Αλλαγές

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Φιλοσοφία

13 bytes αφαιρέθηκαν, 18:10, 25 Ιουλίου 2008
μ
Ο 17ος αιώνας
===Ο 17ος αιώνας===
Ο 17ος αιώνας στο χώρο της επιστήμης και της φιλοσοφίας παρουσίασε μια δημιουργική πορεία, που έθεσε τις βάσεις του νεώτερου πολιτισμού. Ο λόγος, η τάξη και η επιβολή της τεχνολογίας ετοιμάζονταν να κυριαρχήσουν κατά τρόπο αποκλειστικό σ' όλες τις περαιτέρω εκδηλώσεις. Οι διάδοχοι του ''Καρτέσιου'', φαντάστηκαν το σύμπαν με ορθολογικό υπερβατισμό, τρόπος που ικανοποιεί την ανθρώπινη διάνοια. Το σύμπαν του ''Σπινόζα''<ref>Σπινόζα Μπαρούχ (Spinoza, Άμστερνταμ 1632 - Χάγη 1677), Ολλανδός φιλόσοφος εβραϊκής καταγωγής.</ref> έχει ως αιτία του έναν Θεός που ενυπάρχει στον κόσμο και στα φαινόμενα, ταυτίζεται ουσιαστικά με την ίδια τη φύση. Οι νόμοι της φύσης είναι αποφάσεις αυτού του Θεού, που πηγάζουν από την ανάγκη και από την τελειότητα της ίδιας της φύσης του Θεού. Είναι απρόσβλητες και απαραβίαστες και έτσι αναιρούν το θαύμα αφού ο Θεός δεν μπορεί να ενεργεί εναντίον της ίδιας του της φύσης. Ο Θεός τού ''Μαλμπράνς''<ref>Μαλμπράνς Νικολά (Nicolas de Malebranche, Παρίσι 1638 – 1715), Γάλλος φιλόσοφος και θεολόγος.</ref> (1638-1715) θεωρεί την λογική τάξη του κόσμου ως απώτερο σκοπό των επιθυμιών του ενώ η επιστημονική γνώση βασίζεται στην πίστη σε ένα Θεό που μόνο δημιουργεί τα αποτελέσματα των ανθρώπινων αποφάσεων. Ο Θεός του ''Λάιμπνιτς''<ref>Λάιμπνιτς Γκότφριντ Βίλχελμ (Gotfride Wilhelm Leibniz, Λειψία 1646 – Ανόβερο 1716), Γερμανός φιλόσοφος και μαθηματικός.</ref> δημιουργεί αυτό τον κόσμο επειδή είναι ο καλύτερος δυνατός που μπορεί να δημιουργηθεί. Πίστευε στην κανονική τάξη της φύσης, μέσα στην οποία όλα τα πράγματα, έμψυχα και άψυχα δρουν σύμφωνα με αιώνιους, παγκόσμιους και αυτολειτουργούντες, αυτόματους νόμους. Σε αυτόν τον κόσμο, το κακό υπάρχει καθώς ''"η ευτυχία μας ποτέ δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνίσταται σε πλήρη χαρά, διότι τότε δεν θα είχαμε να επιθυμήσουμε τίποτα αποχαυνώνοντας έτσι το πνεύμα μας..."''<ref>UNESCO, ''Ιστορία της Ανθρωπότητας'', τόμ. 11 (Η Θεμελίωση των Νεώτερων Χρόνων 1300-1775), εκδ. Χ. Τεγόπουλου-Ν. Νίκας & ΣΙΑ Ο.Ε., Αθήνα 1970, σελ. 4026.</ref>. Οι σημαντικοί αυτοί μεταφυσικοί του 17ου αιώνα, συνέλαβαν την τέλεια μέθοδο στα πλαίσια μιας απόλυτης υπερβατικότητας, χωρίς να ακολουθούν τον δρόμο του Καρτέσιου που εννοούσε την μέθοδο όχι ως εκδήλωση της θεϊκής δραστηριότητας, αλλά ως ρυθμιστικό παράγοντα της δραστηριότητας της ανθρώπινης διάνοιας. Η ενότητα αυτής τής διάνοιας, η νοητική ενότητα τού ανθρώπινου είδους, ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος όλων αυτών τών φιλοσοφιών. Η Δύση, από τον 17ο αιώνα και εξής θα προχωρήσει στη δημιουργία του τεχνολογικού πολιτισμού διαμέσου δύο τάσεων, του ορθολογισμού και της εμπειριοκρατίας, παλεύοντας να τις συμφιλιώσει. Την εμπειριοκρατία εκπροσώπησε ο ''Τζον Λοκ''<ref>Λοκ Τζον (John Locke, Ρίνγκτον, Σόμερσετ 1632 – Λονδίνο 1704), Άγγλος φιλόσοφος.</ref>, ο οποίος δεν μπορούσε να δεχτεί ότι υπάρχουν ιδέες στην ανθρώπινη ψυχή χωρίς να έχουν περάσει από τη σκέψη, χωρίς να υπάρχει επίγνωση της ιδέας αυτής που προέρχεται αποκλειστικά από την εμπειρία, από τη δεκτικότητά της ανθρώπινης νόησης έναντι του κόσμου. Ταυτόχρονα πίστευε στο ''φυσικό δίκαιο'' που ρυθμίΖει νομοτελειακά τη ζωή των πολιτισμών, υπαγορεύει ακόμη και οι αιχμάλωτοι πολέμου να γίνονται δούλοι, η εξουσία σε ορισμένα πρόσωπα να δίδεται από το Θεό, μ' ένα βέβαια συμβόλαιο που έχει λαϊκή βάση, και να συντελείται πρόοδος και απ' αυτή την αδικία<ref>Ματσούκας, ''Ιστορία της Φιλοσοφίας'',ό.π., σελ. 325.</ref>. 
===Ο 18ος αιώνας===
4.720
επεξεργασίες

Μενού πλοήγησης