212
επεξεργασίες
Αλλαγές
καμία σύνοψη επεξεργασίας
''Επίσης, μνημονεύεται έθιμο των παιδιών του αρχαίου Άργους, σύμφωνα με το οποίο τα παιδιά πετούσαν μεταξύ τους αγριάχλαδα και ονομάζονταν βαλλαχράδες (από το ρ. βάλλω και αχράς, άγριο αχλάδι). Αν, όμως, δεχθούμε την ερμηνεία του λεξ. LiddellScott (Βαλλαχράδαι, σκωπτικόν επώνυμον των παίδων εν Άργει), είναι δύσκολο να δεχθούμε ότι η ρίψη πορτοκαλιών προς τα νιόπαντρα ζευγάρια την ημέρα του πανηγυριού της Παναγίας πριν από πολλά χρόνια αποτελείσυνέχεια ή λείψανο των αρχαίων βαλλαχράδων.<ref>''Ιωάννη Ζεγκίνη, Το Άργος διά μέσου των αιώνων, σ. 332 και Ι. Χαβιαρλή, Η Παναγία η Κατακεκρυμμένη του Άργους, 1998, σ. 19.''</ref>
Θεωρούμε ότι μεγαλύτερη σχέση έχει το αργείτικο έθιμο με εκείνο της μηλοβολίας, αν δεχθούμε ότι και στη ρίψη των πορτοκαλιών ενυπάρχει το ερωτικό στοιχείο και μάλιστα ανάμεσα στα νιόπαντρα ζευγάρια.''
== Παναγία Κατακεκρυμμένη ==
Επίσης, ο ναός ονομάστηκε Παναγία Κατακεκρυμμένη από την παλιά εικόνα που ήταν κρυμμένη στη σπηλιά του βράχου και η οποία βρέθηκε σύμφωνα με την παράδοση κατά τρόπο θαυματουργικό: μια ισχυρή λάμψη μέσα στη νύχτα οδήγησε τους χριστιανούς στη σπηλιά ή κάποιος ευσεβής χριστιανός, ύστερα από σχετικό όνειρο, οδήγησε κληρικούς και λαϊκούς στο ίδιο σημείο, όπου βρήκαν την εικόνα και αποφάσισαν στη συνέχεια να κτίσουν εκκλησία.
Η εικόνα ευρίσκεται μετά το νάρθηκα αριστερά σε ξυλόγλυπτο κουβούκλιο και πρέπει να τη θεωρήσουμε έργο τέχνης ιδιαίτερης καλλιτεχνικής αξίας. Η όλη «κατασκευή» είναι εντυπωσιακή, διότι πρόκειται για μια «δίφυλλη» δημιουργία. Τα δύο φύλλα ενώνονται με μεταλλικό σύστημα και υπήρχε η δυνατότητα να κλείνουν όπως ένα βιβλίο. Το κάθε φύλλο διαστάσεων 37 Χ 29 εκ. περίπου πλην της κορνίζας, αποτελεί ξεχωριστό εικονογραφικό και αγιογραφικό θέμα. Στο αριστερό φύλλο εικονίζεται η Παναγία Γλυκοφιλούσα, η οποία σαν τρυφερή και στοργική μάνα σκύβει στο παιδί της με αγάπη. Τα κεφάλια των δύο μορφών εφάπτονται, αλλά η έκφραση των προσώπων είναιδυσδιάκριτη· και μόνο τα πρόσωπα αυτά φαίνονται, διότι το 1876 η εικόνα
δέχτηκε επίχρυση ανάγλυφη επικάλυψη, στο επάνω μέρος της οποίας διακρίνονται τα μονογράμματα ΜΗΡ ΘΟΥ και κάτω η πληροφορία «εχρισόθη
εν έτι 1876 Νοεμβρ.». Επάνω διακρίνεται καθαρά το ακτινωτό στέμμα της Παναγίας, όπου προστίθενται διάφορα πολύτιμα πετράδια ως αφιερώματα από τους πιστούς. Κάτω διακρίνονται τα χέρια της. Το δεξιό φύλλο φέρει την ίδια επικάλυψη και επάνω ψηλά την επιγραφή «ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ» και σε δεύτερο επίπεδο (στο βάθος) δύο ανάγλυφες μορφές. Το ανάγλυφο αυτό είναι «αρνητικό», όπως οι «μήτρες», τα καλούπια δηλαδή των γλυπτών. Οι δύο μορφές δεν διακρίνονται καθαρά, γιατί υπάρχει στο μέσο του φύλλου ένας σταυρός, προφανώς μεταγενέστερη προσθήκη. Πιθανότατα και με βάση την επιγραφή, η μία ανάγλυφη μορφή παριστάνει το νεομάρτυρα Δημήτριο από το χωριό Λιγουδίτσα Τριφυλλίας, ο οποίος αποκεφαλίστηκε από τους Τούρκους στην Τρίπολη το 1803 και του οποίου η μνήμη εορτάζεται στις 14 Απριλίου. Η άλλη μορφή παριστά πιθανότατα τον οσιομάρτυρα Παύλο, ο οποίος καταγόταν από το Σοπωτό Καλαβρύτων και μαρτύρησε επίσης στην Τρίπολη το 1818 και του οποίου η μνήμη εορτάζεται στις 22 Μαΐου. (Οι δύο
άγιοι την ημέρα αυτή συνεορτάζουν). Η κάρα του Αγ. Δημητρίου του νέου φυλάσσεται στο μητροπολιτικό ναό Αγ. Βασιλείου Τρίπολης, ενώ τα υπόλοιπα λείψανά του και ορισμένα από τα λείψανα του οσίου Παύλου φυλάσσονται στη Ιερα Μονή Βαρσών Μαντινείας.<ref>''Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας βρέθηκε στα μέσα του 9ου αι., μετά την οριστική αναστήλωση των εικόνων (843) και ότι αποδίδεται
στον Ευαγγελιστή Λουκά (Ι. Χαβιαρλή, ό.π., σ. 12). Οι θέσεις αυτές και ιδίως εκείνη της ταυτότητας του αγιογράφου είναι ιδιαίτερα κολακευτικές και προκαλούν την ανάλογη συγκίνηση, αλλά δεν τεκμηριώνονται ιστορικά.''</ref>
