Αλλαγές

Ο Πολύκαρπος Σμύρνης υπήρξε η κατ' εξοχήν Ορθόδοξη εξέχουσα μορφή και φυσιογνωμία στην Εκκλησία της Εκκλησίας της Μικράς Ασίας κατά το 1ο ήμισυ του Β' αιώνα. Και τούτο διότι ο Ο Πολύκαρπος ήταν αποστολικός άνδρας, με την έννοια ότι γνώρισε αποστόλους, διετέλεσε μαθητής των αποστόλων και κατά μαρτυρίες, μαθήτευσε στον απόστολο μάλιστα του Ευαγγελιστή Ιωάννη, κι εγκαταστάθηκε ως δηλαδή του κατεξοχήν αποστολικού θεολόγου. Ο ίδιος χειροτονήθηκες επίσκοπος από αποστόλους, καθώς πληροφορεί ο μαθητής και συνεχιστής της παραδόσεώς του Ειρηναίος (Έλεγχος III 3,4). Το κύρος του όμως ο Πολύκαρπος το οφείλει περισσότερο έγκειται στο γεγονός ότι υπήρξε ο κατ' εξοχήν φορέας της γνήσιας αποστολικής παραδόσεως, σε μια εποχή που η Εκκλησία γνώρισε στους κόλπους της πλήθος διδασκάλων, οι οποίοι εξέφραζαν αμφίβολη και πάντως όχι γνήσια αποστολική παράδοση. (Τα πολλά απόκρυφα έργα, αλλά ακόμη και ο συντάκτης της Διδαχής, ο Παπίας, ο Ερμάς κ.α.)ή αιρετική θεολογική ερμηνεία των γραφών.

Σημαντικό ρόλο στην πνευματική πορεία του Πολυκάρπου διαδραμάτισε ασφαλώς η γνωριμία του στη Σμύρνη (107-117) με τον [[Ιγνάτιος ο Θεοφόρος|Ιγνάτιο]], από τον οποίο είχε λάβει και προσωπική Επιστολή, στην οποία τον επαινεί και τον συμβουλεύει. Η αποστολικότης του φρονήματος τού Πολυκάρπου εξηγεί το κύρος του και την ειρηνευτική του αποστολή στη Ρώμη κατά τους χρόνους του Ανίκητου (154-166). Η διαφορά ημερομηνίας εορτασμού του [[Πάσχα ]] (Ρώμη: Κυριακή, Μ. Ασία: 14η του μηνός Νισάν) και η ασύνετη τακτική του Ρώμης, προκάλεσε σχίσμα, το όποιο επιχείρησε να αποτρέψει ο Πολύκαρπος. Και το πέτυχε, διότι, δε συμφώνησαν βέβαια οι δύο επίσκοποι στη Ρώμη, χωρίσθηκαν όμως εν αγάπη και με τη συναίσθηση ότι διαφορά σε θέματα νηστείας, εορτών κλπ. εκφράζει (!) την ενότητα στην πίστη (Ειρηναίου, Επιστολή προς Βίκτωρα, ΒΕΠ 5, 173).