Η ''Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος'' αποτελεί τη Σύνοδο κατά την οποία «''εμφαίνει ούτω την πρώτη βαθμίδα εις την Οικουμενικήν διαμόρφωσην του Χριστολογικού δόγματος, καθ’ήν απεκρούετο η υπό εμπειρικοορθολογιστικού πνεύματος κυριαρχούμενη προσπάθεια επίλυσης του χριστολογικού ζητήματος''»<ref>Ιω. Καλογήρου, Ιστορία των Δογμάτων, Τόμος Α΄. σελίς 189</ref>. Σκοπός της συνόδου υπήρξε η επίλυση του αναφυέντος Χριστολογικού ζητήματος και σα στόχο είχε «''να περισώσει και να αναδείξει την πίστη της Νίκαιας, ότι αυτός ο Θεός Λόγος είναι ο ενανθρωπήσας και επιτελέσας ούτω την πραγματική λύτρωση και σωτηρία''»<ref>Ιω. Καλογήρου, Ιστορία των Δογμάτων, Τόμος Α΄, σελίς 198</ref>. Ταυτόχρονα όμως με τη κοινή συμφωνία και πίστη της «''Εκθέσεως πίστεως των διαλλαγών''», επήλθε και ουσιαστική δογματική σύγκλιση, ανάμεσα στις δύο μεγάλες θεολογικές σχολές της Αντιοχείας και της Αλεξανδρείας. Μία πίστη στηριγμένη σε ένα δογματικό όρο ο οποίος «''δετυπούτο εν αριστοτεχνική συνθέσει των υγιών αρχών''» »<ref>Ιω. Καλογήρου, Ιστορία των Δογμάτων, Τόμος Α΄. σελίς 196</ref> των δύο θεολογικών τάσεων.