Αλλαγές

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Βασιλεία του Θεού

83 bytes προστέθηκαν, 00:06, 23 Δεκεμβρίου 2010
μ
Ορισμός και ιστορική πορεία
Η έννοια της βασιλείας του Θεού είναι μία εκ των σημαντικότερων διδασκαλιών του ευαγγελίου και μια από τις πλέον συζητήσιμες θεολογικές διαφοροποιήσεις μεταξύ της θεολογίας της Δύσης και της Ανατολής. Σκοπός και πρόταση της διδασκαλίας αυτής κατά βάση είναι να καταδειχτεί πως ο κόσμος της πτώσης πλέον έπαυσε με την έλευση του [[Ιησούς Χριστός|Χριστού]] και πως επήλθε μία νέα ανακαινισμένη και μεταμορφωμένη κτίση, όπου σε αυτή πλέον υπάρχει η ελπίδα της απολυτρώσεως του ανθρώπου. Η λέξη βασιλεία, αλλά και οι αραμαϊκές ''memlakhah'' και ''malkuth'', σύμφωνα με μελετητές θέλουν να τονίσουν την ενέργεια του βασιλεύειν, του κυβερνάν, του εξουσιάζειν, τελικά την επικράτηση του αγίου θελήματος, ίσως δε και την ιδεώδη κοινωνία στην οποία επικρατεί το θέλημά Του<ref>ΘΗΕ, τ. 3, σελ. 660</ref>. Σύμφωνα κυρίως με δυτικές αντιλήψεις, η βασιλεία ταυτίζεται μονομερώς άλλοτε με την εκκλησία και μόνο, άλλοτε δε με την επελθούσα και μόνο αποκατάσταση της [[Δευτέρα Παρουσία|δευτέρας παρουσίας]]. Σύμφωνα πάντως με τον [[Ιωάννης ο Χρυσόστομος|ιερό Χρυσόστομο]] το ''"ελθέτω η βασιλεία σου"'' σημαίνει να μην προσηλώνεται ο άνθρωπος στα επίγεια, αλλά στην τριαδική θεότητα, κατά τον [[Ευθύμιος ο Ζιγαβηνός|Ευθύμιο Ζιγαβηνό]] σημαίνει να κυριαρχεί το θέλημα του Θεού πάνω στον άνθρωπο και όχι του διαβόλου, ενώ κατά τον [[Ωριγένης|Ωριγένη]] ταυτίζεται με τον ίδιο το Χριστό, δεχόμενος πως αυτή συντελείται στις [[Ψυχή|ψυχές]] των ανθρώπων δια την εκριζώσεως της αμαρτίας<ref>ο.π.</ref>.
Η βάση της διδασκαλίας αυτής, πρέπει να τονιστεί, ότι μέσα από τα Ευαγγέλια φαίνεται να είναι γνωστή υπό των Ισραηλιτών, προφανώς υπό της Παλαιάς Διαθήκης (''Μαρκ. 1, 14/Λουκάς 17, 20'' κ.α.). Η φράση βέβαια δεν ευρίσκεται αυτούσια στην [[Παλαιά Διαθήκη]], παρόλα αυτά διδάσκεται εμμέσως (λ.χ. ''"Κύριος εν τω ουρανώ ητοίμασε τον θρόνον αυτού και η βασιλεία Αυτού πάντων δεσπόζει"''. Ψαλμοί ΚΓ΄, 7). Σύμφωνα λοιπόν με το πνεύμα της Παλαιάς Διαθήκης η βασιλεία του Θεού, αποτελεί την παρουσία του Θεού και την αποκάλυψη του σχεδίου Του, έχοντας ιστορικό χαρακτήρα καθώς αυτή συντελείται εν τόπο και χρόνω και δη στο λαό του Ισραήλ, ιδιαιτέρως δε ως πρώτη παρουσία στον [[Αβραάμ]]. Η βασιλεία αυτή για το λαό του Ισραήλ αποτελούσε μία διαρκή πραγματικότητα το δε εσχατολογικό όραμα μέχρι τη βαβυλώνια αιχμαλωσία δεν υπήρχε στον τρόπο σκέψης και τη διδασκαλία τους, κάτι που όμως άλλαξε άρδην και που όπως γίνεται έκδηλα φανερό στην , τόσο από τα μετέπειτα βιβλία της ΠΔ, αλλά και την [[Καινή Διαθήκη]]<ref>ο.π., σελ. 662</ref>. Είναι όμως επίσης έκδηλο πως οι ιδέες αυτές στο λαό του Ισραήλ κατά την εποχή του Χριστού είχαν έντονο ανατρεπτικό κατά της εξουσίας τόνο, καθώς οι προφητείες των μεγάλων ανδρών της ΠΔ εκλαμβάνονταν κατά γράμμα. Το μήνυμα μάλιστα του Χριστού υπήρξε για αυτούς έντονα ανατρεπτικό. Ο ίδιος μίλησε για πόλεμο στα πάθη και την αμαρτία, για το παράδειγμα της αγάπης και τελικά για τη μεταστροφή του ανθρώπου σύμφωνα με την οποία θα συντελεστεί θέλημα του πατρός Του. Έτσι κήρυξε μια αντιδιαμετρικά διαφορετική βασιλεία, μία πνευματική βασιλεία, με κέντρο τον εσωτερικό άνθρωπο και όχι την εξωτερική πυγμή, καθώς η βασιλεία που έφερε δεν ήταν ''"εκ του κόσμου τούτου"'' (Ιω. 18, 36).
Από μερικούς ερευνητές η βασιλεία του Θεού ταυτίστηκε με την Καινή κτίση της δευτέρας παρουσίας. Στην ιστορία της εκκλησίας και ήδη από τα πρώτα της βήματα εμφανίστηκαν [[Αίρεση|αιρέσεις]] οι οποίες ταύτισαν το εσχατολογικό όραμα της βασιλείας του Θεού με μία επίγεια, κτιστή, υλική αναγέννηση κατά τη Δευτέρα παρουσία του Χριστού. Πρώτος υπήρξε ο γνωστικός [[Κήρινθος]], ο οποίος μπόλιασε με αρκετά [[Χιλιασμός|χιλιαστικά]] ιουδαϊκά στοιχεία το χριστιανικό κήρυγμα, ενώ ακολούθησαν οι [[Εβιωναίοι]], οι [[Ναζηραίοι]], αλλά και στα νεώτερα χρόνια οι Σπουδαστές της Γραφής και οι [[Μάρτυρες του Ιεχωβά]] κ.α.<ref>ΘΗΕ, τ. 3, σελ. 670</ref>. Πέραν αυτών όμως και επιφανείς εκκλησιαστικοί άνδρες υποστήριξαν το μοντέλο αυτό. Ανάμεσά τους ήταν ο [[Παπίας Ιεραπόλεως]], Ο [[Ειρηναίος της Λυών]], ο [[Ιππόλυτος Ρώμης]], ο [[Τερτυλλιανός]] και άλλοι ελάσσονες. Πολλοί πατέρες όμως τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση αντέκρουσαν -πολλές φορές- με σφοδρότητα το ζήτημα αυτό. Χαρακτηριστικός επ αυτού υπήρξε ο ιερός [[Αυγουστίνος Ιππώνος|Αυγουστίνος]], με αποτέλεσμα να περιπέσει η θεωρία αυτή σε ανυποληψία. Η τάση της εσχατολογικής προοπτικής επαναφέρθηκε όμως μετά τη διάσπαση των εκκλησιών της Δύσης, μεταξύ προτεσταντισμού και καθολικής εκκλησίας, απορρίπτοντας όμως κατά βάση το υλιστικό χιλιαστικό μοντέλο και προτάσσοντας τη βασιλεία του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων. Ειδικά σε ότι αφορά τον προτεσταντισμό, ενώ πρότεροι θεολόγοι με κορυφαίο τον Harnack αναφέρονται στην παρουσία της βασιλείας του Θεού ως μια παρούσα πραγματικότητα, οι νεώτεροι διαλεκτικοί με ηγέτη τον K. Barth συνάγουν πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο λόγω της παντελούς αδυναμίας του ανθρώπου να σωθεί. Η βασιλεία του Θεού σε αυτούς γίνεται πραγματικότητα δια της πίστεως και μόνο.
12.398
επεξεργασίες

Μενού πλοήγησης