Είναι χαρακτηριστικό και ιδιαίτερα περιεκτικό το σημείο αυτό, καθώς αναφέρεται στις δύο φύσεις του Χριστού, στον τρόπο σαρκώσεως και στην αντίδοση των ιδιωμάτων των δύο φύσεων<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των δογμάτων Α΄, σελ. 176</ref>. Είναι χαρακτηριστικό επίσης, πως για τον Ιγνάτιο οποιαδήποτε απο-θεοποίηση του Χριστού αποθεμελιώνει τη χριστιανική πίστη, ενώ με αυτόν τον τρόπο καταδικάζει και τη δοκητική πλάνη που αμφισβητούσε την πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης του Ιησού. Θεότητα λοιπόν και ανθρωπότητα ενυπάρχουν στο ένα πρόσωπο του Ιησού. Γι αυτό και ο Χριστός ''"παρα των τω πατρί ην και εν τέλει εφάνη"''<ref>Προς Μαγνησιοίς 6, 1</ref>, ενώ συνάμα είναι υιός ανθρώπου και υιός Θεού<ref>Προς Εφεσίους 20, 2</ref>. Ο Χριστός ήλθε για να φέρει την καινή ζωή και τη σωτηρία, ενώ θεωρεί πως Ιουδαϊσμός και οι λόγοι του Ιησού, πως είναι βρίσκονται σε πλήρη αντιδιαστολή<ref>Προς Μαγνησιοίς 10, 3</ref>.