12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
καμία σύνοψη επεξεργασίας
Ο όρος '''Πρόσωπο''' στην ορθόδοξη θεολογία, ταυτίζεται με τον όρο [[υπόσταση]] και δηλώνει την ξεχωριστή οντότητα της θεϊκής παρουσίας, που φέρει ολόκληρη την [[ουσία]] της ιδιότητας, που αντιστοιχεί σε αυτό. Έτσι αν μιλάμε για υπόσταση στην [[Αγία Τριάδα]], αναφερόμαστε στον φορέα της πλήρους ''Θείας Ουσίας'', που εμπεριέχεται σε αυτό. Ο όρος πρόσωπο, με τη σημερινή ορολογία, θεολογήθηκε υπό των [[Καππαδόκες Πατέρες|Καππαδοκών πατέρων]] κατά τη διάρκεια των [[Αρειανισμός|αρειανικών]] ερίδων μετά την [[Α΄ Οικουμενική Σύνοδος|Α΄ Οικουμενική Σύνοδο]] και επιβεβαιώθηκε από την [[Β΄ Οικουμενική Σύνοδος|Β΄ Οικουμενική σύνοδο]] της Κωνσταντινουπόλεως.
Ο όρος υπόσταση μέχρι τότε δε χρησιμοποιείτο προς τον όρο τρία πρόσωπα από τους πατέρες της εκκλησίας, καθώς ο όρος υπόσταση ταυτιζόταν με τον όρο [[ουσία]]. Αυτή τελικά η θεολογική προσέγγιση ήταν η μόνη αποδεκτή βάση για τη χρήση της έννοιας (δηλαδή μία ουσία - τρεις υποστάσεις- τρία πρόσωπα), ώστε να αποφευχθούν οι όποιες πιθανές Σαβελιανιστικικές ερμηνείες, διότι ο όρος «πρόσωπο» κατ’ αυτόν τον τρόπο έπαψε πλέον να έχει την έννοια που του έδινε ο Σαβέλλιος, εφόσομ εφόσον τα τρία πρόσωπα πλέον δεν σήμαιναν τρεις μάσκες αλλά τρία όντα, κάτι που από άποψη ιστορίας της φιλοσοφίας είναι καίριο και επαναστατικό. Ένας όρος όπως η υπόσταση, που είναι οντολογικός, ταυτίζεται με έναν όρο, όπως το πρόσωπο, ο οποίος δεν υπήρξε ποτέ οντολογικός όρος, αλλά υπήρξε και δηλώνει πάντα μία σχέση την οποία προσθέτουμε στο ον. Ταυτόχρονα όμως αντιμετώπιζε δραστικά και τις Αρειανικές κακοδοξίες, που ήθελαν αφενώς οι όμοιοι Υιό, κατώτερο του Πατρός και εν χρόνω γεννηθέντα και των ανομοίων, που ήσαν επιπρόσθετα πνευματομάχοι, αρνούμενοι τη θεότητα του Αγίου Πνεύματος.
Η σημασία αυτής της μετατοπίσεως, έγκειται στο ότι το πρόσωπο το οποίο ήταν ένας όρος ύποπτος για [[Μοναρχιανισμός|Σαβελλιανισμό]], λόγω του ότι σήμαινε στην αρχαία Ελληνική γλώσσα και χρήση, το προσωπείο, την μάσκα που φοράει ο ηθοποιός επάνω στη σκηνή, με το να ταυτιστεί με τον όρο υπόσταση, απέδωσε στον όρο πρόσωπο, οντολογικό περιεχόμενο. Η υπόσταση σημαίνει ότι κάτι ή κάποιος υφίσταται όντως, ότι πράγματι, αληθινά έχει πραγματική υπόσταση. Το ανυπόστατο είναι αυτό που δεν έχει πραγματική ύπαρξη, αυτό που δεν έχει πραγματική υπόσταση. Η υπόσταση είναι αυτή που δίνει πλήρες οντολογικό περιεχόμενο σε κάποιον ή σε κάτι. Και αυτή είναι η συμβολή των Καππαδοκών πατέρων. Με το να ταυτίσουν, να ονομάσουν τα τρία πρόσωπα της [[Αγία τριάδα|Αγίας Τριάδος]] υποστάσεις, έδωσαν στο καθένα από τα τρία πρόσωπα πλήρη οντολογική υπόσταση, αποφεύγοντας έτσι τον Σαβελλιανισμό, ο οποίος δεν έδινε πλήρη οντολογική υπόσταση, αλλά έδινε την έννοια του ρόλου τον οποίο ένα και το αυτό πρόσωπο διαδραματίζει.
