriou Monastery (Athos)]]<br />
[[fr:Monastère de Gregoriou]]<br />
[[ro:Mănăstirea Grigoriu (Muntele Athos)]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%9E%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%86%CF%8E%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82&diff=20730Ιερά Μονή Ξενοφώντος2016-04-30T17:56:36Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>Η '''Ιερά Μονή Ξενοφώντος''' είναι μία από τις είκοσι Μονές του [[Άθως|Αγίου Όρους]], της αυτόνομης [[Μοναχισμός|μοναστικής]] πολιτείας που βρίσκεται στη Β. Ελλάδα και στο νότιο τμήμα της χερσονήσου του [[Άθως|Άθω]], της ανατολικότερης από τις τρεις χερσονήσους της ''Χαλκιδικής''. Η ''Μονή Ξενοφώντος'' είναι ελληνική, κοινόβια<ref>''Κοινόβιο'' ονομάζεται το μοναστήρι όπου ο βίος των Μοναχών είναι κοινός ως προς την εργασία, τα έσοδα, την ενδυμασία, τις δαπάνες, την τραπεζαρία, την προσευχή (Μαλαβάκης Νίκος, ''Βυζαντινολόγιο-Λεξικό Εκκλησιαστικών και Θρησκευτικών όρων'', Αστήρ, Αθήνα 1999, σελ. 78-79). Οι μοναχοί στερούνται κάθε είδους περιουσίας και διατρέφονται από περιουσιακά στοιχεία της μονής που διαχειρίζεται το ηγουμενοσυμβούλιο (Βεργωτής Γεώργιος, ''Λεξικόν Λειτουργικών και Τελετουργικών Όρων'', 3η έκδ. βελτιωμένη και επαυξημένη, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 126).</ref> και γιορτάζει του [[Άγιος Γεώργιος|αγίου Γεωργίου]], στις 23 Απριλίου. Βρίσκεται στη ΝΔ. παραλία τής χερσονήσου, κοντά στη θάλασσα και ανάμεσα στις Μονές [[Ιερά Μονή Δοχειαρίου|Δοχειαρίου]] και [[Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονος|Αγίου Παντελεήμονος]].<br />
<br />
==Ιστορικά στοιχεία==<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
*"Άθως" > "Περιγραφή των κυρίαρχων Μονών", εγκυκλοπαίδεια ''Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα'', τόμ. 4, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005 [CD-ROM].<br />
*''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'', τόμ. 1-12, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1962-1968 (τα σχετικά με τις Μονές άρθρα).<br />
*Καδάς Σωτήρης, ''Το Άγιον Όρος. Τα μοναστήρια και οι θησαυροί τους'', Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1995.<br />
*Χαριτόπουλος Ευστάθιος, ''Άγιον Όρος. Οι άγιοι τόποι της Μακεδονίας'', Θεσσαλονίκη 2002.<br />
*Χατζηφώτης Μ.Ι., ''Η καθημερινή ζωή στο Άγιο Όρος'', Παπαδήμας, Αθήνα 1999.<br />
<br />
==Σύνδεσμοι==<br />
*[http://www.mountathos.gr/active.aspx?mode=el{00000000-0000-0000-0000-000000000002}View Τα Μοναστήρια του Αγίου Όρους]<br />
<br />
<br />
{{Οι Μονές του Αγίου Όρους}}<br />
<br />
[[Κατηγορία:Μονές|Ξ]]<br />
<br />
[[en:Xenophontos Monastery (Athos)]]<br />
[[fr:Monastère de Xenofontos]]<br />
[[ro:Mănăstirea Xenofont (Muntele Athos)]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%A3%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%84%CE%B1&diff=20729Ιερά Μονή Σταυρονικήτα2016-04-30T17:54:32Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>Η '''Ιερά Μονή Σταυρονικήτα''' είναι μία από τις είκοσι Μονές του [[Άθως|Αγίου Όρους]], της αυτόνομης [[Μοναχισμός|μοναστικής]] πολιτείας που βρίσκεται στη Β. Ελλάδα και στο νότιο τμήμα της χερσονήσου του [[Άθως|Άθω]], της ανατολικότερης από τις τρεις χερσονήσους της ''Χαλκιδικής''. Η ''Μονή Σταυρονικήτα'' είναι ελληνική, κοινόβια<ref>''Κοινόβιο'' ονομάζεται το μοναστήρι όπου ο βίος των Μοναχών είναι κοινός ως προς την εργασία, τα έσοδα, την ενδυμασία, τις δαπάνες, την τραπεζαρία, την προσευχή (Μαλαβάκης Νίκος, ''Βυζαντινολόγιο-Λεξικό Εκκλησιαστικών και Θρησκευτικών όρων'', Αστήρ, Αθήνα 1999, σελ. 78-79). Οι μοναχοί στερούνται κάθε είδους περιουσίας και διατρέφονται από περιουσιακά στοιχεία της μονής που διαχειρίζεται το ηγουμενοσυμβούλιο (Βεργωτής Γεώργιος, ''Λεξικόν Λειτουργικών και Τελετουργικών Όρων'', 3η έκδ. βελτιωμένη και επαυξημένη, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 126).</ref> και γιορτάζει του [[Άγιος Νικόλαος|αγίου Νικολάου]], στις 6 Δεκεμβρίου. Βρίσκεται στη ΒΑ. παραλία ανάμεσα στις Μονές [[Ιερά Μονή Ιβήρων|Ιβήρων]] και [[Ιερά Μονή Παντοκράτορος|Παντοκράτορα]].<br />
<br />
==Ιστορικά στοιχεία==<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
*"Άθως" > "Περιγραφή των κυρίαρχων Μονών", εγκυκλοπαίδεια ''Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα'', τόμ. 4, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005 [CD-ROM].<br />
*''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'', τόμ. 1-12, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1962-1968 (τα σχετικά με τις Μονές άρθρα).<br />
*Καδάς Σωτήρης, ''Το Άγιον Όρος. Τα μοναστήρια και οι θησαυροί τους'', Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1995.<br />
*Χαριτόπουλος Ευστάθιος, ''Άγιον Όρος. Οι άγιοι τόποι της Μακεδονίας'', Θεσσαλονίκη 2002.<br />
*Χατζηφώτης Μ.Ι., ''Η καθημερινή ζωή στο Άγιο Όρος'', Παπαδήμας, Αθήνα 1999.<br />
<br />
==Σύνδεσμοι==<br />
*[http://www.mountathos.gr/active.aspx?mode=el{00000000-0000-0000-0000-000000000002}View Τα Μοναστήρια του Αγίου Όρους]<br />
<br />
<br />
{{Οι Μονές του Αγίου Όρους}}<br />
<br />
[[Κατηγορία:Μονές|Σ]]<br />
<br />
<br />
[[en:Stavronikita Monastery (Athos)]]<br />
[[fr:Monastère de Stavroniketa]]<br />
[[ro:Mănăstirea Stavronikita (Muntele Athos)]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%9A%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%AC%CF%82_%CE%BF_%CE%91%CE%B9%CF%84%CF%89%CE%BB%CF%8C%CF%82&diff=20728Κοσμάς ο Αιτωλός2016-04-30T17:21:13Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>{{Άγιος<br />
| Όνομα = Κοσμάς ο Αιτωλός<br />
| Εικόνα = [[Image:StCosmas Aitolos.jpg|120px]]<br />
| Όνομα Εικόνας = Ο Άγιος Κοσμός ο Αιτωλός<br />
| ΗμερομηνίαΓέννησης = 1714, ''Μέγα Δένδρο, Αιτωλοακαρνανίας''<br />
| ΗμερομηνίαΚοίμησης = 24 Αυγούστου 1779, ''Καλλικόντασι, Βόρειος Ήπειρος''<br />
| ΗμερομηνίαΕορτής = [[Πρότυπο:24 Αυγούστου|24 Αυγούστου]]<br />
| Ημερομηνίες =<br />
| Τίτλος = [[Μοναχός]], Δάσκαλος του Γένους<br />
}}<br />
Ο '''Κοσμάς ο Αιτωλός''' (συχνά αποκαλούμενος και ''πατρο-Κοσμάς'') είναι [[άγιος]] και [[Νεομάρτυς|νεομάρτυρας]] της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθοδόξου Εκκλησίας]] καθώς και του Ελληνικού Έθνους (εθνομάρτυς). Ο ίδιος απετέλεσε μία από τις πλέον φωτισμένες προσωπικότητες του Ελληνισμού, που έδρασαν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Γεννήθηκε, έζησε και μαρτύρησε κατά τον 18ο αιώνα και συνέβαλε σημαντικά σε μία δύσκολη περίοδο για τον ελληνισμό, στη διατήρηση της κοινής ''Ρωμαίικης Ελληνικής'' συνειδήσεως, η οποία μετά από τριακόσια έτη σκλαβιάς, κινδύνευε από τον προσηλυτισμό της ''Καθολικής Εκκλησίας'', τον ''εξισλαμισμό'' του έθνους και την έλλειψη μόρφωσης. Ο Κοσμάς, διάγοντας αγώνα για περισσότερα από 20 έτη, στόχο έθεσε την επιμόρφωση του Ελλήνων, την οποία στήριξε με την ίδρυση σχολείων και με τις περίφημες ομιλίες του, με αποτέλεσμα να σταθεί ως ''"η άλλη όψη της εκδυτικισμένης παράδοσης των λογίων της Τουρκοκρατίας, σημάδι αφύπνισης και αντίστασης στην προϊούσα ραγδαία αλλοτρίωση της ελληνικότητας του υπόδουλου γένους"''<ref>Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία κ Δύση στη νεώτερη Ελλάδα, σελ. 173</ref>. Βρήκε μαρτυρικό θάνατο, το 1779, όταν απαγχονίστηκε μετά από εντολή του Τούρκου Πασά ''Κούρτ''. <br />
<br />
==Ο βίος του==<br />
===Καταγωγή και μόρφωση===<br />
Το κατά κόσμον όνομα του ''Κοσμά του Αιτωλού'' ήταν ''Κώνστας'', ενώ τα σχετικά με το επώνυμό του και την τοποθεσία γέννησής του δεν είναι με ακρίβεια γνωστά. Για τον τόπο γεννήσεώς του υπάρχει διχογνωμία, μεταξύ των χωριών ''Μέγα Δένδρο''<ref>Νικοδήμου Αγιορείτου, Νέον Μαρτυρολόγιον, Αστήρ, Αθήνα 1961, σελίς 201</ref> και ''Ταξιάρχης''<ref>Σ. Παπακυριακού, Συμβολή εις τον βίον του Κοσμά του Αιτωλού, Αθήνα 1965, σελίς 15</ref><ref>Φάνη Μιχαλόπουλου, Κοσμάς ο Αιτωλός, Αθήνα 1940, σελίς 29</ref>, τα οποία βρίσκονται κοντά στο ''Θέρμο'' στην περιοχή της ''Αιτωλίας''. Από τις μαρτυρίες αυτές μάλλον πιο αξιόπιστη πρέπει να θεωρηθεί η πρώτη, αφού ο [[Νικόδημος ο Αγιορείτης]] και πιο σύγχρονος του ''Κοσμά του Αιτωλού'' είναι και αυτήκοος μάρτυρας κατά δήλωσή του<ref>Ιωάννη Μενούνου, Κοσμά του Αιτωλού Διδαχές και Βιογραφία, Ακρίτας, Αθήνα 2007, σελίς 230</ref>. Ως πιθανότερη ημερομηνία γέννησης δεχόμαστε το έτος 1714, από έμμεση μαρτυρία του ''Αγίου Νικοδήμου'', αφού αναφέρει πως εκοιμήθη σε ηλικία 65 ετών<ref>Νικοδήμου Αγιορείτου, Νέον Μαρτυρολόγιον, Αστήρ, Αθήνα 1961, σελίς 202</ref>, χωρίς να απορρίπτονται και οι απόψεις των ''Σ. Παπακυριακού''<ref>Σ. Παπακυριακού, Συμβολή εις τον βίον του Κοσμά του Αιτωλού, Αθήνα 1965, σελίς 16-17</ref> και ''Κ.Σ. Κώνστα''<ref>Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, Αθήνα 1973, σελίς 37</ref>, που αναφέρουν ως πιθανά έτη το 1700 και 1707 αντίστοιχα.<br />
<br />
Στοιχειώδη μόρφωση άρχισε να λαμβάνει από παιδική ηλικία δίπλα στον ιεροδιάκονο ''Γεράσιμο Λούτσικα''<ref>Κ. Σάθα, Νεοελληνική Φιλολογία, Βιογραφίαι των εν τοις γράμμασι διαλλαμψάντων Ελλήνων 1453-1821, Αθήνα 1868, σελίς 487</ref>, ενώ περίπου σε ηλικία 20 ετών άρχισε να διδάσκεται τα "γραμματικά" από τον ιεροδιάκονο ''Ανανία''<ref>Νικοδήμου Αγιορείτου, Νέον Μαρτυρολόγιον, Αστήρ, Αθήνα 1961, σελίς 201</ref>, εργαζόμενος ταυτοχρόνως ως υποδιδάσκαλος<ref>Σ. Παπακυριακού, Συμβολή εις τον βίον του Κοσμά του Αιτωλού, Αθήνα 1965, σελίς 21</ref>. Μερικά έτη αργότερα εντάχθηκε στην [[Αθωνιάδα σχολή]], την εποχή της μεγάλη άνθισης της σχολής υπό τη διεύθυνση του [[Ευγένιος Βούλγαρης|Ευγενίου Βούλγαρη]]<ref>Νικοδήμου Αγιορείτου, Νέον Μαρτυρολόγιον, Αστήρ, Αθήνα 1961, σελίς 201</ref>. Εν συνεχεία θα εισέλθει στο [[Άγιο Όρος]], όπου θα παραμείνει για 17 έτη. Ο Άγιος μετά βεβαιότητος τη δεκαετία 1750-1760 παρέμεινε στη Μονή Φιλοθέου, αλλά σύμφωνα με τη δική του μαρτυρία, έκλαιε 17 έτη για τις αμαρτίες του<ref>Χρονικό Περραιβού, Σύντομος Βιογραφία του αοιδίμου Ρήγα Φερραίου του Θετταλού, Αθήνα 1860, σελίς 50.</ref>. Για τα επιπρόσθετα επτά έτη καμία ασφαλής πληροφορία δεν υπάρχει, παρά την αναφορά του Απ. Βακαλόπουλου, ότι ο Άγιος βρισκόταν από 1767 στο Άγιο Όρος<ref>Απ. Βακαλόπουλος, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τόμος Δ΄, σελίδα 431</ref>,καθώς κάτι τέτοιο δεν το στηρίζει σε πρωτογενείς πηγές. Στο [[Άγιο Όρος]] μάλιστα μας πληροφορεί ο ίδιος ο Κοσμάς, πως έλαβε μεγάλο μέρος της μόρφωσής του αφού εκεί εδιδάχθηκε ''"πολλών λογιών γράμματα,εβραϊκά, τουρκικά, φραγκικά και από όλα τα έθνη"'' ενώ για τη γενικότερη μόρφωσή του μας αναφέρει πως ''"έφθειρα την ζωήν μου εις την σπουδήν σαράντα-πενήντα χρόνους, εγώ εδιάβασα και περί ιερέων και περί ασεβών και περί αθέων και περί αιρετικών, τα βάθη της σοφίας ερεύνησα"''<ref>Χειρόγραφο 29, Φιλοσοφικής Θεσσαλονίκης, σελίς 262</ref>. Έτσι η μόρφωση που τελικά απέκτησε ήταν πολυποίκιλη, αφού και μέσα από το έργο του διακρίνονται ακόμα και φιλοσοφικές επιρροές, παρμένες από το ''Σωκράτη'' και τον ''Όμηρο'', καθώς και επιστημονικές απόψεις των προσωκρατικών φιλοσόφων. Η βάση όμως της μορφώσεως του αναμφιβόλως υπήρξε η εξαιρετική γνώση τόσο της [[Παλαιά Διαθήκη|Παλαιάς]], όσο και της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]].<br />
<br />
=== Οι περιοδείες του===<br />
<br />
Ο Κοσμάς ο Αιτωλός άφησε το [[Άγιο Όρος]] περίπου στα τέλη της δεκαετίας του 1760 και κινήθηκε προς την ''Κωνσταντινούπολη'' για να πάρει ευλογία από τον [[Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Σεραφείμ Β΄|Πατριάρχη Σεραφείμ Β΄]], ώστε να ξεκινήσει το ιεραποστολικό του έργο. Ο λόγος που τον οδήγησε σε αυτή την απόφαση ήταν κατά δική του ομολογία ο ιεραποστολικός ζήλος διότι όπως έλεγε ''"Σιμά εις τα άλλα ηύρηκα και τούτον τον λόγον όπου λέγει ο Χριστός μας, πως δεν πρέπει κανένας χριστιανός, άνδρας ή γυναίκα, να φροντίζει δια του λόγου του και μόνον πως να σωθή"''<ref>Νικοδήμου Αγιορείτου, Νέον Μαρτυρολόγιον, σελίς 202</ref>. Η πρώτη περιοδεία του πατρο-Κοσμά διενεργήθηκε στην κεντρική Ελλάδα φτάνοντας ως και το ''Μεσολόγγι'', το ''Αγρίνιο'' και τη ''Ναύπακτο.'' Το 1774 ξαναπήγε στην ''Κωνσταντινούπολη'' ώστε να ξαναπάρει άδεια να κηρύξει στα νησιά του ''Αιγαίου''. Μετά από ένα έτος επέστρεψε στο ''Άγιο Όρος'' όπου μελέτησε για λίγο χρονικό διάστημα και άρχισε την τελευταία του περιοδεία, στην ηπειρωτική Ελλάδα και τα νησιά του Ιονίου. Σε αυτό το σημείο εγείρονται και διαφωνίες για τον αριθμό των περιοδειών. Οι ''Σ. Παπακυριακού''<ref>Σ. Παπακυριακού, Συμβολή εις τον βίον του Κοσμά του Αιτωλού, Αθήνα 1965, σελίς 23, 28, 38</ref> και ''Μ. Γκιόλιας''<ref>Γκιόλιας, Ο Κομάς ο Αιτωλός, σελίς 120, 122</ref> υποστηρίζουν πως ο αριθμός τους είναι τρεις εν αντιθέσει με τον ''Απ. Βακαλόπουλο'' που υποστηρίζει πως είναι τέσσερις<ref>Απ. Βακαλόπουλος, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τόμος Δ΄, σελίδα 368</ref>. Σύμφωνα με τον Κ.Σαθά<ref>Κ. Σάθα, Νεοελληνική Φιλολογία, Βιογραφίαι των εν τοις γράμμασι διαλλαμψάντων Ελλήνων 1453-1821, Αθήνα 1868, σελίς 489</ref>, οι περιοδείες του Αγίου επεκτάθηκαν και στη βόρεια Πελοπόννησο, αλλά σε κάθε περίπτωση η πραγματικότητα είναι πως ουσιαστικά περιόδευσε σε όλη την ηπειρωτική Ελλάδα, περνώντας από πολλές πόλεις περισσότερες από μία φορά, με κύριο βάρος στις περιοχές της ηπείρου, διότι έκρινε πως εκεί οι ''Ρωμιοί'' διέτρεχαν τον μεγαλύτερο κίνδυνο τόσο από τους Φράγκους, όσο και από τους Μουσουλμάνους.<br />
<br />
Ο ίδιος περνούσε από χωριό σε χωριό και σταματούσε σε κάθε μέρος από δύο ημέρες. Έκανε ένα πρώτο κήρυγμα το βράδυ της άφιξής του, ένα δεύτερο το επόμενο πρωί και ένα τρίτο την ίδια ημέρα το βράδυ<ref>Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία κ Δύση στη νεώτερη Ελλάδα, σελ. 174</ref>. Σε αυτές τις ομιλίες του σκοπό κάνει να συγκεφαλαιώσει τις βασικές αλήθειες της Εκκλησίας, δείχνοντας παράλληλα τις πρακτικές συνέπειες που έχει η αλήθεια Της. Συνδέει τη θεολογία με την βιοτική πρακτική και συνάμα το φωτισμό της πράξης μέσα από την εμπειρία της [[Θεία Αποκάλυψη|αποκάλυψης]], που τον κάνει φαινόμενο μοναδικό και ανεπανάληπτο στα χρόνια της Τουρκοκρατίας<ref>Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία κ Δύση στη νεώτερη Ελλάδα, σελ. 174</ref>. Μεταφέρει σε απλή χυμώδη γλώσσα την πρωταρχική χριστιανική εμπειρία, με αποτέλεσμα να αποτελέσει την εκπληκτικότερη μορφή γνησιότητας της χριστιανικής εμπειρίας. Βρίσκεται αντίθετος στον ηθικισμό και το δικανισμό, χρησιμοποιώντας μία εξαιρετικά μεθοδική θεολογική θεματική, με οξύνοια, ρεαλισμό και σαφή παραινετικό λόγο. Έτσι παλεύει να αναστήσει, μέσα στην εξαθλίωση και την αμάθεια, τη γεύση της μετοχής στη [[Βασιλεία του Θεού]], την αίσθηση της όντως ζωής, την επίγνωση της ευγενικής καταγωγής<ref>Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία κ Δύση στη νεώτερη Ελλάδα, σελ. 175</ref>. Αυτό που κατά τον Χρήστο Γιανναρά είναι αξιοπερίεργο είναι η ίδια η προσωπικότητα του Κοσμά, καθώς και οι ιστορικές της ρίζες. Από ποια σχολεία, ποιους δασκάλους, ποιον εκκλησιαστικό περίγυρο άντλησε ο Κοσμάς, ώστε να παρουσιάσει το φαινόμενο αυτό, σε μία εποχή που όλες οι προϋποθέσεις λειτουργούσαν σε μία τελείως διαμετρική αντίθετη άποψη από τη δική του; πως έφτασε στο σημείο να αρθρώνει μία απτή αίσθηση ευαγγελικής σωτηρίας, που μόνο μέσα σε κορυφαία πατερικά κείμενα μπορεί κανείς να διαπιστώσει<ref>Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία κ Δύση στη νεώτερη Ελλάδα, σελ. 176</ref>;<br />
<br />
Οι περιοδείες αυτές δεν γίνεται να εντοπιστούν με χρονική ακρίβεια καθότι φαίνεται πως ο ίδιος δεν είχε κάποιο σταθερό πρόγραμμα, ούτε σε ότι αφορά την παραμονή σε κάποιο μέρος, ούτε σε ότι αφορά την κίνηση σε διάφορες πόλεις, αφού αυτή η κίνηση υπαγορευόταν από τις ανάγκες της εποχής. Αυτή μάλιστα η κίνηση χαρακτηρίστηκε και ως ''"λαβύρινθος"''<ref>Απ. Βακαλόπουλος, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τόμος Δ΄, σελίδα 368</ref>. Σύμφωνα με χειρόγραφες μαρτυρίες που έχουμε ανακαλύπτουμε πάντως πως το 1774 ο Άγιος Κοσμάς κήρυξε στην ''Καλαμπάκα'', το 1777 στον ''Περίβλεπτο Ιωαννίνων'', όπως και το 1779. Οι περισσότερες πάντως διδαχές του αναμφισβήτητα έγιναν στην ''Ήπειρο''. Σύμφωνα με τους ''Φ. Μιχαλόπουλο''<ref>Κοσμάς ο Αιτωλός, σελίς 67-69</ref> και ''Κ.Κώνστα''<ref>Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, σελίς 109-118</ref>, η επανάσταση των ''Ορολοφικών'' βρήκε θερμό υποστηρικτή τον πατρο-Κοσμά, αλλά τα όποια στοιχεία δεν έχουν αξιόπιστο έρεισμα και μάλλον ανήκουν στην περιοχή του θρύλου<ref>Ιωάννη Μενούνου, Κοσμά του Αιτωλού Διδαχές και Βιογραφία, Ακρίτας, Αθήνα 2007, σελίς 241</ref>. Σε αντίστοιχη περίπτωση ανακριβής κρίνεται και η πληροφορία για μύηση του Κατσαντώνη το 1777 από τον Άγιο Κοσμά, διότι ο αγωνιστής αυτός ήταν τότε σε νηπιακή ηλικία. Παρόλα αυτά σύμφωνα με τον ''Μ. Γκόλια'' ''"το άγραφο πολεμικό δίκαιο των κλεφτών και η παθητική μορφή της διδασκαλίας του Κοσμά δε συμβιβαζόταν ως κοινή στάση ζωής απέναντι στον κατακτητή"''<ref>Μ. Γκόλια, Ο Κοσμάς ο Αιτωλός και η εποχή του, σελίς 151</ref>, ενώ είναι βέβαιο πως ''"πως τόνωσε την ελπίδα των Ελλήνων σε μια μελλοντική απελευθέρωση-ανάσταση του Γένους"''<ref>Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία κ Δύση στη νεώτερη Ελλάδα, σελ. 175</ref>.<br />
<br />
===Η παρακαταθήκη του===<br />
<br />
<br />
Αρκετοί μεταγενέστεροι μελετητές προσπάθησαν να αξιολογήσουν το έργο του Κοσμά του Αιτωλού. Το έργο του και η προσωπικότητά του μάλιστα αναγνωρίστηκε και αναγνωρίζεται ακόμα και από διανοητές και διαφώτιστες, εξού και μπορούμε να πούμε να πως αποτελεί μία καθολικά αναγνωρισμένη προσωπικότητα<ref>Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία κ Δύση στη νεώτερη Ελλάδα, σελ. 173</ref>. Η συμβολή του στα γράμματα και την παιδεία ήταν πράγματι αποφασιστική για τη διάσωση τη γλώσσας, την αποφυγή του εξισλαμισμού, ενώ υπήρξε και ανάχωμα στον εκδυτικισμό της κοινής ελληνικής ρωμαίικης παράδοσης. Οι διδαχές του και το ιεραποστολικό έργο δεν έμεινε μόνο στα εκκλησιαστικά πλαίσια, αλλά αγκάλιασε όλο το εύρος των γνώσεων, της παιδείας και της καθημερινότητας των ανθρώπων της εποχής και αναμφισβήτητα αποτέλεσε σημαντική παρακαταθήκη για τη διατήρηση της κοινής συνείδησης του Ρωμαίικου Ελληνισμού. Χαρακτηριστικό είναι ότι ίδιος ίδρυσε περισσότερα από δέκα ''"σχολεία ελληνικά"'' (σχολεία που διδάσκονταν και αρχαία Ελληνικά) και διακόσια περίπου για ''"κοινά γράμματα"''<ref>Αυγ. Καντιώτη, Κοσμάς ο Αιτωλός, σελίς 301[Από επιστολή του Κοσμά προς τον αδελφό του Χρύσανθο]</ref>. Επίσης χαρακτηριστικό της διάθεσης για να μορφωθεί το έθνος τόσο με εγκύκλια γράμματα όσο και με τα ιερά, ήταν η δημιουργία εκκλησιών σε σχολεία. Η απήχηση του κηρύγματός του ήταν μεγάλη, καθώς ο λόγος του άγγιζε την ελληνική κοινωνία της εποχής, η οποία παρακολουθούσε τις ομιλίες του κατά χιλιάδες<ref>Κ.Μέρτζιου, Το εν Βενετία Κρατικόν Αρχείον, σελίς 8</ref>. <br />
<br />
Τα κηρύγματά του όμως, όπως ήταν λογικό έφεραν και αντιδράσεις. Και ενώ οι ''Τούρκοι'' δε φαίνεται να διέκειντο εχθρικά εναντίον του, κατά τα λεγόμενά του<ref>Χίλιοι Τούρκοι με αγαπώσι και ένα όχι τόσον</ref>, οι Εβραίοι εξαιτίας των μεγάλων οικονομικών απωλειών που είχαν υποστεί, αλλά και γενικά των αντιεβραϊκών παραδόσεων των πατέρων της εκκλησίας που ακολουθούσε ο Κοσμάς, παραδόσεις από την εποχή του [[Ιησούς Χριστός|Ιησού Χριστού]], τον επιβουλεύονταν. Το ίδιο οι ''Ενετοί'' και οι Φράγκοι, τους οποίους ένεκα της προσπάθειας να προσμίξουν την ορθόδοξη πίστη αλλά και να προσηλυτίσουν του ''ορθοδόξους'', διαρκώς εξοβέλιζε. Το κήρυγμα του επίσης ήταν πολύ αιχμηρό και κατά των πλουσίων με αποτέλεσμα η μεγάλη λαϊκή ανταπόκριση, που παρατηρήθηκε και από ξένους ιστορικούς και περιηγητές<ref>W.M. Leake, Travels in Northern greece, London, 1835</ref><ref>C.H. Pouqueville, Voyage de la Grec, avec cartes, vues et figures, Paris 1826</ref>, να αποτελεί τροχοπέδη για τα σχέδια τους.<br />
<br />
===Ο θάνατός του===<br />
<br />
Ο θάνατος του ''Αγίου Κοσμά του Αιτωλού'' επήλθε στις ''24 Αυγούστου του 1779''<ref>Αυγ. Καντιώτη, Κοσμάς ο Αιτωλός, σελίς 71</ref><ref>Φ. Μιχαλόπουλου, Κοσμάς ο Αιτωλός, σελίς 122</ref><ref>Γενικά πρέπει να αναφερθεί πως σε αυτό το σημείο υπάρχει ταυτότητα απόψεων μεταξύ των ερευνητών</ref>. Η αιτία όμως θανάτωσής του παραμένει σκοτεινή. Σίγουρα οι Εβραίοι φαίνονταν αρκετά δυσαρεστημένοι από τη μεταφορά του παζαριού από την Κυριακή, το Σάββατο, μία μεταφορά που προκάλεσε ο πατρο-Κοσμάς. Σύμφωνα λοιπόν με τον ''Μ. Γκόλια'', δωροδόκησαν τον Κουρτ πασά του Μπερατιού (Βεράτιον), όπου και αυτός διέταξε τη θανάτωσή του<ref>Μ. Γκόλιας, Κοσμάς ο Αιτωλός, σελίς247</ref>. Το γεγονότα όμως είναι αρκετά σαφή για το μαρτυρικό θάνατό του. Ο Κοσμάς απευθύνθηκε στον πασά Κουρτ, ώστε να λάβει άδεια να κηρύξει στην περιοχή του, αλλά αντί αυτού, τον συνέλαβαν και τον κρέμασαν έξω από το χωριό ''Καλικόντασι''<ref>Νικοδήμου Αγιορείτου, Νέον μαρτυρόλγιον, σελίς 206-207</ref>, κοντά στο Μπεράτι, στον ποταμό Άψο. Από τις πηγές μαθαίνουμε πως δεν υπήρξε ούτε δίκη και καταδίκη, αλλά και καμία κατηγορία σε βάρος του.<br />
<br />
Ως άγιος ανακηρύχθηκε επίσημα από το [[Οικουμενικό Πατριαρχείο]] στις ''20 Απριλίου του 1961'' και η μνήμη του τιμάται στις ''24 Αυγούστου''.<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div><br />
<br />
==Πηγές==<br />
<br />
*Ιωάννη Μενούνου, ''"Κοσμά του Αιτωλού Διδαχές και Βιογραφία"'', Ακρίτας, Αθήνα 2007.<br />
*Χρήστος Γιανναράς, ''"Ορθοδοξία και Δύση στη νεώτερη Ελλάδα"'', Δόμος, Αθήνα 1994.<br />
<br />
==Σύνδεσμοι==<br />
<br />
*[http://www.apologitis.com/gr/ancient/kosmas.htm ''"Η ζωή του Κοσμά του Αιτωλού"'' Του Γ. Δ. Μεταλληνού , κοσμήτορα της Θεολ. Σχολής του Παν. Αθηνών]<br />
<br />
[[Κατηγορία:Άγιοι]]<br />
[[Κατηγορία:Μοναχοί]]<br />
[[Κατηγορία:Ζωτικά Άρθρα|Κ]]<br />
[[Κατηγορία:18ος αιώνας|Κ]]<br />
[[Κατηγορία:Τουρκοκρατία|Κ]]<br />
[[Κατηγορία:Νεομάρτυρες|Ν]]<br />
<br />
[[en:Cosmas of Aetolia]]<br />
[[ro:Cosma Etolul]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%91%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%99%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82_(%CE%91%CE%BB%CF%86%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%85)&diff=20662Απόστολος Ιάκωβος (Αλφαίου)2015-03-21T16:16:54Z<p>Inistea: fr</p>
<hr />
<div>{{Άγιος<br />
| Όνομα = Απόστολος Ιάκωβος (υιός Αλφαίου)<br />
| Εικόνα = [[Image:James Son of Alphaeus.JPG|180px]]<br />
| Όνομα Εικόνας = Ο Απόστολος Ιάκωβος, υιός του Αλφαίου<br />
| ΗμερομηνίαΓέννησης = άγνωστο<br />
| ΗμερομηνίαΚοίμησης = άγνωστο<br />
| ΗμερομηνίαΕορτής = [[Πρότυπο:9 Οκτωβρίου|9 Οκτωβρίου]]<br />
| Ημερομηνίες = 49 μ.Χ. Αποστολική Σύνοδος<br />
| Τίτλος = [[Απόστολος]]<br />
}}<br />
Ο '''Απόστολος Ιάκωβος''', o υιός του Αλφαίου, ήταν ένας εκ των μαθητών και [[Απόστολοι|αποστόλων]] του [[Χριστός|Ιησού Χριστού]]. Για τη δράση του και τη θέση του στην στην αρχέγονη εκκλησία δε γνωρίζουμε τίποτα, αφού η αρχαία παράδοση σιωπά<ref>Απόστολος Γλαβίνας, Οι Δώδεκα Απόστολοι, σελ. 107</ref>. Κατά το βιογράφο του Νικήτα Παφλαγόνα, κήρυξε το ευαγγέλιο στη Γάζα, την Ελευθερούπολη και τις γειτονικές περιοχές και υπέστη μαρτυρικό θάνατο στην Αίγυπτο και δη την πόλη Οστρακίνη. Ο ίδιος μνημονεύεται από όλους τους Ευαγγελιστές πάντοτε στην ένατη θέση του αποστολικού κύκλου και διακρίνεται σαφώς τόσο από τον έτερο [[Απόστολος Ιάκωβος (Ζεβεδαίου)|Ιάκωβο]], υιό του Ζεβεδαίου, όσο και από τον [[Ιάκωβος ο αδελφόθεος|Ιάκωβο τον αδελφόθεο]], παρά τις όποιες προσπάθειες ταυτίσεως έχουν γίνει μέχρι σήμερα<ref>Απόστολος Γλαβίνας, Οι Δώδεκα Απόστολοι, σελ. 103-107</ref>. Η μνήμη του εορτάζεται στις [[Πρότυπο:9 Οκτωβρίου|9 Οκτωβρίου]].<br />
<br />
==Η ταυτότητα του Ιακώβου==<br />
<br />
Στην [[Καινή Διαθήκη]] το όνομα Ιάκωβος παρουσιάζεται αρκετές φορές για πρόσωπα που δρουν μέσα στα ευαγγέλια. Έτσι παρατηρούμε πως εμφανίζεται ο αδελφός του [[Ευαγγελιστής Ιωάννης|Ευαγγελιστή Ιωάννη]], που είναι υιοί του Ζεβεδαίου, ο [[Ιάκωβος ο αδελφόθεος]] καθώς και ο Ιάκωβος ο του Αλφαίου υιός, που εξετάζουμε εδώ. Συνάμα έχουμε αναφορά και στον Ιάκωβο τον πατέρα του [[Απόστολος Ιούδας|Ιούδα]] του ''Θαδδαίου ή Λεββαίου'' (''Λουκάς 6, 15''), που μερικοί μάλιστα υποθέτουν πως δεν είναι γονιός του Ιούδα, αλλά αδελφός, ταυτίζοντάς τον με τον ''"Ιάκωβο το μικρό"''. Επίσης υπάρχει και ο ''"Ιάκωβος ο μικρός"'', που είναι αδελφός του Ιωσήφ ή Ιωσή (''Ματθαίος 27, 56. Μάρκος 15, 40''), που μερικοί τον ταυτίζουν με τον Ιάκωβο τον Αδελφόθεο.<br />
<br />
Ξετυλίγοντας το κουβάρι των ταυτίσεων παρατηρούμε πως ο '''"Ιάκωβος του Αλφαίου"'', δε μπορεί να ταυτίζεται με τον ''"Ιάκωβο τον αδελφόθεο"'' και τον ''"Ιάκωβο το μικρό"'', αδελφό του Ιωσήφ. Τα δύο αυτά πρόσωπα ανήκαν στον οικογενειακό κύκλο του Ιησού και αν δεχτούμε ταύτιση, θα σήμαινε ότι τα δύο αυτά πρόσωπα, που υποτίθεται πως ταυτίζονται με τον Ιάκωβο, θα έπρεπε να είχαν δεχτεί εξ αρχής το κήρυγμα και την κλήση του Χριστού, κάτι που ρητά αναφέρει η Καινή Διαθήκη πως δε συνέβη (''Ιωάννης 7, 5''). Αλλά και ο πατέρας του Ιακώβου ονομαζόταν Αλφαίος και η μητέρα του Μαρία (''Ματθαίος 27, 56. Μάρκος 15, 40. Λουκάς 24, 10''), που δεν είναι άλλη από τη Μαρία του Κλωπά (Ιωάννης 19, 25), αφού το Κλωπάς αποτελεί μεταγραμματισμός του Αλφαίος από το Ελληνικό Κλέοπας, συντετμημένο του Κλεόπατρος<ref>Απόστολος Γλαβίνας, Οι Δώδεκα Απόστολοι, σελ. 104</ref>. Έτσι λοιπόν η ταύτιση με τον ''"Ιάκωβο το μικρό"'', όπως μας την μεταφέρει ο Ιερώνυμος είναι σαφώς αβέβαιη και αναμφίβολα δε μιλάμε για το ίδιο πρόσωπο<ref>Απόστολος Γλαβίνας, Οι Δώδεκα Απόστολοι, σελ. 104</ref>.<br />
<br />
Γενικώς η μεγαλύτερη σύγχυση προξενείται από την ταύτιση του Ιακώβου του αδελφοθέου προς τον Ιάκωβο του Αλφαίου, εξ αιτίας της αναφοράς του [[Ιερώνυμος|Ιερώνυμου]] προς τον Ελβίδιο<ref>PL 23, 205-206</ref>. Κατά τον Ιερώνυμο ο Ιάκωβος ο αδελφόθεος άνηκε στον Αποστολικό κύκλο και είναι ο ίδιος με τον Ιάκωβο, μία παρανόηση που προέκυψε από την επιστολή του [[Απόστολος Πάυλος|Αποστόλου Παύλου]], [[Προς Γαλάτας]]. Ο [[Ηγήσιππος]] επίσης συνηγορούσε στην ίδια ταυτοποίηση<ref>Ευσέβιος, Εκκλησιαστική Ιστορία 3, 11</ref>. Η άποψη αυτή γενικά δεν επικράτησε στην εκκλησιαστική παράδοση, αλλά δε βρίσκει και σοβαρά ερείσματα. Αντιθέτως βρίσκει σοβαρά προσχώματα. Χαρακτηριστικά:<br />
*Ο γιος του Αλφαίου εξ αρχής ήταν ένας εκ των δώδεκα, ενώ ο Ιάκωβος ο αδελφόθεος τον ακολούθησε μετά την [[Ανάσταση]] (''Πράξεις 1, 14'')<br />
*Δεν προκύπτει από κάπου ότι η [[Θεοτόκος]] Μαρία και η αδελφή της είχαν το ίδιο όνομα, ώστε να την ταυτίσουμε τη [[Μαρία Κλωπά]]. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης δε, τη διαχωρίζει σαφώς (''Ιωάννης 19, 25'').<br />
*Ο Ιούδας, ο αδελφός του Ιησού και του Ιακώβου τον οποίο ταυτίζει ο Ιερώνυμος με τον Ιούδα Ιακώβου, διαστέλλει σαφώς τον εαυτό του από τους αποστόλους ([[Επιστολή Ιούδα|Καθολική επιστολή Ιούδα]] στιχ. 17). Τέλος,<br />
*η εκκλησιαστική παράδοση διέκρινε και διακρίνει τους δύο Ιακώβους στο εορτολόγιο της Εκκλησίας.<br />
<br />
===Η περίπτωση της αδελφότητος με τον Ματθαίο===<br />
<br />
Σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Μάρκο ο πατέρας του [[Απόστολος Ματθαίος|Ματθαίου]] ονομαζόταν Αλφαίος (''Μάρκος 2, 14''). Αυτό οδηγεί μερικούς ερευνητές σε εικασίες πως τελικά ο Ιάκωβος είναι πιθανός αδελφός του Ματθαίου, άποψη που διακρίνεται ορισμένες φορές και στη λειτουργική παράδοση της εκκλησίας<ref>Γλαβίνας, ο.π., σελ. 106</ref>. Κάτι τέτοιο όμως μάλλον δε συμβαίνει, διότι αν ίσχυε είναι τουλάχιστον παράξενο ότι ενώ υπάρχει σαφής αναφορά στην αδελφότητα των Ανδρέα και Πέτρου, Ιωάννη και Ιακώβου, δεν υπάρχει αντίστοιχα στην περίπτωσή του, με το Ματθαίο<ref>Γλαβίνας, ενθ.αν., σελ.88</ref>.<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
<br />
*Απόστολος Γλαβίνας, Οι Δώδεκα Απόστολοι, Τέρτιος, Κατερίνη 1993.<br />
<br />
<br />
{{Απόστολοι}}<br />
<br />
[[Κατηγορία:Άγιοι|Ιούδας]]<br />
[[Κατηγορία:Απόστολοι|Ι]]<br />
[[Κατηγορία:12 Απόστολοι|Ι]]<br />
[[Κατηγορία:Μάρτυρες|Ι]]<br />
[[Κατηγορία:1ος αιώνας|Ι]]<br />
<br />
<br />
[[ar:يعقوب بن حلفى]]<br />
[[en:Apostle James (son of Alphaeus)]]<br />
[[fr:Apôtre Jacques (fils d'Alphée)]]<br />
[[ro:Apostolul Iacov (fiul lui Alfeu)]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%91%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82&diff=20562Απόστολος Πέτρος2015-02-28T15:19:13Z<p>Inistea: fr</p>
<hr />
<div>{{Άγιος<br />
| Όνομα = Απόστολος Πέτρος<br />
| Εικόνα = [[Image:Apostle Peter.jpg|100px]]<br />
| Όνομα Εικόνας = Ο Απόστολος Πέτρος<br />
| ΗμερομηνίαΓέννησης = περ. 1 μ.Χ., [[Βηθσαϊδά]]<br />
| ΗμερομηνίαΚοίμησης = περ. 64 μ.Χ., ''Ρώμη''<br />
| ΗμερομηνίαΕορτής = [[Πρότυπο:29 Ιουνίου|29 Ιουνίου]]<br />
| Ημερομηνίες = 49 μ.Χ. Αποστολική Σύνοδος<br />
| Τίτλος = [[Απόστολος]]<br />
}}<br />
Ο '''Απόστολος Πέτρος''' ή '''Άγιος Πέτρος''', ήταν ένας εκ των [[Απόστολοι|12 μαθητών]] του Ιησού Χριστού. Ιουδαίος στην καταγωγή, από την περιοχή της Γαλιλαίας, αναδείχτηκε ως η πλέον εμβληματική μορφή των δώδεκα μαθητών του [[Ιησούς Χριστός|Ιησού Χριστού]], που διακρινόταν για την ειλικρίνεια, τον αυθορμητισμό και την αφοσίωσή του. Μετά την [[Ανάσταση]] του Ιησού Χριστού, ανέλαβε σημαντική δράση για τη διάδοση του [[Ευαγγέλιο|ευαγγελικού]] μηνύματος, δρώντας κυρίως στην περιοχή της Ιουδαίας. Είναι δύσκολο σήμερα να ταυτοποιηθεί η χρονική παρουσία του στη Ρώμη (πιθανώς μετά το 55) καθώς δεν έχουμε σαφείς πηγές για την πορεία του και το μαρτύριό του. Ήταν συγγραφέας δύο επιστολών, ενώ είναι και το κεντρικό πρόσωπο γύρω από το οποίο η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία θέλησε να θεμελιώσει το [[παπικό πρωτείο]].<br />
==Ο βίος του==<br />
===Καταγωγή και βίος πριν την κλήση===<br />
Ο Απόστολος Πέτρος γεννήθηκε στη [[Βηθσαϊδά]] (''Ιω. 1, 45''), κοντά στη λίμνη Γεννησαρέτ. Αδερφός του ήταν ο πρωτόκλητος [[Απόστολος Ανδρέας|Ανδρέας]], που από κοινού και μαζί με τους υιούς του [[Ζεβεδαίος|Ζεβεδαίου]], [[Απόστολος Ιάκωβος|Απόστολο Ιάκωβο]] και [[Ευαγγελιστής Ιωάννης|Ευαγγελιστή Ιωάννη]], ασκούσαν το επάγγελμα του ψαρά (''Ματθ. 4, 18''). Ο πατέρας του ονομαζόταν Ιωάννης ή Ιωνάς (''Ιω. 1, 43. 21, 15-17''), ενώ ο ίδιος αναφέρεται ως Σίμωνας (''Ματθ. 10, 2, Μαρκ. 3, 16''), Συμεών (''Πράξεις 15, 14'') αλλά και Κηφάς, που σημαίνει Πέτρα (''Α΄ Κορινθίους 1, 12. Γαλάτας 1, 18''). Ο [[Απόστολος Ματθαίος|Ματθαίος]] ονομάζει το Σίμωνα γιο του Ιωνά (''Βαριωνά''), αν και κατά μία άποψη, που ακόμα δεν έχει σταθερή βάση, η ονομασία αυτή σημαίνει τρομοκράτης<ref>Απόστολος Γλαβίνας, Οι Δώδεκα Απόστολοι, σελ. 58</ref>. Το όνομα Ιωνάς, πιθανώς να είναι σύντμηση και απλογραφία του Ιωάννης<ref>Απόστολος Γλαβίνας, Οι Δώδεκα Απόστολοι, σελ. 58</ref>. <br />
<br />
Ο Απόστολος Πέτρος κατοικούσε στην Καπερναούμ (''Ματθ. 5, 14. Μαρκ. 1, 21'') από όπου καταγόταν η γυναίκα του. Στην Καπερναούμ εγκαταστάθηκε μετά το γάμο του. Για τη γυναίκα του δεν αναφέρεται κάτι σχετικό στην [[Καινή Διαθήκη]] αν και είναι γνωστό ότι ήταν έγγαμος, γιατί ο Χριστός θεράπευσε την πεθερά του (''Ματθ. 8, 14-15. Λουκ. 4, 38-39''). Είναι πιθανό η σύζυγος του να μη ζούσε όταν τον κάλεσε ο Χριστός στο αποστολικό αξίωμα<ref>Απόστολος Γλαβίνας, Οι Δώδεκα Απόστολοι, σελ. 58</ref>. Μάλιστα αργότερα, στις ιεραποστολικές του περιοδείες, είχε μαζί του και μια [[Χριστιανισμός|χριστιανή]] αδελφή για να τον υπηρετεί (''Α΄ Κορινθίους 9, 5'').<br />
<br />
Το γεγονός ότι ασκούσε το επάγγελμα του ψαρά αλλά και το γεγονός ότι τα μέλη του Συνεδρίου αποκάλεσαν αυτόν - όπως και τον Ιωάννη - ''"αγράμματους και απλοϊκούς"'' (''[[Πράξεις των Αποστόλων|Πράξεις]] 4, 13'') δείχνουν ότι δεν είχε φοιτήσει σε ραβινική σχολή. Είναι πιθανό όμως να ήταν μαθητής του [[Ιωάννης ο Πρόδρομος|Ιωάννη του Προδρόμου]]. Η κλήση του στο αποστολικό αξίωμα έγινε σταδιακά. Πρώτα τον παρουσίασε στο Χριστό, ο αδελφός του [[Απόστολος Ανδρέας|Ανδρέας]] (''Ιω. 1, 42''), ενώ προφανώς ήταν παρών στο γάμο της [[Κανά]], όπου αμέσως μετά εγκαταστάθηκε με τον Ιησού και τους άλλους μαθητές στην Καπερναούμ (''Ιω. 2, 1-12''). Την κλήση του αναφέρουν οι τρεις [[Συνοπτικά Ευαγγέλια|Συνοπτικοί Ευαγγελιστές]]. Αναφέρεται πάντοτε μεταξύ των μαθητών στους καταλόγους της Καινής Διαθήκης και αποτελούσε, μαζί με τους αδελφούς Ιάκωβο και Ιωάννη, τον πιο στενό κύκλο των μαθητών, λαμβάνοντας πρωτεύουσα θέση στον Αποστολικό κύκλο<ref>Απόστολος Γλαβίνας, Οι Δώδεκα Απόστολοι, σελ. 59</ref>.<br />
<br />
===Μετονομασία===<br />
Στην [[Καινή Διαθήκη]] δε φαίνεται καθαρά πότε ο [[Ιησούς Χριστός|Ιησούς]] ονόμασε το Σίμωνα Κηφά, δηλ. βράχο, πέτρα, που αποδίδεται στην Ελληνική ως ''"Πέτρος"''. Κατά το Ματθαίο (''16, 18'') η μετονομασία αυτή συνδέεται με την ομολογία του Πέτρου στην Καισάρεια του Φιλίππου. Κατά το Μάρκο (''3, 16'') και το Λουκά (''6, 14'',) η αλλαγή αυτή του ονόματος του από Σίμωνα σε Πέτρο, μνημονεύεται στην αρχή του καταλόγου των [[Απόστολοι|δώδεκα]], όταν δηλ. συγκροτήθηκε και ολοκληρώθηκε από τον Ιησού η ομάδα των δώδεκα. Ο Ιωάννης (''1, 42'') γράφει πως όταν για πρώτη φορά ο Σίμων συναντήθηκε με τον Ιησού, στον οποίο τον παρουσίασε ο αδελφός του Ανδρέας, ο Ιησούς του είπε ότι θα ονομαστεί Κηφάς, που σημαίνει Πέτρος.<br />
<br />
===Ο Απόστολος Πέτρος μέσα από την Καινή Διαθήκη και μέχρι την ανάληψη του Κυρίου===<br />
<br />
Ο Απόστολος Πέτρος, μέσα από τα κείμενα της Καινής Διαθήκης, διαφαίνεται πως κατείχε πρωτεύοντα ρόλο. Ο χαρακτήρας του διαφαίνεται ενθουσιώδης, ορμητικός, ενεργητικός και γεμάτος αυτοπεποίθηση, αναλαμβάνοντας διαρκώς πρωτοβουλίες. Συνάμα όμως επεδείκνυε και ένα ευμετάβλητο και ασταθή χαρακτήρα. Ο ίδιος παρέμενε πάντοτε ειλικρινής και αφοσιωμένος στο Χριστό, εμφάνιζε όμως μερικές φορές εξάρσεις, που τις καταπράυνε γρήγορα γιατί εξ αιτίας τους έχανε το θάρρος του.<br />
<br />
Παρατηρώντας μερικά στιγμιότυπα της ζωής του Πέτρου, βρισκόμαστε στην Καπερναούμ όπου ο Χριστός αναφέρει στους ακροατές του, ότι για να έχουν ζωή αιώνιο πρέπει να τρώγουν το Σώμα Του και να πίνουν το Αίμα Του. Εκείνοι δεν αντιλήφθηκαν το μήνυμά Του και σκανδαλιζόμενοι έφυγαν. Ρωτώντας ο Κύριος τους Δώδεκα μαθητές Του, εάν θέλουν και αυτοί να φύγουν, ο Πέτρος απάντησε αμέσως ''"Κύριε, σε ποιόν να πάμε; Έχεις λόγια ζωής αιωνίου και εμείς πιστεύσαμε και γνωρίσαμε ότι συ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος"''. Μετά από προτροπή του Ιησού, ο Πέτρος βάδισε στη θάλασσα (''Ματθ. 14, 28-32''). Επίσης μετά από προτροπή του Ιησού, ψάρεψε ένα ψάρι που είχε στην κοιλιά του ένα νόμισμα, για να πληρώσει τον φόρο στους Ρωμαίους (''Ματθ. 17, 24-27'').<br />
<br />
Στην Καισάρεια του Φιλίππου, λίγο πριν από το πάθος, ο Χριστός υπέβαλε στους μαθητές του την ερώτηση ποια γνώμη είχαν οι άνθρωποι για Εκείνον. Ο Πέτρος απάντησε ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας, ο Υιός του αληθινού Θεού (''Ματθ. 16, 13-16''). Τότε ο Ιησούς απεκάλεσε τον Πέτρο μακάριο, επειδή δέχθηκε την αποκάλυψη όχι από άνθρωπο, αλλά από τον Ίδιο τον Θεό. Του είπε πώς σε αυτή την πέτρα, δηλαδή στην ομολογία ότι ο Χριστός είναι Υιός του Θεού, θα οικοδομήσει την Εκκλησία Του, της οποίας ''"πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν"''. Στη συνέχεια ζήτησε από τους μαθητές Του να κρατήσουν κρυφό ότι αυτός είναι ο Μεσσίας, και τους φανέρωσε ότι θα μεταβεί στα Ιεροσόλυμα, όπου θα σταυρωθεί και θα αναστηθεί την τρίτη ημέρα. Ο Πέτρος πήρε το Χριστό ιδιαιτέρως και προσπάθησε να τον αποτρέψει από από την πορεία του προς το Πάθος. Ο Χριστός όμως τον επιτίμησε αυστηρά (''"Ύπαγε οπίσω μου σατανά" Ματθ. 16,23'').<br />
<br />
Ο Πέτρος, μαζί με τους Ιωάννη και Ιάκωβο, ήταν παρών στη [[Μεταμόρφωση]] του Κυρίου στο Όρος Θαβώρ (''Ματθ. ιζ', 1-8, Μάρκ. θ', 2-8, Λουκ. θ', 28-36''). Όταν ο Χριστός, λίγο πριν το πάθος Του, το βράδυ του Μυστικού Δείπνου, έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του, ο Πέτρος αρνήθηκε. Ο Χριστός απευθυνόμενος προς αυτόν του είπε πως ''"εάν δεν δεχθής να σού πλύνω τα πόδια δεν μπορείς να μένης κοντά μου"''. Τότε ο Απόστολος Πέτρος απάντησε, ''"Τότε Κύριε μη μου πλύνεις μόνον τα πόδια, αλλά και τα χέρια και το κεφάλι"''(''Ιωάν. 13, 5-10''). Το ίδιο βράδυ φαίνεται να διακατέχεται από έντονη αγωνία για να μάθει ποιος είναι ο προδότης του Ιησού (''Ιωάν. 13, 24''), ενώ διαμαρτύρεται διότι ο Ιησούς του είπε πως εκεί που οδεύει, δεν μπορεί ο ίδιος ακόμα να τον ακολουθήσει. Ο Πέτρος υπόσχεται στον Κύριο ότι είναι έτοιμος να θυσιάσει τη ζωή του γι' αυτόν (''Ιωάν. 13, 36-37· πρβλ. Ματθ. 26, 33. Μάρκ. 14, 29''). Ο Κύριος όμως προφητικά του προανήγγειλε ότι θα τον αρνιόταν τρεις φορές.<br />
<br />
Όταν ο Ιησούς προσευχήθηκε στον κήπο της Γεθσημανή και γυρίζοντας κοντά στους μαθητές του, τους βρήκε να κοιμούνται, πρώτα απευθύνθηκε στον Πέτρο (''Μάρκ. 14, 37''), ενώ τη στιγμή που Τον συνελάμβαναν, ο Πέτρος με μαχαίρι έκοψε το αυτί ενός από τους δούλους του αρχιερέα. Ο Χριστός τον επετίμησε θεραπεύοντας τον Μάλχο (''Ματθ. 26, 51. Μάρκ. 14, 47. Λουκ. 22, 50. Ιωάν. 18, 10''). Κατά τη σύλληψη του Ιησού, ο Πέτρος τον ακολούθησε μέχρι την αυλή του αρχιερέα (''Ματθ. 26, 58. Μάρκ. 14, 54. Λουκ. 22, 54. Ιωάν. 18, 15-16''). Στη συνέχεια ο Πέτρος Τον αρνείται τρεις φορές με όρκο. Αφού αλέκτωρ ελάλησε τρις, θυμήθηκε τον λόγο του Χριστού που του είχε προαναγγείλει αυτή την πτώση, και μετανιώνοντας, έκλαψε πικρά. Ο Χριστός μετά την Ανάστασή Του, τον ρώτησε τρεις φορές εάν τον αγαπά, και του έδωσε την εντολή να ποιμαίνει τα λογικά Του πρόβατα, αποκαθιστώντας τον στο αποστολικό αξίωμα.<br />
<br />
===Μετά την Ανάληψη===<br />
<br />
Οι ειδήσεις για την ιστορία του Πέτρου μετά την Ανάληψη δεν είναι πολλές. Γι αυτό και δε μπορούμε να έχουμε ένα διάγραμμα της πορείας του και κανένα σταθερό σημείο για μια σωστή χρονολόγηση. Στην ιστορία της πρώτης Εκκλησίας, ο Πέτρος πρωτοστατεί στην πρώτη διοικητικού χαρακτήρα πράξη των Αποστόλων, όταν υπέδειξε σε κοινή σύναξη των πιστών να εκλέξουν τον αντικαταστάτη του [[Ιούδας Ισκαριώτης|Ιούδα του Ισκαριώτη]] (''Πρ. 1, 13-26''). Την ημέρα της [[Πεντηκοστή|Πεντηκοστής]] πάλι ο Πέτρος σηκώθηκε μαζί με τους άλλους έντεκα Αποστόλους και μίλησε προς το συγκεντρωμένο πλήθος ώστε να πιστέψουν και να βαπτιστούν 3.000 άνθρωποι (''Πρ. 2, 14-41''). Στη συνέχεια θεράπευσε κάποιο χωλό στο Ναό, όντας με τον Ιωάννη (''Πρ. 3, 1-11''), ενώ μίλησε για δεύτερη φορά προς το πλήθος (''Πρ. 2, 12-26''). Αυτή η πράξη του, είχε σα συνέπεια να οδηγηθεί με τον Ιωάννη στο συνέδριο. Εκεί μίλησε με παρρησία (''Πρ. 4, 1-12''), λέγοντας ότι δεν μπορούσε να μη μιλήσει γι' αυτά που είδε και άκουσε (''Πρ. 4, 20''). Οι Ιουδαίοι και μάλιστα οι [[Σαδδουκαίοι]] τον συνέλαβαν για δεύτερη φορά μαζί με τον Ιωάννη και τους φυλάκισαν, για να αποφυλακιστούν όμως με θαυμαστό τρόπο (''Πρ. 5, 17-42'').<br />
<br />
Γεγονότα, όπως η θανατική τιμωρία του Ανανία και της συζύγου του Σαπφείρας (''Πρ. 5, 1-11'') και τα θαύματα που έκανε και με τη σκιά του ακόμη (''Πρ. 5, 15-16'') μεγάλωσαν πολύ τη φήμη του Αποστόλου Πέτρου. Μαζί με τον Ιωάννη στάλθηκαν αργότερα από τους Αποστόλους στη Σαμάρεια όταν άκουσαν ότι εκεί διαδόθηκε ο λόγος του Θεού (''Πρ. 8, 14''). Στη Σαμάρεια συναντήθηκε ο Πέτρος με το Σίμωνα το μάγο (''Πρ. 8, 18-24''), ενώ μαζί με τον Ιωάννη κήρυξαν το λόγο του Θεού σε πολλά χωριά της (''Πρ. 8, 25''). Με κέντρο τα Ιεροσόλυμα, πολλές φορές μετέβαινε σε περιοδείες και επισκεπτόταν τις πλησιόχωρες Εκκλησίες (''Πρ. 9, 32''), γι αυτό και μαζί με τον [[Ιάκωβος ο αδελφόθεος|αδελφόθεο Ιάκωβο]] και τον Ιωάννη θεωρούνταν οι ''"στύλοι» της Εκκλησίας"'' (''Γαλ. 2, 9''). Σε μια περιοδεία θεράπευσε στη Λύδδα τον παραλυτικό Αινέα (''Πρ. 9, 32-34'') και στην Ιόππη ανέστησε την Ταβιθά ή Δορκάδα (''Πρ. 9, 36-42''). Πάντως στις περιοχές αυτές προϋπήρχαν Χριστιανοί και δεν είναι ο Πέτρος ο πρώτος ιεραπόστολος των περιοχών αυτών (''πρβλ. Πρ. 9, 32''). Εκτός αυτού ο Πέτρος φαίνεται ότι είχε σημαντικά αποτελέσματα στη Λύδδα και Σάρωνα (''Πρ. 9, 35''). Στην Ιόππη ο Πέτρος έμεινε αρκετές ημέρες (''Πρ. 9, 43'') και στην Καισαρεία, όπου πορεύτηκε με θεία εντολή, κατήχησε και βάπτισε τον εκατόνταρχο Κορνήλιο και όλους τους δικούς του (''Πρ. 10, 1-48'').<br />
<br />
Όταν γύρισε στα Ιεροσόλυμα εξιστόρησε τα γεγονότα με τον Κορνήλιο και έδωσε απάντηση στους χριστιανούς εκ περιτομής, που δυσαρεστήθηκαν γιατί βάπτισε τον εκατόνταρχο Κορνήλιο (''Πρ. 11, 1-17''). Το 42 ή 44 ο Ηρώδης Αγρίππας Α΄ τον συνέλαβε μετά τη θανάτωση του Αποστόλου Ιακώβου και αφού είδε ότι αυτή η πράξη άρεσε στους Ιουδαίους, θέλησε να τον θανατώσει. Ο Θεός όμως τον έσωσε με θαυμαστό τρόπο. Ο Πέτρος πήγε στο σπίτι της Μαρίας, της μητέρας του Μάρκου (''Πρ. 12, 1-17'') και από εκεί πορεύτηκε σ' άλλον τόπο (''Πρ. 12, 17''). Στη συνέχεια ο Πέτρος λαμβάνει μέρος στην Αποστολική Σύνοδο, το 49 στα Ιεροσόλυμα, όπου διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο μαζί με τον Παύλο, τον αδελφόθεο Ιάκωβο και το Βαρνάβα (''Πρ. 15, 14. Γαλ. 2, 7-8''). Τάσσεται με σθένος υπέρ της ελευθερίας των Εθνικοχριστιανών σε σχέση με την περιτομή και τις διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου, υποστηρίζοντας ότι δεν ήταν υποχρεωμένοι οι εξ Εθνικών Χριστιανοί να συμμορφώνονται με αυτές γιατί και οι Εθνικοί, όπως και οι Ιουδαίοι, σώζονται μόνον με την πίστη στο Χριστό (''Πρ. 15, 1-29''). Αργότερα συναντιέται στην Αντιόχεια με τον Παύλο, ο οποίος τον έψεξε γιατί έκανε παραχωρήσεις στους ιουδαΐζοντες σε βάρος των εξ Εθνικών Χριστιανών (''Γαλ. 2, 11-21'').<br />
<br />
Το κήρυγμα του Πέτρου περιορίστηκε κυρίως στους [[Εβραίοι|Εβραίους]] και μάλιστα στην Παλαιστίνη. Ο [[Ευσέβιος Καισαρείας]], που χρησιμοποιεί στην περίπτωση αυτή τον [[Ωριγένης|Ωριγένη]], αναφέρει ότι ο Πέτρος κήρυξε το [[Ευαγγέλιο]] στους [[Ιουδαίοι|Ιουδαίους]] της διασποράς, στον Πόντο, τη Γαλατία, τη Βιθυνία, την Καππαδοκία και την Ασία<ref>Εκκλησιαστική Ιστορία, 3,1. 4,2</ref>.<br />
<br />
===Εικασίες για ζηλωτική ιδιότητα===<br />
<br />
Από το γεγονός ότι ο Πέτρος έφερε μαχαίρι και απέκοψε το αυτί του Μάλχου τη νύχτα της σύλληψης του Ιησού, κάποιοι υπέθεσαν ότι ο Πέτρος ήταν αναρχικός Σικάριος (τρομοκράτης) του ομίλου των Ζηλωτών, οι οποίοι αντιστέκονταν ενεργητικά στη ρωμαϊκή εξουσία. Στον όμιλο αυτό ήταν ο Σίμων ο Ζηλωτής και πιθανόν και ο [[Ιούδας ο Ισκαριώτης]]. Η άποψη αυτή ενισχύεται και από την πιθανότητα η λέξη ''"Βαριωνάς"'' να μην σημαίνει ''"γιος του Ιωνά"'' αλλά ''"τρομοκράτης"''. Πάντως αυτή η ερμηνεία δεν μπορεί να υποστηριχτεί με σιγουριά<ref>Απόστολος Γλαβίνας, Οι Δώδεκα Απόστολοι, σελ. 58</ref>.<br />
<br />
===Απόστολος Πέτρος και Ρώμη===<br />
<br />
Οι Ρωμαιοκαθολικοί πιστεύουν ότι ο Πέτρος υπήρξε ο πρώτος [[Πάπας]], δηλ. [[Επίσκοπος]] Ρώμης, υποστηρίζοντας το ''"[[παπικό πρωτείο|Πρωτείο του Πάπα]]"'' στο υποτιθέμενο πρωτείο του Πέτρου έναντι των άλλων Αποστόλων. Αυτό το θεμελιώνουν από τα λόγια του [[Ιησούς Χριστός|Ιησού]] στο [[Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο|Ευαγγέλιο του Ματθαίου]]: ''"Εσύ είσαι Πέτρος και πάνω σ'αυτήν την Πέτρα θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου..."''. <br />
<br />
Η άποψη ότι ο Απόστολος Πέτρος είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Ρώμης στηρίζεται κυρίως στις λεγόμενες [[Ψευδοϊσιδώρειες διατάξεις]], μια συλλογή κειμένων αγνώστου συγγραφέα, που έγινε στη Γαλλία κατά τον 9ο αιώνα μ. Χ.. Πρόκειται για νόθα κείμενα που αποβλέπουν στην ενίσχυση της παπικής εξουσίας. Στην Καινή Διαθήκη ([[Πράξεις των Αποστόλων]], στις επιστολές [[Προς Γαλάτας]], [[Προς Κορινθίους Α΄]], [[Προς Ρωμαίους]], καθώς και στις λεγόμενες [[επιστολές της αιχμαλωσίας]]), δε βρίσκουμε ιστορικές μαρτυρίες για επίσκεψη του Πέτρου στη Ρώμη<ref>Βλ. σχετικό άρθρο του Στεργίου Ν. Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Πανεπιστημίου<br />
στην εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» Να 1678-1680. (23/2/2007, 2/3/2007 και 9/3/2007). [http://www.oodegr.com/oode/papismos/dogma/petros_rwmi1.htm]</ref>. Κάτι τέτοιο είναι πολύ σημαντικό διότι ο Πέτρος δε φαίνεται να είχε επισκεφτεί τη Ρώμη μέχρι τουλάχιστον το 55, τη στιγμή που ψευδο-Ισιδώρειες διατάξεις τον αναφέρουν ως επίσκοπο για 25 περίπου έτη και μέχρι το θάνατό του, δηλαδή αρκετά πριν από το 50, ενώ και οι επιστολές του δε φαίνεται να απευθύνονται προς τους Ρωμαίους.<br />
<br />
Η ιστορική έρευνα σήμερα καταλήγει πως ο Πέτρος δεν είναι ιδρυτής της Εκκλησίας της Ρώμης, όπου ο Χριστιανισμός δεν κηρύχτηκε από τους Αποστόλους, γιατί κανένας δεν φαίνεται να πήγε στη Ρώμη για να κηρύξει το Ευαγγέλιο. Στη Ρώμη ο Χριστιανισμός κηρύχτηκε από άγνωστους Χριστιανούς, οι οποίοι προφανώς άκουσαν τον Πέτρο στα Ιεροσόλυμα την ημέρα της Πεντηκοστής (''Πρ. 2, 10'') και κάποιους ακόμα που είχαν διδαχθεί το χριστιανισμό από τον Παύλο στις διάφορες πόλεις, όπου κήρυξε<ref>Βλ. Α. Α. Γκλαβίνα, Οι δώδεκα Απόστολοι, εκδ. Τέρτιος, Κατερίνη, 1993, σελ. 57-67: "Χριστιανοί στη Ρώμη υπήρχαν ήδη πριν από το διάταγμα του Κλαυδίου (Πρ. 18, 2), το 50. ... Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι ο Παύλος στο 16 κεφάλαιο της Επιστολής του προς τους Ρωμαίους στέλνει πλήθος ασπασμών σε πιστούς μιας πόλης στην οποία δεν κήρυξε ακόμη και οι οποίοι ήταν γνωστοί του και συνδέονταν μαζί του...Ο Απόστολος Παύλος, που συνήθιζε να κηρύττει εκεί όπου δεν είχε ακόμη ακουστεί το όνομα του Χριστού, γιατί δεν ήθελε να οικοδομεί πάνω σε ξένα θεμέλια (Ρωμ. 15, 20), ομολογεί ότι θέλει να κηρύξει στη Ρώμη (''Ρωμ. 1, 15'') την επιθυμία του αυτή αναφέρουν και οι Πράξεις των Αποστόλων (19, 21. 23, 11). Αυτό σημαίνει ότι μέχρι τη στιγμή εκείνη, που γράφει προς τους Ρωμαίους (56), κανένας Απόστολος δεν πέρασε από τη Ρώμη."</ref>.<br />
Επίσης, ο Απόστολος Πέτρος δεν υπήρξε ο πρώτος Πάπας της Ρώμης, αφού σύμφωνα με τους διασωθέντες επισκοπικούς καταλόγους, αλλά και τις ιστορικές μαρτυρίες εκκλησιαστικών συγγραφέων, ως πρώτος Επίσκοπος της Ρώμης ουδέποτε αναφέρεται ο Πέτρος, αλλά ο Λίνος, άλλοτε δε, αν και εσφαλμένως υπό του [[Τερτυλλιανός|Τερτυλλιανού]], ο [[Κλήμης Ρώμης|Κλήμεντας Ρώμης]].<br />
<br />
:Βλέπε: ''[[Παπικό πρωτείο]], [[Πρεσβεία τιμής των Εκκλησιών]]''.<br />
<br />
===Μαρτυρικός θάνατος===<br />
<br />
Πιστεύεται ότι ο Πέτρος μαρτύρησε στις 13 Οκτωβρίου του 64 μ.Χ. στο Ιπποδρόμιο του [[Νέρων|Νέρωνα]] στη [[Ρώμη]]. Έρευνες<ref>Lietzmann Petrus et Paulus in Rom,Berlin,1937,238</ref> που έχουν γίνει στις κατακόμβες της Ρώμης θεωρείται ότι έχουν ανακαλύψει τον τάφο του Αποστόλου, ο οποίος βρίσκεται στις κρύπτες κάτω από τη [[Βασιλική του Αγίου Πέτρου]] στη [[Ρώμη]], αν και υπάρχουν και αντίθετες απόψεις<ref>Ch.Guignotte, K. Heussi</ref>. Επίσης θεωρείται ότι έχουν ανακαλυφθεί και οι αλυσίδες με τις οποίες ήταν δεμένος στη φυλακή του Μαμερτίνου στη βασιλική Σαν Πιέτρο ιν Βίνκολι.<br />
<br />
==Επιστολές==<br />
<br />
Ο Απόστολος Πέτρος έγραψε δύο [[Καθολικές Επιστολές]], οι οποίες δεν είναι μεγάλες σε έκταση, είναι όμως πλούσιες σε θεολογικές και φιλοσοφικές ιδέες. Η Α' επιστολή Πέτρου αναφέρεται κυρίως στον εξαγνισμό και την υπακοή. Στο χωρίο 1:9 διαφαίνεται πως κατά τον Απόστολο, δεν είναι η αρχή της πίστεως ή η πίστη γενικά που φέρνει ως αποτέλεσμα τη σωτηρία, αλλά το ''"τέλος της πίστεως"'' που επιτυγχάνει τη σωτηρία. Η πορεία της αυξήσεως στην πνευματική ζωή τονίζεται στο χωρίο 2:2 όπου πως πρέπει ο πιστοί να αυξηθούν για να φτάσουν στη σωτηρία"'' («ίνα … αυξηθήτε εις σωτηρίαν»), ενώ στο χωρίο 2:11 γίνεται λόγος για τον «πόλεμο» που διεξάγεται ανάμεσα στις σαρκικές επιθυμίες και τον άνθρωπο.<br />
<br />
Κεντρικό θέμα της B΄ επιστολής αποτελεί η εσχατολογία, η οποία αναπτύσσεται στην επιστολή εξαιτίας της εμφάνισης στην κοινότητα χριστιανών που αμφισβητούσαν τον ερχομό του Κυρίου, την πρόνοια του Θεού για τον κόσμο και την εξάρτηση του κόσμου από τον δημιουργό Θεό. <br />
<br />
Στο χωρίο 1:4 της Β' επιστολής Πέτρου βλέπουμε ότι οι υποσχέσεις που μας έχει δώσει ο Θεός είναι μεγάλες και πολύτιμες· η δε διαφθορά μέσα στον κόσμο υπάρχει λόγω των κακών επιθυμιών. Οι άνθρωποι όμως μπορούν να αποφύγουν τη διαφθορά αλλά και να γίνουν μέτοχοι ή κοινωνοί της Θείας φύσεως -μια ιδέα που αναπτύσσεται στην Αρχαία Εκκλησία και στην Ανατολική Ορθόδοξη σκέψη-, θέτοντας έτσι το θεμέλιο για το δόγμα της θεώσεως. Παράλληλα στο χωρίο 1:10 της Β' επιστολής Πέτρου μνημονεύεται η «κλήση» και η «εκλογή». Ο Χριστιανός προτρέπεται να δείχνει «προθυμία» για να κάνει ακριβώς αυτή την «κλήση και εκλογή» σταθερή («βεβαίαν»). Κατά το χωρίο 2:20-22 η απομάκρυνση από την «οδό της δικαιοσύνης» δεν είναι μόνο πιθανή, αλλά πραγματικά συμβαίνει· κι' αυτή είναι κάτι χειρότερο από του να μην είχε κανείς γνωρίσει καθόλου την «οδό της δικαιοσύνης»<ref>Γεωργίου Φλορόφσκι, "Οι Βυζαντινοί Ασκητικοί και Πνευματικοί Πατέρες". (Μετάφραση Παναγιώτη Κ. Πάλλη. Εκδόσεις Πουρναρά. Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 73-76, 81).</ref>.<br />
<br />
H Β Πέτρου επιστολή χαρακτηρίζεται και ως «αντιαιρετική», γιατί δίνει μία κατοχυρωμένη απάντηση στους αμφισβητίες της ορθής πίστης. Συνάμα έχει και «απολογητική» διάθεση, αφού αναπτύσσει την πίστη της χριστιανικής κοινότητας χρησιμοποιώντας επιχειρήματα που απαντούν τόσο στην ιουδαϊκή και την ευρύτερη χριστιανική παράδοση όσο και στη θύραθεν γραμματεία<ref>Ατματζίδης, Χαράλαμπος Γ., "Η εσχατολογία στη Β' Επιστολή Πέτρου", Εκδόσεις Πουρναρά, 2005</ref>.<br />
<br />
==Διαβάστε επίσης==<br />
<br />
*''[http://kaini.diathiki.arxaia.googlepages.com/epistoles_petrou Οι δύο καθολικές επιστολές του Αποστόλου Πέτρου]''<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div><br />
<br />
<br />
{{Απόστολοι}}<br />
<br />
[[Κατηγορία:Άγιοι|Πέτρος]]<br />
[[Κατηγορία:Απόστολοι|Π]]<br />
[[Κατηγορία:12 Απόστολοι|Π]]<br />
[[Κατηγορία:Μάρτυρες|Π]]<br />
[[Κατηγορία:Εκκλησιαστικοί Συγγραφείς|Π]]<br />
[[Κατηγορία:Εκκλησιαστικοί Πατέρες|Π]]<br />
[[Κατηγορία:Ζωτικά Άρθρα|Π]]<br />
[[Κατηγορία:1ος αιώνας|Π]]<br />
<br />
[[ar:بطرس]]<br />
[[en:Apostle Peter]]<br />
[[fr:Apôtre Pierre]]<br />
[[ro:Apostolul Petru]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%91%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82&diff=20561Απόστολος Παύλος2015-02-28T15:10:19Z<p>Inistea: interwiki</p>
<hr />
<div>Ο '''Απόστολος Παύλος''' ([[Ταρσός]], [[Κιλικία]] αρχές 1ου αι. (5-15 μ.Χ.) – [[Ρώμη]] 66-68; μ.Χ.), συγγραφέας των μισών περίπου από τα βιβλία της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]], αναγνωρίσθηκε ως ισαπόστολος και άγιος, και ήταν μία από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες της πρώιμης εποχής του [[Χριστιανισμός|χριστιανισμού]], υποστηρικτής της παγκοσμιότητας της διδασκαλίας του [[Ιησούς Χριστός|Ιησού]]. Για τον λόγο αυτό πήρε το όνομα ''"Απόστολος των εθνών"'' και των εθνικών, εκείνων δηλαδή που δεν ανήκουν στον λαό και στη θρησκεία των Εβραίων.<br />
<br />
Λεγόταν και ''Σαύλος'' (Σαούλ) (βλ. ''Πράξ. 7:58'', ''8:1'' κ.ά.) κατα τη γνωστή τότε συνήθεια των Ιουδαίων της διασποράς να φέρουν εκτός από το ιουδαϊκό όνομα και ένα ομόηχο ελληνικό ή ρωμαϊκό.<br />
{{Άγιος<br />
| Όνομα = Απόστολος Παύλος<br />
| Εικόνα = [[Image:Apostle Paul.JPG|100px]]<br />
| Όνομα Εικόνας = Ο Απόστολος Παύλος σε στάση δέησης<br />
| ΗμερομηνίαΓέννησης = 5-15 μ. Χ., ''Ταρσός, Κιλικίας''<br />
| ΗμερομηνίαΚοίμησης = 66-68 μ.Χ., ''Ρώμη ''<br />
| ΗμερομηνίαΕορτής = [[Πρότυπο:29 Ιουνίου|29 Ιουνίου]]: Αποστόλων Πέτρου και Παύλου<br />
| Ημερομηνίες = Μεταστροφή 34<br>''Πρώτη περιοδεία'' 44-45<br>''Δεύτερη περιοδεία'' 49-52<br>''Τρίτη περιοδεία'' 53-57<br>''Τετάρτη περιοδεία'' 63-65<br />
| Τίτλος = [[Απόστολος]]<br />
}}<br />
==Καταγωγή και παιδεία==<br />
<br />
Εκτός από την [[Καινή Διαθήκη]], δεν υπάρχουν άλλες αξιόπιστες πηγές για τον βίο του Παύλου. Μέσα από διάφορα χωρία, είναι δυνατόν να εξάγουμε συμπέρασμα για το περίγραμμα του βίου του Αποστόλου Παύλου πριν από τη μεταστροφή του στον Χριστιανισμό:<br />
<br />
:''"Άνθρωπος ειμί Ιουδαίος Ταρσεύς"'' ('''''Πράξ. 21:39'''''), ''"γεγεννημένος εν Ταρσώ της Κιλικίας, ανατεθραμμένος δε εν τη πόλει ταύτη (Ιερουσαλήμ) παρά τους πόδας Γαμαλιήλ, πεπαιδευμένος κατά ακρίβειαν του πατρώου νόμου, ζηλωτής υπάρχων του Θεού"'' ('''''Πράξ. 22:3'''''), ''"ω λατρεύω από προγόνων εν καθαρά συνειδήσει"'' ('''''Β' Τιμ. 1:3''''').<br><br />
:''"Περιτομή οκταήμερος, εκ γένους Ισραήλ, φυλής Βενιαμίν, Εβραίος εξ Εβραίων"'', ''"Φαρισαίος υιός Φαρισαίου"'', ''"κατά ζήλον διώκων την εκκλησίαν, κατά δικαιοσύνην την εν νόμω γενόμενος άμεμπτος"'' ('''''Φιλιπ. 3:5.6, Πράξ. 23:6''''', πρβλ. και '''''Β' Κορ. 11:22''''', '''''Ρωμ. 11:1''''').<br><br />
:''"Και προέκοπτον εν τω Ιουδαϊσμώ υπέρ πολλούς συνηλικιώτας εν τω γένει μου, περισσοτέρως ζηλωτής υπάρχων των πατρικών μου παραδόσεων"'' ('''''Γαλ. 1:14''''').<br><br />
:Και ''"την βίωσίν μου την εκ νεότητος την απ' αρχής γενομένην εν τω έθνει μου εν Ιεροσολύμοις ίσασι πάντες Ιουδαίοι, προγινώσκοντές με άνωθεν, ότι κατά την ακριβεστάτην αίρεσιν της ημετέρας θρησκείας έζησα Φαρισαίος"'' ('''''Πράξ. 26:4.5''''') και ''"ότι καθ' υπερβολήν εδίωκον την εκκλησίαν του Θεού και επόρθουν αυτήν"'' ('''''Γαλ. 1:13''''').<br><br />
:Επιπλέον, λέει, Ρωμαίος ''"εγώ δε και γεγέννημαι"'' ('''''Πράξ. 22:28'''''), καθώς κληρονόμησε την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη από τον πατέρα του.<br />
<br />
Έτσι, ο Απόστολος Παύλος, όπως ο ίδιος λέει, γεννήθηκε στην [[Ταρσό]] της [[Κιλικία]]ς, από γονείς [[Ιουδαίοι|Ιουδαίους]] της φυλής Βενιαμίν (''Ρωμ. 16:1, Φιλιππ. 3:5''). Ο πατέρας του ήταν [[Ρώμη|Ρωμαίος]] πολίτης το οποίο μπορεί να σημαίνει ότι προερχόταν από τα ανώτερα στρώματα του πληθυσμού της Κιλικίας και ίσως ήταν [[Φαρισαίος]] ως προς τις θρησκευτικές προτιμήσεις.<br />
<br />
Αν λάβουμε υπόψη ότι στο ''Πράξ. 7:58'', κατά τον λιθοβολισμό του πρωτομάρτυρα διακόνου ''Στεφάνου'', αναφέρεται ως ''"νεανίας"'', ενώ στην ''Φιλήμ. 9'' η οποία γράφτηκε περί το τέλος του 61 με αρχές του 62 μ.Χ. (ή έστω στα 52-55 μ.Χ.), αυτοαποκαλείται ''"πρεσβύτης"'', είναι δυνατόν να υπολογίσουμε ότι το έτος γέννησής του ήταν κάπου ανάμεσα στο 5-15 μ.Χ.<br />
<br />
Το εβραϊκό όνομα του αποστόλου, ήταν ''Σαούλ'' (Σαύλος) αλλά για τους συμπολίτες του εκτός της [[Συναγωγή|Συναγωγής]] ήταν ο Παύλος (''Paulus''). <br />
<br />
Η εκπαίδευση και η ανατροφή του υπήρξε αυστηρά ραββινική και εβραϊκή. Η κοινή [[Εβραϊκή γλώσσα|Εβραϊκή]] ήταν η γλώσσα που μιλούσαν στο σπίτι του και γι αυτό μετέπειτα στην Ιερουσαλήμ μιλά ''"τη Εβραΐδι διαλέκτω"'' (''Πράξ. 22:2''). Αλλά και οι παραθέσεις που κάνει στις επιστολές του, μολονότι βασίζονται στην [[μετάφραση των Εβδομήκοντα]], δείχνουν γνώση και του Εβραϊκού κειμένου, άρα και της αρχαίας Εβραϊκής.<br />
<br />
Από το χωρίο ''Πράξ. 23:16'' (''"ακούσας δέ ο υιός τής αδελφής Παύλου [...]"''), μαθαίνουμε περί ενός ανιψιού του Παύλου, γιου της αδελφής του. Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι ίσως η αδελφή του ήταν εγκατεστημένη στην [[Ιερουσαλήμ]] και έτσι είχε έναν επιπλέον λόγο να μεταβεί εκεί όπου έγινε τελικά μαθητής του [[Γαμαλιήλ]].<br />
<br />
Καθώς μαθήτευσε κοντά στον σημαντικό αυτό διδάσκαλο, έγινε κάτοχος, όσο λίγοι, της Ιουδαϊκής θεολογίας, ενώ το ύφος του, η θεολογική του μέθοδος και η χρήση της [[Αγία Γραφή|Γραφής]] παρουσιάζουν τον Παύλο ως αυστηρό αλλά και αγνό, [[Ραββίνος|ραββίνο]], γνώστη όλων των επίμαχων ζητημάτων του ιουδαϊκού ''Νόμου'' και ικανό χειριστή της ραββινικής διαλεκτικής. Ο ίδιος ομολογεί αργότερα ότι υπήρξε πολύ επιμελής και μάλιστα ''"περισσότερος ζηλωτής των πατρικών παραδόσεων"'' και διέπρεπε μεταξύ των συνομηλίκων (''Γαλ. 1:14'', ''Πράξ. 26:4''). Αναφερόταν συχνά στα προνόμια και τη θεία κλήση του Ισραήλ (''Ρωμ. 3:1.2'', ''9:4.5'', ''15:8'') και αρκετά νωρίς απόκτησε βαθιά συνείδηση της διαφοράς ανάμεσα στον ιουδαϊκό και τον εθνικό κόσμο, ενώ απόκτησε αντίληψη για τη σημασία του Νόμου για τη ζωή του Ισραηλίτη και την απολύτρωση του Ισραήλ.<br />
<br />
Όλα αυτά όμως δεν σημαίνουν ότι ο Απόστολος Παύλος δεν γνώριζε τη θρησκευτικότητα και τη θρησκεία των εθνικών, ή τη [[Μυθολογία]] τους και τις δημόσιες θρησκευτικές γιορτές του ελληνορωμαϊκοϋ κόσμου. <br />
<br />
Ο [[Στράβων]] μας πληροφορεί ότι η Ταρσός στα χρόνια του Παύλου ήταν ανώτερη από την [[Αθήνα]] και την [[Αλεξάνδρεια]] στα γράμματα, και ήταν έδρα πολλών [[Στωικοί φιλόσοφοι|στωικών]] φιλοσόφων. Στην πόλη αυτή ο Παύλος διδάχθηκε την ελληνική γλώσσα και ήρθε σε επαφή με τη σκέψη και τη ζωή του ελληνισμού.<br />
<br />
Αν και δεν είναι δυνατόν να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα για την γνώση του επάνω στους εθνικούς ποιητές, εντούτοις υπάρχουν 3 αποσπάσματα τα οποία ο ίδιος παραθέτει:<br />
<br />
:* ''"φθείρουσιν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί"'' (''Α' Κορ. 15:33''), στίχος από τη Θαΐδα του [[Μένανδρος|Μενάνδρου]], του Αθηναίου κωμικού ποιητή του 3ου αιώνα π.Χ.<br />
<br />
:* ''"Κρήτες αεί ψεύσται, κακά θηρία, γαστέρες αργαί"'' (''Τίτ. 1:12''), χωρίο που πιθανόν προέρχεται από το ''"Περί χρησμών"'' απολεσθέν σύγγραμμα του [[Επιμενίδης|Επιμενίδη]] (7ος π.Χ. αιώνας) και επανέλαβε αργότερα ο [[Καλλίμαχος]] (3ος π.Χ. αιώνας) στον ύμνο του προς τον [[Δίας|Δία]].<br />
<br />
:* ''"Του γαρ και γένος εσμέν"'' (''Πράξ. 17:28''), τμήμα από στίχο που έγραψε ο [[Άρατος]] ο Σολεύς από την Κιλικία (3ος π.Χ. αιώνας).<br />
<br />
Είναι πάντως πιθανό, οι δύο πρώτες παραθέσεις να είχαν τον χαρακτήρα [[παροιμία]]ς στην εποχή του Παύλου. Η τρίτη παράθεση όμως, είναι δυνατόν να αποτελέσει τεκμήριο κάποιας, περιορισμένης έστω, γνώσης των "θύραθεν" ποιητών. Επιπλέον όμως, καθώς ο Παύλος μαθήτευσε στον [[Γαμαλιήλ]] για τον οποίο το [[Ταλμούδ]] αναφέρει ότι ήταν γνώστης της ελληνικής φιλολογίας, και καθώς ο Παύλος μετά τη στροφή του προς το Χριστιανισμό επέστρεψε στην Ταρσό (''Πράξ. 9:30'', ''11:25'', ''Γαλ. 1:21''), σε αυτή την περίοδο μπορεί να απέκτησε κάποιες γνώσεις επάνω στην ελληνική φιλολογία και φιλοσοφία.<br />
<br />
Εκτός από τη θεωρητική μόρφωση που έλαβε, έμαθε και την τέχνη του σκηνοποιού ώστε να εξασφαλίζει τα προς το ζην με ένα χειρωνακτικό επάγγελμα όπως και οι περισσότεροι ραββίνοι. Πιθανόν δηλ. να έπλεκε ύφασμα που χρησίμευε για σκηνοποιία καθώς η Ταρσός όπως και όλη η Κιλικία, όπως μαρτυρά ο λατινικός όρος '''Cilicium''' (=ύφασμα από τρίχα κατσίκας), ήταν τόπος κατασκευής τέτοιων υφασμάτων.<br />
<br />
==Εξωτερική περιγραφή==<br />
<br />
Όπως ο ίδιος ο Παύλος αναφέρει, ενώ τα πλήθη αναγνώριζαν το μέγεθος και τις ικανότητες του πνεύματός του:<br />
<br />
:''"ότι αι μέν επιστολαί, φησί, βαρείαι καί ισχυραί"'' ('''''Β' Κορ. 10:10''''') και ''"ην ο ηγούμενος του λόγου"'' ('''''Πράξ. 14:2'''''), <br />
<br />
εν τούτοις η εξωτερική του εμφάνιση υπολείπετο:<br />
<br />
:''"η δέ παρουσία του σώματος ασθενής"'' ('''''Β' Κορ. 10:10''''')<br />
<br />
Ώς προς τη σωματική υγεία του αποστόλου, έχουμε τις εξής αναφορές:<br />
<br />
* ''"εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί"'' ('''''Β' Κορ. 12:7''''')<br />
* ''"η γάρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται"'' ('''''Β' Κορ. 12:9''''') και <br />
* ''"οίδατε δέ ότι δι' ασθένειαν τής σαρκός ευηγγελισάμην υμίν τό πρότερον"'' ('''''Γαλ. 4:13''''').<br />
<br />
Η ασθένειά του πρέπει να ήταν μάλλον επώδυνη ώστε ο απόστολος να παραδεχθεί:<br />
<br />
:''"Περί τούτου τρίς παρεκάλεσα τον Κύριον διά να απομακρυνθή απ' εμού"'' ('''''Β' Κορ. 12:8''''')<br />
<br />
Κάποιοι υποστήριξαν πως ίσως ο "σκόλοψ" να σχετίζεται με χρόνια ασθένεια των ματιών, στηρίζοντας την εικασία τους στο:<br />
<br />
:''"ότι ει δυνατόν τούς οφθαλμούς υμών εξορύξαντες άν εδώκατέ μοι"'' ('''''Γαλ. 4:15''''')<br />
<br />
Άλλοι πάλι αναζήτησαν την ασθένειά του ανάμεσα σε εκείνες που ήταν δυνατό να δημιουργούν αποστροφή προς τρίτους (π.χ. δερματικά έλκη και πυόρροια), στηριγμένοι στο:<br />
<br />
:''"καί τόν πειρασμόν μου τόν εν τή σαρκί μου ουκ εξουθενήσατε ουδέ εξεπτύσατε"'' ('''''Γαλ. 4:14''''')<br />
<br />
Είναι όμως γενονός ότι τα στηρίγματα για μια σοβαρή διερεύνηση του προβλήματος του Παύλου είναι μάλλον ασθενή.<br />
<br />
Ένα άλλο ζήτημα που έθεσαν διάφοροι ερευνητές ήδη από τους αρχαίους χρόνους ήταν το θέμα της αγαμίας του Παύλου. Ο ''Κλήμης ο Αλεξανδρείας'' και ο [[Ευσέβιος]] υποστήριξαν ότι ο Παύλος είχε παντρευτεί και ίσως ήταν σε χηρεία, στηριγμένοι στα '''''Α' Κορ. 7:7-8''''':<br />
<br />
:''"θέλω δέ πάντας ανθρώπους είναι ως καί εμαυτόν• αλλ' έκαστος ίδιον χάρισμα έχει εκ Θεού, ός μέν ούτως, ός δέ ούτως. Λέγω δέ τοίς αγάμοις καί ταίς χήραις, καλόν αυτοίς εστιν εάν μείνωσιν ως καγώ."''<br />
<br />
Πάντως η έκφραση ''"έκαστος ίδιον χάρισμα έχει"'' ταιριάζει περισσότερο σε άγαμο παρά σε κάποιον που βρισκόταν σε χηρεία.<br />
<br />
==Ο Παύλος ως διώκτης του Χριστιανισμού==<br />
<br />
Ούτε οι επιστολές, ούτε οι ''Πράξεις'' μας βεβαιώνουν ότι ο Παύλος είχε συναντήσει τον Ιησού κατά τη διάρκεια της δημόσιας δράσης του. Η δήλωση στο '''''Β' Κορ. 5:16''':<br />
<br />
:''"ει δέ καί εγνώκαμεν κατά σάρκα Χριστόν αλλά νύν ουκέτι γινώσκομεν"''<br />
<br />
δεν φαίνεται να στηρίζει μια τέτοια άποψη. Οι ερμηνείες που έχουν δοθεί επάνω στο χωρίο αυτό είναι αρκετές. Για τη λύση της αναφοράς ''"εγνώκαμεν κατά σάρκα [...] αλλά νύν ουκέτι γινώσκομεν"'', έχουν προταθεί τα εξής:<br />
<br />
* Είτε αναφέρεται στο ''"εγνώκαμεν"'' το παθητό σώμα του Χριστού το οποίο πλέον δεν είναι έτσι στον Χριστό ως Σωτήρα (ανθρωπότητα-θεότητα, για τους Χριστιανούς που δέχονται ως Θεό τον Ιησού Χριστό)<br />
* Είτε αναφέρεται ο Παύλος στα προ της μεταστροφής του γεγονότα, οπότε αναγνώριζε τον Σωτήρα μόνο ως ''Ιησού Ναζωραίο'' και όχι ως Χριστό.<br />
* Είτε αποδοκιμάζει τη λαναθασμένη πίστη ότι ο Χριστός ήταν σωτήρας μόνο του Ισραήλ λόγω της "κατά σάρκα" συγγένειας με τους ιουδαίους, ενώ δεν θα έπρεπε να είναι έτσι.<br />
<br />
Ξεκινώντας πάντως από το γεγονός ότι αναφέρει, όχι '''"Ιησούν"''' αλλά '''"Χριστόν"''', κάνει πιθανότερο η αναφορά αυτή να γίνεται στο πρόσωπο του Χριστού ως Σωτήρα και όχι ως ανθρώπου τον οποίο γνώρισε σε κάποια κατ' ιδίαν συνάντηση.<br />
<br />
Πάντως αυτό δεν σημαίνει και απουσία του Παύλου από τα Ιεροσόλυμα κατά τη διάρκεια της δημόσιας δράσης του [[Ιησούς Χριστός|Ιησού Χριστού]] (το 30-33 μ.Χ.). Αντιθέτως, κατά το διάστημα αυτό, ο ''"νεανίας"'' Παύλος (''Πράξ. 7:58'') βρισκόταν στα Ιεροσόλυμα, όπου είχε συνάψει στενές σχέσεις με την ανωτάτη θρησκευτική ηγεσία και μάλιστα με τον ίδιο τον αρχιερέα - πρόεδρο του Μεγάλου Ιουδαϊκού Συνεδρίου (''Πράξ. 9:1''), λαμβάνοντας ενεργό ρόλο στο διωγμό εναντίον των ιουδαίων χριστιανών. <br />
<br />
:Τον μετά μανίας διωγμό των χριστιανών από τον Παύλο ομολογεί ο ίδιος (''Γαλ. 1:13'', ''Α'Κορ. 15:9'', ''Φιλιπ. 3:5'' εξ.), ενώ το επιβεβαιώνει και ο Λουκάς στις ''Πράξεις'' (''8:3'', ''9:1-2'', ''26:9-11''), ο οποίος μάλιστα αναφέρει ότι δεν αρκέσθηκε μόνο στο διωγμό των χριστιανών της Ιουδαίας, αλλά ζήτησε την άδεια και την βοήθεια του αρχιερέα, για να μεταβεί στη Δαμασκό με σκοπό να συλλάβει και τους εκεί μεταστραφέντες ιουδαίους και να τους οδηγήσει στην Ιερουσαλήμ ώστε να δικασθούν και να τιμωρηθούν (''Πράξ. 9:1-2''). <br />
<br />
Το μίσος του Παύλου εναντίον των ομοεθνών του χριστιανών πήγαζε, αφ' ενός μεν από τον μέχρι φανατισμού ζήλο του υπέρ της ιουδαϊκής θρησκείας (''Φιλιπ. 3:5-6'', ''Πράξ. 26:4'' εξ., ''Γαλ. 1:13'' εξ.) αφ' ετέρου δε από την αγάπη του προς το ιουδαϊκό έθνος, το οποίο είχε επιλεγεί από τον Θεό να επιτέλεσει σπουδαίο έργο στην ιστορία της [[Θεία οικονομία|Θείας Οικονομίας]] (''Ρωμ. 9-11''). Επιπλέον, σημαντικό ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι ο Ιησούς είχε καταδικασθεί σε [[Σταυρός|σταυρικό]] θάνατο ως σφετεριστής του μεσσιανικού αξιώματος, ενώ κατέλυσε διάφορες διατάξεις του μωσαϊκού νόμου και προέβλεψε την καταστροφή του ναού.<br />
<br />
==Χρονολογικός πίνακας==<br />
<br />
{|border="2" cellpadding="4" cellspacing="0" style="margin: 1em 1em 1em 0; background: #f9f9f9; border: 1px #aaa solid; border-collapse: collapse; font-size: 95%;" <br />
|-<br />
!Γεγονός!!Χρόνος<br />
|-<br />
|'''Μεταστροφή στη Δαμασκό'''||''34 μ.Χ.''<br />
|-<br />
|'''Παραμονή στην Αραβία'''||''35-37 μ.Χ.''<br />
|-<br />
|'''Απόδραση από τη Δαμασκό επί Αρέτα Δ''''||''37-38 μ.Χ.''<br />
|-<br />
|'''Πρώτη ανάβαση στα Ιεροσόλυμα'''||''τέλος 37-αρχές 38 μ.Χ.''<br />
|-<br />
|'''Δεύτερη ανάβαση στα Ιεροσόλυμα την εποχή του λιμού'''||''τέλος 43-αρχές 44 μ.Χ.''<br />
|-<br />
|'''Πρώτη αποστολική περιοδεία:''' Αντιόχεια, Σελεύκεια, Κύπρος, Πέργη Παμφυλίας, Αντιόχεια Πισιδίας, Ικόνιο, Λύστρα, Δέρβη Λυκαονίας, Λύστρα, Ικόνιο, Αντιόχεια Πισιδίας, Πέργη Παμφυλίας, Αττάλεια, Αντιόχεια Συρίας||''αρχές 44-τέλος 45 μ.Χ.'' (κατ' άλλους 46-48 μ.Χ.)<br />
|-<br />
|'''Συνάντηση και αντίθεση Παύλου και Πέτρου στην Αντιόχεια'''||''τέλος 45 μ.Χ.''<br />
|-<br />
|'''Ιεραποστολική δράση Παύλου και Βαρνάβα στην Αντιόχεια''' (''Πράξ. 14:28'')||''46-48 μ.Χ.''<br />
|-<br />
|'''Τρίτη ανάβαση στα Ιεροσόλυμα - Αποστολική Σύνοδος'''||''48 μ.Χ.''<br />
|-<br />
|'''Δεύτερη αποστολική περιοδεία:''' Αντιόχεια, περιοχές Συρίας και Κιλικίας, Δέρβη, Λύστρα, Φρυγία, Γαλατία, Μυσία, Τρωάδα, Σαμοθράκη, Νεάπολη, Φίλιπποι, Αμφίπολη, Απολλωνιάδα, Θεσσαλονίκη, Βέροια, Αθήνα, Κόρινθος, Έφεσος, Καισαρεία, Ιεροσόλυμα, Αντιόχεια||''49-52 μ.Χ.''<br />
|-<br />
|'''Τετάρτη ανάβαση στα Ιεροσόλυμα'''||''52 μ.Χ.''<br />
|-<br />
|'''Τρίτη αποστολική περιοδεία:''' Αντιόχεια, Γαλατία, δυτική Βιθυνία, Φρυγία, Έφεσος (3ετής παραμονή), Τρωάδα, Μακεδονία, Δαλματία, Κόρινθος, Φίλιπποι, Τρωάδα, Άσσος, Μιτυλήνη, Σάμος, Μίλητος, Κως, Ρόδος, Πάταρα, Τύρος, Πτολεμαΐδα, Καισαρεία, Ιεροσόλυμα||''52 ή 53-57 μ.Χ.''<br />
|-<br />
|'''Πέμπτη ανάβαση στα Ιεροσόλυμα - Σύλληψη'''||''μέσα 57 μ.Χ.''<br />
|-<br />
|'''Φυλάκιση στην Καισάρεια Παλαιστίνης'''||''μέσα 57 - 59 μ.Χ.''<br />
|-<br />
|'''Αναχώρηση για τη Ρώμη'''||''Τέλη 59 μ.Χ.''<br />
|-<br />
|'''Άφιξη στη Ρώμη'''||''αρχές 60 μ.Χ.''<br />
|-<br />
|'''Φυλάκιση στη Ρώμη ''"ιδίω μισθώματι"'''''||''60-μέσα 62 μ.Χ.''<br />
|-<br />
|'''Τετάρτη Αποστολική περιοδεία:''' Ρώμη, Ν. Γαλλία, Ισπανία, Ρώμη, Κρήτη, Έφεσος, Μακεδονία (Φιλίππους), Νικόπολη, Δαλματία, Μακεδονία (Φιλίππους), Τρωάδα - '''Δεύτερη σύλληψη από τις ρωμαϊκές αρχές επί Νέρωνα'''||''63 - 65 ή 66 μ.Χ.''<br />
|-<br />
|'''Μεταφορά στη Ρώμη, δεύτερη φυλάκιση'''||''66 μ.Χ.''<br />
|-<br />
|'''Μαρτύριο Παύλου'''||''66-68 μ.Χ.''<br />
|}<br />
<br />
==Μεταστροφή στο Χριστιανισμό==<br />
<br />
Για το γεγονός της μεταστροφής του Παύλου προς το Χριστιανισμό, εκτός από τις αναφορές στις επιστολές (''Γαλάτ. 1:13'' εξ., ''Α' Κορ. 11:1'', ''15:8'', ''Φιλιππ. 3:12'', ''Έφεσ. 3:3''), υπάρχουν και τρεις παράλληλες διηγήσεις στις ''Πράξεις'' (''9:1-29'', ''22:3-21'', ''26:9-21''). <br />
<br />
Σύμφωνα με τις παραπάνω μαρτυρίες που μάλλον έχουν πηγή τον ίδιο τον Παύλο, έγινε χριστιανός όχι από την πειθώ κάποιου [[Απόστολοι|Αποστόλου]] ή κήρυκα της νέας πίστης, αλλ' απ' ευθείας, από τον ίδιο τον [[Ιησούς Χριστός|Χριστό]] ο οποίος τον κάλεσε στο ευαγγελικό έργο και στο αποστολικό αξίωμα. <br />
<br />
Ο ίδιος ομολογεί (''Γαλ. 1:15'') ότι, ο Θεός τον προόριζε για απόστολο του [[Ευαγγέλιο|Ευαγγελίου]] ''"εκ κοιλίας μητρός του"'', και μετέτρεψε το ζήλο του για τον ''Νόμο'', σε ζήλο για τη διάδοση του Ευαγγελίου. <br />
<br />
Στην [[Επιστολή προς Γαλάτες|Προς Γαλάτες]] Επιστολή του ο Παύλος επιβεβαιώνει την εντύπωση που δημιουργείται από το αντίστοιχο χωρίο στις [[Πράξεις των Αποστόλων]], ότι δηλαδή μεταστράφηκε έπειτα από μία εμφάνιση του Χριστού καθ' οδόν προς την [[Δαμασκός|Δαμασκό]]. Η δική του αφήγηση είναι πραγματικά σύντομη: <br />
<br />
::''"ότε δε ευδόκησεν ο Θεός, ο άφορίσας με εκ κοιλίας μητρός μου και καλέσας δια της χάριτος αυτού, αποκαλύψαι τον υιόν αυτού εν έμοί ίνα εύαγγελίζωμαι αυτόν εν τοις έθνεσιν"'' (''Γαλ. 1:15-16'').<br />
<br />
Η περιγραφή του γεγονότος αυτού γίνεται με εκτενέστερο τρόπο στα τρία σημεία των ''Πράξεων'' που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Αν και είναι αδύνατον να διασαφηνιστεί τι ακριβώς συνέβει, επίκεντρο του γεγονότος ήταν ασφαλώς το όραμα του [[Ιησούς Χριστός|Ιησού]] ''εν δόξη''. Αυτό έπεισε τον Παύλο ότι ο Ιησούς ''ανέστη εκ νεκρών'' και ''ανελήφθη'' ως Κύριος στους ουρανούς. Ήταν επίσης απόδειξη για τον Παύλο ότι κακώς είχε σταυρωθεί και κατά συνέπειαν δεν ίσχυε η κατά τον Νόμο κατάρα του Θεού.<br />
<br />
:::'''Το γεγονός της μεταστροφής''' '''''Πράξ. 9:3-18'''''<br />
<br />
::'''3.''' ''Και καθώς πορευόταν, πλησίαζε στη Δαμασκό, και ξαφνικά άστραψε γύρω του φως από τον ουρανό•''<br />
::'''4.''' ''και πέφτοντας κάτω στη γη, άκουσε μια φωνή να του λέει: Σαούλ, Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις;''<br />
::'''5.''' ''Και είπε: Ποιος είσαι, Κύριε; Και ο Κύριος είπε: Εγώ είμαι ο Ιησούς, τον οποίο εσύ καταδιώκεις•''<br />
::'''6.''' ''Εκείνος δε τρέμοντας, και ενώ έγινε έκθαμβος, είπε: Κύριε, τι θέλεις να κάνω; Και ο Κύριος του είπε: Σήκω, και μπες μέσα στην πόλη, και θα σου λαληθεί τι πρέπει να κάνεις.''<br />
<br />
:::'''[...]'''<br />
<br />
::'''8.''' ''Και ο Σαύλος σηκώθηκε από τη γη• και είχε ανοιχτά μάτια του, όμως δεν έβλεπε κανέναν• και χειραγωγώντας τον, τον έφεραν μέσα στη Δαμασκό.''<br />
<br />
:::'''[...]'''<br />
<br />
::'''10.''' ''Υπήρχε δε κάποιος μαθητής στη Δαμασκό, που ονομαζόταν Ανανίας [...]''<br />
<br />
:::'''[...]'''<br />
<br />
::'''13.''' ''Και ο Ανανίας αποκρίθηκε: Κύριε, από πολλούς άκουσα γι' αυτόν τον άνδρα, όσα κακά έκανε στους αγίους σου στην Ιερουσαλήμ•''<br />
::'''14.''' ''κι εδώ έχει εξουσία από τους αρχιερείς να δέσει όλους όσους επικαλούνται το όνομά σου.''<br />
::'''15.''' ''Και ο Κύριος του είπε: Πήγαινε, δεδομένου ότι αυτός είναι ένα εκλεκτό σκεύος σε μένα, για να βαστάξει το όνομά μου μπροστά σε έθνη και βασιλιάδες, και τους γιους Ισραήλ•''<br />
<br />
:::'''[...]'''<br />
<br />
::'''17.''' ''Και ο Ανανίας πήγε και μπήκε μέσα στο σπίτι• και αφού έβαλε επάνω του τα χέρια, είπε: Σαούλ, αδελφέ, ο Κύριος, ο Ιησούς που φάνηκε σε σένα στον δρόμο, στον οποίο ερχόσουν, με απέστειλε για να ξαναδείς, και να γίνεις πλήρης Πνεύματος Αγίου.'' <br />
::'''18.''' ''Κι αμέσως έπεσαν από τα μάτια του κάτι σαν λέπια, και ξαναείδε αμέσως• και καθώς σηκώθηκε, βαπτίστηκε.''<br />
<br />
Η κλήση του Παύλου από τον Χριστό έγινε στην πλέον απρόσμενη στιγμή της ζωής του, κατά την εποχή που εδίωκε την [[Εκκλησία]]. Για το λόγο αυτό είναι δύσκολο να βρεθούν ορθολογικές αιτίες που να στηρίζουν τη μεταστροφή του αποστόλου. Ασφαλώς, στα κείμενα της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]] οι [[Ιουδαίος|Ιουδαίοι]] όπως ο Παύλος, δικαίως θεωρούνται περισσότερο προετοιμασμένοι για την αποδοχή του Ευαγγελίου από τους εθνικούς. Κι όμως, αυτοί ήταν που [[Σταύρωση|σταύρωσαν]] τον [[Μεσσίας|Μεσσία]] και δίωξαν τους [[Απόστολοι|Αποστόλους]] ενώ και οι εθνικοί δεν υστέρησαν καθόλου σε διωγμούς κατά της Εκκλησίας. Είναι έτσι δύσκολο να στηριχτεί η μεταστροφή του Παύλου σε μια σταδιακή προετοιμασία του κόσμου για το Ευαγγέλιο, σε μια εποχή μάλιστα, που ο Παύλος μιλά για ''"έχθρα"'' του κόσμου απέναντί του.<br />
<br />
:Μετά το γεγονός της κλήσης του, ο Παύλος οδηγήθηκε στη [[Δαμασκός|Δαμασκό]] και στο σπίτι του Ανανία, ο οποίος ειδοποιήθηκε από τον Χριστό και θεράπευσε τον Παύλο από την τύφλωσή του. Ακολούθησε η βάπτιση του από τον Ανανία και κατόπιν ξεκινά η ιεραποστολική δράση του. <br />
<br />
===Ασυμφωνίες των διηγήσεων της μεταστροφής===<br />
<br />
Στο ''Α' Κορ. 9:1'' ο Παύλος δηλώνει ότι ''"Ιησούν τον κύριον ημών εώρακα"'', αλλά στο ''Πράξ. 9:3-4'' ο Λουκάς αναφέρει ότι είδε μόνο φως και άκουσε τη φωνή του, γεγονός που για κάποιους εγείρει θέμα αξιοπιστίας της διηγήσεως. Από την άλλη, το άκουσμα της φωνής σε συνδυασμό με το υπέρκοσμο φως (''Πράξ. 26:13'') θα μπορούσε, ίσως, να δημιουργήσει την αίσθηση του ''"εώρακα"''.<br />
<br />
Επίσης το ιεραποστολικό έργο του Παύλου στην παραπάνω διήγηση ορίζεται καί προς τους εθνικούς καί προς τους ιουδαίους, ενώ στο ''Πράξ. 26:17'' και ''Γαλ. 1:16'', το έργο του περιορίζεται μόνον μεταξύ των εθνικών. Για κάποιους το γεγονός αυτό προκάλεσε δυσπιστία σχετικά με την αξιοπιστία των διηγήσεων. Εξετάζοντας βέβαια τα λεγόμενα στα εδάφια ''Πράξ. 13:46-47'', ''17:4-5'' και ''18:6'' (π.χ. ''"αφού ξετίναξε τα ιμάτιά του, τους είπε: Το αίμα σας επάνω στο κεφάλι σας• εγώ είμαι καθαρός• από τώρα και στο εξής θα πάω στα έθνη."'') συμπεραίνουμε πως το νόημα είναι ότι αφού οι ιουδαίοι, ως εθνικό σύνολο, απέρριψαν το Ευαγγέλιο, οι εθνικοί παραμένουν πλέον οι μόνοι ακροατές του αποστολικού κηρύγματος.<br />
<br />
===Η εμφάνιση του Χριστού στον Παύλο===<br />
<br />
Ασφαλώς τα ζητήματα πίστης σε θαύματα δεν μπορούν να βρουν λύση ανάμεσα σε ανθρώπους που τα αποδέχονται και σε εκείνους που δεν τα αποδέχονται. Στην προσπάθεια πάντως να εξηγηθεί αυτό που είδε ο Παύλος στο δρόμο για τη Δαμασκό, δεν υπάρχει άλλο δρόμος παρά να μελετήσουμε τις εσωτερικές μαρτυρίες του κειμένου.<br />
<br />
Έτσι, το επιχείρημα ότι ο Παύλος είδε κάποια εσωτερική οπτασία, ο ίδιος δεν το αποδέχεται. Για εκείνον δεν επρόκειτο για μια υποκειμενική αντίληψη, αλλά για γεγονός ιστορικό και αντικειμενικό και αυτό συνάγεται από τα χαρακτηριστικά και τη σημασία, τα οποία αποδίδει σε αυτό. Διακρίνει την εμφάνιση εκείνη από άλλες αποκαλύψεις και οπτασίες που του συνέβησαν, ακόμα και από αυτή την αρπαγή του μέχρι τον τρίτο ουρανό, για την οποία αμφιβάλλει, αν ήταν με το σώμα ή χωρίς αυτό (''Β' Κορ. 12:2''). Και είναι βέβαιος ότι στο δρόμο για τη Δαμασκό υπήρξε σωματική εμφάνιση του αναστημένου Χριστού αφού την συναριθμεί με τις υπόλοιπες που έγιναν στους αποστόλους πριν από την [[Ανάληψη]] (''Α' Κορ. 15:5-8'').<br />
<br />
==Στο αποστολικό έργο==<br />
<br />
Μετά τη μεταστροφή του, τη βάπτιση και την κατήχησή του από τον Ανανία στη Δαμασκό, ο Παύλος ''"ευθέως εν ταις συναγωγαίς εκήρυσσεν τον Ιησούν ότι ούτος εστίν ο υιός του Θεού"'' (''Πράξ. 9:20''), πράγμα το οποίο προκάλεσε την έντονη αντίδραση των ιουδαίων της Δαμασκού, οι οποίοι μετά ''"ικανάς ημέρας [...] συνεβουλεύσαντο ανελείν αυτόν"'' (στ. ''23''). Οι ιουδαίοι χριστιανοί όμως φυγάδευσαν τον Παύλο. Δεν επιστρέφει τότε στην Ιερουσαλήμ, αλλ' αναχωρεί για την Αραβία και το βασίλειο των Ναβαταίων, νότια της Δαμασκού, πιθανώς δια λόγους ασφαλείας, και κατόπιν επέστρεψε στη Δαμασκό, όπου άσκησε το αποστολικό του έργο για τρία χρόνια. <br />
<br />
Σύμφωνα με τις ''Πράξεις'', η εχθρότητα των Ιουδαίων τον ανάγκασε να εγκατάλειψει την πόλη (''9:23-25''), αν και στην περίπτωση αυτή, στη δίωξή του έλαβε ενεργά μέρος και ο εθνάρχης [[Αρέτας]] (ή ''Αρέθας''), βασιλιάς των Ναβαταίων (''Β' Κόρ. 11:32-33''). <br />
<br />
Μετά την τριετή παραμονή του στην περιοχή της Δαμασκού, ο Παύλος έρχεται στην [[Ιερουσαλήμ]] για να γνωρίσει τον [[Απόστολος Πέτρος|Πέτρο]] (''Γαλάτ. 1:18''). Εκεί συναντά και τον Ιάκωβο, ''"τον αδελφόν του Κυρίου"''. Οι ''Πράξεις'' επίσης μας πληροφορούν ότι ο Βαρνάβας συνόδευσε τον Παύλο κατά τη γνωριμία του με τους χριστιανικούς κύκλους της Ιερουσαλήμ, επείδή όπως ήταν φυσικό, υπήρχαν επιφυλάξεις για τον νέο προσήλυτο. <br />
<br />
Σε 15 ημέρες εγκαταλείπει την Ιερουσαλήμ, αφού η γενική επιφυλακτικότητα κυρίως εκ μέρους των ελληνιστών, ιουδαίων χριστιανών, τους οποίους καταδίωξε πριν από τη μεταστροφή του ο Παύλος, ανάγκασε τους χριστιανούς των Ιεροσολύμων να τον φυγαδεύσουν, και πιθανόν μέσω της Καισάρειας, επιστρέφει στην πατρίδα του την [[Ταρσός|Ταρσό]] οπού και έμεινε (''Πράξ. 9:26-30''). Πράγματι, ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να φανταστεί ποια έκπληξη θα δημιούργησε στο συγγενικό του περιβάλλον αυτή η τεράστια αλλαγή του Παύλου, ο οποίος πήγε στην Ιερουσαλήμ για να σπουδάσει και επέστρεψε ως χριστιανός.<br />
<br />
Δυστυχώς, η περίοδος δράσης του Αποστόλου ''"εις τα κλίματα της Συρίας και Κιλικίας"'' (''Γαλάτ. 1:21'') μας είναι τελείως άγνωστη. <br />
<br />
Αργότερα στην Ταρσό, τον αναζήτησε ο Βαρνάβας και τον έφερε στην [[Αντιόχεια]] για να ενίσχυσει το έργο της εκεί Εκκλησίας. Οι ''Πράξεις'' (''11:30'', ''12:25'') μνημονεύουν ένα ταξίδι του Παύλου και του Βαρνάβα στα Ιεροσόλυμα προκειμένου να φέρουν βοήθεια από την Εκκλησίας της Αντιόχειας προς τους χριστιανούς της Ιουδαίας, κατά την περίοδο του λιμού που ''"εγένετο επί Κλαυδίου Καίσαρος"''. <br />
<br />
Σε μια λειτουργική σύναξη στην Αντιόχεια, ο Βαρνάβας και ο Παύλος ''"αφωρίσθησαν"'' και ''"απελύθησαν"'' από τη χριστιανική κοινότητα για ένα σημαντικό αποστολικό έργο μεταξύ των εθνικών.<br />
<br />
==Η πρώτη αποστολική περιοδεία==<br />
<br />
Τα γεγονότα της πρώτης αποστολικής περιοδείας που αποτελεί την πρώτη μεγάλη εξόρμηση του χριστιανισμού έξω από τα όρια της Παλαιστίνης, περιλαμβάνονται στα κεφ. 13 και 14 των ''Πράξεων των Αποστόλων'' και περιγράφουν πώς ο Παύλος και ο [[Απόστολος Βαρνάβας]], συνοδευόμενοι από τον ''ανεψιό'' του Βαρνάβα, [[Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον#Η παράδοση του Ευαγγελίου και του Ευαγγελιστή|Ιωάννη-Μάρκο]] (ο συγγραφέας του ''Κατά Μάρκον Ευαγγελίου''), ξεκινούν για την δύσκολη αποστολή. Στην Πέργη, ο Ιωάννης Μάρκος, για άγνωστους λόγους εγκατέλειψε την περιοδεία.<br />
<br />
Το ταξίδι αυτό αρχίζει από την Αντιόχεια και περιλαμβάνει την Κύπρο, την Πέργη της Παμφυλίας, την Αντιόχεια της Πισιδίας και πόλεις της Λυκαονίας (ή Νότιας Γαλατίας), όπως το Ικόνιο, τα Λύστρα και τη Δέρβη. Μάλιστα στην περιοχή της Γαλατίας, οι κοινότητες που ιδρύονται περιλαμβάνουν χριστιανούς εξ Ιουδαίων και εξ εθνικών, οι οποίοι αρχικά συνυπάρχουν και συζούν αρμονικά, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα.<br />
<br />
Η μέθοδος που ακολούθησαν ήταν να απευθύνονται πρώτα στους Ιουδαίους στις συναγωγές. Όπως ήταν φυσικό, οι ομιλίες άρχιζαν πάντοτε από την [[Παλαιά Διαθήκη]] και τονιζόταν ότι οι προφητείες για την έλευση του Μεσσία πραγματοποιήθηκαν πλέον στο πρόσωπο του Ιησού, τον οποίο όμως η ανωτάτη θρησκευτική ηγεσία των Ιεροσολύμων παρεξήγησε και καταδίκασε σε [[Σταυρός|σταυρικό]] θάνατο με τη συνεργασία των ρωμαίων. Όμως ο Χριστός αναστήθηκε, εμφανίστηκε στους μαθητές του, και τους έδωσε εντολή να κηρύξουν τα γεγονότα αυτά σε όλα τα έθνη, ξεκινώντας από τους ιουδαίους. <br />
<br />
Μετά από την εχθρότητα που συνάντησαν από μέρους των ιουδαίων, στράφηκαν προς τους εθνικούς, συνήθως μέσω των εθνικών που ήταν προσύλητοι στον Ιουδαϊσμό. Σε όλη την πορεία του ο Παύλος είχε αρκετούς συνεργάτες που προέρχονταν από Ελληνικές πόλεις ή ήταν ελληνιστές Ιουδαίοι:<br />
<br />
* ο Τιμόθεος, από μητέρα ''"Ιουδαία πιστή"'' και Έλληνα πατέρα (''Πράξ. 16:1'')<br />
* ο Τίτος, πιθανώς Έλληνας της Αντιόχειας (''Γαλ. 2:3'')<br />
* ο Τρόφιμος (''Πράξ. 21:29'')<br />
* ο Φιλήμων (''Φιλήμ. 1'')<br />
* ο Σώπατρος (''Πράξ. 20:4'') ή Σωσίπατρος (''Ρωμ. 16:20'')<br />
* ο Γάιος (''Πράξ. 19:29'')<br />
* ο Αρίσταρχος (''Πράξ. 19:29'')<br />
* ο Σεκούνδος (''Πράξ. 20:4'')<br />
* ο Ονήσιμος (''Φιλήμ. 10'')<br />
* ο Στεφανάς (''Α' Κορ. 1:16'')<br />
* ο Επαφρόδιτος, (''Φιλ. 2:25'')<br />
<br />
και φυσικά ο Ευαγγελιστής [[Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον|Λουκάς]] (''Κολ. 4:24'').<br />
<br />
Αν και δεν έγινε δυνατό να δημιουργηθούν πολλές κοινότητες κατά το πρότυπο της Εκκλησίας της Αντιόχειας, όπου η πλειοψηφία των πιστών ήταν ιουδαίοι, δημιουργήθηκαν όμως χριστιανικές κοινότητες αποτελούμενες κατά το μεγαλύτερο μέρος από εθνικούς. Από την άποψη αυτή, η περιοδεία στέφθηκε από επιτυχία. Πολλές Εκκλησίες οργανώθηκαν (''Πράξ. 14:23''), αν και αυτό έγινε κάτω από διωγμούς και αρκετούς κινδύνους των Αποστόλων (''Β' Τιμ. 3:11''). <br />
<br />
Ασφαλώς, η δημιουργία Εκκλησιών με τη συμμετοχή πολλών εθνικών αποτελεί σπουδαία επιτυχία της αποστολής του Παύλου, αποτέλεσε όμως και αιτία αναταραχής από την μεριά κάποιων ιουδαϊζόντων, οι οποίοι απαιτούσαν από τους εξ εθνών προσήλυτους να [[Περιτομή|περιτέμνονται]] πριν ενταχθούν στην Εκκλησία.<br />
<br />
Αυτή η αναταραχή οδήγησε στην πρώτη ''Αποστολική Σύνοδο''.<br />
<br />
===Η Αποστολική Σύνοδος===<br />
<br />
Μετά την αποστολή του Βαρνάβα και του Παύλου από την εκκλησία της Αντιόχειας στην πρώτη αποστολική περιοδεία, επέστρεψαν και πάλι στο Ιεραποστολικό τους κέντρο την Αντιόχεια και αφού συγκέντρωσαν την εκκλησία, τους διηγήθηκαν όσα έκανε ο Θεός μ' αυτούς και ότι άνοιξε και στους εθνικούς την πόρτα της πίστεως. <br />
<br />
:Ο Παύλος και ο [[Απόστολος Βαρνάβας|Βαρνάβας]] παρέμειναν στην Αντιόχεια για αρκετό καιρό με τους άλλους χριστιανούς (''Πράξ. 13:1 - 14,28''). Αυτή την περίοδο ήρθαν από την Ιουδαία στην Αντιόχεια μερικοί χριστιανοί που δίδασκαν τους πιστούς πως αν δεν περιτέμνονται, όπως ακριβώς προστάζει ο νόμος του Μωυσή, δεν μπορούν να σωθούν. Μια τέτοια διδασκαλία των ιουδαϊζόντων προκάλεσε την αντίδραση του Παύλου και του Βαρνάβα και έτσι δημιουργήθηκε αναστάτωση και συζήτηση μεγάλη ανάμεσα στις δύο μερίδες. <br />
<br />
Αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης ήταν να ανέβουν ο Παύλος και ο Βαρνάβας και μερικοί άλλοι από τους χριστιανούς της Αντιόχειας στα [[Ιεροσόλυμα]], για να λύσουν το ζήτημα που δημιουργήθηκε με τους αποστόλους και τους πρεσβυτέρους:<br />
<br />
:''"γενομένης δε στάσεως και ζητήσεως ουκ ολίγης τω Παύλω και τω Βαρνάβα προς αυτούς, έταξαν αναβαίνειν Παύλον και Βαρναβάν και τινας άλλους εξ αυτών προς τους αποστόλους και πρεσβυτέρους εις Ιερουσαλήμ περί του ζητήματος τούτου"'' (''Πράξ. 15:2''). <br />
<br />
Αναχώρησαν έτσι από την εκκλησία της Αντιόχειας και όταν έφθασαν στην Ιερουσαλήμ ''"παρεδέχθησαν από της εκκλησίας και των αποστόλων και των πρεσβυτέρων"'' (''Πράξ. 15:4''), και μετά την υποδοχή, συγκροτήθηκε η ''Σύνοδος των Ιεροσολύμων'', η γνωστή ως '''Αποστολική Σύνοδος'''.<br />
<br />
Σημαντικά πρόσωπα στη συζήτηση της Συνόδου ήταν οι [[Απόστολος Πέτρος|Πέτρος]], [[Απόστολος Βαρνάβας|Βαρνάβας]], Παύλος και [[Απόστολος Ιάκωβος|Ιάκωβος]]. Στην [[Επιστολή προς Γαλάτες|προς Γαλατάς επιστολή]] (''2:1-14''), ο Παύλος μάλιστα αναφέρεται στις κατ' ιδίαν διαβουλεύσεις που είχε με τους [[Απόστολοι|αποστόλους]], όπου τόνισε την απ' ευθείας κλήση του στο αποστολικό αξίωμα από τον Χριστό και τόνισε ότι ''"ουδέ Τίτος ο σύν εμοί, Έλλην ών, ηναγκάσθη περιτμηθήναι"''.<br />
<br />
Ο πρόδεδρος της Συνόδου, Ιάκωβος (ο ''Αδελφόθεος''), συμφωνώντας με τους Πέτρο, Βαρνάβα και Παύλο, και βασισμένος στην προφητεία [[Βιβλίο Αμώς|Αμώς]] ''9:11-12'', πρότεινε ''"μη παρενοχλείν τοις από των εθνών επιστρέφουσιν επί τον Θεόν"'' (''Πράξ. 15:19'') και τη λήψη σχετικής αποφάσεως. Η απόφαση της Συνόδου συνιστά να μην επιβληθεί κανένα άλλο βάρος στους εξ εθνών χριστιανούς παρά:<br />
<br />
:''"απέχεσθαι ειδωλοθύτων καί αίματος καί πνικτού καί πορνείας"'' (''Πράξ. 15:28-29'')<br />
<br />
Αποφασίστηκε να διαβιβάσουν την απόφαση με επιστολή στους εξ εθνών χριστιανούς της Αντιόχειας, της Συρίας και της Κιλικίας, και η μεταφορά της ανατέθηκε ''"τώ Παύλω καί Βαρνάβα, Ιούδαν τον επικαλούμενον Βαρσαββάν καί Σίλαν, άνδρας ηγουμένους εν τοίς αδελφοίς"'' (''Πράξ. 15:22''), από τους οποίους οι δύο τελευταίοι είχαν εντολή να μεταφέρουν όσα συζητήθηκαν και ''"διά λόγου"'' (''Πράξ. 15:27'').<br />
<br />
==Η δεύτερη αποστολική περιοδεία==<br />
<br />
H δεύτερη περιοδεία του Παύλου, πραγματοποιείται μετά την Αποστολική Σύνοδο και συμπίπτει με τη νέα εποχή που αρχίζει στις σχέσεις Ελληνισμού και [[Χριστιανισμός|Χριστιανισμού]]. Αρχίζει από την Αντιόχεια με τη συνοδεία του Σίλα και όχι του [[Απόστολος Βαρνάβας|Βαρνάβα]] τη φορά αυτή, ο οποίος με τον ανεψιό του Ιωάννη Μάρκο αναλαμβάνει νέα αποστολή στην [[Κύπρος|Κύπρο]]. <br />
<br />
Μετά από επίσκεψη στις Εκκλησίες της Λυκαονίας με την προσθήκη στη συνοδεία του [[Απόστολος Τιμόθεος|Τιμοθέου]], που τον παραλαμβάνει στα Λύστρα, πηγαίνει στη Φρυγία και στη Γαλατική χώρα και στη συνέχεια στην Τρωάδα, από όπου ύστερα από ένα όραμα έρχεται στη [[Μακεδονία]]:<br />
<br />
:''"Και στον Παύλο φάνηκε κατά τη νύχτα ένα όραμα: Ένας άνδρας Μακεδόνας στεκόταν όρθιος, παρακαλώντας τον και λέγοντας: Διάβα στη Μακεδονία, και βοήθησέ μας."'' (''Πράξ. 16:9'') <br />
<br />
Στο σημείο αυτό προστίθεται στη συνοδεία και ο [[Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον|Λουκάς]], ο οποίος στη διήγηση των [[Πράξεις των ΑΠοστόλων|Πράξεων]] περιγράφει από το σημείο αυτό και εξής τα γεγονότα σε πρώτο πρόσωπο πληθυντικού αριθμού (τα λεγόμενα [[Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον#Η παράδοση και το περιεχόμενο του Ευαγγελίου|ημείς εδάφια]] των [[Πράξεις των Αποστόλων|Πράξεων]]). <br />
<br />
Καθώς ο Παύλος ήθελε να ιδρύσει Εκκλησίες σε μεγάλα κέντρα επιρροής, σχεδίαζε να επισκεφθεί την Έφεσο, εμποδίστηκε όμως ''"από το Άγιο Πνεύμα"''. Έτσι κατευθύνθηκε προς τις μεγάλες πόλεις της Βιθυνίας στον Βορρά. Πιθανώς οι εξ εθνών Εκκλησίες της βόρειας Γαλατίας, στις οποίες απηύθυνε την [[Επιστολή προς Γαλάτες|Προς Γαλατάς Επιστολή]], να ιδρύθηκαν καθ' οδόν. Τα σχέδια του εμποδίστηκαν άλλη μία φορά και κατευθύνθηκε βορειοανατολικά προς την Τρωάδα, από την οποία, έπειτα από ένα όραμα, πέρασε διά θαλάσσης στην Μακεδονία.<br />
<br />
Ο Παύλος φτάνει δια μέσου της Αμφιπόλεως και της Απολλωνίας στη [[Θεσσαλονίκη]], την οποία αναγκάζεται λόγω των διωγμών να εγκατάλειψει γρήγορα, για να μεταβεί στη [[Βέροια]] (όπου μένει για μικρό χρονικό διάστημα, πάλι για τους ίδιους λόγους). Ίδρυσε όμως τις Εκκλησίες των Φιλίππων, της Θεσσαλονίκης και της Βέροιας και έτσι, στους Φιλίππους της [[Μακεδονία]]ς ιδρύεται η πρώτη επί ευρωπαϊκού εδάφους [[Εκκλησία]] που, όπως φαίνεται από τις επιστολές του Παύλου, του είναι ιδιαίτερα προσφιλής.<br />
<br />
Κατόπιν, από τη Βέροια αναγκάστηκε να φύγει για την [[Αθήνα]]. Ο συγγραφέας των ''Πράξεων'' παραθέτει ομιλία του Παύλου στην [[Πνύκα]] και αναφέρει δύο ονόματα, τον Διονύσιο Αρεοπαγίτη και τη Δάμαρι μεταξύ των πενιχρών καρπών της επισκέψεως αυτής. H ιεραποστολική δράση του Παύλου στην Αθήνα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως επιτυχία. Το αντίθετο θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς. Ο Λουκάς έχει συνείδηση των προβλημάτων που παρουσιάστηκαν εκεί και των δυσχερειών που περικλείει το θέμα Ευαγγέλιο - Ελληνισμός. Γενικά παρατηρεί, ότι οι Αθηναίοι αντιμετώπισαν τον Παύλο με [[Σκεπτικισμός|σκεπτικισμό]] και με τη φράση ''"ακουσόμεθά σου πάλιν περί τούτου"''. Το κήρυγμα περί της αναστάσεως των νεκρών φαίνεται να υπήρξε, κατά τον Λουκά, η κύρια πέτρα του σκανδάλου για τους Αθηναίους [[Φιλοσοφία|φιλοσόφους]]. Στην ομιλία του όπως παραδίδεται στις Πράξεις, ο Παύλος προσπάθησε να ανταποκριθεί στις ανάγκες ενός ακροατηρίου με φιλοσοφική παιδεία, τελικά όμως, στην Αθήνα δεν ιδρύθηκε Εκκλησία.<br />
<br />
Ο επόμενος σταθμός της περιοδείας είναι η εμπορική πόλη της [[Κόρινθος|Κορίνθου]] όπου γνώρισε τον [[Ακύλας και Πρίσκιλλα|Ακύλα]] και την [[Ακύλας και Πρίσκιλλα|Πρίσκιλλα]], ένα ανδρόγυνο Εβραίων, οι οποίοι ήταν επίσης σκηνοποιοί. Είχαν φθάσει πρόσφατα στην Κόρινθο από την [[Ρώμη]], έπειτα από ένα διάταγμα του αυτοκράτορα Κλαυδίου, με το οποίο απελάθηκαν οι Εβραίοι από την πρωτεύουσα. Στην Κόρινθο ο Παύλος παρέμεινε ενάμιση χρόνο κοντά στους Ακύλα και Πρίσκιλλα και έγραψε τις δύο [[επιστολές προς Θεσσαλονικείς]]. <br />
<br />
Στις Πράξεις αναφέρεται ένα επεισόδιο, κατά το οποίο ο Παύλος παρουσιάστηκε στον ανθύπατο Γαλλίωνα. Το στοιχείο αυτό είναι σημαντικό για την χρονολόγηση του βίου του Παύλου, διότι βάσει μιας επιγραφής, η οποία ανακαλύφθηκε στους [[Δελφοί|Δελφούς]], ο Γαλλίων ανέλαβε αυτό το αξίωμα το [[51]] μ.Χ.<br />
<br />
Από την Κόρινθο μαζί με τον [[Ακύλας|Ακύλα]] και την Πρίσκιλλα φεύγουν για την Έφεσο, από την οποία επισκέπτεται την Καισαρεία της [[Παλαιστίνη]]ς και ίσως για λίγο και τα Ιεροσόλυμα, για να ξαναγυρίσει στην [[Αντιόχεια]], όπου δεν μένει πολύ και ούτε επανέρχεται.<br />
<br />
==Η τρίτη αποστολική περιοδεία==<br />
<br />
Ο Παύλος την εποχή αυτή είχε πλέον ιδρύσει Εκκλησίες στην Μικρά Ασία και στην Ελλάδα με ένα σημαντικό κέντρο στην Κόρινθο και είχε αρχίσει να εργάζεται στην επίσης σημαντική Έφεσο. Ακολούθησε μια περίοδος σταθεροποίησης.<br />
<br />
Μετά την επιστροφή του στην Αντιόχεια και αφού παρέμεινε εκεί ένα διάστημα, ο Παύλος έφυγε για τη Γαλατική χώρα και τη Φρυγία για να στηρίξει τις εκκλησίες που είχε ιδρύσει κατά την προηγούμενη περιοδεία του. Κατόπιν, περιόδευσε στη δυτική περιοχή της Βιθυνίας και κατέληξε στην Έφεσο, το ορμητήριο της τρίτης περιοδείας του, στην οποία έφτασε διά ξηράς μέσω της περιοχής της Φρυγίας. Την εποχή αυτή πρέπει να ίδρυσε Εκκλησίες στις Κολοσσές, στην Ιεράπολη και στην Λαοδίκεια.<br />
<br />
Από την Έφεσο, ο Παύλος επισκέπτεται τη Μικρά Ασία και την Ελλάδα. Κατά το διάστημα αυτό γράφονται πιθανώτατα στην Έφεσο, όπου φυλακίζεται ο Παύλος, όλες ή μερικές από τις λεγόμενες "επιστολές της αιχμαλωσίας" (προς Φιλιππησίους, Κολοσσαείς, Φιλήμονα, Εφεσίους), αν και η παράδοση τις τοποθετεί στο χρονικό διάστημα της φυλακίσεως του Παύλου στη Ρώμη μετά μια πενταετία.<br />
<br />
Για όλη την περιοδο αυτή οι ''Πράξεις'' δίνουν ελλιπείς πληροφορίες, τις οποίες τελικά αντλούμε από τις επιστολές του Παύλου. Για παράδειγμα, δεν αναφέρονται στις ''Πράξεις'' οι κίνδυνοι που πέρασε ο Παύλος και μαρτυρούνται στα ''Α' Κορ. 15:32'' ή ''Β' Κορ. 1:8-10'' και η σωτηρία του από βέβαιο θάνατο με την αυτοθυσία των [[Ακύλας και Πρίσκιλλα|Ακύλα και Πρίσκιλλας]] (''Ρωμ. 16:3-4''). Τα περιστατικά που περιγράφονται (''"εθηριομάχησα"'', ''"το απάκριμα του θανάτου"'', ''"τον εαυτών τράχηλον υπέθηκαν"'') ίσως σημαίνουν σημαίνουν, μία ή και δύο φυλακίσεις του Παύλου στην Έφεσο.<br />
<br />
Αναφέρονται πάντως κάποια σημαντικά γεγονότα όπως η ύπαρξη κάποιων αιρέσεων στην Έφεσο, όπως οι αγνοούντες το [[Άγιο Πνεύμα]] πρώην οπαδοί του [[Ιωάννης βαπτιστής|Ιωάννη του Βαπτιστή]] (''Πράξ. 19:2''), οι ιουδαίοι που έκαναν εξορκισμούς στο όνομα του Ιησού (''19:13''), όπως και μια αναταραχή που προκλήθηκε από κάποιον αργυροχόο που λεγόταν Δημήτριος, επειδή πολλοί μεταστρέφονταν από τα κυρήγματα του Παύλου και έτσι υπήρχε κίνδυνος να μείνουν χωρίς δουλειά οι τεχνίτες που ζούσαν από τις πωλήσεις ομοιωμάτων του ναού της Άρτεμης στην Έφεσο (''Πράξ. 19:23-41'').<br />
<br />
Από τη δραστηριότητα του Παύλου κατά το διάστημα της περιοδείας αυτής ξεχωρίζουν οι σχέσεις του με την Εκκλησία της Κορίνθου, που προκαλούν τα επανειλημμένα του ταξίδια εκεί και την αλληλογραφία (Α και Β επιστολές προς Κορινθίους). <br />
<br />
Η αλληλογραφία του με την Κόρινθο αποκαλύπτει τις μεγάλες δυσκολίες οι οποίες μπορούσαν να ανακύψουν. Ο Παύλος είχε την πρόθεση να κηρύξει στην Τρωάδα, αλλά είχε τόση αγωνία για την Κόρινθο, ώστε έφυγε για την Μακεδονία, ελπίζοντας να συναντηθεί με τον Τίτο κατά την επιστροφή του. Τον συναντά τελικά μάλλον στους Φιλίππους καθώς εκείνος επέστρεφε φέρνοντας καλά νέα και ότι η επιστολή είχε θετικά αποτελέσματα. Με αισθήματα μεγάλης ανακούφισης ο Παύλος έγραψε την Β' επιστολή προς Κορινθίους η οποία διαπνέεται από το θέμα της συμφιλίωσης. Ένα άλλο θέμα της [[Επιστολές προς Κορινθίους|Β' προς Κορινθίους]] είναι ο έρανος για τους φτωχούς της Εκκλησίας της Ιερουσαλήμ ως ένα δώρο το οποίο ο Παύλος θεωρούσε σύμβολο τής ενότητας μεταξύ τών εξ Ιουδαίων και των εξ εθνών Εκκλησιών. Ήταν άλλωστε πραγματικότητα, το συνεχιζόμενο πρόβλημα που δημιουργούσε μια ομάδα η οποία υποστήριζε πως οι εξ εθνών χριστιανοί της Γαλατίας έπρεπε να περιτμηθούν και να τηρούν τον Νόμο. Το πρόβλημα αυτό προβάλλεται στην [[Επιστολή προς Γαλάτες|Προς Γαλατάς Επιστολή]].<br />
<br />
Από τις προϋποθέσεις και το περιεχόμενο των επιστολών ''προς Κορινθίους'', διαφαίνεται η φύση των προβλημάτων που προκάλεσε στον εκεί Ελληνισμό το κήρυγμα του Χριστιανισμού. Η ατομοκρατία που χαρακτηρίζει τους Έλληνες στην ιστορική τους ζωή δημιουργεί προβλήματα στην ενότητα της Εκκλησίας της Κορίνθου με τις διαιρέσεις πού παρουσιάζονται εκεί. Η ροπή προς τη "γνώση" και τη "σοφία" συνδυασμένη με την ατομοκρατία υποχρεώνει τον Παύλο να τονίσει τη "μωρία του σταυρού", να αντιπαράταξει στην ανθρωποκεντρική ελληνική σοφία τη "σοφία του Θεού" και να θέσει την αγάπη που "οικοδομεί" παραπάνω από τη γνώση που "φυσιοί".<br />
<br />
Όλα αυτά μαζί με μια ηθική εμπνευσμένη από την ιδέα του "σώματος", στην εκκλησιολογική του σημασία, και της αναστάσεως των νεκρών απηχούν την πρώτη προσπάθεια του Χριστιανισμού να προσαρμόσει τον Ελληνισμό σε μια θρησκεία ιουδαϊκής προελεύσεως και τις δυσκολίες πού είχε η προσπάθεια αυτή.<br />
<br />
Κατά το χρονικό αυτό διάστημα και μάλιστα κατά την τρίτη επίσκεψη του Παύλου στην Κόρινθο όπου έμεινε τρεις μήνες, γράφεται και η [[Επιστολή προς Ρωμαίους|Προς Ρωμαίους επιστολή]], ένα βαθύτατα θεολογικό κείμενο, που αποκαλύπτει μεταξύ άλλων την τοποθέτηση του Παύλου στο ζήτημα της ακριβούς θέσεως των εθνικών στον κορμό του Χριστιανισμού. Από την άποψη αυτή το κείμενο ενδιαφέρει άμεσα τη σχέση Χριστιανισμού και Ελληνισμού στους πρώτους χρόνους. Ίσως ο Παύλος επεδίωκε να δημιουργήσει κάποιο έρισμα που θα του επέτρεπε να χρησιμοποίηση τη Ρώμη ως βάση για μια εξόρμηση προς δυσμάς.<br />
<br />
Κατόπιν και ενώ είχε σκοπό να αναχωρήσει με πλοίο για την Ιερουσαλήμ, την τελευταία στιγμή αποκαλύφθηκε σχέδιο δολοφονίας του Παύλου, από τους Ιουδαίους και έτσι αποφασίσθηκε η μετάβαση στην Ιερουσαλήμ ''"διά Μακεδονίας"'' (''Πράξ. 20:3''). Πριν φτάσει στην Ιερουσαλήμ έμεινε μερικές ημέρες στην Καισάρεια όπου κάποιος προφήτης που λεγόταν ''Άγαβος'', προέβλεψε τη σύλληψη του Παύλου στα Ιεροσόλυμα, όπου τελικά πήγε ο Παύλος συνοδευόμενος από χριστιανούς της Καισάρειας και έτσι έληξε η τρίτη αποστολική περιοδεία.<br />
<br />
==Η τελευταία επίσκεψη στα Ιεροσόλυμα και η πρώτη φυλάκιση στη Ρώμη==<br />
<br />
Ο λόγος για τον οποίο ο Παύλος επέμεινε να πάει στην Ιερουσαλήμ εκθέτωντας τον εαυτό του σε θανάσιμο κίνδυνο δεν είναι γνωστός. Σίγουρα όμως θα πρέπει να ήταν μεγάλης σπουδαιότητας, για να κάνει αυτό το ταξίδι την εποχή που κατάστρωνε μεγαλόπνοο σχέδιο για επίσκεψη στη [[Ισπανία]] (''Ρωμ. 15:24'') και ενώ γνώριζε τις διαστάσεις που είχε λάβει η επιθετικότητα των ιουδαίων (''Πράξ. 20:3'').<br />
<br />
Τελικά, αυτό που φοβόταν και άφηνε να εννοηθεί στο τέλος της [[Επιστολή προς Ρωμαίους|Προς Ρωμαίους Επιστολής]] συνέβη και η περιπέτειά του κατέληξε στη σύλληψη και φυλάκισή του στην Καισάρεια και κατόπιν στη μεταφορά του στη Ρώμη. <br />
<br />
Η αρχή των συμβάντων έγινε με την εμφάνιση του Παύλου στο Ναό των [[Ιερουσαλήμ|Ιεροσολύμων]] η οποία ξεσήκωσε σφοδρές αντιδράσεις από τη μεριά των Ιουδαίων (''Πράξ. 21:27'' εξ.) οι οποίοι του επιτέθηκαν και τον ξυλοκόπησαν κατηγορώντας τον ότι δίδακε ενάντια στον ιουδαϊκό λαό και τον μωσαϊκό Νόμο.<br />
<br />
Τελικά, και ενώ κινδύνευε σοβαρά η ζωή του, συνελήφθη (εν μέρει για να σωθεί η ζωή του από τον όχλο καθώς ήταν Ρωμαίος πολίτης) και τελικά διασώθηκε με τον τρόπο αυτό από τη ρωμαϊκή φρουρά της πόλης. Πριν την είσοδό τους στο στρατόπεδο, ο Παύλος παρακάλεσε το χιλίαρχο να του επιτρέψει να μιλήσει στο πλήθος. Τα αιτημά του έγινε δεκτό οπότε ο απόστολος αναφέρθηκε στην καταγωγή του, στον [[Γαμαλιήλ]], στην αφοσίωσή του προς την πατρώα θρησκεία, τη μεταστροφή του και την εντολή του Χριστού να κηρύξει το [[ευαγγέλιο]] (''Πράξ. 21:37'' εξ.). Όμως οι ιουδαίοι αρνούνταν να ακούσουν περισσότερα και ζητούσαν τη θανάτωσή του, οπότε ο διοικητής μετέφερε τον Παύλο στο στρατόπεδο όπου ήταν ασφαλής ώστε την επόμενη ημέρα να μεταφερθεί προ του Μεγάλου Συνεδρίου για να απολογηθεί.<br />
<br />
Μπροστά στο Συνέδριο, ο Παύλος επανέλαβε όσα είχε πει στο πλήθος την προηγούμενη ημέρα αλλά τα λεγόμενά του έφεραν αναταραχή και ο Παύλος επέστρεψε και πάλι στο στρατόπεδο.<br />
<br />
Στο μεταξύ, ο ανεψιός του Παύλου έμαθε πως υπήρχε σχέδιο εξόντωσης του αποστόλου. Έτσι οργανώθηκε η μεταφορά του και με συνοδεία ισχυρής φρουράς οδηγήθηκε στην Καισάρεια, στην έδρα του ρωμαίου Επιτρόπου της Ιουδαίας, Φήλικα (''Πράξ. 23:12-35''). Εκεί κρατήθηκε ο Παύλος με την εντολή όμως να του παρασχεθεί άνεση και άδεια να βλέπει τους δικούς του ανθρώπους.<br />
<br />
Τελικά έμεινε φυλακισμένος στην [[Καισάρεια]] επί 2 χρόνια, οπότε τον Φήλικα διαδέχθηκε ο Επίτροπος Φήστος (''Πράξ. 24:27''). Οι ιουδαίοι προσπάθησαν να πείσουν τον Φήστο να στείλει τον Παύλο στα Ιεροσόλυμα, με την κρυφή σκέψη να τους είναι πιο εύκολο να τον εξοντώσουν. Ο Φήστος διέταξε νέα δίκη του Παύλου, όπου παραβρέθηκαν εκπρόσωποι της ιουδαϊκής ηγεσίας. Καθώς ο Παύλος κατάλαβε πως σκοπός του Φήστου ήταν να ικανοποιήσει τους ιουδαίους, επικαλέσθηκε το δικαίωμα της εφέσεως που είχε κάθε ρωμαίος πολίτης ώστε να δικασθεί στη Ρώμη.<br />
<br />
Αναχώρησε τελικά για τη [[Ρώμη]] στα τέλη του φθινοπώρου. Ένα ναυάγιο όμως ανάγκασε τους επιβάτες να παραμείνουν επί τρεις μήνες στην Μάλτα, με αποτέλεσμα να φθάσουν στη Ρώμη την άνοιξη. Τις λεπτομέρειες του ταξιδιού προς τη Ρώμη, μας δίνουν οι ''Πράξεις'' στα κεφ. 27-28. Στη Ρώμη, έμεινε με ελαφρά δεσμά επί δύο χρόνια σε κατοικία ''"εν ιδίω μισθώματι"'', με φύλαξη στρατιώτη, περιμένοντας την εκδίκαση της υποθέσεώς του. Εξακολουθούσε όμως να κυρήττει στους επισκέπτες του για τη βασιλεία του θεού ''"μετά πάσης παρρησίας ακωλύτως"'' (''Πράξ. 28:30-31'').<br />
<br />
Σε αυτό το σημείο τελειώνει και η διήγηση των [[Πράξεις των αποστόλων|Πράξεων]], χωρίς ο [[Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον|Λουκάς]] να μας πληροφορεί για την έκβαση της φυλακίσεως του αποστόλου. Μένουν έτσι τα γεγονότα που περιγράφονται στις ''Ποιμαντικές επιστολές'' ώστε να εξαχθούν τα συμπεράσματα για το βίο του Παύλου από το τέλος των ''Πράξεων'' και μετά.<br />
<br />
==Η τέταρτη αποστολική περιοδεία και το μαρτύριο του Παύλου==<br />
<br />
Είναι αλήθεια ότι τα γεγονότα της ζωής του Παύλου μετά την πρώτη φυλάκισή του στη Ρώμη, είναι αρκετά δύσκολο να καθοριστούν, σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο από τα μέχρι τότε συμβάντα. Για τους περισσότερους ερευνητές πάντως, οι ευνοϊκές συνθήκες διαβίωσης του υπόδικου Παύλου στη Ρώμη, προδικάζουν και την έκβαση της φυλάκισής του η οποία, το πιθανότερο, έληξε με την αθώωση και την αποφυλάκισή του, όπως άλλωστε δέχεται και η αρχαία εκκλησιαστική παράδοση. <br />
<br />
Έτσι, η επιθυμία του Παύλου να επισκεφθεί και να κηρύξει στην Ισπανία (''Ρωμ. 15:24-28'') ήταν πλέον δυνατό να πραγματοποιηθεί. Έτσι, ο Παύλος και οι συνεργάτες του περιόδευσαν στο νότιο τμήμα της, καθώς και στο νότιο τμήμα της Γαλατίας και μετά επέστρεψαν στη Ρώμη. <br />
<br />
Η αισιοδοξία που εκφράζεται στις επιστολές προς Φιλιππησίους, Φιλήμονα και Εβραίους καθώς και οι υποσχέσεις που δίδονται προς τους παραλήπτες τους ότι σύντομα θα τους επισκεφθεί (''Φιλιπ. 2:19-24'', ''Φιλήμ. 22'', ''Εβρ. 13:23''), δηλώνουν ότι ο Παύλος επιθυμούσε να μεταβεί και πάλι στην Ανατολή για να συνάντησει αγαπημένα του πρόσωπα, να στηρίξει τις εκκλησίες που είχε ιδρύσει και να επιλύσει τα προβλήματά τους.<br />
<br />
Μετά την επιστροφή του από την Ισπανία, ο Παύλος δεν παρέμεινε για πολύ στη Ρώμη αλλά αναχώρησε με προορισμό την Ιερουσαλήμ. Φθάνοντας όμως στην Κρήτη, ο ίδιος και οι συνεργάτες του πληροφορήθηκαν ότι η κατάσταση στην Ιουδαία και την Ιερουσαλήμ δεν ήταν καλή, αλλά επικρατούσε αναρχία μετά τον ξαφνικό θάνατο του Επιτρόπου Φήστου. Πράγματι, ο ιστορικός [[Ιώσηπος]] μας πληροφορεί γι αυτό το γεγονός, το οποίο δημιούργησε κενό ρωμαϊκής εξουσίας για πολλούς μήνες. Έτσι, γράφει ο Ιώσηπος, ο νέος επίτροπος, Αλβίνος, όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του βρήκε την Ιουδαία σε κατάσταση αταξίας. Με δεδομένη την κατάσταση αυτή, ο Παύλος έκρινε πως δεν ήταν κατάλληλη η στιγμή για μια επίσκεψη στην περιοχή. Βέβαια η εξέλιξη των γεγονότων ήταν τέτοια που δεν θα κατάφερνε ποτέ πια να επισκεφθεί την Ιερουσαλήμ.<br />
<br />
Σύμφωνα με τις ''Ποιμαντικές Επιστολές'' (Α' και Β' Τιμ. και Τίτ.) ο Παύλος έκανε ένα ακόμη ταξίδι στην Ανατολή και συγκεκριμένα στην Μ. Ασία, την [[Κρήτη]], τη [[Μακεδονία]] και την περιοχή του Ιλλυρικού, ενώ κατά τη ''Β' Τιμ.'' καταλήγει και πάλι στη Ρώμη όπου φυλακίζεται για δεύτερη φορά. Οι συνθήκες όμως αυτή τη φορά ήταν τελείως διαφορετικές αφού ο Παύλος μπήκε στη φυλακή (''Β'Τιμ. 2:9''). Πάντως του επιτράπηκε να δέχεται επισκέψεις φίλων και συνεργατών, όπως π.χ. του Ονησιφόρου (''Β' Τιμ. 1:16-18''), του Ευβούλου, του Λίνου, του Πούδη, της Κλαυδίας και άλλων (4:21), αλλά και του Λουκά καί του Τυχικού (4:11-12). <br />
<br />
Από τη φυλακή αυτή έγραψε τη ''Β' προς Τιμόθεον επιστολή'' (''Β'Τιμ. 4:21''), η οποία αποτελεί το κύκνειο άσμα του, αφού η δεύτερη αυτή φυλάκιση κατέληξε στο μαρτυρικό του θάνατο. Η αγωνιώδης έκκληση του Παύλου προς τον Τιμόθεο, που βρισκόταν στην Έφεσο (''Β'Τιμ. 4:9-21''), ώστε να πάει στη Ρώμη και να τον συναντήσει, δείχνει πως ο απόστολος δεν μαρτύρησε αμέσως μετά τη μεταφορά του στη Ρώμη, αλλά αφού πρώτα πέρασε μερικούς μήνες στη φυλακή, και μετά από κανονική δίκη ως ρωμαίος πολίτης.<br />
<br />
Σύμφωνα με την παράδοση, ο Παύλος αποκεφαλίσθηκε χωρίς προηγουμένως να βασανισθεί, καθώς ο νόμος απαγόρευε τους βασανισμούς για τους ρωμαίους πολίτες. Με τον τρόπο αυτό, έληξε η πολυτάραχη αποστολική πορεία του Παύλου, μιας κατά γενική ομολογία, από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στην ιστορία της Εκκλησίας.<br />
<br />
==Η Θεολογία του Παύλου==<br />
<br />
Όλοι σχεδόν οι ερευνητές που ασχολήθηκαν με τον Παύλο, επιδίωξαν να βρουν τις πηγές της σκέψης του και να ανακαλύψουν την προέλευση των διατυπώσεων της διδασκαλίας του, ακολουθώντας τρεις ερμηνευτικούς δρόμους: <br />
<br />
;1. ''Η σχολή της υπερφυσικής ερμηνείας'' : Η σχολή αυτή αποδέχεται ότι ο Παύλος έκανε λόγο περί του Χριστού ως Θεού, όπως το αποδέχεται η [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθόδοξη]] και [[Ρωμαιοκαθολική εκκλησία]].<br />
;2. ''Η φιλελεύθερη σχολή'' : Σε αυτήν είναι διαδεδομένες οι φυσικές ερμηνείες της θεολογίας του Παύλου και απορρίπτεται το υπερφυσικό. Ο Ιησούς Χριστός θεωρείται ένα σημαντικό ιστορικό πρόσωπο, και η εμπειρία του Παύλου που οδήγησε στη μεταστροφή του ήταν μία ψευδαίσθηση. Αρνούμενοι τη θεότητα του Χριστού, αποδέχονται ότι ο Ιησούς δεν ζήτησε να πιστέψουν σε αυτόν, αλλά στο Θεό.<br />
;3. ''Η ριζοσπαστική σχολή'' : Οι οπαδοί της σχολής αυτής αποδέχονται ότι ο Παύλος υπήρξε ο δεύτερος ιδρυτής του Χριστιανισμού και δεν ήταν μαθητής και ακόλουθος της διδασκαλίας του Χριστού.<br />
<br />
Τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξαν οι έρευνες για τις επιρροές του Παύλου είναι τόσα όσα και τα φιλοσοφικά ή θεολογικά ρεύματα με τα οποία ο Παύλος ήρθε σε επαφή: <br />
<br />
* Ο Ελληνιστικός κόσμος<br />
* Ο Ιουδαϊκός κόσμος και η [[Παλαιά Διαθήκη]]<br />
* Η πρώτη Χριστιανική Εκκλησία<br />
* Η προσωπική του εμπειρία από το βίωμα της μεταστροφής του προς τον [[Χριστιανισμός|Χριστιανισμό]].<br />
<br />
Ένα πολύ σημαντικό ζήτημα είναι το εξής:<br />
<br />
:Ο δανεισμός όρων και εκφράσεων του ελληνιστικού κόσμου, που πράγματι χρησιμοποιεί ο απόστολος για να διατυπώσει τη διδασκαλία του, σημαίνει ταυτόχρονα και υιοθέτηση ελληνιστικών ιδεών; Μπορεί να αποδειχθεί κάτι τέτοιο;<br />
<br />
Οι όροι που επεσήμαναν οι μελετητές πως μοιάζουν ελληνιστικοί, αναφέρονται είτε σε θεολογικά θέματα:<br />
<br />
:''Υιός του Θεού'', ''Κύριος'', ''Πλήρωμα της Θεότητας'', ''Εικόνα Θεού'', ''Σωτήρ'' κ.λπ.<br />
<br />
είτε σε ανθρωπολογικά ζητήματα:<br />
<br />
:''Σώμα'', ''Ψυχή'', ''Νους'', ''Συνείδηση'', ''Καρδιά'', ''Σαρξ'', ''Πνεύμα'' κ.λπ.<br />
<br />
Έπρεπε έτσι να διερευνηθεί κατά πόσο οι όροι αυτοί διατήρησαν την σημασία που είχαν πριν τη χρήση τους από τον Παύλο ή αν προσέλαβαν κάποια νέα, ''Παύλεια'', έννοια.<br />
<br />
Το γενικό πλαίσιο των επιχειρημάτων που διατυπώνουν οι υπέρμαχοι της ελληνιστικής μορφής της διδασκαλίας του Παύλου είναι ότι οι όροι αυτοί διατήρησαν την προηγούμενη έννοιά τους καθώς:<br />
<br />
* Ο Παύλος μιλούσε την Ελληνική γλώσσα και ανήκε στη διασπορά, και<br />
* Έδρασε σε μια περιοχή, όπου οι ''Μυστηριακές Θρησκείες'', τα [[Γνωστικισμός|Γνωστικά συστήματα]] ανθούσαν, όπως και οι φιλοσοφίες των [[Στωικισμός|Στωικών]], των [[Επικούριοι|Επικούριων]] κ.λπ.<br />
<br />
Διατυπώνουν την υπόθεση μιας σημαντικής ελληνιστικής επιρροής στο σχήμα '''''Σαρξ-Πνεύμα''''', την οποία προσέλαβε ο Παύλος κατά την περιοδεία του ως απαραίτητη για τη διάδοση του Χριστιανικού μηνύματος στα έθνη. Επίσης διαπιστώνουν την επιρροή του ελληνιστικού μυστικισμού σε ιδέες που προβάλουν την αντίληψη της μεταμόρφωσης και της θεοποίησης του ανθρώπου, ως αποτέλεσμα της επελεύσεως του θείου πνεύματος, μια θεώρηση που απέχει πολύ από τις ιουδαϊκές αντιλήψεις.<br />
<br />
Στον αντίποδα αυτών των απόψεων, εκείνοι που θεωρούν δεδομένη είτε την ιουδαϊκή επίδραση, είτε την πρωτοτυπία των διδασκαλιών του Παύλου, ισχυρίζονται ότι, τουλάχιστο τα Γνωστικά κείμενα, είναι μεταχριστιανικής προέλευσης και έχουν υποστεί την επίδραση χριστιανικών πηγών. Ως αρχικό σημείο κατανόησης του Παύλου θέτουν την [[Εσχατολογία]] του και το περιβάλλον του, δηλ. τον ιουδαϊσμό και την πρώτη [[Εκκλησία]].<br />
<br />
:Ο απόστολος, όντως, χρησιμοποιεί χωρία, γεγονότα και όρους από την Παλαιά Διαθήκη, τα οποία μεταφέρει στη νέα κατάσταση που δημιουργήθηκε. Οι προφητείες και οι προσδοκίες της Π.Δ. εκπληρώνονται στο πρόσωπο του Χριστού και την εγκαθίδρυση της Εκκλησίας. Για τον Παύλο οι διάφορες φάσεις της ζωής του Χριστού, και ειδικά ο θάνατος του, η ταφή, και η Ανάστασή του, λαμβάνουν χώρα "κατά τας Γραφάς", ενώ διάφορα γεγονότα της [[Αγία Γραφή|Βίβλου]] ερμηνεύονται τυπολογικά από τον ίδιο.<br />
<br />
Ασφαλώς, η άποψη ότι ο Παύλος θεωρούσε τον Χριστιανισμό ως συνέχεια της Ιουδαϊκής θρησκείας δεν γίνεται εύκολα αποδεκτή. Ο Παύλος έδωσε μια παγκοσμιότητα στη Χριστιανική θρησκεία, άγνωστη στον Ιουδαϊσμό, και αρκετές θέσεις του μέσα στις επιστολές έρχονται σε αντίθεση προς το πνεύμα του Νόμου και της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και των ιουδαϊκών αποκαλύψεων. Στις ιουδαϊκές αποκαλύψεις δεν υπάρχει διδασκαλία περί της συμμετοχής του [[Μεσσίας|Μεσσία]] στη δημιουργία, μια ιδέα, που βρίσκουμε συχνά στον Παύλο (''Α' Κορ. 8:6'', ''Κολ. 1:16''), ούτε βρίσκονται ίχνη εξιλαστήριου και αντιπροσωπευτικού θανάτου του Μεσσία.<br />
<br />
Αυτό όμως δεν σημαίνει και πρόσληψη της ελληνιστικής σκέψης. Αντίθετα, η πεποίθησή του ότι ο Χριστιανισμός είναι μια νέα θρησκεία, τον κράτησε μακριά από το γράμμα του ''"Νόμου"'' αλλά και από το μυθολογικό πλαίσιο των ελληνιστικών θρησκειών.<br />
<br />
Για το λόγο αυτό, η σωτηρία του Παύλου είναι πρακτικής μορφής, και απαιτεί πίστη. Στο θέμα αυτό η ελληνική επίδραση δεν μπορεί παρά να είναι μόνο φραστική-επιφανειακή. Η Παύλεια ''Σωτηρία'' είναι απαλλαγή από την αμαρτία και επιτυγχάνεται με το βάπτισμα (''Τίτ. 3:5''), τη χάρη του θεού (''Εφεσ. 2:5'', και με την πίστη του ατόμου (''Εφεσ. 2:8''). <br />
<br />
:Αντιθέτως, στο ελληνιστικό περιβάλλον, π.χ. ο Αντίγονος Α' ή ο Πτολεμαίος Α', εξαιτίας της σωτηρίας κάποιας πόλης, ονομάστηκαν ''"Σωτήρες"''. Το ίδιο έγινε αργότερα με Ρωμαίους ανώτατους λειτουργούς και μάλιστα με τον αυτοκράτορα που παρουσιάζεται σαν σωτήρας του κόσμου, που εισάγει μια νέα σωτήρια εποχή για όλη την ανθρωπότητα. Επίσης, με την όλο και εντονώτερη αναζήτηση της σωτηρίας από το άτομο, κατά τους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους, ''Σωτήρες'' ονομάζονταν και εκείνοι που, σαν τον [[Επίκουρος|Επίκουρο]], με τη διδασκαλία τους υπόσχονταν την εσωτερική απελευθέρωση.<br />
<br />
Όσο για τους όρους '''πνεύμα, ψυχή, σαρξ''', ο Παύλος έδειχνε να εξαρτάται από την [[μετάφραση των εβδομήκοντα]] καθώς με τον όρο '''πνεύμα''' αποδίδει το εβραϊκό '''''ruah''''', εμπλουτισμένο με τη Χριστιανική, προσωπική του πείρα. Ο Παύλος χρησιμοποιεί τον όρο ''"πνεύμα"'' για να δηλώσει το ανθρώπινο πνεύμα, αυτό που ο Έλληνας θα ονόμαζε ''"ψυχή"''.<br />
<br />
Όμως στον Παύλο (πρβλ. ''Α' Κορ. 15:44'' εξ.) ο "ψυχικός" άνθρωπος είναι ο άνθρωπος χωρίς το Πνεύμα Θεού, ο άνθρωπος της λογικής και της φυσικής θρησκείας, σε αντίθεση με τον "πνευματικό" άνθρωπο.<br />
<br />
Αλλά και σε άλλα ζητήματα, όπως είναι το ''"υιός θεού"'', βλέπουμε πως οι ελληνιστικοί ''"υιοί θεού"'' δεν υψώθηκαν στη θεότητα μέσω της ευσέβειας και της πίστεως, ούτε από τη δύναμη της πίστης μιας κοινότητας, αλλά ανακηρύχθηκαν έτσι είτε από αυτοκρατορικά διατάγματα, είτε από δική τους αξίωση. <br />
<br />
Επίσης, στις ελληνιστικές θεότητες υπάρχει μια πλήρη μεταμόρφωση της ανθρώπινης φύσης μέσα στο Θείο ώστε τίποτε δεν απομένει από τον αρχικό άνθρωπο πέρα από την εξωτερική εμφάνιση. Στον Παύλο όμως η ανθρώπινη ύπαρξη του Χριστού τονίζεται ενάντια σε κάθε [[Δοκητισμός|Δοκητική]] πεποίθηση (''Ρωμ. 1:3'', ''Α' Κορ. 15:3-4'', ''Γαλ. 4:4'', ''Ρωμ. 8:3-4'', ''Α'. Τιμ. 3:16'', ''Β' Κορ. 5:15'', ''Τίτ. 2:14'').<br />
<br />
:Έτσι, ο χριστιανισμός του Παύλου έμεινε πιστός στη βιβλική ιστορική προοπτική της ιστορίας και είναι δύσκολο να συνδεθεί η διδασκαλία του με κάποιο μυστικιστικό, υπερβατικό σωτηριολογικό μύθο, όπως συμβαίνει στις Μυστηριακές Θρησκείες και στο [[Γνωστικισμός|Γνωστικισμό]], όπου, μετά την απόρριψη της ιστορίας και της παράδοσης, η θρησκευτική φαντασία δούλεψε ελεύθερα μέσα στο χώρο του άγνωστου μεταφυσικού. <br />
<br />
Στον Παύλο, το υπερβατικό [[Χριστολογία|χριστολογικό]] δόγμα σχετίζεται, σε κάθε σημείο του, όχι μόνο ουσιαστικά μ' αυτό που ήταν ο ιστορικός [[Ιησούς Χριστός|Ιησούς]] αλλά και με τη συγκεκριμένη ιστορική πραγματικότητα των χρόνων εκείνων. <br />
<br />
Εχουν γραφεί πολλές μελέτες για διατυπωθούν απόψεις περί μιας επανίδρυσης του χριστιανισμού από τον Παύλο επειδή η μεσσιανική [[εσχατολογία]] των [[Ευαγγέλιο|Ευαγγελίων]] οδηγείται σε μια επεξεργασμένη και εξελιγμένη χριστολογία. Ο [[Χριστιανισμός]] όμως δεν μπορούσε να μείνει αδιάφορος μπροστά στην πραγματικότητα της εποχής που ήταν η καταπίεση της Ρώμης, όπως εκφράζονταν ιδίως στην αυτοκρατορική λατρεία, και στη μάταιη προσπάθεια του ιουδαϊκού επαναστατικού μεσσιανικού κινήματος να βρει διέξοδο. <br />
<br />
Το όλο ζήτημα φαίνεται να παραμένει [[Βίβλος|βιβλικό]] και [[Ιουδαϊσμός|ιουδαϊκό]] μέχρι τέλους: στόχος είναι παντού ο νέος κόσμος του Θεού, η καινή κτίση, η κυριαρχία του Θεού πάνω στον κόσμο, η βασιλεία του Θεού. Απλώς, για την Εκκλησία, ήρθε η κατάλληλη στιγμή για να αποκαλυφθούν όσα ήταν αληθινά:<br />
<br />
* Η θεολογία του Παύλου απαντά στην Γνωστική κοσμολογία με τη συμμετοχή του Χριστού στη δημιουργία του κόσμου. Δεν χωρίζει η δημιουργία από τη σωτηρία. Ο Σωτήρας του κόσμου είναι ο αγαθός και καλοπροαίρετος Δημιουργός και όχι ο απολυταρχικός Καίσαρας.<br />
* Η σύνδεση της προΰπαρξης του Ιησού με μεγάλους σταθμούς στην ιστορία του Ισραήλ, εκτός των άλλων, τονίζει και τα εξής: η εμφάνιση του [[Ιησούς Χριστός|Ιησού Χριστού]] δεν είναι κάτι πρωτοφανές στην ιερή ιστορία αλλά μια πράξη που έχει σωτηριολογικά πρηγούμενα στην ιστορία τού λαού του Θεού.<br />
* Η κένωση και ταπείνωση του Χριστού ταυτίζει τον θείο κόσμο με τους καταδυναστευμένους και καταπιεσμένους. Η "εξουσία" του Χριστού δεν μοιάζει με την εξουσία του Καίσαρα αφού είναι διάκονος και βασιλεύει με τη διακονία της αγάπης<br />
* Η επάνοδος του Χριστού εκτός άλλων θα αποτελέσει και την τελική νίκη κατά των εχθρών της ανθρωπότητας ένας από τους οποίους είναι και ο θάνατος που σε όλη την ιουδαϊκή Αποκαλυπτική φιλολογία είναι ταυτόσημος προς την καταπίεση, τα βάσανα και την απόγνωση του λαού του Θεού από τους διάφορους κατακτητές.<br />
<br />
Η [[Εκκλησία]] δέχεται ότι δεν είναι δυνατόν να διαχωριστεί το υπερφυσικό από την ίδια την πορεία της. Ισχυρίζεται ότι ο απόστολος Παύλος είπε για τον Χριστό πράγματα, πέρα (και όχι αντίθετα) από τους λόγους, που ο ίδιος ο Χριστός είπε για τον εαυτό του και από όσα οι Ευαγγελιστές έγραψαν για τον Χριστό. Επίσης πιστεύει ότι για να λεχθεί κάτι γνήσιο και ορθό πέρα από τους ευαγγελικούς λόγους και πάνω από τις ανθρώπινες νοητικές δυνάμεις, είναι απαραίτητη η προσωπική μετοχή στον Χριστό. Οι διαβεβαιώσεις ''"ζώ δε ούκέτι έγώ, ζή δέ έν έμοί Χριστός"'' και ''"δοκώ δέ κάγώ πνεύμα Θεού έχειν"'' δείχνουν την πεποίθηση της Εκκλησίας ότι μόνο βιώνοντας την αλήθεια μπορεί κανείς να μιλήσει γι αυτήν.<br />
<br />
Σχετικά με τη γλώσσα του Παύλου, ο Χριστιανισμός αποδέχεται ασφαλώς τη χρήση της εποχικής γλώσσας, ισχυρίζεται όμως ότι γίνεται με σαφή συνείδηση ότι δεν υπάρχει αναλογία ή αντιστοιχία μεταξύ του εγγενούς περιεχομένου των παραπάνω [[Φιλοσοφία|φιλοσοφικών]] όρων και της αλήθειας, που επιθυμούσαν με αυτούς να δηλώσουν. <br />
<br />
Για το λόγο αυτό έπρεπε να εξηγηθεί ότι η βασιλεία του Θεού δεν είναι κοσμική βασιλεία, όπως την κατανοούσαν οι Εβραίοι και οι Ρωμαίοι, ότι η μακαριότητα είναι κάτι άλλο και δεν έχει σχέση με τρίτο ή πέμπτο όροφο του ουρανού, ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε από το μηδέν και ο άνθρωπος κατ' εικόνα Θεού και δεν είναι ο άνθρωπος ''"γένος"'' του Θεού, όπως το εννοούσαν οι [[Στωικισμός|στωικοί]].<br />
<br />
Παρά τη γνωριμία του με την ελληνική παιδεία, οι ρίζες της ζωής και της σκέψεως του Παύλου παραμένουν πάντοτε εβραϊκές. Αν αντιπαραβάλλουμε τη σκέψη του με εκείνη ενός άλλου ελληνιστή Ιουδαίου, του Φίλωνα, θα δούμε πως ο τελευταίος, ενώ παραμένει ένας ευσεβής και πιστός Ιουδαίος, προβαίνει στην ερμηνεία της [[Παλαιά Διαθήκη|Παλαιάς Διαθήκης]] με σχήματα [[Πλάτωνας|πλατωνικά]] και μετα-πλατωνικά, τα οποία αποδέχεται ως απόλυτη αλήθεια. <br />
<br />
Ο Παύλος δεν ακολουθεί τον ίδιο δρόμο. Η όλη θρησκευτική του τοποθέτηση είναι βασικά εβραϊκή, αφού εκεί βρίσκονται πραγματικά οι ρίζες του. Από την άποψη αυτή ότι και αν γνωρίζει ή χρησιμοποιεί από τον μη ιουδαϊκό κόσμο, δεν είναι ικανό να αλλοιώσει ουσιαστικά τη θρησκευτική νοοτροπία του. <br />
<br />
Ένα γεγονός και μόνο είναι αυτό που φαίνεται να αλλοιώνει πραγματικά τη σκέψη του: η συνάντησή του με τον [[Ιησούς Χριστός|Ιησού Χριστό]], που δεν είναι μόνο ''"μωρία"'' για τους Έλληνες, αλλά και ''"σκάνδαλο"'' για τους Ιουδαίους. Ο Παύλος κατανοείται καλύτερα μόνον ως πρωτότυπος στοχαστής, που δίνει τόσο στις εβραϊκές όσο και στις ελληνικές κατηγορίες και λέξεις νέο περιεχόμενο και σημασία, εμπνευσμένα από το γεγονός του Χριστού και την εμπειρία της Εκκλησίας. Η θεώρηση του κόσμου και της ιστορίας γίνεται πλέον από τη σκοπιά του αναστημένου Χριστού και τον οδηγεί σε μια αναθεώρηση της ελληνικής ''"σοφίας"''.<br />
<br />
==Οι Επιστολές==<br />
<br />
Οι επιστολές του αποστόλου Παύλου είναι τα πρώτα γραπτά μνημεία της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]] και αποτελούν έργα περιστασιακά, γράφτηκαν δηλαδή για να απαντήσουν σε διάφορα ερωτήματα που έθεταν οι νεοϊδρυθείσες εκκλησίες στον απόστολο. Κατά τη συγγραφή των επιστολών του ακολουθεί ο Παύλος τους ισχύοντες κανόνες της ελληνικής επιστολογραφίας (προοίμιο που περιέχει τον αποστολέα, παραλήπτη και χαιρετισμό - ανάπτυξη του θέματος - τελικοί χαιρετισμοί) και προσθέτει στο τέλος ιδιόχειρο χαιρετισμό προς δήλωση της γνησιότητας της επιστολής (''Ρωμ. 16:22'', ''Α' Κορ. 16:21'', ''Γαλ. 6:11'', ''Κολ. 4:18'', ''Β' Θεσ. 3:17'', ''Φιλ. 19'').<br />
<br />
Η διάταξη των επιστολών του Παύλου στον κανόνα της Καινής Διαθήκης έγινε ανάλογα με την έκταση τους. Πρώτη δηλ. τοποθετήθηκε η προς Ρωμαίους, που είναι η μεγαλύτερη (16 κεφάλαια) και τελευταία η προς Φιλήμονα (25 στίχοι): <br />
<br />
*[[Προς Ρωμαίους]]<br />
*[[Προς Κορινθίους Α']]<br />
*[[Προς Κορινθίους Β']]<br />
*[[Προς Γαλάτας]]<br />
*[[Προς Εφεσίους]]<br />
*[[Προς Φιλιππησίους]]<br />
*[[Προς Κολοσσαείς]]<br />
*[[Προς Θεσσαλονικείς Α']]<br />
*[[Προς Θεσσαλονικείς Β']]<br />
*[[Προς Τιμόθεον Α']]<br />
*[[Προς Τιμόθεον Β']]<br />
*[[Προς Τίτον]]<br />
*[[Προς Φιλήμονα]]<br />
*[[Προς Εβραίους]] (η επιστολή αυτή, συνήθως ακολουθεί μετά από την ομάδα των 13 επιστολών του Παύλου)<br />
<br />
Οι 14 παύλειες επιστολές, για τις οποίες οι [[Πράξεις των Αποστόλων]] δίνουν ένα πολύτιμο ιστορικό πλαίσιο, αποτελούν ένα μεγάλο τμήμα της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]]. Οι επιστολές αυτές σημαδεύουν το αποστολικό έργο του Παύλου στην "ειδωλολατρική" γη. <br />
<br />
Η χρονολογική τοποθέτηση των επιστολών του Παύλου στη διάρκεια της ζωής και της ιεραποστολικής του δράσης είναι δυνατή από τις πληροφορίες των ίδιων των επιστολών σε συνδυαομό προς αντίστοιχες πληροφορίες των Πράξεων ή από τη συσχέτιση τους με γεγονότα της ιστορίας:<br />
<br />
* Οι επιστολές προς Θεσσαλονικείς, γράφτηκαν στην Κόρινθο περίπου από το 50-52 μ.Χ σύμφωνα με τους υπολογισμούς των μελετητών.<br />
* Η [[Προς Φιλιππησίους]] επιστολή γράφτηκε στην Έφεσο γύρω στο 52-56, ενώ κατ' άλλους στη Ρώμη γύρω στό 60-62 μ.Χ.<br />
* Η [[Προς Γαλάτας]] επιστολή γράφτηκε στην Έφεσο κάπου ανάμεσα στο 52 έως το 55 μ.Χ.<br />
* Οι επιστολές επιστολές προς Κορινθίους, γράφτηκαν, η '''"Α'"''' στην Έφεσο (ομοφωνία απόψεων) και '''"Β'"''' στη [[Μακεδονία]] ή στους [[Φίλιπποι|Φιλίππους]] ή στην [[Έφεσος|Έφεσο]], από το 55-57 μ.Χ.<br />
* Η [[Προς Ρωμαίους]] επιστολή γράφτηκε στην Κόρινθο το 57 μ.Χ. <br />
* Η [[Προς Κολοσσαείς]] επιστολή γράφτηκε στην Έφεσο κατά το 52-55 ή στη Ρώμη το 60-62 μ.Χ.<br />
* Η [[Προς Φιλήμονα]] επιστολή γράφτηκε στην Έφεσο κατά το 52-55 ή στη Ρώμη το 60-62 μ.Χ.<br />
* Η [[Προς Εφεσίους]] επιστολή γράφτηκε στην Έφεσο το 54-55 ή στη Ρώμη το 60-62 μ.Χ.<br />
* Οι επιστολές προς Τιμόθεο, γράφτηκαν, η '''"Α'"''' στη Μακεδονία ή στη Νικόπολη το 63-64, και η '''"Β'"''' στη Ρώμη το 65-67 μ.Χ.<br />
* Η [[Προς Τίτον]] επιστολή, γράφτηκε στους [[Φίλιπποι|Φιλίππους]] το 63-64 μ.Χ.<br />
<br />
Τα τρία τελευταία κείμενα, θέτουν και ένα φιλολογικό πρόβλημα: προϋποθέτουν τουλάχιστο τη χρήση ενός γραμματέα, που τους έδωσε τη σφραγίδα του δικού του ύφους παρ' όλη την εξάρτηση από τη σκέψη του Παύλου. <br />
<br />
Η περίπτωση της προς [[Προς Εβραίους]] επιστολής είναι διαφορετική. Αν και η αρχαία παράδοση τη συνδέει πάντα με το παύλειο σύνολο, ο συντάκτης της έχει μια φιλολογική προσωπικότητα και μια πρωτοτυπία σκέψεως καθαρά διάφορες από τις αντίστοιχες του Παύλου. Ωστόσο το κείμενο πρέπει να είναι προγενέστερο του 70 μ.Χ., γιατί φαίνεται ότι αγνοεί την καταστροφή της [[Ιερουσαλήμ]] και το τέλος της λατρείας του ναού και ίσως γράφτηκε στη [[Ρώμη]].<br />
<br />
Οι επιστολές του Παύλου μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ανάλογα με τους παραλήπτες τους ως εξής: <br />
<br />
* Επιστολές που απευθύνονται σε μια συγκεκριμένη εκκλησία (''Α'-Β' Κορ'', ''Α'-Β' Θεσ'', ''Φιλιπ.'', ''Κολ.'')<br />
* Επιστολές που απευθύνονται σε μια ομάδα εκκλησιών και ονομάζονται ''"εγκύκλιες επιστολές"'' (''Εφεσ.'', και ίσως η ''Ρωμ.'')<br />
* Επιστολές που απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο (''Α'-Β'Τιμ'', ''Τιτ.'', ''Φιλημ''). <br />
* Επιστολές γράφτηκαν τον καιρό που ο Παύλος ήταν φυλακισμένος: Αυτές είναι οι 4 ''"επιστολές της αιχμαλωσίας"'' (''Εφεσ.'', ''Φιλ.'', ''Κολ.'', ''Φιλημ.'') και η ''Β' Τιμ''. <br />
* Οι τρεις επιστολές ''Α'- Β' Τιμ.'' και ''Τίτ.'' που απευθύνονται σε ποιμένες των εκκλησιών ονομάζονται από το 18ο αιώνα και ύστερα ''"Ποιμαντικές"''.<br />
<br />
===Η αυθεντικότητα των ''Ποιμαντικών Επιστολών''===<br />
<br />
Σύμφωνα με την επιγραφή τους οι ποιμαντικές επιστολές συνεγράφησαν από τον ίδιο τον Παύλο και αυτό δέχεται και η αρχαία παράδοση. Παρόλ' αυτά, κατά τους νεώτερους χρόνους, σοβαροί ερευνητές αμφισβήτησαν τη γνησιότητά τους, είτε συνολικά είτε εν μέρη. Οι διάφορες απόψεις συνοψίζονται ως εξής:<br />
<br />
* Αμφισβήτηση της ''Α' προς Τιμόθεον'' για την οποία προτείνεται η λύση της κατασκευής της με βάση τις γνήσιες ''Β' προς Τιμόθεον'' και ''προς Τίτον'' επιστολές.<br />
* Απόρριψη της γνησιότητας όλων των ''ποιμαντικών επιστολών'', τοποθετώντας τη συγγραφή τους στην τρίτη δεκαετία του 2ου αι. μ.Χ. ή και αργότερα. <br />
* Αναγνώριση στο κείμενο της ''Β' προς Τιμόθεον'', αποσπασμάτων από γνήσιες επιστολές του Παύλου.<br />
* Αναγνώριση, κατά βάση, της γνησιότητας όλων των ''ποιμαντικών επιστολών'', αλλά με την ύπαρξη προσθηκών από άλλες γνήσιες επιστολές του Παύλου.<br />
* Αναγνώριση των ''ποιμαντικών επιστολών'' ως γνήσιες, με την προσθήκη παρεμβολών από τους παραλήπτες προφορικών λόγων του Παύλου που αρχικά θα γράφονταν στα περιθώρια των χειρογράφων.<br />
* Αναγνώριση, κατά βάση, της γνησιότητας των ''ποιμαντικών επιστολών'' με ενσωμάτωση από τον ίδιο τον Παύλο τμημάτων από κείμενα που ανάγονται στον ελληνιστικό Ιουδαϊσμό.<br />
<br />
Σήμερα, το σύνολο σχεδόν των ερευνητών υποστηρίζουν τη γνησιότητα των ''ποιμαντικών επιστολών'', κυρίως με τη μορφή της ''"θεωρίας του γραφέως"''. Αυτό σημαίνει πως αν ληφθούν υπόψη:<br />
<br />
* η δεύτερη και αυστηρότερη αιχμαλωσία του Παύλου στη φυλακή<br />
* οι συνθήκες διαβίωσης των κρατουμένων στις φυλακές της Ρώμης<br />
* ο συνωστισμός που επικρατούσε<br />
* οι κακές συνθήκες φωτισμού κ.λπ.,<br />
<br />
είναι μάλλον απίθανο να έγραψε ο ίδιος τόσο μεγάλες επιστολές χωρίς τη βοήθεια κάποιου γραφέα ο οποίος ανέλαβε το καθήκον αυτό βάση οδηγιών που λάμβανε από τον ίδιο τον Παύλο. <br />
<br />
Αυτό σημαίνει ότι, συνέτασσε λιγότερο ή περισσότερο ελεύθερα το κείμενο, με βάση τις οδηγίες του αποστόλου, φέρνοντας εις πέρας ένα έργο επίπονο και μακροχρόνιο, το οποίο είναι φυσικό να απέκτησε εν μέρη το προσωπικό ύφος του γραφέα. Έτσι εξηγούνται οι παρεκκλίσεις γλώσσας και ύφους που συναντάμε στις επιστολές. Τέλος, έγινε δεκτό ότι το κείμενο πρέπει να το ενέκρινε, να το διόρθωνε και να το υπέγραφε ο ίδιος ο Παύλος και με τον τρόπο αυτό ερμηνεύεται η ομοιότητα με το παύλειο ύφος.<br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
<br />
* David Noel Freedman, ''The Anchor Bible Dictionary'', (New York: Doubleday, 1996, c1992), τόμος 5, σελ. 186, λήμμα: ''Paul''.<br />
* Walter A. Elwell and Barry J. Beitzel, ''Baker Encyclopedia of the Bible'', (Baker Book House, 1988), σελ. 1621, λήμμα: ''Paul, The Apostle''.<br />
* Allen C. Myers, ''The Eerdmans Bible Dictionary'', (Rev., augm. translation of: Bijbelse encyclopedie. Rev. ed. 1975.; Grand Rapids, Mich.: Eerdmans, 1987), σελ. 803, λήμμα: ''Paul''.<br />
* D. R. W. Wood et al., ''New Bible Dictionary'', (InterVarsity Press, 1996, c1982, c1962), σελ. 880, λήμμα: ''Paul''.<br />
* Gerald F. Hawthorne et al., ''Dictionary of Paul and His Letters'', (Downers Grove, Ill.: InterVarsity Press, 1993), σελ. 692, λήμμα: ''PAUL IN EARLY CHURCH TRADITION''<br />
* Αγουρίδης Σ., ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', Γρηγόρης, 1991, σελ. 197-225<br />
* Βούλγαρης Χρ., ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'' Τόμος Α', Αθήνα, 2003, σελ. 348-394<br />
* Καραβιδόπουλος Ι., ''Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη'', Πουρναράς, 1998, σελ. 261-272 <br />
* Τρεμπέλα Π.Ν., ''Υπόμνημα εις τας επιστολάς της Κ. Διαθήκης'', Τόμος Α', "Ο Σωτήρ", 1983, σελ. 19-25<br />
<br />
{{Αξιόλογο Άρθρο}}<br />
<br />
[[Κατηγορία:Άγιοι|Παύλος]]<br />
[[Κατηγορία:Απόστολοι|Π]]<br />
[[Κατηγορία:12 Απόστολοι]]<br />
[[Κατηγορία:Μάρτυρες|Π]]<br />
[[Κατηγορία:Εκκλησιαστικοί Συγγραφείς|Π]]<br />
[[Κατηγορία:Εκκλησιαστικοί Πατέρες|Π]]<br />
[[Κατηγορία:Ζωτικά Άρθρα|Π]]<br />
[[Κατηγορία:1ος αιώνας|Π]]<br />
<br />
[[ar:بولس الرسول]]<br />
[[fr:Apôtre Paul]]<br />
[[en:Apostle Paul]]<br />
[[ro:Apostolul Pavel]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%A7%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82&diff=20558Χιλιασμός2014-11-03T16:00:51Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>Με τον όρο [[Χιλιασμός]], αναφερόμαστε στη θρησκευτική πεποίθηση που έχει ως πυρήνα της διδασκαλίας της τον χιλιετή θρίαμβο του καλού επί του κακού, γύρω από τον οποίο αναφύονται πολυποίκιλες πεποιθήσεις που διαφοροποιούν το χιλιαστικό φαινόμενο από άλλα συναφή θρησκευτικά φαινόμενα<ref>Μπέγζος Μάριος, ''Φαινομενολογία της Θρησκείας'', Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1995, σελ. 185.</ref>. Για την Ορθόδοξη Θεολογία, ο ''χιλιασμός'' αποτελεί ''"εσχατολογική πλάνη"'', σύμφωνα με την οποία ο [[Χριστός|Ιησούς Χριστός]] θα βασιλεύσει για χίλια χρόνια στη γη, κατά το τέλος του κόσμου<ref>"Χιλιασμός", ''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'' (ΘΗΕ), τόμ. 12, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1968, στ. 129.</ref>.<br />
<br />
Αν και ο ''Χιλιασμός'' δεν εμφανίζεται με πάγια και σταθερή μορφή, τα βασικώτερα σημεία που θα μπορούσαμε να διακρίνουμε είναι τα ακόλουθα<ref>Σύμφωνα με τον Ανδρέα Θεοδώρου στο: ''Θέματα Ιστορίας Δογμάτων'', ΟΕΔΒ, Αθήνα 1986, σελ. 212.</ref>:<br />
<br />
#Η επί γης εγκαθίδρυση της ένδοξης και ειρηνικής βασιλείας του [[Μεσσίας|Μεσσία]] [[Χριστός|Χριστού]], βασιλεία μεστή ευημερίας και αγαθών (υλικών και πνευματικών), της οποίας η διάρκεια τοποθετείται ως επί το πλείστον στα χίλια χρόνια.<br />
#Μια βασιλεία η οποία θεωρείται ως προοίμιο της μέλλουσας βασιλείας του θεού, η οποία ουσιαστικά είναι μια ''μεσοβασιλεία'' ανάμεσα σε δύο οριακά σημεία, ενός ''"αρχεγόνου παραδείσου"'' στην αρχή της ιστορίας και μίας ''"γης της επαγγελίας"'' στο τέλος της ιστορίας<ref>Βλ. και Μπέγζος, ''Φαινομενολογία...'', ό.π., σελ. 190.</ref>.<br />
#Κατά το διάστημα της χιλιετούς βασιλείας του Μεσσία, θα συμβεί η ολοσχερής εκμηδένιση κάθε αντιθέτου δυνάμεως.<br />
#Θα λάβει χώρα η πρώτη εκ νεκρών ανάσταση των δικαίων, μαζί με τους οποίους θα βασιλεύσει ο [[Χριστός]] επί της γης.<br />
#Θα ακολουθήσει η καθολική ανάσταση των νεκρών, η καθολική κρίση και η ανταπόδοση, ανάλογα με τα έργα του καθενός.<br />
<br />
Σύμφωνα με την αρχαιότερη μορφή του ''χιλιασμού'', η επίγεια βασιλεία του [[Χριστός|Χριστού]], θα παρεμβληθεί μεταξύ μιας πρώτης αναστάσεως, αυτής των δικαίων (οι οποίοι ''"θά είναι οι μόνοι μέτοχοι των απολαύσεων της χιλιετούς βασιλείας"'') και μίας δεύτερης, η οποία αναμένει τους μέλλοντες να καταδικαστούν, ενώ θα ακολουθήσει η κρίση και η απόδοση των αιωνίων ποινών ([[Κόλαση]]) και απολαύσεων ([[Παράδεισος]])<ref>''ΘΗΕ'', τόμ. 12 (1968), στ. 129-130.</ref>.<br />
<br />
==Επιρροές από την ιουδαϊκή εσχατολογία==<br />
Η περί ''χιλιασμού'' ιδεά δεν ήταν φαινόμενο που πρωτοεμφανίστηκε ''"επί του εδάφους, της αρχαίας του Χριστού Εκκλησίας"''<ref>Θεοδώρου Ανδρέας, ''Θέματα Ιστορίας Δογμάτων'', ΟΕΔΒ, Αθήνα 1986, σελ. 212-213.</ref>. Ανάλογες δοξασίες είχαν αρχικά υιοθετηθεί από τον ιουδαϊσμό της ''Παλαιστίνης'' και της διασποράς, με τα εξής χαρακτηριστικά<ref>Θεοδώρου, ''Θέματα...'', ό.π., σελ. 213.</ref>:<br />
<br />
#Εθνικοθρησκευτική αποκατάσταση του [[Ισραήλ]] με κέντρο την Ιερουσαλήμ. <br />
#Συντριβή και εκμηδένιση πάντων των έχθρων των Ιουδαίων.<br />
#Έγκαθίδρυση στη γη ιουδαϊκής κοσμοκρατορίας με βασιλιά τον [[Μεσσίας|Μεσσία]].<br />
#Χιλιετής βασιλεία ειρηνική και ένδοξη, αλλά και μεστή υλικών απολαύσεων καί αγαθών.<br />
#Προσδοκία λαμπρού κοσμικού μέλλοντος για τον περιούσιο λαό του θεού.<br />
<br />
Αυτές οι χιλιαστικές δοξασίες αναπτύχθηκαν με εμφανείς τις από τον 2ο π.Χ. αιώνα<ref>"Εσχατολογία", ''ΘΗΕ'', τόμ. 5 (1964), στ. 937.</ref> ''"επιδράσεις της αποκαλυπτικής γραμματείας του Ιουδαϊσμού"''<ref>Θεοδώρου Ανδρέας, ''Ιστορία των Δογμάτων'', τόμ. 1, μέρος 2ο. ''Η ιστορία του δόγματος από της εποχής των Απολογητών μέχρι του 318 μ.Χ.'', Γρηγόρης, Αθήνα 1978, σελ. 518.</ref><ref>βλ. και F. L. Cross and Elizabeth A. Livingstone, ''The Oxford Dictionary of the Christian Church'', 3rd ed., Oxford University Press 2005, σελ. 1093</ref>. Τέτοια έργα ήταν τα ''"Δ' Έσδρα (κεφ. 5,7,10,12), Ενώχ (45,50, 51,61), Βαρούχ<ref>βλ. και David Noel Freedman, ''The Anchor Bible Dictionary'', New York: Doubleday 1992), τόμ. 1, σελ. 908</ref> (29,40,53,72), Ιωβηλαίων (1,13, 20,23), Ψαλμ. Σολομώντος (17), Αποκ. Πέτρου κ.ά.."'' που ''"συνεδέοντο δε και με την έξαρση του μεταγενέστερου Ιουδαϊκού μεσσιανισμού, ήτοι με την έντονη Ιουδαϊκή προσδοκία της ελεύσεως του Μεσσία για την εγκαθίδρυση στη γη χιλιετούς Ιουδαϊκής βασιλείας με κέντρο την Ιερουσαλήμ, στην οποία θα υποτάσσοντο όλοι οι λαοί της γης."''<ref>Φειδάς Ιω. Βλάσιος, ''Εκκλησιαστική Ιστορία - Απ' αρχής μέχρι την Εικονομαχία'', τόμ. Α', 3η έκδ., Αθήνα 2002, σελ. 149.</ref>.<br />
<br />
==Ο Χιλιασμός στην αρχαία Εκκλησία==<br />
Στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες φαίνεται να ακμάζει το χιλιαστικό φαινόμενο και σε αυτό συνέτειναν τρεις κυρίως παράγοντες<ref>Μπέγζος, ''Φαινομενολογία...'', ό.π., σελ. 188.</ref><ref>Θεοδώρου, ''Θέματα...'', ό.π., σελ. 211.</ref>:<br />
<br />
#Η επίδραση των εσχατολογικών απόψεων του ιουδαϊσμού.<br />
#Η κατά γράμμα ερμηνεία του βιβλίου της [[Αποκάλυψις Ιωάννου|Αποκαλύψεως]] (ιδίως το ''Αποκ. 20,1-6'').<br />
#Η ατμόσφαιρα των διωγμών, η οποία ενέτεινε την αναμονή του [[Μεσσίας|Μεσσία]] - [[Χριστός|Χριστού]] με την πρόρρηση του τέλους της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.<br />
<br />
Κάτω από τις επιδράσεις αυτές, αναπτύχθηκαν δύο είδη ''χιλιασμού''<ref>Βλ. ''ΘΗΕ'', τόμ. 12 (1968), στ. 130.</ref>:<br />
<br />
:α) Ο λεγόμενος ''Σαρκικός'': Ο ''Σαρκικός χιλιασμός'' είναι ιουδαϊκής προελεύσεως, βασισμένος σε ραββινική παράδοση κατά την οποία η ιστορία του κόσμου θα τερματιστεί σε επτά χιλιάδες χρόνια, εκ των οποίων τα πρώτα έξι χιλιάδες εκπροσωπούν το πρώτο μέρος της [[Μωυσής|μωσαϊκής]] εβδομάδας (προμεσσιανική εποχή), ενώ την τελευταία ημέρα, το ''Σάββατο'', αντιπροσωπεύει η χιλιετία της μεσσιανικής βασιλείας, οπότε θα είναι η εποχή για πλούτη, υποταγή όλων των λαών, θρίαμβο του [[Ισραήλ]]. Αυτή την καθαρά [[Αίρεση|αιρετική]] εκδοχή, υιοθέτησε ο [[Γνωστικισμός|γνωστικός]] [[Κήρινθος]], και αυτό το γεγονός βοήθησε πολύ ώστε να δυσφημιστεί η χιλιαστική δοξασία και αργότερα να δεχτεί σφοδρές επιθέσεις<ref>Θεοδώρου, ''Θέματα...'', ό.π., σελ. 214.</ref>. Οι λεγόμενοι ''"Κηρινθιανοί...μαθηταί του Κηρίνθου"'' θεωρούσαν ότι στη χιλιετή βασιλεία τους περίμεναν ''"άφθονα σιτία και ποτά και γάμοι και παντοίαι σαρκικαί ηδοναί (Ευσέβ. Εκκλ. Ιστορ Β.13. Γ.28.)"''<ref>Νικολαΐδου Λεβαδέως, ''Πνεύμα της θρησκείας, είτε συγκριτική ιστορία του χριστιανισμού'', εν Αθήναις 1869, σελ. 414.</ref>. Αυτή την αίρεση υιοθέτησε με ελαφρές διαφορές τον 3ο αιώνα ο ''"επίσκοπος Αρσινόης εν Αιγύπτω Νέπως, ο αρχηγός των εν Αιγύπτω χιλιαστών"'' και ''"απέκτησε πολλούς οπαδούς, οίτινες, μετά τον θάνατον του Νέπωτος, τον χιλιασμόν αποδεχόμενοι υπό την διεύθυνσιν Κορακίωνος τίνος, απεχωρίσθησαν από της εκκλησίας, αλλά βραδύτερον επεστράφησαν από της δοξασίας ταύτης υπό του επισκόπου Αλεξανδρείας Διονυσίου"''<ref>Διομήδης-Κυριακός Αναστάσιος, ''Εκκλησιαστική ιστορία από της ιδρύσεως της εκκλησίας μέχρι των καθ' ημάς χρόνων'', τόμ. Α΄, εν Αθήναις 1881, σελ. 152.</ref>. Η επανεμφάνιση της αιρέσεως με τον [[Απολινάριος|Απολινάριο]] κατά τον 4ο αιώνα, αποκρούσθηκε από τους [[Πατρολογία|Πατέρες]] της Εκκλησίας.<br />
<br />
:β) Ο λεγόμενος ''Πνευματικός'': Ο ''Πνευματικός χιλιασμός'', προήλθε από τον [[Παπίας Ιεραπόλεως|Παπία]], ο οποίος, σε αντίθεση με τον [[Κήριθνος|Κήριθνο]], εννόησε στα εδάφια του βιβλίου της [[Αποκάλυψις Ιωάννου|Αποκαλύψεως]] μια βασιλεία πλήρη πνευματικών απολαύσεων, αν και πλούσια σε γήινα αγαθά (αντλώντας στο σημείο αυτό από την ιουδαϊκή αποκαλυπτική γραμματεία<ref>Θεοδώρου, ''Θέματα...'', ό.π., σελ. 215.</ref>). Στα επιφανή πρόσωπα που δέχθηκαν τον ''χιλιασμό'' συγκαταλέγονται ο [[Ιουστίνος ο Μάρτυς|Ιουστίνος]]<ref>Θεοδώρου, ''Θέματα...'', ό.π., σελ. 215-216.</ref>, ο [[Ειρηναίος]]<ref>Θεοδώρου, ''Θέματα...'', ό.π., σελ. 216.</ref>, ο [[Μεθόδιος Ολύμπου]]<ref>Θεοδώρου, ''Θέματα...'', ό.π., σελ. 216-217.</ref>, ο [[Τερτυλλιανός]]<ref>Θεοδώρου, ''Θέματα...'', ό.π., σελ. 217.</ref>, ο [[Λακτάντιος]]<ref>Θεοδώρου, ''Θέματα...'', ό.π., σελ. 217-218.</ref>, ο [[Κομμοδιανός]]<ref>Θεοδώρου, ''Θέματα...'', ό.π., σελ. 218.</ref>, ο [[Βικτωρίνος]]<ref>Θεοδώρου, ''Θέματα...'', ό.π., σελ. 218.</ref>, καθώς και οι [[Ιερώνυμος]] και [[Αυγουστίνος]], οι οποίοι όμως αργότερα απέρριψαν τις αντιλήψεις αυτές<ref>Βλ. και ''ΘΗΕ'', τόμ. 12 (1968), στ. 130.</ref><ref>Βλ. και Τρεμπέλας Ν. Παν., ''Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', τόμ. Γ', 3η έκδ., Ο Σωτήρ, Αθήναι 2003, σελ. 448-449, υποσημ. #26.</ref>.<br />
<br />
Στην πραγματικότητα, η χιλιαστική ιδεά ''"ποτέ δεν κέρδισε την αποδοχή όλης της εκκλησίας"''<ref>Στο πρωτότυπο: ''"Millenarianism never gained acceptance by the whole church"'' (Erwin Fahlbusch and Geoffrey William Bromiley, ''The Encyclopedia of Christianity'', Wm. B. Eerdmans 1999-2003, τόμ. 3, σελ. 538).</ref> και ''"δεν απετέλει φαινόμενον γενικόν, αλλά σποραδικόν μόνον και μερικόν εν τοις κόλποις της αρχαίας Εκκλησίας"''<ref>Θεοδώρου, ''Θέματα...'', ό.π., σελ. 218-219.</ref>. Την ''"ενεκολπώθησαν πολλοί ιεροί συγγραφείς...ενώ άλλοι είτε ετήρουν σιγήν περί αυτής είτε και την κατεπολέμησαν"''<ref>Θεοδώρου, ''Ιστορία...'', ό.π., σελ. 518.</ref>. Όπως παραδέχεται ο [[Ιουστίνος]], υπέρμαχος χιλιαστικών απόψεων, στην εποχή του υπήρχαν πολλοί χριστιανοί ''"καθαράς και ευσεβούς γνώμης"'', ''"οι οποίοι δεν συνεμερίζοντο τας περί χιλιασμού αντιλήψεις"''<ref>Θεοδώρου, ''Ιστορία...'', ό.π., σελ. 109.</ref>.<br />
<br />
Ο ''χιλιασμός'' στην αρχαία εκκλησία εξάλλου, δεν αποτελούσε ενιαίο σύστημα αλλά υπήρχαν διαφωνίες ως προς το περιεχόμενο: ''"ο μεν Ιουστίνος (Απολ. Α.52.) επίστευεν ότι πάντες οι άνθρωποι εξελεύσονται των τάφων εν τη δευτέρα παρουσία ο δε Ειρηναίος (Adv. haeres V. 32—36.) εδόξαζεν ότι μόνοι οι δίκαιοι αναστήσονται, καθώς και ο Τερτυλλιανός (De ressurect. carnis 42. De anima 58. Adv. Marcion. III. 4.), όστις όμως διέφερε νομίζων οτι οι μεν πρότερον, οι δε ύστερον εγερθήσονται κατά την ιδίαν αυτών αξίαν έκαστος, ο δε Λακτάντιος όστις επίστευε δύο αναστάσεις, την μεν κατά την παρουσίαν, την δε κατά την τελευταίαν κρίσιν, ενόμιζεν ότι οι χριστιανοί μόνοι αναστήσονται κατά την πρώτην, οι μεν αγαθοί όπως ανταμειφθώσιν, οι δε κακοί όπως τιμωρηθώσι, κατά δε την δευτέραν οι δίκαιοι μεταμορφωθήσονται εις σχήμα αγγέλων (Inslit. div. VII.20. 26.)"''<ref>Νικολαΐδου, ''Πνεύμα...'', ό.π., σελ. 233.</ref>. Επιπλέον, ''"η καρποφορία περιγράφεται καθ' υπερβολήν υπό του Ειρηναίου (επιδράσεις χιλιαστικών δοξασιών του Παπίου)"'', ενώ ''"ο Ιουστίνος, αν και ένθερμος υποστηρικτής του Χιλιασμού, κατώρθωσεν εν τούτοις να αποφύγη τας υπερβολικάς...ταύτας υλιστικάς προσδοκίας"''<ref>Θεοδώρου, ''Ιστορία...'', 195-196.</ref>.<br />
<br />
Αρκετά νωρίς, τον 2ο αιώνα, άρχισε ο αντίλογος απέναντι στον ''χιλιασμό''. Ο ''Γάιος'', πρεσβύτερος στη Ρώμη, που ''"βοήθησε θεολογικά την Εκκλησία στην αντιμετώπιση του αποκαλυπτικού κινήματος της εποχής του και της πληθώρας των απόκρυφων βιβλίων, που νόθευαν τον Κανόνα της Γραφής"'' καταπολεμά τη διδασκαλία ''"περί χιλιετούς βασιλείας του Χριστού στη γη"''<ref>Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, ''Πατρολογία'', τόμ. Α', έκδ. 4η, Αθήνα 2000, σελ. 331.</ref>. Η αντίδρασή του ήταν τόσο μεγάλη ώστε ''"προς αναίρεσιν των χιλιαστικών τούτων δοξασιών...ο Γάϊος απέρριψε την Αποκάλυψιν του Ιωάννου"'' την οποία απέδωσε στον [[Κήρινθος|Κήρινθο]]<ref>"Γάιος", ''ΘΗΕ'', τόμ. 4 (1964), στ. 148.</ref>. Κατά του ''Χιλιασμού'' ''"εξεδηλώθη και ο Ωριγένης χαρακτηρίζων τους εχομένους τούτου ως υπό σαρκικών επιθυμιών αγομένους...παραθεωρούντας δε τα όσα γράφει ο απόστολος Παύλος περί πνευματικού σώματος μετά την ανάστασιν"''<ref>Τρεμπέλας, ''Δογματική...'', τόμ. Γ', ό.π., σελ. 449, υποσημ. #26.</ref>. Ακολούθως, ο ''Διονύσιος επίσκοπος Αλεξανδρείας'' (248-264) ο ''"διδάσκαλος"'' της ''"καθολικής Εκκλησίας"''<ref>Αθανασίου, ''Περί Διονυσίων'', 6.1</ref>, καταπολέμησε τις χιλιαστικές αντιλήψεις που κυκλοφορούσαν στους κόλπους της Εκκλησίας<ref>Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, ''Πατρολογία'', τόμ. Α', έκδ. 4η, Αθήνα 2000, σελ. 446</ref> ''"φέρνοντας την οριστική ρήξη με την χιλιαστική παράδοση"''<ref>Παναγόπουλος Ιωάννης, ''H Πατερική κατανόηση του Βιβλίου της Aποκαλύψεως'', στο "Εισηγήσεις ΣΤ' Συνάξεως Ορθοδόξων Βιβλικών θεολόγων", 1991, σελ. 360</ref>. Συνολικά, αρκετές ακόμα εξέχουσες φυσιογνωμίες του χριστιανικού χώρου, όπως ο [[Κλήμης ο Αλεξανδρεύς]], ο [[Ευσέβιος ο Καισαρείας]], ο [[Αυγουστίνος]], κ.ά., και εκκλησιαστικές σύνοδοι, ασχολήθηκαν με το ''χιλιασμό'' και την καταδίκη των ιδεών του, οι οποίες ούτως ή άλλως ''"ατόνησαν προοδευτικά μετά τα μέσα του Γ΄ αιώνα"''<ref>Φειδάς Ιω. Βλάσιος, ''Εκκλησιαστική Ιστορία - Απ' αρχής μέχρι την Εικονομαχία'', τόμ. Α', 3η έκδ., Αθήνα 2002, σελ. 151</ref>.<br />
<br />
==Η Ορθόδοξη ερμηνεία της περί «χιλιασμού» περικοπής ''Αποκ. 20,1-10''==<br />
Η περικοπή που αναφέρεται στη χιλιόχρονη βασιλεία, είναι:<br />
<br />
'''''1.''' Και είδα ένα άγγελο να κατεβαίνει από τον ουρανό έχοντας το κλειδί της αβύσσου και μια μεγάλη αλυσίδα στο χέρι του. '''2.''' Και συνέλαβε το δράκοντα, τον όφι τον αρχαίο, που είναι ο Διάβολος και ο Σατανάς, που 'παραπλανάει την οικουμένη', και τον έδεσε για χίλια χρόνια. '''3.''' Και τον έριξε στην άβυσσο, την οποία έκλεισε και τη σφράγισε από επάνω του, για να μην παρασύρει πλέον σε πλάνη τα έθνη, μέχρι να συμπληρωθούν τα χίλια χρόνια (χρονιά δηλαδή μιας μακράς περιόδου που συμβολίζουν τα χίλια αυτά χρόνια). Μετά την πάροδο των χρόνων αυτών θα πρέπει να λυθεί για λίγο χρόνο. '''4.''' Και είδα θρόνους, και κάθησαν σ' αυτούς αυτοί στους οποίους δόθηκε η εξουσία να δικάσουν. Και είδα και τις ψυχές αυτών που είχαν πελεκηθεί με τσεκούρια (είχαν αποκεφαλισθεί δηλαδή) για τη μαρτυρία που έδωσαν για την πίστη τους στον Ιησού και για το λόγο του Θεού. Και οι οποίοι δεν προσκύνησαν το θηρίο, ούτε το ομοίωμα του και ούτε δέχθηκαν να πάρουν τ0 χάραγμα (του) στο μέτωπο τους και στο χέρι τους. Και έζησαν και βασίλεψαν με το Χριστό χίλια χρόνια. '''5.''' Και οι υπόλοιποι από τους νεκρούς δεν ξαναγύρισαν στη ζωή μέχρις ότου συμπληρωθούν τα χίλια χρόνια. Αυτή είναι η πρώτη ανάσταση. '''6.''' Μακάριος και άγιος είναι εκείνος που θα πάρει μέρος στην ανάσταση την πρώτη. Επάνω σ' αυτούς ο δεύτερος θάνατος δεν έχει καμιά εξουσία, αλλά θα είναι ιερείς του Θεοΰ και του Χριστού και θα βασιλέψουν μαζί του χίλια χρόνια. '''7.''' Και όταν θα συμπληρωθούν τα χίλια χρόνια, θα λυθεί ο σατανάς από τη φυλακή του '''8.''' και θα βγει για να πλανέψει τα έθνη, που βρίσκονται στις τέσσερες γωνίες της γης, τον Γώγ και τον Μαγώγ (το σκληρό βασιλιά δηλαδή Γώγ και το βάρβαρο λαό του Μαγώγ που αναφέρει ο προφήτης Ιεζεκιήλ (κεφ. λη΄ και λθ΄) και θα τους μαζέψει να πολεμήσουν (εναντίον του Χριστού), ο δε αριθμός τους είναι σαν την άμμο της θάλασσας (δηλαδή αμέτρητοι). '''9.''' Και ανέβηκαν (τα έθνη αυτά) στην επιφάνεια της γης και περικύκλωσαν το στρατόπεδο των αγίων και την αγαπημένη πόλη. Αλλά κατέβηκε φωτιά από τον ουρανό από το Θεό και τους κατέφαγε. '''10.''' Και ο διάβολος, που τους παραπλανούσε ρίχθηκε στη λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού, όπου ήταν και το θηρίο και ο ψευδοπροφήτης και θα βασανίζονται μέρα και νύκτα στους αιώνες των αιώνων''<ref>''Αποκ. 20,1-10'', Δεληκωστόπουλος Αθανάσιος, ''Η Καινή Διαθήκη σε Νεοελληνική Απόδοση'', 7η έκδ., Αθήνα 2003, σελ. 671-672.</ref>.<br />
<br />
Η ''χιλιαστική'', [[αίρεση|αιρετική]] ερμηνεία των στίχων αυτών, προκύπτει όταν εκλαμβάνονται κατά γράμμα οι στίχοι 1-10 και αυτό γίνεται συνήθως ως εξής: τις τελευταίες ημέρες του κόσμου θα έλθει ο [[Αντίχριστος]]. Μετά την πτώση αυτού και των οπαδών του, και πριν από τη γενική μέλλουσα κρίση, θα βασιλεύσει ο [[Χριστός]] μαζί με τους μάρτυρες της πίστεως που θα αναστηθούν και κάποιους εκλεκτούς του για 1.000 χρόνια επί της γης. Μετά τα χίλια αυτά χρόνια, θα βγει από τη φυλακή του ο [[Σατανάς]], στην οποία παρέμενε δεμένος όλα αυτά τα χρόνια, και τότε θα πολεμήσει τον [[Χριστός|Χριστό]] για τελευταία φορά, όμως και ο πόλεμος αυτός θα κατάληξει σε αποτυχία του<ref>Γιαννακόπουλος Ιωήλ (Αρχιμ.), ''Ερμηνεία της Αποκαλύψεως'', 2η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 212.</ref>. Μετά την αποτυχία αυτή, θα γίνει δεύτερη ανάσταση νεκρών, αυτή που επιφυλάσσεται στους μέλλοντες να καταδικαστούν, θα ακολουθήσει γενική Κρίση και απόδοση των αιωνίων ποινών ([[Κόλαση]]) και των αιωνίων απολαύσεων ([[Παράδεισος]])<ref>''ΘΗΕ'', τόμ. 12 (1968), στ. 130.</ref>.<br />
<br />
Η παραπάνω ερμηνεία παρουσιάζει αρκετά προβλήματα, πρώτο από τα οποία είναι ότι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε κατά γράμμα την αναφορά του 20ου κεφ. της [[Αποκάλυψις Ιωάννου|Αποκαλύψεως]] ως χίλια πραγματικά χρόνια<ref>Βούλγαρης Σπ. Χρήστος, ''Υπόμνημα εις τας Καθολικάς Επιστολάς του Αποστόλου Πέτρου'', έκδ. 6η, εκδ. Κ. & Π. Σμπίλιας ΑΕΒΕ, Αθήνα 1996, σελ. 231.</ref>. Αυτά ''"τα 1000 χρόνια"'' είναι ''"συμβολικός αριθμός"'' που ''"σημαίνει μακρό χρονικό διάστημα"'' καθώς δεν θα πρέπει να ''"λησμονούμε ποτέ την παρατήρηση της Β΄ Πετρ. 3,8 πως 'χίλια έτη ως ημέρα μία παρά τω θεώ'"''<ref>Αγουρίδης Σάββας, ''Η Αποκάλυψη του Ιωάννη'', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1994, σελ. 443</ref>, ούτε την αναφορά στην [[Παλαιά Διαθήκη]] όπου δηλώνεται ότι ''"χίλια έτη εν οφθαλμοίς σου Κύριε ως ημέρα"''<ref>''Ψαλμ. 89,4''</ref>. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να μιλήσουμε για κατά γράμμα χρονικό διάστημα, αλλά σύμφωνα και με το ''Πραξ. 17''<ref>''"Εσείς δεν μπορείτε να γνωρίζετε τον ακριβή χρόνο, αυτόν τον κρατάει ο Πατέρας στην αποκλειστική του εξουσία"'' (''Η Αγία Γραφή'', μετάφραση από τα πρωτότυπα κείμενα, Βιβλική Εταιρεία, Αθήνα 1997, σελ. 165).</ref> κατανοούμε ότι ''"ουδείς έτερος πλην του Θεού γνωρίζει την διάρκειαν των εσχάτων ημερών και την ημέραν της κρίσεως, 'ουδέ ο υιός'"'' όπως αναφέρεται στο [[Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον|Κατά Μάρκον]] ''13,32''<ref>Βούλγαρης, ''Υπόμνημα εις τας Καθολικάς...'', ό.π.</ref>.<br />
<br />
Κατά συνέπεια, μία από τις πρώτες σημαντικές διαφοροποιήσεις από την αίρεση είναι ότι ''"η εκκλησιαστική ορθοδοξία διαχώρισε το γνήσιο πυρήνα του χιλιασμού από τις αριθμοσοφικές περιττολογίες του...αποδέχθηκε τον εσχατολογικό δυναμισμό...απορρίπτοντας τόσο το ενθουσιαστικό στοιχείο του όσο και την αριθμολογία του"''<ref>Μπέγζος, ''Φαινομενολογία...'', ό.π., σελ. 189.</ref>. Ο χρόνος της ολοκλήρωσης της θείας οικονομίας με τη [[Δευτέρα Παρουσία]] του Κυρίου και τη συντέλεια των αιώνων είναι άγνωστος· τον αγνοούν ακόμη και οι άγγελοι και ο υιός του ανθρώπου (δηλ. ο [[Χριστός]] ως άνθρωπος)<ref>"Εσχατολογικές ομάδες", Τσιάκκας Χριστόφορος (αρχιμ.), ''Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Θρησκειών και Αιρέσεων'', έκδ. Ιεράς Μονής Τροοδιτίσσης, Λεμεσός 2002, σελ. 337.</ref> (βλ. ''Ματθ. 24,36''). Ιδιαίτερης σημασίας είναι ο στίχος ''5,3'' της [[Προς Θεσσαλονικείς Α'|πρώτης προς Θεσσαλονικείς επιστολής]] του οποίου ''"η μορφή, η ορολογία, το περιεχόμενο και ο σκοπός...έχουν πολλές ομοιότητες και με τα εσχατολογικά λόγια του Ιησού: α) στα Μρκ 13,21(=Μτθ 24,23) και Λκ 17,23(=Μτθ 24,25-26), όπου γίνεται λόγος για τα γνήσια και τα μη γνήσια προμηνύματα της δευτέρας παρουσίας"''<ref>Γαλάνης Λ. Ιωάννης, ''Η Πρώτη Επιστολή του Απ. Παύλου προς Θεσσαλονικείς'', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2001, σελ. 300.</ref> και δείχνει ότι ''"όποιος ασχολείται με τις χρονολογίες και τους προσδιορισμούς της Παρουσίας του Κυρίου βρίσκεται σε αντίθεση με το Ευαγγέλιο του Χριστού και άρα, στην πλάνη"''<ref>Τσιάκκας, ''Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Θρησκειών και Αιρέσεων'', ό.π.</ref>. Οι άνθρωποι δεν χρειάζεται να εξετάζουν την ημέρα και την ώρα εκείνη, αλλά, να τηρούν τον λόγο του [[Χριστός|Χριστού]] που λέει: ''"υμείς γίνεσθε έτοιμοι, ότι ή ώρα ου δοκείτε ο υιός τού ανθρώπου έρχεται"'' (''Ματθ. 24,44'')<ref>Τσιάκκας, ''Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Θρησκειών και Αιρέσεων'', στο ίδιο.</ref>.<br />
<br />
Δεύτερο σημαντικό πρόβλημα της κατά γράμμα χιλιαστικής ερμηνείας, είναι η αποδοχή δύο περιόδων αναστάσεως: μία για τους δίκαιους και μία για τους αμαρτωλούς, ξεχωριστά. Όμως, η φράση ''"ανάστασις η πρώτη"'' εμφανίζεται μόνο στο εν λόγω απόσπασμα και μόνο στο βιβλίο της ''Αποκάλυψης'', ενώ η διδασκαλία περί μίας μόνο γενικής αναστάσεως εμφανίζεται σε πολλά και διάφορα σημεία: ''Ματθ. 22,30-31'', ''Ιω. 5,28-29. 11,24'', ''Πράξ. 24,15'', ''Α΄ Θεσ. 4,16-17'')<ref>"Ανάστασις", ''ΘΗΕ'', τόμ. 2 (1963), στ. 604.</ref>. Θα πρέπει επιπλέον να παρατηρήσουμε ότι, το κείμενο της ''Αποκάλυψης'' δεν αναφέρει ότι οι άγιοι πρώτα αναστήθηκαν και κατόπιν έζησαν με τον Χριστό χίλια χρόνια, αλλά ''"χωρίς καν να ομιλή περί προηγηθείσης αναστάσεως"'' λέει ότι ''"'έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού χίλια ετη"'' και ''"εν συνεχεία παραθέτει την εξήγησιν: 'αύτη η ανάστασις η πρώτη· μακάριος και άγιος ο έχων μέρος εν τη αναστάσει τη πρώτη· επί τούτων ο δεύτερος θάνατος ουκ έχει εξουσίαν'"''<ref>"Ανάστασις", ''ΘΗΕ'', τόμ. 2 (1963), στ. 605.</ref>. <br />
<br />
Σύμφωνα με την Ορθόδοξη ερμηνεία<ref>Για την ερμηνεία που ακολουθεί βλ. Γιαννακόπουλος, ''Ερμηνεία της Αποκαλύψεως'', ό.π., σελ. 210-211.</ref><ref>Βλ. και Τσιάκκας, ''Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Θρησκειών και Αιρέσεων'', ό.π., σελ. 337-338.</ref>, ''πρώτος θάνατος'' ή ''σωματικός'', είναι ο χωρισμός του σώματος από την ψυχή ενώ ''δεύτερος θάνατος'' ή ''πνευματικός'', είναι ο χωρισμός της ψυχής από το Θεό. Κατ' αναλογία, υπάρχουν και δύο αναστάσεις, δύο ζωές, Η πρώτη ζωή, είναι η ένωση ψυχής και σώματος, ενώ η δεύτερη, η ένωση της ψυχής με τον Θεό. Για τον ψυχικό θάνατο και την πνευματική νέκρωση γίνεται λόγος στο ''Ιω. 5,24-25''. <br />
<br />
Άρα, η ''χιλιετής βασιλεία'', δεν είναι μια κατάσταση που αναμένεται να ξεκινήσει στο μέλλον, αλλά την ζούμε ήδη, και ξεκίνησε από την ανάσταση του Χριστού και εκτείνεται ''"εως της συντέλειας του αιώνος"'' (''Ματθ. 28,18-20''. Βλ. και ''Λουκ. 17,20-21''). <br />
<br />
Στην περίοδο αυτή, πραγματοποιείται η ''πρώτη ανάσταση'', δηλαδή η ανάσταση των πιστών από τη δουλεία της αμαρτίας, η αναγέννηση τους στο σώμα του Χριστού (''Ιω. 3,3-55'', ''Γαλ. 3,26-29'', ''Ρωμ. 8,14-17''). Η κατάσταση της αμαρτωλής ζωής είναι πνευματικός θάνατος (''Λουκ. 15,24-32'', ''Ρωμ. 11,15'', ''Εφεσ. 5,14'', ''Α΄ Ιω. 3,14-15'', ''Αποκ. 3,1'') και συνεπώς, η απαλλαγή από την αμαρτωλή κατάσταση, είναι ανάσταση. Όσοι έλαβαν μέρος σ' αυτή την ''πρώτη ανάσταση'' θα βασιλεύσουν με τον [[Χριστός|Χριστό]] και δεν θα γνωρίσουν το ''δεύτερο θάνατο'', δηλαδή τον πνευματικό (''Αποκ. 2,11''. ''20,6-14''. ''21,8''). Όλοι αυτοί, θα λάβουν μέρος στη ''δεύτερη ανάσταση'', που είναι η μία και μοναδική, γενική ανάσταση των σωμάτων, θα ενωθούν με τους πιστούς που θα ζουν κατά την ημέρα του Κυρίου και θα ενδυθούν αφθαρσία και αθανασία, για να είναι ''"πάντοτε μετά του Κυρίου"'' (''Α΄ θεσ. 4,16-17'').<br />
<br />
Σύμφωνα με τα παραπάνω, το ''δέσιμο'' του σατανά (''Αποκ. 20,2''), το οποίο οι ''χιλιαστές'' εκλαμβάνουν ως απόλυτο γεγονός κατά την ''χιλιετή βασιλεία'' (η οποία όπως προαναφέρθηκε, σύμφωνα με την ορθόδοξη ερμηνεία ξεκινά από την [[Ανάσταση]] του ''Χριστού'') θα πρέπει να θεωρηθεί σχετικό και πρόσκαιρο. Η [[Καινή Διαθήκη]] δείχνει ότι ναι μεν ο [[Χριστός]] έδωσε εξουσία στους δικούς του να υποτάσσουν το διάβολο και να τον δεσμεύουν στο όνομά Του (''Ματθ. 12,28-29'', ''Α΄ Ιω. 4,4'', ''Εβρ. 2,14-15'', ''Πραξ. 26,18'' κ.ά.), όμως ο σατανάς παρά τη δέσμευση εξακολουθεί να εξασκεί επιρροή και εξουσία στους ανθρώπους (''Α΄ Πετρ. 5,8'', ''Ιακ. 4,7'' κ.ά.)<ref>Κόκορης Θ. Δημήτριος, ''Ορθοδοξία και Κακοδοξία'', τόμ. Γ΄, Αθήνα 1993, σελ. 226-229.</ref>. Οι στίχοι 7 και 8 με την αναφορά στο λύσιμο του σατανά, δείχνουν μόνο ότι προς το τέλος, η μανία των αντίχριστων δυνάμεων θα δυναμώσει.<br />
<br />
Στα παραπάνω, θα πρέπει να προστεθούν και άλλες ερμηνευτικές δυσκολίες της χιλιαστικής ερμηνείας: <br />
<br />
*Πως να δεχτούμε ότι θα βασιλεύσει στη γη ο [[Χριστός]] πριν από τη μέλλουσα κρίση με τους δίκαιους μόνο, όταν έχουμε την ρητή διδασκαλία ότι ''"οι καλοί και οι κακοί θα συνυπάρχωσι μέχρι συντέλειας των αιώνων"'' (''Ματθ. 13,47-50'') και το ίδιο ''"επαναλαμβάνεται και εις την παραβολήν των ζιζανίων"'' (''Ματθ. 13,29'') και αυτό σημαίνει ότι ''"εν τη συντελεία των αιώνων...θα γίνη ο χωρισμός δικαίων και αδίκων και ουχί προ ταύτης ως λέγουσι οι χιλιασταί"''<ref>Γιαννακόπουλος, ''Ερμηνεία της Αποκαλύψεως'', ό.π., σελ. 213.</ref>;<br />
<br />
*Πως να δεχτούμε ότι θα τολμούσαν τα αντιχριστιανικά έθνη να πολεμήσουν τους δικαίους όταν θα ξέρουν ότι βασιλεύει επ' αυτών ο ίδιος ο [[Χριστός]]; Και σε ποιο αποτέλεσμα θα ελπίζουν οι πολέμιοι, όταν οι αναστημένοι δίκαιοι θα αποτελούν πλέον ένα στράτευμα αθάνατων ισαγγέλων (''Λουκ. 20,35-36'': ''"Εκείνοι όμως που θ' αξιωθούν ν' απολαύσουν τη μέλλουσα ζωή και θα αναστηθούν από τους νεκρούς...ούτε θα είναι δυνατόν πλέον να πεθάνουν γιατί θά είναι ίσοι μέ τους αγγέλους..."'')<ref>Γιαννακόπουλος, ''Ερμηνεία της Αποκαλύψεως'', ό.π., σελ. 214.</ref>;<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
*Θεοδώρου Ανδρέας, ''Θέματα Ιστορίας Δογμάτων'', ΟΕΔΒ, Αθήνα 1986, σελ. 211-223.<br />
*Μπέγζος Μάριος, ''Φαινομενολογία της Θρησκείας'', Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1995, σελ. 185-190.<br />
*Σκουτέρης Β. Κωνσταντίνος, ''Ιστορία Δογμάτων'', τόμ. Α', Αθήνα 1998, σελ. 343-345.<br />
*Τρεμπέλας Ν. Παν., ''Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', τόμ. Γ', 3η έκδ., Ο Σωτήρ, Αθήναι 2003, σελ. 448-450.<br />
*"Χιλιασμός", ''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'', τόμ. 12, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1968, στ. 129-131.<br />
*"Χιλιασμός", Ζαχαρόπουλος Νίκος, ''Επίτομο Ιστορικό-Θεολογικό Λεξικό'', University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 454-455.<br />
<br />
<br />
[[Κατηγορία:Θρησκευτικές πίστεις, παραδόσεις και κινήματα|Χ]]<br />
<br />
[[en:Chiliasm]]<br />
[[ro:Milenarism]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%BF%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CE%95%CF%85%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%B1&diff=20553Συνοπτικά Ευαγγέλια2014-10-20T23:37:42Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>'''Συνοπτικά Ευαγγέλια''' ονομάζονται τα τρία πρώτα ευαγγέλια της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]], το [[Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον|κατά Ματθαίον]], το [[Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον|κατά Μάρκον]] και το [[Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον|κατά Λουκάν]], τα οποία, καταγραφόμενα σε παράλληλες στήλες και συγκρινόμενα μεταξύ τους, μπορούν να εξεταστούν συνοπτικά (''συν-όψις'') για να διαπιστωθούν οι ομοιότητες και οι διαφορές τόσο ως προς τη μορφή όσο και ως προς το περιεχόμενο. Κατ' αυτό τον τρόπο, και οι συγγραφείς τους ονομάζονται και ''συνοπτικοί''.<br />
<br />
Πράγματι, στις διηγήσεις των τριών Ευαγγελίων (που παρουσιάζουν μεταξύ τους και ευκρινείς διαφορές), εμφανίζονται πολλά κοινά στοιχεία, πολλές φορές και σε επίπεδο λέξεων και αυτή η ομοιότητα δημιούργησε το λεγόμενο ''συνοπτικό πρόβλημα'', δηλαδή το πρόβλημα των σχέσεων και της αλληλεξάρτησης μεταξύ των συνοπτικών ευαγγελίων. Το φαινόμενο αυτό έθεσε το πρόβλημα της πιθανής ύπαρξης κοινών πηγών από τις οποίες άντλησαν και οι τρεις Ευαγγελιστές, όπως και το δύσκολο πρόβλημα της εξάρτησης του ενός από τον άλλο. Το ζήτημα αυτό είχε εξεταστεί από τους εκκλησιαστικούς συγγραφείς των πρώτων αιώνων, σε βάθος όμως μελετήθηκε από τον 18ο αιώνα και μετά. <br />
<br />
Το λιγότερο σε έκταση υλικό σωζόμενο από ένα μόνο ευαγγελιστή (30 στίχοι) ανήκει στον Μάρκο. Από τους 661 στίχους του κατά Μάρκον ευαγγελίου, εκτός των 30 που αποτελούν το ιδιαίτερο υλικό του, οι υπόλοιποι βρίσκονται παραλλαγμένοι ελαφρά ως προς το λεξιλόγιο στα ευαγγέλια Ματθαίου και Λουκά. Επίσης ο Ματθαίος, πλην του κοινού υλικού που έχει με τους άλλους δύο ευαγγελιστές και του κοινού υλικού που έχει με τον Λουκά (κοινοί με τον Λουκά είναι περίπου 240 στίχοι), διασώζει πληροφορίες που δεν έχουν οι άλλοι δύο Συνοπτικοί. Το υλικό αυτό ανέρχεται στο 1/6 περίπου του ευαγγελίου του. <br />
<br />
Τέλος, ο Λουκάς, πλην του κοινού υλικού με τους άλλους δύο ή μόνο με τον ένα, διασώζει στο 1/4 περίπου του ευαγγελίου του ιδιαίτερο υλικό που δεν βρίσκεται στους άλλους ευαγγελιστές. Το επιπλέον υλικό του Ματθαίου καθώς επίσης και το επιπλέον του Λουκά ως και το κοινό υλικό και των δύο καλύπτεται κυρίως από διδασκαλίες του Ιησού.<br />
<br />
Κατά συνέπεια:<br />
<br />
* '''Σύνολο στίχων'''<br />
<br />
::[[Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον|Μάρκος]] = ''661'' <br />
::[[Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον|Ματθαίος]] = ''1.068''<br />
::[[κατά Λουκάν Ευαγγέλιον|Λουκάς]] = ''1.149''<br />
<br />
* '''Κοινό υλικό'''<br />
<br />
::Τριών συνοπτικών = περ. ''440'' στίχοι<br />
::Μάρκος μόνο με Λουκά = περ. ''70'' στίχοι<br />
::Μάρκος μόνο με Ματθαίο = περ. ''150'' στίχοι<br />
::Ματθαίος με Λουκά = περ. ''240'' στίχοι<br />
<br />
* '''Ιδιαίτερο υλικό'''<br />
<br />
::Μόνο ο Μάρκος = περ. ''30'' στίχοι<br />
::Μόνο ο Ματθαίος = περ. ''180'' στίχοι<br />
::Μόνο ο Λουκάς = περ. ''290'' στίχοι<br />
<br />
Αν και αρκετές υποθέσεις εμφανίστηκαν για τη λύση του προβλήματος αυτού, οι σημερινοί μελετητές, υιοθετούν την παρακάτω λύση ως πιο πιθανή:<br />
<br />
'''Οι πηγές του Ευαγγελιστή Μάρκου'''<br />
<br />
* [[Q (η πηγή των Λογίων)|Λόγια του Ιησού ή αλλιώς, πηγή "Q"]] (;)<ref>Για πολλούς ερευνητές η αλληλεξάρτηση ή μη του ''Κατά Μάρκον Ευαγγελίου'' με την '''Q''' είναι ακόμα ζητούμενο προς διερεύνηση. Μέχρι στιγμής, αν και έχουν υπάρξει και διαφορετικές απόψεις, η περί των πηγών του Μάρκου και του Ιωάννη έρευνα, κινείται επάνω σε υποθετικές κυρίως προτάσεις.</ref><br />
<br />
* Παράδοση (Απ. Πέτρος)<br />
<br />
'''Οι πηγές του Ευαγγελιστή Ματθαίου'''<br />
<br />
* Μάρκος<br />
* Λόγια του Ιησού ('''Q''')<br />
* Παράδοση - Iδιαίτερη πηγή ('''Μ''')<ref>Με το γράμμα ''M'' κεφαλαίο, αναφέρονται οι ειδικοί στην πηγή/ές του αποκλειστικού υλικού που συναντάμε στο ευαγγέλιο του Ματθαίου.</ref><br />
<br />
'''Οι πηγές του Ευαγγελιστή Λουκά'''<br />
<br />
* Μάρκος<br />
* Λόγια του Ιησού ('''Q''')<br />
* Παράδοση - Iδιαίτερη πηγή ('''L''') <ref>Με το γράμμα ''L'' κεφαλαίο, αναφέρονται οι ειδικοί στην πηγή/ές του αποκλειστικού υλικού που συναντάμε στο ευαγγέλιο του Λουκά.</ref><br />
<br />
Σύμφωνα με τα παραπάνω, το γράμμα '''M''' και το γράμμα '''L''' που υποδηλώνουν τις ιδιαίτερες πηγές του Ματθαίου και του Λουκά αντίστοιχα και εξηγούν τις διαφορές που συναντάμε στα κείμενα, αποτελούν είτε προφορικές είτε γραπτές πηγές. Στην περίπτωση του Λουκά, η εσωτερική ενότητα του υλικού ενισχύει την άποψη ότι πρόκειται μάλλον για γραπτό υλικό.<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size: 85%"><references/></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
* Ιωαννίδη Β., ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', 1960<br />
* Αγουρίδη Σ., ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', Γρηγόρη, 1991<br />
* Παναγόπουλου Ι., ''Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη'', Ακρίτας, 1993<br />
* Raymond Brown, ''An Introduction to the New Testament'', Doubleday, 1997<br />
* Καραββιδόπουλου Ι., ''Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη'', Πουρναρά, 1998<br />
* L.D.Reynolds & N.G.Wilson, ''Αντιγραφείς και Φιλόλογοι'', ΜΙΕΤ, 1981<br />
* Elpidio Mioni, ''Εισαγωγή στην Ελληνική Παλαιογραφία'', ΜΙΕΤ, 1985<br />
* E.G. Turner, ''Ελληνικοί Πάπυροι'', ΜΙΕΤ, 1981<br />
* Kurt Aland, ''The Problem of the New Testament Canon'', Λονδίνο, Mowbray, 1962.<br />
<br />
<br />
<br />
{{Καινή Διαθήκη}}<br />
<br />
[[Κατηγορία:Αγία Γραφή]]<br />
[[Κατηγορία:Καινή Διαθήκη]]<br />
[[Κατηγορία:Ζωτικά Άρθρα|Ε]]<br />
<br />
[[en:Synoptic gospels]]<br />
[[ro:Evanghelii sinoptice]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1_%CE%A7%CE%AF%CE%BF%CF%85&diff=20527Μαρκέλλα Χίου2014-07-22T08:37:07Z<p>Inistea: Απολυτίκιο</p>
<hr />
<div>[[Image:MarkellaChios01.JPG|thumbnail|right|Μαρκέλλα Χίου - icon in the church of St Μαρκέλλα, Chios island]]<br />
[[Image:MarkellaChios02.JPG|thumbnail|right|The place where the blood of saint Markella appares every year]]<br />
[[Image:Image-MarkellaChios03.JPG|thumbnail|right|The place of the dormition of sainte Markella]]<br />
[[Image:MarkellaChios04.JPG|thumbnail|right|Chapel in front of the thumb of St Markella]]<br />
H Αγία Mαρκέλλα είναι Αγία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Γεννήθηκε και έζησε κατά τη διάρκεια του δεκάτου τετάρτου αιώνα στη Βολισσό της Χίου. Ανατράφηκε ως Χριστιανή από τη μητέρα της παρόλο που ο πατέρας της ήταν ειδωλολάτρης.<br />
<br />
Σε νεαρή ηλικία, η μητέρα της πέθανε και η Μαρκέλλα συνέχισε να μελετά την Καινή Διαθήκη, να προσεύχεται στο Θεό και να ζει μια ζωή σύμφωνα με αυτά που της είχε διδάξει.<br />
<br />
Περίπου στα δέκατα όγδοα γενέθλιά της, ο πατέρας την ανάγκασε με πολύ σκληρό τρόπο και με απειλές να γίνει ειδωλολάτρης. Φοβισμένη, διέφυγε στα κοντινά βουνά και κρύφθηκε σε έναν θάμνο. Ο πατέρας της την βρήκε, με τη βοήθεια ενός βοσκού και έβαλε φωτιά στο θάμνο για να την αναγκάσει να παρουσιαστεί.<br />
<br />
Η Μαρκέλλα έτρεξε στη θάλασσα για να σωθεί αλλά ο πατέρας της την στόχευσε με το τόξο του και με ένα βέλος την πλήγωσε. Το αίμα της Αγίας έβαψε τους βράχους και αυτή την ημέρα, την ημέρα της εορτής της, το αίμα της γίνεται ορατό σε αυτούς τους βράχους. Όταν τραυματίστηκε, προσευχήθηκε στον Ιησού Χριστό να την κρύψει. Ένας βράχος άνοιξε και έκρυψε το σώμα της μέσα, αλλά όχι το κεφάλι της. Ο πατέρας της την αποκεφάλισε και έριξε το κεφάλι στη θάλασσα, το οποίο βγήκε στην παραλία της Κώμης. Ο βράχος αυτός αναβλύζει έως τις μέρες μας Αγίασμα.<br />
<br />
Μαρτυρίες πιστών αναφέρουν ότι η εικόνα της είναι θαυματουργή και πως όταν ο ιερέας στις 22 Ιουλίου, που εορτάζεται η μνήμη της, διαβάζει την παράκληση το νερό της θάλασσας βράζει και σταματά όταν τελειώσει. Την ημέρα αυτή γίνεται μεγάλο πανηγύρι και εκατοντάδες προσκυνητές έρχονται όχι μόνο από το νησί αλλά και από όλο τον κόσμο.<br />
<br />
<gallery><br />
Image:MarkellaChios05.JPG<br />
Image:MarkellaChios06.JPG<br />
Image:MarkellaChios07.JPG<br />
</gallery><br />
<br />
==Απολυτίκιο της Αγίας Μαρκέλλας==<br />
Της άγνείας το ρόδον και της Χίου το βλάστημα, την άγίαν Μαρκέλλαν έν ωδαίς εύφημήσωμεν τμηθείσα γαρ χειρί τη πατρική, ως φύλαξ εντολών των του Χριστού, ρώσιν νέμει και κινδύνων άπαλλαγήν, τοις προς αυτήν κραυγάζουσι* δόξα τω δεδοκότι σοι Ίσχύν, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ένεργούντι δια σου, πάσιν Ίάματα.<br />
<br />
==Sources==<br />
* http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1<br />
<br />
[[Κατηγορία:Άγιοι]]<br />
<br />
[[en:Markella of Chios]]<br />
[[ro:Marcela din Chios]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1_%CE%A7%CE%AF%CE%BF%CF%85&diff=20526Μαρκέλλα Χίου2014-07-22T08:34:42Z<p>Inistea: Νέα σελίδα: Μαρκέλλα Χίου - icon in the church of St Μαρκέλλα, Chios island [[Image:MarkellaChios02.JPG|thumbnail|right|...</p>
<hr />
<div>[[Image:MarkellaChios01.JPG|thumbnail|right|Μαρκέλλα Χίου - icon in the church of St Μαρκέλλα, Chios island]]<br />
[[Image:MarkellaChios02.JPG|thumbnail|right|The place where the blood of saint Markella appares every year]]<br />
[[Image:Image-MarkellaChios03.JPG|thumbnail|right|The place of the dormition of sainte Markella]]<br />
[[Image:MarkellaChios04.JPG|thumbnail|right|Chapel in front of the thumb of St Markella]]<br />
H Αγία Mαρκέλλα είναι Αγία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Γεννήθηκε και έζησε κατά τη διάρκεια του δεκάτου τετάρτου αιώνα στη Βολισσό της Χίου. Ανατράφηκε ως Χριστιανή από τη μητέρα της παρόλο που ο πατέρας της ήταν ειδωλολάτρης.<br />
<br />
Σε νεαρή ηλικία, η μητέρα της πέθανε και η Μαρκέλλα συνέχισε να μελετά την Καινή Διαθήκη, να προσεύχεται στο Θεό και να ζει μια ζωή σύμφωνα με αυτά που της είχε διδάξει.<br />
<br />
Περίπου στα δέκατα όγδοα γενέθλιά της, ο πατέρας την ανάγκασε με πολύ σκληρό τρόπο και με απειλές να γίνει ειδωλολάτρης. Φοβισμένη, διέφυγε στα κοντινά βουνά και κρύφθηκε σε έναν θάμνο. Ο πατέρας της την βρήκε, με τη βοήθεια ενός βοσκού και έβαλε φωτιά στο θάμνο για να την αναγκάσει να παρουσιαστεί.<br />
<br />
Η Μαρκέλλα έτρεξε στη θάλασσα για να σωθεί αλλά ο πατέρας της την στόχευσε με το τόξο του και με ένα βέλος την πλήγωσε. Το αίμα της Αγίας έβαψε τους βράχους και αυτή την ημέρα, την ημέρα της εορτής της, το αίμα της γίνεται ορατό σε αυτούς τους βράχους. Όταν τραυματίστηκε, προσευχήθηκε στον Ιησού Χριστό να την κρύψει. Ένας βράχος άνοιξε και έκρυψε το σώμα της μέσα, αλλά όχι το κεφάλι της. Ο πατέρας της την αποκεφάλισε και έριξε το κεφάλι στη θάλασσα, το οποίο βγήκε στην παραλία της Κώμης. Ο βράχος αυτός αναβλύζει έως τις μέρες μας Αγίασμα.<br />
<br />
Μαρτυρίες πιστών αναφέρουν ότι η εικόνα της είναι θαυματουργή και πως όταν ο ιερέας στις 22 Ιουλίου, που εορτάζεται η μνήμη της, διαβάζει την παράκληση το νερό της θάλασσας βράζει και σταματά όταν τελειώσει. Την ημέρα αυτή γίνεται μεγάλο πανηγύρι και εκατοντάδες προσκυνητές έρχονται όχι μόνο από το νησί αλλά και από όλο τον κόσμο.<br />
<br />
<gallery><br />
Image:MarkellaChios05.JPG<br />
Image:MarkellaChios06.JPG<br />
Image:MarkellaChios07.JPG<br />
</gallery><br />
<br />
==Sources==<br />
* http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1<br />
<br />
[[Κατηγορία:Άγιοι]]<br />
<br />
[[en:Markella of Chios]]<br />
[[ro:Marcela din Chios]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9F%CF%81%CE%B8%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%AF%CE%B1%CF%82&diff=20491Κυριακή της Ορθοδοξίας2014-03-08T16:42:30Z<p>Inistea: interwiki</p>
<hr />
<div>'''Κυριακή της Ορθοδοξίας''' ονομάζεται η εορτή που τελείται στην [[Ορθόδοξη Εκκλησία]] την Α΄ Κυριακή των Νηστειών της [[Τεσσαρακοστή|Μεγάλης Τεσσαρακοστής]], σε ανάμνηση της τελικής νίκης υπέρ των [[Ιερές εικόνες|ιερών εικόνων]] το έτος 843 μ.Χ. (νίκη γνωστή και ως ''"Θρίαμβος της Ορθοδοξίας"'') και κατ' επέκταση, σε ανάμνηση της νίκης της Ορθόδοξης πίστης κατά των πολλών και ποικίλων θεολογικών αντιπάλων της ανά τους αιώνες.<br />
<br />
Οι [[Ιερές εικόνες]] πολεμήθηκαν για 120 περίπου χρόνια, σε όλο το διάστημα της λεγόμενης [[Εικονομαχία|Εικονομαχίας]] (727-843), από τους βυζαντινούς, εικονομάχους αυτοκράτορες (επηρεασμένους από ανεικονικές θρησκείες και αιρέσεις), με την άσκηση πολλές φορές ''"ωμής τρομοκρατίας"'', ιδιαίτερα κατά των μοναχών και του μοναχισμού που ήταν οι βασικοί αντίπαλοι των εικονομάχων<ref>Ostrogorsky Georg, «Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους», τόμ. Β', 7η έκδ., Ιστορικές Εκδόσεις Στέφανος Δ. Βασιλόπουλος, Αθήνα 2002, σελ. 41-42.</ref>, συνταράσσοντας έτσι την Εκκλησία<ref>Φειδάς Ιω. Βλάσιος, ''Εκκλησιαστική Ιστορία - Απ' αρχής μέχρι την Εικονομαχία'', τόμ. Α΄, 3η έκδ., Αθήνα 2002, σελ. 769.</ref>.<br />
<br />
Η περίοδος της [[Εικονομαχία|Εικονομαχίας]], χωρίζεται σε δύο στάδια. Το πρώτο ξεκινά με την έναρξη από τον αυτοκράτορα [[Λέων Γ΄|Λέοντα Γ΄]] του πολέμου κατά των εικόνων ο οποίος έληξε το 780, όταν η αυτοκράτειρα [[Ειρήνη η Αθηναία|Ειρήνη]] τερμάτισε τους διωγμούς, και η [[Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος]] (787), που συνεκλήθη στη ''Νίκαια'', δικαίωσε τις θέσεις των εικονόφιλων. Το δεύτερο, ξεκινά με τον αυτοκράτορα [[Λέων Ε΄|Λέοντα Ε΄]], και συνεχίστηκε μέχρι το 843 όταν οι εικόνες αποκαταστάθηκαν πάλι, μόνιμα αυτή τη φορά, από μια άλλη αυτοκράτειρα, τη [[Θεοδώρα]]<ref>Ware Κάλλιστος (επίσκ. Διοκλείας), ''Η Ορθόδοξη Εκκλησία'' (μτφρ. Ροηλίδης Ι.), 4η έκδ., Ακρίτας, Αθήνα 2007, σελ. 56-58.</ref>. <br />
<br />
Πρωταγωνιστές στην υπεράσπιση των [[Ιερές εικόνες|Ιερών εικόνων]], οι οποίες αποτελούν ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της Ορθοδοξίας, ήταν κατά την πρώτη περίοδο ο άγιος [[Ιωάννης ο Δαμασκηνός]] (†749/787) και στη δεύτερη ο άγιος [[Θεόδωρος Στουδίτης]] (†826)<ref>Ware Κάλλιστος, ''Η Ορθόδοξη Εκκλησία'', ό.π.</ref>.<br />
<br />
Οι δογματικές αποφάσεις της Συνόδου της 11.3.843, που αναστήλωσε τις εικόνες, περιέχονται σ' ένα κείμενο με ιδιαίτερη σημασία για την ιστορία και θεολογία της Εκκλησίας απο τον 9ο έως τον 14ο αιώνα, το λεγόμενο [[Συνοδικό της Ορθοδοξίας]] (πιθανός συντάκτης της αρχικής μορφής του είναι ο πατριάρχης ''Μεθόδιος'', 843-847), το οποίο διαβάζεται στους Ναούς αποσπασματικά μέχρι και σήμερα κάθε '''Κυριακή της Ορθοδοξίας''', και περιέχει καταδίκες διαφόρων θεολογικών διδασκαλιών και αιρέσεων οι οποίες δεν εκφράζουν την [[Ορθόδοξη Εκκλησία]] (το κείμενο βρίσκεται και στα έντυπα ''Τριώδια'' της Εκκλησίας)<ref>Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, ''Πηγές Εκκλησιαστικής Ιστορίας'', Αρμός, Αθήνα 1989, σελ. 118.</ref>.<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
*Ware Κάλλιστος (επίσκ. Διοκλείας), ''Η Ορθόδοξη Εκκλησία'' (μτφρ. Ροηλίδης Ι.), 4η έκδ., Ακρίτας, Αθήνα 2007.<br />
*Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, ''Πηγές Εκκλησιαστικής Ιστορίας'', Αρμός, Αθήνα 1989.<br />
*"Ορθοδοξίας Κυριακή", Βεργωτής Γεώργιος, ''Λεξικόν Λειτουργικών και Τελετουργικών Όρων'', 3η έκδ. βελτιωμένη και επαυξημένη, Θεσσαλονίκη 1995.<br />
<br />
<br />
[[Κατηγορία:Εορταί]]<br />
[[Κατηγορία:Ζωτικά Άρθρα|Ο]]<br />
<br />
[[fr:Dimanche de l'Orthodoxie]]<br />
[[en:Sunday of Orthodoxy]]<br />
[[ro:Duminica Ortodoxiei]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%A9%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82&diff=20484Ωριγένης2013-12-13T23:41:39Z<p>Inistea: ar:أوريجانوس</p>
<hr />
<div>Ο '''Ωριγένης''' μία από τις σημαντικότερες μορφές των πρωτοχριστιανικών χρόνων, γεννήθηκε πιθανώς στην [[Αλεξάνδρεια]], περίπου το [[182]] και πέθανε στην Καισάρεια, περίπου το [[251]]. Το πλήρες όνομά του ήταν Ωριγένης Αδαμάντιος και και είχε ως πρώτο του δάσκαλο τον πατέρα του Λεωνίδη. Αλλά το [[202]] στις διώξεις του [[Σεπτίμιος Σεβήρος|Σεπτίμιου Σεβήρου]] ο πατέρας του έγινε μάρτυρας του [[Χριστιανισμός|Χριστιανισμού]]. Ο θάνατος του Λεωνίδη άφησε πίσω του μια εννεαμελή οικογένεια σε κατάσταση ακραίας φτώχειας, πολύ περισσότερο μετά τη δήμευση της πατρικής περιουσίας. <br />
<br />
==Βίος==<br />
<br />
Ο Ωριγένης πέρασε στην προστασία μιας πλούσιας γυναίκας για σύντομο χρονικό διάστημα, την οποία εγκατέλειψε εξαιτίας του ότι στην οικογένειά της ανήκε και ένας αιρετικός ονόματι Παύλος. Δεδομένου ότι η διδασκαλία του πατέρα του επέτρεπε να διδάσκει, αναβίωσε το [[203]] το κατηχητικό σχολείο, ο τελευταίος δάσκαλος του οποίου, ο Κλήμης, προφανώς είχε διωχθεί. Ωστόσο οι διώξεις συνεχίζονταν κι έτσι ο νέος δάσκαλος επισκεπτόταν ακατάπαυστα τους φυλακισμένους, παρευρισκόταν στα δικαστήρια και ανακούφιζε τους καταδικασμένους. Ο ίδιος απέφυγε τη δίωξη σαν από θαύμα. Η φήμη του και ο αριθμός μαθητών του αυξήθηκαν γρήγορα, έτσι ώστε ο Δημήτριος, επίσκοπος της Αλεξανδρείας, τον περιόρισε στην κατήχηση του χριστιανικού [[δόγμα|δόγματος]] και μόνο. Ο Ωριγένης, για να είναι εντελώς ανεξάρτητος, πούλησε τη βιβλιοθήκη του για ένα ποσό που του εξασφάλισε το καθημερινό εισόδημα των 4 οβολών, με τους οποίους έζησε την υπόλοιπη ζωή του. Διδάσκοντας στο μεγαλύτερο τμήμα της, αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας στη μελέτη της [[Βίβλος|Βίβλου]] και έζησε μια ζωή άκαμπτου ασκητισμού. Η φλογερή τάση του για ασκητισμό τον έκανε να ακολουθήσει κυριολεκτικά την εντολή του Ματθαίου και να αυτοευνουχιστεί (xix. 12). Σε τούτη την απόφαση ήταν εν μέρει επηρεασμένος, επίσης, από την πεποίθησή του ότι ο Χριστιανός πρέπει να ακολουθεί τις λέξεις του Κυρίου του δίχως επιφυλάξεις. Ωστόσο αργότερα έκρινε διαφορετικά την ακραία πράξη του.<br />
<br />
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Καρακάλλα, περίπου το [[211]]-[[212]], ο Ωριγένης έκανε μια σύντομη επίσκεψη στη [[Ρώμη]], αλλά η σχετική χαλαρότητα των χριστιανικών ηθών υπό την αρχιερατική διοίκηση του Ζεφυντίτη φαίνεται πως τον απογοήτευσε. Επιστρέφοντας στην Αλεξάνδρεια άρχισε πάλι να διδάσκει με νέο ζήλο, ενδυναμωμένος από τις αντιθέσεις. Όμως, το σχολείο μεγάλωσε τόσο, ώστε ένας άνθρωπος δεν αρκούσε να τα βγάλει πέρα με τους πολυπληθείς κατηχούμενους που πίεζαν ανυπόμονα για στοιχειώδη εκπαίδευση, και τους βαπτισμένους που αναζητούσαν ερμηνεία της Βίβλου. Υπό αυτές τις περιστάσεις, ο Ωριγένης εμπιστεύτηκε τη διδασκαλία των κατηχουμένων στον Ηρακλά, τον αδελφό του μάρτυρα Πλούταρχου, του πρώτου μαθητή του. Καθώς το ενδιαφέρον του στρεφόταν όλο και περισσότερο προς την ''εξήγηση'', μελέτησε αναλόγως τα [[Εβραϊκή γλώσσα|Εβραϊκά]], αν και δε διαθέτουμε κάποια συγκεκριμένη γνώση για την εκπαιδευτική του δραστηριότητα σε αυτή τη [[γλώσσα]]. Περίπου το 212 ή το [[213]] ο Ωριγένης γνωρίζεται με τον Αμβρόσιο Αλεξανδρείας, τον οποίο μεταστρέφει από τον [[Βαλεντιανισμός|Βαλεντιανισμό]] στην [[Ορθοδοξία]]. Αργότερα, το [[218]], ο πλούσιος Αμβρόσιος έκανε μια επίσημη συμφωνία με τον Ωριγένη για την έκδοση των έργων του. Όλα τα επόμενα έργα του Ωριγένη (εκτός από τα κηρύγματά του) ήταν αφιερωμένα στον Αμβρόσιο. Κατά το 213 ή [[214]] ο Ωριγένης επισκέφθηκε την [[Αραβία]] κατά παράκληση του έπαρχου, ο οποίος ήθελε να συζητήσει μαζί του. Έμεινε για σύντομο χρονικό διάστημα στην Πέτρα και κατόπιν επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια. Την επόμενη χρονιά, το [[215]], εξαιτίας μιας εξέγερσης ο Καρακάλλας εξαπέλυσε τους στρατιώτες του να λεηλατήσουν την πόλη, έκλεισε τα σχολεία και έδιωξε όλους τους αλλοδαπούς. Το τελευταίο μέτρο ανάγκασε το Αμβρόσιο να καταφύγει στην [[Καισάρεια]], όπου εγκαταστάθηκε πλέον μόνιμα. Ακολούθησε ο Ωριγένης, καθώς η αναταραχή σταμάτησε τη δραστηριότητά του ως δασκάλου και έθεσε την ασφάλειά του σε κίνδυνο. Έφυγε από την Αίγυπτο, πηγαίνοντας προφανώς με τον Αμβρόσιο στην Καισάρεια, όπου έμεινε για κάποιο χρονικό διάστημα. Εκεί, άρχισε να διδάσκει την ερμηνεία των Γραφών, κατά παράκληση του επισκόπου της [[Ιερουσαλήμ]] Αλέξανδρου και του Θεόκτιστου Καισαρείας. Όταν η σύγχυση στην Αλεξάνδρεια σταμάτησε, ο Δημήτριος ανακάλεσε τον Ωριγένη, πιθανώς το [[216]], Από τη δραστηριότητά του Ωριγένη κατά τη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας λίγα είναι γνωστά, αλλά αφιερώθηκαν προφανώς στη διδασκαλία και το γράψιμο. Το τελευταίο έγινε ευκολότερο με τη βοήθεια του Αμβρόσιου, ο οποίος του παρείχε επτά στενογράφους για υπαγόρευση πολλούς γραφείς για να ετοιμάζουν τα αντίγραφα και διάφορα κορίτσια για να πολλαπλασιάζουν αυτά τα αντίγραφα. Κατά παράκληση του Αμβρόσιου άρχισε έναν εκτενή σχολιασμό της Βίβλου, αρχίζοντας με τον Ιωάννη. Συνέχισε με τη ''Γένεση'', τους ''Ψαλμούς'' και τους ''Θρήνους'', εκτός από τις συνοπτικές εξηγήσεις των επιλεγμένων κειμένων, (που διαμορφώνουν τα δέκα βιβλία του, τους ''Στρωματείς''). Έγραψε επίσης δύο βιβλία για την Ανάσταση και το έργο του ''Περί των Πρώτων Αρχών''.<br />
<br />
Περίπου [[230]] ο Ωριγένης έκανε το μοιραίο ταξίδι, που επρόκειτο να τον αναγκάσει να σταματήσει το έργο του στην Αλεξάνδρεια για τα επόμενα χρόνια της ζωής του. Όντας στην [[Ελλάδα]], σε κάποια εκκλησιαστική αποστολή, έκανε μια επίσκεψη στην Καισάρεια, όπου καλωσορίστηκε εγκάρδια και χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Ο Δημήτριος, που θεώρησε αυτή την καλοπροαίρετη πράξη ως παράβαση των δικαιωμάτων του, εξαγριώθηκε όχι μόνο γιατί ο Ωριγένης ήταν υπό την αρμοδιότητά του, αλλά και γιατί ο Δημήτριος ήταν ο πρώτος που εισήγαγε την επισκοπική χειροτονία στην Αίγυπτο. Συγκάλεσε, λοιπόν, επισκοπική σύνοδο, η οποία κήρυξε τη χειροτονία του άκυρη και εξόρισε τον Ωριγένη από την Αλεξάνδρεια το [[231]].<br />
<br />
Ο Ωριγένης έφυγε από την Αλεξάνδρεια και εγκατασταθηκε μόνιμα στην Καισάρεια. Ακολούθησε μια σειρά από επιθέσεις εναντίον του, που φαίνεται ότι προέρχονταν από την Αλεξάνδρεια, είτε για τον ευνουχισμό του (έγκλημα, σύμφωνα με το [[ρωμαϊκό δίκαιο]]) είτε για την υποτιθέμενη ετεροδοξία του. Ωστόσο, όλα αυτά μόνον η Ρώμη τα πρόσεξε. Η [[Παλαιστίνη]], η [[Φοινίκη]], η [[Αραβία]] και η [[Αχαΐα]] δεν έδωσαν καμία προσοχή στις κατηγορίες. Στην Αλεξάνδρεια ο Ηρακλάς τέθηκε επικεφαλής του σχολείου του Ωριγένη και σύντομα, μετά το θάνατο του Δημήτριου, έγινε επίσκοπος. Στην Καισάρεια ο Ωριγένης έγινε δεκτός με χαρά, ενώ φιλοξενήθηκε επίσης στην [[Καππαδοκία]] και την [[Αντιόχεια]]. Αγαπήθηκε βαθειά από τους μαθητές για τα κηρύγματα, τη [[διαλεκτική]], τη [[φυσική]], την [[ηθική]] και τη [[μεταφυσική]] του, θέτοντας κατά συνέπεια τα θεμέλιά του για το θέμα της [[Θεολογία|θεολογίας]]. Προσπάθησε να καταγράψει την [[επιστήμη]] από τη χριστιανική άποψη και να ανυψώσει τον [[Χριστιανισμός|Xριστιανισμό]] σε μια κοσμική θεωρία συμβατή με τον Ελληνισμό.<br />
<br />
Λίγα είναι γνωστά για τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής του Ωριγένη. Κήρυττε τακτικά τις Τετάρτες και τις Παρασκευές και αργότερα καθημερινά. Προφανώς ανέπτυξε μια εξαιρετική λογοτεχνική παραγωγικότητα, ενώ τα περιστασιακά ταξίδια του γίνονταν κυρίως για λόγους έρευνας. <br />
<br />
Στις διώξεις της εκκλησίας του δεν προσπάθησε να δραπετεύσει. Ο Ωριγένης ακολούθησε το παράδειγμα του πατέρα του ''Λεωνίδη'' που μαρτύρησε κατά το διωγμό που πραγματοποιήθηκε το [[202]] με βάση το διάταγμα του ''Σεπτιμίου Σεβήρου'' που στρεφόταν κατά των χριστιανών που ήταν πρώην ειδωλολάτρες<ref>Παν. Κ. Χρήστου, ''Ωριγένης'', Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια (ΘΗΕ), τόμ. 12, Αθήνα 1962-1968, στ. 574</ref>. Έτσι, το [[249]]-[[250]] μ.Χ., κατά το διωγμό του Δεκίου (''Gaius Messius Quintus Decius'', Ρωμαίος αυτοκράτορας 249-251 μ.Χ.), η σχολή του Ωριγένη στην Καισάρεια της Παλαιστίνης έκλεισε<ref>'Ιστορία Εικονογραφημένη', εκδ. Πάπυρος, τεύχ. 343 (1997), σελ. 11</ref>, και ο ίδιος φυλακίσθηκε, ''"υποβληθείς εις τας υπό σιδηρώ κλοιώ και μυχοίς ειρκτής τιμωρίας'"''<ref>Θεοδώρου Ανδρέας, 'Ιστορία των Δογμάτων - τόμ. 1ος, μέρος 2ον, Η ιστορία του δόγματος από της εποχής των Απολογητών μέχρι του 318 μ.Χ.', Γρηγόρης, Αθήνα 1978, σελ. 332</ref>. Yπέμεινε με καρτερία όλες τις ταλαιπωρίες και λίγο καιρό μετά απελευθερώθηκε. Η απελευθέρωσή του συνέπεσε με την αλλαγή αυτοκράτορα που έγινε μετά τον θάνατο του ''Δεκίου'' και την ανάληψη καθηκόντων από τον ''Γάλλο'' (''Gaius Vibius Trebonianus Gallus'', Ρωμαίος αυτοκράτορας [[251]]-[[253]] μ.Χ.)<ref>Mark Water, ''The New Encyclopedia of Christian Martyrs'', John Hunt Publishers, 2001, σελ. 193</ref>. Διέφυγε έτσι προσωρινά τον θάνατο, που τον βρήκε όμως τέσσερα χρόνια αργότερα καταβεβλημένο από τις κακώσεις που είχαν επιβαρύνει ακόμη περισσότερο την ήδη κλονισμένη υγεία του<ref>Τσάμης Γ. Δημητρίος, 'Εκκλησιαστική Γραμματολογία', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 83</ref>. Ο ''Φώτιος'' διασώζει εσφαλμένη μαρτυρία του ''Παμφίλου'' σύμφωνα με την οποία ο Ωριγένης πέθανε στη φυλακή από τα βασανιστήρια, παραμένει όμως άγνωστο αν πράγματι ο Πάμφιλος είχε καταγράψει αυτή την πληροφορία ή ο Φώτιος κατά λάθος την απέδωσε σε εκείνον<ref>ΘΗΕ, ό.π., στ. 578</ref>. Αν και ο Ευσέβιος δεν αναφέρει τον τόπο του θανάτου του, κατά τον Ιερώνυμο και τον Επιφάνιο, πέθανε το [[254]] σε ηλικία περίπου εβδομήντα ετών στην Τύρο της Φοινίκης, όπου αργότερα, υποστηριζόταν πως υπήρχε και ο τάφος του<ref>Θεοδώρου Ανδρέας, ό.π.</ref>. Τον έθαψαν με τιμές και όπως μαρτυρούν οι ιστορικοί της εποχής, ο τάφος του σωζόταν ακόμα και κατά την περίοδο των Σταυροφοριών<ref>''Ωριγένης'', 'Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα', τόμ. 61, εκδ. Δίας, Αθήνα 2004</ref>.<br />
<br />
==Το συγγραφικό έργο==<br />
<br />
Σύμφωνα με τον Επιφάνειο, ο Ωριγένης έγραψε περίπου 6.000 έργα (ή κεφάλαια). Ένας κατάλογος δόθηκε από τον Ευσέβιο στη χαμένη ζωή του Πάμφιλου, η οποία ήταν γνωστή προφανώς στον Ιερώνυμο. Τα έργα του χωρίζονται σε τέσσερις κατηγορίες: κριτική κειμένων, εξήγηση συστηματική, πρακτική και απολογητική θεολογία και επιστολές, εκτός από ορισμένα ψευδεπίγραφα. Το σημαντικότερο έργο του Ωριγένη στην κριτική κειμένων ήταν το ''[[Εξαπλά]]'' για τη μοίρα του οποίου δε γνωρίζουμε τίποτα. Τα εξηγητικά έργα του Ωριγένη χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τα σχόλια ή συνοπτικές περιλήψεις της έννοιας των δύσκολων εδαφίων, τις ομιλίες ή κηρύγματα και τα "βιβλία" ή σχόλια υπό την ακριβή έννοια του όρου. Οι ''Ομιλίες'' για όλη σχεδόν τη Βίβλο που γράφτηκαν από αυτόν τον μεγάλο δάσκαλο, είναι στην πραγματικότητα το απόσταγμα μιας εξηντάχρονης πορείας κατήχησης. Είναι πιθανό ότι Ωριγένης δεν έδωσε καμία προσοχή στην εποπτεία της δημοσίευσης των ομιλιών του, γεγονός που ερμηνεύει εν μέρει τα πολυάριθμα λάθη της υπαγόρευσης. Η εξήγηση των ομιλιών ήταν απλούστερη από αυτή των επιστημονικών σχολίων, αλλά εντούτοις απαιτούσε κάποιο βαθμό νοημοσύνης από μέρους του ακροατηρίου. Ο κύριος στόχος του Ωριγένη ήταν η πρακτική έκθεση του κειμένου, στίχο προς στίχο. Αυτό ήταν ακριβώς που τον οδήγησε στην επιδίωξη βαθύτερων εννοιών σε άγονα και ξερά βιβλία όπως οι ''Αριθμοί'' και το ''Λευϊτικόν''. Τώρα, αν τα κηρύγματά του ακολουθούσαν κάποια χρονολογική σειρά ή συλλέχθηκαν από διάφορες σειρές, μας είναι άγνωστο. Το αντικείμενο των σχολίων του Ωριγένη ήταν να δοθεί μια εξήγηση που στόχευε στη βαθύτερη, κρυμμένη πνευματική αλήθεια. Συγχρόνως, δεν παραμέλησε το φιλολογικό, το γεωγραφικό, το ιστορικό, ούτε το αρχαιογνωστικό υλικό, στο οποίο αφιέρωσε πολυάριθμα ερμηνευτικά σχόλια. Μεταξύ των συστηματικών, πρακτικών και απολογητικών έργων του Ωριγένη, ιδιαίτερη αναφορά χρειάζεται το έργο του ''Περί των Πρώτων Αρχών'', μια πραγματεία που γράφτηκε πιθανώς για τους προχωρημένους μαθητές του στην Αλεξάνδρεια, ίσως μεταξύ του 212 και του [[215]]. Έφθασε ως εμάς μόνο ως ελεύθερη μετάφραση του Ρουφίνου, εκτός από σπαράγματα του 3ου και 4ου βιβλίου του. Μετά από την εξορία του στην Καισάρεια, ο Ωριγένης έγραψε τα ''Περί Προσευχής'', ''Περί Μαρτυρίου'' και ''Κατά Κέλσου''.<br />
<br />
==Οι φιλοσοφικές απόψεις του Ωριγένη==<br />
<br />
Ο Ωριγένης βρίσκεται στην αφετηρία όλων των [[Μυστικισμός|μυστικιστικών]] συστημάτων του [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Βυζαντίου]]. Εκπαιδευμένος στη σχολή του [[Κλήμης Αλεξανδρείας|Κλήμη]] και από τον πατέρα του, ήταν στην πραγματικότητα ένας Πλατωνιστής με ψήγματα στωικής φιλοσοφίας. Στην κορυφή της πυραμίδας της Ύπαρξης την οποία περιγράφει βρίσκεται ένας Ύψιστος, αυτάρκης Θεός, η Μονάδα. Τούτη η Μονάδα στην ιστορική της εξέλιξη γίνεται Τριάδα, μια θεότητα γεμάτη δημιουργική ενέργεια. Στη δραστηριότητα αυτής της δημιουργικής ενέργειας οφείλεται η γέννηση ενός κόσμου καθαρών και αγνών πνευμάτων, που μετέχουν της γνώσης της Μονάδας. Μια μερίδα αυτών των αγνών πνευμάτων, κορεσμένη από την ευτυχία της μακάριας ύπαρξης, αποσκιρτά από τον κοσμικό νόμο. Η τιμωρία της είναι η εξορία στην ύλη, έναν τόπο που δημιουργήθηκε αποκλειστικά για αυτό το σκοπό. Ο άνθρωπος είναι ένα πνεύμα σε κατάσταση τιμωρίας, και τούτη η τιμωρία είναι το εφαλτήριο της κίνησης για την επιστροφή στη Μονάδα. Χάρη στη θεία οικονομία, η οποία εκφράζεται μέσω της ιδέας της Θείας Πρόνοιας, το πεπτωκός ανθρώπινο γένος τελικά θα βρει το δρόμο του προς τη θέωση, την επιστροφή στη μακάρια ύπαρξη. Η επιστροφή, λοιπόν, είναι το κύριο και μοναδικό καθήκον της ανθρώπινης ύπαρξης, η επιστροφή μέσω της μεσολάβησης του θείου Λόγου που ενσαρκώνεται αναλαμβάνοντας ένα φυσικό φορέα, γενόμενος άνθρωπος ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους. Η πρώτη πράξη για την επιστροφή είναι ο ασκητισμός, μέσω του οποίου κυριαρχούνται τα πάθη. Η σωματική φύση σταδιακά αποβάλλεται, μετουσιώνεται, προκειμένου να προβάλλει ο πνευματικός άνθρωπος. Η πλήρης και ολοκληρωτική πνευματοποίηση είναι ο επιδιωκόμενος στόχος, έτσι ώστε η ύπαρξη να πλημμυρίσει από το θεϊκό μεγαλείο, δίχως όμως να αποκλείεται η επανάληψη της πτώσης εξαιτίας της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπινου όντος.<br />
<br />
Υπάρχει μια κυρίαρχη τάση ανάμεσα στους μελετητές να θεωρούν το φιλοσοφικό και μάλλον κοσμικό σύστημα του Ωριγένη ως συμπαγές, αναλοίωτο και τελεσίδικο. Ωστόσο, ο ίδιος, αν και πολυγραφότατος, δεν έφτασε ποτέ σε οριστικά συμπεράσματα. Γνώριζε πολύ καλά τα όρια της νοητικής διατύπωσης και τη θεωρούσε βοήθημα, όχι σύστημα ή θεολογικό δόγμα. Το γεγονός ότι η εκκλησία τον αναθεμάτισε αμετάκλητα το [[553]], συνδέεται ακριβώς με αυτή την αντιπαράθεση της στενής δογματικής αντίληψης των [[Θεολογία|θεολόγων]] και της πειραματικής, βιωματικής διάθεσης του χριστιανού [[Φιλοσοφία|φιλόσοφου]]. Βέβαια, οποιαδήποτε συνοδική απόφαση δεν μπορούσε να εξαφανίσει έναν Ωριγένη και το σημαντικό συγγραφικό του έργο.Η σύλληψή του για το Θεό είναι εξ ολοκλήρου αφηρημένη. Ο Θεός είναι μια τέλεια ενότητα, αόρατος και άυλος. Ξεπερνά την υλικότητα όλων των πραγμάτων, και επομένως είναι ασύλληπτος και ακατανόητος. Είναι επιπλέον αμετάβλητος, πέραν του διαστήματος και του χρόνου. Όμως, η δύναμή του περιορίζεται από την εγγενή καλοσύνη, δικαιοσύνη και φρόνησή Του, αν και είναι απαλλαγμένος από την ανάγκη, την καλοσύνη και την παντοδυναμία που Τον περιόρισε για να αποκαλυφθεί. Αυτή η αποκάλυψη, η εξωτερίκευση του Θεού, εκφράζεται από τον Ωριγένη με διάφορους τρόπους. Τα αρχέτυπα είναι μόνο ένας από τους πολλούς. Η αποκάλυψη ήταν η πρώτη δημιουργία του Θεού, προκειμένου να υπάρξει μια δημιουργική μεσολάβηση μεταξύ του Θεού και του κόσμου. Μια τέτοια μεσολάβηση είναι απαραίτητη, επειδή ο Θεός, ως αμετάβλητη ενότητα, δεν ταυτίζεται με την πολυπληθή δημιουργία. Τα [[Αρχέτυπο|αρχέτυπα]], ή μάλλον ο Λόγος ως συνολική έκφραση των αρχετύπων είναι η δημιουργική αρχή που διαπερνά τον κόσμο. Δεδομένου ότι ο Θεός αποκαλύπτεται αιώνια, τα αρχέτυπα είναι επίσης από τη φύση τους αιώνια. Διαμορφώνουν μια γέφυρα μεταξύ του δημιουργημένου και του αδημιούργητου, μια ατραπό αντίληψης και γνώσης του Θεού. Η δημιουργία ήλθε σε ύπαρξη μόνο μέσω των αρχετύπων και η κοντινότερη προσέγγιση του Θεού στον κόσμο είναι η εντολή για δημιουργία. Τα αρχέτυπα ως Λόγος είναι ουσιαστικά μια ενότητα, στην πλατωνική ορολογία η ουσία των ουσιών και η ιδέα των ιδεών. Η υπεράσπιση της ιδέας της ενότητας του Θεού ενάντια στους [[Γνωστικισμός|Γνωστικούς]] οδήγησε τον Ωριγένη στην απόφαση να κρατήσει τα αρχέτυπα, δηλαδή το Λόγο, υποδεέστερο του Θεού. Ο Ωριγένης υπογράμμισε καθαρά την ανεξαρτησία του Λόγου ως σημείο διάκρισης από την ύπαρξη και ουσία του Θεού. Ο όρος ''ομοούσιος τω Πατρί'' σε αυτή την περίπτωση δεν υιοθετήθηκε. Ο Λόγος είναι μια εικόνα, μια αντανάκλαση που δεν μπορεί να συγκριθεί με τη μοναδικότητα του Θεού.<br />
<br />
==Ο Λόγος και η [[Κοσμολογία]]==<br />
<br />
Η δραστηριότητα του Λόγου έγινε αντιληπτή από τον Ωριγένη ως παγκόσμια ψυχή, σύμφωνα με το [[Πλάτων|πλατωνικό]] παράδειγμα. Είναι ένα θεωρητικό σημείο στο οποίο ο Θεός αποκαλύπτει την παντοδυναμία του. Η πρώτη δημιουργική πράξη του ήταν το θείο πνεύμα, ως ανεξάρτητη ύπαρξη. Οι επιμέρους αντανακλάσεις του Λόγου είναι τα δημιουργημένα λογικά όντα, τα οποία πρέπει να επανέλθουν στο δρόμο της θέωσης. Ωστόσο, ακόμη και στην τελειότητά τους δεν μπορούν να φτάσουν στα ύψιστα επίπεδα του Λόγου ή του Θεού.<br />
<br />
Τα λογοϊκά αρχέτυπα, αιώνια δημιουργικά, διαμορφώνουν μια ατελείωτη σειρά πεπερασμένων, κατανοητών κόσμων, οι οποίοι είναι αμοιβαία εναλλακτικοί. Συνδυάζοντας το [[Στωικισμός|στωικό]] δόγμα ενός κόσμου χωρίς έναρξη, συνέλαβε τον ορατό κόσμο ως στάδια μιας αιώνιας κοσμικής διαδικασίας, παρέχοντας επίσης μια εξήγηση της ποικιλομορφίας των ανθρώπινων τυχών, των ανταμοιβών και των τιμωριών. Ο υλικός κόσμος, που δεν είχε πρώτα καμία θέση σε αυτήν την αιώνια πνευματική πρόοδο, οφειλόταν στην πτώση των πνευμάτων από το Θεό. Ο απώτερος στόχος του Θεού στη δημιουργία της ύλης εκ του μη όντος δεν ήταν τιμωρία, αλλά τα πεπτωκότα πνεύματα. Η παραμονή του ανθρώπου στην [[ύλη]] είναι παροδική και φευγαλέα, αλλά η υψηλότερη φύση του διαμορφώνεται στην εικόνα του δημιουργού.<br />
<br />
Η [[ψυχή]] διαιρείται σε λογική και παράλογη. Η τελευταία είναι υλική και παροδική, ενώ η πρώτη είναι άυλη και ασώματη και κατέχει την ελευθερία της θέλησης και τη δύναμη της επανύψωσης σε μια αγνότερη μορφή ζωής. Η ισχυρή ηθική θέση αυτής της κοσμικής διαδικασίας δεν μπορεί να παραμείνει απαρατήρητη. Η επιστροφή στην αρχική ύπαρξη μέσω του θείου λόγου είναι το αντικείμενο ολόκληρης της κοσμικής διαδικασίας. Μέσω των κόσμων που ακολουθούν ο ένας τον άλλον στην αιώνια διαδοχή, τα πνεύματα είναι σε θέση να επιστρέψουν στον [[Παράδεισος|παράδεισο]].<br />
<br />
==Χριστολογία και [[Εσχατολογία]]==<br />
<br />
Το αποκορύφωμα αυτής της βαθμιαίας αποκάλυψης είναι η καθολική αποκάλυψη του Χριστού. Στο [[Ιησούς Χριστός|Χριστό]] ο [[Θεός]] εμφανίστηκε ως πατέρας. Η ενσάρκωση του Λόγου ήταν μια απαραίτητη διαδικασία, προκειμένου να γίνει καταληπτός από την αισθητήρια φύση του ενσαρκωμένου ανθρώπου. Σε διαφορετική περίπτωση ο Λόγος θα παρέμενε ένα μυστήριο, το οποίο θα μπορούσε να ερμηνευθεί αναλογικά μόνον στους Αγίους και φυσικά ο Ωριγένης δε θα μπορούσε καν να τον σχολιάσει. Όσον αφορά στο θνητό σώμα του Χριστού, ο Ωριγένης διατυπώνει την άποψη –άποψη που πιθανώς προσεγγίζει το Δοκητισμό- πως μετασχηματίστηκε από το Θεό σε ένα αιθερικό και θείο σώμα.. Αργότερα βέβαια δηλώνει πως η υλική φύση του κόσμου είναι μόνο ένα επεισόδιο στην πνευματική διαδικασία της ανάπτυξης, το τέλος της οποίας πρέπει να είναι η εκμηδένιση της ύλης και η επιστροφή στο Θεό. Σε ό,τι αφορά στο δόγμα της ανάστασης του σώματος υποστηρίζει την ερμηνεία ότι ο Λόγος διατηρεί την ενότητα της ανθρώπινης ύπαρξης αλλάζοντας το σώμα σε νέες μορφές, συντηρώντας κατά συνέπεια τη μοναδικότητα και την ταυτότητα της προσωπικότητας σε αρμονία με την αρχή μιας ατελείωτης κοσμικής διαδικασίας. Η αντίληψη του Ωριγένη για το Λόγο του επέτρεψε να μην κάνει καμία συγκεκριμένη δήλωση για το λυτρωτικό έργο του Ιησού. Δεδομένου ότι η αμαρτία είναι μόνον αρνητική, ως έλλειψη καθαρής γνώσης, η δραστηριότητα του Ιησού ήταν ουσιαστικά παράδειγμα και οδηγία, και η ανθρώπινη ζωή του ήταν μόνο τυχαία, αντιπαραβαλλόμενη με την αιώνια κοσμική δραστηριότητα του Λόγου. Ο Ωριγένης θεώρησε το θάνατο του Ιησού ως θυσία, παραλληλίζοντάς τον με άλλες αυτοθυσιαστικές πράξεις για το γενικό αγαθό. Φυσικά, σε αυτό το σημείο η συμφωνία του Ωριγένη με τις δογματικές διδασκαλίες της εκκλησίας ήταν μόνο επιφανειακή.<br />
<br />
Η εξιδανικευτική τάση του να θεωρεί το πνεύμα ως τη μόνη πραγματική ύπαρξη είναι θεμελιώδης σε ολόκληρο το σύστημά του και τον οδήγησε για να καταπολεμήσει τις εκκλησιαστικές παραδόσεις περί κόλασης και παράδεισου. Η άποψή του στόχευε σε έναν προοδευτικό εξαγνισμό των ψυχών, έτσι ώστε να αντικρίσουν το Θεό τους πρόσωπο με πρόσωπο και να ενωθούν πλήρως μαζί Του. Τα μέσα για την επίτευξη αυτού του τέλους, αυτής της εσχατιάς, περιγράφηκαν από τον Ωριγένη με αρκετούς διαφορετικούς τρόπους, ο σημαντικότερος των οποίων ήταν η πλατωνική έννοια της εξαγνιστικής πυράς που καθαρίζει τον κόσμο του κακού και οδηγεί στην κοσμική ανανέωση. Σε μια περαιτέρω πνευματοποίηση της ιδέας ο Ωριγένης θα αποκαλέσει το Θεό αναλωτική πυρά. Καθώς οι ψυχές απελευθερώνονται από την αμαρτία και την άγνοια, ο υλικός κόσμος θα αναλωθεί μέσα από αμέτρητους αιώνες και στην έσχατη στιγμή ο Θεός θα βρεθεί μέσα σε όλα, ενώ οι κόσμοι και τα πνεύματα θα επιστρέψουν ''εις γνώσιν Θεού''.<br />
<br />
Επίσης η τάση του να θεωρεί το πνεύμα ως τη μόνη πραγματική ύπαρξη τον οδήγησε να καταπολεμήσει τις [[Χιλιασμός|χιλιαστικές αντιλήψεις]] της εποχής του για μια χιλιετή επίγεια βασιλεία του [[Ιησούς Χριστός|Χριστού]], απορρίπτοντας την κυριολεκτική απόδοση των χωρίων 20-21 της Αποκάλυψης, και δίνοντας σ' αυτά μια μεταφορική ερμηνεία,<ref>Αυτό το κάνει στο "Σχόλιο στο κατά Ματθαίο" 12.30, [http://www.ccel.org/ccel/schaff/anf09.xvi.html] όπου διδάσκει ότι "η επιστροφή του Χριστού σηματοδοτεί την αποκάλυψη του Εαυτού Του και της Θειότητάς Του σε όλη την ανθρωπότητα, με τρόπο που όλοι μπορούν να συμμετέχουν στη δόξα Του, στο βαθμό που δίνουν αυτό το δικαίωμα οι πράξεις του καθενός". Βλ. Larry V. Crutchfield, “Origen” in ''Dictionary of Premillennial Theology,'' ed. Mal Couch (Grand Rapids: Kregel, 1996), 289.</ref> ώστε να αναφέρεται ως ο ισχυρότερος πολέμιος του Χιλιασμού. <ref>[http://www.newadvent.org/cathen/10307a.htm Καθολική Εγκυκλοπαίδεια]</ref><br />
<br />
==Η θέση του Ωριγένη στην Ορθόδοξη Εκκλησία==<br />
<br />
<br />
Οι θεωρίες του Ωριγένη αλλά και ο ίδιος έχουν καταδικαστεί από την 5η Οικουμενική Σύνοδο.<br />
<ref>«Ει τις μη αναθεματίζει Άρειον, Ευνόμιον, Μακεδόνιον, Απολινάριον, Νεστόριον, Ευτυχέα, και Ωριγένην , μετά των ασεβών αυτών συγγραμμάτων, και τους άλλους πάντας αιρετικούς, τους κατακριθέντας και αναθεματισθέντας υπό της αγίας καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας και των προειρημένων αγίων τεσσάρων συνόδων, και τους τα όμοια των προειρημένων αιρετικών φρονήσαντας ή φρονούντας και μέχρι τέλους τη οικεία ασεβεία εμμείναντας, ο τοιούτος ανάθεμα έστω…» Ε΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ 553 μ.Χ - ΒΛΑΣΙΟΥ ΦΕΙΔΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΜΟΣ Α΄- Σελ. 721 ΑΘΗΝΑΙ 1992.</ref> Βέβαια μέχρι την καταδίκη αυτή πολλοί πατέρες χρησιμοποιούσαν ποικιλοτρόπως τον Ωριγένη, παρότι σημείωναν τις παρεκκλίσεις του: ενδεικτικά αναφέρονται οι Αθανάσιος Αλεξανδρείας, Γρηγόριος Θεολόγος, Γρηγόριος Νύσσης, Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην Ανατολή, και οι Ιλάριος Πικταβίου, Αμβρόσιος Μεδιολάνων, Βικέντιος Λειρίνου στη Δύση. Η στάση τους αυτή μπορεί να συνοψιστεί στη δήλωση του Θεοφίλου Αλεξανδρείας: "ει τι ουν εν αυτοίς (τοις βιβλίοις του Ωριγένους) εφεύρωκαλόν, τούτο δρέπομαι, ει δε τι μοι ακανθώδες φανείη, τούτο ως κεντούν υπερβαίνω". (Σωκράτης, Εκκλ. Ιστ. ΣΤ΄17).<br />
<br />
Όπως γράφει στην Πατρολογία του Ο Στ. Παπαδόπουλος για τη θέση του Ωριγένη στην Ορθόδοξη Εκκλησία:<br />
<br />
"Αποτέλεσμα της σαφούς συνοδικής καταδίκης του Ωριγένη υπήρξε οπωσδήποτε η μείωση του κύρους του, χωρίς όμως ο ίδιος να λησμονηθή ποτέ. Οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς έμμεσα ή άμεσα, λίγο ή πολύ γνώριζαν το έργο του, χρησιμοποιούσαν από αυτό ό,τι θεωρούσαν καλό ή ακίνδυνο και στηλίτευαν τις παρεκκλίσεις του. [...] Με το έργο του ο Ωριγένης προσέφερε σπουδαίες υπηρεσίες [...]Η θεολογούσα Εκκλησία έχει βαθειά συνείδηση των δεδομένων αυτών (σ.σ. των αρνητικών), αλλά γνωρίζει και δύο ακόμη πράγματα: ότι [...] συχνά είχε μιλήσει οικοδομητικά ο Ωριγένης [...] Ιδού γιατί, πάντοτε και τώρα, η θεολογούσα Εκκλησία τρέφει αγάπη και θαυμασμό."<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size: 85%"><references/></div><br />
<br />
==Προτεινόμενη Βιβλιογραφία==<br />
<br />
*Guillou Α., ''Ο Βυζαντινός Πολιτισμός'', Ελληνικά Γράμματα, (Αθήνα 1998).<br />
*Beck Η. G., ''Η Βυζαντινή Χιλιετία'', Μ.Ι.Ε.Τ., (Αθήνα 2000).<br />
*Linner S., ''Ιστορία του Βυζαντινού Πολιτισμού'', Γκοβόστης, (Αθήνα 1999).<br />
*MacGregor Geddes, ''Dictionary of Religion and Philosophy'', Paragon House, (New York 1989).<br />
*Trigg Joseph W., ''Origen, Early Church Fathers'', Routledge, (New York 1998).<br />
*Danielou Jean, ''Origen'', (trans. Walter Mitchell), Sheed & Ward, (New York 1955).<br />
*Lienhard Joseph, "Origen as Homilist," στο ''Preaching in the Patristic Age: Studies in Honor of Βurghardt Walter J.'', (ed. David G. Hunter), Paulist Press, (New York 1989).<br />
*Clark Elizabeth A., ''The Origenist Controversy'', Princeton University Press, (Princeton 1992).<br />
<br />
==Δικτυακοί τόποι==<br />
<br />
[http://www.iep.utm.edu/o/origen.htm The Internet Encyclopedia of Philosophy: ''λήμμα'' Ωριγένης (αγγλ.)]<br />
<br />
[http://www.earlychristianwritings.com/origen.html Πρώιμα Χριστιανικά Κείμενα: Πηγές για τον Ωριγένη (αγγλ.)]<br />
<br />
<br />
:''Η αρχική μορφή του λήμματος βασίστηκε στην έκδοση 28/01/2006 του [http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%A9%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82&oldid=98045 αντίστοιχου] της [http://el.wikipedia.org/wiki/Κύρια_Σελίδα ελληνικής Βικιπαίδειας] υπό την άδεια [[GFDL]]. Βλ. σχετ. [http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%A9%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82&action=history ιστορικό]''.<br />
<br />
<br />
{{Απολογητές}}<br />
<br />
[[Κατηγορία:Εκκλησιαστικοί Συγγραφείς]]<br />
[[Category:Αιρετικοί]]<br />
[[Κατηγορία:Θεολόγοι]]<br />
[[Κατηγορία:Απολογητές]]<br />
[[Κατηγορία:Ζωτικά Άρθρα|Ω]]<br />
[[Κατηγορία:3ος αιώνας|Ω]]<br />
<br />
[[ar:أوريجانوس]]<br />
[[en:Origen]]<br />
[[ro:Origen]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%92%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%B1,_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1&diff=20481Βαρβάρα, Αγία2013-12-03T23:46:18Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>[[Image:BarbaraHeliopolisClassic.jpg|right|frame|Η Αγία Βαρβάρα]]<br />
Η '''Αγία Βαρβάρα''' η μεγαλομάρτης, αποτελεί μία από τις σημαντικότερες μαρτυρικές μορφές της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθοδόξου Εκκλησίας]], που έδρασε και μαρτύρησε κατά τον 3ο αιώνα. Τα ιστορικά στοιχεία περί του βίου και του μαρτυρίου της Αγίας είναι ελάχιστα και μερικά από αυτά μπορούμε να τα συνάγουμε από συμφωνίες [[Συναξάρι|συναξαριών]]. Σχετικά κείμενα επίσης με το βίο της βρίσκουμε από τον [[Ιωάννης Δαμασκηνός|Ιωάννη Δαμασκηνό]], από τον [[Αρσένιος, Μέγας|Αρσένιο]] καθώς και από άλλους Έλληνες και λατίνους συγγραφείς. Ως εκ τούτου η γέννηση της δεν είναι γνωστό πότε κατά προσέγγιση συνέβη, καθώς οι ερευνητές δε βρίσκονται σε συμφωνία μεταξύ τους<ref>ΘΗΕ, τ. 3, σελ. 609</ref>. Συμφωνούν όμως πως μαρτύρησε στη Νικομήδεια. Οι αρχαιότεροι κώδικες αναφέρουν πως αυτό συνέβη επί Μαξιμιανού (235-244), περί το 237<ref>ο.π., σελ. 610</ref> και πως είχε μυηθεί στις Γραφές υπό του [[Ωριγένης|Ωριγένους]]. Αντίθετα ο Βασίλειος ο Α΄, ο γνωστός [[Μηνολόγιο|μηνολόγος]], αναφέρει ότι αποκεφαλίστηκε από του Πατρός της, επί Γαλερίου Μαξιμιανού. Την ίδια ιστορία αναφέρουν και τα ελληνικά συναξάρια, τα οποία πιθανώς να έχουν επηρεαστεί από ανατολική παράδοση των Ηλιουπολιτών, οι οποίοι τη θεωρούσαν δική τους Αγία<ref>ΘΗΕ, τ. 3, σελ. 610</ref>.<br />
<br />
Σύμφωνα με τα συναξάρια της Αγίας, η Βαρβάρα ήταν μοναχοκόρη του πλούσιου και φλογερού εθνικού Διόσκουρου. Φημιζόταν για την οξύνειά της και το κάλλος της, ενώ ο πατέρας της την υπεραγαπούσε και της προσέφερε κάθε τι απαραίτητο για τη διαπαιδαγώγηση και τη μόρφωσή της. Αργότερα όταν ενηλικιώθηκε, ο Διόσκορος φοβούμενος ότι η κόρη του θα διαφθαρεί εξ αιτίας των αρετών της, αποφάσισε να την κλείσει στο σπίτι σε ένα χώρο σαν Πύργο, ο οποίος όμως της παρείχε κάθε αναγκαίο, ώστε να μην επιθυμεί να βγει από εκεί. Τελικά κάτι τέτοιο δεν το κατάφερε καθώς ηλκύσθη από υπό της διδασκαλία του Ωριγένους και έγινε χριστιανή. Κατά μία άλλη άποψη όμως, παρατηρώντας την πλάση είχε ήδη αρχίσει να πιστεύει στις διδασκαλίες που είχε ακούσει από χριστιανούς, με αποτέλεσμα να συντελεστεί η στροφή στο χριστιανισμό μέσα της. Κάποια μέρα ο Διόσκορος αποφάσισε να την παντρέψει καθώς έβλεπε την κόρη του να απομονώνεται, αλλά η Βαρβάρα αρνήθηκε. Έτσι έκτοτε την απελευθέρωσε, ώστε η ίδια να βρει όποιο άνδρα επιθυμούσε. Κατά ένα άλλο συναξάρι, τότε ήταν που γνώρισε μερικές νεανίδες χριστιανές οι οποίες τη μύησαν στα χριστιανικά ιδεώδη και αργότερα συναντώντας χριστιανό ιερέα στην Αλεξάνδρεια, αποφάσισε να μεταλάβει της χριστιανικής ζωής.<br />
<br />
Ο Διόσκορος φεύγοντας κάποια στιγμή από το σπίτι του για ορισμένο διάστημα έδωσε εντολή να δημιουργηθεί ένα λουτρό. Η Βαρβάρα όμως άλλαξε το αρχικό σχέδιο, δημιουργώντας ένα λουτρό με [[σταυρό]] στον τοίχο, με τρία παράθυρα προς τιμήν της Αγίας Τριάδος και μία μεγάλη κολυμβήθρα για να βαπτιστεί. Μόλις επέστρεψε και το έμαθε ο πατέρας της την ξυλοκόπησε αγρίως, δίχως όμως η ίδια να αλλαξοπιστήσει. Εν συνεχεία του διέφυγε σε κοντινό σπήλαιο, όπου την ανακάλυψε και πάλι την ξυλοκόπησε σύροντάς την ως το σπίτι, όπου τελικά την παρέδωσε στις αρχές. Εκεί συνεχίστηκαν τα βασανιστήρια, όπου τελικά αποκεφαλίστηκε δια ξίφους, υπό του ιδίου του πατρός της. Μαζί της ομολόγησε και η Ιουλιανή, βλέποντας τη μεγάλη τόλμη της στο μαρτύριο. Η μνήμη της τιμάται στις [[Πρότυπο:4 Δεκέμβριος|4 Δεκεμβρίου]]. Η Αγία Βαρβάρα σήμερα θεωρείται προστάτιδα των παιδιών και του πυροβολικού.<br />
<br />
== Υποσημειώσεις ==<br />
<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div><br />
<br />
==Πηγές==<br />
<br />
*Τσολακίδης Χρήστος, ''"Αγιολόγιο της Ορθοδοξίας"'', Χ.Δ. Τσολακίδης, Αθήνα 2001. <br />
*Λήμμα Βαρβάρα, ΘΗΕ, Μαρτίνος, Αθήνα, 1962-1968.<br />
<br />
<br />
[[Κατηγορία:Άγιοι|Β]]<br />
[[Κατηγορία:Μάρτυρες|Β]]<br />
[[Κατηγορία:3ος αιώνας|Β]]<br />
<br />
[[en:Barbara of Heliopolis]]<br />
[[ro:Varvara din Heliopolis]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%A0%CE%BF%CF%81%CF%86%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%9A%CE%B1%CF%85%CF%83%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%85%CE%B2%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82&diff=20480Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης2013-11-29T11:19:23Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>[[Image:Porphyrios.jpg|right|thumb|200px|Ο Γέροντας Πορφύριος]]<br />
Ο '''Γέρων Πορφύριος''' ή '''Πορφύριος ο καυσοκαλυβίτης''' (1906-1991), κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, υπήρξε Έλληνας μοναχός που έδρασε τον 20 αιώνα. Ο ίδιος αποτελεί μέρος μίας σημαντικής ομάδας [[:Κατηγορία:Μοναχοί|μοναχών]], οι οποίοι έδρασαν στον ελλαδικό χώρο και απέκτησαν μεγάλη φήμη ένεκα του οσιακού βίου τους καθώς και των χαρισμάτων των οποίων διέθεταν. Σημαντικό μέρος της ζωής του το έζησε στην Αθήνα, όπου και τελικά εκοιμήθη σε ηλικία 85 ετών το 1991. Η συνείδηση του πληρώματος της εκκλησίας αναμένεται μέσα στα επόμενα έτη, να τον κατατάξει στα δίπτυχα της ελλαδικής εκκλησίας.<br />
<br />
==Ο βίος του==<br />
===Νεανικός βίος===<br />
<br />
Ο Γέροντας Πορφύριος γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου του 1906 στο χωριό Άγιος Ιωάννης Καρυστίας Εύβοιας, κοντά στο Αλιβέρι. Άνηκε σε φτωχή οικογένεια ευσεβών χριστιανών και είχε άλλα τέσσερα αδέλφια (Η μεγαλύτερη αδελφή του κοιμήθηκε σε ηλικία 1 έτους, ενώ ο ίδιος ήταν το 4ο από τα 5 παιδιά<ref>Κλείτου Ιωαννίδη, ''"Ο Γέρων Πορφύριος"'', σελ. 25</ref>). <br />
<br />
Στα παιδικά του έτη φοίτησε σε σχολείο μόλις δύο χρόνια, διότι ο πατέρας του λόγω της οικονομικής ανέχειας οδηγήθηκε στον Παναμά, για να εργαστεί στην διώρυγα, με αποτέλεσμα ο ίδιος να αναγκαστεί να εργαστεί για την οικογένειά του. Έτσι σε ηλικία μόλις 8 ετών εργαζόταν, άλλοτε στη φύλαξη ζώων, άλλοτε σε χωράφια. Αργότερα εργάστηκε σε ανθρακωρυχείο, αλλά και σε κάποιο παντοπωλείο στη Χαλκίδα και τον Πειραιά. Σε αυτό τον βοηθούσε η πρόωρη ανάπτυξη που είχε καθώς έδειχνε αρκετά μεγαλύτερος από την ηλικία του.<br />
<br />
===Η μοναστική ζωή===<br />
<br />
Σε ηλικία μεταξύ 12-14 ετών πήρε την απόφαση να μονάσει στο Άγιο Όρος. Ο πνευματικός του γέροντας Παντελεήμονας ήταν αυτός που τον οδήγησε στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους και πιο συγκεκριμένα στην καλύβη του Αγίου Γεωργίου. Στα Καυσοκαλύβια απέκτησε δύο Γέροντες στους οποίους έκανε υπακοή, διακρινόμενος για το σκληρό ασκητικό του πνεύμα. Επίσης επιδόθηκε με ζήλο στη μελέτη ιερών κειμένων, αλλά και τη διαρκή εργασία. Έτσι σε μικρό διάστημα από την εισαγωγή του στο [[Άγιο Όρος]] εκάρη μοναχός με το όνομα Νικήτας. Σύντομα μάλιστα άρχισαν να ενεργούν τα χαρίσματα του [[Άγιο Πνεύμα|Αγίου Πνεύματος]] όπως η διόραση και η ίαση. Εξ αιτίας όμως της σκληρής άσκησης ο Γέροντας ασθένησε, με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί να οδηγηθεί σε μοναστήρι εκτός του Αγίου Όρους ώστε να θεραπευτεί. Ο μοναχός Νικήτας τελικά επέλεξε το μοναστήρι του Αγίου Χαραλάμπους στη Εύβοια.<br />
<br />
Το 1927 ο Γέροντας θα χειροτονηθεί [[Διάκονος]] από τον Αρχιεπίσκοπο Σιναίου Πορφύριο Γ΄, στην εορτή της [[Αγία Παρασκευή|Αγίας Παρασκευής]]. Την επόμενη ημέρα, του [[Παντελεήμων, Άγιος|Αγίου Παντελεήμονος]] χειροτονήθηκε ιερέας λαμβάνοντας πλέον το όνομα Πορφύριος, ενώ ένδεκα χρόνια αργότερα έλαβε το [[οφίκιο]] του Αρχιμανδρίτη. Περί το 1938 ο Γέροντας μονάζει στην εγκαταλελειμμένη μονή του Αγίου Νικολάου Άνω Βαθείας Ευβοίας και το 1940 μετακινείται ως εφημέριος στον Άγιο Γεράσιμο της πολυκλινικής Αθηνών, που βρισκόταν δίπλα στην Ομόνοια. Ο λόγος ήταν η θέλησή του να βοηθήσει τους συνανθρώπους του, οι οποίοι μαστίζονταν από την λαίλαπα του Β΄ παγκοσμίου Πολέμου. Εκεί θα παραμείνει για 33 έτη, ώσπου το 1970 συνταξιοδοτήθηκε, αποχωρώντας από την Πολυκλινική και πηγαίνοντας στον Άγιο Νικόλαο Καλλισίων Πεντέλης. Ήδη μάλιστα η υγεία του είχε αρχίσει να κλονίζεται, καθώς αρχικώς παρουσιάστηκε πάθηση των νεφρών, ενώ το 1978 υπέστη έμφραγμα του μυοκαρδίου, όπου νοσηλεύτηκε για 20 ημέρες. Λίγο καιρό αργότερα τυφλώθηκε.<br />
<br />
Παρόλα αυτά ο ίδιος πάντοτε έμενε δραστήριος. Έτσι πέρα από το σημαντικό έργο διακονίας που συντελούσε, αφού πλήθος κόσμου τον επισκεπτόταν στην Πεντέλη, ίδρυσε και ένα γυναικείο ησυχαστήριο στα Τουρκοβούνια, το οποίο αποπερατώθηκε το 1981. Το ησυχαστήριο αυτό ονομάστηκε [[Μεταμόρφωση του Σωτήρος]]. Έτσι πλέον θέλησε να επιστρέψει στο [[Άγιο Όρος]] καθώς η σκήτη του Αγίου Γεωργίου είχε μείνει πλέον ορφανή. Αυτό συνέβη το 1984. <br />
<br />
Στις 2 Δεκεμβρίου του 1991 ο Γέροντας Πορφύριος εκοιμήθη. Ο ίδιος μάλιστα [[Μυστήριο της Μετανοίας|εξομολογήθηκε]] την τελευταία νύκτα της βιοτής του και την επομένη [[Θεία Ευχαριστία|μετέλαβε]]. Οι τελευταίες λέξεις του ήσαν ''"ίνα ώσιν εν"''.<br />
<br />
==Η σκιαγραφία του Γέροντος==<br />
<br />
Κύριο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του Γέροντα Πορφυρίου ήταν η άκρα ταπείνωση που τον διακατείχε<ref>Κλείτου Ιωαννίδη, ''"Ο Γέρων Πορφύριος, σελ. 41</ref>. Η υπακοή, αγάπη, η αγόγγυστη υπομονή στους πόνους και τις κακουχίες, υπήρξαν επίσης σημαντικά χαρίσματα της προσωπικότητάς του. Ο Γέροντας επίσης ήταν ιδιαίτερα φιλομαθής, εργατικός και φιλόπονος, με ύφος γαλήνιο και μακρόθυμο.<br />
<br />
Καθόλη τη διάρκεια του βίου του δεχόταν τους πάντες. Συζητούσε με όλους αδιακρίτως ηλικίας, πίστης και αναγκών. Πάντοτε έδινε ανιδιοτελώς τις συμβουλές του, όντας νηφάλιος, δίχως να θέλει να προκαλεί έριδες. Δίδασκε πάντοτε ότι το μεγάλο μυστήριο της εν Χριστώ ζωής είναι η ενότητα και η ταύτιση με τον συνάνθρωπο. Γνώριζε πως το αδύναμο σημείο του ανθρώπου είναι ο φθόνος και η ζήλεια και γι αυτό προέτασσε πάντοτε αυτή τη διδασκαλία με την οποία ο άνθρωπος θα απέφευγε τα τόσα καθημερινά προβλήματα.<br />
<br />
Ο άνθρωπος και δη χριστιανός πρέπει να πάντοτε δια μέσου της αγάπης, της μακροθυμίας και ταπείνωσης να επιτύχει το δρόμο της σωτηρίας, που είναι δύναμη που δίνει ο Χριστός και η εκκλησία Του. Διότι αγαπώντας τον Χριστό, τότε πραγματικά αγαπούμε και τους συνανθρώπους και αν δεν συμβαίνει αυτό, δε μπορεί πραγματικά να συμβεί και το άλλο, έλεγε χαρακτηριστικά. <br />
<br />
Τελικά ο Γέροντας υπήρξε παράδειγμα υπομονής, καρτερικότητας, ταπείνωσης και αγάπης, στοιχεία που κατατάσσουν ανάμεσα στους πλέον δημοφιλείς σύγχρονους μοναχούς στον Ελλαδικό χώρο.<br />
<br />
==Ἀπολυτίκιον==<br />
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.<br />
<br />
Τῆς Εὐβοίας τὸν γόνον,<br><br />
Πανελλήνων τὸν Γέροντα,<br><br />
τῆς Θεολογίας τὸν μύστην<br><br />
καὶ Χριστοῦ φίλον γνήσιον,<br><br />
Πορφύριον τιμήσωμεν, πιστοί,<br><br />
τὸν πλήρη χαρισμάτων ἐκ παιδός.<br><br />
Δαιμονῶντας γὰρ λυτροῦται,<br><br />
καὶ ἀσθενεῖς ἰᾶται πίστει κράζοντας·<br><br />
δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν,<br><br />
δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι,<br><br />
δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
<br />
*Κλείτου Ιωαννίδη, ''"Ο Γέρων Πορφύριος"'', Ι.Μ. Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος, Αθήνα 2005.<br />
<br />
[[Κατηγορία:Μοναχοί|Π]]<br />
<br />
[[en:Porphyrios (Bairaktaris) the Kapsokalivite]]<br />
[[ro:Porfirie Kavsokalivitul]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%A0%CE%BF%CF%81%CF%86%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%9A%CE%B1%CF%85%CF%83%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%85%CE%B2%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82&diff=20471Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης2013-11-28T12:37:51Z<p>Inistea: </p>
<hr />
<div>[[Image:Porphyrios.jpg|right|thumb|200px|Ο Γέροντας Πορφύριος]]<br />
Ο '''Γέρων Πορφύριος''' ή '''Πορφύριος ο καυσοκαλυβίτης''' (1906-1991), κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, υπήρξε Έλληνας μοναχός που έδρασε τον 20 αιώνα. Ο ίδιος αποτελεί μέρος μίας σημαντικής ομάδας [[:Κατηγορία:Μοναχοί|μοναχών]], οι οποίοι έδρασαν στον ελλαδικό χώρο και απέκτησαν μεγάλη φήμη ένεκα του οσιακού βίου τους καθώς και των χαρισμάτων των οποίων διέθεταν. Σημαντικό μέρος της ζωής του το έζησε στην Αθήνα, όπου και τελικά εκοιμήθη σε ηλικία 85 ετών το 1991. Η συνείδηση του πληρώματος της εκκλησίας αναμένεται μέσα στα επόμενα έτη, να τον κατατάξει στα δίπτυχα της ελλαδικής εκκλησίας.<br />
<br />
==Ο βίος του==<br />
===Νεανικός βίος===<br />
<br />
Ο Γέροντας Πορφύριος γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου του 1906 στο χωριό Άγιος Ιωάννης Καρυστίας Εύβοιας, κοντά στο Αλιβέρι. Άνηκε σε φτωχή οικογένεια ευσεβών χριστιανών και είχε άλλα τέσσερα αδέλφια (Η μεγαλύτερη αδελφή του κοιμήθηκε σε ηλικία 1 έτους, ενώ ο ίδιος ήταν το 4ο από τα 5 παιδιά<ref>Κλείτου Ιωαννίδη, ''"Ο Γέρων Πορφύριος"'', σελ. 25</ref>). <br />
<br />
Στα παιδικά του έτη φοίτησε σε σχολείο μόλις δύο χρόνια, διότι ο πατέρας του λόγω της οικονομικής ανέχειας οδηγήθηκε στον Παναμά, για να εργαστεί στην διώρυγα, με αποτέλεσμα ο ίδιος να αναγκαστεί να εργαστεί για την οικογένειά του. Έτσι σε ηλικία μόλις 8 ετών εργαζόταν, άλλοτε στη φύλαξη ζώων, άλλοτε σε χωράφια. Αργότερα εργάστηκε σε ανθρακωρυχείο, αλλά και σε κάποιο παντοπωλείο στη Χαλκίδα και τον Πειραιά. Σε αυτό τον βοηθούσε η πρόωρη ανάπτυξη που είχε καθώς έδειχνε αρκετά μεγαλύτερος από την ηλικία του.<br />
<br />
===Η μοναστική ζωή===<br />
<br />
Σε ηλικία μεταξύ 12-14 ετών πήρε την απόφαση να μονάσει στο Άγιο Όρος. Ο πνευματικός του γέροντας Παντελεήμονας ήταν αυτός που τον οδήγησε στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους και πιο συγκεκριμένα στην καλύβη του Αγίου Γεωργίου. Στα Καυσοκαλύβια απέκτησε δύο Γέροντες στους οποίους έκανε υπακοή, διακρινόμενος για το σκληρό ασκητικό του πνεύμα. Επίσης επιδόθηκε με ζήλο στη μελέτη ιερών κειμένων, αλλά και τη διαρκή εργασία. Έτσι σε μικρό διάστημα από την εισαγωγή του στο [[Άγιο Όρος]] εκάρη μοναχός με το όνομα Νικήτας. Σύντομα μάλιστα άρχισαν να ενεργούν τα χαρίσματα του [[Άγιο Πνεύμα|Αγίου Πνεύματος]] όπως η διόραση και η ίαση. Εξ αιτίας όμως της σκληρής άσκησης ο Γέροντας ασθένησε, με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί να οδηγηθεί σε μοναστήρι εκτός του Αγίου Όρους ώστε να θεραπευτεί. Ο μοναχός Νικήτας τελικά επέλεξε το μοναστήρι του Αγίου Χαραλάμπους στη Εύβοια.<br />
<br />
Το 1927 ο Γέροντας θα χειροτονηθεί [[Διάκονος]] από τον Αρχιεπίσκοπο Σιναίου Πορφύριο Γ΄, στην εορτή της [[Αγία Παρασκευή|Αγίας Παρασκευής]]. Την επόμενη ημέρα, του [[Παντελεήμων, Άγιος|Αγίου Παντελεήμονος]] χειροτονήθηκε ιερέας λαμβάνοντας πλέον το όνομα Πορφύριος, ενώ ένδεκα χρόνια αργότερα έλαβε το [[οφίκιο]] του Αρχιμανδρίτη. Περί το 1938 ο Γέροντας μονάζει στην εγκαταλελειμμένη μονή του Αγίου Νικολάου Άνω Βαθείας Ευβοίας και το 1940 μετακινείται ως εφημέριος στον Άγιο Γεράσιμο της πολυκλινικής Αθηνών, που βρισκόταν δίπλα στην Ομόνοια. Ο λόγος ήταν η θέλησή του να βοηθήσει τους συνανθρώπους του, οι οποίοι μαστίζονταν από την λαίλαπα του Β΄ παγκοσμίου Πολέμου. Εκεί θα παραμείνει για 33 έτη, ώσπου το 1970 συνταξιοδοτήθηκε, αποχωρώντας από την Πολυκλινική και πηγαίνοντας στον Άγιο Νικόλαο Καλλισίων Πεντέλης. Ήδη μάλιστα η υγεία του είχε αρχίσει να κλονίζεται, καθώς αρχικώς παρουσιάστηκε πάθηση των νεφρών, ενώ το 1978 υπέστη έμφραγμα του μυοκαρδίου, όπου νοσηλεύτηκε για 20 ημέρες. Λίγο καιρό αργότερα τυφλώθηκε.<br />
<br />
Παρόλα αυτά ο ίδιος πάντοτε έμενε δραστήριος. Έτσι πέρα από το σημαντικό έργο διακονίας που συντελούσε, αφού πλήθος κόσμου τον επισκεπτόταν στην Πεντέλη, ίδρυσε και ένα γυναικείο ησυχαστήριο στα Τουρκοβούνια, το οποίο αποπερατώθηκε το 1981. Το ησυχαστήριο αυτό ονομάστηκε [[Μεταμόρφωση του Σωτήρος]]. Έτσι πλέον θέλησε να επιστρέψει στο [[Άγιο Όρος]] καθώς η σκήτη του Αγίου Γεωργίου είχε μείνει πλέον ορφανή. Αυτό συνέβη το 1984. <br />
<br />
Στις 2 Δεκεμβρίου του 1991 ο Γέροντας Πορφύριος εκοιμήθη. Ο ίδιος μάλιστα [[Μυστήριο της Μετανοίας|εξομολογήθηκε]] την τελευταία νύκτα της βιοτής του και την επομένη [[Θεία Ευχαριστία|μετέλαβε]]. Οι τελευταίες λέξεις του ήσαν ''"ίνα ώσιν εν"''.<br />
<br />
==Η σκιαγραφία του Γέροντος==<br />
<br />
Κύριο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του Γέροντα Πορφυρίου ήταν η άκρα ταπείνωση που τον διακατείχε<ref>Κλείτου Ιωαννίδη, ''"Ο Γέρων Πορφύριος, σελ. 41</ref>. Η υπακοή, αγάπη, η αγόγγυστη υπομονή στους πόνους και τις κακουχίες, υπήρξαν επίσης σημαντικά χαρίσματα της προσωπικότητάς του. Ο Γέροντας επίσης ήταν ιδιαίτερα φιλομαθής, εργατικός και φιλόπονος, με ύφος γαλήνιο και μακρόθυμο.<br />
<br />
Καθόλη τη διάρκεια του βίου του δεχόταν τους πάντες. Συζητούσε με όλους αδιακρίτως ηλικίας, πίστης και αναγκών. Πάντοτε έδινε ανιδιοτελώς τις συμβουλές του, όντας νηφάλιος, δίχως να θέλει να προκαλεί έριδες. Δίδασκε πάντοτε ότι το μεγάλο μυστήριο της εν Χριστώ ζωής είναι η ενότητα και η ταύτιση με τον συνάνθρωπο. Γνώριζε πως το αδύναμο σημείο του ανθρώπου είναι ο φθόνος και η ζήλεια και γι αυτό προέτασσε πάντοτε αυτή τη διδασκαλία με την οποία ο άνθρωπος θα απέφευγε τα τόσα καθημερινά προβλήματα.<br />
<br />
Ο άνθρωπος και δη χριστιανός πρέπει να πάντοτε δια μέσου της αγάπης, της μακροθυμίας και ταπείνωσης να επιτύχει το δρόμο της σωτηρίας, που είναι δύναμη που δίνει ο Χριστός και η εκκλησία Του. Διότι αγαπώντας τον Χριστό, τότε πραγματικά αγαπούμε και τους συνανθρώπους και αν δεν συμβαίνει αυτό, δε μπορεί πραγματικά να συμβεί και το άλλο, έλεγε χαρακτηριστικά. <br />
<br />
Τελικά ο Γέροντας υπήρξε παράδειγμα υπομονής, καρτερικότητας, ταπείνωσης και αγάπης, στοιχεία που κατατάσσουν ανάμεσα στους πλέον δημοφιλείς σύγχρονους μοναχούς στον Ελλαδικό χώρο.<br />
<br />
==Ἀπολυτίκιον==<br />
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.<br />
<br />
Τῆς Εὐβοίας τὸν γόνον,<br><br />
Πανελλήνων τὸν Γέροντα,<br><br />
τῆς Θεολογίας τὸν μύστην<br><br />
καὶ Χριστοῦ φίλον γνήσιον,<br><br />
Πορφύριον τιμήσωμεν, πιστοί,<br><br />
τὸν πλήρη χαρισμάτων ἐκ παιδός.<br><br />
Δαιμονῶντας γὰρ λυτροῦται,<br><br />
καὶ ἀσθενεῖς ἰᾶται πίστει κράζοντας·<br><br />
δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν,<br><br />
δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι,<br><br />
δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
<br />
*Κλείτου Ιωαννίδη, ''"Ο Γέρων Πορφύριος"'', Ι.Μ. Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος, Αθήνα 2005.<br />
<br />
[[Κατηγορία:Μοναχοί|Π]]<br />
[[en:Porphyrios (Bairaktaris) the Kapsokalivite]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%A8%CE%B1%CE%BB%CE%BC%CE%BF%CE%AF&diff=20430Ψαλμοί2013-10-12T22:13:26Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>{{επέκταση}}<br />
Οι '''Ψαλμοί''' είναι ένα από τα βιβλία του [[Βιβλικός κανόνας|κανόνα]] της [[Παλαιά Διαθήκη|Παλαιάς Διαθήκης]]. Στον [[Βιβλικός κανόνας#Ο Ιουδαϊκός κανόνας με τα βιβλία χωρισμένα σε 39|ιουδαϊκό κανόνα]] συναριθμείται με τον τίτλο ''Ύμνοι'' ή ''Ψαλμοί'' μεταξύ των βιβλίων που ονομάζονται ''"Αγιόγραφα"'', ενώ στον αντίστοιχο [[Βιβλικός κανόνας#Ο Ελληνικός ή Αλεξανδρινός Κανόνας|ελληνικό κανόνα]] εντάσσεται στη συλλογή των [[Ποιητικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης|Ποιητικών (ή Διδακτικών) βιβλίων]].<br />
<br />
==Εισαγωγικά==<br />
<br />
==Συγγραφέας, τόπος, χρόνος==<br />
<br />
==Αρίθμηση==<br />
Η αρίθμηση των ψαλμών δεν συμπίπτει στο [[Μασοριτικό κείμενο]] και στο κείμενο της [[Μετάφραση των Εβδομήκοντα|Μετάφρασης των Εβδομήκοντα]]. Οι ''εβδομήκοντα'' συμπτύσουν σε έναν τους ψαλμούς 9 και 10 του μασοριτικού, συμπεριλαμβάνουν στον ψαλμό 113 τους 114 και 115 του μασοριτικού, ενώ διαιρούν τον ψαλμό 116 σε 114 και 115 και τον ψαλμό 147 σε 146 και 147. Οι διαφορές αυτές φαίνονται στον παρακάτω πίνακα.<br />
<br />
{| {{Prettytable}}<br />
|-<br />
!'''Αρίθμηση των Ψαλμών<br>στο Μασοριτικό κείμενο'''<br />
!αντιστοιχία<br />
!'''Αρίθμηση των Ψαλμών<br>στο κείμενο των Εβδομήκοντα'''<br />
|-<br />
|align="center"|1-8<br />
|align="center"|'''=>'''<br />
|align="center"|1-8<br />
|-<br />
|align="center"|9-10<br />
|align="center"|'''=>'''<br />
|align="center"|9<br />
|-<br />
|align="center"|11-113<br />
|align="center"|'''=>'''<br />
|align="center"|10-112<br />
|-<br />
|align="center"|114-115<br />
|align="center"|'''=>'''<br />
|align="center"|113<br />
|-<br />
|align="center"|116:1-9<br />
|align="center"|'''=>'''<br />
|align="center"|114<br />
|-<br />
|align="center"|116:10-19<br />
|align="center"|'''=>'''<br />
|align="center"|115<br />
|-<br />
|align="center"|117-146<br />
|align="center"|'''=>'''<br />
|align="center"|116-145<br />
|-<br />
|align="center"|147:1-11<br />
|align="center"|'''=>'''<br />
|align="center"|146<br />
|-<br />
|align="center"|147:12-20<br />
|align="center"|'''=>'''<br />
|align="center"|147<br />
|-<br />
|align="center"|148-150<br />
|align="center"|'''=>'''<br />
|align="center"|148-150<br />
|}<br />
<br />
==Διάγραμμα περιεχομένου==<br />
Το περιεχόμενο του βιβλίου αποτελείται από 150 ψαλμούς οι οποίοι διακρίνονται στις εξής κατηγορίες:<br />
<br />
* ''Ύμνοι'' (Ψαλμ. 8.18.102.103): εκφράζουν τα συναισθήματα του ποιητή, που δημιουργούνται από την διαπίστωση της παντοδυναμίας, πανσοφίας και αγαθότητας του Θεού όπως παρουσιάζεται στη φύση και στην ιστορία.<br />
* ''Ευχαριστήριοι'' (Ψαλμ. 102.124): εκφράζουν ευχαριστία και ευγνωμοσύνη προς το Θεό για τη βοήθειά του σε δύσκολες καταστάσεις (ασθένεια, αιχμαλωσία, πολιορκία κ.λπ.).<br />
* ''Θρηνώδεις'' (Ψαλμ. 3.6.7.12.21.24.25.37.62.87.142): εκφράζουν ατομικό ή ομαδικό θρήνον για συντελεσθείσα ή επικειμένη καταστροφή και την παράκληση προς βοήθεια και σωτηρία.<br />
* ''Εξομολογήσεως'' ή ''μετανοίας'' (Ψαλμ. 50.131.140): εκφράζουν την συναίσθηση της αμαρτίας και την ανάγκη συμφιλίωσης του ανθρώπου με το Θεό.<br />
* ''Ιεραποδημητικοί'' (Ψαλμ. 83.121): ψάλλονται από προσκυνητές εκφράζοντας τον πόθο τους να προσκυνήσουν στον Ναό της Ιερουσαλήμ.<br />
* ''Διδακτικοί'' (Ψαλμ. 1.48.118): περιέχουν θρησκευτικές και ηθικές συμβουλές.<br />
* ''Ιστορικοί'' (Ψαλμ. 78.104.105): αναφέρονται σε διάφορα ιστορικά γεγονότα της ζωής των Ισραηλιτών.<br />
* ''Βασιλικοί'' (Ψαλμ. 19.62.71): αναφέρονται σε διάφορα περιστατικά της ζωής των βασιλέων (γέννηση, γάμο, ενθρόνιση κ.λπ.).<br />
* ''Μεσσιακοί'' ή ''Χριστολογικοί'' (Ψαλμ. 2.44): αναφέρονται σε διάφορα περιστατικά της ζωής του [[Μεσσίας|Μεσσία]].<br />
* ''Εσχατολογικοί'' (Ψαλμ. 45): εξυμνούν τη δύναμη του Θεού κατά την έσχατη ημέρα και εκφράζουν την ακλόνητη πεποίθηση σ' Αυτόν.<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size: 85%"><references/></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
* Αγουρίδης Σάββας, ''Ιστορία της Θρησκείας του Ισραήλ'', Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1995<br />
* Καλαντζάκης Ε. Σταύρος, ''Εισαγωγή στην Παλαιά Διαθήκη'', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2006<br />
* Μπρατσιώτης Ι. Παναγιώτης, ''Εισαγωγή εις την Παλαιάν Διαθήκην'', Αθήνα 1993 (c1936)<br />
* Χαστούπης Π. Αθανάσιος, ''Εισαγωγή εις την Παλαιάν Διαθήκην'', εκδ. Πανεπιστημίου Αθηνών, 1986<br />
* David Noel Freedman, ''The Anchor Bible Dictionary'', New York: Doubleday, 1992<br />
* Gleason Leonard Archer, ''A Survey of Old Testament Introduction'', 3η έκδ., Moody Press, 1998<br />
* James Luther Mays et al., ''Harper's Bible Commentary'', San Francisco: Harper & Row, 1988<br />
* John Barton and John Muddiman, ''Oxford Bible Commentary'', New York: Oxford University Press, 2001<br />
<br />
<br />
{{Παλαιά Διαθήκη}}<br />
==Βλέπε επίσης==<br />
* [[Αγία Γραφή]]<br />
* [[Παλαιά Διαθήκη]]<br />
* [[Βιβλικός κανόνας]]<br />
<br />
[[Κατηγορία:Αγία Γραφή]]<br />
[[Κατηγορία:Παλαιά Διαθήκη]]<br />
<br />
[[en:Psalter]]<br />
[[ro:Psaltirea]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%91%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7_%CE%A3%CF%89%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD&diff=20423Ανάσταση Σωμάτων2013-05-05T15:40:23Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>'''Ανάσταση Σωμάτων''' ή Δεύτερη Ανάσταση, αποκαλείται η στιγμή της [[Δευτέρα Παρουσία|Δευτέρας Παρουσίας]] του Κυρίου, κατά την οποία πάντες οι άνθρωποι θα λάβουν τα σώματά τους, ανακαινισμένα.<br />
<br />
Η λέξη ''ανα-σταίνομαι'' σημαίνει «''ξανα - στέκωμαι''». Κατά τον Απόστολο Παύλο, στο 15ο κεφάλαιο της [[Προς Κορινθίους επιστολή]]ς, το σώμα της αναστάσεώς, θα είναι άφθαρτο σαν το αναστημένο σώμα του Κυρίου Ιησού Χριστού και θα έχει διαφορετική ''λάμψη'' στον κάθε άνθρωπο, ανάλογα με το βαθμό στον οποίο κατάφερε ο άνθρωπος αυτός να αντανακλά το φως της ομοίωσης με τον Κύριο. Και στην [[Προς Ρωμαίους επιστολή]] του, στο 8ο κεφάλαιο, ο απόστολος λέει επίσης ότι μαζί με τα σώματα της ανάστασης, θα μεταβεί στην αφθαρσία και ολόκληρη η κτίση, ακολουθώντας τους ''υιούς του Θεού''.<br />
<br />
Ο [[Άγιος Μακάριος]] στις Ομιλίες του αναφέρει ότι «''Στην ανάσταση όλα τα μέλη του σώματος θ' αναστηθούν: ούτε μια τρίχα δεν θα χαθεί''»<ref>πρβλ. Λουκ. 21,18</ref>. Ο Αγ. Κύριλλος Ιεροσολύμων αναφέρει πως "«''είναι αυτό το ίδιο σώμα που θ' αναστηθεί, αν και όχι στην τωρινή του κατάσταση της αδυναμίας· γιατί θα ενδυθεί αφθαρσία''»<ref>Α' Κορ. 15,53</ref>.«'' Δεν θα χρειάζεται πια τις τροφές που τρώμε τώρα για να το διατηρήσουμε ζωντανό, ούτε σκάλες για να το ανεβάσουμε· γιατί θα γίνει πνευματικό και θα είναι κάτι το θαυμάσιο, τέτοιο που δεν μπορούμε να το περιγράψουμε όπως πρέπει''». <br />
<br />
Το αναστημένο σώμα των δικαίων, θα είναι επιδεκτικό της φωτιστικής ενεργείας της Χάριτος του Θεού, ενώ των αδίκων της καυστικής, εξ ου και ο διαχωρισμός της απολαβής τους σε [[κόλαση]] και [[παράδεισος|παράδεισο]]. Η ίδια άκτιστη Χάρις του Κυρίου, για τους μεν δικαίους θα βιώνεται ως φως, για τους δε ασεβείς ως πυρ. Η δε κατάσταση των αναστημένων σωμάτων, είναι αυτό που θα καθορίσει το βαθμό που θα βιώνει ο κάθε άνθρωπος τον Θεό, και τη μορφή που θα έχει αυτό το βίωμα.<br />
<br />
<br />
== Η ανάσταση του σώματος του Χριστού ==<br />
Κατά την ανάσταση του Χριστού, το ανθρώπινο σώμα του αναστήθηκε, καθώς η Θεϊκή του φύση είναι αθάνατη. Αυτή η σωματική ανάσταση του Κυρίου Ιησού, αμφισβητείται και έτσι θα παρατεθούν χωρία τα οποία στην Αγία Γραφή αποδεικνύουν τη σωματική υπόσταση και ανάσταση του Κυρίου. Αιρέσεις τέτοιες υπήρξαν κάποιες ομάδες Γνωστικών, όπως οι ακόλουθοι του Υμεναίου και του Φιλητού. Επίσης ο Μένανδρος, μαθητής του Σίμωνος του Μάγου, αλλά και ο Μαρκίων, ο Απελλής, οι Μανιχαίοι. Κατά το μεσαίωνα, αρνητές της ανάστασης σωμάτων ήσαν, οι Βογόμιλοι και οι Καθαροί. <br />
<br />
* Ο [[Aπόστολος Παύλος]], αναφέρει μετά την ανάσταση του Χριστού ότι η Θεότητα του Χριστού:<br />
<br />
:«''ότι εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς''»<ref>Κολοσσαείς 2/β: 9</ref>.<br />
<br />
* O [[Απόστολος Θωμάς]], ψηλάφισε τον αναστάντα Χριστό:<br />
<br />
: «''Θωμάς δε εις εκ των δώδεκα, ο λεγόμενος Δίδυμος, ουκ ην μετ' αυτών ότε ήλθεν ο Ιησούς. 25 έλεγον ουν αυτώ οι άλλοι μαθηταί· εωράκαμεν τον Κύριον. ο δε είπεν αυτοίς· εάν μη ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων, και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείρά μου εις την πλευράν αυτού, ου μη πιστεύσω. 26 Και μεθ' ημέρας οκτώ πάλιν ήσαν έσω οι μαθηταί αυτού και Θωμάς μετ' αυτών. έρχεται ο Ιησούς των θυρών κεκλεισμένων, και έστη εις το μέσον και είπεν· ειρήνη υμίν. 27 είτα λέγει τω Θωμά· φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας χείράς μου, και φέρε την χείρά σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός.''»<ref>Ιωάννης 20/κ: 24-27</ref>.<br />
<br />
* Ο [[Ιησούς Χριστός|Ιησούς]] καλεί τους μαθητές να πιστέψουν πως όντως αναστήθηκε:<br />
<br />
: «''ίδετε τας χείράς μου και τους πόδας μου, ότι αυτός εγώ ειμι· ψηλαφήσατέ με και ίδετε, ότι πνεύμα σάρκα και οστέα ουκ έχει καθώς εμέ θεωρείτε έχοντα. 40 και τούτο ειπών επέδειξεν αυτοίς τας χείρας και τους πόδας''»<ref>Λουκάς 24/κδ: 39,40</ref>.<br />
<br />
* Στην [[Αγία Γραφή]], ξεκαθαρίζεται, ότι το Σώμα του Χριστού, δεν θα έβλεπε φθορά:<br />
<br />
: «''ον ο Θεός ανέστησε λύσας τας ωδίνας του θανάτου, καθότι ουκ ην δυνατόν κρατείσθαι αυτόν υπ’ αυτού. 25 Δαυϊδ γαρ λέγει εις αυτόν· προωρώμην τον Κύριον ενώπιόν μου δια παντός, ότι εκ δεξιών μου εστιν ίνα μη σαλευθώ. 26 δια τούτο ευφράνθη η καρδία μου και ηγαλλιάσατο η γλώσσά μου, έτι δε και η σάρξ μου κατασκηνώσει επ’ ελπίδι, 27 ότι ουκ εγκαταλείψεις την ψυχήν μου εις άδου ουδέ δώσεις τον όσιόν σου ιδείν διαφθοράν. 28 εγνώρισάς μοι οδούς ζωής, πληρώσεις με ευφροσύνης μετά του προσώπου σου. 29 Άδρες αδελφοί, εξόν ειπείν μετά παρρησίας προς υμάς περί του πατριάρχου Δαυϊδ ότι και ετελεύτησε και ετάφη και το μνήμα αυτού εστιν εν ημίν άχρι της ημέρας ταύτης. 30 προφήτης ουν υπάρχων, και ειδώς ότι όρκω ώμοσεν αυτώ ο Θεός εκ καρπού της οσφύος αυτού το κατά σάρκα αναστήσειν τον Χριστόν καθίσαι επί του θρόνου αυτού, 31 προϊδών ελάλησε περί της αναστάσεως του Χριστού ότι ου κατελείφθη η ψυχή αυτού εις άδου ουδέ '''η σάρξ αυτού είδε διαφθοράν'''. 32 τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός, ου πάντες ημείς εσμεν μάρτυρες''«<ref>Πράξεις 2/β: 24-32</ref>.<br />
<br />
* O [[Ευαγγελιστής Ιωάννης]], περιγράφει πως ο Κύριος, ναό, αποκάλεσε το ΖΣώμα αυτού:<br />
<br />
: «''Απεκρίθησαν ουν οι Ιουδαίοι και είπον αυτώ· τι σημείον δεικνύεις ημίν ότι ταύτα ποιείς; 19 απεκρίθη Ιησούς και είπεν αυτοίς· λύσατε τον ναόν τούτον, και εν τρισίν ημέραις εγερώ αυτόν. 20 είπον ουν οι Ιουδαίοι· τεσσαράκοντα και εξ έτεσιν ωκοδομήθη ο ναός ούτος, και συ εν τρισίν ημέραις εγερείς αυτόν; 21 εκείνος δε έλεγε περί του ναού του σώματος αυτού. 22 ότε ουν ηγέρθη εκ νεκρών, εμνήσθησαν οι μαθηταί αυτού ότι τούτο έλεγε, και επίστευσαν τη γραφή και τω λόγω ω είπεν ο Ιησούς''».<ref>Ιωάννης 2/β: 18-22</ref><br />
<br />
* Ο [[Ευαγγελιστής Ιωάννης]] και [[Απόστολος Παύλος]], αναφέρουν πως το σώμα που θα λάβουν οι Χριστιανοί κατά την ανάσταση, θα είναι όμοιο με του Χριστού:<br />
<br />
: «''Αγαπητοί, νυν τέκνα Θεού εσμεν, και ούπω εφανερώθη τι εσόμεθα· οίδαμεν δε ότι εάν φανερωθή, όμοιοι αυτώ εσόμεθα, ότι οψόμεθα αυτόν καθώς εστι<ref>Α΄ Ιωάννου 3/γ: 2</ref>. <br />
: «''οίος ο χοϊκός, τοιούτοι και οι χοϊκοί, και οίος ο επουράνιος, τοιούτοι και οι επουράνιοι. 49 και καθώς εφορέσαμεν την εικόνα του χοϊκού, φορέσομεν και την εικόνα του επουρανίου''»<ref>Α΄ Κορ. 15/ιε: 48,49</ref>.<br />
<br />
* Ο [[Απόστολος Παύλος]] αναφέρει πως το φθαρτό σώμα, θα ενδυθεί αφθαρσία, κατά τη [[Δευτέρα Παρουσία]]:<br />
<br />
: «''σαλπίσει γαρ, και οι νεκροί εγερθήσονται άφθαρτοι, και ημείς αλλαγησόμεθα. 53 δεί γαρ το φθαρτόν τούτο ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσασθαι αθανασίαν''»<ref>Α΄ Κορ. 15/ιε: 52,53</ref>.<br />
<br />
* Όποιος αρνείται την ανθρώπινη φύση του Χριστού, είναι ''πλάνος'' και ''αντίχριστος'', σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Ιωάννη<br />
<br />
: «''αύτη εστίν η εντολή, καθώς ηκούσατε απ’ αρχής, ίνα εν αυτη περιπατήτε. 7 ότι πολλοί πλάνοι εισήλθον εις τον κόσμον, οι μη ομολογούντες Ιησούν Χριστόν ερχόμενον εν σαρκί· ούτός εστιν ο πλάνος και ο αντίχριστος''».<ref>Β΄ Ιωάννου 1/α: 6,7</ref><br />
<br />
==Δείτε ακόμη==<br />
*[[Μέλλων Αιώνας]]<br />
*[[Έσχατες Ημέρες]]<br />
<br />
==Παρατηρήσεις==<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
<br />
* Παναγιώτη Ν. Τρεμπέλα, «''Δογματική''», Τόμος Γ΄, Εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα, 1997<br />
<br />
[[Κατηγορία:Ορθόδοξη ποιμαντική διδασκαλία]]<br />
<br />
[[en:Resurrection]]<br />
[[ro:Înviere]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%A0%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B7%CE%BA%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF&diff=20422Πεντηκοστάριο2013-05-02T23:16:18Z<p>Inistea: interwiki</p>
<hr />
<div>[[Πεντηκοστάριο]] ονομάζεται το λειτουργικό βιβλίο της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθόδοξης Εκκλησίας]] που χρησιμοποιείται την περίοδο από το [[Πάσχα]] μέχρι την γιορτή των [[Άγιοι Πάντες|αγίων Πάντων]] και περιέχει τις ακολουθίες των κινητών εορτών (όπως και το άλλο λειτουργικό βιβλίο, το [[Τριώδιο]]). Καλείται ''Πεντηκοστάριο'' επειδή αρχικά έφθανε μέχρι την ''Κυριακή της Πεντηκοστής'', αργότερα όμως προστέθηκαν οι ύμνοι μίας ακόμη εβδομάδας. Στις ακολουθίες που περιέχει το ''Πεντηκοστάριο'' υμνείται η [[Ανάσταση]] και η [[Ανάληψη]] του [[Χριστός|Χριστού]], καθώς και η επέλευση του [[Άγιο Πνεύμα|αγίου Πνεύματος]] στους [[Απόστολοι|Αποστόλους]] κατά την ημέρα της [[Πεντηκοστή|Πεντηκοστής]]<ref>Γεωργιάδης Βαρθολομαίος (Αρχιεπισκ. Κορινθίας), ''Επιτομή Λειτουργικής'', εκδ. 4η, εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, 1995 (c1909), σελ. 47.</ref>. <br />
<br />
Η πρώτη έντυπη έκδοση του ''Πεντηκοσταρίου'' έγινε το 1568, ''"η δε δευτέρα το 1579 εις Ενετίαν υπό Ιακώβου του Λεογγίτου"''<ref>"Πεντηκοστάριον", ''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'', τόμ. 10, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1967, στ. 285.</ref>. Το υμνογραφικό υλικό που σήμερα περιέχει το ''Πεντηκοστάριο'' είναι πολύ μεγαλύτερο σε σχέση με το αρχικό και η έκδοση που θεωρήθηκε αξιόλογη ώστε να χρησιμοποιηθεί έως σήμερα στις λειτουργικές ανάγκες, είναι αυτή του ''Βαρθολομαίου Κουτλουμουσιανού'' του Ιμβρίου<ref>Ο ''Ίμβριος Βαρθολομαίος Κουτλουμουσιανός'' (1772-1851), ήταν μαθητής του [[Νικόδημος Αγιορείτης|Νικοδήμου του Αγιορείτη]] και λόγιος ο ίδιος. Δίδαξε στην [[Αθωνιάδα]], υπήρξε προϊστάμενος της Ιερατικής Σχολής στο [[Φανάρι]] και έκανε αξιόλογη κριτική και εκδοτική εργασία (βλ. Τωμαδάκης Νικόλαος, ''Κλεις της Βυζαντινής Φιλολογίας'', 4η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1993, σελ. 132-133).</ref>, από το 1836.<br />
<br />
==Το ''Πεντηκοστάριο'' ως τροπάριο==<br />
Κατά μία άλλη έννοια, με το όνομα [[Πεντηκοστάριο]] καλείται το [[τροπάριο]] (εκκλησιαστικός ύμνος) που ψάλλεται μετά το τέλος του πεντηκοστού ('''ν΄''') [[Ψαλμοί|ψαλμού]] στην ακολουθία του [[Όρθρος|όρθρου]]. Τέτοια ''Πεντηκοστάρια'' τροπάρια ψάλλονται κάθε φορά στον [[Όρθρος|όρθρο]], όταν διαβάζεται απόσπασμα του [[Ευαγγέλια|Ευαγγελίου]], πριν από τον πεντηκοστό ψαλμό.<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
*"Πεντηκοστάριο", Μαλαβάκης Νίκος, ''Βυζαντινολόγιο-Λεξικό Εκκλησιαστικών και Θρησκευτικών όρων'', Αστήρ, Αθήνα 1999, σελ. 113.<br />
*"Πεντηκοστάριον", ''e-δομή'' (ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια ''ΔΟΜΗ''), εκδόσεις Δομή Α.Ε., Αθήνα 2003-2004 [DVD-ROM].<br />
*"Πεντηκοστάριον", ''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'', τόμ. 10, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1967, στ. 284-285.<br />
*"Πεντηκοστάριον", Βεργωτής Γεώργιος, ''Λεξικόν Λειτουργικών και Τελετουργικών Όρων'', 3η έκδ. βελτιωμένη και επαυξημένη, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 178.<br />
*"Πεντηκοστάριον", εγκυκλοπαίδεια ''Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα'', τόμ. 48, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005 [CD-ROM].<br />
<br />
<br />
[[Κατηγορία:Λειτουργική]]<br />
<br />
[[en:Pentecostarion]]<br />
[[fr:Pentecostaire]]<br />
[[ro:Penticostar]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%9C%CE%B5%CF%83%CE%BF%CE%BD%CF%85%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C&diff=20421Μεσονυκτικό2013-05-02T23:12:49Z<p>Inistea: interwiki</p>
<hr />
<div>{{Λειτουργική}}<br />
Το '''Μεσονυκτικό''' είναι εκκλησιαστική ακολουθία που τελείται στο μεσονύκτιο, δηλαδή στην έκτη ώρα<ref>Το βυζαντινό σύστημα μέτρησης των ωρών ξεκινά με τη δύση του ηλίου (ώρα 12η), έτσι το χειμώνα το Μεσονυκτικό κανονικά τελείται λίγο μετά τα μεσάνυχτα</ref> της νύχτας. εμφανίζεται σε δύο μορφές, η πρώτη για τη Δευτέρα-Παρασκευή και η δεύτερη για το Σαββατοκύριακο.<br />
<br />
== Προέλευση Περιεχόμενο και Συμβολισμοί==<br />
<br />
Η ακολουθία αυτή είναι μοναχικής προελεύσεως και επινοήσεως. Κύριος σκοπός της ήταν η έγερση από το νυχτερινό ύπνο και κοινή προσευχή στο ναό απ' όλη την κοινότητα. Κύριο περιεχόμενό της υπήρξε ο ''118ος ψαλμός''<ref>Λόγω της θέσης του ψαλμού σ' αυτήν την ακολουθία είναι συχνό το φαινόμενο το μεσονυκτικό να αποκαλείται σε πολλά χειρόγραφα ως ''ἄμωμος''.</ref>, στον οποίον βρίσκεται η φράση ''"Μεσονύκτιον ἐξεγειρόμην τοῦ ἐξομολογεῖσθαι"'', από όπου προέρχεται η μοναστική πρακτική της νυχτερινής εγέρσεως για προσευχή.<br />
<br />
Κεντρικό θέμα της ακολουθίας είναι αυτή η έγερση και η συμμετοχή στην αγγελική ψαλμωδία. Συνδέεται άμεσα με την [[ανάσταση]] των νεκρών<ref>Ο ύπνος θεωρείται εικόνα-σύμβολο του θανάτου.</ref>, κυρίως δε με την ανάσταση του Κυρίου, η οποία έλαβε χώρα νωρίς το πρωί της ''"μιας των Σαββάτων"'' και την ευαγγελική ρήση «''μέσης δε νυκτός, κραυγή γέγονεν, ιδού, ο νυμφίος έρχεται...''». Συνδέεται με την παραβολή των δέκα παρθένων<ref>Στην ακολουθία ψέλνεται το «''ίνα μη αναπεπτωκότες και υπνούντες, αλλ’ εγρηγορούντες, διεγηγερμένοι εν τη εργασία των εντολών αυτού ευρεθώμεν και έτοιμοι εις την χαράν και εις τον θείον νυμφώνα της δόξης αυτού συνεισέλθωμεν''»</ref>, αλλά και τη δευτέρα παρουσία και την τελική κρίση. Σημαντικό μέρος της ακολουθίας των καθημερινών καταλαμβάνει το Μεσώριο, το οποίο έχει νεκρώσιμο χαρακτήρα και εκτενή δέηση υπέρ των κεκοιμημένων.<br />
<br />
== Η δομή του ''καθ' ημέραν'' μεσονυκτικού ==<br />
<br />
*Εὐλογητός ὁ Θεός...<br />
*Τρισάγιο<br />
*Ψαλμοί 50, '''118'''<br />
*Το σύμβολο της πίστεως, τρισάγιο<br />
*Τροπάρια, ''ὁ ἐν παντί καιρῷ''<br />
*Ευχές: ''Κύριε Παντοκράτορ'', ''Σέ εὐλογοῦμεν''<br />
*'''Μεσώριον'''<br />
**''Δεῦτε προσκυνήσωμεν'', ψαλμοί 120, 133<br />
**Τροπάρια<br />
**''Μνήσθητι Κύριε''<br />
**Ἀπόλυσις<br />
**''Εύξώμεθα''<br />
<br />
== Το Μεσονυκτικό των εορτών==<br />
Όπως προαναφέρθηκε, η ακολουθία του καθημερινού Μεσονυκτικού έχει νεκρώσιμο χαρακτήρα, γι' αυτό το σαββατοκύριακο και οι γιορτινές ημέρες έχουν ιδιαίτερη ακολουθία. Το Σάββατο ο ''118ος ψαλμός'' αντικαθίσταται από το 9ο κάθισμα του [[Ψαλτήριον|Ψαλτηρίου]]. Την Κυριακή και τις εορτινές ημέρες ο ψαλμός αυτός αντικαθίσταται από τον τριαδικό κανόνα του ήχου και επιπλέον παραλείπεται το Μεσώριον.<br />
<br />
== Υποσημειώσεις ==<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references/></div><br />
<br />
== Βιβλιογραφία ==<br />
<br />
*Ιωάννης Ε. Μεσολωράς, «''Συμβολική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας''», Τόμος Β’, Εν Αθήναις 1904<br />
*Ιωάννης Μ. Φουντούλης, ''Λειτουργική Α΄ Εισαγωγή στη Θεία Λατρεία'', Θεσσαλονίκη 1995, σ. 160-162<br />
*Εγκυκλοπαίδεια ''Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα'', τ. 41, σ. 345<br />
<br />
[[Κατηγορία:Λειτουργική|Μ]]<br />
<br />
[[en:Midnight Office]]<br />
[[fr:Office de minuit]]<br />
[[ro:Miezonoptica]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%8F%CF%81%CE%B5%CF%82&diff=20420Ώρες2013-05-02T23:07:46Z<p>Inistea: interwiki</p>
<hr />
<div>{{Λειτουργική}}<br />
'''Ώρες''', ονομάζονται τέσσερις ιερές ακολουθίες οι οποίες τελούνται προς αγιασμό των ισάριθμων βασικών ωρών, στις οποίες είχε διαιρεθεί η ημέρα από τη ρωμαϊκή εποχή<ref>"Ώραι", ''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'', τόμ. 12, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1968, στ. 570.</ref>. Αυτές διαβάζονται κάθε τρεις ώρες, ώστε η ημέρα, ανατολή - δύση ηλίου (δωδεκάωρο), να διαιρείται ως εξής:<br />
<br />
:''Α΄ ώρα''<br><br />
:''Γ΄ ώρα''<br><br />
:''ΣΤ' ώρα''<br><br />
:''Θ΄ ώρα''.<br />
<br />
Η Α΄ (ανατολή) περιέχει [[Ψαλμοί|Ψαλμούς]], [[Τροπάριο|Τροπάρια]] και την ευχή: «''Χριστέ, το φως το αληθινόν...''». Η Γ΄ είναι αφιερωμένη στο [[Άγιο Πνεύμα]], που κατήλθε στους [[Απόστολοι|Μαθητές]] την Γ΄ ώρα, στις 9 π.μ. περίπου. Η ΣΤ΄ είναι αφιερωμένη στη [[Σταυρός|Σταύρωση]] του [[Χριστός|Κυρίου]], που έγινε στις 12 μ. Η Θ΄ είναι αφιερωμένη στο [[Θάνατος|Θάνατο]] του [[Χριστός|Κυρίου]], που έγινε στις 3 μ.μ. (Ακολουθεί και πάλι ο [[Εσπερινός]], 6 μ.μ.). <br />
<br />
Ο ημερήσιος αυτός κύκλος τηρείται ιδιαιτέρως στα [[Μοναστήρι|Μοναστήρια]], ώστε η επικοινωνία με τον Κύριο να είναι αδιάλειπτη και ακοίμητη και όλο το 24ωρο να εξαγιάζεται και να αφιερώνεται στο Δημιουργό και Εσταυρωμένο και [[Ανάσταση|Αναστάντα]] [[Λύτρωση|Λυτρωτή]].<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size: 85%"><references/></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
*Ιωάννης Ε. Μεσολωράς, «''Συμβολική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας''», Τόμος Β’, Εν Αθήναις 1904.<br />
<br />
<br />
[[Κατηγορία:Λειτουργική|Ω]]<br />
<br />
[[en:Hours]]<br />
[[fr:Heures]]<br />
[[ro:Ceasurile]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%AF_%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%82&diff=20419Ιεροί Κανόνες2013-05-02T23:03:06Z<p>Inistea: interwiki</p>
<hr />
<div>{{ΟρθόδοξοςΧριστιανισμός}}<br />
Στην εκκλησιαστική ορολογία, με τον όρο '''Ιεροί κανόνες''', ή '''Εκκλησιαστικοί κανόνες''' ή απλά '''Κανόνες''', αναφερόμαστε σε όλες εκείνες τις διατάξεις, οι οποίες θεσπίσθηκαν ή υιοθετήθηκαν από την Εκκλησία και αφορούν στην ορθή διοργάνωση, διατήρηση, διάδοση και δραστηριότητα της Εκκλησίας συνολικά και στην ορθή και αυθεντική κατά Χριστόν ζωή των πιστών-μελών της Εκκλησίας διά μέσου αυτής.<br />
<br />
Καθώς στην ελληνική, ''Κανόνας'' σημαίνει το όργανο που χρησιμοποιούμε για να σύρουμε ευθεία γραμμή, ή και για να ελέγξουμε την ευθύτητα μιας γραμμής, μεταφορικά, ''κανόνας'' λέγεται και κάθε τι που χρησιμεύει ως πρότυπο και οδηγός για την ορθή εκτέλεση (ή αντιμετώπιση) μιας καταστάσεως, ή και ως κριτήριο για να ελεγχθεί η ορθότητα μιας πράξης.<br />
<br />
Μία από τις επίσημες κανονικές συλλογές και από τις κλασικότερες έντυπες εκδόσεις που περιέχουν τους ''Ιερούς Κανόνες'' της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθόδοξης Εκκλησίας]], είναι το λεγόμενο [[Πηδάλιον]], του [[Νικόδημος Αγιορείτης|Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη]].<br />
<br />
==Εκκλησιαστικοί, Ιεροί Κανόνες και κανονιστικές διατάξεις ή κανονισμοί==<br />
Με βάση τον [[Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος (κανόνες)|β΄κανόνα]] της [[Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος|Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου]] ο οποίος προσδιορίζει ονομαστικά ποιοι κανόνες μπορούν να θεωρούνται ως κανόνες όλης της Εκκλησίας, μπορούμε να διαχωρίσουμε τους αυθεντικούς Ιερούς και Εκκλησιαστικούς κανόνες, ως βασική πηγή [[Κανονικό δίκαιο|Κανονικού δικαίου]], από τους άλλους κανόνες, οι οποίοι θεσπίσθηκαν από [[Σύνοδος|Τοπικές Συνόδους]] και από Πατέρες της Εκκλησίας και οι οποίοι χρησιμοποιούνται ως δευτερεύουσες και βοηθητικές πηγές ''Κανονικού Δικαίου''.<br />
<br />
===Αλάθητοι Ιεροί Κανόνες===<br />
Στο ερώτημα ποιοι είναι οι κανόνες που προσφέρουν με βεβαιότητα την αλήθεια και ποιοι όχι, ποιοι είναι αλάθητοι και για ποιους δεν υπάρχει αυτή η βεβαιότητα, η απάντηση συναρτάται από το ποιος θέσπισε αυτούς τους κανόνες και ποια είναι η αυθεντία αυτού του οργάνου. <br />
<br />
Ως γνωστόν, για την [[Ορθόδοξη Εκκλησία]], αυθεντικό νομοθετικό όργανο είναι η [[Οικουμενική Σύνοδος]], η οποία έχει απόλυτο κύρος και οι αποφάσεις της είναι αλάθητες, γιατί αποτελεί το όργανο εκφράσεως της καθόλου Εκκλησίας, η οποία είναι ''"στύλος και εδραίωμα της αληθείας"''<ref>''Α' Τιμ. 3:15''.</ref>. Επομένως, όσες διατάξεις έχουν θεσπισθεί ή έχουν υιοθετηθεί και επικυρωθεί από Οικουμενικές Συνόδους, έχουν απόλυτο κύρος και μας δίνουν το ορθό. Όλες οι υπόλοιπες, που τυχόν χρησιμοποιήθηκαν στην εκκλησιαστική πράξη, έχουν αποκτήσει βέβαια ένα είδος γενικού κύρους μέσα στην Εκκλησία, όμως εφ' όσον δεν επικυρώθηκαν ακόμη από Οικουμενική Σύνοδο, δεν μπορούν να έχουν το ίδιο κύρος με τους προηγουμένους, τουλάχιστον μέχρις ότου επικυρωθούν Οικουμενικά.<br />
<br />
===Άλλες Διατάξεις===<br />
Όπως γράφει σχετικά ο καθηγητής Παναγιώτης Τρεμπέλας, ''"αύτη η μακραίων της Εκκλησίας ιστορία μαρτυρεί αδιαμφισβητήτως, ότι ουχί και πάσα σύνοδος επισκόπων εγγυάται περί της αληθείας και είναι απηλλαγμένη πάσης πλάνης"''<ref>Τρεμπέλας Ν. Παν., ''Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', τόμ. Β', 3η έκδ., Ο Σωτήρ, Αθήναι 2003, σελ. 403.</ref>.<br />
<br />
Αυτό σημαίνει ότι όσα ισχύουν για τους πραγματικά εκκλησιαστικούς, ιερούς κανόνες, δεν ισχύουν για "κανόνες", διατάξεις ή τις εγκυκλίους, οι οποίες ορίσθηκαν απλώς από κάποια [[Σύνοδος|τοπική Συνοδό]], ή από μία ιεραρχία ή από έναν εκκλησιαστικό [[Πατρολογία|Πατέρα]] ή ιεράρχη της Εκκλησίας, αλλά δεν έτυχαν [[Οικουμενικές Σύνοδοι|οικουμενικής]] επικυρώσεως. Καθώς δεν μπορεί να ειπωθεί ότι είναι αλάθητες οι τοπικές Συνοδοί ή οι μεμονωμένοι Πατέρες της Εκκλησίας, κατ' αυτό τον τρόπο δεν μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα, ότι οι κανόνες τους είναι αλάθητοι.<br />
<br />
Ένα παράδειγμα κανόνων, μη οπωσδήποτε αλάθητων, που θεσπίσθηκαν από Πατέρα της Εκκλησίας και δεν επικυρώθηκαν από [[Οικουμενικές Σύνοδοι|Οικουμενική Συνοδό]], είναι η περίπτωση των κανόνων του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ''Ιωάννη'', του επονομαζομένου [[Ιωάννης Νηστευτής|Νηστευτή]], ίσως λόγω σφαλμάτων στα αντίγραφα των χειρογράφων. Οι κανόνες αυτοί, αν και είχαν συγγραφεί πριν από τη σύγκληση της [[Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος|Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου]] (691 μ.Χ.), εν τούτοις δεν επικυρώθηκαν από αυτήν, ''"δεν ηξεύρω διά ποίαν αφορμήν"'' γράφει ο [[Νικόδημος Αγιορείτης|Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης]]<ref>Νικοδήμου Αγιορείτου, ''Πηδάλιον'' (ακριβής ανατύπωσις της γ' εκδόσεως του 1864), εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 698Α, υποσημ#2.</ref>, αν και, όπως μας πληροφορεί, πολλά προβληματικά ''"χειρόγραφα βιβλία"'' με κανόνες, υποτίθεται του Νηστευτή, είχαν εμφανιστεί, τα οποία ''"πολλά δε παραλογώτατα και πάντη πάντως παράνομα και ακανόνιστα περιέχουσι...ώστε όπου φαίνονται οι διορισμοί αυτοί να ήναι αιρετικού τινός και κακόφρονος ανθρώπου...και όχι του Αγίου τούτου..."''<ref>''Πηδάλιον'', ό.π., σελ. 698Β.</ref>. Σε κάθε περίπτωση όμως, η Οικουμενική Σύνοδος δεν ενέκρινε τους κανόνες αυτούς, με αποτέλεσμα, μέχρι στιγμής, να μην υπάρχει βεβαιότητα και ασφάλεια για το αλάθητο και την ορθότητα τους.<br />
<br />
Εν κατακλείδι, όλες οι διατάξεις, κανονισμοί, εγκύκλιοι κ.λπ., που έχουν κανονικό περιεχόμενο και έχουν εκδοθεί από διάφορα εκκλησιαστικά όργανα, μπορούν να ονομάζονται κανονιστικές διατάξεις, ή κανονισμοί (της τάδε τοπικής Εκκλησίας ή του τάδε εκκλησιαστικού Πατρός κ.λπ.), ''"χωρίς όμως να έχουν λάβει οικουμενική επικύρωση δεν μπορούν να λέγονται κανόνες, και μάλιστα κανόνες της Εκκλησίας"''<ref>Μπούμης Ι. Παναγιώτης, ''Οι Θείοι Κανόνες "Ενάντια στη Θρησκεία"'', Γρηγόρης, Αθήνα 2007, σελ. 67.</ref>. Ασφαλώς, όταν οι διάφορες τοπικές εκκλησιαστικές αρχές εκδίδουν τις όποιες διατάξεις και εντολές, τα μέλη της Εκκλησίας, αν ανήκουν στην δικαιοδοσία των αρχών αυτών, είναι υποχρεωμένα να τις τηρούν, αρκεί βέβαια αυτές να μην έρχονται εμφανώς σε αντίθεση προς την [[Αγία Γραφή]] ή τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων.<br />
<br />
==Εφαρμογή των Ιερών Κανόνων: Ακρίβεια και Οικονομία==<br />
Ως προς την εφαρμογή των ''Ιερών Κανόνων'', ''"δύω είδη κυβερνήσεως ευρίσκονται εν τη του Χριστού Αγία Εκκλησία και το μεν πρώτον είδος, ονομάζεται Ακρίβεια, το δε άλλο, ονομάζεται Οικονομία, και συγκατάβασις"''<ref>Νικοδήμου Αγιορείτου, ''Πηδάλιον'' (ακριβής ανατύπωσις της γ' εκδόσεως του 1864), εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. ιθ΄.</ref>.<br />
<br />
Με τον όρο ''Ακρίβεια'', αναφερόμαστε στην συνεπή τήρηση της αυθεντικής εκκλησιαστικής παραδόσεως, με την πιστή αποδοχή, διαφύλαξη και εφαρμογή των δογμάτων της πίστεως και των κανόνων της τάξεως και ζωής. Σκοπός της ακριβείας δεν είναι άλλος παρά η οικοδομή και η σωτηρία των πιστών. Η αυθεντική εκκλησιαστική παράδοση είναι η επίσημα επικυρωμένη από [[Οικουμενικές Σύνοδοι|Οικουμενικές Συνόδους]], η οποία αποτελεί τη βάση της ''Ορθοδοξίας'' και ''Ορθοπραξίας'', και η ''Ακρίβεια'' αποτελεί το κριτήριο, βάσει του οποίου θα κρίνει κανείς την πίστη, τους λόγους, τις πράξεις και τα βιώματα, είτε τα δικά του είτε των άλλων, ώστε να βρίσκεται διαρκώς, όσο είναι δυνατόν εγγύτερα στο ''ορθό''.<br />
<br />
Εκτός όμως από την ''Ακρίβεια'' της εφαρμογής των Ιερων Κανόνων, η Εκκλησία αναγνωρίζει και την λεγόμενη ''Οικονομία''. Όπως αναφέρει ο [[Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος (κανόνες)|88ος κανόνας]] της [[Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος|Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου]]: ''"διδασκόμαστε ότι το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο επομένως πρέπει να θεωρείται προτιμότερη απ' όλα η σωτηρία και η ακεραιότητα του ανθρώπου."''<ref>Πρόδρομος Ι. Ακανθόπουλος, ''Κώδικας Ιερών Κανόνων'' (Κείμενο - Ερμηνεία - Σχόλια), έκδ. Γ', Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 159.</ref>.<br />
<br />
Αυτό σημαίνει ότι, σε περιπτώσεις που η αυστηρή τήρηση ενός κανόνα, σε κάποια δεδομένη περίπτωση, εμποδίζει την επίτευξη του σπουδαίου σκοπού της σωτηρίας, τότε είναι δυνατόν, να εξετάσει η Εκκλησία μήπως η προσωρινή αναστολή του εν λόγω κανόνα συμβάλλει στην επιτυχία του επιδιωκομένου σκοπού. Εάν αυτό όντως συμβαίνει, τότε η εφαρμογή του μέτρου της εκκλησιαστικής ''Οικονομίας'' αποτελεί τον ορθό δρόμο, μέσω του οποίου θα οδηγηθεί ο άνθρωπος στην [[Σωτηρία]]. Ασφαλώς, κάθε πρόσκαιρη ή μή, παρέκκλιση, θα πρέπει να μην οδηγεί εκτός των δογματικων ορίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αν όλα τα παραπάνω συμβαίνουν, τότε πράγματι, τα ''"δύω είδη κυβερνήσεως"'' αποτελούν τις δύο όψεις της ίδιας ποιμαντικής διακονίας και εξουσίας της Εκκλησίας, εφόσον και η ''οικονομία'' και η ''ακρίβεια'' επιτυγχάνουν τελικά τον ύψιστο σκοπό της Σωτηρίας.<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div><br />
<br />
==Δείτε επίσης==<br />
:'''[[:Κατηγορία:Ιεροί Κανόνες|Ευρετήριο όλων των Ιερών Κανόνων της Ορθόδοξης Εκκλησίας]]'''<br />
<br />
:''[[Κανονικό δίκαιο]]''<br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
*Νικοδήμου Αγιορείτου, ''Πηδάλιον'' (ακριβής ανατύπωσις της γ' εκδόσεως του 1864), εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 2003<br />
*Μπούμης Ι. Παναγιώτης, ''Κανονικόν Δίκαιον'', έκδ. 3η επηυξημένη, Γρηγόρης, Αθήνα 2002<br />
*Μπούμης Ι. Παναγιώτης, ''Οι Θείοι Κανόνες "Ενάντια στη Θρησκεία"'', Γρηγόρης, Αθήνα 2007<br />
*Πρόδρομος Ι. Ακανθόπουλος, ''Κώδικας Ιερών Κανόνων'' (Κείμενο - Ερμηνεία - Σχόλια), έκδ. Γ', Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2006<br />
<br />
[[Κατηγορία:Θεολογία]]<br />
[[Κατηγορία:Ιεροί Κανόνες|*]]<br />
[[Κατηγορία:Κανόνες]]<br />
[[Κατηγορία:Ζωτικά Άρθρα|Ι]]<br />
<br />
[[en:Canon]]<br />
[[fr:Canon]]<br />
[[ro:Canon]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%8C%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%BF%CF%82&diff=20418Όρθρος2013-05-02T22:53:41Z<p>Inistea: interwiki</p>
<hr />
<div>{{Λειτουργική}}<br />
'''Όρθρος''' (από το ρήμα ''όρνυμι'' = κινώ, εγείρομαι) ονομάζεται η Ιερή Ακολουθία της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθόδοξης Εκκλησίας]] που τελείται κάθε πρωί περί την ανατολή του ηλίου, είτε ανεξάρτητα (κάθε πρωί), είτε σε συνδυασμό με τη [[Θεία Λειτουργία]] (κάθε [[Κυριακή]] και στις γιορτές). Όταν συνάπτεται με τον [[Εσπερινός|Μέγα Εσπερινό]], αποτελεί την [[Αγρυπνία]].<br />
<br />
Τα μέρη του ''Όρθρου'' είναι:<br />
<br />
* Ο [[Εξάψαλμος]]<br />
* Το [[Τροπάριο]] ''"Θεός Κύριος"'' και το [[Απολυτίκιο]]<br />
* Τα [[Κάθισμα|Καθίσματα]]<br />
* Τα [[Ευλογητάριο|Ευλογητάρια]]<br />
* Οι [[Αναβαθμοί]]<br />
* Οι [[Κανόνας|Κανόνες]]<br />
* Το [[Κοντάκιο]] ο [[Οίκος]] και το [[Μηνολόγιο]]<br />
* Οι [[Καταβασίες]]<br />
* Το Εωθινό [[Ευαγγέλιο]] που εξιστορεί γεγονότα από την [[Ανάσταση]] του [[Ιησούς Χριστός|Ιησού Χριστού]]<br />
* Ανάγνωση του 50ου [[Ψαλμοί|ψαλμού]] του [[Δαβίδ]] (τη στιγμή εκείνη ο [[ιερέας]] κρατάει το Ευαγγέλιο και οι πιστοί το ασπάζονται).<br />
* Η Θ' Ωδή της [[Θεοτόκος|Θεοτόκου]]<br />
* Οι [[Αίνοι]]<br />
* Η [[Δοξολογία]]<br />
<br />
Στα παραπάνω υπάρχουν διαφοροποιήσεις στο [[Τυπικό]], αν πρόκειται για όρθρο Κυριακής ή των Δεσποτικών, Θεομητορικών και των εορταζόμενων Αγίων εορτών ή των καθημερινών (χωρίς εορτή).<br />
<br />
Η Ακολουθία του όρθρου αρχίζει με τη δοξολογική εκφώνηση του ιερέα ''"Δόξα τη αγία και ομοουσίω και ζωοποιώ και αδιαιρέτω Τριάδι"'' και κατακλείεται με τη Δοξολογία ''"Δόξα Σοι τω δείξαντι το φως"''.<br />
<br />
[[Κατηγορία:Ακολουθίες]]<br />
<br />
[[en:Matins]]<br />
[[fr:Matines]]<br />
[[ro:Utrenia]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%91%CF%80%CF%8C%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CF%80%CE%BD%CE%BF%CE%BD&diff=20417Απόδειπνον2013-05-02T22:45:58Z<p>Inistea: interwiki</p>
<hr />
<div>{{Λειτουργική}}<br />
'''Απόδειπνον''', καλείται η ακολουθία που διαβάζεται μετά το δείπνο και η οποία συνίσταται εκ διαφόρων [[Ψαλμοί|ψαλμών]], τροπαρίων και δεήσεων, δια των οποίων ο πιστός ευχαριστεί και δοξολογεί τον Ύψιστο για τα αγαθά που του παρασχέθηκαν. Συγχρόνως δέεται να του παρασχεθούν κατά τον ύπνο, ανάπαυση σώματος και ψυχής. Το ''Απόδειπνο'' χωρίζεται σε δύο λειτουργικούς τύπους. Το ''Μικρό Απόδειπνο'', το οποίο διαβάζεται καθ’ εκάστην<ref>Γι' αυτό και σε αρκετές περιπτώσεις τελείται χωρίς τη συμμετοχή ιερέα</ref>, συνήθως προ του ύπνου, και το ''Μέγα'', το οποίο διαβάζεται ή ψάλλεται, γι΄ αυτό καλείται και ''ασματικόν'', κατά τις ημέρες των νηστειών και ιδιαιτέρως την [[Τεσσαρακοστή|Μεγάλη Τεσσαρακοστή]] αλλά και άλλες τακτικές υπό της Εκκλησίας ημέρες.<br />
<br />
Στις Μονές η ακολουθία του ''Μικρού Αποδείπνου'' τελείται στόν ''Νάρθηκα'' του ναού, ενώ το ''Μέγα Απόδειπνο'' κάθε Δευτέρας, Τρίτης, Τετάρτης και Πέμπτης, κατά τη διάρκεια της [[Τεσσαρακοστή|Μεγάλης Τεσσαρακοστής]],τελείται στον χώρο του κυρίως ναού. Στις εκκλησίες που βρίσκονται στον κόσμο οι ακολουθίες των ''Αποδείπνων'' τελούνται πάντα εις τον κυρίως ναό. <br />
== Παραπομπές ==<br />
<references /><br />
<br />
<br />
== Βιβλιογραφία ==<br />
<br />
*Ιωάννης Ε. Μεσολωράς, «''Συμβολική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας''», Τόμος Β’, Εν Αθήναις 1904.<br />
* Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 2, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1964, στ. 1064.<br />
<br />
[[Κατηγορία:Λειτουργική|Α]]<br />
<br />
<br />
[[en:Compline]]<br />
[[fr:Complies]]<br />
[[ro:Pavecernița]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%95%CF%83%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82&diff=20416Εσπερινός2013-05-02T22:16:30Z<p>Inistea: fr</p>
<hr />
<div>{{Λειτουργική}}<br />
'''Εσπερινός'''<ref>Ονομάζεται Εσπερινός, γιατί τελείται το εσπέρας (εσπέρας ονομάζεται το χρονικό διάστημα, που μεσολαβεί ανάμεσα στη δύση του ήλιου και τον ερχομό της νύκτας).</ref> ή '''Λυχνικόν,''' είναι ακολουθία εσπερινή και αποτελεί την πρώτη ακολουθία της ημέρας, συνισταμένη εκ ψαλμών και διαφόρων ύμνων, αναφερομένων προς την της επόμενης ημέρας εορτή, της οποίας θεωρείται προοίμιο. Στην [[Ορθόδοξη Εκκλησία]] το τελετουργικό περιέχει δύο εσπερινούς. Τον μικρό ή απλό, ο οποίος τελείται κατά τις εργάσιμες ημέρες της εβδομάδος και είναι σύντομος και τον μέγα ή ''ασματικό'', ο οποίος είναι εκτενής και ψάλλεται κατά τις επίσημες εορτές<ref>Υπάρχει δε και έτερος Εσπερινός συνδεόμενος μετά της Λειτουργίας των προηγιασμένων Δώρων ως και της Λειτουργίας του Μεγάλου Βασιλείου, όταν αυτή τελείται την παραμονή των Χριστουγέννων και των Φώτων καθώς και την Μεγάλη Πέμπτη και το Μεγάλο Σάββατο.</ref>. Επίσης, η ίδια ακολουθία ονομάζεται στα λειτουργικά κείμενα και Λυχνικόν, επειδή η έναρξή της συνέπιπτε χρονικά με την αφή των λύχνων, που φώτιζαν τους δρόμους των μεγάλων πόλεων κατά τη διάρκεια της νύκτας. <br />
<br />
== Υποσημειώσεις ==<br />
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references/></div><br />
<br />
== Βιβλιογραφία ==<br />
<br />
*Ιωάννης Ε. Μεσολωράς, «''Συμβολική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας''», Τόμος Β’, Αθήνα 1904.<br />
<br />
<br />
[[Κατηγορία:Λειτουργική|Ε]]<br />
<br />
[[en:Vespers]]<br />
[[fr:Vêpres]]<br />
[[ro:Vecernia]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%85%CF%88%CE%B9%CF%82_%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CF%85&diff=20415Αποκάλυψις Ιωάννου2013-04-30T21:21:26Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>{{επέκταση}}<br />
Η '''Αποκάλυψις Ιωάννου''' είναι ένα από τα 27 βιβλία της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]].<br />
<br />
==Εισαγωγικά==<br />
<br />
==Συγγραφέας, τόπος, χρόνος==<br />
<br />
==Διάγραμμα περιεχομένου==<br />
Το περιεχόμενο του βιβλίου αποτελείται από 22 κεφάλαια:<br />
<br />
* ''κεφ. 2-3'': Οι επιστολές προς τις εφτά εκκλησίες της Μ. Ασίας.<br />
* ''4:1-8:1'': Οι εφτά σφραγίδες.<br />
* ''8:2-11:19'': Οι εφτά σάλπιγγες.<br />
* ''κεφ. 12-14'': Διωγμός της εκκλησίας από τον δράκοντα και από τα δύο θηρία.<br />
* ''κεφ. 15-16'': Οι εφτά χρυσές φιάλες.<br />
* ''17:1-20:6'': Η νίκη του Μεσσία επί του Σατανά.<br />
* ''20:7-22:5'': Ο καινούργιος κόσμος του Θεού.<br />
* ''22:6-21'': Επίλογος: τονίζεται πλησιάζει ο καιρός και ο Κύριος έρχεται. Το βιβλίο τελειώνει με την προσευχή της εκκλησίας ''"Αμήν, έρχου Κύριε Ιησού"''.<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size: 85%"><references/></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
* Αγουρίδης Σάββας, ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', 3η έκδ., Γρηγόρης, Αθήνα 1991<br />
* Καραβιδόπουλος Δ. Ιωάννης, ''Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη'', 2η έκδ., Πουρναράς, θεσσαλονίκη 1998<br />
* Βούλγαρης Σπ. Χρήστος, ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', τόμ. Α', Αθήνα 2003<br />
* Βούλγαρης Σπ. Χρήστος, ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', τόμ. Β', Αθήνα 2003<br />
* David Arthur deSilva, ''An Introduction to the New Testament: Contexts, Methods and Ministry Formation'', InterVarsity Press, 2004<br />
* Donald Guthrie, ''New Testament Introduction'', Inter-Varsity Press, 1990<br />
* David Noel Freedman, ''The Anchor Bible Dictionary'', New York: Doubleday, 1992<br />
<br />
<br />
{{Καινή Διαθήκη}}<br />
<br />
==Βλέπε επίσης==<br />
* [[Αγία Γραφή]]<br />
* [[Καινή Διαθήκη]]<br />
* [[Βιβλικός κανόνας]]<br />
<br />
[[Κατηγορία:Αγία Γραφή]]<br />
[[Κατηγορία:Καινή Διαθήκη|*]]<br />
<br />
[[en:Book of Revelation]]<br />
[[ro:Apocalipsa Sfântului Ioan Teologul]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE_%CE%99%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B1&diff=20414Επιστολή Ιούδα2013-04-30T21:17:29Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>{{επέκταση}}<br />
Η '''επιστολή Ιούδα''' είναι ένα από τα 27 βιβλία της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]].<br />
<br />
==Εισαγωγικά==<br />
<br />
==Συγγραφέας, τόπος, χρόνος==<br />
<br />
==Διάγραμμα περιεχομένου==<br />
Το περιεχόμενο του βιβλίου αποτελείται από 25 στίχους:<br />
<br />
* ''στίχ. 1-2'': Χαιρετισμός.<br />
* ''στίχ. 3-16'': Η καταδίκη των ψευδοδιδασκάλων.<br />
* ''στίχ. 17-23'': Συμβουλές και προτροπές.<br />
* ''στίχ. 24-25'': Δοξολογία.<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size: 85%"><references/></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
* Αγουρίδης Σάββας, ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', 3η έκδ., Γρηγόρης, Αθήνα 1991<br />
* Καραβιδόπουλος Δ. Ιωάννης, ''Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη'', 2η έκδ., Πουρναράς, θεσσαλονίκη 1998<br />
* Βούλγαρης Σπ. Χρήστος, ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', τόμ. Α', Αθήνα 2003<br />
* Βούλγαρης Σπ. Χρήστος, ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', τόμ. Β', Αθήνα 2003<br />
* David Arthur deSilva, ''An Introduction to the New Testament: Contexts, Methods and Ministry Formation'', InterVarsity Press, 2004<br />
* Donald Guthrie, ''New Testament Introduction'', Inter-Varsity Press, 1990<br />
* David Noel Freedman, ''The Anchor Bible Dictionary'', New York: Doubleday, 1992<br />
<br />
<br />
{{Καινή Διαθήκη}}<br />
<br />
==Βλέπε επίσης==<br />
* [[Αγία Γραφή]]<br />
* [[Καινή Διαθήκη]]<br />
* [[Βιβλικός κανόνας]]<br />
<br />
[[Κατηγορία:Αγία Γραφή]]<br />
[[Κατηγορία:Καινή Διαθήκη|*]]<br />
<br />
[[ro:Epistola sobornicească a Sfântului Apostol Iuda]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=E%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE_%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CF%85_%CE%93%27&diff=20413Eπιστολή Ιωάννου Γ'2013-04-30T21:16:36Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>{{επέκταση}}<br />
Η '''Γ' Ιωάννου''' επιστολή είναι ένα από τα 27 βιβλία της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]].<br />
<br />
==Εισαγωγικά==<br />
<br />
==Συγγραφέας, τόπος, χρόνος==<br />
<br />
==Διάγραμμα περιεχομένου==<br />
Το περιεχόμενο του βιβλίου αποτελείται από 15 στίχους:<br />
<br />
* ''στίχ. 1'': Επιστολικό προοίμιο.<br />
* ''στίχ. 2-8'': Έπαινος στον Γάιο για την αγάπη του προς τους ιεραποστόλους της Εκκλησίας του τόπου του συγγραφέα.<br />
* ''στίχ. 9-12'': Η κατάσταση της κοινότητας του Γαΐου. Ο φιλοπρωτεύων Διοτρεφής κατηγορείται ότι περιφρονεί τον αποστολέα της Επιστολής, και ότι δεν δέχεται τους ιεραποστόλους. Τα ζητήματα αυτά θα τακτοποίησει ο αποστολέας της επιστολής, όταν επισκεφθεί αυτοπροσώπως την Εκκλησία. Η καλή στάση του Δημητρίου μαρτυρείται απ' όλους.<br />
* ''στίχ. 13-15'': Ασπασμοί από φίλους και προς φίλους στο κλείσιμο της επιστολής.<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size: 85%"><references/></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
* Αγουρίδης Σάββας, ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', 3η έκδ., Γρηγόρης, Αθήνα 1991<br />
* Καραβιδόπουλος Δ. Ιωάννης, ''Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη'', 2η έκδ., Πουρναράς, θεσσαλονίκη 1998<br />
* Βούλγαρης Σπ. Χρήστος, ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', τόμ. Α', Αθήνα 2003<br />
* Βούλγαρης Σπ. Χρήστος, ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', τόμ. Β', Αθήνα 2003<br />
* David Arthur deSilva, ''An Introduction to the New Testament: Contexts, Methods and Ministry Formation'', InterVarsity Press, 2004<br />
* Donald Guthrie, ''New Testament Introduction'', Inter-Varsity Press, 1990<br />
* David Noel Freedman, ''The Anchor Bible Dictionary'', New York: Doubleday, 1992<br />
<br />
<br />
{{Καινή Διαθήκη}}<br />
<br />
==Βλέπε επίσης==<br />
* [[Αγία Γραφή]]<br />
* [[Καινή Διαθήκη]]<br />
* [[Βιβλικός κανόνας]]<br />
<br />
[[Κατηγορία:Αγία Γραφή]]<br />
[[Κατηγορία:Καινή Διαθήκη|*]]<br />
<br />
[[ro:A treia epistolă sobornicească a Sfântului Apostol Ioan]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=E%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE_%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CF%85_%CE%92%27&diff=20412Eπιστολή Ιωάννου Β'2013-04-30T21:14:46Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>{{επέκταση}}<br />
Η '''Β' Ιωάννου''' επιστολή είναι ένα από τα 27 βιβλία της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]].<br />
<br />
==Εισαγωγικά==<br />
<br />
==Συγγραφέας, τόπος, χρόνος==<br />
<br />
==Διάγραμμα περιεχομένου==<br />
Το περιεχόμενο του βιβλίου αποτελείται από 13 στίχους:<br />
<br />
* ''στίχ. 1-3'': Επιστολικό προοίμιο.<br />
* ''στίχ. 4-11'': Οι σχέσεις της κοινότητας προς τους αιρετικούς διδασκάλους, οι οποίοι δεν δέχονται ''"Ιησούν Χριστόν ερχόμενον εν σαρκί"''. Αυτοί οι ψευδοδιδάσκαλοι είναι ο προ του τέλους αναμενόμενος ''"αντίχριστος"''. Οι αναγνώστες πρέπει να αποφύγουν τις επαφές μαζί τους.<br />
* ''στίχ. 12-13'': Ο συγγραφέας ανακοινώνει ότι σύντομα θα επισκεφθεί τους αναγνώστες και στέλνει ασπασμούς.<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size: 85%"><references/></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
* Αγουρίδης Σάββας, ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', 3η έκδ., Γρηγόρης, Αθήνα 1991<br />
* Καραβιδόπουλος Δ. Ιωάννης, ''Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη'', 2η έκδ., Πουρναράς, θεσσαλονίκη 1998<br />
* Βούλγαρης Σπ. Χρήστος, ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', τόμ. Α', Αθήνα 2003<br />
* Βούλγαρης Σπ. Χρήστος, ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', τόμ. Β', Αθήνα 2003<br />
* David Arthur deSilva, ''An Introduction to the New Testament: Contexts, Methods and Ministry Formation'', InterVarsity Press, 2004<br />
* Donald Guthrie, ''New Testament Introduction'', Inter-Varsity Press, 1990<br />
* David Noel Freedman, ''The Anchor Bible Dictionary'', New York: Doubleday, 1992<br />
<br />
<br />
{{Καινή Διαθήκη}}<br />
<br />
==Βλέπε επίσης==<br />
* [[Αγία Γραφή]]<br />
* [[Καινή Διαθήκη]]<br />
* [[Βιβλικός κανόνας]]<br />
<br />
[[Κατηγορία:Αγία Γραφή]]<br />
[[Κατηγορία:Καινή Διαθήκη|*]]<br />
<br />
[[ro:A doua epistolă sobornicească a Sfântului Apostol Ioan]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=E%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE_%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CF%85_%CE%91%27&diff=20411Eπιστολή Ιωάννου Α'2013-04-30T21:04:54Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>{{επέκταση}}<br />
Η '''Α' Ιωάννου''' επιστολή είναι ένα από τα 27 βιβλία της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]].<br />
<br />
==Εισαγωγικά==<br />
<br />
==Συγγραφέας, τόπος, χρόνος==<br />
<br />
==Διάγραμμα περιεχομένου==<br />
Το περιεχόμενο του βιβλίου αποτελείται από 5 κεφάλαια:<br />
<br />
* ''1:5-2:17'': Η αποστολική παράδοση είναι το κριτήριο της αληθινής πίστης.<br />
* ''2:18-29'': Οι αιρετικοί αρνούνται ότι ο Χριστός είναι αληθινός άνθρωπος.<br />
* ''3:1-10'': Οι αιρετικοί ισχυρίζονται πως βλέπουν το Θεό όσοι όμως αμαρτάνουν ούτε είδαν ούτε θα τον δουν το θεό.<br />
* ''3,11-4:6'': Οι αιρετικοί κινούνται από μίσος· όμως μόνον όσοι αγαπούν τους αδερφούς έχουν ήδη νικήσει το θάνατο και μπήκαν στην αληθινή ζωή.<br />
* ''4:7-5:12'': Βλέπει αληθινά το θεό όποιος τον αγαπάει, Η αγάπη του θεού αποκαλύφθηκε στο θάνατο του Χριστού.<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size: 85%"><references/></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
* Αγουρίδης Σάββας, ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', 3η έκδ., Γρηγόρης, Αθήνα 1991<br />
* Καραβιδόπουλος Δ. Ιωάννης, ''Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη'', 2η έκδ., Πουρναράς, θεσσαλονίκη 1998<br />
* Βούλγαρης Σπ. Χρήστος, ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', τόμ. Α', Αθήνα 2003<br />
* Βούλγαρης Σπ. Χρήστος, ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', τόμ. Β', Αθήνα 2003<br />
* David Arthur deSilva, ''An Introduction to the New Testament: Contexts, Methods and Ministry Formation'', InterVarsity Press, 2004<br />
* Donald Guthrie, ''New Testament Introduction'', Inter-Varsity Press, 1990<br />
* David Noel Freedman, ''The Anchor Bible Dictionary'', New York: Doubleday, 1992<br />
<br />
<br />
{{Καινή Διαθήκη}}<br />
<br />
==Βλέπε επίσης==<br />
* [[Αγία Γραφή]]<br />
* [[Καινή Διαθήκη]]<br />
* [[Βιβλικός κανόνας]]<br />
<br />
[[Κατηγορία:Αγία Γραφή]]<br />
[[Κατηγορία:Καινή Διαθήκη|*]]<br />
<br />
[[ro:Întâia epistolă sobornicească a Sfântului Apostol Ioan]]</div>Inisteahttps://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE_%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%92%27&diff=20410Επιστολή Πέτρου Β'2013-04-30T21:00:49Z<p>Inistea: ro</p>
<hr />
<div>{{επέκταση}}<br />
Η '''Β' Πέτρου''' επιστολή είναι ένα από τα 27 βιβλία της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]].<br />
<br />
==Εισαγωγικά==<br />
<br />
==Συγγραφέας, τόπος, χρόνος==<br />
<br />
==Διάγραμμα περιεχομένου==<br />
Το περιεχόμενο του βιβλίου αποτελείται από 3 κεφάλαια:<br />
<br />
* ''κεφ. 1'': Η εκλογή και κλήση του χριστιανού, η θέα της δόξας του θεού.<br />
* ''κεφ. 2'': Ο κίνδυνος που διατρέχει η αληθινή γνώση από τους ψευδοδιδασκάλους.<br />
* ''κεφ. 3'': Η καθυστέρηση της Παρουσίας του Κυρίου είναι ένδειξη της μακροθυμίας του θεού.<br />
<br />
==Υποσημειώσεις==<br />
<div style="font-size: 85%"><references/></div><br />
<br />
==Βιβλιογραφία==<br />
* Αγουρίδης Σάββας, ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', 3η έκδ., Γρηγόρης, Αθήνα 1991<br />
* Καραβιδόπουλος Δ. Ιωάννης, ''Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη'', 2η έκδ., Πουρναράς, θεσσαλονίκη 1998<br />
* Βούλγαρης Σπ. Χρήστος, ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', τόμ. Α', Αθήνα 2003<br />
* Βούλγαρης Σπ. Χρήστος, ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', τόμ. Β', Αθήνα 2003<br />
* David Arthur deSilva, ''An Introduction to the New Testament: Contexts, Methods and Ministry Formation'', InterVarsity Press, 2004<br />
* Donald Guthrie, ''New Testament Introduction'', Inter-Varsity Press, 1990<br />
* David Noel Freedman, ''The Anchor Bible Dictionary'', New York: Doubleday, 1992<br />
<br />
<br />
{{Καινή Διαθήκη}}<br />
<br />
==Βλέπε επίσης==<br />
* [[Αγία Γραφή]]<br />
* [[Καινή Διαθήκη]]<br />
* [[Βιβλικός κανόνας]]<br />
<br />
[[Κατηγορία:Αγία Γραφή]]<br />
[[Κατηγορία:Καινή Διαθήκη|*]]<br />
<br />
[[ro:A doua epistolă sobornicească a Sfântului Apostol Petru]]</div>Inistea