Αλλαγές

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Μάξιμος ο Ομολογητής

492 bytes προστέθηκαν, 00:26, 11 Μαρτίου 2015
Το ιστορικό πλαίσιο
===Ρώμη και αντίδραση στον μονοθελητισμό===
====Το ιστορικό πλαίσιο====
Κατά τα τέλη του 6ου αιώνα το [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|βυζαντινό κράτος]] βρισκόταν σε δυσχερή γεωπολιτική θέση. Οι επιθέσεις των Περσών καθώς και η διαρκώς αυξανόμενη άνοδος τον Αράβων, είχε θέσει σε κίνδυνο ζωτικά τμήματα της Αυτοκρατορίας. Συνάμα σημαντικές διασπαστικές τάσεις προέρχονταν από το εσωτερικό, καθώς η [[Μονοφυσιτισμός|μονοφυσιτική]] έριδα είχε αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του μίσους ισχυρής πλειοψηφίας κατοίκων των νότιων και ανατολικών επαρχιών σε βάρος της κεντρικής διοίκησης του κράτους<ref>Βλ. Φειδάς, Εκκλ. Ιστορία, Α', σελ. 731</ref>. Μία σειρά αυτοκρατόρων από τον [[Ιουστινιανός|Ιουστινιανό]] και μετά αντιλαμβάνονται πως ο προσεταιρισμός των αραβικών λαών θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη διατήρηση των κεκτημένων του κράτους, συνάμα με την εκκλησιαστική επανένωση με τους μονοφυσίτες, με αποτέλεσμα τη χρήση της εκκλησιαστικής πολιτικής ως μέσο για την επίτευξη αυτού του σκοπού<ref>Ν. Ματσούκας, ο.π., σελ. 15</ref>. Άλλωστε το μίσος αυτό υποδαυλιζόταν περισσότερο από την κρατική στήριξη στις αποφάσεις της [[Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος|Δ' Οικουμενικής Συνόδου]]. Οι περιοχές της Συρίας, της Παλαιστίνης και της Αιγύπτου, ήταν και οι περιοχές οι οποίες είχαν περισσότερο αγκαλιάσει το μονοφυσιτισμό, ενώ παράλληλα ήσαν και οι περιοχές που είχαν πληγεί περισσότερο από τις αποφάσεις της κεντρικής διοίκησης του κράτους και των επιδρομών. Αυτό είχε επιφέρει αυξανόμενη δυσφορία, σε σημείο οι Περσικές ή αραβικές επιθέσεις στις περιοχές αυτές να αντιμετωπίζονται είτε με απάθεια από την τοπικό πληθυσμό, είτε σε άλλες περιπτώσεις παρέχοντας στήριξη προς τους αντίστοιχους μονοφυσίτες ηγέτες<ref>Βλ. Φειδάς, Εκκλ. Ιστορία, Α', σελ. 732/ref>.
Η συντεταγμένη αυτή προσπάθεια στα χρόνια του Μάξιμου εντοπίζεται στο ζήτημα της ενώσεως της εκκλησίας με τους μονοφυσίτες των περιοχών αυτών, υπό τον τον θεολογικό όρο της μίας ενέργειας και μίας θέλησης στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Σύμφωνα με τον όρο της Χαλκηδόνας, ο Ιησούς Χριστός είχε δύο φύσεις ασύγχυτες και άτρεπτες μεν, σε κοινωνία δε, στην [[υπόσταση]] του ενός [[Πρόσωπο|προσώπου]]. Παρεπόμενη θεολογική συνέπεια ήταν πως κάθε φύση ενεργεί τα δικά της και επιθυμεί τα δικά της (δύο ενέργειες, δύο θελήσεις). Τώρα η προσπάθεια, υπό την κρατικό μανδύα που διακαώς επιθυμεί μια συμβιβαστική λύση, επικεντρώνεται στην αποσαφήνιση των όρων της μίας ενέργειας και θέλησης του προσώπου του Ιησού<ref>Βλ. Φειδάς, Εκκλ. Ιστορία, Α', σελ. 733 κεξ</ref>, παρακάμπτοντας τρόπον τινά το ζήτημα της ένωσης των φύσεων το οποίο προσδιοριζόταν από τη διασάφηση αυτή, καθώς βρισκόταν στο προσκήνιο, ένεκα του όρου της Χαλκηδόνας.
Δια μέσου της χρόνιας διαρκούς διπλωματικής προσπάθειας του πατριάρχη [[Σέργιος Κωνσταντινούπολης|Σεργίου]], η λεγόμενη "έκθεση" γίνεται το πλαίσιο διαπραγμάτευσης με τους μονοφυσίτες και μάλιστα επιτυγχάνεται σύγκλιση με τους μετριοπαθείς μονοφυσίτες της Αιγύπτου, [[Θεοδοσιανοί|Θεοδοσιανούς]] (630), επικυρώνοντάς τη με συνοδική απόφαση (την επονομαζόμενη "Ψήφο")<ref>Βλ. Φειδάς, Εκκλ. Ιστορία, Α', σελ. 734</ref>. Ο Σέργιος, ο οποίος βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με τον [[Ηράκλειος|Ηράκλειο]], επιτυγχάνει μία ακόμα διπλωματική επιτυχία, καθώς πείθει πλέον πέραν των Αλεξανδρείας, Ιεροσολύμων και Αντιοχείας και τον [[Ονώριος Ρώμης|Ονώριο]] Ρώμης, φροντίζοντας να ξεπεράσει το σκόπελο του μονοενεργητισμού του οποίου υπήρξε υπέρμαχος και στην ουσία προωθώντας την έννοια της μίας θελήσεως στην υπόσταση του Λόγου <ref>Βλ. Φειδάς, Εκκλ. Ιστορία, Α', σελ. 735</ref> (ο μονοθελητισμός, δεν προϋπέθετε πάντοτε το μονοθελητισμό). Τα 5 πατριαρχεία πλέον βρίσκονται σε συμφωνία και υπό την Κωνσταντινουπολίτικη ενδημούσα σύνοδο (638) παρά τις έντονες διαφωνίες που είχαν εν τω μεταξύ εκφραστεί από τον Σωφρόνιο Ιεροσολύμων<ref>Ν. Ματσούκας, ο.π., σελ. 16</ref>, ο οποίος είχε πεθάνει, επικυρώνεται ως κρατικό διάταγμα. Ο θάνατος όμως των πατριαρχών Ιεροσολύμων, Κωνσταντινουπόλεως και Ρώμης παράλληλα με την απώλεια των επαρχιών, αρχικώς έστρεψε την αυτοκρατορική προσοχή σε άλλα σημεία, με αποτέλεσμα η υποβόσκουσα εκκλησιαστική τάση της θεολογίας των δύο θελήσεων να αντιδράσει και να έλθει δυναμικά στο προσκήνιο.
====Η αντίδραση και ο ρόλος του Μάξιμου====
12.398
επεξεργασίες

Μενού πλοήγησης