Αλλαγές

Ο [[πρωτοπρεσβύτερος]] π. '''Ιωάννης Ρωμανίδης''' ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Ορθόδοξους [[θεολογίαΘεολογία|θεολόγους]] του 20ού αιώνα(1927 - 2001)και ανακαινιστής της Ορθόδοξης Θεολογίας, με την επιστροφή της στην γνησιότητα της αγιοπατερικής παραδόσεως.

Οι γονείς του ήταν από την ''Ρωμαϊκή Καστρόπολη της Αραβησσού '' της [[Καππαδοκία|Καππαδοκίας]]. Γεννήθηκε στον ''Πειραιά'', στις 2 Μαρτίου 1927. Έφυγε από την ''Ελλάδα '' και μετανάστευσε στην ''Αμερική'', στις 15 Μαΐου 1927 (σε ηλικία 72 ημερών), με τους γονείς του και μεγάλωσε στην πόλη της Νέας Υόρκης στο Μανχάταν στην 46η οδό μεταξύ της 2ας και της 3ης Λεωφόρου.Ήταν απόφοιτος του ''Ελληνικού Κολεγίου Μπρούκλαϊν, Μασαχουσέτης, της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Γέηλ, Διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ'' (''School of Arts and Sciences''). ''Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου στην Θεσσαλονίκη και Επισκέπτης Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Αγίου [[Ιωάννης Δαμασκηνός|Ιωάννου Δαμασκηνού]] του Πανεπιστημίου [[Μπαλαμάντ]], του Λιβάνου από το 1970.''

Ήταν απόφοιτος του Ελληνικού Κολεγίου Μπρούκλαϊν, Μασαχουσέτης, της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Γέηλ, Διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ (''School of Arts and Sciences''). Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου στην Θεσσαλονίκη και Επισκέπτης Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Αγίου [[Ιωάννης Δαμασκηνός|Ιωάννου Δαμασκηνού]] του Πανεπιστημίου [[Μπαλαμάντ]], του Λιβάνου από το 1970. Σπούδασε ακόμη στο ''Ρωσικό Σεμινάριο του Αγίου Βλαδίμηρου της Νέας Υόρκης'', στο επίσης ''Ρωσικό [[Ινστιτούτο Αγίου Σεργίου]] στο Παρίσι και στο Μόναχο της Γερμανίας''. Χειροτονήθηκε [[πρεσβύτερος]] το 1951 και έκτοτε διακόνησε ως εφημέριος σε διάφορες ενορίες των ΗΠΑ. Μεταξύ των ετών 1958 και 1965 υπηρέτησε ως καθηγητής στη [[Θεολογική Σχολή Τιμίου Σταυρού]], παραιτήθηκε όμως το 1965, διαμαρτυρόμενος για την απομάκρυνση του π. [[Γεώργιος ΦλωρόφσκιΦλορόφσκι|Γεωργίου Φλορόφσκι]] από την Σχολή. Η εκλογή του για την Έδρα της Δογματικής στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης έγινε στις 12 Ιουνίου 1968, αλλά δεν διωρίζετο, διότι κατηγορείτο ως "κομμουνιστής". Τελικά ο διορισμός του έγινε το 1970. Το 1984, για προσωπικούς λόγους παραιτήθηκε με πλήρη σύνταξη.

Έχει συγγράψει πλήθος μελετών, πολλές από τις όποιες είναι ακόμη ανέκδοτες και πρέπει να συνεκδοθούν σε σειρά τόμων. Τα κατάλοιπά του είναι ανάγκη να ασφαλισθούν διότι έχουν πολλά να προσφέρουν και αποκαλύψουν. Η διδακτορική του διατριβή περί του [[Προπατορικό αμάρτημα|Προπατορικού Αμαρτήματος]] κυριολεκτικά επαναστατική, άνοιξε νέους δρόμους στην Ορθόδοξη Θεολογία, ακολούθησαν δε τα βιβλία του για την Ρωμιοσύνη, που είχαν την ίδια σημασία, για τον χώρο της Ιστορίας. Και των δύο αυτών χώρων, την έρευνα και κατανόηση, ανανέωσε ο ''π. Ιωάννης''.

Εξ ίσου όμως μεγάλη υπήρξε η συμβολή και η προσφορά του στην [[Ορθοδοξία|Ορθόδοξη Εκκλησία]] με τη συμμετοχή του στους Θεολογικούς Διάλογους με Ετερόδοξους, ιδιαίτερα με τον [[Αγγλικανική Εκκλησία|Αγγλικανισμό]], αλλά και αλλόδοξους ([[Ιουδαϊσμός|Ιουδαϊσμό]] και [[Ισλάμ]]). Το γεγονός δε, ότι μητρική του γλώσσα ήταν η Αμερικανική ([[αγγλική γλώσσα|Αγγλική]]), του εξασφάλιζε την άνεση που χρειαζόταν, για να αναπτύσσει με κάθε ακρίβεια τις θέσεις της ''Ορθόδοξης Εκκλησίας''. Συμμετείχε επίσης στο Διάλογο με την ''Παγκόσμια Λουθηρανική Ομοσπονδία ''(1978 κ.ε.) Στους Διάλογους αυτούς φαινόταν η ευρεία γνώση του στην πατερική παράδοση, αλλά και των παραχαράξεών της, στην Ανατολή και τη Δύση, κατ' εξοχήν δε η γνώση της Θεολογίας του Αγίου [[Γρηγόριος Παλαμάς|Γρηγορίου του Παλαμά]], ακρογωνιαίου λίθου της Ορθόδοξης παράδοσης.

Η σημασία του θεολογικού του έργου (διδακτικού, συγγραφικού, αγωνιστικού) κάνει πολλούς μελετητές να μιλούν για εποχή προ και μετά τον π. Ρωμανίδη. Διότι θεωρούν ότι εφερε έφερε αληθινή τομή και ρήξη με το σχολαστικό παρελθόν της Ελλαδικής Ορθοδοξίας, που λειτουργούσε ως βαβυλώνιος αιχμαλωσία στη θεολογία της. Η διατριβή του σφράγισε αποφασιστικά αυτή την αναγεννητική πορεία, σε σημείο, που και αυτοί οι για διαφόρους λόγους επικριτές ή ιδεολογικά αντίπαλοί του, να προδίδουν στα γραπτά τους την επιρροή του π. Ιωάννου στη θεολογική τους σκέψη.