Ο '''Κλαύδιος Απολινάριος''' ή ''Απολινάριος Ιεραπόλεως'', υπήρξε [[επίσκοπος]] Ιεράπολεως και σημαντικός εκκλησιαστικός συγγραφέας του β΄ αιώνος, με ιδιαίτερη βάση στην αντιμετώπιση των [[Μοντανισμός|μοντανιστών]]. Έδρασε την εποχή του [[Μελίτων Σάρδεων|Μελίτωνα Σάρδεων]]<ref>Ευσέβιος Εκκλησιαστική Ιστορία 4, 26, 7</ref>, περίπου μεταξύ 161 και 180<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία, σελ. 248</ref> και πέθανε περί το 190<ref>Π. Χρήστου, Ελληνικής Πατρολογία, σελ. 676</ref>, χωρίς όμως να γνωρίζουμε εκτενείς πληροφορίες για το βίο του. Το βέβαιο όμως είναι πως κατείχε εξέχουσα θέση στη συνείδηση των εκκλησιαστικών ανδρών της εποχής. Χαρακτηριστικές είναι οι αναφορές του [[Ευσέβιος Καισαρείας|Ευσεβίου]] που τον κατονομάζει ως όπλο ''"ισχυρόν και καταγώνιστον"''<ref>Εκκλησιαστική Ιστορία 5, 16, 1</ref>, του [[Θεοδώρητος Κύρου|Θεοδώρητου]] (''"ανήρ αξιέπαινος και προς τη γνώσει των θειων και την έξωθεν παιδείαν προσειληφώς"''<ref>Αιρετικής κακομυθίας Επιτομή 3, 2</ref>) καθώς και του του [[Σεραπίων Αντιοχείας|Σεραπίωνος Αντιοχείας]] (''"μακαριώτατος"''<ref>Ευσέβιος Εκκλησιαστική Ιστορία 5, 19</ref>). Θα πρέπει να τονιστεί, πως από τη γραμματεία που διασώζεται ως σήμερα, ο Απολινάριος διαφαίνεται να διήγαγε σημαντικό και αποτελεσματικό έργο κατά των Μοντανιστών, όπως υπομνηματίζουν υπομνηματίζεται και από τα έργα των πηγών της εποχής<ref>Π.Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία, σελ. 677</ref>. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό πως το Συνοδικό του 9ου αιώνος αναφέρει πως στην εποχή του είχε συγκαλέσει σύνοδο η οποία αποτελείτο από 21 επισκόπους και είχε αποκηρύξει το Μοντανό κι τις προφήτιδές του<ref>Mansi 1, 723</ref>.